WEBVTT

00:00:00.825 --> 00:00:02.723
สองสามปีก่อน

00:00:02.747 --> 00:00:06.293
คุณแม่ของผมป่วยเป็นโรคไขข้ออักเสบ

00:00:06.989 --> 00:00:13.088
ข้อมือ เข่า และนิ้วเท้าของเธอเริ่มบวม 
สร้างความพิการและอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

00:00:14.391 --> 00:00:16.081
เธอต้องยื่นเรื่องขึ้นทะเบียนคนพิการ

00:00:16.734 --> 00:00:18.734
เธอหยุดไปมัสยิดชุมชนของเรา

00:00:19.516 --> 00:00:22.913
เช้าบางวัน มันเจ็บปวดมาก
เกินกว่าที่เธอจะแปรงฟันเองได้

00:00:24.339 --> 00:00:25.516
ผมอยากจะช่วยเธอ

00:00:26.500 --> 00:00:28.266
แต่ผมไม่รู้จะทำอย่างไร

00:00:28.716 --> 00:00:29.941
ผมไม่ใช่แพทย์

NOTE Paragraph

00:00:31.005 --> 00:00:35.011
ผมเป็นเพียงนักประวัติศาสตร์การแพทย์

00:00:35.930 --> 00:00:39.392
ดังนั้น ผมจึงเริ่มค้นคว้า
ประวัติศาสตร์ของอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

00:00:39.957 --> 00:00:43.978
ปรากฎว่า ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสเอนเจลิส
มีหมวดประวัติศาสตร์ความเจ็บปวดโดยเฉพาะ

00:00:44.002 --> 00:00:45.166
ในหอจดหมายเหตุของพวกเขา

00:00:46.593 --> 00:00:50.045
และผมพบเรื่องราวหนึ่ง
เป็นเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์มาก

00:00:50.069 --> 00:00:55.865
เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่ช่วยชีวิต 
ผู้คนนับล้านจากความเจ็บปวด

00:00:55.889 --> 00:00:57.277
ผู้คนที่คล้ายกับแม่ของผม

00:00:58.772 --> 00:01:00.232
แต่ผมกลับไม่เคยได้ยินเรื่องของเขา

00:01:00.256 --> 00:01:03.888
ไม่มีชีวประวัติของเขา
ไม่มีภาพยนตร์ฮอลีวู๊ดเกี่ยวกับเขาเลย

00:01:04.483 --> 00:01:08.272
เขาชื่อว่า จอห์น เจ. โบนิก้า

00:01:09.070 --> 00:01:10.618
แต่ตอนที่เรื่องของเราเริ่มต้น

00:01:10.642 --> 00:01:14.755
เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ
จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์ มากกว่า

NOTE Paragraph

00:01:16.611 --> 00:01:18.951
มันเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนปีค.ศ. 1941

00:01:19.857 --> 00:01:25.017
คณะละครสัตว์เพิ่งจะมาถึงในเมืองเล็ก ๆ
ที่ชื่อบรู๊คฟิล์ด มลรัฐนิวยอร์ค

00:01:25.486 --> 00:01:29.407
ผู้คนแห่กันไปดู คนไต่เชือก คณะตัวตลกเร่


00:01:29.431 --> 00:01:32.166
และถ้าพวกเขาโชคดี
ก็จะได้ดูมนุษย์กระสุนปืนใหญ่

00:01:32.190 --> 00:01:36.074
พวกเขายังมาเพื่อรอชมชายผู้แข็งแรง
จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์

00:01:36.098 --> 00:01:39.431
คนพาลผู้แข็งแกร่ง ที่จะตรึงคุณไว้
ด้วยเงินเพียงหนึ่งเหรียญ

