Para karşılığı seks 
hakkında konuşmak istiyorum.

Daha önce seks işçiliği
hakkında dinlediğiniz

çoğu insan gibi değilim.

Polis memuru ya da sosyal 
hizmetler görevlisi değilim.

Akademisyen, gazeteci 
veya politikacı değilim.

Maryam'ın tanıtımından anladığınız üzere

rahibe de değilim.

(Kahkaha)

Bu insanların çoğu seks satmanın 
aşağılayıcı bir hareket olduğunu,

kimsenin bunu yapmayı seçmeyeceğini,

tehlikeli olduğunu, kadınların taciz
edildiğini ve öldürüldüğünü söyler.

Hatta bu insanların çoğu

''Bununla ilgili yasalar olmalı!''
diyebilir.

Bu size mantıklı geliyor olabilir.

Bana da öyle geliyordu,
2009'un son aylarına kadar.

Ucu ucuna yeten 
iki asgari ücretle çalışıyorken

her ay maaşım sadece 
hesap limit aşımımı öderdi.

Çok yorulmuştum ve hayatım ilerlemiyordu.

Tıpkı benden öncekiler gibi
para karşılığı seksin

daha iyi bir seçenek 
olduğuna karar verdim.

Beni yanlış anlamayın,

bunun yerine piyango kazanmış 
olmayı tercih ederdim.

Ancak bu yakın zamanda olmayacaktı

ve kiramın ödenmesi gerekiyordu.

Bir genelevde ilk mesaim için kaydoldum.

O zamandan bu yana geçen yıllarda

düşünmek için çok zamanım oldu.

Seks işçiliği hakkında o zamanki
görüşlerimi gözden geçirdim.

Razı olmayı ve kapitalizm altında

bu işin doğasını düşündüm.

Cinsiyet eşitsizliğini ve kadınların

cinsel ve üretken kimliklerini düşündüm.

İş yerinde istismar 
ve şiddete maruz kaldım.

Diğer seks işçilerini korumak için

neler yapılması gerektiğini düşündüm.

Belki siz de bunları düşünmüşsünüzdür.

Bu konuşmada,

tüm dünyada seks işçiliği
hakkında uygulanan

dört temel yasal yaklaşımı

ve neden işe yaramadıklarını anlatacağım.

Seks endüstrisini yasaklamak
aslında seks işçilerinin maruz kaldığı

her tür zorluğu nasıl
daha kötü bir hâle getiriyor.

Sonra seks işçileri olarak 
aslında ne istediğimizden bahsedeceğim.

İlk yaklaşım tam suç durumu.

Dünyanın yarısı,

Rusya, Güney Afrika ve ABD'nin çoğu
dâhil olmak üzere, seks işçiliğini

ilgili herkesi
suçlu kabul ederek düzenler.

Yani satıcı, alıcı ve üçüncü taraflar.

Belli ki bu ülkelerdeki milletvekilleri
tutuklanma korkusunun

insanların seks satmalarını 
engelleyeceğini umuyorlar.

Ancak kanunlara uymak ile
kendinizi ve ailenizi beslemek arasında

seçim yapmak zorunda kalırsanız

işi yine de yapacaksınız

ve riski alacaksınız.

Suçlulaştırma bir tuzaktır.

Suç kaydınız varsa 
sıradan bir iş bulmak zordur.

Potansiyel işverenler sizi işe almaz.

Hâlâ paraya ihtiyacınız varsa

daha esnek, resmi olmayan
bir ekonomide kalacaksınız.

Kanunlar sizi seks satmaya zorlar,

ki bu, amaçlanan etkinin tam tersidir.

Suçlu olmak, sizi bizzat devlet tarafından
kötü muameleye maruz bırakır.

Birçok yerde, tutuklanmamak için
rüşvet ödemeye

ya da bir polis memuru ile 
cinsel ilişkiye girmeye

zorlanabilirsiniz.

Örneğin, Kamboçya'daki
polis ve gardiyanların seks işçilerine

yalnızca işkence olarak 
nitelendirilebilecek şeyler

yaptıkları belgelendi:

yani silahlı tehditler,

dayak, elektrik şoku, tecavüz

ve yemek vermeme.

