WEBVTT

00:00:00.462 --> 00:00:02.552
ผมเป็นคนฮาซารา (Hazara)

00:00:02.552 --> 00:00:07.381
และบ้านเกิดของพวกเราคือประเทศอัฟกานิสถาน

00:00:07.381 --> 00:00:10.400
เหมือนกับเด็กฮาซารานับแสนคน

NOTE Paragraph

00:00:10.400 --> 00:00:13.164
ผมเกิดมาในฐานะผู้ถูกเนรเทศ

00:00:13.164 --> 00:00:17.366
การไล่ล่าและปฏิบัติการขับไล่
ชนเผ่าฮาซาราที่กำลังดำเนินอยู่

00:00:17.366 --> 00:00:21.963
บีบให้พ่อแม่ของผมต้องหลบหนี
ออกจากอัฟกานิสถาน

NOTE Paragraph

00:00:21.963 --> 00:00:26.374
การไล่ล่านี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานตั้งแต่
ช่วงปลายคริสตศตวรรษที่ 18

00:00:26.374 --> 00:00:29.301
และในยุคของกษัตริย์ อับดูร ราห์มาน

00:00:29.301 --> 00:00:34.897
พระองค์ได้ฆ่า 63% ของประชากรฮาซารา

00:00:34.897 --> 00:00:37.544
และนำศีรษะของพวกเขามาสร้างหอคอยสุลต่าน

00:00:37.544 --> 00:00:39.911
ชาวฮาซาราหลายคนถูกขายเป็นทาส

00:00:39.911 --> 00:00:46.204
และอีกหลายคนหนีไปยังประเทศข้างเคียง
อย่างอิหร่านและปากีสถาน

00:00:46.204 --> 00:00:48.920
พ่อแม่ของผมหนีไปปากีสถานเช่นกัน

00:00:48.920 --> 00:00:51.916
ท่านลงหลักปักฐานที่เมืองเควตตา (Quetta)
และให้กำเนิดผม

NOTE Paragraph

00:00:51.916 --> 00:00:54.857
หลังจากเหตุการณ์วินาศกรรมตึกเวิลด์เทรด 9/11

00:00:54.857 --> 00:00:56.645
ผมได้มีโอกาสไปอัฟกานิสถาน

00:00:56.645 --> 00:00:59.223
เป็นครั้งแรก พร้อมกับนักข่าวต่างชาติ

00:00:59.223 --> 00:01:03.030
ตอนนั้นผมอายุแค่ 18 และได้ทำงานเป็นล่าม

00:01:03.030 --> 00:01:05.213
สี่ปีหลังจากนั้น

00:01:05.213 --> 00:01:09.903
ผมรู้สึกปลอดภัยมากพอที่จะย้ายกลับไป
ใช้ชีวิตที่อัฟกานิสถานอย่างถาวร

00:01:09.903 --> 00:01:14.523
ผมทำงานเป็นช่างภาพสารคดีอยู่ที่นั่น

00:01:14.523 --> 00:01:18.769
และทำสารคดีออกมาหลายเรื่อง

NOTE Paragraph

00:01:18.769 --> 00:01:21.373
เรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งที่ผมทำ

00:01:21.373 --> 00:01:26.087
คือเรื่องหนุ่มน้อยนักเต้นในอัฟกานิสถาน

00:01:26.087 --> 00:01:30.591
เรื่องราวแสนเศร้านี้มีเนื้อหา
เกี่ยวกับธรรมเนียมที่น่ารังเกียจ

00:01:30.591 --> 00:01:34.052
เกี่ยวข้องกับเด็กน้อยที่ต้องเต้นโชว์พวกแม่ทัพ

00:01:34.052 --> 00:01:36.141
และชายผู้มีอิทธิพลในสังคม

00:01:36.141 --> 00:01:39.902
เด็กเหล่านี้มักจะถูกลักพาตัว
หรือถูกซื้อจากพ่อแม่ที่ยากจน