00:01:40.467 --> 00:01:43.408
แล้ววันหนึ่ง ก็มีเสียงดังออกมา

00:01:43.432 --> 00:01:45.417
จากระบบเครื่องกระจายเสียงของคณะละครสัตว์

00:01:45.441 --> 00:01:49.278
พวกเขาต้องการหมอด่วนที่เต้นท์สัตว์มีชีวิต

00:01:49.302 --> 00:01:51.686
เกิดเหตุบางอย่างกับครูฝึกสิงโต

00:01:51.710 --> 00:01:54.839
การแสดงช่วงสำคัญของเขาเกิดผิดพลาด

00:01:54.863 --> 00:01:59.059
และหัวของเขาติดอยู่ภายในปากของสิงโต

00:01:59.629 --> 00:02:01.288
เขากำลังขาดอากาศหายใจ

00:02:01.312 --> 00:02:03.479
ฝูงชนมองดูด้วยความหวาดกลัว

00:02:03.503 --> 00:02:06.407
ขณะที่เขาดิ้นรนและหมดสติไป

00:02:06.788 --> 00:02:10.049
เมื่อสิงโตเริ่มคลายกรามของมันในที่สุด

00:02:10.073 --> 00:02:14.527
ผู้ฝึกสิงโตร่วงลงพื้นไม่ไหวติง

00:02:15.813 --> 00:02:18.182
หลังจากนั้นสองสามนาทีเมื่อคืนสติ

00:02:18.206 --> 00:02:20.346
เขาเห็นรูปร่างที่คุ้นตาคร่อมร่างเขาอยู่

00:02:21.169 --> 00:02:23.169
ซึ่งก็คือ บูล วอคเกอร์

00:02:23.816 --> 00:02:29.049
ชายผู้แข็งแกร่งกำลังช่วยชีวิตผู้ฝึกสิงโต
แบบปากต่อปาก และรักษาชีวิตเขาเอาไว้

NOTE Paragraph

00:02:30.864 --> 00:02:32.692
ตอนนั้น ชายผู้แข็งแกร่งยังไม่ได้บอกใคร

00:02:32.716 --> 00:02:36.175
ว่าที่จริงแล้ว เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสาม

00:02:36.788 --> 00:02:40.450
เขาออกตระเวนไปกับคณะละครสัตว์
ในช่วงฤดูร้อนเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม

00:02:40.474 --> 00:02:43.184
แต่เก็บมันไว้เป็นความลับ 
เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา

00:02:43.787 --> 00:02:47.191
เขาควรจะเป็นจอมพาล จอมวายร้าย

00:02:47.215 --> 00:02:49.437
ไม่ใช่เด็กคงแก่เรียน

00:02:50.535 --> 00:02:53.132
เพื่อน ๆ นักศึกษาแพทย์ของเขา
ไม่มีใครรู้ความลับนี้เช่นกัน

00:02:53.156 --> 00:02:57.235
เพราะเขาคิดว่า "ถ้าคุณเป็นนักกีฬา
คุณก็เป็นแค่คนทึ่มคนนึง"

00:02:57.849 --> 00:03:00.320
ดังนั้น เขาเลยไม่ได้บอกเพื่อน ๆ
เกี่ยวกับคณะละครสัตว์

00:03:00.344 --> 00:03:05.661
หรือเรื่องที่เขาเป็นนักมวยปล้ำอาชีพ
ในช่วงเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์

00:03:06.353 --> 00:03:08.973
เขาใช้นามแฝงว่า บูล วอล์คเกอร์

00:03:08.997 --> 00:03:10.926
หรือภายหลัง มาร์ค มาเวล (หน้ากากมหัศจรรย์)

00:03:11.627 --> 00:03:15.135
เขาเก็บทุกอย่างเป็นความลับ แม้แต่ในปีนั้น

00:03:15.159 --> 00:03:18.518
ที่เขาได้ครองตำแหน่งแชมป์รุ่นไลท์เฮฟวี่เวท

00:03:18.542 --> 00:03:19.771
ของโลก

NOTE Paragraph

00:03:21.313 --> 00:03:25.919
เป็นเวลาหลายปี ที่จอห์น เจ. โบนิก้า
ใช้ชีวิตแบบคู่ขนาน

