1
00:00:00,825 --> 00:00:02,723
สองสามปีก่อน

2
00:00:02,747 --> 00:00:06,293
คุณแม่ของผมป่วยเป็นโรคไขข้ออักเสบ

3
00:00:06,989 --> 00:00:13,088
ข้อมือ เข่า และนิ้วเท้าของเธอเริ่มบวม 
สร้างความพิการและอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

4
00:00:14,391 --> 00:00:16,081
เธอต้องยื่นเรื่องขึ้นทะเบียนคนพิการ

5
00:00:16,734 --> 00:00:18,734
เธอหยุดไปมัสยิดชุมชนของเรา

6
00:00:19,516 --> 00:00:22,913
เช้าบางวัน มันเจ็บปวดมาก
เกินกว่าที่เธอจะแปรงฟันเองได้

7
00:00:24,339 --> 00:00:25,516
ผมอยากจะช่วยเธอ

8
00:00:26,500 --> 00:00:28,266
แต่ผมไม่รู้จะทำอย่างไร

9
00:00:28,716 --> 00:00:29,941
ผมไม่ใช่แพทย์

10
00:00:31,005 --> 00:00:35,011
ผมเป็นเพียงนักประวัติศาสตร์การแพทย์

11
00:00:35,930 --> 00:00:39,392
ดังนั้น ผมจึงเริ่มค้นคว้า
ประวัติศาสตร์ของอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

12
00:00:39,957 --> 00:00:43,978
ปรากฎว่า ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสเอนเจลิส
มีหมวดประวัติศาสตร์ความเจ็บปวดโดยเฉพาะ

13
00:00:44,002 --> 00:00:45,166
ในหอจดหมายเหตุของพวกเขา

14
00:00:46,593 --> 00:00:50,045
และผมพบเรื่องราวหนึ่ง
เป็นเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์มาก

15
00:00:50,069 --> 00:00:55,865
เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่ช่วยชีวิต 
ผู้คนนับล้านจากความเจ็บปวด

16
00:00:55,889 --> 00:00:57,277
ผู้คนที่คล้ายกับแม่ของผม

17
00:00:58,772 --> 00:01:00,232
แต่ผมกลับไม่เคยได้ยินเรื่องของเขา

18
00:01:00,256 --> 00:01:03,888
ไม่มีชีวประวัติของเขา
ไม่มีภาพยนตร์ฮอลีวู๊ดเกี่ยวกับเขาเลย

19
00:01:04,483 --> 00:01:08,272
เขาชื่อว่า จอห์น เจ. โบนิก้า

20
00:01:09,070 --> 00:01:10,618
แต่ตอนที่เรื่องของเราเริ่มต้น

21
00:01:10,642 --> 00:01:14,755
เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ
จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์ มากกว่า

22
00:01:16,611 --> 00:01:18,951
มันเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนปีค.ศ. 1941

23
00:01:19,857 --> 00:01:25,017
คณะละครสัตว์เพิ่งจะมาถึงในเมืองเล็ก ๆ
ที่ชื่อบรู๊คฟิล์ด มลรัฐนิวยอร์ค

24
00:01:25,486 --> 00:01:29,407
ผู้คนแห่กันไปดู คนไต่เชือก คณะตัวตลกเร่


25
00:01:29,431 --> 00:01:32,166
และถ้าพวกเขาโชคดี
ก็จะได้ดูมนุษย์กระสุนปืนใหญ่

26
00:01:32,190 --> 00:01:36,074
พวกเขายังมาเพื่อรอชมชายผู้แข็งแรง
จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์

27
00:01:36,098 --> 00:01:39,431
คนพาลผู้แข็งแกร่ง ที่จะตรึงคุณไว้
ด้วยเงินเพียงหนึ่งเหรียญ