Bir başka endişe verici şey:

Kenya, Güney Afrika veya New York
gibi yerlerde seks satıyorsanız,

prezervatif taşırken yakalanırsanız
polis sizi tutuklayabilir

çünkü prezervatif, seks sattığınıza dair
yasal bir kanıt olarak kullanılabilir.

Açıkçası, bu HIV riskini artırır.

Eğer prezervatif taşırken tutuklanırsanız

bunun size karşı kullanılacağını düşünün.

Onları evde bırakmak için 
oldukça güçlü bir teşvik, değil mi?

Bu yerlerde çalışan seks işçileri,
tutuklanmak veya riskli seks arasında

zorlu bir seçim yapmak zorunda kalıyorlar.

Siz hangisini seçerdiniz?

İşe giderken prezervafit götürür müydünüz?

Peki ya

polisin sizi minibüse bindirince
tecavüz edeceğinden endişeleniyorsanız?

Bu ülkelerde görülen seks işçiliğinin
düzenlenmesindeki ikinci yaklaşım,

kısmi suç hâline getirme.

Seks alışverişi yasalken

bununla alakalı faaliyetler

genelev işletme veya sokakta 
pazarlık gibi faaliyetler yasaktır.

Fransa ve İngiltere'de

bu gibi kanunlar

biz seks işçilerine der ki:

"Hey, seks satmanızı önemsemiyoruz.

Sadece bunun kapalı kapılar ardında

ve yalnız yaptığınızdan emin olun."

Bu arada, bir yerde iki veya
daha fazla seks işçisi çalışıyorsa

burası genelev olarak tanımlanır.

Bunu yasa dışı yapmak, çoğumuzun
tek başına çalışması demektir.

Ki bu bizi şiddet içeren suçlara 
karşı savunmasız bırakır.

Ancak, birlikte çalışarak

kanunları ihlal etmeyi seçersek de
savunmasız oluruz.

Birkaç yıl önce,

bir arkadaşım iş başında 
saldırıya uğradığı için gergindi,

ben de bir süreliğine müşterileriyle
benim yerimde görüşebileceğini söyledim.

Bu süre zarfında

kötü davranmaya başlayan
başka bir adam daha oldu.

Ben adama gitmesini yoksa
polis çağıracağımı söyledim.

İkimize baktı

ve "Siz polisi arayamazsınız.

Birlikte çalışıyorsunuz,
burası yasa dışı" dedi.

Haklıydı.

Sonunda bir fiziksel şiddet
uygulamadan gitti.

Ama kanunları çiğnediğimiz bilgisi

onun bizi korkutmasına yetti.

Bundan paçayı kurtarabileceğinden emindi.

Sokak fahişeliğinin yasaklanması

korumaktan çok zarar veriyor.

Öncelikle, tutuklanmamak için

sokak işçileri risk alırlar;

bu, tek başlarına

veya karanlık ormanlar gibi izole edilmiş,

saldırıya açık oldukları yerlerde
çalışmaları demek.

Dışarıda seks satarken yakalandıysanız

para cezası ödersiniz.

Bu cezayı sokaklara dönmeden
nasıl ödeyebilirsiniz ki?

Sizi sokakta ilk gördüklerinde de

para için oradaydınız.

Böylece para cezaları birikir

ve bir kısır döngüye kapılırsınız,

seks sattığınız için aldığınız cezaları
yine seks satarak ödersiniz.

Doğu Londra'daki Redbridge'de çalışan 
Mariana Popa'dan bahsedeyim.

Onun bölgesinde sokak işçileri
müşterilerini normalde güvenlik için

gruplar hâlinde beklerler

ve birbirlerini tehlikeli adamlardan
nasıl kaçacakları konusunda uyarırlardı.

Ancak, polisin seks işçileri ve müşteriler
hakkında aldıkları önlemler yüzünden

tutuklanmamak için tek başına
çalışmak zorunda kaldı.

29 Ekim 2013' te sabaha karşı 
bıçaklanarak öldürüldü.

Müşteri ararken aldığı cezayı

ödemek için geç saatlerde çalışıyordu.

