ដើម្បីមើលពិភពលោកដូចគ្រាប់ខ្សាច់មួយពំនូក និងមើលឋានសួគ៌គួរដូចជាផ្កាព្រៃ, អ្វីៗស្ថិតក្នុងដៃអ្នក បញ្ជាក់ថាត្រូវគ្រប់គ្រា ចាយវេលាត្រឹមតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ _ ដោយ វិល្លៀម ប៊ីលឃើ

ការចាប់ផ្តើមដំបូងជាស្លាកសញ្ញា,

ជាប៊ីកប៊ែង, ជាសញ្ញា អូម (Om)ដំបូង។

ទ្រឹស្ដីប៊ីកប៊ែង (Big Bang) និយាយថា ចក្រវាឡមានរូបរាង

វង់ដូចគូទខ្យងផ្តើមពីចំណុចដ៏សែនក្តៅ និងកំហាប់ដ៏ខ្ពស់ហួសពីការស្មាន

ហៅថា ស៊ីងឃ្យូលែរីធី (singularity)

ដែលតូចជាងក្បាលម្ជុលរាប់លានដង។

មិនចាំបាច់សួរទេថា ហេតុអ្វី ឬកើតដោយរបៀបណាទេ?
អ្វីដែលកាន់តែអាថ៌កំបាំង,

យើងទទួលយកកាន់តែច្រើន ពេលណា

យើងកាន់តែយល់នូវភាពដ៏អស្ចារ្យរបស់ចក្រវាឡ។

ចក្រវាឡត្រូវបានគេគិតថា មានទំនាញជាយថាហេតុ

ដោយដំណើយឺតៗទាំងការរីកធំឡើង 
ឬទាំងការសង្រួមនៃចក្រវាឡឲ្យកក្រើកធំឡើង។

ប៉ុន្តែ, តាមរូបភាពពីកែវយឹតអវកាស ហាបប៊ល (Hubble)

បានបង្ហាញថា ការរីកធំនៃចក្រវាឡនេះ 
ហាក់ដូចជាកំពុងពន្លឿនយ៉ាងប្រាកដមែន។

ការពង្រីកធំកាន់តែឆាប់រហ័សឡើងៗ

លូតលាស់ចេញពី ប៊ីកប៊ែង។ ប្រហែលជា, 
មានម៉ាស់កាន់តែច្រើននៅក្នុងចក្រវាឡ

ជាងអ្វីដែលបានព្យាករណ៍តាមរូបវិទ្យាទៅទៀត។ 
ដើម្បីអះអាងការពីបាត់បង់ម៉ាស់,

បច្ចុប្បន្ន អ្នករូបវិទ្យានិយាយថា ចក្រវាឡ
មានសមាសធាតុអាតូមតែ 4% ប៉ុណ្ណោះ

ឬ អ្វីដែលយើងបានគិតថាជាលោកធាតុធម្មតា។ 
23% នៃចក្រវាលគឺជាលោកធាតុងងឹត

ហើយ 73% គឺជាថាមពលងងឹតជាអ្វី
ដែលយើងពីមុនគិតថា ជាលំហទទេ។

វាគឺដូចជាប្រព័ន្ធប្រសាទមួយដែលមើលមិនឃើញ 
ធ្វើចលនាឆ្លងកាត់ចក្រវាល

ដោយការតភ្ជាប់គ្រប់លោកធាតុទាំងអស់។

តាមគ្រូបង្រៀនវេទបុរាណបានបង្រៀនថា ព្រះព្រហ្មណាដា (Nada)

ចក្រវាឡនេះគឺការរំញ័រ។

ទីវាលរំញ័រជាឫសគល់នៃការពិតគ្រប់ 
បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ

ទាំងខាងការអង្កេតបែបវិទ្យាសាស្រ្ត។

ដូចគ្នានេះ ទីវាលនៃថាមពល និងពួកអ្នកសច្ចំ,

ព្រះពុទ្ធអង្គ, អ្នកយុគ្គ, ពួកអ្នកធម្មជាតិនិយម, ពួកអ្នកបួស, គ្រូវេទមន្ត, និងគ្រូទាយបានសង្កេត

ដោយការពិនិត្យមើលក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេ ភាពរំញ័រត្រូវបាន
គេហៅថាអាកាសា, ជាសញ្ញាអូម ដំបូង,

ជាសំណាញ់ពេជ្ររបស់ព្រះឥន្ទ្រ, ជាតន្ត្រីវិលជុំ

ហើយមានរាប់ពាន់ឈ្មោះផ្សេងៗឆ្លងកាត់តាមប្រវត្តិសាស្រ្ត។

ភាពរំញ័រគឺជាឫសគុលរួមនៃគ្រប់សាសនា,

ហើយការផ្សារភ្ជាប់រវាងពិភពខាងក្នុង(នគរកាយ)របស់យើង
និងពិភពខាងក្រៅរបស់យើង។

នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាននៅសតវត្សទីបី

ពួកគេបានរៀបរាប់លោកធាតុ 
មិនខ្ពង់ខ្ពស់ខ្លាំង

ដូចរូបវិទ្យាសម័យទំនើបនេះទេ។

សំណាញ់ពេជ្ររបស់ព្រះឥន្ទ្រ គឺជានិមិត្តរូប
ដែលគេបានប្រើដើម្បីរៀបរាប់

អំពីការបង្រៀនតាមគម្ពីវេទដ៏ចំណាស់បំផុត
ដែលបង្ហាញពីវិធីដែលក្រណាត់

នៃចក្រវាឡត្រូវបានត្បាញបញ្ចូលគ្នា។

ព្រះឥន្ទ្រជាស្ដេចនៃពួកទេវៈ, បានផ្ដល់កំណើតដល់

ព្រះអាទិត្យ ហើយផ្លាស់ទីខ្យល់និងទឹក។

សូមស្រមៃថា សំណាញ់ពីងពាងមួយដែលពង្រីកខ្លួន
ជ្រៀតចូលគ្រប់វិមាត្រទាំងអស់។

សំណាញ់នេះត្រូវបានបង្កើតពីដំណក់ទឹកសន្សើម

ហើយដំណក់ទឹកនិមួយៗផ្ទុកនូវចំណាំងផ្លាត
គ្រប់ដំណក់ទឹកផ្សេងទៀត

និងក្នុងដំណក់ទឹកសន្សើមនិមួយៗដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងគ្នា