28
00:01:40,467 --> 00:01:43,408
แล้ววันหนึ่ง ก็มีเสียงดังออกมา

29
00:01:43,432 --> 00:01:45,417
จากระบบเครื่องกระจายเสียงของคณะละครสัตว์

30
00:01:45,441 --> 00:01:49,278
พวกเขาต้องการหมอด่วนที่เต้นท์สัตว์มีชีวิต

31
00:01:49,302 --> 00:01:51,686
เกิดเหตุบางอย่างกับครูฝึกสิงโต

32
00:01:51,710 --> 00:01:54,839
การแสดงช่วงสำคัญของเขาเกิดผิดพลาด

33
00:01:54,863 --> 00:01:59,059
และหัวของเขาติดอยู่ภายในปากของสิงโต

34
00:01:59,629 --> 00:02:01,288
เขากำลังขาดอากาศหายใจ

35
00:02:01,312 --> 00:02:03,479
ฝูงชนมองดูด้วยความหวาดกลัว

36
00:02:03,503 --> 00:02:06,407
ขณะที่เขาดิ้นรนและหมดสติไป

37
00:02:06,788 --> 00:02:10,049
เมื่อสิงโตเริ่มคลายกรามของมันในที่สุด

38
00:02:10,073 --> 00:02:14,527
ผู้ฝึกสิงโตร่วงลงพื้นไม่ไหวติง

39
00:02:15,813 --> 00:02:18,182
หลังจากนั้นสองสามนาทีเมื่อคืนสติ

40
00:02:18,206 --> 00:02:20,346
เขาเห็นรูปร่างที่คุ้นตาคร่อมร่างเขาอยู่

41
00:02:21,169 --> 00:02:23,169
ซึ่งก็คือ บูล วอคเกอร์

42
00:02:23,816 --> 00:02:29,049
ชายผู้แข็งแกร่งกำลังช่วยชีวิตผู้ฝึกสิงโต
แบบปากต่อปาก และรักษาชีวิตเขาเอาไว้

43
00:02:30,864 --> 00:02:32,692
ตอนนั้น ชายผู้แข็งแกร่งยังไม่ได้บอกใคร

44
00:02:32,716 --> 00:02:36,175
ว่าที่จริงแล้ว เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสาม

45
00:02:36,788 --> 00:02:40,450
เขาออกตระเวนไปกับคณะละครสัตว์
ในช่วงฤดูร้อนเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม

46
00:02:40,474 --> 00:02:43,184
แต่เก็บมันไว้เป็นความลับ 
เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา

47
00:02:43,787 --> 00:02:47,191
เขาควรจะเป็นจอมพาล จอมวายร้าย

48
00:02:47,215 --> 00:02:49,437
ไม่ใช่เด็กคงแก่เรียน

49
00:02:50,535 --> 00:02:53,132
เพื่อน ๆ นักศึกษาแพทย์ของเขา
ไม่มีใครรู้ความลับนี้เช่นกัน

50
00:02:53,156 --> 00:02:57,235
เพราะเขาคิดว่า "ถ้าคุณเป็นนักกีฬา
คุณก็เป็นแค่คนทึ่มคนนึง"

51
00:02:57,849 --> 00:03:00,320
ดังนั้น เขาเลยไม่ได้บอกเพื่อน ๆ
เกี่ยวกับคณะละครสัตว์

52
00:03:00,344 --> 00:03:05,661
หรือเรื่องที่เขาเป็นนักมวยปล้ำอาชีพ
ในช่วงเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์

53
00:03:06,353 --> 00:03:08,973
เขาใช้นามแฝงว่า บูล วอล์คเกอร์

54
00:03:08,997 --> 00:03:10,926
หรือภายหลัง มาร์ค มาเวล (หน้ากากมหัศจรรย์)

55
00:03:11,627 --> 00:03:15,135
เขาเก็บทุกอย่างเป็นความลับ แม้แต่ในปีนั้น

56
00:03:15,159 --> 00:03:18,518
ที่เขาได้ครองตำแหน่งแชมป์รุ่นไลท์เฮฟวี่เวท

57
00:03:18,542 --> 00:03:19,771
ของโลก

58
00:03:21,313 --> 00:03:25,919
เป็นเวลาหลายปี ที่จอห์น เจ. โบนิก้า
ใช้ชีวิตแบบคู่ขนาน

