Op een zaterdagmiddag in mei
viel me plots te binnen
dat het de volgende dag moederdag was,
en dat ik nog niets had
voor mijn moeder.
Dus begon ik na te denken over
wat ik haar kon geven?
Waarom geen interactieve kaart
voor moederdag
Waarom geen interactieve kaart
voor moederdag
met behulp van de Scratch-software
die ik net had ontwikkeld
met mijn onderzoeksgroep
aan het MIT Media Lab?
We ontwikkelden ze om mensen
hun eigen interactieve verhalen,
games en animaties te laten creëren
en ze vervolgens met elkaar te delen.
Ik vond dit een kans
om Scratch te gebruiken
om een interactieve kaart
voor mijn moeder te maken.
Alvorens mijn eigen moederdagkaart te maken
wou ik eens rondkijken
op de website van Scratch.
In de voorbije jaren
hebben kinderen van 8 en ouder
over de hele wereld hun projecten
met elkaar gedeeld.
Ik vroeg me af of iemand
in die drie miljoen projecten
er ooit aan had gedacht
om moederdagkaarten te maken.
In het zoekvak typte ik:
‘Moederdag’
en ik was blij verrast een lijst
van tientallen kaarten
voor moederdag te zien
op de website van Scratch.
Veel ervan alleen al
in de afgelopen 24 uur
door uitstellers zoals ikzelf.
Ik begon ze door te nemen.
(Muziek)
Op de eerste stond een poesje
dat haar moeder
een gelukkige moederdag wenste.
De maker voorzag zeer weloverwogen
een replay voor haar moeder.
Een ander was een interactief project waar,
als je de muis
over ‘Gelukkige Moederdag’ bewoog,
er een speciale ‘Gelukkige Moederdag’ verscheen.
(Muziek)
In deze vertelde de maakster
hoe ze via Google de datum
van moederdag had gevonden.
(Typen)
Zodra ze dat wist,
gaf ze een speciale moederdaggroet
van hoeveel ze van haar moeder hield.
Ik heb echt genoten van deze projecten
en hun toepassing.
Ik vond ze zo leuk dat ik,
in plaats van mijn eigen project te maken,
mijn moeder links naar een tiental
van deze projecten doorstuurde. (Gelach)
Ze reageerde precies zoals ik het hoopte.
Ze schreef terug:
“Ik ben zo trots op een zoon
die de software maakte
waarmee deze kinderen
hun moederdagkaarten konden maken.”
Dat maakte me gelukkig,
maar ik ben zelfs nog blijer
om een andere reden.
Ik was blij omdat deze kinderen
Scratch gebruikten
op de manier die we hadden gehoopt.
Terwijl ze hun interactieve kaarten maakten,
kon je zien dat ze steeds vlotter omgingen
in deze nieuwe technologieën.
Wat bedoel ik met vlotter?
Ze vonden een manier om zich te uiten
en uiting te geven aan hun ideeën.
Wanneer je vloeiend wordt met taal
betekent dat dat je iets
kunt noteren in je dagboek,
iemand een mop vertellen
of een vriend een brief schrijven.
Het is vergelijkbaar
met nieuwe technologieën.
Door deze interactieve kaarten
voor moederdag te schrijven,
toonden deze kinderen aan
dat zij vloeiend waren
in nieuwe technologieën.
Het zal jullie misschien niet erg verrassen
omdat veel mensen het gevoel hebben dat
jonge mensen vandaag allerlei dingen
kunnen doen met technologie.
We hebben allemaal de term ‘digital natives’
(geboren digitalen) wel eens gehoord.
Ik ben nogal sceptisch over die term.
Ik ben er niet zo zeker van dat we jonge mensen
als ‘geboren digitalen’ moeten zien.
Hoe gaan jongeren meestal
met die nieuwe technologieën om?
Vaak zie je ze zo,
of zo.
Ongetwijfeld zijn deze jonge mensen
zeer vertrouwd met browsen,
chatten, sms’en en gamen.
Maar dat maakt niet dat je het vlot beheerst.
Jonge mensen hebben vandaag de dag veel ervaring
en een heleboel vertrouwdheid
met het gebruik van die nieuwe technologieën,
maar een stuk minder
met het creëren met nieuwe technologieën
en zichzelf te uiten met nieuwe technologieën.
Het is bijna
alsof ze wel kunnen lezen
maar niet schrijven
met de nieuwe technologieën.
Ik wil jongeren helpen
om vlot te worden
in het schrijven
met die nieuwe technologieën.
Dat wil zeggen dat ze
hun eigen computerprogramma's
of code gaan schrijven.
Meer en meer mensen beginnen
het belang van leren programmeren in te zien.
In de afgelopen jaren zijn er
honderden nieuwe organisaties en websites
die jonge mensen helpen om te leren programmeren.
Online vind je sites zoals Codecademy
en evenementen zoals CoderDojo
en sites zoals ‘Meisjes Die Programmeren’,
of ‘Zwarte Meisjes Programmeren’.
Het lijkt erop dat iedereen gaat meedoen.