00:03:26.515 --> 00:03:28.209
เขาเป็นนักมวยปล้ำ

00:03:28.233 --> 00:03:29.390
เขาเป็นแพทย์

00:03:29.788 --> 00:03:31.310
เขาเป็นคนเลว

00:03:31.334 --> 00:03:32.491
เขาเป็นฮีโร่

00:03:33.038 --> 00:03:34.834
เขาได้รับความเจ็บปวด

00:03:34.858 --> 00:03:36.016
และเขารักษามัน

00:03:37.242 --> 00:03:40.744
และเขาไม่รู้เลย ณ ตอนนั้น
ว่าอีกห้าสิบปีให้หลัง

00:03:40.768 --> 00:03:43.586
เขาจะได้เก็บเกี่ยวจาก
อัตลักษณ์ที่ขัดแย้งกันเหล่านี้

00:03:43.610 --> 00:03:46.923
เพื่อบุกเบิกวิธีการใหม่
ในการคิดต่อความเจ็บปวด

00:03:47.620 --> 00:03:51.750
มันเปลี่ยนแปลงการแพทย์สมัยใหม่
ไปอย่างมากในช่วงหลายสิบปีให้หลัง

00:03:51.774 --> 00:03:56.276
นิตยสารไทม์จะเรียกเขาว่า
บิดาผู้บุกเบิกการบรรเทาความเจ็บปวด

00:03:57.351 --> 00:03:58.844
แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นภายหลัง

NOTE Paragraph

00:04:00.179 --> 00:04:05.791
ในปี 1942 โบนิก้า จบการศึกษา
จากโรงเรียนแพทย์ และแต่งงานกับเอมม่า

00:04:05.815 --> 00:04:09.491
คนรักของเขา ซึ่งพบกันในนัดชกครั้งหนึ่งของเขา
หลายปีก่อนหน้านั้น

00:04:10.505 --> 00:04:13.321
เขายังคงเก็บเรื่องมวยปล้ำไว้เป็นความลับ 
เขาจำต้องทำ

00:04:13.781 --> 00:04:18.428
การฝึกงานของเขาที่โรงพยาบาลเซนต์ วินเซนต์ 
ในนิวยอร์ก ไม่ได้จ่ายอะไรให้เลย

00:04:19.101 --> 00:04:22.853
ด้วยเข็มขัดแชมป์ เขาขึ้นปล้ำในเวทีใหญ่

00:04:22.877 --> 00:04:24.814
เช่นที่สวนเมดิสัน สแควร์

00:04:24.838 --> 00:04:26.514
กับคู่ต่อสู้ชื่อดังหลายคน

00:04:26.538 --> 00:04:29.387
เช่น เอเวอเรต มาร์แชล "เดอะ บลอนด์ แบร์"

00:04:29.411 --> 00:04:33.053
หรือ แชมป์โลกสามสมัย แองเจโล ซาโวลดี

NOTE Paragraph

00:04:34.192 --> 00:04:36.969
การแข่งขันทำร้ายร่างกายของเขา

00:04:36.993 --> 00:04:40.271
ข้อต่อสะโพกของเขาหลุด
ซี่โครงหักหลายซี่

00:04:40.295 --> 00:04:45.193
คืนหนึ่ง หัวแม่เท้าของ เดอะ เทอริเบิล เติร์ก
สร้างรอยแผลเป็นเหมือนของกาโปเน

00:04:45.217 --> 00:04:46.519
บนของใบหน้าเขา

00:04:47.302 --> 00:04:51.341
เช้าวันต่อมาในที่ทำงาน
เขาต้องสวมหน้ากากผ่าตัดเพื่อปกปิดมัน

00:04:52.450 --> 00:04:57.064
มีสองครั้งที่โบนิก้าถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด 
ด้วยตาข้างหนึ่งที่ฟกช้ำอย่างหนัก

