Ka një zhanër të tërë videosh YouTube

kushtuar rasteve të cilat,

jam i sigurt se kushdo në
këtë sallë i ka provuar.

Bëhet fjalë për rastet kur dikush,

duke menduar që është vetëm,

fillon e sillet paksa haptazi —

të kënduar të tërbuar, kërcim tërë tundje,

ndonjë veprim të butë seksual —

për të zbuluar më pas që,
në fakt, s’është vetëm,

që dikush po e vëzhgon dhe përgjon,

zbulim që e bën

të ndalë në vend çka po bënte,

i tmerruar.

Në fytyrën e tij, ndjesia e turpit

dhe poshtërimit është e prekshme.

Është ndjesia e,

“Kjo është diçka që dua ta bëj

vetëm kur nuk më sheh njeri.”

Ky është thelbi i punës

mbi të cilën jam përqendruar tërësisht

në 16 muajt e fundit,

pyetja pse ka rëndësi privatësia,

pyetje që ka lindur

në kontekstin e një debati global,

shkaktuar nga zbulimet
e Edward Snowden-it

sipas të cilave ShBA-të
dhe partnerët e tij,

fshehurazi krejt botës,

e kanë shndërruar Internetin,

dikur të mbajtur si një mjet të paparë

çlirimi dhe demokratizimi,

në një zonë të paparë survejimi

masiv dhe pa dallim.

Ka një ndjesi të rëndomtë

që lind nga ky debat,

madje edhe mes personave
që s’ndihen rehat

me survejimin në masë, sipas të cilës

nuk ka rrezik të njëmendtë

që vjen prej kësaj mësymjeje
në shkallë të gjerë,

ngaqë vetëm ata që merren
me punë të mbrapshta

kanë arsye për të dashur të fshihen

dhe të merakosen për privatësinë e tyre.

Ky botëkuptim bazohet heshtur

në tezën se në botë ka dy lloje njerëzish,

njerëz të mirë dhe të këqij.

Të këqij janë ata që 
thurin sulme terroriste

ose që kryejnë krime të dhunshme,

ndaj ka arsye të duan të fshehin sa bëjnë,

kanë arsye të merakosen
për privatësinë e tyre.

Përkundrazi, njerëzit e mirë

janë ata që shkojnë në punë,

kthehen në shtëpi, rritin
kalamaj, shohin televizor.

Internetin e përdorin jo
për të thurur sulme me bomba

por për të lexuar lajmet dhe
shkëmbyer receta gatimesh

apo për të planifikuar lojërat e kalamajve,

dhe këta nuk bëjnë asgjë të dëmshme

ndaj nuk kanë se ç’të fshehin,

as arsye për të pasur frikë

se mos i mbikëqyr qeveria.

Njerëzit që shprehen kështu

i kanë hyrë një valleje tejet të skajshme

vetë-nënvlerësimi.

Që faktikisht duhet kuptuar kështu,

“Kam rënë dakord ta bëj veten

një person kaq të padëmshëm dhe për

të mos u pasur frikë,
sa në fakt nuk trembem

se mos qeveria e merr vesh se ç’po bëj.”

Kjo mendësi, sipas meje,

gjeti shprehjen e saj më të kulluar,

në një intervistë të 2009-s me

CEO-n e Google-it, Eric Schmidt, i cili,

i pyetur mbi tërë ato rrugë
me të cilat kompania e tij

po shkakton mësymjen ndaj privatësisë

së qindra milionë njerëzve anembanë botës,

u shpreh:

“Nëse bëni diçka që s’doni

ta marrin vesh të tjerët,

ndoshta më mirë s’duhet ta bënit fare.”

Për këtë mendësi mund

të thuhen plot gjëra,

e para, njerëzit që thonë se,

privatësia s’është kushedi e rëndësishme,

nuk e besojnë këtë,

dhe rruga se si ta dini që
s’e besojnë me tërë mend

është se, teksa me fjalë thonë
se privatësia nuk ka rëndësi,

me vepra bëjnë çmos të ruajnë

privatësinë e tyre të paprekur .

Email-in dhe llogaritë e mediave shoqërore

i mbrojnë me fjalëkalime,

dhomat e gjumit dhe banjat

me brava dhe çelësa, hapa

të konceptuar që të gjithë
për t’u penguar të tjerëve

hyrjen në çka e konsiderojnë
si zonë private

dhe të dinë ato çka këta
nuk duan t’i marrin vesh të tjerët.

