[Script Info]
Title: 
[Events]
Format: Layer, Start, End, Style, Name, MarginL, MarginR, MarginV, Effect, Text
Dialogue: 0,0:00:00.82,0:00:02.72,Default,,0000,0000,0000,,สองสามปีก่อน
Dialogue: 0,0:00:02.75,0:00:06.29,Default,,0000,0000,0000,,คุณแม่ของผมป่วยเป็นโรคไขข้ออักเสบ
Dialogue: 0,0:00:06.99,0:00:13.09,Default,,0000,0000,0000,,ข้อมือ เข่า และนิ้วเท้าของเธอเริ่มบวม \Nสร้างความพิการและอาการเจ็บปวดเรื้อรัง
Dialogue: 0,0:00:14.39,0:00:16.08,Default,,0000,0000,0000,,เธอต้องยื่นเรื่องขึ้นทะเบียนคนพิการ
Dialogue: 0,0:00:16.73,0:00:18.73,Default,,0000,0000,0000,,เธอหยุดไปมัสยิดชุมชนของเรา
Dialogue: 0,0:00:19.52,0:00:22.91,Default,,0000,0000,0000,,เช้าบางวัน มันเจ็บปวดมาก\Nเกินกว่าที่เธอจะแปรงฟันเองได้
Dialogue: 0,0:00:24.34,0:00:25.52,Default,,0000,0000,0000,,ผมอยากจะช่วยเธอ
Dialogue: 0,0:00:26.50,0:00:28.27,Default,,0000,0000,0000,,แต่ผมไม่รู้จะทำอย่างไร
Dialogue: 0,0:00:28.72,0:00:29.94,Default,,0000,0000,0000,,ผมไม่ใช่แพทย์
Dialogue: 0,0:00:31.00,0:00:35.01,Default,,0000,0000,0000,,ผมเป็นเพียงนักประวัติศาสตร์การแพทย์
Dialogue: 0,0:00:35.93,0:00:39.39,Default,,0000,0000,0000,,ดังนั้น ผมจึงเริ่มค้นคว้า\Nประวัติศาสตร์ของอาการเจ็บปวดเรื้อรัง
Dialogue: 0,0:00:39.96,0:00:43.98,Default,,0000,0000,0000,,ปรากฎว่า ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสเอนเจลิส\Nมีหมวดประวัติศาสตร์ความเจ็บปวดโดยเฉพาะ
Dialogue: 0,0:00:44.00,0:00:45.17,Default,,0000,0000,0000,,ในหอจดหมายเหตุของพวกเขา
Dialogue: 0,0:00:46.59,0:00:50.04,Default,,0000,0000,0000,,และผมพบเรื่องราวหนึ่ง\Nเป็นเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์มาก
Dialogue: 0,0:00:50.07,0:00:55.86,Default,,0000,0000,0000,,เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่ช่วยชีวิต \Nผู้คนนับล้านจากความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:00:55.89,0:00:57.28,Default,,0000,0000,0000,,ผู้คนที่คล้ายกับแม่ของผม
Dialogue: 0,0:00:58.77,0:01:00.23,Default,,0000,0000,0000,,แต่ผมกลับไม่เคยได้ยินเรื่องของเขา
Dialogue: 0,0:01:00.26,0:01:03.89,Default,,0000,0000,0000,,ไม่มีชีวประวัติของเขา\Nไม่มีภาพยนตร์ฮอลีวู๊ดเกี่ยวกับเขาเลย
Dialogue: 0,0:01:04.48,0:01:08.27,Default,,0000,0000,0000,,เขาชื่อว่า จอห์น เจ. โบนิก้า
Dialogue: 0,0:01:09.07,0:01:10.62,Default,,0000,0000,0000,,แต่ตอนที่เรื่องของเราเริ่มต้น
Dialogue: 0,0:01:10.64,0:01:14.76,Default,,0000,0000,0000,,เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ\Nจอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์ มากกว่า
Dialogue: 0,0:01:16.61,0:01:18.95,Default,,0000,0000,0000,,มันเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนปีค.ศ. 1941
Dialogue: 0,0:01:19.86,0:01:25.02,Default,,0000,0000,0000,,คณะละครสัตว์เพิ่งจะมาถึงในเมืองเล็ก ๆ\Nที่ชื่อบรู๊คฟิล์ด มลรัฐนิวยอร์ค
Dialogue: 0,0:01:25.49,0:01:29.41,Default,,0000,0000,0000,,ผู้คนแห่กันไปดู คนไต่เชือก คณะตัวตลกเร่\N
Dialogue: 0,0:01:29.43,0:01:32.17,Default,,0000,0000,0000,,และถ้าพวกเขาโชคดี\Nก็จะได้ดูมนุษย์กระสุนปืนใหญ่
Dialogue: 0,0:01:32.19,0:01:36.07,Default,,0000,0000,0000,,พวกเขายังมาเพื่อรอชมชายผู้แข็งแรง\Nจอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์