Seks işçilerinin cezalandırılmaları
onlara zarar veriyorsa

neden sadece seksi satın
alanları cezalandırmıyorsunuz?

Bu, hakkında konuşmak istediğim

üçüncü yaklaşımın amacı,

İsveç-İskandinav seks yasası modeli

Kanunların arkasındaki fikir,

seks satışının özünde zararlı olması

ve aslında, seçeneği ortadan kaldırarak
seks işçilerine yardım ediyorsunuz.

Artan desteğe rağmen

genelde "talebi sonlandırma" yaklaşımı
olarak nitelendirilen şeylerin,

işe yaradığına dair kanıt yok.

İsveç'te daha önce olduğu kadar
fahişelik var.

Bu neden olabilir?

Çünkü seks satan insanların

çoğu zaman gelir için
başka seçenekleri yoktur.

Eğer paraya ihtiyacın varsa

işteki düşüşün tek etkisi,

sizi fiyatları düşürmeye

veya daha riskli cinsel hizmetler
sunmaya zorlamasıdır.

Daha çok müşteri bulmanız gerekiyorsa

bir aracının yardımına
ihtiyaç duyabilirsiniz.

Görüyorsunuz ki sıklıkla
pezevenklik olarak nitelendirilen şeyleri

durdurmak yerine,

böyle bir kanun, 
potansiyel istismarcı olabilecek

üçüncü şahısları destekler.

İşimde güvenlik için

bilmediğim numaralardan gelen

rezervasyon almamaya çalışıyorum.

Bir ev ya da otel ziyaretiyse

tam ismini ve başka detayları
öğrenmeye çalışıyorum.

İsveç modeli altında çalışsaydım

müşteri bana bu bilgiyi
vermekten çok korkardı.

Daha sonra şiddet görürsem

izini süremeyeceğim bir adamın
rezervasyonunu kabul etmekten

başka çarem yok.

Paraya ihtiyacınız varsa

müşterilerinizi polisten
korumanız gerekir.

Dışarıda çalışıyorsanız

yani tek başınıza veya
izole edilmiş yerlerde,

sanki suçluymuşsunuz gibi 
çalışmanız demektir.

Bu, arabalara daha çabuk
girmek demek olabilir,

daha az görüşme süresi,
ani kararlar anlamına gelir.

Bu adam tehlikeli mi yoksa
sadece gergin mi?

Bu riski göze alabilir misin?

Riski almamayı kaldırabilir miyim?

Sık sık duyduğum bir şey var:

"Fuhuş, yasal hâle getirilip

düzenlenseydi iyi olurdu."

Bu yaklaşıma yasallaştırma diyoruz

ve bu, ABD'de Nevada Eyaleti

ve de Hollanda, Almanya gibi ülkeler 
tarafından kullanılır.

Fakat insan hakları için
mükemmel model değildir.

Devlet tarafından 
kontrol edilen fahişelikte,

ticari seks yalnızca

yasal olarak belirlenmiş alanlarda
gerçekleşebilir

ve seks işçileri kayıt 
ve zorunlu sağlık kontrolleri gibi

özel kısıtlamalara uymakla yükümlüdürler.

Düzenlemeler kağıt üzerinde
çok iyi duruyor,

ancak politikacılar kasıtlı olarak
seks endüstrisi ile ilgili düzenlemeleri

pahalı ve zorunlu hâle getiriyor.

Bu iki katmanlı bir sistem oluşturur:
yasal ve yasa dışı iş.

Bazen buna "arka kapı suçlaması" diyoruz.

Zengin, iyi bağlı genelev sahipleri
düzenlemelere uyabilir

ancak daha marjinal insanlar

bunu geçmesi imkânsız olarak görüyorlar.

Ve prensip olarak mümkün olsa bile

bir lisans veya uygun yer edinmek
zaman alır ve pahalıdır.

Umutsuz ve bu gece 
paraya ihtiyacı olan biri için

bir seçenek olmayacak.

Bir mülteci veya ev içi istismardan
kaçan birileri olabilirler.