Po i njëjti Eric Schmidt, CEO i Google-it,

i urdhëroi të punësuarit në Google

të ndalnin së komunikuari me revistën

internet CNET,

pasi CNET-i botoi një artikull

plot të dhëna personale, private

mbi Eric Schmidt-in,

të cilat i patën vetëm
përmes kërkimesh me Google

dhe duke përdorur produkte
të tjera Google. (Të qeshura)

E njëjta mospërputhje mund të shihet

edhe me CEO-n e Facebook-ut,
Mark Zuckerberg, i cili

në një intervistë famëkeqe të 2010-s

njoftoi se privatësia nuk është më

një “normë sociale”.

Vjet, Mark Zuckerberg dhe e bashkëshortja 
e tij e re,

blenë në Palo Alto
jo vetëm shtëpinë e tyre,

por që të katra shtëpitë ngjitur,

me një vlerë prej 30 milionë
dollarësh gjithsej,

që të jenë të sigurt se
gëzojnë një zonë privatësie

që i pengon njerëzit të mbikëqyrin

se ç’bëjnë ata në jetën e tyre private.

Këto 16 muajt e fundit, teksa e kam
diskutuar këtë temë nëpër botë,

sa herë që dikush më thoshte,

“Nuk merakosem për
mësymjet ndaj privatësisë

ngaqë nuk kam se ç’të fsheh.”

U them gjithnjë të njëjtën gjë.

Marr një laps, shkruaj
adresën time të email-it.

Dhe u them, “Ja adresa ime email.

Dua që kur të shkoni në shtëpi

dërgomëni me email fjalëkalimet

e krejt llogarive tuaja email,

jo të të mirit, të respektueshmit
të punës, me emrin tuaj,

por të krejt llogarive,

dua thjesht të mundem të hedh një sy

se ç’bëni në Internet,

të lexoj ç’të kem qejf dhe të botoj
ç’më duket me interes.

Tek e fundit, nëse s’jeni njeri i keq,

nëse nuk bëni gjëra të mbrapshta,

s’keni se ç’të fshihni.”

Ofertën time nuk e shfrytëzoi
as edhe një i vetëm.

E kontrolloj — (Duartrokitje)

gjithë kohën atë llogari email,
me devotshmëri prej fetari.

Atë vend të shkretë.

Kjo e ka një arsye, që është

se ne, si qenie njerëzore,

madje edhe ata prej nesh, që me fjalë

e shfuqizojnë rëndësinë
e privatësisë së secilit,

e kuptojmë instinktivisht

rëndësinë e thellë të saj.

Është e vërtetë se ne, si qenie njerëzore,
jemi kafshë shoqërore,

që do të thotë se kemi nevojë që të tjerët

të dinë se ç’bëjmë, ç’themi, ç’mendojmë,

dhe kjo është arsyeja pse publikojmë me
dashje në Internet të dhëna rreth vetes.

Por, po njësoj thelbësore për të qenët

qenie njerëzore e lirë dhe e plotësuar

është të kemi një vend ku mund të shkojmë

dhe të jemi të lirë nga sytë
gjykues të njerëzve të tjerë.

Ka një arsye pse kërkojmë ta arrijmë këtë.

Dhe arsyeja jonë është se të gjithë ne —

jo thjesht terroristët dhe
keqbërësit, krejt ne —

kemi gjëra për të fshehur.

Bëjmë dhe mendojmë lloj-lloj gjërash

që pranojmë t’ia tregojmë mjekut,

avokatit, psikologut, apo bashkëshortes,

apo shokut të ngushtë, por
që do të na poshtëronte

po t’i marrë vesh bota.

Ne japim gjykime çdo ditë

mbi gjërat që themi, mendojmë dhe bëjmë,

të cilat jemi të gatshëm 
t’ua bëjmë të ditura të tjerëve,

por dhe mbi gjëra që themi,
mendojmë dhe bëjmë

dhe që nuk duam t’i dijë tjetërkush.

Njerëzit, me fjalë, mund
të pretendojnë fare kollaj

se nuk i japin vlerë privatësisë së tyre,

por veprimet e tyre e mohojnë
mirëfilltësinë e këtij besimi.

Ka një arsye pse privatësia
dëshirohet me kaq zjarr

gjithkund dhe instinktivisht.

