1
00:00:00,973 --> 00:00:05,516
เราถูกสร้างขึ้นจากสิ่งเล็กๆ

2
00:00:05,516 --> 00:00:08,031
แล้วฝังตัวลงในจักรวาลอันยิ่งใหญ่

3
00:00:08,031 --> 00:00:12,582
และความจริงก็คือเราไม่ได้มีความเข้าใจที่ดี
ต่อความเป็นจริง

4
00:00:12,582 --> 00:00:14,161
ในทั้งสองระดับนั้น

5
00:00:14,161 --> 00:00:15,763
และนั่นก็เป็นเพราะว่าสมองของเรา

6
00:00:15,763 --> 00:00:20,157
ไม่ได้มีวิวัฒนาการมาให้เข้าใจโลก
ในระดับนั้น

7
00:00:20,157 --> 00:00:24,377
แต่ว่า เราถูกกักเอาไว้ในมุมมอง
เพียงเสี้ยวบาง ๆ

8
00:00:24,377 --> 00:00:26,143
ที่อยู่ตรงกลาง

9
00:00:26,723 --> 00:00:31,191
แต่ว่ามันก็ประหลาด เพราะแม้แต่
เสี้ยวบาง ๆ ที่เราเรียกว่าเป็นบ้านนั้น

10
00:00:31,191 --> 00:00:34,176
เราก็ยังไม่เห็นสิ่ง
ที่กำลังเกิดขึ้นเป็นส่วนใหญ่

11
00:00:34,176 --> 00:00:37,566
เช่น ลองดูสีสันของโลกของเรา

12
00:00:37,566 --> 00:00:42,279
ซึ่งเป็นคลื่นแสง เป็นรังสีแม่เหล็กไฟฟ้า 
ที่สะท้อนออกจากวัตถุ

13
00:00:42,279 --> 00:00:45,716
แล้วชนเข้ากับตัวรับพิเศษ
ทางด้านหลังตาของเรา

14
00:00:45,716 --> 00:00:49,361
แต่เราไม่ได้เห็นคลื่นแสงทั้งหมดที่มีอยู่

15
00:00:49,361 --> 00:00:51,056
อันที่จริง สิ่งที่เราเห็น

16
00:00:51,056 --> 00:00:55,119
น้อยกว่าหนึ่งใน 10 ล้านล้าน
ของที่มีทั้งหมด

17
00:00:55,119 --> 00:00:58,486
ดังนั้น มีคลื่นวิทยุและไมโครเวฟ

18
00:00:58,486 --> 00:01:01,783
และเอ็กซ์เรย์ และแกมม่าเรย์
ผ่านร่างกายของคุณอยู่ตอนนี้

19
00:01:01,783 --> 00:01:04,732
และคุณก็ไม่ได้รู้สึกถึงมันเลย

20
00:01:04,732 --> 00:01:07,913
เพราะว่าคุณไม่ได้มาพร้อมกับตัวรับทางชีวภาพ
ที่มีความเหมาะสม

21
00:01:07,913 --> 00:01:09,121
สำหรับตรวจจับมัน

22
00:01:09,631 --> 00:01:12,198
มีการสื่อสารทางโทรศัพท์มือถือเป็นพัน ๆ

23
00:01:12,198 --> 00:01:13,754
กำลังผ่านตัวคุณไปตอนนี้

24
00:01:13,754 --> 00:01:16,055
และคุณก็บอดต่อสัญญาณเหล่านั้น

25
00:01:16,055 --> 00:01:19,953
ทีนี้ มันไม่ใช่ว่า 
สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเห็นได้โดยธรรมชาติ

26
00:01:19,953 --> 00:01:24,852
งู สามารถรวมเอารังสีอินฟาเรดเข้ามา
ในโลกความเป็นจริงของมัน

27
00:01:24,852 --> 00:01:28,730
และผึ้งก็รวมเอารังสีอัลตราไวโอเลต
เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการมองโลกใบนี้

28
00:01:28,730 --> 00:01:31,655
และแน่นอนว่าเราก็สร้างอุปกรณ์
ในแผงหน้าปัดรถของเรา

29
00:01:31,655 --> 00:01:34,883
ให้จับสัญญาณช่วงความถี่วิทยุ

30
00:01:34,883 --> 00:01:38,575
และก็สร้างเครื่องมือในโรงพยาบาล
ให้จับช่วงของรังสีเอ็กส์

31
00:01:38,575 --> 00:01:41,965
แต่คุณไม่สามารถรับสัมผัสสิ่งเหล่านี้
ได้ด้วยตัวเอง

32
00:01:41,965 --> 00:01:43,474
อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ได้

33
00:01:43,474 --> 00:01:47,421
เพราะว่าคุณไม่ได้ประกอบด้วยตัวรับที่เหมาะสม

34
00:01:47,421 --> 00:01:51,902
ทีนี้ มันหมายความว่า
ประสบการณ์รับรู้ความเป็นจริงของเรา

35
00:01:51,902 --> 00:01:55,362
ถูกจำกัดด้วยชีวภาพของเราเอง

36
00:01:55,362 --> 00:01:57,916
และนั่นขัดต่อสามัญสำนึก

37
00:01:57,916 --> 00:02:00,179
ว่าตาของเรา หูของเรา และปลายนิ้วของเรา

38
00:02:00,179 --> 00:02:04,394
ตรวจจับความเป็นจริงข้างนอกนั่นได้

39
00:02:04,394 --> 00:02:10,013
แต่จริง ๆ แล้ว สมองของเรา
เก็บตัวอย่างเพียงบางส่วนของโลกเท่านั้น

40
00:02:10,013 --> 00:02:12,080
ทีนี้ ในทั่วทั้งอาณาจักรสัตว์

41
00:02:12,080 --> 00:02:15,400
สรรพสัตว์รับความเป็นจริงในส่วนที่แตกต่างกัน

42
00:02:15,400 --> 00:02:18,349
ดังนั้น ในโลกที่มืดบอด และไร้เสียง
ของพวกเห็บไร

43
00:02:18,349 --> 00:02:22,830
สัญญาณที่สำคัญก็คือ อุณหภูมิ
และกรดบิวทีริค

44
00:02:22,830 --> 00:02:25,756
ในโลกของปลากรายแอฟริกา โกสต์
(ghost knifefish) สีดำ

45
00:02:25,756 --> 00:02:30,655
โลกแห่งการรับสัมผัสของมัน
เต็มไปด้วยสีมากมายจากสนามไฟฟ้า

