Vieques, januari 2013.
Het kleine Carribische eiland kent sommige van de mooiste stranden ter wereld.
Die een huis bieden aan generaties van mannen en vrouwen die overleven van de giften van de oceaan en het land.
Het is ook een thuis voor duizenden wilden paarden.
Vieques is een gemeente van wat nu bekend staat als Puerto Rico,
een kolonie van de Verenigde Staten van Amerika.
Viequenses zijn zoals alle Puerto Ricanen staatsbugers van het Amerikaanse rijk,
maar dit zogenaamde privilege geeft hun geen toegang tot hun land.
In de 1940's heeft de marine van de US de bevolking van Vieques met geweld van de oost- en westkant van het eiland verdreven.
En bouwde marine bases en gebruikte ongerepte stranden als schietbaan voor zwaar wapentuig.
Ze testten experimentele wapen, vuurden raketten met verarmd uranium, en gebruikten napalm en agent orange.
NAVO lidstaten hadden tevens toegang tot deze gebieden voor militaire bombardeeroefeningen.
Aan het einde van de 20ste eeuw, raakte en vermoordde een bom van de marine beveiliger David Sanes.
Ja voor Vieques, nee tegen de marine!
Na meer dan 50 jaar bombardementen, misbruik door VS militairen,
en algemene desinteresse van de Puerto Ricaanse overheid,
hadden de mensen van Vieques genoeg.
Ga terug naar huis, terug jij klootzak!
Ze begonnen een campagne van burgerlijke ongehoorzaamheid en sabotage, die werd gesteund door
duizenden internationale sympathisanten, met het vertrek van de marine als hoofddoel.
Vieques' wilde paarden hielpen bij deze poging.
We wonnen de strijd omdat we wisten van paden, uitgesneden door dieren,
die ons naar de doelwitten brachten.
Op 1 mei 2013, terwijl VS president George Bush opschepte over winst in Irak, aan boord van een vliegdekschip van de marine,
was diezelfde marine stilletjes haar deuren aan het sluiten op Vieques.
Dit jaar zouden mensen het 10-jarig jubileum van deze overwinning moeten vieren.
De marine gaf ons nog geen centimeter van ons land terug.
De hekken die ons van ons land scheiden staan er nog steeds,
het is als een klein Gaza in Palestina.
De marine gaf het gestolen land niet terug, maar bracht deze over naar het Departement voor Vis en Wild van de VS.
Dit federale agentschap maakte regels die het de bevolking verbiedt kokosnoten te oogsten en krabben of andere zeedieren te vangen.
Je kan geen krabben vangen, je kan niet vissen, je kan geen kokosnoten pakken.
Ze pakken onze economie af, er zijn mensen die van krabbenvangen leven omdat het een bedrijf is.
Desondanks het terugtrekken van de marine, herinnert de aanwezigheid van douane van de VS ons dat militarisatie van het gebied voortduurt.
Terwijl we een auto van de grenswacht filmden vertelde een agent ons dat we gearresteerd werden als we de beelden niet verwijderden.
Toen de marine weg was zag je geen matrozen op de straten,
maar er is nog steeds een radarinstallatie in handen van het leger.
Ook al heeft de marine haar grote militaire basis en oefengebied verlaten, het behoudt een belangrijk deel militaire infrastructuur:
de marine's ROTHR installatie, staat voor:
Relocatable Over the Horizon Radar
een communicatie installatie waarmee de VS
communcaties kan onderscheppen voorbij de evenaar
en ver in Zuid Amerika, met het voorwendsel van de oorlog tegen drugs.
Maar de grootste nalatenschap van de marine zijn de duizenden onontplofte raketten en bommen
die het prachtige kust ecosysteem van het eiland vervuilen.
Raketten die de marine beloofde 10 jaar geleden op te ruimen.
We namen een vissersboot naar één van de
gebombardeerde zones om het zelf te zien,
en het duurde niet lang voor we meters verwijderd waren van onontplofte munitie.
Dezelfde munitie die volgens sommigen het abnormaal hoge aantal gevallen van kanker veroorzaakt onder de lokale bevolking.
Het bombarderen hield hier nooit op, wat ze nu doen is ze allemaal op een stapel gooien en verbranden,
dus de wind drijft die rook naar de stad.
Tien jaar later en de vervuiling is er nog steeds.
Er is nog steeds een gevecht om het departement van defense te laten accepteren,
dat ze dit eiland hebben vervuild en dat ze het schoon moeten maken.
De mensen die we ontmoetten gaven toe dat de strijd nog niet over is en dat de toekomst van Vieques niet ligt in petities aan de overheid.
Maar in dezelfde pogingen van zelforganisatie en verzet waarmee ze de meest machtige marine van hun land heeft getrapt.
We zoeken naar een oplossing binnen de gemeenschap.
We proberen zelf de oplossingen voor onze problemen te vinden
en we begrijpen dat we dit via wederzijdse hulp kunnen doen.