Dialogue: 0,0:01:36.10,0:01:39.43,Default,,0000,0000,0000,,คนพาลผู้แข็งแกร่ง ที่จะตรึงคุณไว้\Nด้วยเงินเพียงหนึ่งเหรียญ
Dialogue: 0,0:01:40.47,0:01:43.41,Default,,0000,0000,0000,,แล้ววันหนึ่ง ก็มีเสียงดังออกมา
Dialogue: 0,0:01:43.43,0:01:45.42,Default,,0000,0000,0000,,จากระบบเครื่องกระจายเสียงของคณะละครสัตว์
Dialogue: 0,0:01:45.44,0:01:49.28,Default,,0000,0000,0000,,พวกเขาต้องการหมอด่วนที่เต้นท์สัตว์มีชีวิต
Dialogue: 0,0:01:49.30,0:01:51.69,Default,,0000,0000,0000,,เกิดเหตุบางอย่างกับครูฝึกสิงโต
Dialogue: 0,0:01:51.71,0:01:54.84,Default,,0000,0000,0000,,การแสดงช่วงสำคัญของเขาเกิดผิดพลาด
Dialogue: 0,0:01:54.86,0:01:59.06,Default,,0000,0000,0000,,และหัวของเขาติดอยู่ภายในปากของสิงโต
Dialogue: 0,0:01:59.63,0:02:01.29,Default,,0000,0000,0000,,เขากำลังขาดอากาศหายใจ
Dialogue: 0,0:02:01.31,0:02:03.48,Default,,0000,0000,0000,,ฝูงชนมองดูด้วยความหวาดกลัว
Dialogue: 0,0:02:03.50,0:02:06.41,Default,,0000,0000,0000,,ขณะที่เขาดิ้นรนและหมดสติไป
Dialogue: 0,0:02:06.79,0:02:10.05,Default,,0000,0000,0000,,เมื่อสิงโตเริ่มคลายกรามของมันในที่สุด
Dialogue: 0,0:02:10.07,0:02:14.53,Default,,0000,0000,0000,,ผู้ฝึกสิงโตร่วงลงพื้นไม่ไหวติง
Dialogue: 0,0:02:15.81,0:02:18.18,Default,,0000,0000,0000,,หลังจากนั้นสองสามนาทีเมื่อคืนสติ
Dialogue: 0,0:02:18.21,0:02:20.35,Default,,0000,0000,0000,,เขาเห็นรูปร่างที่คุ้นตาคร่อมร่างเขาอยู่
Dialogue: 0,0:02:21.17,0:02:23.17,Default,,0000,0000,0000,,ซึ่งก็คือ บูล วอคเกอร์
Dialogue: 0,0:02:23.82,0:02:29.05,Default,,0000,0000,0000,,ชายผู้แข็งแกร่งกำลังช่วยชีวิตผู้ฝึกสิงโต\Nแบบปากต่อปาก และรักษาชีวิตเขาเอาไว้
Dialogue: 0,0:02:30.86,0:02:32.69,Default,,0000,0000,0000,,ตอนนั้น ชายผู้แข็งแกร่งยังไม่ได้บอกใคร
Dialogue: 0,0:02:32.72,0:02:36.18,Default,,0000,0000,0000,,ว่าที่จริงแล้ว เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสาม
Dialogue: 0,0:02:36.79,0:02:40.45,Default,,0000,0000,0000,,เขาออกตระเวนไปกับคณะละครสัตว์\Nในช่วงฤดูร้อนเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม
Dialogue: 0,0:02:40.47,0:02:43.18,Default,,0000,0000,0000,,แต่เก็บมันไว้เป็นความลับ \Nเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา
Dialogue: 0,0:02:43.79,0:02:47.19,Default,,0000,0000,0000,,เขาควรจะเป็นจอมพาล จอมวายร้าย
Dialogue: 0,0:02:47.22,0:02:49.44,Default,,0000,0000,0000,,ไม่ใช่เด็กคงแก่เรียน
Dialogue: 0,0:02:50.54,0:02:53.13,Default,,0000,0000,0000,,เพื่อน ๆ นักศึกษาแพทย์ของเขา\Nไม่มีใครรู้ความลับนี้เช่นกัน
Dialogue: 0,0:02:53.16,0:02:57.24,Default,,0000,0000,0000,,เพราะเขาคิดว่า "ถ้าคุณเป็นนักกีฬา\Nคุณก็เป็นแค่คนทึ่มคนนึง"
Dialogue: 0,0:02:57.85,0:03:00.32,Default,,0000,0000,0000,,ดังนั้น เขาเลยไม่ได้บอกเพื่อน ๆ\Nเกี่ยวกับคณะละครสัตว์
Dialogue: 0,0:03:00.34,0:03:05.66,Default,,0000,0000,0000,,หรือเรื่องที่เขาเป็นนักมวยปล้ำอาชีพ\Nในช่วงเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์
Dialogue: 0,0:03:06.35,0:03:08.97,Default,,0000,0000,0000,,เขาใช้นามแฝงว่า บูล วอล์คเกอร์
Dialogue: 0,0:03:08.100,0:03:10.93,Default,,0000,0000,0000,,หรือภายหลัง มาร์ค มาเวล (หน้ากากมหัศจรรย์)