អ្នកនឹងឃើញចំណាំងនៃគ្រប់ដំណក់ទឹកដទៃទៀត។

សំណាញ់ទាំងមូលនៅក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងគ្នាទៅវិញទៅមក,

ដោយគ្មានទីបំផុត។

សំណាញ់ព្រះឥន្ទ្រអាចត្រូវបានចាត់ទុកថា
ជាចក្រវាឡនៃហូឡូហ្ក្រាហ្វិក (Holographic),

ដែលសូម្បីតែពន្លឺថ្ងៃបណ្តើកូន

ក៏មានលំនាំដូចគ្នានេះដែរ។

អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តអាមេរិកកាំង ជាតិស៊ែប៊ីគឺ 
លោក នីកូឡា ថែលស្លា (Nikola Tesla),

ពេលខ្លះ ត្រូវបានសំដៅដល់បុរសម្នាក់ដែលបានបង្កើតថ្មី

ប្រចាំសតវត្សទី20 ។

លោក ថែលស្លា (Tesla) បានទទួលខុសត្រូវចំពោះការរុករក

វិធីជំនួសចរន្តអគ្គិសនីឆ្លាស់ និងការបង្កើតឧបករណ៍ផ្សេងទៀតជាច្រើន

ដែលសព្វថ្ងៃ ក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីភាពប្រចាំថ្ងៃ។

ដោយសារតែ ការចាប់អារម្មណ៍របស់លោក
នៅក្នុងប្រពៃណីនៃគម្ពីរវេទបុរាណ,

លោក ថែលស្លា (Tesla) ជាមនុស្សម្នាក់គត់ 
មានជំហរយល់ដឹងពីវិទ្យាសាស្រ្ត

ទាំងពីម៉ូដែល ទាំងលោកខាងកើត និងទាំងលោកខាងលិច។

ដូចអ្នកវិទ្យាសាស្ដ្រអស្ចារ្យជាច្រើនរូបដែរ, លោក ថែលស្លា 
មិនត្រឹមតែបានពិនិត្យមើលយ៉ាងជ្រៅ

ទៅក្នុងអាថិកំបាំងនៃពិភពខាងក្រៅនោះទេ,

ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានពិនិត្យមើលទៅយ៉ាងជ្រៅក្នុងកាយគាត់ដែរ។

ដូចអ្នកធ្វើយូហ្ហាសម័យបុរាណដែរ, លោក ថែលស្លា បានប្រើពាក្យអាកាសា (Akasha)

ដើម្បីរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍នៃលំហរ
ដែលពង្រីកជ្រៀងចូលគ្រប់វត្ថុៗទាំងអស់។

លោក ថែលស្លា បានសិក្សាជាមួយ
អាចារ្យស្វាមិ វិវេកាណានដា (Swami Vivekananda), ដែលជាអ្នកកម្មដ្ឋានយូហ្ហាម្នាក់ ដែលបាននាំយកការបង្រៀន

របស់បុព្វបុរសឥណ្ឌាទៅលោកខាងលិច។

តាមការបង្រៀននៃគម្ពីរវេទនេះ, អាកាសា ជាលំហនៃខ្លួនវា;

ជាលំហដែលលោកធាតុផ្សេងទៀតបំពេញឲ្យវា,

ដែលកើតមានក្នុងភពជាមួយនឹងភាពរំញ័រ។

ទាំងពីរនេះ គឺមិនអាចកាត់ផ្ដាច់គ្នាបានទេ។ អាកាសា 
ជា យីនក្នុងយ៉ាង។

គោលគំនិតទំនើបដែលអាចជួយយើងដើម្បី
ពន្យល់គោលគំនិត នៃអាកាស,

ឬសារធាតុបឋម គឺជាគំនិតពី ហ្វេកថល (fractal) នេះ។

គំរូរូបភាពអត់មានទេ រហូតដល់ឆ្នាំ 1980 
ដោយការរីកចម្រើនក្នុងវិស័យកុំព្យូទ័រ

ទើបអនុញ្ញាតឱ្យយើងបង្កើតរូបភាពពិត
និងបង្កើតឡើងវិញដោយប្រើគណិតវិទ្យា

តាមលំនាំធម្មជាតិ។

ពាក្យហ្វេកថល (fractal) នេះ បានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ 1980

ដោយគណិតវិទូលោក Benoit Mandelbrot

ជាអ្នកដែលបានសិក្សាសមីការគណិតវិទ្យាសាមញ្ញមួយចំនួន,

នៅពេលដែលពួកគេ ត្រូវបានធ្វើម្តងហើយ ម្តងទៀត, 
បង្កើតជារូបរាងដែលគ្មានទីបញ្ចប់

រៀបតាមលំដាប់តាមការផ្លាស់ប្តូរទម្រង់គណិតវិទ្យា 
ឬតាមទម្រង់ធរណីមាត្រ

ក្នុងក្របខណ្ឌកំណត់មួយ។

ពួកគេគឺមានកំណត់, ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលតែមួយ, ក៏គ្មានកំណត់ដែរ។

ហ្វេកថល (fractal) ជាធរណីមាត្ររាងរដិបរដុប

ដែលអាចបែកចេញ ជាផ្ទាំងៗ ដែលផ្នែកនិមួយៗ ប្រហែលជា

ច្បាប់ចម្លងនៃលំនាំទាំងមូលដែលទំហំត្រូវបានកាត់បន្ថយ

ដែលអចលវត្ថុនេះហៅថា ស៊ែលស៊ីមីឡារីធី (self-similarity) ។

ហ្វេកថល របស់លោក Mandelbrot

ដែលហៅថាក្រយ៉ៅដៃព្រះ។

អ្នកកំពុងមើលពីស្នាដៃសិល្បៈដែលបង្កើតដោយ
ធម្មជាតិខ្លួនវាផ្ទាល់។

ប្រសិនបើអ្នកចុចលើរូប Mandelbrot លំនាំជាក់លាក់ណាមួយ,

វាមើលទៅដូចជាព្រះអាទិទេពនៃសាសនាហិណ្ឌូ ឬព្រះពុទ្ធអង្គ។

គេហៅរូបនេះថា ជារូបព្រះពុទ្ធអង្គ " Buddhabrot"។

ប្រសិនបើអ្នកមើលទៅលើទម្រង់មួយចំនួននៃសិល្បៈ 
និងស្ថាបត្យកម្មបុរាណ,

អ្នកនឹងឃើញថា មនុស្សបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនង 
ជាយូរមកហើយនឹងសោភណភាព

និងភាពដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយនឹងលំនាំ ហ្វេកថលនេះ។

ធ្វើឲ្យស្មុគ្រស្មាញគ្មានទីបញ្ចប់, តាមពិតគ្រប់ផ្នែកផ្ទុកនូវគ្រាប់ពូជ

ដើម្បីបង្កើតគំរូទាំងមូលនេះឡើង។

ហ្វេកថល បានផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈអ្នកគណិតវិទូ អំពីចក្រវាឡ

និងរបៀបដែលចក្រវាឡធ្វើប្រតិបត្តិការ។

ជាមួយនឹងកម្រិតសម្តែងថ្មីនិមួយៗ,

មានភាពខុសគ្នាពីលំនាំដើម។

ការផ្លាស់ប្តូរជានិរន្ត និងការប្តូររូបរាង្គកើតឡើង 
ដូចដែលយើងបានឆ្លងកាត់

ពីកម្រិតនៃហ្វេកថលលម្អិតមួយទៅមួយផ្សេងទៀត។

ការបំលែងរូបរាង្គនេះជារង្វង់ដូចគូទខ្យងនៃចក្រវាឡដែរ។

អង្គបញ្ញាដែលបានបង្កប់នូវម៉ាទ្រីសលំហនៃពេលវេលា។

ហ្វេកថល មានទាក់ទិននឹងភាពចលាចលដែលពោពេញ
ដោយសេចក្តីល្អនិងការបញ្ជា។

នៅពេលដែលចិត្តរបស់យើងទទួលស្គាល់ ឬកំណត់លំនាំណាមួយហើយ,

យើងផ្តោតនៅលើវា ប្រសិនបើវាគឺជាវត្ថុ។

យើងសាកល្បងស្វែងរកលំនាំដែលយើងគិតថាស្រស់ស្អាត,

ប៉ុន្តែស្ថិតលើការបញ្ជាដើម្បីកាន់កាប់លំនាំនោះនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង,

យើងត្រូវតែរុញច្រានហ្វេកថលផ្សេងទៀតឱ្យទៅឱ្យឆ្ងាយ។

ដើម្បីយល់ពីហ្វេកថលឲ្យទូលំទូលាយ ដោយញាណ

ត្រូវកំណត់ចលនារបស់វា។

ថាមពលទាំងអស់នៅក្នុងចក្រវាឡនេះ គឺជាអព្យាក្រឹត,

គ្មានពេលវេលា, គ្មានវិជ្ជមាត្រ ។

ការច្នៃប្រឌិតនិងការកែខៃសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនយើង 
សម្រាប់ឲ្យស្គាល់លំនាំ

ជាការផ្សារភ្ជាប់គ្នារវាងលោធាតុតូច និងលោធាតុធំ។

ពិភពគ្មានពេលវាលាជារលក និងពិភពរឹងជាវត្ថុនានា។

ការអង្កេតជាចលនានៃការបង្កើតឆ្លងកាត់ភាពមានកំណត់

ដែលស្អិតភ្ជាប់នឹងការគិត។

យើងកំពុងបង្កើតការបំភាន់ដោយវត្ថុរឹង,

ការបំភាន់នៃវត្ថុនានាដោយការដាក់ស្លាកឲ្យ, ការដាក់ឈ្មោះឲ្យ។

ទស្សនវិទូ Kierkegaard បាននិយាយថា,

«ប្រសិនបើអ្នកដាក់ឈ្មោះខ្ញុំ, មានន័យថាអ្នកបដិសេធន៍ខ្ញុំហើយ»។

ដោយការដាក់ឈ្មោះឲ្យខ្ញុំ, ដាក់ស្លាកឲ្យខ្ញុំ, 
មានន័យថាអ្នកបដិសេធន៍គ្រប់យ៉ាង

នូវអ្វីៗទៀតដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។

អ្នករារាំងកាំរស្មីឆ្មាៗ (ផាទីខល) ក្នុងវត្ថុមួយ

ដោយចង្អុលវាថាអន់, ដោយដាក់ឈ្មោះឲ្យវត្ថុនោះ

ប៉ុន្តែក្នុងពេលតែមួយ អ្នកកំពុងតែបង្កើតវត្ថុនោះ,

កំណត់វត្ថុនោះឲ្យមានរូបរាង្គឡើង។

ការច្នៃប្រឌិត គឺជានិស្ស័យដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់យើង ។

ជាមួយនឹងការបង្កើតវត្ថុនានាឡើង ទន្ទឹងនឹងពេលគ្នា,

ជាអ្វីដែលបង្កើតឲ្យមានការបំភាន់ដោយវត្ថុរឹង។

លោក អែនស្តែន ជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តដំបូងគេ ដែលទទួលស្គាល់

នូវអ្វីដែលយើងគិតថាលំហទទេថា មិនម៉ែនទទេឡើយ,

លំហមានលក្ខណៈសម្បត្តិ,

និងមានចរិតរបស់លំហ

គឺមានបរិមាណថាមពលដ៏ច្រើនស្ទើតែមិនអាចយល់បាន ។

អ្នករូបវិទូដ៏ល្បីម្នាក់ គឺលោក Richard Feynman 
បាននិយាយពេលមួយថា៖

«មានថាមពលគ្រប់គ្រាន់ត្រឹមតែមួយម៉ែត្រគូបនៃលំហ

ក៏អាចធ្វើឲ្យមហាសមុទ្រទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោកពុះបានដែរ»

