[Carrie Mae Weems: Περιπλάνηση]

Θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική,

στην ουσία της,

στη «στόφα» της, 
στον κύριο δομικό της ιστό,

συνδέεται στενά με την εξουσία.

Αν φέρουμε στον νου μας μέρη 
όπως η Ρώμη,

όπου παλαιότερα έκανα την καλλιτεχνική μου πρακτική

αυτό το οποίο βιώνει κανείς εκεί

είναι η υποβλητική αίσθηση 
της κρατικής εξουσίας

σε σχέση με τον απλό πολίτη...

...με τον απλό άνθρωπο...

...με τον γενικό πληθυσμό.

Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι είσαι,
υπό μια έννοια,

υποταγμένος
σε αυτό το τεράστιο οικοδόμημα,

στο οικοδόμημα της εξουσίας.

Ποια είναι αυτή η σχέση της εξουσίας 
με εσένα;

Και ποια είναι η δική σου σχέση 
με την εξουσία;

Και με ποιον τρόπο την αμφισβητείς;

Και πώς προσπαθείς...

...να κάνεις κάποιον 
να την συνειδητοποιήσει;

Ένας τρόπος είναι...
να πας γονυπετής στον ναό.

[Γέλιο]

Τότε λοιπόν αναρωτήθηκα

αν θα μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το είναι

σε μια σειρά ορισμένων δρώμενων.

Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το σώμα

ως όχημα που θα οδηγεί τον θεατή 
στον πυρήνα αυτών των χώρων,

πολύ συνειδητά

και προκαλώντας τους χώρους αυτούς...

...θέτοντας τους υπό αμφισβήτηση

και υπογραμμίζοντας την πραγματική τους φύση.

Δηλαδή ότι είναι, φυσικά, 
χώροι μνημειώδεις,

ότι είναι όμορφοι

και ότι τα κτήρια είναι εξαιρετικά...

Αλλά δεν βρίσκομαι σε σύγχυση 
όσον αφορά την υποτιθέμενη σημασία τους

και όσον αφορά 
τους υποτιθέμενους ρόλους τους.

Πιθανόν και οι περισσότεροι άνθρωποι 
να συνειδητοποιούν τι σημαίνουν τα κτήρια.

Όμως απλώς τα αποδέχονται, 
κατά κάποιον τρόπο.

Υποκύπτουν σε αυτά.

Προσωπικά, με ενδιαφέρει, βέβαια, να τα αντιμετωπίζω κριτικά,

ακόμη κι αν θεωρώ πως είναι 
ανυπέρβλητα με τον δικό τους τρόπο.