00:04:57.088 --> 00:04:58.334
จนเขาไม่สามารถใช้การมันได้

00:04:59.138 --> 00:05:03.641
แต่ที่แย่ที่สุดของทั้งหมดคือ
หูของเขาที่บวมเหมือนดอกกะหล่ำ

00:05:04.094 --> 00:05:07.502
เขาบอกว่ามันรู้สึกเหมือนมีลูกเบสบอลสองลูก
ติดอยู่ที่ข้างหัว

00:05:09.153 --> 00:05:12.415
ความเจ็บปวดถูกสะสมไว้ในชีวิตของเขา

NOTE Paragraph

00:05:13.177 --> 00:05:16.733
ต่อมา เขาเฝ้าดูภรรยาของเขา
คลอดลูกที่โรงพยาบาลของเขา

00:05:17.509 --> 00:05:20.633
เธอทั้งเบ่งทั้งเค้นอย่างทุกข์ทรมานจนเห็นได้ชัด

00:05:21.657 --> 00:05:24.101
สูตินารีแพทย์ของเธอ
เรียกแพทย์ฝึกหัดที่อยู่ประจำการ

00:05:24.125 --> 00:05:26.633
ให้จ่ายอีเธอร์เธอสองสามหยด
เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด

00:05:27.519 --> 00:05:30.880
แต่แพทย์ฝึกหัดเป็นเพียงเด็กหนุ่ม
ที่เพิ่งมาทำงานได้สามอาทิตย์

00:05:30.904 --> 00:05:33.840
ในขณะที่จ่ายอีเธอร์ เขากระวนกระวาย

00:05:33.864 --> 00:05:35.692
และทำให้คอของเอมม่าระคายเคือง

00:05:36.145 --> 00:05:40.093
เธออาเจียนและหายใจขัด
และเริ่มหน้าเขียว

00:05:40.895 --> 00:05:46.235
โบนิก้า ที่มองเห็นเหตุการณ์โดยตลอด
ผลักนักศึกษาฝึกงานให้พ้นทาง

00:05:46.259 --> 00:05:47.840
เปิดทางเดินหายใจของเธอ

00:05:47.864 --> 00:05:50.682
และช่วยชีวิตภรรยา
และลูกสาวในท้องเอาไว้

00:05:52.172 --> 00:05:57.017
จุดนั้นเอง ที่เขาตัดสินใจที่จะ
อุทิศชีวิตของเขาแก่วิสัญญีวิทยา

00:05:57.414 --> 00:06:02.826
ต่อมา เขายังจะเป็นผู้ร่วมพัฒนา
เทคนิคการบล็อกหลังสำหรับคุณแม่ที่กำลังจะคลอด

00:06:02.850 --> 00:06:04.985
แต่ก่อนที่เขาจะสามารถมุ่งเน้นไปที่สูติศาสตร์

00:06:05.009 --> 00:06:07.765
โบนิกาต้องเข้ารับการฝึกหัดขั้นพื้นฐานก่อน

NOTE Paragraph

00:06:10.373 --> 00:06:11.967
ช่วงเดียวกับเหตุการณ์ดีเดย์

00:06:11.991 --> 00:06:15.213
โบนิกาปรากฎตัวที่ศูนย์การแพทย์กองทัพมิชิแกน

00:06:15.237 --> 00:06:16.387
ใกล้เมืองทาโคม่า

00:06:16.783 --> 00:06:21.476
มันเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลทหารที่มีขนาดใหญ่ที่สุด
ในอเมริกา ด้วยขนาด 7,700 เตียง

00:06:22.242 --> 00:06:24.936
โบนิก้ารับผิดชอบเรื่องการควบคุม
ความเจ็บปวดทั้งหมดที่นี่