59
00:03:26,515 --> 00:03:28,209
เขาเป็นนักมวยปล้ำ

60
00:03:28,233 --> 00:03:29,390
เขาเป็นแพทย์

61
00:03:29,788 --> 00:03:31,310
เขาเป็นคนเลว

62
00:03:31,334 --> 00:03:32,491
เขาเป็นฮีโร่

63
00:03:33,038 --> 00:03:34,834
เขาได้รับความเจ็บปวด

64
00:03:34,858 --> 00:03:36,016
และเขารักษามัน

65
00:03:37,242 --> 00:03:40,744
และเขาไม่รู้เลย ณ ตอนนั้น
ว่าอีกห้าสิบปีให้หลัง

66
00:03:40,768 --> 00:03:43,586
เขาจะได้เก็บเกี่ยวจาก
อัตลักษณ์ที่ขัดแย้งกันเหล่านี้

67
00:03:43,610 --> 00:03:46,923
เพื่อบุกเบิกวิธีการใหม่
ในการคิดต่อความเจ็บปวด

68
00:03:47,620 --> 00:03:51,750
มันเปลี่ยนแปลงการแพทย์สมัยใหม่
ไปอย่างมากในช่วงหลายสิบปีให้หลัง

69
00:03:51,774 --> 00:03:56,276
นิตยสารไทม์จะเรียกเขาว่า
บิดาผู้บุกเบิกการบรรเทาความเจ็บปวด

70
00:03:57,351 --> 00:03:58,844
แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นภายหลัง

71
00:04:00,179 --> 00:04:05,791
ในปี 1942 โบนิก้า จบการศึกษา
จากโรงเรียนแพทย์ และแต่งงานกับเอมม่า

72
00:04:05,815 --> 00:04:09,491
คนรักของเขา ซึ่งพบกันในนัดชกครั้งหนึ่งของเขา
หลายปีก่อนหน้านั้น

73
00:04:10,505 --> 00:04:13,321
เขายังคงเก็บเรื่องมวยปล้ำไว้เป็นความลับ 
เขาจำต้องทำ

74
00:04:13,781 --> 00:04:18,428
การฝึกงานของเขาที่โรงพยาบาลเซนต์ วินเซนต์ 
ในนิวยอร์ก ไม่ได้จ่ายอะไรให้เลย

75
00:04:19,101 --> 00:04:22,853
ด้วยเข็มขัดแชมป์ เขาขึ้นปล้ำในเวทีใหญ่

76
00:04:22,877 --> 00:04:24,814
เช่นที่สวนเมดิสัน สแควร์

77
00:04:24,838 --> 00:04:26,514
กับคู่ต่อสู้ชื่อดังหลายคน

78
00:04:26,538 --> 00:04:29,387
เช่น เอเวอเรต มาร์แชล "เดอะ บลอนด์ แบร์"

79
00:04:29,411 --> 00:04:33,053
หรือ แชมป์โลกสามสมัย แองเจโล ซาโวลดี

80
00:04:34,192 --> 00:04:36,969
การแข่งขันทำร้ายร่างกายของเขา

81
00:04:36,993 --> 00:04:40,271
ข้อต่อสะโพกของเขาหลุด
ซี่โครงหักหลายซี่

82
00:04:40,295 --> 00:04:45,193
คืนหนึ่ง หัวแม่เท้าของ เดอะ เทอริเบิล เติร์ก
สร้างรอยแผลเป็นเหมือนของกาโปเน

83
00:04:45,217 --> 00:04:46,519
บนของใบหน้าเขา

84
00:04:47,302 --> 00:04:51,341
เช้าวันต่อมาในที่ทำงาน
เขาต้องสวมหน้ากากผ่าตัดเพื่อปกปิดมัน

85
00:04:52,450 --> 00:04:57,064
มีสองครั้งที่โบนิก้าถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด 
ด้วยตาข้างหนึ่งที่ฟกช้ำอย่างหนัก