Bu iki katmanlı sistemde,

en savunmasız insanlar yasa dışı 
çalışmaya zorlanmaktadır,

bu yüzden daha önce bahsettiğim 
suç olarak kabul etmenin

tüm tehlikelerine maruz kalıyorlar.

Yani,

öyle görünüyor ki
seks işçiliğini kontrol etme

veya engelleme çabaları

durumu seks satan kişiler için 
daha da tehlikeli yapıyor.

Kanun uygulamaları korkusu onları 
daha izole ortamlarda çalışmaya zorluyor

ve müşterilerin ve hatta polislerin

kurtulacakları bilinciyle
istismarına sebep olur.

Cezalar ve sabıka kayıtları 
insanları seks satmak zorunda bırakıyor,

bunu engellemek yerine.

Alıcılara yapılan baskılar
satıcıların risk almasına neden oluyor

ve muhtemelen tacizci
yöneticilerin kollarına yolluyor.

Bu yasalar seks işçilerine karşı
nefret ve yaftalamayı da sağlamlaştırıyor.

İki sene önce Fransa, İsveç modelini 
geçici olarak getirdiğinde

sıradan insanlar ipucunu aldı

sokaklarda çalışan insanlara karşı

vahşi saldırılarda bulunmaya başladılar.

İsveç'te, kamuoyu anketleri gösteriyor ki

yasadan öncesine göre 
çok daha fazla insan

seks işçilerinin tutuklanmasını istiyor.

Eğer yasaklamak bu kadar zararlıysa

neden bu kadar popüler
diye sorabilirsiniz.

İlk olarak, seks işçiliği geçmişten
günümüze hayatta kalma stratejisi olarak

azınlık grupları
tarafından kullanılmıştır:

farklı ırklara mensup insanlar,

mülteciler,

engelli insanlar,

LGBTQ bireyler,

özellikle trans kadınlar.

Bunlar yasaklama yasaları ile

en çok zarar gören 
ve cezalandırılan gruplar.

Bunun bir tesadüf olduğunu düşünmüyorum.

Bu yasalar politik destek görüyor

tam olarak insanları hedef aldığı için

oy verenlerin görmek ya da bilmek
istemediği insanları.

Yoksa neden insanlar
yasaklamayı desteklesin?

Peki, çoğu kişinin insan ticaretiyle
ilgili anlaşılabilir korkuları var.

İnsanlar kaçırılan ve cinsel köleliğe
satılan yabancı bir kadının

tüm endüstriyi kapatarak 
kurtarılabileceğine inanıyor.

Öyleyse insan ticaretini konuşalım.

Zorunlu işçilik
pek çok endüstride gerçekleşir,

özellikle çalışanlar mülteci ya da 
diğer şekillerde korumasız olduğunda

ve bunun ele alınması lazım.

Ama bu spesifik tacizlerin hedeflendiği
yasamalarla en iyi ele alınır

tüm endüstrinin değil.

Belgesiz 23 Çinli mülteci

midye kabuğu toplarken Morecambe Bay'de
2004'te boğulduklarında

deniz yemekleri endüstrisinin
kapatılması için yasalar istenmedi

insan ticareti kurbanlarını korumak için.

Çözüm bariz olarak çalışanlara 
daha fazla yasal koruyuculuk gerekir,

onların tacize karşı direnmesini sağlamak

ve tutuklanmaktan korkmadan 
şikayette bulunmalarını.

İnsan ticareti teriminin
ortaya atılma şekli

belgesiz mülteci seks işçilerinin 
bu işe zorlandığını ima ediyor.

Aslında, çoğu mülteci tercih yapmıştır,

ekonomik ihtiyaç kaynaklı,

kendilerini kaçakçıların ellerine 
teslim etmek için.

Çoğu bunu tamamen bilerek yapıyor

hedefe ulaşınca 
seks satacaklarını bilerek.

Ve evet, genellikle bu durumda

bu kaçakçılar fahiş fiyatlar istiyorlar,

mültecileri yapmak istemedikleri
işlere zorluyor

ve savunmasız kaldıklarında
onları taciz ediyorlar.