00:06:25.618 --> 00:06:27.618
เขาอายุเพียง 27 ปี

00:06:28.470 --> 00:06:31.764
การรักษาคนไข้จำนวนมาก
โบนิก้าเริ่มสังเกตเห็นกรณี

00:06:31.788 --> 00:06:34.283
ที่ขัดแย้งต่อทุกสิ่งที่เขาได้ร่ำเรียนมา

00:06:34.976 --> 00:06:39.822
ความเจ็บปวดควรจะเป็นสัญญาณเตือน
ในทางที่ดี

00:06:39.846 --> 00:06:43.446
วิธีการที่ร่างกายส่งสัญญาณถึงการบาดเจ็บ
อย่างเช่นแขนหัก

00:06:44.538 --> 00:06:46.150
แต่ในบางกรณี

00:06:46.174 --> 00:06:49.649
เช่น หลังจากที่ผู้ป่วยถูกตัดขา

00:06:49.673 --> 00:06:53.694
ผู้ป่วยคนนั้นยังคงบ่นถึงอาการเจ็บปวด
ที่ข้างซึ่งไม่มีอยู่แล้ว

00:06:54.231 --> 00:06:58.223
แต่ถ้าการบาดเจ็บได้รับการรักษาแล้ว
เหตุใดสัญญาณเตือนยังคงร้องอยู่ล่ะ

00:06:58.861 --> 00:07:02.990
ยังมีกรณีอื่น ๆ อีกไม่มีหลักฐานของ
การบาดเจ็บใด ๆ เลย

00:07:03.014 --> 00:07:05.496
แต่กระนั้น ผู้ป่วยยังคงเจ็บอยู่

NOTE Paragraph

00:07:06.678 --> 00:07:10.646
โบนิก้าปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทุกคน
ในโรงพยาบาลของเขา ศัลยแพทย์

00:07:10.670 --> 00:07:13.008
นักประสาทวิทยา จิตแพทย์ และคนอื่น ๆ

00:07:13.782 --> 00:07:16.858
และเขาพยายามรวบรวมความเห็น
จากผู้ป่วยของเขา

00:07:17.643 --> 00:07:22.617
มันใช้เวลานานมาก ดังนั้น
เขาจึงเริ่มที่จะจัดกลุ่มพูดคุยช่วงพักเที่ยง

00:07:23.123 --> 00:07:27.589
มันเหมือนกับการร่วมแรงร่วมใจของเหล่า
ผู้เชี่ยวชาญเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดของคนไข้

00:07:27.613 --> 00:07:31.553
ไม่เคยมีใครให้ความสนใจ
ต่อความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน

NOTE Paragraph

00:07:32.928 --> 00:07:34.928
หลังจากนั้น เขาค้นหนังสือหลายเล่ม

00:07:35.845 --> 00:07:38.708
เขาอ่านตำราแพทย์ทั้งหมด
ที่เขาสามารถคว้าได้

00:07:38.732 --> 00:07:41.283
ไม่พบที่ใด ที่เอ่ยถึงคำว่า
"ความเจ็บปวด" อย่างละเอียดเลย

00:07:42.282 --> 00:07:46.163
จากจำนวนทั้งหมดกว่า 14,000 หน้าที่เขาอ่าน

00:07:46.187 --> 00:07:50.363
มีคำว่า "ความเจ็บปวด" ปรากฎเพียง
เพียง 17 หน้าครึ่งเท่านั้น

00:07:50.908 --> 00:07:52.910
17 หน้าครึ่งครับ

00:07:52.934 --> 00:07:58.206
สำหรับสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด ธรรมดาที่สุด
ส่วนที่น่ารำคาญที่สุดของการเป็นผู้ป่วย

00:07:58.875 --> 00:08:00.982
โบนิก้าตกตะลึง ผมใช้คำพูดของเขานะครับ

00:08:01.006 --> 00:08:05.460
เขากล่าวว่า "เรามาถึงบทสรุปแบบไหน
กันวะเนี่ย

00:08:05.484 --> 00:08:08.666
สิ่งที่สำคัญที่สุดจากมุมมองของผู้ป่วย

00:08:08.690 --> 00:08:10.055
พวกเขากลับไม่พูดถึง"