អ្នកភាវនាកម្មដ្ឋានជាន់ខ្ពស់ជាច្រើនអ្នកបានដឹងថា
ការខន្តីអត់ធន់(រឹងដូចថ្ម) បានលាក់នូវ

អនុភាពដ៏ធំមហិមា។

ប៉ុន្តែព្រះពុទ្ធអង្គ មានពាក្យមួយផ្សេងទៀត ចំពោះខ្លឹមសារដ៏ចម្បងនេះ;

ជាអ្វីដែលព្រះអង្គប្រើពាក្យថា កាលាប៉ាស (kalapas) 
ដែលជាភាគកាំរស្មីល្អិតសុខុម

ឬ រលកថ្ងៃបណ្តើកូន ដែលបានកើតឡើងនិងរសាត់បាត់វិញ

រាប់ពាន់លានដងក្នុងមួយវិនាទី។ ជាការពិត នៅក្នុងន័យនេះ,

ដូចជាស៊េរីមួយនៃស៊ុម ក្នុងកាមេរ៉ាខ្សែភាពយន្ត
ហូឡូហ្ក្រាហ្វិក (Holographic)

ដែលផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងរហ័ស 
ដូចដើម្បីបង្កើតនូវការបំភាន់ឥតឈប់ឈរ។

ពេលវិញាណប្រែជាស្ងៀមនឹងដូចថ្ម,

ការបំភាន់នេះត្រូវបានគេយល់

ដោយសារការបំភាន់ជាវិញាណដែលខ្លួនវាផ្ទាល់ 
ត្រួសត្រាយឲ្យមានការបំភាន់នេះឡើង។

ក្នុងប្រពៃណីបុរាណរបស់លោកខាងកើត,

បានយល់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ

ថាអ្វីៗសព្វយ៉ាងសុទ្ធតែជារំញ័រ។

"ព្រះព្រហ្ម ណាដា (Nada Brahma) " - ចក្រវាឡនេះជាសំឡេង។

ពាក្យថា "ណាដា (Nada)" មានន័យថាសំឡេង ឬរំញ័រ

ហើយពាក្យ "ព្រហ្ម (Brahma)" គឺជាឈ្មោះព្រះអាទិទេព។

ព្រះព្រហ្ម ក្នុងពេលដំណាលគ្នាជាចក្រវាឡ 
និងជាអ្នកបង្កើត។

សិល្បករ និងសិល្បៈ ជាអ្វីដែលមិនអាចដាច់គ្នាបាន។

ក្នុងគម្ពីរឧបនិស្ស័យ (Upanishads),

ជាកំណត់ត្រាមួយក្នុងចំណោមកំណត់ត្រារបស់មនុស្ស
ដ៏ចំណាស់ជាងគេបំផុតនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបុរាណ,

បាននិយាយថា: «ព្រះព្រហ្ម ជាអ្នកបង្កើតលោក, 
ដែលគង្សនៅលើផ្កាឈូក

ពេលព្រះអង្គបើកព្រះនេត្រ ពិភពលោកមានមនុស្ស។

ពេលដែលព្រះព្រហ្ម បិទព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ,

ពិភពលោកមិនមានមនុស្ស។ »

អ្នកធម្មជាតិបុរាណ, អ្នកធ្វើកម្មដ្ឋានបែបយូហ្កា,
និងហោរាសាស្ត្រ

បានអះអាងថាមានវាល(ទីលាន)

ជាឬសគុលតាមកម្រិតនៃវិញាណ។

វាលអាកាស ឬកំណត់ត្រាអាកាស

ដែលជាកន្លែងផ្ទុកនូវព័ត៌មានទាំងអស់, 
ផ្ទុកនូវគ្រប់បទពិសោធន៍ទាំងអាឌិតកាល,

ទាំងបច្ចុប្បន្ននិងអនាគត, អ្វីៗដែលមានឥឡូវនេះហើយមានជានិរន្តន៍។

វាល ឬម៉ាទ្រីស (Matrix) នេះ

បានមកពីគ្រប់វត្ថុដែលកើតឡើង។

ពីកូនអាតូមទៅដល់កញ្ចុំផ្កាយ,

គ្រប់តារារហូតដល់ភពនានា និងដល់គ្រប់ជីវិត។

លោកអ្នកគ្មានផ្លូវមើលឃើញអ្វីៗទាំងស្រុងដោយផ្ទាល់ភ្នែកឡើយ

ព្រោះវាត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយស្រទាប់លើស្រទាប់ នៃការរំញ័រ

ហើយវាត្រូវប្រែប្រួលផ្លាស់ប្តូរជានិច្ចជានិរន្តរ,

ដោយផ្លាស់ប្តូរព័ត៌មានជាមួយអាកាសា។

ដើមឈើមួយកំពុងស្រូបពន្ពឺពីព្រះអាទិត្យ, ពីខ្យល់,

ពីទឹកភ្លៀង, ស្រូបយកជីជាតិពីផែនដី។

ពិភពនៃថាមពលផ្លាស់ទីនៅក្នុងនិងក្រៅជុំវិញវត្ថុនេះ

ដែលយើងហៅថាដើមឈើ។

ពេលដែលដួងចិត្តនៃការគិតនៅស្ងៀមនឹង,

បន្តមក អ្នកនឹងយល់ឃើញការពិតតាមអ្វីដែលវាមាន។

គ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់រួមគ្នាតែមួយ។

ដើមឈើ មេឃនិងដី,

ទឹកភ្លៀងនិងតារា មិនអាចដាច់ពីគ្នាបានឡើយ។

រស់និងស្លាប់, ខ្លួនឯងនិងអ្នកដ៏ទៃមិនអាចផ្តាច់ពីគ្នា។

សូម្បីតែ ភ្នំនិងជ្រលងភ្នំក៏មិនអាចដាច់ពីគ្នាបានដែរ។

នៅក្នុងប្រពៃណីជនជាតិដើមអាមេរិកកាំង

និងជនជាតិដើមភាគតិចផ្សេងៗ

ពួកគេនិយាយថា គ្រប់វត្ថុសុទ្ធតែមានវិញ្ញាណ

ដែលអាចនិយាយដោយសាមញ្ញម្យ៉ាងទៀតថា

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានភ្ជាប់ទៅនឹងប្រភពរំញ័រតែមួយដូចគ្នា។