Nuk është thjesht një veprim refleksiv

si thithja e ajrit apo pirja e ujit.

Arsyeja është se, kur gjendemi në rrethana

prej ku mund të vëzhgohemi,
prej ku mund të mbikëqyremi,

sjellja jonë ndryshon në mënyrë dramatike.

Gama e sjelljeve të mundshme
që bluajmë me veten,

kur mendojmë se po mbikëqyremi,

zvogëlohet rreptësisht.

Ky është thjesht fakt i natyrës njerëzore

që është mirëpranuar nga shkenca shoqërore

letërsia dhe feja

dhe praktikisht nga çdo fushë e llojit.

Ka me dhjetëra studime psikologjike

që provojnë se kur dikush e di

se mund të jetë duke u mbikëqyrur,

sjellja që shfaq

është shumë më konformiste
dhe në pajtim me normat.

Turpërimi është motivues shumë i fuqishëm,

siç është edhe dëshira për ta shmangur,

dhe kjo është arsyeja pse njerëzit,

kur gjenden nën vëzhgim, marrin vendime

që nuk janë fryt i vullnetit të tyre,

por janë ajo çka presin

të tjerët prej tyre,

ose ato që dikton ortodoksia shoqërore.

Kjo nuhatje, për qëllime pragmatike

u shfrytëzua më fort nga filozofi
i shekullit të 18-të, Jeremy Bentham,

i cili iu vu zgjidhjes së
një problemi të rëndësishëm

të prurë nga epoka industriale, kur

për herë të parë, institucionet u bënë

kaq të mëdha dhe të centralizuara

sa që s’qenë më në gjendje të mbikëqyrnin,

ndaj edhe të kontrollonin, secilin
prej anëtarëve të saj individualë,

dhe zgjidhja që hartoi

qe një koncept arkitekturor

i menduar fillimisht për burgjet

të cilin e pat quajtur panoptikon

atributi parësor i të cilit ishte ngritja e

një kulle të stërmadhe në
qendër të institucionit,

ku, cilido që kontrollonte institucionin,

mundej në çfarëdo çasti të vëzhgonte
këdo nga të dënuarit,

edhe pse nuk i vëzhgonin dot
të gjithë dhe tërë kohën.

Thelbësore për këtë konceptim

qe fakti që të dënuarit s’mund

të shihnin dot në panoptikon, në kullë,

ndaj s’kish nga ta dinin

nëse vëzhgoheshin, ose kur.

Ajo që e ngazëlleu më shumë te ky zbulim

qe se kjo do të thoshte që të burgosurve

do t’u duhej të supozonin se vëzhgoheshin

në çfarëdo çasti,

çka do të qe mjeti i përsosur shtrëngues

për bindje dhe konformizëm.

Filozofi frëng i shekullit të 20-të,
Michel Foucault

kuptoi që ky model mund të përdorej

jo thjesht për burgjet, por
për çdo institucion

që përpiqet të kontrollojë sjelljen njerëzore:

shkolla, spitale, fabrika, vende pune.

Dhe, sipas tij, kjo mendësi,

kjo strukturë e zbuluar nga Bentham,

qe mjeti kyç i kontrollit mbi shoqërinë

për shoqëritë moderne, perëndimore

të cilat nuk kanë më nevojë

për armët e tiranisë së hapët —

ndëshkim, burgosje ose vrasje të disidentëve,

apo besnikëri të detyruar ligjërisht
ndaj një partie të dhënë —

ngaqë survejimi në masë krijon

brenda mendjes një burg

që është shumë më i hollë

por shumë më i efektshëm për

farkëtimin e pajtueshmërisë
me normat shoqërore

apo me ortodoksinë sociale,

shumë më i efektshëm

se sa mund të jetë dhuna e pastër.

Vepra letrare më përfaqësuese mbi survejimin

dhe privatësinë është romani 
i George Orwell-it "1984",

studiuar nga tërë ne në shkollë, ndaj
edhe është bërë si një lloj klisheje.

Në fakt, sa herë që e përmendni
në ndonjë debat mbi survejimin,

njerëzit ta hedhin poshtë menjëherë

si diçka që nuk ka vend, duke të thënë,

“Te "1984" në shtëpitë
e miletit kishte monitorë,

vëzhgoheshin në çdo çast,

por kjo nuk hyn gjëkundi te gjendja
e survejimit me të cilën përballemi.”

