Zannediyorum

Afrika'daki tüm yardım çalışanları

kariyerlerinde, projelerine dair

bütün parayı alıp —

bir okul ya da eğitim 
programı olabilir —

bir bavula doldurup

ülkenin en fakir köylerinin
üzerinden geçen bir uçaktan

aşağı atmak ister.

Çünkü emektar yardım çalışanlarına göre,

dünyanın en fakir insanlarının eline

nakit para vermek

çılgınca değil,

kulağa çok tatmin edici geliyor.

Bu noktaya 10 yıl içinde geldim

ve şanslıyım ki, aynı zamanda bu fikrin

zaten var olduğunu öğrendim.

Bu, yardım sisteminin
ihtiyacı olan şey olabilir.

Ekonomistler buna koşulsuz
para transferi diyor

ve bu tam olarak: Herhangi bir şarta

bağlanmaksızın nakit para vermek.

Gelişmiş ülkelerin hükûmetleri

bunu on yıllardır yapıyor

ve şimdi, daha fazla kanıtla

ve yeni teknoloji ile
yardım ulaştırmak için

bir model yapılabilmesi mümkün.

Oldukça basit bir fikir, değil mi?

Peki, fakirler hakkında diğer şeyler için

neden harcama yapıyorum?

Dürüstçe söylemek gerekirse,
inanıyorum ki onlar için daha çok parayla

fakirlerin kendileri için
yapabildiklerinden

daha iyi şeyler yapılabilir.

İki varsayım tuttum:

Birincisi, fakir insanlar kısmen fakirdi

çünkü onlar eğitimsizlerdi

ve iyi kararlar seçmekten yoksundular.

İkincisi, onların ihtiyaçların anlamak
ve bunları sağlamak için

benim gibi insanlara ihtiyacımız var.

Öyle görünüyor ki, kanıtlar 
farklı gösteriyor.

Son yıllarda araştırmacılar,
fakir insanlara nakit para verildiğinde,

ortaya neyin çıkacağı
üzerinde çalışıyorlar.

Çok sayıda çalışma, ülke çapında,

insanların kendi yaşamlarını
iyileştirmek için nakit para

transferini kullandıklarını gösteriyor.

Uruguay'da hamile kadınlar
en iyi yiyecekleri almak

ve daha sağlıklı bebekler
doğurmak istiyorlar.

Sri Lanka erkekleri iş hayatları
süresince yatırım yapıyor.

Kenya'daki çalışmalarımızı 
inceleyen araştırmacılar,

insanların hayvancılıktan ev dekorasyonu
ekipmanlarına kadar

çeşitli varlıklara yatırımlar
yaptıklarını buldular

ve para gönderildikten bir yıl sonra

ticaret ve tarımdaki

gelir artışını gördüler.

Çalışmaların hiçbirinde bu insanların

daha fazla içki ya da sigara içmek
veya az çalışmak için

para harcamadıkları görüldü.

Aslında, onlar fazlasıyla çalışıyorlar.

Şimdi, gerekli materyallere sahipler.

Vietnam'da, ihtiyar alıcılar

tabutların parasını ödemek için
nakit para transferini kullanırlar.

Maslow'un yanlış düşünüp 
düşünmediğini merak eden birisi olarak,

bu manevi ihtiyaca dair seçimi

çok alçakgönüllü bulurum.

Bilmiyorum, eğer yiyecek alma
fırsatımız varsa

ya da ekipman veya tabut,

hangi mesele üzerinde dururuz.

Kaynaklarımızı fakirler adına

kullanmakta ne kadar iyiyiz?

Maliyet değerinde miyiz?

Yine, insanlara bizim seçtiğimiz

bir şeyler verince ne oluyor

diye gözlemsel bulgulara bakabiliriz.

Hindistan'da çok çarpıcı 
bir çalışmaya bakılmış,

çalışmada aşırı fakir olarak adlandırılan
kişilere çiftlik hayvanı verilmiş

ve görülmüş ki, alıcıların %30'u

geriye dönüp nakit için verilen

hayvanlarını satmışlar.