មានវិញ្ញាណតែមួយ, មានទីវាលល្អិតសុខមតែមួយ,

មានកម្លាំងមួយដែលផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។

ទីវាលនេះមិនម៉ែនកើតឡើង 
នៅជុំវិញអ្នកទេ,

ទីវាលនេះកំពុងកើតឡើងដោយ ឆ្លងកាត់ លោកអ្នក

ហើយក៏កើតឡើង ដោយសារ លោកអ្នក។

អ្នកគឺជា "ចក្រវាឡ " ក្នុងចក្រវាឡ។

អ្នកគឺជាចក្ខុដែលបង្កើតឡើងតាមរយៈកាយ 
ដែលមើលឃើញដោយលោកអ្នក។

នៅពេលដែលអ្នកភ្ញាក់ពីសុបិន្ត លោកអ្នកទទួលស្គាល់ថា

អ្វីគ្រប់យ៉ាង នៅក្នុងសុបិន្តជាលោកអ្នក។

លោកអ្នកកំពុងបានបង្កើតសុបិន្តនោះឡើង។

ដូច្នេះ ដែលហៅថាជីវិតពិត គ្មានអ្វីខុសគ្នាទេ។

យើងម្នាក់ៗ និងគ្រប់អ្វីៗ គឺជាលោកអ្នក។

វិញ្ញាណមួយនេះដែលកំពុងមើលឃើញចេញពីគ្រប់ក្រសែភ្នែក,

នៅក្រោមផ្ទាំងថ្មនិមួយៗ នៅក្នុងភាគល្អិតសុខុមនិមួយៗ។

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអន្តរជាតិនៅអង្គការស៊ឺន(CERN),

មន្ទីរពិសោធន៍អឺរ៉ុប សម្រាប់រូបវិទ្យានៃភាគល្អិតសុខម,

កំពង់ស្រាវជ្រាវទីវាលល្អិតសុខមនេះ,

ដែលពង្រីកបន្តនៅទូទាំងគ្រប់លោកធាតុទាំងអស់។

ប៉ុន្តែជំនួសឱ្យការសម្លឹងមើលខាងក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ,

ពួកគេស្វែងយល់ពីពិភពខាងក្រៅខ្លួនវិញ។

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនៅមន្ទីរពិសោធន៍ស៊ឺន(CERN) នៅទីក្រុងហ្សឺណែវ, ប្រទេសស្វីស

បានប្រកាសថា ពួកគេបានរកឃើញ

Higgs Boson, ឬ ព្រះភាគព្រះ។

ការពិសោធន៍ Higgs Boson បញ្ជាក់តាមវិទ្យាសាស្រ្តថា

ទីវាលនៃថាមពលដែលមើលមិនឃើញមានពេញ
ក្នុងសុញ្ញាកាសនៃលំហរ។

ឧបករណ៍ជល់គ្នា hadron ដ៏ធំរបស់ CERN មានរង្វង់មានប្រវែង

17 ម៉ាយល៍ (27.35 គ.ម) ក្នុងរង្វង់ដែលក្នុងនោះមានធ្នឹម

នៃភាគល្អិតពី រត់បញ្ច្រាស់ទិសគ្នា,

បានជួបគ្នា ទាំងបានបែកផ្កាភ្លើងនៅស្ទើរតែជិតស្មើនឹង

ល្បឿននៃពន្លឺ។

វិទ្យាសាស្រ្តបានសំគាល់មើលនូវអ្វីកើតចេញពី

ការប៉ះទង្គិចដោយហឹង្សានេះ។

គំរូស្តង់ដារមិនអាចអះអាងពីរបៀបដែល

ភាគដ៏ល្អិតបានម៉ាស់មកដោយរបៀបណាទេ។

អ្វីគ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាកើតឡើងពីរំញ័រ

ប៉ុន្តែមិនម៉ែន "វត្ថុ" បង្កើតរំញ័រទេ។

វាគឺហាក់ដូចជាមានអ្នករាំរបាំអរូបីយ៍,

គឺដូចជាស្រមោលដែលកំពង់រាំបង្កប់នៅក្នុងរបាំបាឡេ
នៃចក្រវាឡនេះ។

គ្រប់អ្នករបាំដទៃទៀតតែងតែបានរាំ

នៅជុំវិញអ្នករាំរបាំដែលលាក់ខ្លួននេះ។

យើងបានសំគាល់មើលការរាំរបាំនេះ,

ប៉ុន្តែមកដល់ឥឡូវនេះយើងមិនអាចឃើញ
អ្នករាំរបាំនោះទៀតទេ។

នេះគេបានហៅថា "ព្រះភាគព្រះ",

ជាលក្ខណៈនៃវត្ថុធាតុដើមមូលដ្ឋានរបស់ចក្រវាឡ,

ជាបេះដូងនៃគ្រប់វត្ថុធាតុ ដែលគួរតែទទួលខុសត្រូវ

ចំពោះម៉ាស់ និងថាមពលដែលមិនអាចពន្យល់បាន 
ដែលត្រួសត្រាយការរីកធំឡើងរបស់ចក្រវាឡនេះ។

ប៉ុន្តែមានគម្លាតគ្នាឆ្ងាយ ពីការពន្យល់ពីធម្មជាតិនៃចក្រវាឡ,

រហូតដល់ការរកឃើញនៃការ Higgs Boson គ្រាន់តែបង្ហាញ

ពីអាថ៌កំបាំងដ៏សម្បើមទៀត, ដោយបង្ហាញចក្រវាឡនោះ

កាន់តែមានអាថ៍កំបាំង ជាងការដែលយើងធ្លាប់ស្រមៃទៅទៀត។

វិទ្យាសាស្រ្តកំពុងខិតជិតរបាគោលរវាងវិញាណ(នាម)

