Hoeveel krijg jij betaald? Beantwoord dat niet hardop. Maar hou het bedrag in je hoofd. Hoeveel zou de persoon naast je betaald krijgen, denk je? Nog steeds, antwoord niet hardop. (Gelach) Op het werk, hoe veel zou de persoon in de kamer naast je of aan het bureau naast je verdienen? Weet jij het? Zou je het moeten weten? Het is een beetje ongemakkelijk om jullie die vragen te stellen. Maar geef toe -- je wilt het weten. De meesten van ons voelen zich oncomfortabel hun salaris mede te delen. We horen het onze buren niet te vertellen en al helemaal onze buren op kantoor niet. Men veronderstelt dat wanneer iedereen weet wat iedereen betaald krijgt, de hel losbreekt. Er zouden onenigheden en ruzies komen, of zelfs mensen die ontslag zouden nemen. Maar wat als geheimhouding juist de oorzaak is van die onenigheden? Wat zou er gebeuren als we niet meer geheimzinnig doen? Wat als openheid eigenlijk rechtvaardigheid en samenwerking bevordert in een bedrijf? Wat zou er gebeuren als er volledige transparantie zou zijn? De afgelopen jaren heb ik leidende ondernemers en zakenmensen bestudeerd die twijfelen aan de gebruikelijke manier om een bedrijf te runnen. En de vraag over salaris blijft opkomen. En de antwoorden blijven verrassen. Het blijkt dat transparantie -- de hoogte van salarissen openlijk delen binnen een bedrijf -- zorgt voor een betere werkomgeving voor de werknemer en voor de organisatie zelf. Wanneer mensen het salaris van hun collega's niet weten, voelen ze zich sneller onderbetaald en misschien zelfs gediscrimineerd. Wil jij in een bedrijf werken waar geaccepteerd wordt dat je je onderbetaald of gediscrimineerd voelt? Maar salarissen geheim houden doet precies dat en het is een oeroude gewoonte, ondanks het feit dat in de Verenigde Staten werknemers het wettelijke recht hebben om over hun salaris te praten. In een beroemd voorbeeld van decennia terug, verspreidde het management van Vanity Fair magazine een memo met de titel: "Discussie tussen werknemers over ontvangen salaris verboden." Discussie tussen werknemers over ontvangen salaris "verboden". Dat bericht werd niet door iedereen goed ontvangen. De New Yorkse schrijvers Dorothy Parker, Robert Benchley en Robert Sherwood, allen schrijvers van de Algonquin Round Table, besloten om op te staan voor openheid en kwamen de volgende dag op kantoor met hun salaris op een bordje om hun nek. (Gelach) Stel je eens voor dat je op kantoor komt met je salaris op je borst geschreven zodat iedereen het kan zien. Waarom zou een bedrijf het gesprek over salaris willen ontmoedigen? Waarom vinden sommigen het een goed idee en anderen niet? Het blijkt dat naast de veronderstelde reden, geheimzinnigheid over salarissen veel geld bespaart. Het geheimhouden van salarissen leidt tot wat economen "informatie-asymmetrie" noemen. Dat is een situatie waarbij in onderhandelingen de ene partij veel meer informatie heeft dan de andere partij. En bij het in dienst nemen, promotie of jaarlijkse salarisverhoging kan een werkgever veel geld besparen door die geheimzinnigheid. Stel je voor hoeveel beter je zou kunnen onderhandelen als je het salaris van anderen wist. Economen waarschuwen dat door informatie-asymmetrie markten van slag kunnen raken. Iemand laat zijn loonstrook op de printer liggen en plots ruziet iedereen met elkaar. Economen waarschuwen zelfs dat informatie-asymmetrie kan leiden tot compleet marktfalen. En ik denk dat we daar dicht bij zijn. En wel hierom: ten eerste hebben de meeste medewerkers geen idee hoeveel zij verdienen in verhouding tot hun collega's. In een onderzoek in 2015 onder 70.000 werknemers gaf tweederde van iedereen die marktconform betaald werd aan dat ze onderbetaald werden. En van iedereen die zich onderbetaald voelde, gaf 60 procent aan dat ze ontslag wilden nemen, of hun salaris nu in feite boven, onder of precies op het marktgemiddelde lag. Als het jou gevraagd was, wat zou je gezegd hebben? Word jij onderbetaald? O, wacht -- hoe kun je dat weten als je niet over je salaris mag praten? Ten tweede, informatie-asymmetrie maakt het makkelijker om bestaande discriminatie te negeren. Uit een rapport uit 2011 van het Institute for Women's Policy Research blijkt dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen 23 procent bedraagt. 77 cent tegenover elke dollar. Maar in de federale regering, waar salarissen vaste hoogtes hebben en iedereen die hoogtes kent, is de loonkloof slechts 11 procent -- en dat is vóór correcties voor factoren waarover economen bekvechten of ervoor moet worden gecorrigeerd. Als we werkelijk de loonkloof willen dichten, moeten we misschien starten met openheid over salarissen. Als dit totaal marktfalen is, dan is openheid de enige manier om rechtvaardigheid te bewerkstelligen. Ik realiseer me dat het delen van salarisgegevens ongemakkelijk voelt, maar het voelt toch beter dan je continu af te moeten vragen of je gediscrimineerd wordt, en of jouw vrouw of jouw dochter of jouw zus onderbetaald wordt? Openheid blijft de beste manier om rechtvaardigheid te bewerkstelligen, en openheid over salarissen doet precies dat. Daarom experimenteren leidende ondernemers en zakenmensen al jaren met openheid over salarissen. Zoals Dane Atkinson. Dane is een serie-ondernemer die veel bedrijven gestart is met geheimhouding van salarissen en die geheimhouding zelfs gebruikte om even geschikte werknemers totaal verschillend te betalen, afhankelijk van hoe goed die werknemers onderhandelden. En Dane zag de strijd die daar het gevolg van was. Dus toen hij zijn nieuwste bedrijf startte, SumAll, paste hij vanaf de start openheid over salarissen toe. En de resultaten waren verbazingwekkend. Onderzoeken tonen aan dat als mensen weten hoe ze betaald worden en hoe dat zich verhoudt tot hun collega's, ze harder werken om hun performance te verbeteren, ze meer betrokken zijn, en minder snel ontslag nemen. Daarom is Dane niet de enige. Van beginnende technologiebedrijven zoals Buffer, tot de tienduizenden medewerkers van Whole Foods, waar niet alleen je salaris openbaar is, maar ook de performance van het filiaal en je afdeling is voor iedereen zichtbaar op het intranet. Openheid over salarissen is op vele manieren mogelijk. Je moet het op maat toepassen. Sommige bedrijven laten de salarissen aan iedereen zien. Sommige houden het binnen het bedrijf. Sommige publiceren alleen de wijze van berekening, of publiceren de beloningsniveaus en koppelen iedereen aan een niveau. Je hoeft dus geen bordjes te maken die je medewerkers om hun nek kunnen hangen. En je hoeft niet de enige te zijn die een eigengemaakt bordje draagt. Maar we kunnen wel een stap zetten richting meer openheid. Voor degenen van jullie die het gezag hebben om een stap richting openheid te zetten: het is tijd om die stap te zetten. En voor degenen van jullie die dat niet hebben: het is tijd om je hard te maken voor je recht op openheid. Dus, hoeveel krijg jij betaald? En hoe vergelijkt zich dat tot het salaris van je collega's? Je zou het moeten weten. En zij ook. Dankjewel. (Applaus)