46
00:02:30,655 --> 00:02:33,116
และสำหรับค้างคาวที่ใช้เสียงสะท้อน

47
00:02:33,116 --> 00:02:37,156
ความเป็นจริงของมันสร้างขึ้นจาก
คลื่นการอัดอากาศ

48
00:02:37,156 --> 00:02:41,521
นั่นเป็นเสี้ยวหนึ่งของนิเวศวิทยาของมัน
ที่พวกมันสามารถรับรู้ได้

49
00:02:41,521 --> 00:02:43,379
และทางวิทยาศาสตร์
เรามีคำเรียกปรากฏการณ์นี้

50
00:02:43,403 --> 00:02:44,911
เรียกว่า อูมเวลท์ (umwelt)

51
00:02:44,911 --> 00:02:48,603
ซึ่งเป็นภาษาเยอรมันสำหรับโลกรอบตัว

52
00:02:48,603 --> 00:02:51,598
ทีนี้ สมมติว่า สัตว์ทุกตัวเข้าใจว่า

53
00:02:51,598 --> 00:02:55,987
อูมเวลท์ของมันเป็นความจริงเชิงวัตถุทั้งหมด

54
00:02:55,987 --> 00:02:58,281
เพราะว่า ทำไมคุณจะต้องมาหยุดนึกสงสัย

55
00:02:58,281 --> 00:03:00,802
ว่ามันยังจะมีอะไรมากกว่าที่เราสัมผัสได้อีกล่ะ

56
00:03:01,412 --> 00:03:04,126
แต่ทว่า ที่เราทุกคนเป็น
ก็คือเรายอมรับความเป็นจริง

57
00:03:04,126 --> 00:03:06,772
อย่างที่มีการแสดงให้เราเห็น

58
00:03:07,222 --> 00:03:09,717
ลองมากระตุ้นความคิดเรื่องนี้กันหน่อยนะครับ

59
00:03:09,717 --> 00:03:12,373
ลองนึกดูว่าคุณเป็นสุนัขล่าเนื้อบลัดฮาวด์

60
00:03:12,973 --> 00:03:15,178
โลกทั้งใบของคุณเป็นเรื่องการดมกลิ่น

61
00:03:15,178 --> 00:03:19,590
คุณมีโพรงจมูกยาวๆ 
ที่มีตัวรับกลิ่น 200 ล้านตัวในนั้น

62
00:03:19,590 --> 00:03:24,094
และคุณมีจมูกที่เปียก
ที่จับและกักโมเลกุลกลิ่น

63
00:03:24,094 --> 00:03:28,088
และจมูกของคุณยังจะมีร่อง
เพื่อที่คุณจะรับกลิ่นจากอากาศได้มาก ๆ

64
00:03:28,088 --> 00:03:31,362
การดมกลิ่นเป็นทุกอย่างสำหรับคุณ

65
00:03:31,362 --> 00:03:35,263
ดังนั้น วันหนึ่ง 
คุณหยุดอยู่บนหนทางสู่การปฏิวัติ

66
00:03:35,263 --> 00:03:38,583
คุณมองนายมนุษย์ของคุณและคิดว่า

67
00:03:38,583 --> 00:03:43,393
"มันจะเป็นอย่างไรนะ 
ที่จะมีจมูกห่วย ๆ อย่างมนุษย์

68
00:03:43,393 --> 00:03:45,083
(เสียงหัวเราะ)

69
00:03:45,083 --> 00:03:48,335
เป็นอย่างไร เมื่อคุณสูดอากาศไร้ประสิทธิภาพ

70
00:03:48,335 --> 00:03:52,384
คุณไม่รู้ได้ยังไงว่ามีแมวห่างออกไป 100 หลา

71
00:03:52,384 --> 00:03:55,718
หรือเพื่อนบ้านของคุณอยู่ตรงนี้
เมื่อหกชั่วโมงก่อน"

72
00:03:55,718 --> 00:03:58,458
(เสียงหัวเราะ)

73
00:03:58,458 --> 00:04:00,757
นั่นเป็นเพราะเราเป็นมนุษย์

74
00:04:00,757 --> 00:04:03,404
เราไม่เคยมีประสบการณ์ถึงโลกแห่งกลิ่น

75
00:04:03,404 --> 00:04:06,083
เราจึงไม่คิดถึงมัน

76
00:04:06,083 --> 00:04:10,114
เพราะว่าเราว่าใจอูมเวลท์ของเราเต็มที่

77
00:04:10,114 --> 00:04:13,777
แต่คำถามก็คือ
เราต้องกักตัวเองอยู่ที่อย่างนั้นหรือ

78
00:04:14,317 --> 00:04:18,845
เฉกเช่นนักประสาทวิทยา ผมมีความสนใจ
ถึงหนทางที่เทคโนโลยี

79
00:04:18,845 --> 00:04:21,468
อาจจะขยายอูมเวลท์ของเราได้

80
00:04:21,468 --> 00:04:25,108
และการที่มันจะเปลี่ยนประสบการณ์มนุษย์เรา

81
00:04:26,228 --> 00:04:29,781
ครับ เรารู้แล้วว่า เราสามารถจับคู่เทคโนโลยี
เข้ากับชีวภาพของเรา

82
00:04:29,781 --> 00:04:33,565
เพราะมันมีคนเป็นแสน ๆ

83
00:04:33,565 --> 00:04:37,164
ที่มีการฟังและการมองเห็นแบบประดิษฐ์

84
00:04:37,164 --> 00:04:41,553
ครับ การทำงานของมันก็คือ คุณใช้ไมโครโฟน
และแปลงเป็นสัญญาณแบบดิจิตัล

85
00:04:41,553 --> 00:04:45,291
และนำแท่งขั้วไฟฟ้าไปไว้ในหูชั้นใน

86
00:04:45,291 --> 00:04:47,590
หรือสำหรับเรตินาประดิษฐ์
คุณใช้กล้อง

87
00:04:47,590 --> 00:04:50,864
และแปลงสัญญาณเป็นดิจิตัล
และจากนั้นเสียบแผงขั้วไฟฟ้า

88
00:04:50,864 --> 00:04:53,882
ไปที่ประสาทตาโดยตรง

89
00:04:53,882 --> 00:04:57,806
และเร็ว ๆ นี้ เมื่อ 15 ปีมานี้เอง

90
00:04:57,806 --> 00:05:01,544
มีนักวิทยาศาสตร์มากมายที่ยังคิดว่า
เทคโนโลยีเหล่านี้คงไม่ประสบความสำเร็จ