NOTE Paragraph

00:08:11.295 --> 00:08:15.185
ดังนั้น เป็นเวลากว่าแปดปีต่อมา
โบนิก้าได้พูดถึงมัน

00:08:15.209 --> 00:08:17.654
เขาเขียนเกี่ยวกับมัน 
เขาเขียนหน้าที่ขาดหายไปเหล่านั้น

00:08:18.057 --> 00:08:21.771
เขาเขียน สิ่งที่ต่อมารู้จักกันว่า
เป็นคัมภีร์ของความเจ็บปวด

00:08:22.575 --> 00:08:25.992
ในนั้น เขาได้เสนอยุทธศาสตร์ใหม่

00:08:26.016 --> 00:08:29.590
การรักษาแบบใหม่ ๆ ที่ใช้
การฉีดสกัดเส้นประสาท

00:08:29.614 --> 00:08:32.357
เขาเสนอตั้งสถาบันใหม่ คือ
คลินิกความเจ็บปวด

00:08:32.381 --> 00:08:34.379
ที่มาจากการประชุมในช่วงพักกลางวันเหล่านั้น

00:08:35.248 --> 00:08:37.659
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับหนังสือของเขา

00:08:37.683 --> 00:08:41.765
คือสัญญาณเตือนทางอารมณ์
ที่มีต่อการแพทย์

00:08:42.486 --> 00:08:48.467
การเรียกร้องอย่างสิ้นหวังให้
แพทย์จริงจังต่อความเจ็บปวด

00:08:48.491 --> 00:08:49.887
ในชีวิตผู้ป่วย

00:08:51.321 --> 00:08:54.590
เขาสร้างวัตถุประสงค์หลักของการแพทย์ขึ้นมาใหม่

00:08:55.373 --> 00:08:59.558
เป้าหมายที่ไม่ใช่การทำให้
อาการของผู้ป่วยดีขึ้น

00:08:59.582 --> 00:09:02.934
แต่คือการทำให้ผู้ป่วยรู้สึกดีขึ้น

00:09:04.955 --> 00:09:07.042
เขาผลักดันวาระแห่งความเจ็บปวดอยู่หลายสิบปี

00:09:07.066 --> 00:09:10.084
จนในที่สุดก็ได้รับการตอบรับ
ช่วงกลางทศวรรษที่ 70

00:09:10.831 --> 00:09:14.285
คลินิครักษาความเจ็บปวดผุดขึ้น
เป็นร้อย ๆ แห่งทั่วโลก

NOTE Paragraph

00:09:15.711 --> 00:09:18.941
แต่ทันทีที่พวกเขาลงมือ จุดพลิกผันอันน่าเศร้า

00:09:19.754 --> 00:09:22.915
หลายปีที่โบนิกาเล่นมวยปล้ำ
ได้ไล่เขาทันในที่สุด

00:09:24.597 --> 00:09:26.749
เขาร้างจากเวทีกว่า 20 ปี

00:09:26.773 --> 00:09:31.078
แต่การขึ้นชกอาชีพกว่า 1,500 ครั้งของเขานั้น
ทิ้งบาดแผลเขาไว้บนร่างกาย

00:09:31.769 --> 00:09:35.838
เพียงช่วงกลางวัยห้าสิบ
เขาป่วยเป็นโรคข้อกระดูกอักเสบอย่างรุนแรง

00:09:36.360 --> 00:09:40.379
ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปีต่อมา
เขาเข้ารับการผ่าตัดถึง 22 ครั้ง