86
00:04:57,088 --> 00:04:58,334
จนเขาไม่สามารถใช้การมันได้

87
00:04:59,138 --> 00:05:03,641
แต่ที่แย่ที่สุดของทั้งหมดคือ
หูของเขาที่บวมเหมือนดอกกะหล่ำ

88
00:05:04,094 --> 00:05:07,502
เขาบอกว่ามันรู้สึกเหมือนมีลูกเบสบอลสองลูก
ติดอยู่ที่ข้างหัว

89
00:05:09,153 --> 00:05:12,415
ความเจ็บปวดถูกสะสมไว้ในชีวิตของเขา

90
00:05:13,177 --> 00:05:16,733
ต่อมา เขาเฝ้าดูภรรยาของเขา
คลอดลูกที่โรงพยาบาลของเขา

91
00:05:17,509 --> 00:05:20,633
เธอทั้งเบ่งทั้งเค้นอย่างทุกข์ทรมานจนเห็นได้ชัด

92
00:05:21,657 --> 00:05:24,101
สูตินารีแพทย์ของเธอ
เรียกแพทย์ฝึกหัดที่อยู่ประจำการ

93
00:05:24,125 --> 00:05:26,633
ให้จ่ายอีเธอร์เธอสองสามหยด
เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด

94
00:05:27,519 --> 00:05:30,880
แต่แพทย์ฝึกหัดเป็นเพียงเด็กหนุ่ม
ที่เพิ่งมาทำงานได้สามอาทิตย์

95
00:05:30,904 --> 00:05:33,840
ในขณะที่จ่ายอีเธอร์ เขากระวนกระวาย

96
00:05:33,864 --> 00:05:35,692
และทำให้คอของเอมม่าระคายเคือง

97
00:05:36,145 --> 00:05:40,093
เธออาเจียนและหายใจขัด
และเริ่มหน้าเขียว

98
00:05:40,895 --> 00:05:46,235
โบนิก้า ที่มองเห็นเหตุการณ์โดยตลอด
ผลักนักศึกษาฝึกงานให้พ้นทาง

99
00:05:46,259 --> 00:05:47,840
เปิดทางเดินหายใจของเธอ

100
00:05:47,864 --> 00:05:50,682
และช่วยชีวิตภรรยา
และลูกสาวในท้องเอาไว้

101
00:05:52,172 --> 00:05:57,017
จุดนั้นเอง ที่เขาตัดสินใจที่จะ
อุทิศชีวิตของเขาแก่วิสัญญีวิทยา

102
00:05:57,414 --> 00:06:02,826
ต่อมา เขายังจะเป็นผู้ร่วมพัฒนา
เทคนิคการบล็อกหลังสำหรับคุณแม่ที่กำลังจะคลอด

103
00:06:02,850 --> 00:06:04,985
แต่ก่อนที่เขาจะสามารถมุ่งเน้นไปที่สูติศาสตร์

104
00:06:05,009 --> 00:06:07,765
โบนิกาต้องเข้ารับการฝึกหัดขั้นพื้นฐานก่อน

105
00:06:10,373 --> 00:06:11,967
ช่วงเดียวกับเหตุการณ์ดีเดย์

106
00:06:11,991 --> 00:06:15,213
โบนิกาปรากฎตัวที่ศูนย์การแพทย์กองทัพมิชิแกน

107
00:06:15,237 --> 00:06:16,387
ใกล้เมืองทาโคม่า

108
00:06:16,783 --> 00:06:21,476
มันเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลทหารที่มีขนาดใหญ่ที่สุด
ในอเมริกา ด้วยขนาด 7,700 เตียง

109
00:06:22,242 --> 00:06:24,936
โบนิก้ารับผิดชอบเรื่องการควบคุม
ความเจ็บปวดทั้งหมดที่นี่

110
00:06:25,618 --> 00:06:27,618
เขาอายุเพียง 27 ปี

111
00:06:28,470 --> 00:06:31,764
การรักษาคนไข้จำนวนมาก
โบนิก้าเริ่มสังเกตเห็นกรณี