91
00:05:01,544 --> 00:05:06,723
ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะว่าเทคโนโลยีพวกนี้
พูดภาษาของซิลิคอนแวลลีย์

92
00:05:06,723 --> 00:05:12,295
และมันก็ไม่ใช่ภาษาเดียวกันกับที่ใช้โดย
อวัยวะรับสัมผัสชีวภาพตามธรรมชาติของเรา

93
00:05:12,295 --> 00:05:14,710
แต่ความจริง มันสามารถใช้การได้เหมือนกัน

94
00:05:14,710 --> 00:05:19,299
สมองพบวิธี ที่จะใช้สัญญาณดังกล่าวได้ดี

95
00:05:19,719 --> 00:05:21,233
ทีนี้ เราจะเข้าใจมันได้อย่างไร

96
00:05:21,763 --> 00:05:23,458
ครับ นี่คือความลับใหญ่เลย

97
00:05:23,458 --> 00:05:28,728
สมองของคุณไม่ได้ฟังหรือมองเห็นอะไรเลย

98
00:05:28,728 --> 00:05:35,183
สมองของคุณถูกขังอยู่ในห้องแห่งความเงียบ
และความมืด ภายในกระโหลกของคุณ

99
00:05:35,183 --> 00:05:38,991
ทั้งหมดที่มันได้เห็นก็คือ
สัญญาณเคมีไฟฟ้า

100
00:05:38,991 --> 00:05:41,540
ที่เข้ามาตามสายข้อมูลต่างๆ กัน

101
00:05:41,540 --> 00:05:45,992
และนั่นคือข้อมูลทั้งหมดที่มันต้องทำการ
ไม่มีอะไรมากกว่านี้

102
00:05:46,672 --> 00:05:48,924
เอาล่ะ น่าสนใจครับ

103
00:05:48,924 --> 00:05:51,687
ที่สมองของเรารับสัญญาณเหล่านี้
ได้ดีทีเดียว

104
00:05:51,687 --> 00:05:55,238
และสกัดเอารูปแบบ
และความหมายของสัญญาณ

105
00:05:55,238 --> 00:05:59,292
ดังนั้นมันนำเอาจักรวาลภายในนี้
และนำมาประกอบเข้าเป็นเรื่องราว

106
00:05:59,292 --> 00:06:04,179
เป็นสิ่งนี้ เป็นโลกทางนามธรรมของคุณ

107
00:06:04,179 --> 00:06:06,129
แต่นี่คือจุดสำคัญครับ

108
00:06:06,129 --> 00:06:09,519
สมองของคุณไม่ได้รู้ และไม่ได้สนใจ

109
00:06:09,519 --> 00:06:12,561
ว่ามันได้ข้อมูลมาจากไหน

110
00:06:12,561 --> 00:06:17,414
ไม่ว่าข้อมูลใดเข้ามา
มันก็แค่หาทางจัดการกับมัน

111
00:06:17,414 --> 00:06:19,852
และนี่ก็เป็นเหมือนกับเครื่องจักร
ที่ทรงประสิทธิภาพ

112
00:06:19,852 --> 00:06:24,008
เป็นเหมือนกับคอมพิวเตอร์
ที่ทำหน้าที่ได้ทั่วไป

113
00:06:24,008 --> 00:06:26,423
และมันก็แค่นำเข้าข้อมูลทุกอย่าง

114
00:06:26,423 --> 00:06:29,023
และพยายามค้นหา
ว่ามันจะต้องทำอะไร

115
00:06:29,023 --> 00:06:32,669
และวิธีนี้ ผมคิดว่า เป็นการปลดปล่อย
พระแม่แห่งธรรมชาติ

116
00:06:32,669 --> 00:06:37,452
ให้สามารถดัดแปลงช่องข้อมูลหลายรูปแบบ

117
00:06:37,452 --> 00:06:40,284
ผมจึงขอเรียกมันว่าแบบจำลอง พี. เอช.
ของวิวัฒนาการ

118
00:06:40,284 --> 00:06:42,328
และผมไม่อยากที่จะลงลึกเกินไป

119
00:06:42,328 --> 00:06:45,369
แต่ พี. เอช. ย่อมาจาก
โพเตโต้ เฮด [หัวมัน]

120
00:06:45,369 --> 00:06:49,200
และผมใช้ชื่อนี้ เพื่อเน้นย้ำว่า
ตัวรับสัมผัสเหล่านี้

121
00:06:49,200 --> 00:06:52,451
ที่เรารู้จักและรัก 
เช่นตา หู และปลายนิ้วของเรา

122
00:06:52,451 --> 00:06:56,770
นี่มันเป็นเหมือนอุปกรณ์รอบข้างทั่วไป
ที่พร้อมใช้งาน

123
00:06:56,770 --> 00:07:00,044
คุณต่อมันเข้า และมันก็พร้อมใช้งานเลย

124
00:07:00,044 --> 00:07:05,153
สมองของคุณจะตัดสินว่าต้องทำอย่างไร
กับข้อมูลที่เข้ามา

125
00:07:06,243 --> 00:07:08,449
และเมื่อคุณมองไปรอบๆ ในอาณาจักรสัตว์

126
00:07:08,449 --> 00:07:11,096
คุณจะพบอุปกรณ์รอบข้างมากมาย

127
00:07:11,096 --> 00:07:15,206
เช่น งูมีอวัยวะรับความร้อน 
ซึ่งตรวจจับอินฟาเรด

128
00:07:15,206 --> 00:07:18,456
และปลากรายแอฟริกา โกสต์ก็มีตัวรับไฟฟ้า

129
00:07:18,456 --> 00:07:21,057
และตัวตุ่นจมูกดาวก็มีส่วนที่ยื่นยาว

130
00:07:21,057 --> 00:07:23,704
ที่มีนิ้วถึง 22 นิ้ว

131
00:07:23,704 --> 00:07:27,373
ที่ใช้สัมผัสสิ่งรอบ ๆ ตัว
แล้วสร้างภาพโลกสามมิติ

132
00:07:27,373 --> 00:07:31,297
และนกหลายชนิดมีแม่เหล็ก
ฉะนั้นพวกมันจึงสามารถตอบสนองต่อทิศทาง