Ka një keqkuptim themelor

të alarmeve të dhëna
nga Orwell-i tek "1984".

Alarmi që ai dha,

lidhej me shtetin e survejimit,

jo se ky mbikëqyrte këdo gjithë kohën,

por ngaqë njerëzit e dinin se mund

mbikëqyreshin në çdo çast.

Ja si e përshkruan sistemin e survejimit

me të cilin përballeshin,

rrëfimtari i Orwell-it, Winston Smith:

“Sigurisht që s’kish mundësi të dihej

nëse po vëzhgoheshit apo jo
në një çast të dhënë.”

Për të vazhduar më tej,

“Sido që të ishte, fishën tuaj

mund ta lidhnin kur të donin.

Duhej të jetonit, në fakt jetonit,

me zakonin që u bë instinkt,

me hamendjen se çdo tingull i juaji

kapej dhe analizohej nga dikush në errësirë,

çdo lëvizje merrej në shqyrtim.”

Në mënyrë të ngjashme, 
fetë abrahamike postulojnë

se ka një autoritet të padukshëm,
të gjithëditur

i cili, ngaqë di gjithçka,

mbikëqyr gjithë kohën çfarëdo që bëni,

që do të thotë se nuk ju mbetet
kurrë një çast privat,

mjeti i përsosur shtrëngues

për bindje ndaj diktatit të tij.

Ato çka këto vepra, në dukje
pa lidhje me njëra-tjetrën,

lejojnë të shihet, përfundimi
që del nga krejt ato,

është se një shoqëri në të cilën njerëzit

mund të mbikëqyren gjithë kohën

është një shoqëri që pjell konformizëm

bindje pa kushte dhe nënshtrim,

prandaj çdo tiran,

nga më i paskrupulli te më i stërholluari,

kanë uri për atë sistem.

Në të kundërt, madje më me rëndësi,

aftësia për t’u tërhequr diku

ku mund të mendojmë,

arsyetojmë, ndërveprojmë dhe flasim

pa pasur mbi kurriz sytë e botës,

diku ku fryma krijuese, zhbiruese

dhe mospajtimi kanë vatrën e tyre,

hyn te sfera e privatësisë.

Kur lejojmë ekzistencën e një shoqërie

te e cila jemi subjekt mbikëqyrjeje

konstante, lejojmë gjymtimin e rëndë

të thelbit të lirisë njerëzore.

Pika e fundit që dua të prek
lidhur me këtë mendësi,

idenë se vetëm personat që
bëjnë diçka të mbrapshtë

kanë se ç’të fshehin, pra edhe arsye
për t’u kujdesur për privatësinë,

është ngulitja prej saj e dy
mesazheve shumë rrënuese,

e dy mësimeve rrënuese.

I pari është se të vetmit

që merakosen për privatësinë,

të vetmit që kërkojnë privatësi,

janë, me përkufizim, të ligjtë.

Ky është një përfundim për të cilin i kemi

të gjitha arsyet pse duhet shmangur,

më e rëndësishmja prej tyre
është se kur thoni,

“dikush po bën diçka të mbrapshtë”,

ka gjasa që e keni fjalën për gjëra
të tilla si plani për një sulm terrorist

apo pjesëmarrja në krime të dhunshme,

një kuptim shumë i ngushtë

i asaj që njerëzit që kanë
pushtetin nënkuptojnë

kur thonë, “po bën gjëra të mbrapshta”.

Për ta, “të bësh gjëra të mbrapshta”
zakonisht nënkupton

të bërit e diçkaje që paraqet
sfida kuptimplote

ndaj ushtrimit të pushtetit që u japim.

Mësimi tjetër vërtet rrënues

dhe, mendoj, edhe më tinëzar,

që vjen prej pranimit të kësaj mendësie,

është se ka një përfitim të pashprehur,

të pranuar nga njerëzit
që pranojnë këtë mendësi,

dhe ky përfitim është:

Nëse pranoni ta bëni vetveten

mjaftueshëm të parrezik,

mjaftueshëm jo kërcënues

për ata që kanë pushtet politik,

atëherë dhe vetëm atëherë
mund të jeni të lirë

nga rreziqet e survejimit.

Vetëm ata që janë mospajtues,

që sfidojnë pushtetet,

paskan pse të shqetësohen.

I kemi të gjitha arsyet pse
duhet t’i shmangim këto mësime.