Bij het begin van dit jaar
Bij het begin van dit jaar
nam burgemeester Michael Bloomberg
van New York City zich voor
om in 2012 te gaan leren programmeren.
om in 2012 te gaan leren programmeren.
Een paar maanden later besloot Estland
dat alle kinderen in de lagere school
moesten leren coderen.
Dat leidde tot een debat
in het Verenigd Koninkrijk
of alle kinderen moesten leren programmeren.
Het kan voor jullie raar lijken
dat iedereen zou moeten leren programmeren.
De meesten denken hierbij aan
iets dat alleen door
wat specialisten gedaan wordt.
Beelden als dit komen dan voor de geest.
Als het er zo zou uitzien,
zou het alleen kunnen gebeuren door mensen
met speciale wiskundige vaardigheden
en een technologische achtergrond.
Maar programmeren kan ook anders.
Hier zie je zoals het gaat in Scratch.
Bij Scratch hoef je
alleen maar blokken samen te voegen.
In dit geval neem je een beweegblok,
steekt hem in een stapel
en die stapels blokken besturen het gedrag
van de verschillende personages
in je spel of je verhaal.
In dit geval is dat die grote vis.
Nadat je het programma hebt gemaakt,
kun je klikken op 'delen',
en vervolgens je project delen met andere mensen,
zodat ze het project kunnen gebruiken
en ook beginnen werken aan het project.
Natuurlijk is het maken
van een vissenspel niet het enige
dat je kunt doen met Scratch.
Er zijn miljoenen projecten
op de website van Scratch.
Het gaat van animatiefilmpjes
naar schoolwetenschap-projecten
animatie-soaps,
virtuele constructiekits,
recreaties van klassieke videogames,
politieke opiniepeilingen,
trigonometrielessen,
interactieve illustraties,
en ja,ook interactieve kaarten
voor moederdag.
Op allerlei manieren
kunnen mensen zich hiermee uitdrukken
en hun ideeën delen met de wereld.
Niet alleen op het scherm.
Je kunt ook programmeren voor interactie
met de fysieke wereld om je heen.
Hier is een voorbeeld uit Hongkong.
Enkele kinderen maakten een spel
en bouwden vervolgens
hun eigen fysische interfaceapparaat.
Een lichtsensor
detecteert het gat in de plank.
Door de echte zaag te bewegen
detecteert de lichtsensor het gat,
controleert zo de virtuele zaag op het scherm
en zaagt de boom om.
We blijven zoeken naar nieuwe manieren om
de fysieke wereld
en de virtuele wereld samen te brengen
en verbinding te maken
met de wereld om ons heen.
Dit is een voorbeeld
van een nieuwe versie van Scratch
die we in de komende maanden gaan vrijgeven.
We zijn op zoek naar manieren
om je in nieuwe richtingen te duwen.
Hier is een voorbeeld.
Het maakt gebruik van een webcam.
Als ik mijn hand beweeg,
kan ik de ballonnen laten springen
of het beestje verplaatsen.
Een beetje zoals Microsoft Kinect,
waar je via gebaren
interageert met de wereld.
Maar in plaats van alleen maar
iemand anders spel te spelen,
maak je zelf spelen.
Bij het spel van iemand anders
kan je ‘erin’ kijken
en zien hoe de stapels blokken
het spel controleren.
Een nieuw blok vertelt je
hoeveel videobeweging er is.
Na zoveel videobeweging
doet het de ballon barsten.
Op dezelfde manier als de camera
informatie invoert in Scratch,
kan dat ook via de microfoon.
Hier is een voorbeeld van een project
met een microfoon.
Jullie gaan allemaal
dit spel controleren
door jullie stem.
(Krekels zingen) (Geroep) (Gesmak)
(Gelach)
(Applaus)
Als kinderen aan deze projecten werken,
leren ze programmeren,
maar nog belangrijker,
ze programmeren om te leren.
Omdat ze, terwijl ze code leren,
ook vele andere dingen leren,
Het biedt vele nieuwe mogelijkheden om te leren.
Vergelijk het
met lezen en schrijven.
Wanneer je leert lezen en schrijven,
opent dat mogelijkheden voor je
om veel andere dingen te leren.
Wanneer je leert lezen,
kun je daarna lezen om te leren.
Dat geldt ook voor programmeren.
Als je leert programmeren,
kun je programmeren om te leren.
Sommige zaken liggen nogal voor de hand.
Je leert over hoe computers werken.
Maar dat is maar het begin.
Leren programmeren opent de poort
naar veel andere dingen.
Ik geef een voorbeeld.
Hier is een ander project.
Ik zag dit
in een computerclub.
Dit zijn naschoolse leercentra
waar we begonnen
om jonge mensen
uit arme gemeenschappen
zich creatief te leren uiten
met nieuwe technologieën.
Een paar jaar geleden
zag ik in een van de clubhuizen
een 13-jarige jongen die
met onze Scratch-software
een spel als dit aan het maken was.
Hij was erg blij en trots op zijn spel,
maar hij wilde meer.
Hij wilde de score bijhouden.