133
00:07:31,297 --> 00:07:33,792
ตามสนามแม่เหล็กของโลกได้

134
00:07:33,792 --> 00:07:37,664
นี่ก็หมายความว่า
ธรรมชาติไม่จำเป็นต้องออกแบบสมอง

135
00:07:37,664 --> 00:07:40,079
เรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง

136
00:07:40,079 --> 00:07:44,560
แต่ว่า เมื่อได้ตั้งการทำงานของสมอง
เป็นหลักเป็นพื้นฐานแล้ว

137
00:07:44,560 --> 00:07:49,239
ธรรมชาติก็เหลือแต่
จะต้องทำการออกแบบอุปกรณ์รอบข้าง

138
00:07:49,239 --> 00:07:52,164
เอาล่ะ มันหมายถึงอย่างนี้ครับ

139
00:07:52,164 --> 00:07:54,184
บทเรียนที่เกิดขึ้นก็คือ

140
00:07:54,184 --> 00:07:57,853
ไม่มีอะไรพิเศษ หรือเป็นรากฐาน

141
00:07:57,853 --> 00:08:00,848
เกี่ยวกับระบบชีวภาพ
ที่มาเกิดมาพร้อมกับมัน

142
00:08:00,848 --> 00:08:02,915
มันเป็นเพียงสิ่งที่เราได้รับตกทอดมา

143
00:08:02,915 --> 00:08:06,142
จากวิถีแห่งวิวัฒนาการอันซับซ้อน

144
00:08:06,142 --> 00:08:09,671
แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้อง
ติดอยู่กับมันตลอดไป

145
00:08:09,671 --> 00:08:11,715
และการพิสูจน์ที่ดีที่สุดของหลักการนี้

146
00:08:11,715 --> 00:08:14,315
ก็มาจากสิ่งที่เรียกว่า
การแทนที่ของระบบสัมผัส

147
00:08:14,315 --> 00:08:17,543
ซึ่งหมายถึงการป้อนข้อมูล
เข้าไปในสมอง

148
00:08:17,543 --> 00:08:20,329
ผ่านช่องทางสัมผัสที่ไม่ปกติ

149
00:08:20,329 --> 00:08:23,208
และสมองก็แค่หาทางว่ามันควรทำอย่างไร

150
00:08:23,208 --> 00:08:25,669
ทีนี้ นั่นอาจฟังดูเลื่อนลอย

151
00:08:25,669 --> 00:08:30,621
แต่งานตีพิมพ์แรกที่แสดงสิ่งนี้
ได้ตีพิมพ์ในวารสาร เนเจอร์ ในปีค.ศ. 1969

152
00:08:31,985 --> 00:08:34,353
นักวิทยาศาสตร์นามว่า 
พอล บาร์ก-อี-ริตา

153
00:08:34,353 --> 00:08:37,581
นำคนตาบอดมานั่ง
บนเก้าอี้หมอฟันแบบดัดแปลง

154
00:08:37,581 --> 00:08:39,926
และจัดการให้ข้อมูลในรูปแบบวีดีโอ

155
00:08:39,926 --> 00:08:42,178
และเอาอะไรบางอย่างวางไว้หน้ากล้อง

156
00:08:42,178 --> 00:08:44,639
และจากนั้นคุณก็จะรู้สึกว่า

157
00:08:44,639 --> 00:08:47,565
ถูกจิ้มที่ด้านหลังด้วยร่องขดลวด

158
00:08:47,565 --> 00:08:50,049
ถ้าคุณขยับแก้วกาแฟหน้ากล้อง

159
00:08:50,049 --> 00:08:52,394
คุณก็จะรู้สึกบนหลังคุณ

160
00:08:52,394 --> 00:08:55,482
และเป็นเรื่องน่าทึ่งที่ว่า
คนตาบอดค่อนข้างเก่ง

161
00:08:55,482 --> 00:08:59,035
ในการตัดสินใจว่าอะไรอยู่หน้ากล้อง

162
00:08:59,035 --> 00:09:02,820
แค่เพียงสัมผัสมันผ่านหลังของพวกเขา

163
00:09:02,820 --> 00:09:06,326
เอาล่ะ มันมีตัวอย่างมากมาย
จากเรื่องตัวอย่างคล้าย ๆ กันนี้

164
00:09:06,326 --> 00:09:09,600
เช่น แว่นตาโซนิกที่นำผลวีดีโอ
ที่แสดงต่อหน้าคุณ

165
00:09:09,600 --> 00:09:12,455
และเปลี่ยนเป็นแผนที่เสียง

166
00:09:12,455 --> 00:09:14,932
ฉะนั้นเมื่อสิ่งต่างๆ ขยับ
หรือเข้ามาใกล้ หรือห่างออกไป

167
00:09:14,956 --> 00:09:17,030
มันจะมีเสียง "หึ่ง หึ่ง หึ่ง"

168
00:09:17,030 --> 00:09:19,003
เหมือนกับเสียงที่ไม่ประสานกัน

169
00:09:19,003 --> 00:09:22,997
แต่หลังจากสองสามสัปดาห์
คนตาบอดก็เริ่มจะเก่ง

170
00:09:22,997 --> 00:09:25,319
ในการทำความเข้าใจ
ว่าอะไรอยู่ตรงหน้าพวกเขา

171
00:09:25,319 --> 00:09:27,966
จากแค่ที่พวกเขาได้ยิน

172
00:09:27,966 --> 00:09:29,966
และมันไม่จำเป็นจะต้องเป็นข้อมูลผ่านหู

173
00:09:29,990 --> 00:09:33,354
ระบบนี้ใช้แผงการสัมผัสเชิงไฟฟ้า
ที่วางไว้บนหน้าผาก

174
00:09:33,354 --> 00:09:37,044
ฉะนั้นไม่ว่าอะไรอยู่หน้ากล้อง
คุณก็จะรู้สึกมันได้ที่หน้าผาก

175
00:09:37,044 --> 00:09:39,897
ทำไมต้องเป็นหน้าผากน่ะหรือครับ
เพราะว่าคุณไม่ได้ใช้มันมากนัก

176
00:09:39,897 --> 00:09:44,103
ตัวอย่างใหม่ล่าสุด เรียกว่า "เบรนพอร์ท"

177
00:09:44,103 --> 00:09:47,852
และนี่คือแผงไฟฟ้าที่อยู่บนลิ้น

178
00:09:47,852 --> 00:09:51,968
และข้อมูลวีดีโอที่ป้อนเข้ามาก็แปลงเป็น
สัญญาณการสัมผัสเชิงไฟฟ้า