00:01:39.902 --> 00:01:42.967
เพื่อมาใช้แรงงานเป็นทาสบำเรอกาม

00:01:42.967 --> 00:01:45.731
หนุ่มน้อยคนนี้ชื่อชูกูร

00:01:45.731 --> 00:01:49.400
เขาถูกแม่ทัพคนหนึ่งลักพาตัวมาจากเมืองคาบูล

00:01:49.400 --> 00:01:51.372
เขาถูกนำตัวไปยังจังหวัดอื่น

00:01:51.372 --> 00:01:56.133
ที่ซึ่งเขาถูกบังคับให้เป็นทาสบำเรอกาม
ของแม่ทัพคนนั้นและผองเพื่อน

NOTE Paragraph

00:01:56.133 --> 00:01:59.058
เมื่อเรื่องนี้ได้เผยแพร่ในหนังพิมพ์วอชิงตันโพสต์

00:01:59.058 --> 00:02:01.380
ผมเริ่มถูกขู่ฆ่า

00:02:01.380 --> 00:02:05.118
และถูกบังคับให้ออกจากอัฟกานิสถาน

00:02:05.118 --> 00:02:07.510
พร้อมกับพ่อแม่ของผม

00:02:07.510 --> 00:02:11.202
พวกเราเดินทางกลับไปยังเควตตา

00:02:11.202 --> 00:02:15.614
สถานการณ์ที่นั่นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับตอนที่ผมจากไปเมื่อปี 2005

00:02:15.614 --> 00:02:18.167
จากที่เคยเป็นที่หลบภัยอันสงบของชาวฮาซารา

00:02:18.167 --> 00:02:23.601
แต่แล้วมันกลับกลายเป็นเมืองที่
อันตรายที่สุดในปากีสถาน

00:02:23.601 --> 00:02:27.176
ชาวฮาซาราถูกกักอยู่ในบริเวณเล็กๆ สองแห่ง

00:02:27.176 --> 00:02:32.029
ถูกเหยียดทั้งทางสังคม การศึกษา และการเงิน

00:02:32.029 --> 00:02:33.469
นี่คือ นาเดียร์

00:02:33.469 --> 00:02:35.466
ผมรู้จักกับเขามาตั้งแต่เด็ก

00:02:35.466 --> 00:02:39.645
เขาบาดเจ็บจากการซุ่มโจมตีของผู้ก่อการร้าย
ตอนอยู่บนรถตู้ในเมืองเควตตา

00:02:39.645 --> 00:02:43.221
เขาตายหลังจากนั้นเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

00:02:43.221 --> 00:02:47.006
ชาวฮาซาราราว 1,600 คน

00:02:47.006 --> 00:02:50.629
ถูกฆ่าจากการโจมตีที่มีรูปแบบต่างกันออกไป

00:02:50.629 --> 00:02:55.527
และราว 3,000 คน ได้รับบาดเจ็บ

00:02:55.527 --> 00:02:58.778
หลายคนในนั้นพิการตลอดชีวิต

00:02:58.778 --> 00:03:02.076
การโจมตีชาวฮาซารานับวันยิ่งเลวร้าย

00:03:02.076 --> 00:03:04.908
ไม่แปลกเลยที่หลายคนต้องการจะหนีไปจากที่นี่

NOTE Paragraph

00:03:04.908 --> 00:03:09.668
ถัดจากอัฟกานิสถาน อิหร่านและปากีสถาน

00:03:09.668 --> 00:03:16.332
ออสเตรเลียเป็นบ้านที่มีประชากรฮาซารา
มากที่สุดเป็นอันดับที่ 4 ของโลก

00:03:16.332 --> 00:03:19.141
เมื่อต้องอพยพออกจากปากีสถาน

00:03:19.141 --> 00:03:21.091
ออสเตรเลียดูจะเป็นทางเลือกที่ชัดเจน

00:03:21.091 --> 00:03:23.088
เงินของเราจำกัด จึงมีแค่คนเดียวที่จะไปได้


00:03:23.088 --> 00:03:24.946
และพวกเราตัดสินใจกันว่าคนนั้นคือผม

00:03:24.946 --> 00:03:28.299
ด้วยหวังว่า ถ้าผมถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว

00:03:28.299 --> 00:03:33.291
ผมจะสามารถทำให้ครอบครัว
ตามมาสมทบกับผมได้ในภายหลัง

NOTE Paragraph

00:03:33.291 --> 00:03:34.870
พวกเรารู้ถึงความเสี่ยง

00:03:34.870 --> 00:03:37.842
และความน่ากลัวของการเดินทางแบบนี้

00:03:37.842 --> 00:03:42.416
ผมพบเจอใครหลายคนที่สูญเสีย
บุคคลอันเป็นที่รักไปในทะเล

00:03:42.416 --> 00:03:46.805
นี่เป็นการตัดสินใจอย่างไร้ทางเลือก 
เมื่อเราต้องทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

00:03:46.805 --> 00:03:49.680
ไม่มีใครตัดสินใจในเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย

00:03:49.680 --> 00:03:51.866
ถ้าผมขึ้นเครื่องบินไปออสเตรเลียง่ายๆ ล่ะก็

00:03:51.866 --> 00:03:54.490
ก็จะใช้เวลาบินไม่ถึง 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ

00:03:54.490 --> 00:03:58.576
แต่การขอวีซ่านั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย

00:03:58.576 --> 00:04:00.689
การเดินทางของผมยาวนานกว่านั้นมาก

00:04:00.689 --> 00:04:02.943
เป็นการเดินทางที่ลึกลับซับซ้อนมาก

00:04:02.943 --> 00:04:05.989
และแน่นอน อันตรายกว่านั้นมาก

00:04:05.989 --> 00:04:08.631
เราเดินทางไปประเทศไทยด้วยเครื่องบิน

00:04:08.631 --> 00:04:13.429
แล้วขึ้นรถขึ้นเรือไปมาเลเซียและอินโดนีเซีย

00:04:13.429 --> 00:04:15.844
จ่ายเงินให้คนและพวกลักลอบเข้าเมืองตลอดทาง

00:04:15.844 --> 00:04:18.584
ช่วงเวลาส่วนใหญ่ใช้ไปกับการหลบซ่อน

00:04:18.584 --> 00:04:22.300
และกับความหวาดกลัวว่าจะถูกจับ

NOTE Paragraph

00:04:22.300 --> 00:04:26.687
ในอินโดนีเซีย ผมอยู่กับกลุ่มผู้ลี้ภัย 7 คน

00:04:26.687 --> 00:04:29.241
พวกเราใช้ห้องนอนร่วมกัน

00:04:29.241 --> 00:04:33.119
ในเมืองโบกอร์ที่อยู่เลยกรุงจาร์กาตาออกไป

00:04:33.119 --> 00:04:35.419
1 สัปดาห์ผ่านไปในโบกอร์

00:04:35.419 --> 00:04:38.868
เพื่อนร่วมห้องของผม 3 คน
เริ่มการเดินทางอันแสนอันตราย

00:04:38.868 --> 00:04:42.700
สองวันหลังจากนั้น เราได้รับข่าว

00:04:42.700 --> 00:04:47.506
ว่าเรือที่อพยพคนอย่างลำบากยากเย็นนั้น
ล่มลงระหว่างทางที่จะไปเกาะคริสต์มาส

00:04:47.506 --> 00:04:51.267
และเราพบว่าเพื่อนร่วมห้องของเราทั้ง 3 คน
นาวโรซ จาฟ์ฟาร์ และ ชาเบียร์

00:04:51.267 --> 00:04:53.218
โดยสารบนเรือลำนั้น

00:04:53.218 --> 00:04:55.656
มีแค่ จาฟ์ฟาร์ ที่ได้รับการช่วยเหลือ

00:04:55.656 --> 00:04:59.249
ส่วนชาเบียร์ และ นาวโรซนั้นหายสาปสูญ

00:04:59.249 --> 00:05:00.898
นั่นทำให้ผมคิด

00:05:00.898 --> 00:05:03.568
ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วรึเปล่า?