Dialogue: 0,0:03:11.63,0:03:15.14,Default,,0000,0000,0000,,เขาเก็บทุกอย่างเป็นความลับ แม้แต่ในปีนั้น
Dialogue: 0,0:03:15.16,0:03:18.52,Default,,0000,0000,0000,,ที่เขาได้ครองตำแหน่งแชมป์รุ่นไลท์เฮฟวี่เวท
Dialogue: 0,0:03:18.54,0:03:19.77,Default,,0000,0000,0000,,ของโลก
Dialogue: 0,0:03:21.31,0:03:25.92,Default,,0000,0000,0000,,เป็นเวลาหลายปี ที่จอห์น เจ. โบนิก้า\Nใช้ชีวิตแบบคู่ขนาน
Dialogue: 0,0:03:26.52,0:03:28.21,Default,,0000,0000,0000,,เขาเป็นนักมวยปล้ำ
Dialogue: 0,0:03:28.23,0:03:29.39,Default,,0000,0000,0000,,เขาเป็นแพทย์
Dialogue: 0,0:03:29.79,0:03:31.31,Default,,0000,0000,0000,,เขาเป็นคนเลว
Dialogue: 0,0:03:31.33,0:03:32.49,Default,,0000,0000,0000,,เขาเป็นฮีโร่
Dialogue: 0,0:03:33.04,0:03:34.83,Default,,0000,0000,0000,,เขาได้รับความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:03:34.86,0:03:36.02,Default,,0000,0000,0000,,และเขารักษามัน
Dialogue: 0,0:03:37.24,0:03:40.74,Default,,0000,0000,0000,,และเขาไม่รู้เลย ณ ตอนนั้น\Nว่าอีกห้าสิบปีให้หลัง
Dialogue: 0,0:03:40.77,0:03:43.59,Default,,0000,0000,0000,,เขาจะได้เก็บเกี่ยวจาก\Nอัตลักษณ์ที่ขัดแย้งกันเหล่านี้
Dialogue: 0,0:03:43.61,0:03:46.92,Default,,0000,0000,0000,,เพื่อบุกเบิกวิธีการใหม่\Nในการคิดต่อความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:03:47.62,0:03:51.75,Default,,0000,0000,0000,,มันเปลี่ยนแปลงการแพทย์สมัยใหม่\Nไปอย่างมากในช่วงหลายสิบปีให้หลัง
Dialogue: 0,0:03:51.77,0:03:56.28,Default,,0000,0000,0000,,นิตยสารไทม์จะเรียกเขาว่า\Nบิดาผู้บุกเบิกการบรรเทาความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:03:57.35,0:03:58.84,Default,,0000,0000,0000,,แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นภายหลัง
Dialogue: 0,0:04:00.18,0:04:05.79,Default,,0000,0000,0000,,ในปี 1942 โบนิก้า จบการศึกษา\Nจากโรงเรียนแพทย์ และแต่งงานกับเอมม่า
Dialogue: 0,0:04:05.82,0:04:09.49,Default,,0000,0000,0000,,คนรักของเขา ซึ่งพบกันในนัดชกครั้งหนึ่งของเขา\Nหลายปีก่อนหน้านั้น
Dialogue: 0,0:04:10.50,0:04:13.32,Default,,0000,0000,0000,,เขายังคงเก็บเรื่องมวยปล้ำไว้เป็นความลับ \Nเขาจำต้องทำ
Dialogue: 0,0:04:13.78,0:04:18.43,Default,,0000,0000,0000,,การฝึกงานของเขาที่โรงพยาบาลเซนต์ วินเซนต์ \Nในนิวยอร์ก ไม่ได้จ่ายอะไรให้เลย
Dialogue: 0,0:04:19.10,0:04:22.85,Default,,0000,0000,0000,,ด้วยเข็มขัดแชมป์ เขาขึ้นปล้ำในเวทีใหญ่
Dialogue: 0,0:04:22.88,0:04:24.81,Default,,0000,0000,0000,,เช่นที่สวนเมดิสัน สแควร์
Dialogue: 0,0:04:24.84,0:04:26.51,Default,,0000,0000,0000,,กับคู่ต่อสู้ชื่อดังหลายคน
Dialogue: 0,0:04:26.54,0:04:29.39,Default,,0000,0000,0000,,เช่น เอเวอเรต มาร์แชล "เดอะ บลอนด์ แบร์"
Dialogue: 0,0:04:29.41,0:04:33.05,Default,,0000,0000,0000,,หรือ แชมป์โลกสามสมัย แองเจโล ซาโวลดี
Dialogue: 0,0:04:34.19,0:04:36.97,Default,,0000,0000,0000,,การแข่งขันทำร้ายร่างกายของเขา
Dialogue: 0,0:04:36.99,0:04:40.27,Default,,0000,0000,0000,,ข้อต่อสะโพกของเขาหลุด\Nซี่โครงหักหลายซี่
Dialogue: 0,0:04:40.30,0:04:45.19,Default,,0000,0000,0000,,คืนหนึ่ง หัวแม่เท้าของ เดอะ เทอริเบิล เติร์ก\Nสร้างรอยแผลเป็นเหมือนของกาโปเน
Dialogue: 0,0:04:45.22,0:04:46.52,Default,,0000,0000,0000,,บนของใบหน้าเขา
Dialogue: 0,0:04:47.30,0:04:51.34,Default,,0000,0000,0000,,เช้าวันต่อมาในที่ทำงาน\Nเขาต้องสวมหน้ากากผ่าตัดเพื่อปกปิดมัน