179
00:09:51,968 --> 00:09:58,455
และคนตาบอดก็เชี่ยวชาญในการใช้มัน
จนเขาสามารถขว้างบอลลงตะกร้าได้เลย

180
00:09:58,455 --> 00:10:02,471
หรือพวกเขาสามารถนำร่องผ่านสิ่งกีดขวาง
ที่ค่อนข้างซับซ้อนได้

181
00:10:03,311 --> 00:10:07,525
พวกเขาสามารถมองเห็นได้ผ่านลิ้น

182
00:10:07,525 --> 00:10:09,731
ทีนี้ มันฟังดูเหลือเชื่อมากเลยใช่ไหมครับ

183
00:10:09,731 --> 00:10:12,540
แต่จำไว้นะครับว่า ภาพทุกอย่างที่มีนั้น

184
00:10:12,540 --> 00:10:16,557
เป็นสัญญาณเคมีไฟฟ้า
ที่วิ่งไปรอบ ๆ สมองของคุณ

185
00:10:16,557 --> 00:10:19,251
สมองของคุณไม่รู้หรอกว่าสัญญาณมาจากไหน

186
00:10:19,251 --> 00:10:22,687
มันแค่เข้าใจว่าต้องทำอย่างไร
กับสัญญาณพวกนั้น

187
00:10:22,687 --> 00:10:28,493
ฉะนั้น สิ่งที่กลุ่มวิจัยของผมสนใจ
ก็คือการแทนที่สัมผัสสำหรับคนหูหนวก

188
00:10:28,493 --> 00:10:31,232
และโครงการนี้ก็กำลังดำเนินการอยู่

189
00:10:31,232 --> 00:10:34,227
โดยมีนักศึกษาบัณฑิตศึกษาในกลุ่มวิจัยของผม
สก๊อต โนวิกช์

190
00:10:34,227 --> 00:10:36,526
ผู้เป็นแกนนำทำวิทยานิพนธ์ของเขา

191
00:10:36,526 --> 00:10:38,522
และนี่คือสิ่งที่เราต้องการทำ

192
00:10:38,522 --> 00:10:42,516
เราต้องการที่จะแปลงเสียงที่มีในโลกนี้

193
00:10:42,516 --> 00:10:47,392
ไปเป็นสิ่งที่คนหูหนวกสามารถเข้าใจได้

194
00:10:47,392 --> 00:10:51,920
เราต้องการทำสิ่งนี้ เพื่อให้ประสิทธิภาพ
และการเข้าถึงกับระบบคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่

195
00:10:51,920 --> 00:10:56,796
เราต้องการความมั่นใจว่า
ระบบจะทำงานได้บนโทรศัพท์มือถือและแท๊บเล็ต

196
00:10:56,796 --> 00:10:59,094
และเรายังต้องการทำให้มันสวมใส่ได้

197
00:10:59,094 --> 00:11:02,136
เป็นอะไรที่คุณสามารถใส่ไว้ใต้เสื้อผ้า

198
00:11:02,136 --> 00:11:03,816
นี่เป็นแนวความคิดครับ

199
00:11:05,326 --> 00:11:10,402
และขณะที่ผมพูดนี้ เสียงของผมจะถูกจับ
โดยแท็บเล็ต

200
00:11:10,402 --> 00:11:16,160
และจากนั้นมันก็ส่งข้อมูลไปยังเสื้อกั๊ก
ที่เต็มไปด้วยมอเตอร์สั่น

201
00:11:16,160 --> 00:11:19,597
เหมือนกับมอเตอร์ในโทรศัพท์มือถือคุณ

202
00:11:19,597 --> 00:11:21,988
ระหว่างที่ผมกำลังพูดอยู่นี้

203
00:11:21,988 --> 00:11:28,327
เสียงกำลังแปลงเป็น
รูปแบบการสั่นบนเสื้อกั๊ก

204
00:11:28,327 --> 00:11:29,906
ทีนี้มันไม่ได้เป็นเพียงแค่แนวคิด

205
00:11:29,906 --> 00:11:35,014
แท๊บเล็ตนี้กำลังส่งสัญญาณบลูทูท
และผมก็กำลังใส่เสื้อกั๊กนั้นอยู่

206
00:11:35,014 --> 00:11:37,323
ดังนั้น ในขณะที่ผมพูดอยู่นี้ 
(เสียงปรบมือ)

207
00:11:38,033 --> 00:11:43,966
เสียงกำลังแปลงเป็นรูปแบบการสั่นแบบพลวัต

208
00:11:43,966 --> 00:11:49,340
ผมรู้สึกได้ถึงโลกแห่งเสียงรอบ ๆ ตัว

209
00:11:49,340 --> 00:11:53,404
เราได้ทำการทดสอบกับคนตาบอดแล้วตอนนี้

210
00:11:53,404 --> 00:11:56,910
และเราก็พบว่า ไม่นาน

211
00:11:56,910 --> 00:12:00,300
คนจะเริ่มรู้สึกได้ พวกเขาจะเริ่มเข้าใจ

212
00:12:00,300 --> 00:12:02,970
ภาษาของเสื้อกั๊ก

213
00:12:02,970 --> 00:12:07,753
นี่คือ โจนาธาน
เขาอายุ 37 ปี และมีวุฒิปริญญาโท

214
00:12:07,753 --> 00:12:10,098
เขาเกิดมาหูหนวกสนิท

215
00:12:10,098 --> 00:12:14,208
ซึ่งหมายความว่าเขาไม่มี อูมเวลท์ บางส่วน

216
00:12:14,208 --> 00:12:18,596
ฉะนั้น โจนาธาน ฝึกซ้อมกับเสื้อกั๊กนี้
เป็นเวลาสี่วัน วันละสองชั่วโมง

217
00:12:18,596 --> 00:12:21,876
และตอนนี้ เขามาถึงวันที่ห้า

218
00:12:21,876 --> 00:12:24,012
สก๊อต โนวิกช์: คุณ

219
00:12:24,012 --> 00:12:27,226
เดวิด อีเกอร์แมน: เมื่อสก๊อตกล่าวคำ
โจนาธานจะรู้สึกได้จากเสื้อกั๊ก

220
00:12:27,226 --> 00:12:30,282
และเขาจะเขียนคำไว้บนกระดาน

221
00:12:30,282 --> 00:12:34,168
สก๊อต: ที่ไหน ที่ไหน

222
00:12:34,168 --> 00:12:37,805
เดวิด: โจนาธานสามารถที่จะแปลรูปแบบที่ซับซ้อน
ของการสั่น