00:05:03.568 --> 00:05:07.515
ผมสรุปว่าไม่มีทางเลือกอื่น ต้องไปต่อ

NOTE Paragraph

00:05:07.515 --> 00:05:11.370
ไม่กี่อาทิตย์จากนั้น เราได้รับโทรศัพท์จาก
พวกช่วยลักลอบคนเข้าเมือง

00:05:11.370 --> 00:05:16.060
ว่าเรือโดยสารพร้อมแล้วให้เราเดินทาง

00:05:16.060 --> 00:05:18.940
อาศัยความมืดในยามวิกาลเพื่อไปยังเรือลำนั้น

00:05:18.940 --> 00:05:20.588
บนเรือยนต์

00:05:20.588 --> 00:05:25.603
เราขึ้นเรือประมงเก่าที่บรรทุกคนจนเกินน้ำหนัก

00:05:25.603 --> 00:05:27.693
มีผู้โดยสารทั้งสิ้น 93 คน

00:05:27.693 --> 00:05:29.666
พวกเราทั้งหมดอยู่ใต้ท้องเรือ

00:05:29.666 --> 00:05:31.919
ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาข้างบน

00:05:31.919 --> 00:05:35.077
พวกเราจ่ายกันคนละ 6,000 ดอลลาร์

00:05:35.077 --> 00:05:37.166
เพื่อจะโดยสารบนเรือลำนี้

00:05:37.166 --> 00:05:39.395
วันแรกและคืนแรกผ่านไปได้ด้วยดี

00:05:39.395 --> 00:05:42.623
แต่คืนต่อมา สภาพอากาศก็กลับตาลปัตร

NOTE Paragraph

00:05:42.623 --> 00:05:47.568
คลื่นซัดเรื่องโคลง ท่อนไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด

00:05:47.568 --> 00:05:51.910
กลุ่มคนใต้ท้องเรือต่างร้องไห้ สวดภาวนา 
และเรียกหาบุคคลอันเป็นที่รักของพวกเขา

00:05:51.910 --> 00:05:53.652
พวกเขากรีดร้อง

00:05:53.652 --> 00:05:55.811
มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย

00:05:55.811 --> 00:05:59.758
ราวกับภาพเหตุการณ์ในวันโลกาวินาศ

00:05:59.758 --> 00:06:04.583
หรือฉากที่เห็นกันในหนังฮอลลีวูด

00:06:04.583 --> 00:06:07.788
ที่ทุกสิ่งทุกอย่างแตกสลาย

00:06:07.788 --> 00:06:10.225
และโลกกำลังจะดับลง

00:06:10.225 --> 00:06:12.849
มันเกิดขึ้นกับพวกเราจริงๆ

00:06:12.849 --> 00:06:17.192
เราไม่มีอะไรที่จะหวัง

00:06:17.192 --> 00:06:20.720
เรือของเราล่องลอยเหมือน
กล่องไม้ขีดไฟที่เคว้งคว้างอยู่ในน้ำ

00:06:20.720 --> 00:06:22.856
ไร้การควบคุม

00:06:22.856 --> 00:06:26.618
คลื่นสูงใหญ่กว่าเรือของพวกเรามาก

00:06:26.618 --> 00:06:32.655
น้ำทะลักเข้ามาเร็วเกินที่จะปั๊มออกได้ทัน

00:06:32.655 --> 00:06:35.511
เราทั้งหมดไร้สิ้นซึ่งความหวัง

00:06:35.511 --> 00:06:37.950
เราคิดว่า มันจบลงแล้ว

00:06:37.950 --> 00:06:39.876
เรากำลังมองความตายที่มายืนอยู่ตรงหน้า

00:06:39.876 --> 00:06:42.268
และผมเก็บภาพเหล่านี้ไว้

NOTE Paragraph

00:06:42.268 --> 00:06:44.219
กัปตันบอกกับพวกเราว่า

00:06:44.219 --> 00:06:46.586
เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