00:09:40.403 --> 00:09:42.930
รวมถึงการผ่าตัดกระดูกสันหลัง 4 ครั้ง

00:09:42.954 --> 00:09:45.521
และเปลี่ยนสะโพกอันแล้วอันเล่า

00:09:46.110 --> 00:09:49.367
เขาแทบจะยกแขน หรือหมุนคอไม่ได้เลย

00:09:50.144 --> 00:09:52.797
เขาต้องใช้ไม้ยันรักแร้อะลูมเนียมเวลาเดิน

00:09:53.879 --> 00:09:57.899
เพื่อน ๆ และนักเรียนของเขา กลายมาเป็นแพทย์ของเขา

00:09:57.923 --> 00:10:02.125
มีคนหนึ่งเล่าว่าเขาอาจจะ
ถูกฉีดสกัดเส้นประสาท

00:10:02.149 --> 00:10:04.727
มากกว่าคนไหน ๆ ในโลกนี้

00:10:06.043 --> 00:10:09.481
จากที่เป็นคนบ้างานอยู่แล้ว
เขายิ่งทำงานมากกว่า

00:10:09.505 --> 00:10:11.451
15-18 ชั่วโมงต่อวัน

00:10:11.922 --> 00:10:14.431
การรักษาผู้อื่นเป็นมากกว่างานของเขา

00:10:14.455 --> 00:10:17.177
มันได้กลายมาเป็นรูปแบบการเยียวยา
ที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดสำหรับเขา


00:10:18.510 --> 00:10:22.321
"ถ้าผมไม่มัวแต่ยุ่งแบบนี้"
เขาบอกกับนักข่าวในตอนนั้น

00:10:22.345 --> 00:10:25.530
"ผมคงกลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิง"

NOTE Paragraph

00:10:27.423 --> 00:10:30.962
ในการเดินทางไปธุระที่ฟลอริด้าในช่วงต้นปี 80

00:10:30.986 --> 00:10:36.318
โบนิก้าให้อดีตนักเรียนของเขาขับรถ
ไปส่งที่เขตไฮด์ปาร์ก ในเมืองเทมปา

00:10:37.338 --> 00:10:41.482
พวกเขาขับผ่านเหล่าต้นปาล์ม
ไปยังคฤหาสน์หลังเก่า


00:10:41.506 --> 00:10:46.116
ที่มีปืนครกสีเงินขนาดยักษ์
ซ่อนไว้ในโรงจอดรถ

00:10:46.895 --> 00:10:49.834
บ้านหลังนั้นเป็นของครอบครัวซักกินี

00:10:49.858 --> 00:10:52.830
ผู้ที่เคยเป็น ประมาณว่า
เจ้าพ่อละครสัตว์อเมริกัน

00:10:54.229 --> 00:10:56.802
หลายสิบปีก่อนหน้านี้
โบนิก้าได้ชมการแสดงของพวกเขา

00:10:56.826 --> 00:10:59.713
ในชุดสีเงินและแว่นกันลม

00:10:59.737 --> 00:11:03.505
ทำในสิ่งที่พวกเขาบุกเบิก
ซึ่งก็คือ มนุษย์กระสุนปืนใหญ่

00:11:04.772 --> 00:11:07.847
แต่ตอนนี้ ครอบครัวนี้ก็เป็นเหมือนเขา คือ เกษียณ

00:11:09.267 --> 00:11:12.838
คนรุ่นนั้นต่างเสียชีวิตกันหมดแล้ว
รวมทั้งโบนิกาด้วย

00:11:12.862 --> 00:11:15.805
ดังนั้นจีงไม่มีทางรู้แน่ชัดว่า
เขาพูดอะไรกันวันนั้น

00:11:16.475 --> 00:11:18.475
แต่ก็เถอะ ผมรักที่จะจินตนาการถึงมัน

00:11:19.233 --> 00:11:22.486
การกลับมารวมตัวของมนุษย์กระสุนปืนใหญ่
และชายผู้แข็งแกร่ง

00:11:22.510 --> 00:11:24.963
อวดแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่แก่กัน

00:11:25.802 --> 00:11:28.058
บางทีโบนิก้าก็ให้คำปรึกษาทางการแพทย์แก่พวกเขา

00:11:28.082 --> 00:11:33.408
บางทีเขาบอกคนเหล่านั้นถึงสิ่งที่ต่อมา
ได้กล่าวไว้ในเรื่องปากเปล่า