223
00:12:37,805 --> 00:12:40,684
ไปเป็นความเข้าใจในคำที่พูด

224
00:12:40,684 --> 00:12:44,283
สก๊อต: แตะ แตะ

225
00:12:44,283 --> 00:12:48,723
เดวิด: เอาล่ะ เขาไม่ได้ทำ --

226
00:12:48,723 --> 00:12:54,784
(เสียงปรบมือ) --

227
00:12:55,944 --> 00:13:00,030
โจนาธานไม่ได้ทำการนี้โดยตั้งใจ
เพราะว่ารูปแบบข้อมูลซับซ้อนเกินไป

228
00:13:00,030 --> 00:13:05,510
แต่สมองของเขาเริ่มที่จะถอดรูปแบบ
ที่สามารถทำให้มันเข้าใจได้

229
00:13:05,510 --> 00:13:07,786
ว่าข้อมูลนั้นคืออะไร

230
00:13:07,786 --> 00:13:11,988
และความคาดหวังของเราก็คือ
หลังจากที่สวมสิ่งนี้เป็นเวลาประมาณ 3 เดือน

231
00:13:11,988 --> 00:13:16,586
เขาจะมีประสบการณ์สัมผัสตรงของการได้ยิน

232
00:13:16,586 --> 00:13:20,765
ในแบบเดียวกับที่เมื่อคนตาบอด
ลูบไปตามอักษรเบล

233
00:13:20,765 --> 00:13:26,362
ความหมายผุดขึ้นมาจากหน้ากระดาษ
โดยไม่ต้องใช้ความคิดใดๆ ช่วยเหลืออีก

234
00:13:26,941 --> 00:13:30,494
ครับ เทคโนโลยีนี้มีศักยภาพที่จะเปลี่ยนแปลง

235
00:13:30,494 --> 00:13:34,278
เพราะว่าการแก้ปัญหาหูหนวกอื่นมีอย่างเดียว
คือการปลูกถ่ายคลอเคลียร์ (cochlear)

236
00:13:34,278 --> 00:13:37,181
และนั่นต้องอาศัยการผ่าตัด

237
00:13:37,181 --> 00:13:42,335
และระบบนี้สามารถผลิตได้ถูกกว่า
ถึง 40 เท่าของของการปลูกถ่ายคลอเคลียร์

238
00:13:42,335 --> 00:13:47,234
ซึ่งเปิดโอกาสให้เทคโนโลยีนี้ในระดับสากล
แม้กระทั่งกับประเทศที่จนที่สุด

239
00:13:48,052 --> 00:13:53,171
ทีนี้ เราได้รับแรงสนับสนุนอย่างมาก
จากผลของการแทนที่สัมผัสนี้

240
00:13:53,171 --> 00:13:57,374
แต่สิ่งที่เราคิดกันเยอะมากก็คือ
การเพิ่มสัมผัส

241
00:13:57,374 --> 00:14:02,803
คือเราจะใช้เทคโนโลยีแบบนี้
เพื่อเพิ่มสัมผัสแบบใหม่ได้อย่างไร

242
00:14:02,803 --> 00:14:05,937
เพื่อที่จะขยาย อูมเวลท์ ของคน

243
00:14:05,937 --> 00:14:10,186
ยกตัวอย่างเช่น เราจะสามารถป้อนข้อมูล
ตามเวลาจริงจากอินเทอร์เน็จ

244
00:14:10,186 --> 00:14:12,067
ตรงเข้าสมองใครสักคน

245
00:14:12,067 --> 00:14:15,945
และเขาคนนั้นยังสามารถพัฒนา
ประสบการณ์สัมผัสได้โดยตรงหรือไม่

246
00:14:15,945 --> 00:14:18,482
นี่คือการทดลองที่เราทำกัน

247
00:14:18,482 --> 00:14:22,376
คนที่รับการทดลองรู้สึกถึงการผ่านกระแสข้อมูล
ที่มาจากอินเตอร์เน็ตได้ตามเวลาจริง

248
00:14:22,376 --> 00:14:24,187
เป็นเวลาห้าวินาที

249
00:14:24,187 --> 00:14:27,456
จากนั้น จะมีปุ่มสองปุ่มปรากฏขึ้น
และเขาก็ต้องตัดสินใจ

250
00:14:27,456 --> 00:14:29,145
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

251
00:14:29,145 --> 00:14:31,841
เขาตัดสินใจและได้รับผลตอบรับ
ในอีกหนึ่งวินาทีต่อมา

252
00:14:31,841 --> 00:14:33,046
ทีนี้นะครับ

253
00:14:33,046 --> 00:14:35,690
ผู้รับการทดลองของเรา
ไม่รู้เลยว่ารูปแบบเหล่านั้นคืออะไร

254
00:14:35,690 --> 00:14:39,361
แต่พวกเราจะเห็นว่าเขาจะทำได้ดีขึ้นหรือไม่
ว่าจะตัดสินใจกดปุ่มไหน

255
00:14:39,361 --> 00:14:41,428
เขาไม่รู้ว่าเราป้อน

256
00:14:41,428 --> 00:14:44,609
ข้อมูลตามเวลาจริง จากตลาดหุ้น

257
00:14:44,609 --> 00:14:47,116
และเขากำลังตัดสินใจซื้อและขาย

258
00:14:47,116 --> 00:14:48,870
(เสียงหัวเราะ)

259
00:14:49,490 --> 00:14:52,792
และการตอบสนองบอกเขาว่าเขาได้ทำถูกหรือไม่

260
00:14:52,792 --> 00:14:55,661
และสิ่งที่เราดูก็คือ
เราจะสามารถขยาย อูมเวลท์ ของมนุษย์

261
00:14:55,661 --> 00:14:58,656
เพื่อที่ว่าหลังจากสองสามสัปดาห์
เขาจะมีประสบการณ์ตรง

262
00:14:58,656 --> 00:15:04,763
ถึงการเคลื่อนไหวของเศรษฐกิจโลก
ได้หรือไม่

263
00:15:04,763 --> 00:15:08,129
เราจะรายงานต่อภายหลังนะครับ
ว่านี่ได้ผลหรือไม่

264
00:15:08,129 --> 00:15:09,950
(เสียงหัวเราะ)