112
00:06:31,788 --> 00:06:34,283
ที่ขัดแย้งต่อทุกสิ่งที่เขาได้ร่ำเรียนมา

113
00:06:34,976 --> 00:06:39,822
ความเจ็บปวดควรจะเป็นสัญญาณเตือน
ในทางที่ดี

114
00:06:39,846 --> 00:06:43,446
วิธีการที่ร่างกายส่งสัญญาณถึงการบาดเจ็บ
อย่างเช่นแขนหัก

115
00:06:44,538 --> 00:06:46,150
แต่ในบางกรณี

116
00:06:46,174 --> 00:06:49,649
เช่น หลังจากที่ผู้ป่วยถูกตัดขา

117
00:06:49,673 --> 00:06:53,694
ผู้ป่วยคนนั้นยังคงบ่นถึงอาการเจ็บปวด
ที่ข้างซึ่งไม่มีอยู่แล้ว

118
00:06:54,231 --> 00:06:58,223
แต่ถ้าการบาดเจ็บได้รับการรักษาแล้ว
เหตุใดสัญญาณเตือนยังคงร้องอยู่ล่ะ

119
00:06:58,861 --> 00:07:02,990
ยังมีกรณีอื่น ๆ อีกไม่มีหลักฐานของ
การบาดเจ็บใด ๆ เลย

120
00:07:03,014 --> 00:07:05,496
แต่กระนั้น ผู้ป่วยยังคงเจ็บอยู่

121
00:07:06,678 --> 00:07:10,646
โบนิก้าปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทุกคน
ในโรงพยาบาลของเขา ศัลยแพทย์

122
00:07:10,670 --> 00:07:13,008
นักประสาทวิทยา จิตแพทย์ และคนอื่น ๆ

123
00:07:13,782 --> 00:07:16,858
และเขาพยายามรวบรวมความเห็น
จากผู้ป่วยของเขา

124
00:07:17,643 --> 00:07:22,617
มันใช้เวลานานมาก ดังนั้น
เขาจึงเริ่มที่จะจัดกลุ่มพูดคุยช่วงพักเที่ยง

125
00:07:23,123 --> 00:07:27,589
มันเหมือนกับการร่วมแรงร่วมใจของเหล่า
ผู้เชี่ยวชาญเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดของคนไข้

126
00:07:27,613 --> 00:07:31,553
ไม่เคยมีใครให้ความสนใจ
ต่อความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน

127
00:07:32,928 --> 00:07:34,928
หลังจากนั้น เขาค้นหนังสือหลายเล่ม

128
00:07:35,845 --> 00:07:38,708
เขาอ่านตำราแพทย์ทั้งหมด
ที่เขาสามารถคว้าได้

129
00:07:38,732 --> 00:07:41,283
ไม่พบที่ใด ที่เอ่ยถึงคำว่า
"ความเจ็บปวด" อย่างละเอียดเลย

130
00:07:42,282 --> 00:07:46,163
จากจำนวนทั้งหมดกว่า 14,000 หน้าที่เขาอ่าน

131
00:07:46,187 --> 00:07:50,363
มีคำว่า "ความเจ็บปวด" ปรากฎเพียง
เพียง 17 หน้าครึ่งเท่านั้น

132
00:07:50,908 --> 00:07:52,910
17 หน้าครึ่งครับ

133
00:07:52,934 --> 00:07:58,206
สำหรับสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด ธรรมดาที่สุด
ส่วนที่น่ารำคาญที่สุดของการเป็นผู้ป่วย

134
00:07:58,875 --> 00:08:00,982
โบนิก้าตกตะลึง ผมใช้คำพูดของเขานะครับ

135
00:08:01,006 --> 00:08:05,460
เขากล่าวว่า "เรามาถึงบทสรุปแบบไหน
กันวะเนี่ย

136
00:08:05,484 --> 00:08:08,666
สิ่งที่สำคัญที่สุดจากมุมมองของผู้ป่วย

137
00:08:08,690 --> 00:08:10,055
พวกเขากลับไม่พูดถึง"