Dialogue: 0,0:04:52.45,0:04:57.06,Default,,0000,0000,0000,,มีสองครั้งที่โบนิก้าถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด \Nด้วยตาข้างหนึ่งที่ฟกช้ำอย่างหนัก
Dialogue: 0,0:04:57.09,0:04:58.33,Default,,0000,0000,0000,,จนเขาไม่สามารถใช้การมันได้
Dialogue: 0,0:04:59.14,0:05:03.64,Default,,0000,0000,0000,,แต่ที่แย่ที่สุดของทั้งหมดคือ\Nหูของเขาที่บวมเหมือนดอกกะหล่ำ
Dialogue: 0,0:05:04.09,0:05:07.50,Default,,0000,0000,0000,,เขาบอกว่ามันรู้สึกเหมือนมีลูกเบสบอลสองลูก\Nติดอยู่ที่ข้างหัว
Dialogue: 0,0:05:09.15,0:05:12.42,Default,,0000,0000,0000,,ความเจ็บปวดถูกสะสมไว้ในชีวิตของเขา
Dialogue: 0,0:05:13.18,0:05:16.73,Default,,0000,0000,0000,,ต่อมา เขาเฝ้าดูภรรยาของเขา\Nคลอดลูกที่โรงพยาบาลของเขา
Dialogue: 0,0:05:17.51,0:05:20.63,Default,,0000,0000,0000,,เธอทั้งเบ่งทั้งเค้นอย่างทุกข์ทรมานจนเห็นได้ชัด
Dialogue: 0,0:05:21.66,0:05:24.10,Default,,0000,0000,0000,,สูตินารีแพทย์ของเธอ\Nเรียกแพทย์ฝึกหัดที่อยู่ประจำการ
Dialogue: 0,0:05:24.12,0:05:26.63,Default,,0000,0000,0000,,ให้จ่ายอีเธอร์เธอสองสามหยด\Nเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:05:27.52,0:05:30.88,Default,,0000,0000,0000,,แต่แพทย์ฝึกหัดเป็นเพียงเด็กหนุ่ม\Nที่เพิ่งมาทำงานได้สามอาทิตย์
Dialogue: 0,0:05:30.90,0:05:33.84,Default,,0000,0000,0000,,ในขณะที่จ่ายอีเธอร์ เขากระวนกระวาย
Dialogue: 0,0:05:33.86,0:05:35.69,Default,,0000,0000,0000,,และทำให้คอของเอมม่าระคายเคือง
Dialogue: 0,0:05:36.14,0:05:40.09,Default,,0000,0000,0000,,เธออาเจียนและหายใจขัด\Nและเริ่มหน้าเขียว
Dialogue: 0,0:05:40.90,0:05:46.24,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้า ที่มองเห็นเหตุการณ์โดยตลอด\Nผลักนักศึกษาฝึกงานให้พ้นทาง
Dialogue: 0,0:05:46.26,0:05:47.84,Default,,0000,0000,0000,,เปิดทางเดินหายใจของเธอ
Dialogue: 0,0:05:47.86,0:05:50.68,Default,,0000,0000,0000,,และช่วยชีวิตภรรยา\Nและลูกสาวในท้องเอาไว้
Dialogue: 0,0:05:52.17,0:05:57.02,Default,,0000,0000,0000,,จุดนั้นเอง ที่เขาตัดสินใจที่จะ\Nอุทิศชีวิตของเขาแก่วิสัญญีวิทยา
Dialogue: 0,0:05:57.41,0:06:02.83,Default,,0000,0000,0000,,ต่อมา เขายังจะเป็นผู้ร่วมพัฒนา\Nเทคนิคการบล็อกหลังสำหรับคุณแม่ที่กำลังจะคลอด
Dialogue: 0,0:06:02.85,0:06:04.98,Default,,0000,0000,0000,,แต่ก่อนที่เขาจะสามารถมุ่งเน้นไปที่สูติศาสตร์
Dialogue: 0,0:06:05.01,0:06:07.76,Default,,0000,0000,0000,,โบนิกาต้องเข้ารับการฝึกหัดขั้นพื้นฐานก่อน
Dialogue: 0,0:06:10.37,0:06:11.97,Default,,0000,0000,0000,,ช่วงเดียวกับเหตุการณ์ดีเดย์
Dialogue: 0,0:06:11.99,0:06:15.21,Default,,0000,0000,0000,,โบนิกาปรากฎตัวที่ศูนย์การแพทย์กองทัพมิชิแกน
Dialogue: 0,0:06:15.24,0:06:16.39,Default,,0000,0000,0000,,ใกล้เมืองทาโคม่า
Dialogue: 0,0:06:16.78,0:06:21.48,Default,,0000,0000,0000,,มันเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลทหารที่มีขนาดใหญ่ที่สุด\Nในอเมริกา ด้วยขนาด 7,700 เตียง
Dialogue: 0,0:06:22.24,0:06:24.94,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้ารับผิดชอบเรื่องการควบคุม\Nความเจ็บปวดทั้งหมดที่นี่
Dialogue: 0,0:06:25.62,0:06:27.62,Default,,0000,0000,0000,,เขาอายุเพียง 27 ปี