265
00:15:10,730 --> 00:15:12,820
นี่คืออีกอย่างที่เราทำ

266
00:15:12,820 --> 00:15:17,417
ระหว่างการบรรยายเช้านี้
พวกเราดึงเอาข้อมูลจากทวิตเตอร์

267
00:15:17,417 --> 00:15:19,855
ที่มี TED2015 แฮชแท๊ค

268
00:15:19,855 --> 00:15:22,548
และเราก็ได้ทำการวิเคราะห์อารมณ์
โดยอัตโนมัติ

269
00:15:22,548 --> 00:15:27,123
ซึ่งหมายถึงว่า คนใช้คำพูดเชิงบวก 
เชิงลบ หรือแบบกลาง ๆ

270
00:15:27,123 --> 00:15:29,567
และในขณะที่มันเกิดขึ้น

271
00:15:29,567 --> 00:15:32,562
ผมรู้สึกมันได้

272
00:15:32,562 --> 00:15:36,835
และผมก็เชื่อมต่อ
เพื่อจับกลุ่มอารมณ์

273
00:15:36,835 --> 00:15:40,991
ของคนเป็นพัน ๆ ในเวลาจริง

274
00:15:40,991 --> 00:15:44,729
และนี่เป็นประสบการณ์แบบใหม่สำหรับคน
เพราะว่าตอนนี้ผมรับรู้ได้

275
00:15:44,729 --> 00:15:48,026
ว่าทุกคนเป็นอย่างไร
และคุณชอบมันแค่ไหน

276
00:15:48,026 --> 00:15:53,159
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

277
00:15:54,899 --> 00:15:59,255
มันเป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่
กว่าที่มนุษย์จะมีได้ตามปกติ

278
00:15:59,845 --> 00:16:02,538
นอกจากนั้น เรายังขยาย อูมเวลท์ 
ของคนขับเครื่องบิน

279
00:16:02,538 --> 00:16:06,624
ในกรณีนี้ เสื้อกั๊กจะส่งกระแส
ค่าวัดต่าง ๆ เก้าค่า

280
00:16:06,624 --> 00:16:08,250
จากควอดคอปเตอร์นี้

281
00:16:08,250 --> 00:16:11,617
รวมทั้งการเอียง หัน หมุน
ปรับองศา และเบนส่วนหัว

282
00:16:11,617 --> 00:16:15,703
และนั่นเพิ่มความสามารถในการบิน
ใหักับคนขับ

283
00:16:15,703 --> 00:16:20,998
มันก็เหมือนกับเขามีผิวหนังที่ใหญ่ขึ้น
ที่ข้างบนนั้น

284
00:16:20,998 --> 00:16:22,553
และนั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

285
00:16:22,553 --> 00:16:28,357
สิ่งที่เราได้จินตนาการก็คือ
การนำห้องคนขับที่เต็มไปด้วยมาตรวัด

286
00:16:28,357 --> 00:16:32,908
และแทนที่จะพยายามอ่านทุกอย่าง
คุณก็เพียงแค่รู้สึกถึงมัน

287
00:16:32,908 --> 00:16:35,393
เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยข้อมูล

288
00:16:35,393 --> 00:16:39,201
และมันก็มีความแตกต่าง
ระหว่างการเข้าถึงข้อมูลจำนวนมาก

289
00:16:39,201 --> 00:16:42,289
และการรู้สึกได้ถึงมัน

290
00:16:42,289 --> 00:16:46,114
ฉะนั้น ผมคิดว่าความเป็นไปได้
ในการขยายสำหรับมนุษย์

291
00:16:46,114 --> 00:16:48,436
ไม่ได้มีขอบเขตอยู่ที่เพียงเส้นขอบฟ้า

292
00:16:48,436 --> 00:16:53,358
ลองคิดถึงนักบินอวกาศที่สามารถรู้สึกได้

293
00:16:53,358 --> 00:16:56,679
ถึงสภาพโดยรวมของสถานีอวกาศนานาชาติ

294
00:16:56,679 --> 00:17:01,555
หรือ ในเรื่องนั้น มีความรู้สึกถึง
ภาวะที่มองไม่เห็นเกี่ยวกับสุขภาพคุณ

295
00:17:01,555 --> 00:17:05,494
เช่น ระดับน้ำตาลในเลือด และภาวะของจุลนิเวศ

296
00:17:05,494 --> 00:17:11,121
หรือมีการมองเห็นแบบ 360 องศา
หรือเห็นอินฟราเรด หรืออัลตราไวโอเล็ต

297
00:17:11,121 --> 00:17:14,616
ฉะนั้น สิ่งสำคัญคือ
ในอนาคตที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

298
00:17:14,616 --> 00:17:19,515
เราจะสามารถเลือกอุปกรณ์รอบข้างของเรา
ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

299
00:17:19,515 --> 00:17:23,369
เราไม่ต้องรอของขวัญการรับสัมผัส
จากพระแม่แห่งธรรมชาติ

300
00:17:23,369 --> 00:17:25,227
ในช่วงเวลาที่นางเป็นคนกำหนด

301
00:17:25,227 --> 00:17:29,499
เช่นเดียวกับมารดาที่แสนดี
เธอได้มอบอุปกรณ์ที่เราต้องการ

302
00:17:29,499 --> 00:17:33,632
เพื่อที่จะก้าวออกไป
และกำหนดทิศทางของเราเอง

303
00:17:33,632 --> 00:17:35,373
ฉะนั้น คำถามก็คือ

304
00:17:35,373 --> 00:17:40,598
คุณต้องการที่จะก้าวออกไป
แล้วประสบสัมผัสกับจักรวาลของคุณอย่างไร

305
00:17:40,598 --> 00:17:42,641
ขอบคุณครับ

306
00:17:42,641 --> 00:17:50,977
(เสียงปรบมือ)

307
00:17:59,365 --> 00:18:01,553
คริส แอนเดอร์สัน: คุณรู้สึกได้เลยใช่ไหมครับ 
เดวิด: ครับ

308
00:18:01,553 --> 00:18:04,943
อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรก
ที่ผมรู้สึกถึงการปรบมือผ่านเสื้อกั๊กนี้

309
00:18:04,943 --> 00:18:07,102
มันก็ดีครับ เหมือนนวดเลย (เสียงหัวเราะ)

310
00:18:07,102 --> 00:18:10,747
คริส: ทวิตเตอร์กำลังคลั่งกันเลยครับ


311
00:18:10,747 --> 00:18:13,040
แล้วการทดลองกับตลาดหุ้น

312
00:18:13,040 --> 00:18:17,568
นี่อาจเป็นการทดลองแรก
ที่จะเป็นหลักประกันเงินทุนให้กับมันไปตลอด

