Hoeveel krijg jij betaald?
Beantwoord dat niet hardop.
Maar hou het bedrag in je hoofd.
Hoeveel zou de persoon naast je
betaald krijgen, denk je?
Nog steeds, antwoord niet hardop.
(Gelach)
Op het werk, hoe veel zou
de persoon in de kamer naast je
of aan het bureau naast je verdienen?
Weet jij het?
Zou je het moeten weten?
Het is een beetje ongemakkelijk
om jullie die vragen te stellen.
Maar geef toe -- je wilt het weten.
De meesten van ons voelen zich
oncomfortabel hun salaris mede te delen.
We horen het onze buren niet te vertellen
en al helemaal onze buren op kantoor niet.
Men veronderstelt dat wanneer iedereen
weet wat iedereen betaald krijgt,
de hel losbreekt.
Er zouden onenigheden en ruzies komen,
of zelfs mensen die ontslag zouden nemen.
Maar wat als geheimhouding
juist de oorzaak is van die onenigheden?
Wat zou er gebeuren als we
niet meer geheimzinnig doen?
Wat als openheid eigenlijk
rechtvaardigheid en samenwerking bevordert
in een bedrijf?
Wat zou er gebeuren als er
volledige transparantie zou zijn?
De afgelopen jaren
heb ik leidende ondernemers
en zakenmensen bestudeerd
die twijfelen aan de gebruikelijke manier
om een bedrijf te runnen.
En de vraag over salaris blijft opkomen.
En de antwoorden blijven verrassen.
Het blijkt dat transparantie --
de hoogte van salarissen
openlijk delen binnen een bedrijf --
zorgt voor een betere werkomgeving
voor de werknemer
en voor de organisatie zelf.
Wanneer mensen het salaris
van hun collega's niet weten,
voelen ze zich sneller onderbetaald
en misschien zelfs gediscrimineerd.
Wil jij in een bedrijf werken
waar geaccepteerd wordt
dat je je onderbetaald
of gediscrimineerd voelt?
Maar salarissen geheim houden
doet precies dat
en het is een oeroude gewoonte,
ondanks het feit
dat in de Verenigde Staten
werknemers het wettelijke recht hebben
om over hun salaris te praten.
In een beroemd voorbeeld
van decennia terug,
verspreidde het management
van Vanity Fair magazine
een memo met de titel:
"Discussie tussen werknemers
over ontvangen salaris verboden."
Discussie tussen werknemers
over ontvangen salaris "verboden".
Dat bericht werd niet door
iedereen goed ontvangen.
De New Yorkse schrijvers Dorothy Parker,
Robert Benchley en Robert Sherwood,
allen schrijvers
van de Algonquin Round Table,
besloten om op te staan voor openheid
en kwamen de volgende dag op kantoor
met hun salaris op een bordje om hun nek.
(Gelach)
Stel je eens voor dat je op kantoor komt
met je salaris op je borst geschreven
zodat iedereen het kan zien.
Waarom zou een bedrijf het gesprek
over salaris willen ontmoedigen?
Waarom vinden sommigen
het een goed idee en anderen niet?
Het blijkt dat naast
de veronderstelde reden,
geheimzinnigheid over salarissen
veel geld bespaart.
Het geheimhouden van salarissen
leidt tot wat economen
"informatie-asymmetrie" noemen.
Dat is een situatie
waarbij in onderhandelingen
de ene partij veel meer informatie heeft
dan de andere partij.
En bij het in dienst nemen, promotie
of jaarlijkse salarisverhoging
kan een werkgever veel geld besparen
door die geheimzinnigheid.
Stel je voor hoeveel beter
je zou kunnen onderhandelen
als je het salaris van anderen wist.
Economen waarschuwen
dat door informatie-asymmetrie
markten van slag kunnen raken.
Iemand laat zijn loonstrook
op de printer liggen
en plots ruziet iedereen met elkaar.
Economen waarschuwen zelfs
dat informatie-asymmetrie
kan leiden tot compleet marktfalen.
En ik denk dat we daar dicht bij zijn.