Bu seks işçiliği için doğru

ama tarım işçiliği için de doğru,

hizmet sektörü ve ev işleri için de.

Nihayetinde, kimse herhangi bir iş için 
zorlanmak istemez

ama bu çoğu mültecinin 
almayı kabul ettiği bir risk,

arkalarında bıraktıklarından dolayı.

Eğer yasal mülteciliğe izin verilseydi

hayatlarını insan kaçakçıların
ellerine teslim etmezlerdi.

Problemlerin sebebi

göçmenliğin yasaklanmasından dolayı,

seks işçiliğinin yasaklanmasında

olduğu gibi.

Bu tarihin bir dersi.

Eğer insanların istediği veya yapmak 
zorunda olduğu bir şeyi yasaklarsan

bu alkol kullanmak ya da 
sınırları geçmek olabilir

ya da kürtaj yaptırmak

ya da seks satmak,

çözdüğünden daha fazla 
problem yaratıyorsun.

Yasaklamak bu işi yapan insan sayısında

pek bir değişikliğe neden olmuyor.

Ama bunları yapanların

güvende olup olmadığını çok değiştiriyor.

Yoksa neden insanlar
yasaklanmasını desteklesin?

Bir feminist olarak biliyorum ki

seks endüstrisi 
köklerine işlemiş sosyal eşitsizlik.

Gerçek şu ki çoğu seks alıcısı
parası olan erkekler

ve çoğu satıcı parası olmayan kadınlar.

Bunlara katılabilirsiniz -ben katılıyorum-

ve yasaklamanın çok kötü bir politika
olduğunu düşünebilirsiniz.

Daha iyi, daha eşit bir dünyada,

belki çok daha az insan 
hayatta kalmak için seks satardı,

ama daha iyi bir dünyayı 
yasama ile var edemezsin.

Eğer bir kişi fakir olduğu için

ya da evsiz olduğu için

ya da belgesiz olduğu için yasal iş
bulamadığından seks satmak zorundaysa

o seçeneği ellerinden almak onları
daha az fakir yapmaz

ya da onları eve yerleştirmez

ya da göçmen durumlarını değiştirmez.

İnsanlar seks satmak aşağılayıcı
diye endişelenir.

Kendinize sorun: aç kalmak mı
daha aşağılayıcı,

çocuklarının aç kalmasını izlemek mi?

Zenginlerin dadı tutmasını 
engelleyen istekler yok

ya da manikür yaptırmasını

bu işleri yapan kişiler 
genellikle fakir ve mülteci kadınlar.

İşte bu fakir ve mülteci kadınların 
seks satıyor olması

bazı feministleri rahatsız ediyor.

Ve bunu anlayabiliyorum

seks endüstrisinin neden 
güçlü duygulara sebep olduğunu.

Konu seks olunca insanların

her türlü karmaşık duyguları var.

Ama sadece duygular üzerinden 
politikalar yapamayız,

özellikle bu politikalar yüzünden

etkilenen insanların üzerinden.

Seks işçiliğinin yok edilmesine
takılıp kalırsak

altındaki temel sebeptense

cinsiyet eşitliği gibi

belirli göstergelere takılıp kalıyoruz.

İnsanlar şu soruda takılıp kalıyor;

"Kızının yapmasını ister miydin?"

Bu yanlış soru.

Yerine, onun bunu yaptığını düşün.

İşte bu gece ne kadar güvende?

Neden daha güvende değil?

Şunlara baktık; tam suça,

kısmi suça, İsveç veya İskandinav modeli

ve yasallaştırmaya

ve tüm bunların nasıl zarar verdiğine.

Hiç sorulmayan soruysa şu:

"Seks işçileri ne istiyor?"

Sonuçta, bu yasalardan 
en çok etkilenen biziz.

Yeni Zelanda seks işçiliğini
2003'te suç olmaktan çıkardı.

Şunu hatırlamak çok önemli

suç olmaktan çıkarmak 
ve yasallaştırmak aynı şeyler değil.

Suç olmaktan çıkarmak yasaların
kaldırılması anlamına geliyor

seks endüstrisini cezalandıranları,

bunun yerine seks işine de 
diğer işler gibi davranmak.