313
00:18:17,568 --> 00:18:19,563
ใช่ไหมครับ ถ้ามันสำเร็จ

314
00:18:19,563 --> 00:18:22,715
เดวิด: ครับ ใช่เลย 
ผมจะได้ไม่ต้องเขียนขอทุนไปที่ NIH อีกแล้ว

315
00:18:22,715 --> 00:18:25,532
คริส: เอาล่ะ ผมขอถามอะไรหน่อยนะ

316
00:18:25,532 --> 00:18:28,702
คือผมว่า มันเจ๋งมากเลย
แต่ว่าหลักฐานส่วนใหญ่ที่มีจนถึงตอนนี้

317
00:18:28,702 --> 00:18:31,049
บอกว่าการทดแทนการรับสัมผัสนั้นทำงานได้

318
00:18:31,049 --> 00:18:33,156
แต่ไม่จำเป็นว่าการรับสัมผัสเพิ่มนั้น
จะทำงานได้ใช่ไหมครับ

319
00:18:33,156 --> 00:18:36,793
ผมหมายถึงว่า มันเป็นไปได้ไหมว่า
คนตาบอดจะสามารถเห็นผ่านลิ้นเขาได้

320
00:18:36,793 --> 00:18:41,971
เพราะว่าคอร์เท็กซ์การมองยังมีอยู่
และพร้อมที่จะทำงาน

321
00:18:41,971 --> 00:18:43,790
และนั่นก็เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งด้วย

322
00:18:43,790 --> 00:18:46,434
เดวิด: เป็นคำถามที่ดีครับ
อันที่จริงเราไม่รู้เลยครับ

323
00:18:46,434 --> 00:18:48,748
ว่าข้อจำกัดทางทฤษฎีของข้อมูลที่สมองรับได้
คืออะไร

324
00:18:51,062 --> 00:18:53,378
แต่เรื่องพื้นฐานเลยก็คือ มันปรับตัวได้อย่างน่าทึ่ง

325
00:18:53,402 --> 00:18:57,207
ดังนั้น เมื่อกลายเป็นคนตาบอด
สิ่งที่เราเคยเรียกว่าคอร์เท็กซ์การมอง

326
00:18:57,207 --> 00:19:02,265
ก็จะโดนสิ่งอื่นๆ เข้าแทนที่
เช่นการสัมผัส การได้ยิน โดยคำศัพท์

327
00:19:02,265 --> 00:19:06,327
ฉะนั้นมันบอกเราว่า
คอร์เท็กส์ก็เป็นเหมือนหลักสากล

328
00:19:06,327 --> 00:19:08,975
คือมันแค่ทำการคำนวณกับข้อมูลต่าง ๆ

329
00:19:08,975 --> 00:19:12,076
และเมื่อเรามองไปยังเช่น อักษรเบล

330
00:19:12,076 --> 00:19:15,165
คนรับข้อมูลผ่านปุ่มที่นิ้วสัมผัส

331
00:19:15,165 --> 00:19:18,820
ฉะนั้นผมไม่คิดว่าเรามีเหตุผลใด
ที่จะคิดว่ามันมีข้อจำกัดทางทฤษฎี

332
00:19:18,820 --> 00:19:20,334
ที่เรารู้ขอบเขต

333
00:19:21,244 --> 00:19:24,508
คริส: ถ้าสิ่งนี้ออกมาเมื่อไร 
คุณคงโดนรุมจีบแน่

334
00:19:24,508 --> 00:19:27,759
มันมีศักยภาพที่จะได้อะไรได้มากมายเหลือเกิน

335
00:19:27,759 --> 00:19:31,690
คุณพร้อมหรือยังครับ
อะไรที่คุณตื่นเต้นที่สุด สำหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

336
00:19:31,690 --> 00:19:34,267
เดวิด: ผมคิดว่า 
มันมีการนำไปใช้ประโยชน์มากมาย

337
00:19:34,267 --> 00:19:37,715
ในส่วนที่มากกว่าการแทนที่สัมผัส
สิ่งที่ผมได้กล่าวไว้

338
00:19:37,715 --> 00:19:42,085
เกี่ยวกับนักบินอวกาศในสถานีอวกาศ
พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่

339
00:19:42,085 --> 00:19:45,304
ติดตามสิ่งต่าง ๆ และพวกเขาอาจจะได้เข้าใจ
ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ

340
00:19:45,304 --> 00:19:48,764
เพราะสิ่งที่มันจัดการได้ดีคือ
ข้อมูลหลายมิติ

341
00:19:48,764 --> 00:19:53,547
หัวใจสำคัญคือ ระบบการมองเห็น
มีประสิทธิภาพในการตรวจจับขอบและส่วนนูน

342
00:19:53,547 --> 00:19:55,995
แต่พวกมันแย่มากกับการสิ่งที่โลกของเราเป็น

343
00:19:55,995 --> 00:19:58,182
ซึ่งก็คือจอแบน ๆ ที่เต็มไปด้วยข้อมูล

344
00:19:58,182 --> 00:20:00,585
พวกเราจึงต้องตะกายหามัน
ด้วยระบบที่เราต้องเพ่งความสนใจ

345
00:20:00,585 --> 00:20:03,255
ดังนั้น นี่เป็นเพียงวิธีที่จะรู้สึก
ถึงภาวะของอะไรบางอย่าง

346
00:20:03,255 --> 00:20:06,849
เหมือนกับวิธีที่คุณรู้ถึงภาวะของร่างกาย
อย่างที่คุณยืนอยู่ตอนนี้

347
00:20:06,849 --> 00:20:10,028
ฉะนั้นผมคิดถึงเครื่องยนต์หนัก ความปลอดภัย
การรู้สึกได้ถึงภาวะโรงงาน

348
00:20:10,028 --> 00:20:13,092
รู้สึกได้ถึงเครื่องมือของคุณ 
ที่เมื่อติดตั้งแล้ว จะทำงานได้ทันที

349
00:20:13,092 --> 00:20:16,797
คริส: เดวิด อีเกอร์แมน นั่นมันเป็นการบรรยาย
ที่เหนือความคาดหมายมาก ขอบคุณมากครับ

350
00:20:16,797 --> 00:20:21,576
เดวิด: ของคุณครับคริส
(เสียงปรบมือ)