En wel hierom:
ten eerste hebben
de meeste medewerkers geen idee
hoeveel zij verdienen
in verhouding tot hun collega's.
In een onderzoek in 2015
onder 70.000 werknemers
gaf tweederde van iedereen
die marktconform betaald werd aan
dat ze onderbetaald werden.
En van iedereen die zich
onderbetaald voelde,
gaf 60 procent aan
dat ze ontslag wilden nemen,
of hun salaris nu in feite boven, onder
of precies op het marktgemiddelde lag.
Als het jou gevraagd was,
wat zou je gezegd hebben?
Word jij onderbetaald?
O, wacht -- hoe kun je dat weten
als je niet over je salaris mag praten?
Ten tweede, informatie-asymmetrie
maakt het makkelijker
om bestaande discriminatie te negeren.
Uit een rapport uit 2011 van het
Institute for Women's Policy Research
blijkt dat de loonkloof
tussen mannen en vrouwen
23 procent bedraagt.
77 cent tegenover elke dollar.
Maar in de federale regering,
waar salarissen vaste hoogtes hebben
en iedereen die hoogtes kent,
is de loonkloof slechts 11 procent --
en dat is vóór correcties voor factoren
waarover economen bekvechten
of ervoor moet worden gecorrigeerd.
Als we werkelijk
de loonkloof willen dichten,
moeten we misschien starten
met openheid over salarissen.
Als dit totaal marktfalen is,
dan is openheid de enige manier
om rechtvaardigheid te bewerkstelligen.
Ik realiseer me dat het delen
van salarisgegevens
ongemakkelijk voelt,
maar het voelt toch beter
dan je continu af te moeten vragen
of je gediscrimineerd wordt,
en of jouw vrouw of jouw dochter
of jouw zus onderbetaald wordt?
Openheid blijft de beste manier
om rechtvaardigheid te bewerkstelligen,
en openheid over salarissen
doet precies dat.
Daarom experimenteren
leidende ondernemers en zakenmensen
al jaren met openheid over salarissen.
Zoals Dane Atkinson.
Dane is een serie-ondernemer
die veel bedrijven gestart is
met geheimhouding van salarissen
en die geheimhouding zelfs gebruikte
om even geschikte werknemers
totaal verschillend te betalen,
afhankelijk van hoe goed
die werknemers onderhandelden.
En Dane zag de strijd
die daar het gevolg van was.
Dus toen hij zijn
nieuwste bedrijf startte, SumAll,
paste hij vanaf de start
openheid over salarissen toe.
En de resultaten
waren verbazingwekkend.
Onderzoeken tonen aan dat als mensen
weten hoe ze betaald worden
en hoe dat zich verhoudt
tot hun collega's,
ze harder werken
om hun performance te verbeteren,
ze meer betrokken zijn,
en minder snel ontslag nemen.
Daarom is Dane niet de enige.
Van beginnende
technologiebedrijven zoals Buffer,
tot de tienduizenden medewerkers
van Whole Foods,
waar niet alleen je salaris openbaar is,
maar ook de performance
van het filiaal en je afdeling
is voor iedereen
zichtbaar op het intranet.
Openheid over salarissen
is op vele manieren mogelijk.
Je moet het op maat toepassen.
Sommige bedrijven laten
de salarissen aan iedereen zien.
Sommige houden het binnen het bedrijf.
Sommige publiceren alleen
de wijze van berekening,
of publiceren de beloningsniveaus
en koppelen iedereen aan een niveau.
Je hoeft dus geen bordjes te maken
die je medewerkers
om hun nek kunnen hangen.
En je hoeft niet de enige te zijn
die een eigengemaakt bordje draagt.
Maar we kunnen wel een stap zetten
richting meer openheid.
Voor degenen van jullie
die het gezag hebben
om een stap richting openheid te zetten:
het is tijd om die stap te zetten.
En voor degenen van jullie
die dat niet hebben:
het is tijd om je hard te maken
voor je recht op openheid.
Dus, hoeveel krijg jij betaald?
En hoe vergelijkt zich dat
tot het salaris van je collega's?
Je zou het moeten weten.
En zij ook.
Dankjewel.
(Applaus)