និងលោកធាតុ(រូប)ហើយ។

ភ្នែក ដែលយើងមើលទៅទីវាលដំបូង

និងភ្នែកដែលទីវាលភាគល្អិតសុខមនេះមើលមកយើង

ជាភ្នែកតែមួយនិងដូចគ្នា។

លោក Wolfgang Von Goethe ជាអ្នកនិពន្ធ និងជាអ្នកជំនាញ
ខាងវត្ថុបញ្ចេញពន្លឺ ជាតិអាល្លឺម៉ង់ បាននិយាយថា

«រលកគឺជាបាតុភូតដំបូង

ដែលផ្តល់កំណើតដល់ពិភពលោក »។

សៃម៉ែទីក(Cymatics) គឺជាការសិក្សាពីសំឡេងដែលធ្វើឲ្យអាចមើលឃើញ។

ពាក្យសៃម៉ែទីក(cymatic) នេះបានមកពីភាសាក្រិច
មានឬសគុល ពីពាក្យសៃម៉ា "cyma"

ដែលមានន័យថា រលក ឬរំញ័រ។

ម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រលោកខាងលិចដំបូងគេ
ដែលបានសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង

ពីបាតុភូតរលក គឺលោក Ernst Chladni,

លោកជាតន្ត្រីករ និងអ្នករូបវិទ្យាជាតិអាល្លឺម៉ង់,

ដែលបានរស់នៅក្នុងសតវត្សទី១៨។

Chladni រកឃើញថា នៅពេលដែលគាត់រាយគ្រាប់ខ្សាច់

នៅលើចានដែក បន្ទាប់មកបានធ្វើរំញ័រចាននោះ

ដោយធ្នូវីយូឡុង, គ្រាប់ខ្សាច់បានរៀបចំខ្លួនវាទៅជាលំនាំផ្សេងៗគ្នា។

ទម្រង់ធរណីមាត្រផ្សេងគ្នាបានបង្ហាញខ្លួនឡើង

អាស្រ័យលើការរំញ័រដែលបានបង្កើត។

Chladni បានកត់ត្រាកាតាឡុកទាំងមូលនៃរូបរាង្គទាំងអស់

ហើយរូបរាង្គទាំងនោះត្រូវបានធ្វើជាឯកសារយោង

ជារូបភាពរបស់ Chladni ។

ភាគច្រើននៃលំនាំទាំងនេះអាចត្រូវបានរកឃើញ

នៅទូទាំងពិភពធម្មជាតិ។ ដូចជាការធ្វើក្រឡាស្នូកសត្វអណ្តើក

ឬការធ្វើលំនាំអុចៗនៃសត្វខ្លាដំបង។

ការសិក្សាលំនាំ Chladni ឬលំនាំ cymatic

ជាវិធីសម្ងាត់មួយក្នុងការកំណត់សំលេងដ៏ខ្ពស់របស់ហ្គីតា, 
សំលេងដ៏ក្រលួចរបស់វីយូឡុង

ហើយអ្នកធ្វើឧបករណ៍តន្ត្រីផ្សេងៗ កំណត់គុណភាពសំឡេង
នៃឧបករណ៍ដែលពួកគេបានធ្វើ។

លោក Hans Jenny បានពង្រីកនៅលើការងារ
របស់ Chladni ក្នុងឆ្នាំ 1960

ដោយការប្រើវត្ថុធាតុរាវផ្សេងៗ និងប្រើឧបករណ៍
អេឡិចត្រូនិកបំពងសំឡេង

ដើម្បីបង្កើតប្រេកង់សំឡេង និងបង្កើតពាក្ «យសៃម៉ាទីក cymatics» ។

បើសិនអ្នកដំណើរការរលកស៊ីនុសសាមញ្ញ
តាមរយៈចានទឹកមួយ,

អ្នកនឹងអាចមើលឃើញលំនាំនៅក្នុងទឹក។

អាស្រ័យលើប្រេកង់នៃរលក,

លំនាំព្រាចទឹកផ្សេងគ្នានឹងលេចឡើង។

ប្រេកង់កាន់តែខ្ពស់, បង្កើតលំនាំរូបនឹងកាន់តែស្មុគស្មាញ។

ទម្រង់ទាំងនេះគឺ ធ្វើឡើងវិញដ៏ដែរៗ, មិនមែនដោយចៃដន្យទេ។

លោកអ្នកកាន់តែសំគាល់,

ធ្វើឲ្យលោកអ្នកកាន់តែចាប់ផ្តើមមើលឃើញរបៀបនៃរំញ័រដែលចាត់ចែងលោកធាតុឲ្យទៅជាទម្រង់ស្មុគស្មាញ