Dialogue: 0,0:06:28.47,0:06:31.76,Default,,0000,0000,0000,,การรักษาคนไข้จำนวนมาก\Nโบนิก้าเริ่มสังเกตเห็นกรณี
Dialogue: 0,0:06:31.79,0:06:34.28,Default,,0000,0000,0000,,ที่ขัดแย้งต่อทุกสิ่งที่เขาได้ร่ำเรียนมา
Dialogue: 0,0:06:34.98,0:06:39.82,Default,,0000,0000,0000,,ความเจ็บปวดควรจะเป็นสัญญาณเตือน\Nในทางที่ดี
Dialogue: 0,0:06:39.85,0:06:43.45,Default,,0000,0000,0000,,วิธีการที่ร่างกายส่งสัญญาณถึงการบาดเจ็บ\Nอย่างเช่นแขนหัก
Dialogue: 0,0:06:44.54,0:06:46.15,Default,,0000,0000,0000,,แต่ในบางกรณี
Dialogue: 0,0:06:46.17,0:06:49.65,Default,,0000,0000,0000,,เช่น หลังจากที่ผู้ป่วยถูกตัดขา
Dialogue: 0,0:06:49.67,0:06:53.69,Default,,0000,0000,0000,,ผู้ป่วยคนนั้นยังคงบ่นถึงอาการเจ็บปวด\Nที่ข้างซึ่งไม่มีอยู่แล้ว
Dialogue: 0,0:06:54.23,0:06:58.22,Default,,0000,0000,0000,,แต่ถ้าการบาดเจ็บได้รับการรักษาแล้ว\Nเหตุใดสัญญาณเตือนยังคงร้องอยู่ล่ะ
Dialogue: 0,0:06:58.86,0:07:02.99,Default,,0000,0000,0000,,ยังมีกรณีอื่น ๆ อีกไม่มีหลักฐานของ\Nการบาดเจ็บใด ๆ เลย
Dialogue: 0,0:07:03.01,0:07:05.50,Default,,0000,0000,0000,,แต่กระนั้น ผู้ป่วยยังคงเจ็บอยู่
Dialogue: 0,0:07:06.68,0:07:10.65,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้าปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทุกคน\Nในโรงพยาบาลของเขา ศัลยแพทย์
Dialogue: 0,0:07:10.67,0:07:13.01,Default,,0000,0000,0000,,นักประสาทวิทยา จิตแพทย์ และคนอื่น ๆ
Dialogue: 0,0:07:13.78,0:07:16.86,Default,,0000,0000,0000,,และเขาพยายามรวบรวมความเห็น\Nจากผู้ป่วยของเขา
Dialogue: 0,0:07:17.64,0:07:22.62,Default,,0000,0000,0000,,มันใช้เวลานานมาก ดังนั้น\Nเขาจึงเริ่มที่จะจัดกลุ่มพูดคุยช่วงพักเที่ยง
Dialogue: 0,0:07:23.12,0:07:27.59,Default,,0000,0000,0000,,มันเหมือนกับการร่วมแรงร่วมใจของเหล่า\Nผู้เชี่ยวชาญเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดของคนไข้
Dialogue: 0,0:07:27.61,0:07:31.55,Default,,0000,0000,0000,,ไม่เคยมีใครให้ความสนใจ\Nต่อความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน
Dialogue: 0,0:07:32.93,0:07:34.93,Default,,0000,0000,0000,,หลังจากนั้น เขาค้นหนังสือหลายเล่ม
Dialogue: 0,0:07:35.84,0:07:38.71,Default,,0000,0000,0000,,เขาอ่านตำราแพทย์ทั้งหมด\Nที่เขาสามารถคว้าได้
Dialogue: 0,0:07:38.73,0:07:41.28,Default,,0000,0000,0000,,ไม่พบที่ใด ที่เอ่ยถึงคำว่า\N"ความเจ็บปวด" อย่างละเอียดเลย
Dialogue: 0,0:07:42.28,0:07:46.16,Default,,0000,0000,0000,,จากจำนวนทั้งหมดกว่า 14,000 หน้าที่เขาอ่าน
Dialogue: 0,0:07:46.19,0:07:50.36,Default,,0000,0000,0000,,มีคำว่า "ความเจ็บปวด" ปรากฎเพียง\Nเพียง 17 หน้าครึ่งเท่านั้น
Dialogue: 0,0:07:50.91,0:07:52.91,Default,,0000,0000,0000,,17 หน้าครึ่งครับ
Dialogue: 0,0:07:52.93,0:07:58.21,Default,,0000,0000,0000,,สำหรับสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด ธรรมดาที่สุด\Nส่วนที่น่ารำคาญที่สุดของการเป็นผู้ป่วย
Dialogue: 0,0:07:58.88,0:08:00.98,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้าตกตะลึง ผมใช้คำพูดของเขานะครับ
Dialogue: 0,0:08:01.01,0:08:05.46,Default,,0000,0000,0000,,เขากล่าวว่า "เรามาถึงบทสรุปแบบไหน\Nกันวะเนี่ย
Dialogue: 0,0:08:05.48,0:08:08.67,Default,,0000,0000,0000,,สิ่งที่สำคัญที่สุดจากมุมมองของผู้ป่วย
Dialogue: 0,0:08:08.69,0:08:10.06,Default,,0000,0000,0000,,พวกเขากลับไม่พูดถึง"
