Spreyle boyanmış metro vagonları,

etiketlenmiş köprüler,

duvar resimleriyle örtülü duvarlar.

Grafiti şehirlerde cesurca ortaya çıkar.

Kimlik, sanat, güçlendirme 
ve politikayla alakalı olabilir,

her ne kadar tahribatla
ilişkili olsa bile.

Bunun yeni bir şey olmadığı ortaya çıktı.

Grafiti veya yazma eylemi veya 
kamu malını karalama

binlerce yıldır ortalıkta.

Ve bu zaman zarfında,

şimdilerde tartıştığımız 
aynı soruları gündeme getiriyor:

Bu bir sanat mı?

Vandalizm mi?

M.Ö. 1. yüzyılda, 
Romalılar düzenli olarak

mesajları kamu duvarlarına kazıyorlardı,

okyanuslar ötesindeki

Mayalar, bol bol çizimleri 
yüzeylere çizerken.

Ama daima yıkıcı bir faaliyet değildi.

Pompei'de, sıradan vatandaşlar kamu
duvarlarını, düzenli olarak büyülerle,

karşılıksız aşklar hakkında yazılarla,

siyasi kampanya sloganlarıyla

ve hatta favori gladyatörlerini 
destekleyen mesajlarla işaretliyorlardı.

Bazıları, Yunan filozof Plutarch gibi,

grafitiyi komik ve anlamsız 
diyerek itelediler.

Ancak 5. yüzyılda

vandalizmin modern bir kavram 
olarak kökenleri ortaya kondu.

O sırada barbar bir kabile olarak bilinen
Vandallar Romayı kırdı geçirdi,

şehri talan ettiler ve yıktılar.

Ancak yüzyıllar sonrasında vandalizm 
terimi aslında Fransız Devrimi sırasında

sanatın tahrif edilmesine karşı 
bir protestoda ifade edildi.

Grafiti gittikçe kasti isyan 
ve provakasyon ile

bağdaştırılmaya başlandı,

vandal etiketini edindi.

Bugün birçok grafiti 
sanatçısının gözden uzakta

kalmasının nedenlerinden biri budur.

Bazıları cezadan kaçınmak için 
alternatif kimlik kullanır,

bazıları da arkadaşlık kurmak 
ve alana sahip çıkmak için böyle yapar.

1960'ların etiketleriyle başlayarak

ünlülük ve anonimliğin 
kendine has üst üste binmesi

New York şehri ve Philadelphia 
sokaklarında tutuldu.

Etiketçiler şehir içinde 
hareketlerini izlemek için

kodlanmış etiketler kullandılar,

bu esnada sıkça orijinlerine 
dikkat çektiler.

Onu gölgelere iten grafiti 
yapmanın yasa dışılığı,

aynı zamanda meraka ve artan 
takipçi tabanına katkıda bulundu.

Alan ve aidiyet sorusu grafiti 
tarihinde merkezdedir.

Modern evrimi, kültür karşıtı 
sahnelerle iç içe gitmiştir.

Bu hareketler kuruluş karşıtı
seslerini yükseltirken,

grafiti sanatçıları aynı şekilde resmî
kamu malı sınırlarını sorguladılar.

Metro vagonlarını,

reklam panolarını talep ettiler

ve bir keresinde şehrin 
hayvanat bahçesindeki

bir fili boyayacak kadar ileri gittiler.

Politik hareketler de

mesajlarını görsel olarak yaymak 
için duvar yazılarını kullandılar.

2. Dünya Savaşı'nda hem Nazi Partisi, 
hem de direnç grupları

duvarları propaganda ile doldurdu.

Berlin Duvarı'nın tek taraflı grafitileri

baskıya karşın nispeten 
kısıtlanmamış halk erişiminin

dikkat çekici bir sembolü 
olarak görülebilir.

Grafiti ile özdeşleşen

kültür karşıtı hareketler
ana akım hâline gelirken,

grafiti de kabul edildi mi?

1970'lerde grafiti sendikaları 
adı verilen yerlerin oluşması

ve on yıl sonra da seçilen 
grafiti sanatçılarının

sanat galerilerine alınmasından beri,

grafiti ana akımın dışında ve içinde olma 
arasındaki çizgide kaldı.

Pazarlamacılar ve basımcıların 
grafiti tipleri ayrımları

tanımı daha da belirsiz yaptı.

Grafiti sanatçıları ile geleneksel 
müzeler ve markaların

bir zamanlar pek mümkün olmayan ortaklığı

bu sanatçıları yer altından

spot ışıklarına getirdi.

Grafiti yıkım ile ilintili olsa da,

aynı zamanda sınırsız 
sanatsal ifade için bir araçtır.

Bugün tahrif etme ve güzelleştirme

arasındaki sınırların tartışması sürüyor.

Bu arada, grafiti sanatçıları sanatın 
değeri ve bir alana hangi derece

sahip olunabileceği hakkındaki 
ortak görüş birliğini sorguluyorlar.

Sprey olsun, karalama olsun 
veya kazıma olsun,

grafiti mülkiyet, sanat ve kabul edilme

sorularını yüzeye getiriyor.