ដោយផ្តើមពីរលកសាមញ្ញឡើងទៅ ។

រំញ័រនៃទឹកនេះមានលំនាំស្រដៀងគ្នា
ទៅនឹងផ្កាព្រះអាទិត្យដែរ។

គ្រាន់តែដោយផ្លាស់ប្តូរប្រេកង់សំឡេងនោះ,

យើងទទួលបានលំនាំខុសគ្នា។

ទឹកគឺជាសារធាតុអាថ៍កំបាំងខ្លាំងណាស់។

ទឹកអាចធ្វើឲ្យមានការដក់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។

គឺទឹកអាចទទួល និងកាន់កាប់លើរំញ័រ។

ដោយសារតែសមត្ថភាពខ្ទ័រខ្ពស់របស់វា

និងភាពរសើបខ្ពស់ និងការត្រៀមខ្លួនខាងក្នុងដើម្បីធ្វើឲ្យឮខ្ទ័រឡើង,

ជាលទ្វផលទឹកនឹងឆ្លើយតបភ្លាមទៅ

គ្រប់ប្រភេទនៃរលកសម្លេងទាំងនោះ ។

ការរំញ័រទឹកនិងដី

បានតាក់តែងភាគច្រើនពីម៉ាស់នៅក្នុងរុក្ខជាតិនិងសត្វ។

ងាយស្រួលក្នុងការសំគាល់មើលពីរបៀបរំញ័រសាមញ្ញ
នៅក្នុងទឹក

ដែលអាចបង្កើតលំនាំធម្មជាតិដែលអាចស្គាល់បាន

ប៉ុន្តែបើយើងបន្ថែមវត្ថុរឹងព្រមទាំងបង្កើនទំហំ,

វត្ថុនោះកាន់តែគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ថែមទៀត។

ការបន្ថែមម្សៅពោតក្នុងទឹក,

ធ្វើឲ្យយើងទទួលបានបាតុភូតកាន់តែស្មុគ្រស្មាញថែមទៀត។

ប្រហែលជា គោលការណ៍នៃជីវិតខ្លួនវា

ដូចបានសំគាល់ការរំញ័រផ្លាស់ទីស្នាមប្រឡាក់ម្សៅពោត

ទៅក្នុងអ្វីដែលហាក់ដូច លេចចេញជាសភាវដែលមានជីវិត។

គោលការណ៍ធ្វើឲ្យមានចលនារបស់ចក្រវាឡ

ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងសាសនាធំៗ

ដោយប្រើពាក្យដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីការយល់ដឹង

តាមពេលវេលាក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។

នៅក្នុងភាសារបស់ជនជាតិអ៊ីនកាស (Incas) នេះ, ដែលវាទីយ៉ាងធំនៅមុនយុគ្គអាមេរិកដើមកំណើតកូឡុំប៊ី,

សម្រាប់ពាក្យ «រាង្គកាយមនុស្ស»" គឺ "camasca alpa"

ដែលមានន័យថា «ផែនដីមានចលនា»។

ក្នុងកាបាលា(Kaballah), ឬអាថ៌កំបាំងរបស់សាសនារបស់ជាតិជ្វីស,

ពួកគេបាននិយាយអំពីសំណាញ់ញាណ ដែលជាឈ្មោះរបស់ព្រះ។

ឈ្មោះនេះដែលមិនអាចនិយាយបាន។

មិនអាចនិយាយបាន ដោយសារតែ
វាគឺជាការរំញ័រ

ដែលមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង។ គ្រប់អ្វីៗជាពាក្យពេជ្រ, ជាលោកធាតុ

អ្វីៗទាំងអស់ ជាពាក្យដ៏ពិសិដ្ឋ។

នេះគឺជាតេត្រាអែត មានរូបរាង្គសាមញ្ញបំផុត

ដែលអាចមាននៅក្នុងវិមាត្របី។

វត្ថុខ្លះត្រូវតែមានយ៉ាងហោចណាស់បួនចំណុច

ដើម្បីបង្កើតរូបរាង្គពិតប្រាកដបាន។

គ្រាន់តែ, គ្រងសាងរាង្គត្រីកោណគឺមានក្នងធម្មជាតិស្រាប់

ក្នុងការរក្សាលំនាំលំនឹងខ្លួនវា ។

នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ពាក្យថា "តេត្រាដ្រាល"

ជាញឹកញាប់ត្រូវបានប្រើដើម្បីតំណាងឲ្យ
ការបង្ហាញជាក់លាក់របស់ព្រះ។

តេត្រាដ្រាល ត្រូវបានប្រើនៅពេលដែលនិយាយអំពី
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ

ឬជាឈ្មោះពិសេសរបស់ព្រះ, ស្លាកសញ្ញា ឬពាក្យអូម ។

ស៊ីវិល័យពីបុរាណបានដឹងថានៅក្នុង
រចនាសម្ព័ន្ធឫសគល់

នៃចក្រវាឡនេះមានរូបរាង្គជា តេត្រាដ្រាល ។

ក្រៅពីរូបរាង្គនេះ, ធម្មជាតិបង្ហាញដ្រាយមូលដ្ឋាន

ឆ្ពោះទៅរកលំនឹង; ជាព្រះសិវៈ។

ខណៈពេលដែលវាមានមូលដ្ឋានឆ្ពោះទៅរកដ្រាយនៃ

ប្តូរ! សាកទី (Shakti)

នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អរបស់លោកយ៉ូហានជាធម្មតាអានថា

"ការចាប់ផ្តើមនេះគឺជាពាក្យ"

ប៉ុន្តែនៅក្នុងអត្ថបទដើមពាក្យដែលបានប្រើនេះគឺជា

"ស្លាកសញ្ញា" ។

ទស្សនវិទូក្រិច លោក Heraclitus,

ដែលរស់នៅប្រហែល 500 ឆ្នាំមុនគ្រឹះសករាជ,

បានសំដៅដល់រូបសញ្ញាជាអ្វីមួយ

ដែលជាមូលដ្ឋានពុំអាចស្គាល់បាន ។

ប្រភពដើមនៃការសាងឡើងវិញ, នៃលំនាំនិងទម្រង់។

ទស្សនវិទូលោក Stoic អ្នកដែលបានទទួល
ការបង្រៀនរបស់ Heraclitus

បានកំណត់ពាក្យសំណាញ់ញាណព្រះ

ជាគោលការណ៍នៃជីវិត កំពុងវាតទី
ពេញចក្រវាឡ។

តាម Sufism ស្លាកសញ្ញានេះ មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង
និងគ្រប់វត្ថុទាំងអស់។

ចេញពីការ ដែលមិនសម្ដែងឱ្យឃើញ 
ក្លាយទៅជាសម្ដែងឱ្យឃើញ។

នៅក្នុងប្រពៃណីសាសនាហិណ្ឌូ ព្រះសិវៈ Nataraja 
មានន័យថា

«ព្រះជាម្ចាស់ខាងរបាំ»។

ក្នុងចក្រភពទាំងមូលរេរាំដោយសារស្គររបស់ព្រះសិវៈ។

អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបាន បញ្ជូលអារម្មណ៍ ឬ បញ្ចូលប្រលឹង 
ជាមួយចង្វាក់ដង្ហើម។