00:06:46.586 --> 00:06:49.767
พวกเราต้องทิ้งเรือลำนี้

00:06:49.767 --> 00:06:51.834
เราขึ้นมาอยู่ข้างบนเรือ

00:06:51.834 --> 00:06:54.366
เปิดปิดไฟฉายไปเรื่อยๆ

00:06:54.366 --> 00:06:59.265
เพื่อเรียกความสนใจจากเรือลำใดๆ ที่ผ่านมา

00:06:59.265 --> 00:07:06.649
เราพยายามทำให้เรือเหล่านั้นสนใจ
ด้วยการโบกเสื้อชูชีพ และเป่าปาก

NOTE Paragraph

00:07:06.649 --> 00:07:10.084
ในที่สุด เราก็ล่องเรือถึงเกาะเล็กๆ

00:07:10.084 --> 00:07:13.335
เรือของเราชนกับโขดหิน

00:07:13.335 --> 00:07:15.378
ผมลื่นลงไปในน้ำ

00:07:15.378 --> 00:07:19.025
ทำกล้องรวมถึงสิ่งต่างๆ ที่บันทึกเอาไว้พัง

00:07:19.025 --> 00:07:24.791
แต่โชคยังดี ที่เมมโมรีการ์ดยังใช้การได้

NOTE Paragraph

00:07:24.791 --> 00:07:27.206
มันเป็นป่าทึบ

00:07:27.206 --> 00:07:32.965
พวกเราแบ่งคนออกเป็นกลุ่มๆ
และถกเถียงกันว่าจะทำอะไรต่อ

00:07:32.965 --> 00:07:35.333
เราหวาดกลัวและสับสน

00:07:35.333 --> 00:07:38.630
หลังจากค้างคืนที่ชายหาด

00:07:38.630 --> 00:07:41.253
เราก็เจอท่าเรือเล็กๆ และมะพร้าว

00:07:41.253 --> 00:07:44.249
เราส่งเสียงตะโกนเรียกเรือจากรีสอร์ทแถวนั้น

00:07:44.249 --> 00:07:48.498
และถูกส่งตัวให้ตำรวจน้ำอินโดนีเซียทันที

NOTE Paragraph

00:07:48.498 --> 00:07:52.100
ที่ศูนย์กักกันซีราง

00:07:52.100 --> 00:07:57.158
เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองมาที่นี่ 
และตรวจค้นร่างกายอย่างเงียบๆ

00:07:57.158 --> 00:08:00.526
เขาเอามือถือของพวกเรา และเงิน $300 ของผมไป

00:08:00.526 --> 00:08:03.938
รวมถึงรองเท้า เพื่อที่เราจะได้หนีไปไม่ได้

00:08:03.938 --> 00:08:09.999
แต่เราคอยสังเกตพวก รปภ. ดูความเคลื่อนไหว

00:08:09.999 --> 00:08:13.842
ตอนตี 4 ที่พวกเขากำลังนั่งล้อมรอบกองไฟ

00:08:13.842 --> 00:08:17.396
พวกเราก็เอากระจกสองชั้นที่บานหน้าต่างออก

00:08:17.396 --> 00:08:18.915
แล้วหนีออกไปทางนั้น

00:08:18.915 --> 00:08:23.744
พวกเราปีนต้นไม้ที่ติดกับกำแพงรอบนอกซึ่ง
มีเศษแก้วเสียบเป็นแนวด้านบน