In dit spel
waar de grote vis de kleine opeet,
wilde hij de score bijhouden.
Telkens de grote vis een kleine opeet,
gaat de score omhoog.
Hij wilde dat bijhouden,
maar wist niet hoe.
Dus toonde ik het hem.
In Scratch kan je een variabele definiëren.
Ik noem het ‘score’.
Die maakt wat nieuwe blokken voor je,
en een klein scorebord
dat de score bijhoudt.
Telkens ik klik op ‘verander score,’
verhoogt het de score.
Ik toonde dat aan het clublid --
laten we hem Victor noemen.
Victor wist dadelijk wat hem te doen stond
zodra hij het doorhad.
Hij nam het blok,
zette het in het programma
precies waar de grote vis
de kleine opeet.
Elke keer de grote vis
een kleine opeet,
verhoogt de score met 1.
En het werkt.
Toen hij dit zag,
was hij zo opgewonden,
dat hij zijn hand naar mij uitstak
en “Dank je, dank je, dank je” zei.
Ik vroeg me af
hoe vaak leraren
door hun studenten worden bedankt
als ze hen variabelen
leren gebruiken? (Gelach)
Niet vaak,
omdat kinderen
er het nut niet van inzien.
Ze hebben er geen toepassing voor.
Maar in Scratch
leer je die dingen op een werkelijk zinvolle
en motiverende manier toepassen,
Je begrijpt dan de reden
voor het leren van variabelen.
De kinderen gaan er dieper op in
en leren het beter.
Victor had zeker op school
al geleerd over variabelen,
maar niet echt –
hij had er geen aandacht aan gegeven.
Nu had hij een reden
om te leren over variabelen.
Als je dus leert door te programmeren
en programmeert om te leren,
leer je in een zinvolle context.
Dat is de beste manier om iets te leren.
Met projecten als deze
leren kinderen als Victor
belangrijke concepten
zoals variabelen,
maar dat is nog maar het begin.
Terwijl Victor aan dit project werkte
en de scripts maakte,
leerde hij ook over het ontwerpproces.
Hoe beginnen met een vaag idee
en komen tot een volwaardig,
goed functionerend project
zoals je hier ziet.
Hij leerde allerlei basisprincipes van ontwerp,
over hoe experimenteren met nieuwe ideeën,
hoe starten met complexe ideeën
en ze in eenvoudigere onderdelen opsplitsen,
hoe samenwerken met andere mensen
voor je project,
hoe de fouten vinden en oplossen
wanneer dingen misgaan,
hoe blijven volhouden
en frustraties overwinnen
wanneer de dingen niet zo goed werken.
Nu zijn dat belangrijke vaardigheden
die niet alleen relevant zijn bij het coderen.
Ze zijn relevant voor allerlei activiteiten.
Zal Victor opgroeien tot programmeur
of een professionele computerwetenschapper?
Waarschijnlijk niet,
maar ongeacht wat hij gaat doen,
zullen deze ontwerpvaardigheden
hem van pas komen.
Of hij nu een marketingmanager,
een monteur
of een gemeenschapsorganisator wordt,
deze ideeën zijn nuttig voor iedereen.
Het is nuttig om na te denken
over die analogie met taal.
Wanneer je vlot leert
lezen en schrijven,
doe je dat niet alleen maar
om een professioneel schrijver te worden.
Zeer weinig mensen
worden professionele schrijvers.
Maar het is voor iedereen nuttig
om te leren lezen en schrijven.
Dat geldt ook voor programmeren.
De meeste mensen worden geen professionele
computerwetenschappers of programmeurs,
maar die vaardigheden van creatief denken,
systematisch redeneren, samenwerken --
die vaardigheden ontwikkel je met Scratch --
zijn dingen die mensen kunnen gebruiken,
wat ze ook gaan doen.
Niet alleen voor je job.
Programmeren kan je ook helpen
om je ideeën en gevoelens
in je persoonlijke leven uit te drukken.
Ik eindig met nog een voorbeeld.
Toen ik mijn moeder
die moederdagkaarten had gestuurd,
besloot ze dat ze Scratch wilde leren.
Dit project maakte ze
voor mijn verjaardag
en stuurde me een Scratch Gelukkige Verjaardags-kaart.
Dit project gaat geen prijzen voor ontwerp winnen
en je mag er zeker van zijn
dat mijn 83-jarige moeder
geen opleiding tot professionele programmeur
of computerwetenschapper heeft genoten.
Maar dit project stelde haar in staat
iets te zeggen aan iemand waar ze om geeft,
nieuwe dingen te leren,
haar creativiteit te botvieren
en nieuwe manieren om zichzelf
uit te drukken te ontwikkelen.
Als we zien
dat Michael Bloomberg leert programmeren,
dat alle kinderen van Estland leren programmeren
en dat zelfs mijn moeder het heeft geleerd,
vinden jullie dan niet dat het tijd wordt
om het ook eens te proberen?
Als je erin geïnteresseerd bent,
ga dan eens naar de Scratch-website.
Het is scratch.mit.edu.
Probeer het eens.
Dank u zeer. (Applaus)