138
00:08:11,295 --> 00:08:15,185
ดังนั้น เป็นเวลากว่าแปดปีต่อมา
โบนิก้าได้พูดถึงมัน

139
00:08:15,209 --> 00:08:17,654
เขาเขียนเกี่ยวกับมัน 
เขาเขียนหน้าที่ขาดหายไปเหล่านั้น

140
00:08:18,057 --> 00:08:21,771
เขาเขียน สิ่งที่ต่อมารู้จักกันว่า
เป็นคัมภีร์ของความเจ็บปวด

141
00:08:22,575 --> 00:08:25,992
ในนั้น เขาได้เสนอยุทธศาสตร์ใหม่

142
00:08:26,016 --> 00:08:29,590
การรักษาแบบใหม่ ๆ ที่ใช้
การฉีดสกัดเส้นประสาท

143
00:08:29,614 --> 00:08:32,357
เขาเสนอตั้งสถาบันใหม่ คือ
คลินิกความเจ็บปวด

144
00:08:32,381 --> 00:08:34,379
ที่มาจากการประชุมในช่วงพักกลางวันเหล่านั้น

145
00:08:35,248 --> 00:08:37,659
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับหนังสือของเขา

146
00:08:37,683 --> 00:08:41,765
คือสัญญาณเตือนทางอารมณ์
ที่มีต่อการแพทย์

147
00:08:42,486 --> 00:08:48,467
การเรียกร้องอย่างสิ้นหวังให้
แพทย์จริงจังต่อความเจ็บปวด

148
00:08:48,491 --> 00:08:49,887
ในชีวิตผู้ป่วย

149
00:08:51,321 --> 00:08:54,590
เขาสร้างวัตถุประสงค์หลักของการแพทย์ขึ้นมาใหม่

150
00:08:55,373 --> 00:08:59,558
เป้าหมายที่ไม่ใช่การทำให้
อาการของผู้ป่วยดีขึ้น

151
00:08:59,582 --> 00:09:02,934
แต่คือการทำให้ผู้ป่วยรู้สึกดีขึ้น

152
00:09:04,955 --> 00:09:07,042
เขาผลักดันวาระแห่งความเจ็บปวดอยู่หลายสิบปี

153
00:09:07,066 --> 00:09:10,084
จนในที่สุดก็ได้รับการตอบรับ
ช่วงกลางทศวรรษที่ 70

154
00:09:10,831 --> 00:09:14,285
คลินิครักษาความเจ็บปวดผุดขึ้น
เป็นร้อย ๆ แห่งทั่วโลก

155
00:09:15,711 --> 00:09:18,941
แต่ทันทีที่พวกเขาลงมือ จุดพลิกผันอันน่าเศร้า

156
00:09:19,754 --> 00:09:22,915
หลายปีที่โบนิกาเล่นมวยปล้ำ
ได้ไล่เขาทันในที่สุด

157
00:09:24,597 --> 00:09:26,749
เขาร้างจากเวทีกว่า 20 ปี

158
00:09:26,773 --> 00:09:31,078
แต่การขึ้นชกอาชีพกว่า 1,500 ครั้งของเขานั้น
ทิ้งบาดแผลเขาไว้บนร่างกาย

159
00:09:31,769 --> 00:09:35,838
เพียงช่วงกลางวัยห้าสิบ
เขาป่วยเป็นโรคข้อกระดูกอักเสบอย่างรุนแรง

160
00:09:36,360 --> 00:09:40,379
ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปีต่อมา
เขาเข้ารับการผ่าตัดถึง 22 ครั้ง

161
00:09:40,403 --> 00:09:42,930
รวมถึงการผ่าตัดกระดูกสันหลัง 4 ครั้ง

162
00:09:42,954 --> 00:09:45,521
และเปลี่ยนสะโพกอันแล้วอันเล่า

163
00:09:46,110 --> 00:09:49,367
เขาแทบจะยกแขน หรือหมุนคอไม่ได้เลย

164
00:09:50,144 --> 00:09:52,797
เขาต้องใช้ไม้ยันรักแร้อะลูมเนียมเวลาเดิน

165
00:09:53,879 --> 00:09:57,899
เพื่อน ๆ และนักเรียนของเขา กลายมาเป็นแพทย์ของเขา