Mund të jeni një person që, tani për tani,

nuk dëshiron të merret me diçka me spec,

por mund të dojë në të ardhmen.

Edhe nëse jeni dikush që vendos

vetë se rasti s’do të vijë kurrë,

fakti që ka të tjerë persona

që duan dhe janë në gjendje
të bëjnë qëndresë

dhe të jenë kundërshtarë të atyre në pushtet —

disidentë, gazetarë

veprimtarë, dhe një gamë
e tërë rastesh të tjera —

është diçka që na sjell krejt
neve një të mirë kolektive

që do të ishte mirë ta ruanim.

Po njësoj jetik është fakti që kuti

se sa e lirë është një shoqëri,

s’është mënyra si i trajton ajo shtetasit

e mirë, të bindurit, ata në rregull me normat,

por se si trajton mospajtuesit

dhe ata që i bëjnë qëndresë
ortodoksisë sociale.

Por arsyeja më e rëndësishme

është se një sistem i survejimit masiv

shtyp lirinë tonë në të gjitha drejtimet.

Na i bën të ndaluara krejt

zgjedhjet mbi mundësitë e sjelljeve

pa e ditur ne hiç se ka ndodhur.

Veprimtarja e njohur socialiste,
Rosa Luxemburg

dikur tha, “Ai që nuk luan vendit

nuk i vë re vargonjtë e tij.”

Mund të orvatemi për t’i bërë të padukshëm

ose të pakapshëm vargonjtë
e survejimit në masë,

por kufizimet që imponojnë mbi ne

nuk bëhen më pak të fuqishme.

Shumë faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Bruno Giussani: Faleminderit, Glen.

Më duhet të them që shtjellimi 
është jo pak bindës,

por dua që t’u kthehemi

16 muajve të fundit dhe Edward Snowden-it

për pak pyetje, nëse s’prish punë.

E para është personale për ju.

Të gjithë kemi lexuar për
arrestimin e partnerit tuaj,

David Miranda, në Londër,
dhe vështirësi të tjera,

por them se lidhur me

angazhimin dhe rreziqet personale,

atë trysni mbi ju,
s’është edhe aq e lehtë

të merresh me organizmat më 
të mëdhenj sovranë të botës.

Na tregoni pak mbi këtë anë.

Glenn Greenwald: Mendoj se
një nga gjërat që ndodh

është se kuraja e njerëzve në këtë

drejtim bëhet ngjitëse,

ndaj, edhe pse unë dhe gazetarë
të tjerë me të cilët punoja

ishim të ndërgjegjshëm për rrezikun —

ShBA-të vazhdojnë të jenë
vendi më i fuqishëm në botë

dhe nuk gëzohen kur ju

botoni në Internet, sipas qejfit,

mijëra të fshehta të tyre —

kur sheh dikë që është 29 vjeç

njeri i rëndomtë që u rrit në

në një mjedis më se të rëndomtë,

të shfaqë atë shkallë kuraje
të parimtë, siç rrezikoi Edward Snowden-i,

duke e ditur se e priste burgu për
gjithë jetën nga këtej e tutje

ose jeta e tij do të shkërmoqej,

më frymëzoi mua dhe gazetarë të tjerë

dhe frymëzoi, mendoj, njerëz kudo në botë,

përfshi sekretnxjerrës të ardhshëm,

të kuptojnë se mund t’i hyjnë 
edhe ata kësaj valleje.

BG: Jam kureshtar të di mbi 
marrëdhëniet tuaja me Ed Snowden-in,

ngaqë ju keni folur mjaft me të,

dhe sigurisht që vazhdoni ende,

por në librin tuaj, 
s’e thërrisni kurrë Eduard,

as Ed; ju thoni "Snowden". Pse?

GG: Jam i sigurt se kjo është diçka

që duhet parë nga ndonjë ekip psikologësh
(Të qeshura)

Vërtet nuk e di. Arsyeja, mendoj, është se

një nga objektivat
e rëndësishëm që ai pati,

një nga taktikat e tij
më të rëndësishme, mendoj,

qe që e dinte se një nga rrugët

për të shmangur vëmendjen nga
thelbi i zbulimeve do të ish

orvatja për personalizim
të vëmendjes mbi të,

dhe për këtë arsye ai
ndenji jashtë medias.