ពេលដែលព្រះសិវៈ កំពង់រេរាំយូប៉ុណ្ណា

ពិភពលោកអាចបន្តវិវឌ្ឍនិងផ្លាស់ប្តូរយូប៉ុណ្ណោះដែរ,

បើមិនដូច្នេះទេ ពិភពលោកនឹងរលាយ
ដោយគ្មានសល់អ្វីឡើយ។

ខណៈដែរព្រះសិវៈគឺជាតំណាងនូវសក្ខីភាព

នៃវិញាណរបស់យើង, Shakti ជា
ខ្លឹមសារ ឬភាពល្អឥតផ្ចោះនៃពិភពលោកនេះ។

ខណៈដែល ព្រះសិវៈ ស្ថិតនៅក្នុងសភាពធ្វើភាវនាកម្មដ្ឋាន(meditation) ,

Shakti ព្យាយាមដាស់ព្រះអង្គឲ្យកំរើក,

ដើម្បីនាំព្រះអង្គឲ្យរាំរបាំវិញ។

ស្រដៀង ធាតុយិន និងយ៉ាង,

អ្នករាំរបាំ និងរបាំជាមនុស្សតែម្នាក់។

ស្លាកសញ្ញា ជាមធ្យបាយគាស់កកាយរកការពិត ។

អ្នកណាដែលដឹងពី ផ្លាកសញ្ញា ដូចបានដឹងការពិតដែរ។

ស្រទាប់ដ៏ច្រើននៃការលាក់ទុកមាន

នៅក្នុងពិភពនគរកាយនៃមនុស្ស ជាខ្យល់អាកាស ដែលបានកួច

ចូលទៅក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធដ៏ស្មុគ្រស្មាញ

ដែលលាក់បាំងប្រភពដោយខ្លួនឯង។

ដូចល្ខោនទេវៈដែលលាក់ និងដែលទាល់តែស្វះស្វែងរក,

យើងត្រូវបានគេលាក់បាំង អស់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ,

ដោយស្ទើរតែភ្លេចល្ខោននេះទាំងស្រុងទៅហើយ។

ពេលខ្លះ យើងបានភ្លេចថាមានអ្វីដែលត្រូវស្វែងរក។

ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា, មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានបង្រៀនឱ្យយល់ 
ពីស្លាកសញ្ញាដោយផ្ទាល់,

ដែលជាទីវាលនៃការផ្លាស់ប្តូរឬសភាពប្រែប្រួលនៅក្នុងខ្លួន

តាមរយៈការធ្វើភាវនាស្មឹងស្មាត (Meditation)។

នៅពេលដែលអ្នកសំគាល់ពិភពខាងក្នុង(នគរកាយ)របស់អ្នក,

អ្នកនឹងសំគាល់មើល វេទនានិងថាមពល ដែលកាន់តែហ្មត់ហ្មងឡើងៗ

ពេលដែលដួងចិត្តប្រែទៅជាកាន់តែបានផ្ចិតផ្ចង់និងតម្រង់ស្មារតី។

តាមរយៈការទទួលស្គាល់ដោយផ្ទាល់នូវ "អនិច្ចំ"

ឬសភាពប្រែប្រួលនៅកម្រិតឫសគល់នៃវេទនា,

មនុស្សម្នាក់ប្រែជាអ្នករួចរំដោះពីការប្រកាន់ភ្ជាប់
ទម្រង់ខាងក្រៅនានាដោយបណ្ដោះអាសន្ន។

ខណៈ ដែលយើងទទួលស្គាល់ថាមានវាលរំញ័រ

ដែលជាឫសគុលរួមនៃគ្រប់សាសនាទាំងអស់,

តើយើងអាចនិយាយយ៉ាងណា ជា "សាសនារបស់ខ្ញុំឬ" ឬ "នេះជាអូម របស់ខ្ញុំឬ "?,

ជា "វាលឃ្វនតិមរបស់ខ្ញុំឬ" ?

វិបត្តិពិតប្រាកដក្នុងពិភពលោកយើងសព្វថ្ងៃ 
គឺមិនមែនជាវិបត្តិសង្គម,

មិនមែនជាវិបត្តិនយោបាយ ឬវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច។

វិបត្តិរបស់យើងគឺវិបត្តិនៃវិញ្ញាណ, ដែលអសមត្ថភាពក្នុងការប្រទះនូវបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់

នូវធម្មជាតិពិតរបស់យើង។

អសមត្ថភាពក្នុងការទទួលស្គាល់ធម្មជាតិនេះនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា

និងក្នុងគ្រប់មនុស្សជាតិទាំងអស់។

នៅក្នុងប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, "ព្រះពោធិសត្វ",

គឺជាព្រះអរិយបុគ្គលម្នាក់ជាប់និស្ស័យជាព្រះពុទ្ធ
ដែលបានភ្ញាក់ស្មារតី។

ព្រះពោធិសត្វប្តេជ្ញាជួយដាស់អស់សព្វជាតិខេមរា

ក្នុងចក្រវាឡ, ឲ្យស្គាល់នូវវិញ្ញាណតែមួយគត់ដូចៗគ្នា ។

ដើម្បីដាស់វិញ្ញាណអាត្មាអញឲ្យភ្ញាក់ស្គាល់សេចក្តីពិតបានហើយ 
អាត្មាអញត្រូវតែដាស់អស់ជាតិសព្វសត្វឲ្យភ្ញាក់ឡើងដែរ។

"អស់សព្វសត្វទទួលទារុណធ្ងន់លើសគិរី 
មានទុក្ខវក់វីនៅក្នុងចក្រវាឡ

ទើបអាត្មាអញប្តេជ្ញាត្រូវតែជួយដាស់វិញាណអស់ជាតិសព្វសត្វឲ្យភ្ញាក់ក្រោកឡើងដែរ។

ភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់អាត្មាអញជាភាពមិនចេះនឿយហត់។

អាត្មាអញប្តេជ្ញាយកឈ្នះខ្លួនឯងឲ្យបាន។

ព្រះធម៌អាថ៌ ដែលមិនដែលស្គាល់ ។

អាត្មាអញប្តេជ្ញាត្រូវស្គាល់ព្រះធម៌ឲ្យខាងតែបាន ។

មាគ៌ាដាស់វិញ្ញាណពិបាកសម្រេច។

អាត្មាអញត្រូវតែសម្រេចឲ្យបាន "។