166
00:09:57,923 --> 00:10:02,125
มีคนหนึ่งเล่าว่าเขาอาจจะ
ถูกฉีดสกัดเส้นประสาท

167
00:10:02,149 --> 00:10:04,727
มากกว่าคนไหน ๆ ในโลกนี้

168
00:10:06,043 --> 00:10:09,481
จากที่เป็นคนบ้างานอยู่แล้ว
เขายิ่งทำงานมากกว่า

169
00:10:09,505 --> 00:10:11,451
15-18 ชั่วโมงต่อวัน

170
00:10:11,922 --> 00:10:14,431
การรักษาผู้อื่นเป็นมากกว่างานของเขา

171
00:10:14,455 --> 00:10:17,177
มันได้กลายมาเป็นรูปแบบการเยียวยา
ที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดสำหรับเขา


172
00:10:18,510 --> 00:10:22,321
"ถ้าผมไม่มัวแต่ยุ่งแบบนี้"
เขาบอกกับนักข่าวในตอนนั้น

173
00:10:22,345 --> 00:10:25,530
"ผมคงกลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิง"

174
00:10:27,423 --> 00:10:30,962
ในการเดินทางไปธุระที่ฟลอริด้าในช่วงต้นปี 80

175
00:10:30,986 --> 00:10:36,318
โบนิก้าให้อดีตนักเรียนของเขาขับรถ
ไปส่งที่เขตไฮด์ปาร์ก ในเมืองเทมปา

176
00:10:37,338 --> 00:10:41,482
พวกเขาขับผ่านเหล่าต้นปาล์ม
ไปยังคฤหาสน์หลังเก่า


177
00:10:41,506 --> 00:10:46,116
ที่มีปืนครกสีเงินขนาดยักษ์
ซ่อนไว้ในโรงจอดรถ

178
00:10:46,895 --> 00:10:49,834
บ้านหลังนั้นเป็นของครอบครัวซักกินี

179
00:10:49,858 --> 00:10:52,830
ผู้ที่เคยเป็น ประมาณว่า
เจ้าพ่อละครสัตว์อเมริกัน

180
00:10:54,229 --> 00:10:56,802
หลายสิบปีก่อนหน้านี้
โบนิก้าได้ชมการแสดงของพวกเขา

181
00:10:56,826 --> 00:10:59,713
ในชุดสีเงินและแว่นกันลม

182
00:10:59,737 --> 00:11:03,505
ทำในสิ่งที่พวกเขาบุกเบิก
ซึ่งก็คือ มนุษย์กระสุนปืนใหญ่

183
00:11:04,772 --> 00:11:07,847
แต่ตอนนี้ ครอบครัวนี้ก็เป็นเหมือนเขา คือ เกษียณ

184
00:11:09,267 --> 00:11:12,838
คนรุ่นนั้นต่างเสียชีวิตกันหมดแล้ว
รวมทั้งโบนิกาด้วย

185
00:11:12,862 --> 00:11:15,805
ดังนั้นจีงไม่มีทางรู้แน่ชัดว่า
เขาพูดอะไรกันวันนั้น

186
00:11:16,475 --> 00:11:18,475
แต่ก็เถอะ ผมรักที่จะจินตนาการถึงมัน

187
00:11:19,233 --> 00:11:22,486
การกลับมารวมตัวของมนุษย์กระสุนปืนใหญ่
และชายผู้แข็งแกร่ง

188
00:11:22,510 --> 00:11:24,963
อวดแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่แก่กัน

189
00:11:25,802 --> 00:11:28,058
บางทีโบนิก้าก็ให้คำปรึกษาทางการแพทย์แก่พวกเขา

190
00:11:28,082 --> 00:11:33,408
บางทีเขาบอกคนเหล่านั้นถึงสิ่งที่ต่อมา
ได้กล่าวไว้ในเรื่องปากเปล่า