Dialogue: 0,0:08:11.30,0:08:15.18,Default,,0000,0000,0000,,ดังนั้น เป็นเวลากว่าแปดปีต่อมา\Nโบนิก้าได้พูดถึงมัน
Dialogue: 0,0:08:15.21,0:08:17.65,Default,,0000,0000,0000,,เขาเขียนเกี่ยวกับมัน \Nเขาเขียนหน้าที่ขาดหายไปเหล่านั้น
Dialogue: 0,0:08:18.06,0:08:21.77,Default,,0000,0000,0000,,เขาเขียน สิ่งที่ต่อมารู้จักกันว่า\Nเป็นคัมภีร์ของความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:08:22.58,0:08:25.99,Default,,0000,0000,0000,,ในนั้น เขาได้เสนอยุทธศาสตร์ใหม่
Dialogue: 0,0:08:26.02,0:08:29.59,Default,,0000,0000,0000,,การรักษาแบบใหม่ ๆ ที่ใช้\Nการฉีดสกัดเส้นประสาท
Dialogue: 0,0:08:29.61,0:08:32.36,Default,,0000,0000,0000,,เขาเสนอตั้งสถาบันใหม่ คือ\Nคลินิกความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:08:32.38,0:08:34.38,Default,,0000,0000,0000,,ที่มาจากการประชุมในช่วงพักกลางวันเหล่านั้น
Dialogue: 0,0:08:35.25,0:08:37.66,Default,,0000,0000,0000,,แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับหนังสือของเขา
Dialogue: 0,0:08:37.68,0:08:41.76,Default,,0000,0000,0000,,คือสัญญาณเตือนทางอารมณ์\Nที่มีต่อการแพทย์
Dialogue: 0,0:08:42.49,0:08:48.47,Default,,0000,0000,0000,,การเรียกร้องอย่างสิ้นหวังให้\Nแพทย์จริงจังต่อความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:08:48.49,0:08:49.89,Default,,0000,0000,0000,,ในชีวิตผู้ป่วย
Dialogue: 0,0:08:51.32,0:08:54.59,Default,,0000,0000,0000,,เขาสร้างวัตถุประสงค์หลักของการแพทย์ขึ้นมาใหม่
Dialogue: 0,0:08:55.37,0:08:59.56,Default,,0000,0000,0000,,เป้าหมายที่ไม่ใช่การทำให้\Nอาการของผู้ป่วยดีขึ้น
Dialogue: 0,0:08:59.58,0:09:02.93,Default,,0000,0000,0000,,แต่คือการทำให้ผู้ป่วยรู้สึกดีขึ้น
Dialogue: 0,0:09:04.96,0:09:07.04,Default,,0000,0000,0000,,เขาผลักดันวาระแห่งความเจ็บปวดอยู่หลายสิบปี
Dialogue: 0,0:09:07.07,0:09:10.08,Default,,0000,0000,0000,,จนในที่สุดก็ได้รับการตอบรับ\Nช่วงกลางทศวรรษที่ 70
Dialogue: 0,0:09:10.83,0:09:14.28,Default,,0000,0000,0000,,คลินิครักษาความเจ็บปวดผุดขึ้น\Nเป็นร้อย ๆ แห่งทั่วโลก
Dialogue: 0,0:09:15.71,0:09:18.94,Default,,0000,0000,0000,,แต่ทันทีที่พวกเขาลงมือ จุดพลิกผันอันน่าเศร้า
Dialogue: 0,0:09:19.75,0:09:22.92,Default,,0000,0000,0000,,หลายปีที่โบนิกาเล่นมวยปล้ำ\Nได้ไล่เขาทันในที่สุด
Dialogue: 0,0:09:24.60,0:09:26.75,Default,,0000,0000,0000,,เขาร้างจากเวทีกว่า 20 ปี
Dialogue: 0,0:09:26.77,0:09:31.08,Default,,0000,0000,0000,,แต่การขึ้นชกอาชีพกว่า 1,500 ครั้งของเขานั้น\Nทิ้งบาดแผลเขาไว้บนร่างกาย
Dialogue: 0,0:09:31.77,0:09:35.84,Default,,0000,0000,0000,,เพียงช่วงกลางวัยห้าสิบ\Nเขาป่วยเป็นโรคข้อกระดูกอักเสบอย่างรุนแรง
Dialogue: 0,0:09:36.36,0:09:40.38,Default,,0000,0000,0000,,ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปีต่อมา\Nเขาเข้ารับการผ่าตัดถึง 22 ครั้ง
Dialogue: 0,0:09:40.40,0:09:42.93,Default,,0000,0000,0000,,รวมถึงการผ่าตัดกระดูกสันหลัง 4 ครั้ง
Dialogue: 0,0:09:42.95,0:09:45.52,Default,,0000,0000,0000,,และเปลี่ยนสะโพกอันแล้วอันเล่า
Dialogue: 0,0:09:46.11,0:09:49.37,Default,,0000,0000,0000,,เขาแทบจะยกแขน หรือหมุนคอไม่ได้เลย
Dialogue: 0,0:09:50.14,0:09:52.80,Default,,0000,0000,0000,,เขาต้องใช้ไม้ยันรักแร้อะลูมเนียมเวลาเดิน