U përpoq që jeta e tij
personale të mos qe kurrë

subjekt ekzaminimi,

ndaj mendoj që ta thërrasësh Snowden

është një rrugë për identifikimin e tij
si një aktor të rëndësishëm historik

në vend se të orvatesh
ta personalizosh në një mënyrë

që mund të shmangë vëmendjen prej thelbit.

Moderatori: Zbulimet e tij, analiza juaj,

puna e gazetarëve të tjerë,

i dha vërtet jetë debatit,

dhe mjaft qeveri, bie fjala, kanë reaguar,

përfshi Brazilin, me projekte dhe programe

për ta ripunuar paksa
formën e Internetit, etj.

Ka plot gjëra që po bëhen në atë drejtim.

Pyes veten, për ju personalisht,

cila është mbyllja e gjithë kësaj?

Në ç’pikë do të mendoni se,

më në fund ia dolëm 
ta rregullojmë me sukses?

GG: Për mua si gazetar, mbyllja

është shumë e thjeshtë, të sigurohemi

se çdo dokument që ia vlen

dhe që duhet të publikohet

të përfundojë i publikuar,

dhe të fshehtat që nuk duhej
të ishin ruajtur fare të fshehta,

të dalin sheshit.

Për mua, ky është thelbi i gazetarisë

dhe këtij i jam përkushtuar.

Si dikush të cilit survejimi
në masë i duket i urryer,

për krejt arsyet që sapo
preka dhe mjaft të tjera,

këtë punë e shoh si një
që nuk mbaron kurrë,

deri sa qeveri anembanë botës

të mos jenë më në gjendje t’ia nënshtrojnë

popullsi të tëra mbikëqyrjes dhe survejimit,

veç kur bindin një gjykatë apo ent tjetër

se personi që kanë në shënjestër

ka bërë vërtet diçka të mbrapshtë.

Për mua, kjo është rruga me të cilën
mund të ripërtërihet privatësia.

BG: Snowden-i siç e kemi
parë në TED, është shumë,

shumë elokuent në paraqitjen
dhe portretizimin

e vetes si mbrojtës i vlerave

dhe parimeve demokratike.

Por shumë njerëz e kanë vërtet
të vështirë të besojnë

se ky është motivacioni i tij i vetëm.

E kanë të vështirë të besojnë

se paraja nuk hyn gjëkundi,

se nuk ka shitur ndonjë të fshehtë,

te Kina apo Rusia,

që dihet se nuk janë miqtë më të mirë

të Shteteve të Bashkuara sot për sot.

Dhe jam i sigurt se shumë
vetë në këtë sallë

bëjnë të njëjtën pyetje.

Mendoni se mundet të ketë edhe

një anë të tillë të Snowden-it
që s’e kemi parë ende?

GG: Jo, mua kjo më duket absurde dhe idiote.

(Të qeshura) Nëse do të donit,

e di që thjesht po bëni avokatin e djallit,

por nëse do të donit t’i shisni

të fshehta një vendi tjetër,

çka mund ta kish bërë, dhe të gdhihej

tejet i pasur nga kjo,

gjëja e fundit që do të bënit
është t’ua jepnit këto të fshehta

gazetarëve dhe t’u kërkonit t’i botojnë,

pasi kjo i bën të pavlera të fshehtat.

Njerëzit që duan të pasurojnë veten

e bëjnë këtë fshehtas, duke
ia shitur të fshehtat qeverisë,

por mendoj se ka një gjë
të rëndësishme për të thënë,

faktin se këto akuza vijnë nga

persona në qeverinë e ShBA-ve,

nga persona në media që janë

besnikë qeverish të ndryshme,

dhe mendoj se, shpesh, kur dikush bën
akuza si kjo kundër të tjerëve —

“Oh, vërtet, s’mund ta bëjë dot

nisur nga parimet,

do ketë ndonjë arsye
të korruptuari, të poshtër” —

tregon më shumë mbi vetveten,

se sa mbi objektivin e akuzave të tyre,

ngaqë — (Duartrokitje) —

këta njerëz, këta që bëjnë akuza të tilla,

këta vetë nuk veprojnë kurrë

për tjetër motiv veç motivesh të korruptuarish,

ndaj besojnë se

këdo tjetër e ka pllakosur po ajo sëmundje

e pashpirtësisë, si ata vetë,

dhe ky është thelbi i gjithë kësaj.

(Duartrokitje)

BG: Glen, shumë faleminderit.
GG: Faleminderit juve.

BG: Glenn Greenwald.

(Duartrokitje)