00:08:23.744 --> 00:08:26.043
เราวางหมอนบนนั้น

00:08:26.043 --> 00:08:29.573
และพันแขนตัวเองด้วยผ้าปูเตียง

00:08:29.573 --> 00:08:31.671
เพื่อปีนกำแพงออกไป

00:08:31.671 --> 00:08:35.418
เราวิ่งหนีออกไปด้วยเท้าเปล่า

NOTE Paragraph

00:08:35.418 --> 00:08:37.207
ผมเป็นอิสระแล้ว

00:08:37.207 --> 00:08:39.924
กับอนาคตที่ไม่แน่นอน

00:08:39.924 --> 00:08:41.734
และไร้เงินตรา

00:08:41.734 --> 00:08:48.858
สิ่งเดียวที่ผมมีติดตัวคือ
เมมโมรีการ์ดที่บันทึกภาพเอาไว้

00:08:48.858 --> 00:08:52.275
เมื่อสารคดีของผมได้ฉายบน SBS Dateline

00:08:52.275 --> 00:08:54.854
เพื่อนของผมหลายคนถึงได้รู้สถานการณ์ของผม

00:08:54.854 --> 00:08:56.710
และพยายามให้การช่วยเหลือ

00:08:56.710 --> 00:09:00.448
พวกเขาไม่ยอมให้ผมไปเสี่ยงชีวิตบนเรืออีก

00:09:00.448 --> 00:09:04.953
ผมตัดสินใจที่จะอยู่ที่อินโดนีเซีย 
โดยรับความช่วยเหลือจาก UNHCR

00:09:04.953 --> 00:09:08.807
แต่ผมกลัวว่าผมจะจบชีวิตลงที่อินโดนีเซีย

00:09:08.807 --> 00:09:12.461
ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีงานทำ

00:09:12.461 --> 00:09:15.706
เหมือนกับผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ

NOTE Paragraph

00:09:15.706 --> 00:09:18.326
แต่ผมนั้นต่างจากคนอื่น

00:09:18.326 --> 00:09:21.580
ผม....

00:09:22.590 --> 00:09:23.923
ผมเป็นคนที่โชคดี

00:09:23.923 --> 00:09:28.381
คนรู้จักของผมช่วยเร่งการทำงานของUNHCRให้

00:09:28.381 --> 00:09:33.119
และผมก็ได้ลงหลักปักฐาน
ในออสเตรเลียเมื่อเดือน พ.ค. 2013

NOTE Paragraph

00:09:33.119 --> 00:09:37.298
ไม่ใช่ผู้ลี้ภัยทุกคนที่จะโชคดีแบบผม

00:09:37.298 --> 00:09:44.588
ยากจริงๆ ที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมจะเป็นยังไง

NOTE Paragraph

00:09:44.588 --> 00:09:48.419
ประเด็นเรื่องผู้ลี้ภัยในออสเตรเลียนั้น

00:09:48.419 --> 00:09:51.137
ถูกทำให้เป็นประเด็นทางการเมืองแบบสุดๆ

00:09:51.137 --> 00:09:54.271
จนไม่เหลือความเป็นมนุษย์

00:09:54.271 --> 00:10:00.372
ผู้ลี้ภัยถูกป้ายสีให้ดูน่ากลัวและโหดร้าย
ก่อนปรากฏกายต่อหน้าสาธารณชน

00:10:00.372 --> 00:10:04.907
ผมหวังว่าเรื่องราวของผมและชาวฮาซารา

00:10:04.907 --> 00:10:07.960
จะช่วยจุดประกายให้ผู้คนได้รับรู้ว่า

00:10:07.960 --> 00:10:12.261
พวกเขาทุกข์ทรมานแค่ไหนในประเทศบ้านเกิด

00:10:14.241 --> 00:10:16.180
พวกเขาทุกข์ทรมานอย่างไร

00:10:16.180 --> 00:10:20.916
และทำไมพวกเขาถึงต้องเสี่ยงชีวิต
เพื่อหาที่ลี้ภัยถึงขนาดนั้น

NOTE Paragraph

00:10:20.916 --> 00:10:22.426
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:10:22.426 --> 00:10:23.665
(เสียงปรบมือ)