Dialogue: 0,0:09:53.88,0:09:57.90,Default,,0000,0000,0000,,เพื่อน ๆ และนักเรียนของเขา กลายมาเป็นแพทย์ของเขา
Dialogue: 0,0:09:57.92,0:10:02.12,Default,,0000,0000,0000,,มีคนหนึ่งเล่าว่าเขาอาจจะ\Nถูกฉีดสกัดเส้นประสาท
Dialogue: 0,0:10:02.15,0:10:04.73,Default,,0000,0000,0000,,มากกว่าคนไหน ๆ ในโลกนี้
Dialogue: 0,0:10:06.04,0:10:09.48,Default,,0000,0000,0000,,จากที่เป็นคนบ้างานอยู่แล้ว\Nเขายิ่งทำงานมากกว่า
Dialogue: 0,0:10:09.50,0:10:11.45,Default,,0000,0000,0000,,15-18 ชั่วโมงต่อวัน
Dialogue: 0,0:10:11.92,0:10:14.43,Default,,0000,0000,0000,,การรักษาผู้อื่นเป็นมากกว่างานของเขา
Dialogue: 0,0:10:14.46,0:10:17.18,Default,,0000,0000,0000,,มันได้กลายมาเป็นรูปแบบการเยียวยา\Nที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดสำหรับเขา\N
Dialogue: 0,0:10:18.51,0:10:22.32,Default,,0000,0000,0000,,"ถ้าผมไม่มัวแต่ยุ่งแบบนี้"\Nเขาบอกกับนักข่าวในตอนนั้น
Dialogue: 0,0:10:22.34,0:10:25.53,Default,,0000,0000,0000,,"ผมคงกลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิง"
Dialogue: 0,0:10:27.42,0:10:30.96,Default,,0000,0000,0000,,ในการเดินทางไปธุระที่ฟลอริด้าในช่วงต้นปี 80
Dialogue: 0,0:10:30.99,0:10:36.32,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้าให้อดีตนักเรียนของเขาขับรถ\Nไปส่งที่เขตไฮด์ปาร์ก ในเมืองเทมปา
Dialogue: 0,0:10:37.34,0:10:41.48,Default,,0000,0000,0000,,พวกเขาขับผ่านเหล่าต้นปาล์ม\Nไปยังคฤหาสน์หลังเก่า\N
Dialogue: 0,0:10:41.51,0:10:46.12,Default,,0000,0000,0000,,ที่มีปืนครกสีเงินขนาดยักษ์\Nซ่อนไว้ในโรงจอดรถ
Dialogue: 0,0:10:46.90,0:10:49.83,Default,,0000,0000,0000,,บ้านหลังนั้นเป็นของครอบครัวซักกินี
Dialogue: 0,0:10:49.86,0:10:52.83,Default,,0000,0000,0000,,ผู้ที่เคยเป็น ประมาณว่า\Nเจ้าพ่อละครสัตว์อเมริกัน
Dialogue: 0,0:10:54.23,0:10:56.80,Default,,0000,0000,0000,,หลายสิบปีก่อนหน้านี้\Nโบนิก้าได้ชมการแสดงของพวกเขา
Dialogue: 0,0:10:56.83,0:10:59.71,Default,,0000,0000,0000,,ในชุดสีเงินและแว่นกันลม
Dialogue: 0,0:10:59.74,0:11:03.50,Default,,0000,0000,0000,,ทำในสิ่งที่พวกเขาบุกเบิก\Nซึ่งก็คือ มนุษย์กระสุนปืนใหญ่
Dialogue: 0,0:11:04.77,0:11:07.85,Default,,0000,0000,0000,,แต่ตอนนี้ ครอบครัวนี้ก็เป็นเหมือนเขา คือ เกษียณ
Dialogue: 0,0:11:09.27,0:11:12.84,Default,,0000,0000,0000,,คนรุ่นนั้นต่างเสียชีวิตกันหมดแล้ว\Nรวมทั้งโบนิกาด้วย
Dialogue: 0,0:11:12.86,0:11:15.80,Default,,0000,0000,0000,,ดังนั้นจีงไม่มีทางรู้แน่ชัดว่า\Nเขาพูดอะไรกันวันนั้น
Dialogue: 0,0:11:16.48,0:11:18.48,Default,,0000,0000,0000,,แต่ก็เถอะ ผมรักที่จะจินตนาการถึงมัน
Dialogue: 0,0:11:19.23,0:11:22.49,Default,,0000,0000,0000,,การกลับมารวมตัวของมนุษย์กระสุนปืนใหญ่\Nและชายผู้แข็งแกร่ง
Dialogue: 0,0:11:22.51,0:11:24.96,Default,,0000,0000,0000,,อวดแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่แก่กัน
Dialogue: 0,0:11:25.80,0:11:28.06,Default,,0000,0000,0000,,บางทีโบนิก้าก็ให้คำปรึกษาทางการแพทย์แก่พวกเขา
Dialogue: 0,0:11:28.08,0:11:33.41,Default,,0000,0000,0000,,บางทีเขาบอกคนเหล่านั้นถึงสิ่งที่ต่อมา\Nได้กล่าวไว้ในเรื่องปากเปล่า
Dialogue: 0,0:11:33.43,0:11:39.34,Default,,0000,0000,0000,,ว่าช่วงเวลาของเขาในคณะละครสัตว์และมวยปล้ำ\Nได้หล่อหลอมชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก
Dialogue: 0,0:11:41.29,0:11:43.97,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้ามองเห็นความเจ็บปวดอย่างใกล้ชิด
Dialogue: 0,0:11:45.24,0:11:47.24,Default,,0000,0000,0000,,เขารู้สึกถึงมัน เขาอยู่ด้วยกันกับมัน
Dialogue: 0,0:11:48.45,0:11:52.47,Default,,0000,0000,0000,,และมันเป็นไปไม่ได้เลย\Nที่เขาจะละเลยสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น
Dialogue: 0,0:11:53.45,0:11:56.56,Default,,0000,0000,0000,,นอกเหนือจากความเห็นอกเห็นใจ\Nเขาได้เปิดสนามใหม่
Dialogue: 0,0:11:56.59,0:11:59.70,Default,,0000,0000,0000,,เล่นบทหลักในการทำให้\Nวงการแพทย์ตระหนักต่อความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:11:59.72,0:12:00.98,Default,,0000,0000,0000,,ในตัวมันและของตัวมันเอง
Dialogue: 0,0:12:02.63,0:12:04.54,Default,,0000,0000,0000,,ในเรื่องปากเปล่าเดียวกัน
Dialogue: 0,0:12:04.56,0:12:07.07,Default,,0000,0000,0000,,โบนิก้าอ้างว่าความเจ็บปวด
Dialogue: 0,0:12:07.10,0:12:11.35,Default,,0000,0000,0000,,เป็นประสบการณ์ที่ซับซ้อนที่สุดของมนุษย์
Dialogue: 0,0:12:12.22,0:12:16.03,Default,,0000,0000,0000,,เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับชีวิตของคุณ\Nทั้งในอดีต ปัจจุบัน
Dialogue: 0,0:12:16.05,0:12:18.24,Default,,0000,0000,0000,,การปฏิสัมพันธ์ของคุณ ครอบครัวของคุณ
Dialogue: 0,0:12:19.26,0:12:21.81,Default,,0000,0000,0000,,ซึ่งมันเป็นความจริงอย่างที่สุดสำหรับโบนิก้า
Dialogue: 0,0:12:22.59,0:12:25.26,Default,,0000,0000,0000,,แต่มันก็เป็นเรื่องจริงสำหรับแม่ของผมด้วยเช่นกัน
Dialogue: 0,0:12:28.04,0:12:31.34,Default,,0000,0000,0000,,มันเป็นเรื่องง่ายที่แพทย์จะมองคุณแม่ของผม
Dialogue: 0,0:12:31.37,0:12:34.63,Default,,0000,0000,0000,,ในฐานะผู้ป่วยมืออาชีพประเภทหนึ่ง
Dialogue: 0,0:12:34.65,0:12:38.47,Default,,0000,0000,0000,,ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้เวลาหลายต่อหลายวัน\Nในห้องนั่งรอ
Dialogue: 0,0:12:39.71,0:12:42.60,Default,,0000,0000,0000,,บางครั้ง ผมก็ยังมองเธอในรูปแบบนั้น
Dialogue: 0,0:12:45.08,0:12:47.04,Default,,0000,0000,0000,,แต่เมื่อผมเห็นความเจ็บปวดของโบนิก้า
Dialogue: 0,0:12:47.07,0:12:51.60,Default,,0000,0000,0000,,ประจักษ์พยานถึงชีวิตที่เขาใช้อย่างเต็มที่
Dialogue: 0,0:12:51.62,0:12:56.13,Default,,0000,0000,0000,,ผมเริ่มที่จะจดจำทุกสิ่ง\Nที่ความเจ็บปวดของแม่ผมอัดอั้นเอาไว้
Dialogue: 0,0:12:58.37,0:13:02.14,Default,,0000,0000,0000,,ก่อนที่มันจะบวมขึ้น และกลายเป็นข้ออักเสบ
Dialogue: 0,0:13:02.16,0:13:05.48,Default,,0000,0000,0000,,นิ้วของคุณแม่ผมใช้การไม่ได้
Dialogue: 0,0:13:05.50,0:13:08.40,Default,,0000,0000,0000,,ที่แผนกทรัพยากรบุคคลของโรงพยาบาล\Nที่เธอทำงานอยู่
Dialogue: 0,0:13:09.15,0:13:13.24,Default,,0000,0000,0000,,พวกเขาทำซาโมซ่าสำหรับพวกเราทุกคนทั้งมัสยิด
Dialogue: 0,0:13:14.73,0:13:18.44,Default,,0000,0000,0000,,เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกเขาตัดผมของผม
Dialogue: 0,0:13:18.46,0:13:20.91,Default,,0000,0000,0000,,เช็ดจมูกให้ผม
Dialogue: 0,0:13:20.94,0:13:22.58,Default,,0000,0000,0000,,ผูกเชือกรองเท้าให้ผม
Dialogue: 0,0:13:29.83,0:13:31.16,Default,,0000,0000,0000,,ขอบคุณครับ
Dialogue: 0,0:13:31.18,0:13:38.00,Default,,0000,0000,0000,,(เสียงปรบมือ)