Yeni Zelanda'da insanlar 
güvenlik için bir arada çalışabilir

seks işçilerine iş verenler 
devlet tarafından denetlenebilir.

Bir seks işçisi, müşteriyi 
istediği zaman reddedebilir,

istediği sebepten dolayı

ve sokak çalışanlarının %96'sı

yasanın haklarını koruduğunu söylüyor.

Yeni Zelanda 
seks işçiliği yapan insanların

sayısında bir artış görmedi.

Ama suç olmaktan çıkarmak
güvenli hâle getirdi.

Yeni Zelanda'dan alınması gereken ders

sadece bu yasamanın iyiliği değil

ama kritik olan,

seks işçileriyle beraber yazılmış olması;

tam adı, Yeni Zelanda Fahişeler Kolektifi.

Seks işçiliğini daha güvenli hâle 
getirmek konusunda

direkt olarak seks işçilerini 
dinlemeye hazırlardı.

Burada Birleşik Krallık'ta

seks işçileri tarafından kurulan 
grupların parçasıyım;

Seks İşçileri Açık Üniversitesi
ve İngiliz Fahişeler Kolektifi.

Biz global bir hareketin parçasıyız.

Suç olmaktan çıkarılmak ve kendi
kaderimizi tayin etmek istiyoruz.

Bizim hareketimizin 
evrensel sembolü kırmızı şemsiye.

İsteklerimizde global kuruluşlarca
destekliyiz, UNAIDS gibi,

Dünya Sağlık Örgütü

ve Uluslararası Af Örgütü.

Daha fazla müttefike ihtiyacımız var.

Eğer cinsiyet eşitliği konusunda 
duyarlıysanız

veya fakirlik veya göçmenlik
veya toplum sağlığı,

o zaman seks işçilerinin hakları 
sizin için önemli.

Akımlarınız içinde bize yer ayırın.

Bu sadece seks çalışanlarını 
konuşurken dinlemek değil,

aynı zamanda sesimizi artırmak.

Bizi susturanlara direnmek,

fahişenin kendisi için iyi olanı
bilemeyecek kadar kurban,

ya da zarar görmüş olduğunu söyleyenlere

ya da fazla ayrıcalıklı

ve gerçek zorluklardan çok uzakta,

milyonlarca sessiz kurbanın
temsilcisi olmadığını.

Kurban ve güçlenmiş arasındaki 
ayrım hayali.

Sadece seks işçilerini itibarsızlaştırmak

ve bizi gözardı etmeyi 
kolaylaştırmak için var.

Çoğunuzun yaşamak için çalıştığı aşikâr.

Seks işçiliği de bir iştir.

Aynı sizin gibi,

bazılarımız işimizi seviyoruz,

bazılarımız nefret ediyoruz.

Nihayetinde, çoğumuzun
karışık duyguları var.

Ama işimizle ilgili ne düşündüğümüz

önemli nokta değl.

Ve diğerlerinin işimiz hakkında
ne hissettiği de kesinlikle değil.

Önemli olan bizim 
güvenli çalışma hakkımızın,

bizim şartlarımızda olması.

Seks işçileri gerçek insanlar.

Bizim karmaşık deneyimlerimiz oldu

ve bu deneyimlere
karmaşık tepkilerimiz oldu.

Ama bizim isteklerimiz karmaşık değil.

New York'taki pahalı eskortlara
sorabilirsiniz,

Kamboçya'daki genelev çalışanlarına,
Güney Afrika'da sokak çalışanlarına,

benim Soho'da çalıştığım eski yerde 
kadrodaki tüm kızlara

hepsi aynı şeyi söyleyecek.

Milyonlarca seks işçisi 
ve sayısız seks işçisi örgütü

ile konuşabilirsin.

Biz suç olmaktan tamamen çıkarılmasını 
ve yeni çalışma hakları istiyoruz.

Bugün ben sadece sahnedeki 
bir seks işçisiyim

ama tüm dünyadan bir mesaj getiriyorum.

Teşekkürler.

(Alkışlar)