Asıl ironi ise,

bu programın her kişiye

100 dolar değerinde yardım etmek için

bir başka 99 dolar harcamış olması.

Peki, yardım ajanslarından veya
herhangi birimizden

gelen parayı teknolojiyi kullanarak
koymaktansa,

doğrudan fakir insanın eline koysak?

Günümüzde, 4 Kenyalıdan 3ü mobil para
kullanıyor,

mobil para temelde herhangi bir telefonda

çalışan bir banka hesabı.

Gönderici yüzde 1,6 harç ödeyerek

ve tek bir tuşa basarak,

parayı doğrudan alıcının hesabına

aracı olmadan yollayabilir.

Kendi hayatlarımızdaki endüstriyi

bozan teknoloji gibi,

fakir ülkelerdeki ödeme teknolojileri de

yardım etmeyi bozabilir.

O kadar hızlı yayılıyor ki,

dünyadaki milyarlarca fakire ulaşılmasını

hayal etmek mümkün.

İşte bu bizim GiveDirectly'de yapmaya
başladığımız şey.

Fakir insanlara para transferi

sağlayan ilk organizasyonuz.

Kırsal Kenya ve Uganda genelinde
35.000 kişiye,

aile başına tek seferlik

1.000 dolar

para yolladık.

Şimdiye dek, dünyanın bu tarafında

en fakir köylerdeki en fakir
insanlara baktık.

Çamur ve samandan yapılmış

evlerde yaşıyorlar,

çimento ve demirden değil.

Hadi diyelim ki bu sizin aileniz.

Android bir telefonla kapınıza geliyoruz.

Adınızı alıp sizin ve barakanızın

fotoğrafını çekiyoruz

ve GPS koordinatlarını alıyoruz.

O gece, tüm veriyi buluta yolluyoruz

ve her parça bağımsız bir ekip tarafından

uydu görüntüleri kullanılarak

kontrol ediliyor.

Sonra geri geliyoruz,

eğer bir telefonunuz yoksa,

size basit bir telefon satıyoruz

ve birkaç hafta sonra

ona para yolluyoruz.

Beş yıl önce bunu yapmak

imkânsız görülebilirdi.

Şu an yolsuzluk olmadan

verimli bir şekilde yapabiliyoruz.

Fakirlere verdiğimiz daha çok paranın

işe yaradığının daha çok kanıtı oldukça

onlara verdiğimiz başka her şeyi

daha çok ele almalıyız.

Günümüzde, yardımın arkasındaki mantık

en azından iyi bir şey yapıyoruz.

Kendi bariyerimiz olarak

buna memnun olunca,

kendi kendimize yardım etmek

hiç etmemekten daha iyidir deriz.

Aklımızda çakan inovatif fikirlemizde,

rapor yazmada,

uçak biletleri ve SUV'lerde

verimsiz yatırım yapma eğiliminde oluruz.

Peki ya mantık, doğrudan verilen

nakitten daha iyisini 
yapacak mıyız olsaydı?

Organizasyonlar, fakirler için

onların kendileri için yaptıklarından
daha çok şey yaptıklarını

kanıtlamak zorunda kalırlardı.

Tabii ki, nakit vermek halk için
hastalıkların kökünü kurutmaz

veya sağlam kurumlar kurmaz,

ama kendi başına ailelerin
hayatını iyileştirmek için

nasıl yapmamız gerektiği konusunda

yüksek bir çizgi koyabilir.

Yardıma inanıyorum.

İnanıyorum ki, çoğu yardım uçaktan dışarı

para atmaktan daha iyidir.

Ayrıca kesinlikle eminim ki,

bugün birçok yardım

fakirlere doğrudan verilmesinden
daha iyi olmayacak.

Umuyorum ki, bir gün bu olacak.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)