Oto przedszkole, które
stworzyliśmy w 2007 roku.

Stworzyliśmy je jako koło.

Można w nieskończoność krążyć po dachu.

Każdy rodzic wie,

że dzieci kochają biegać w kółko.

Tak wygląda dach.

Dlaczego tak go zaprojektowaliśmy?

Dyrektor przedszkola powiedział:

"Nie, nie chcę poręczy".

Powiedziałem: "To niemożliwe".

Upierał się: "A może siatka
wystająca poza krawędź dachu?

Żeby złapać dziecko, które by wypadło".

(Śmiech)

Powiedziałem: "To niemożliwe".

Urzędnik państwowy stwierdził:

"Oczywiście musicie umieścić poręcze".

Ale mogliśmy zostawić
ten pomysł wokół drzew.

Z budynku wystawały trzy drzewa.

Pozwolono nam nazwać tę linę poręczą.

Oczywiście lina
nie ma z nią nic wspólnego.

Wpadają na siatkę.

Jest ich więcej,

więcej,

i więcej.

(Śmiech)

Czasem wokół drzewa jest 40 dzieci.

Chłopiec na gałęzi

uwielbia to drzewo, więc je zjada.

(Śmiech)

Podczas różnych imprez

siedzą na krawędzi dachu.

To wygląda tak fajnie od spodu.

Małpy w ZOO.

(Śmiech)

Pora karmienia!

(Śmiech) (Brawa)

Zbudowaliśmy dach
tak nisko, jak to możliwe,

bo chcieliśmy
widzieć dzieci na dachu,

a nie tylko pod dachem.

A jeśli dach jest za wysoki,
z dołu widzisz tylko sufit.

Miejsce do mycia nóg -
jest wiele rodzajów kranów.

Są elastyczne rury,

którymi można pryskać na kolegów,

a także prysznic.

Ten z przodu jest całkiem normalny.

Ale jeśli się przyjrzycie,

chłopiec nie myje butów,

tylko wlewa wodę do środka.

(Śmiech)

Przedszkole jest całkowicie
otwarte przez większą część roku.

Nie ma granic między
wnętrzem i częścią zewnętrzną.

Oznacza to,
że konstrukcja to głównie dach.

Nie ma także granic pomiędzy klasami.

Nie ma żadnej bariery akustycznej.

Gdy zamkniesz dzieci w cichym miejscu,

niektóre zaczną się denerwować.

Ale w tym przedszkolu

nie ma powodu do zdenerwowania.

Nie ma bowiem granic.

Dyrektor stwierdził,

że jeśli chłopiec w rogu
nie chce zostać w pomieszczeniu,

pozwalamy mu sobie pójść.

W końcu wróci, bo to okrąg.

(Śmiech)

Zwykle w tych okolicznościach

dzieci próbują się gdzieś schować.

Ale tutaj tylko oddalają się i wracają.

To naturalny proces.

Po drugie, uważamy,
że hałas jest bardzo ważny.

Wiecie, że dzieci lepiej śpią w hałasie.

Nie śpią w cichych miejscach.

Dzieci w tym przeszkolu

zaskakująco dobrze 
koncentrują się w klasie.

Nasz gatunek
dorastał w pełnej hałasu dżungli.

Potrzebują hałasu.

Można rozmawiać z kolegami 
w hałaśliwym barze.

Nie powinieneś być w ciszy.

W dzisiejszych czasach

próbujemy mieć wszystko pod kontrolą.

Przedszkole jest całkowicie otwarte.

A przecież wiadomo,

że można wybrać się
na narty przy -20 stopniach.

W lecie idziesz pływać.

Piasek ma 50 stopni.

Jesteś też wodoodporny.

Nie rozpuścisz się na deszczu.

Dzieci powinny być na zewnątrz.

Trzeba je tak traktować.

Tak podzieliły klasy.

Miały pomagać nauczycielom.

Coś nie wyszło.

(Śmiech)

Nie wsadziłem go do środka.

Klasa.

Umywalka.

Rozmawiają koło niej.

Zawsze w sali są jakieś drzewa.

Małpa próbuje złowić inną małpę z góry.

(Śmiech)

Małpy.

(Śmiech)

Każda klasa ma 
przynajmniej jeden świetlik.

Tędy Święty Mikołaj
przychodzi podczas Świąt.

To jest budynek dodatkowy,

tuż obok okrągłego przedszkola.

Budynek ma pięć metrów i ma siedem pięter.

Oczywiście sufity są bardzo nisko.

Musimy więc wziąć
pod uwagę bezpieczeństwo.

Wykorzystaliśmy nasze dzieci, 
córkę i syna.

Próbują tam wejść.

Uderzył się w głowę.

W porządku. Ma mocną czaszkę.

Jest odporny. To mój syn.

(Śmiech)

Stara się sprawdzić,
czy można bezpiecznie skoczyć.

Potem wpuściliśmy inne dzieci.

Korki w Tokio są okropne.

(Śmiech)

Kierowca z przodu
musi nauczyć się jeździć.

W dzisiejszych czasach

dzieci potrzebują 
szczypty niebezpieczeństwa.

Uczą się także pomagać sobie nawzajem.

To społeczność. Zaczyna nam 
tego brakować w dzisiejszych czasach.

Ten rysunek pokazuje trasę chłopca

między 9:10 i 9:30.

Obwód budynku to 183 metry.

Nie jest więc taki mały.

Ten chłopiec przebiegł 
6 000 metrów podczas poranka.

A teraz niespodzianka.

Dzieci w tym przedszkolu
przebiegają średnio 4 000 metrów.

Te dzieci mają najlepsze wyniki sportowe

spośród wielu przedszkoli.

Dyrektor powiedział:

"Nie trenujmy ich. Zostawmy je na dachu.

Jak owce".

(Śmiech)

Ciągle biegają.

(Śmiech)

Chodzi o to, żeby ich nie kontrolować,

nie chronić ich za bardzo,

muszą się czasem wywalić.

Muszą się trochę zranić.

To uczy ich, jak żyć na tym świecie.

Myślę, że architektura może zmienić świat

i życie ludzi.

To zaś jest jedna z prób
zmiany życia naszych dzieci.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)