00:11:33.432 --> 00:11:39.338
ว่าช่วงเวลาของเขาในคณะละครสัตว์และมวยปล้ำ
ได้หล่อหลอมชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก

NOTE Paragraph

00:11:41.286 --> 00:11:43.970
โบนิก้ามองเห็นความเจ็บปวดอย่างใกล้ชิด

00:11:45.236 --> 00:11:47.236
เขารู้สึกถึงมัน เขาอยู่ด้วยกันกับมัน

00:11:48.453 --> 00:11:52.470
และมันเป็นไปไม่ได้เลย
ที่เขาจะละเลยสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น

00:11:53.449 --> 00:11:56.563
นอกเหนือจากความเห็นอกเห็นใจ
เขาได้เปิดสนามใหม่

00:11:56.587 --> 00:11:59.699
เล่นบทหลักในการทำให้
วงการแพทย์ตระหนักต่อความเจ็บปวด

00:11:59.723 --> 00:12:00.975
ในตัวมันและของตัวมันเอง

NOTE Paragraph

00:12:02.627 --> 00:12:04.539
ในเรื่องปากเปล่าเดียวกัน

00:12:04.563 --> 00:12:07.072
โบนิก้าอ้างว่าความเจ็บปวด

00:12:07.096 --> 00:12:11.353
เป็นประสบการณ์ที่ซับซ้อนที่สุดของมนุษย์

00:12:12.215 --> 00:12:16.029
เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับชีวิตของคุณ
ทั้งในอดีต ปัจจุบัน

00:12:16.053 --> 00:12:18.243
การปฏิสัมพันธ์ของคุณ ครอบครัวของคุณ

00:12:19.256 --> 00:12:21.811
ซึ่งมันเป็นความจริงอย่างที่สุดสำหรับโบนิก้า

NOTE Paragraph

00:12:22.593 --> 00:12:25.264
แต่มันก็เป็นเรื่องจริงสำหรับแม่ของผมด้วยเช่นกัน

00:12:28.043 --> 00:12:31.342
มันเป็นเรื่องง่ายที่แพทย์จะมองคุณแม่ของผม

00:12:31.366 --> 00:12:34.628
ในฐานะผู้ป่วยมืออาชีพประเภทหนึ่ง

00:12:34.652 --> 00:12:38.470
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้เวลาหลายต่อหลายวัน
ในห้องนั่งรอ

00:12:39.714 --> 00:12:42.605
บางครั้ง ผมก็ยังมองเธอในรูปแบบนั้น

00:12:45.076 --> 00:12:47.043
แต่เมื่อผมเห็นความเจ็บปวดของโบนิก้า

00:12:47.067 --> 00:12:51.599
ประจักษ์พยานถึงชีวิตที่เขาใช้อย่างเต็มที่

00:12:51.623 --> 00:12:56.130
ผมเริ่มที่จะจดจำทุกสิ่ง
ที่ความเจ็บปวดของแม่ผมอัดอั้นเอาไว้

00:12:58.370 --> 00:13:02.138
ก่อนที่มันจะบวมขึ้น และกลายเป็นข้ออักเสบ

00:13:02.162 --> 00:13:05.477
นิ้วของคุณแม่ผมใช้การไม่ได้

00:13:05.501 --> 00:13:08.399
ที่แผนกทรัพยากรบุคคลของโรงพยาบาล
ที่เธอทำงานอยู่

00:13:09.150 --> 00:13:13.238
พวกเขาทำซาโมซ่าสำหรับพวกเราทุกคนทั้งมัสยิด

00:13:14.734 --> 00:13:18.435
เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกเขาตัดผมของผม

00:13:18.459 --> 00:13:20.911
เช็ดจมูกให้ผม

00:13:20.935 --> 00:13:22.585
ผูกเชือกรองเท้าให้ผม

NOTE Paragraph

00:13:29.832 --> 00:13:31.157
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:13:31.181 --> 00:13:38.000
(เสียงปรบมือ)