191
00:11:33,432 --> 00:11:39,338
ว่าช่วงเวลาของเขาในคณะละครสัตว์และมวยปล้ำ
ได้หล่อหลอมชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก

192
00:11:41,286 --> 00:11:43,970
โบนิก้ามองเห็นความเจ็บปวดอย่างใกล้ชิด

193
00:11:45,236 --> 00:11:47,236
เขารู้สึกถึงมัน เขาอยู่ด้วยกันกับมัน

194
00:11:48,453 --> 00:11:52,470
และมันเป็นไปไม่ได้เลย
ที่เขาจะละเลยสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น

195
00:11:53,449 --> 00:11:56,563
นอกเหนือจากความเห็นอกเห็นใจ
เขาได้เปิดสนามใหม่

196
00:11:56,587 --> 00:11:59,699
เล่นบทหลักในการทำให้
วงการแพทย์ตระหนักต่อความเจ็บปวด

197
00:11:59,723 --> 00:12:00,975
ในตัวมันและของตัวมันเอง

198
00:12:02,627 --> 00:12:04,539
ในเรื่องปากเปล่าเดียวกัน

199
00:12:04,563 --> 00:12:07,072
โบนิก้าอ้างว่าความเจ็บปวด

200
00:12:07,096 --> 00:12:11,353
เป็นประสบการณ์ที่ซับซ้อนที่สุดของมนุษย์

201
00:12:12,215 --> 00:12:16,029
เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับชีวิตของคุณ
ทั้งในอดีต ปัจจุบัน

202
00:12:16,053 --> 00:12:18,243
การปฏิสัมพันธ์ของคุณ ครอบครัวของคุณ

203
00:12:19,256 --> 00:12:21,811
ซึ่งมันเป็นความจริงอย่างที่สุดสำหรับโบนิก้า

204
00:12:22,593 --> 00:12:25,264
แต่มันก็เป็นเรื่องจริงสำหรับแม่ของผมด้วยเช่นกัน

205
00:12:28,043 --> 00:12:31,342
มันเป็นเรื่องง่ายที่แพทย์จะมองคุณแม่ของผม

206
00:12:31,366 --> 00:12:34,628
ในฐานะผู้ป่วยมืออาชีพประเภทหนึ่ง

207
00:12:34,652 --> 00:12:38,470
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้เวลาหลายต่อหลายวัน
ในห้องนั่งรอ

208
00:12:39,714 --> 00:12:42,605
บางครั้ง ผมก็ยังมองเธอในรูปแบบนั้น

209
00:12:45,076 --> 00:12:47,043
แต่เมื่อผมเห็นความเจ็บปวดของโบนิก้า

210
00:12:47,067 --> 00:12:51,599
ประจักษ์พยานถึงชีวิตที่เขาใช้อย่างเต็มที่

211
00:12:51,623 --> 00:12:56,130
ผมเริ่มที่จะจดจำทุกสิ่ง
ที่ความเจ็บปวดของแม่ผมอัดอั้นเอาไว้

212
00:12:58,370 --> 00:13:02,138
ก่อนที่มันจะบวมขึ้น และกลายเป็นข้ออักเสบ

213
00:13:02,162 --> 00:13:05,477
นิ้วของคุณแม่ผมใช้การไม่ได้

214
00:13:05,501 --> 00:13:08,399
ที่แผนกทรัพยากรบุคคลของโรงพยาบาล
ที่เธอทำงานอยู่

215
00:13:09,150 --> 00:13:13,238
พวกเขาทำซาโมซ่าสำหรับพวกเราทุกคนทั้งมัสยิด

216
00:13:14,734 --> 00:13:18,435
เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกเขาตัดผมของผม

217
00:13:18,459 --> 00:13:20,911
เช็ดจมูกให้ผม

218
00:13:20,935 --> 00:13:22,585
ผูกเชือกรองเท้าให้ผม

219
00:13:29,832 --> 00:13:31,157
ขอบคุณครับ

220
00:13:31,181 --> 00:13:38,000
(เสียงปรบมือ)