Ik ben hier vandaag om over een verontrustende vraag te praten met een even verontrustend antwoord. Mijn onderwerp is het geheim van huiselijk geweld. De vraag die ik ga aanpakken, is diegene die iedereen altijd stelt: waarom blijft ze? Waarom blijft iemand bij een man die haar slaat? Ik ben geen psychiater, sociaal werker of expert in huiselijk geweld. Ik ben gewoon een vrouw met een verhaal. Ik was 22. Ik was pas afgestudeerd aan Harvard. Ik was naar New York verhuisd voor mijn eerste job als schrijver en uitgever van het tijdschrift Seventeen. Ik had mijn eerste flat, mijn eerste kleine groene kredietkaart, en ik had een groot geheim. Een geweer, geladen met kogels, werd op mijn hoofd gericht door de man die ik als mijn soulmate beschouwde, vele, vele keren. De man die ik meer dan wie op de wereld liefhad, richtte een geweer op mijn hoofd en dreigde me te doden, vaker dan ik me kan herinneren. Ik ben hier om het verhaal te vertellen van geschifte liefde, een psychologische val vermomd als liefde, een val waarin miljoenen vrouwen en zelfs enkele mannen elk jaar weer in trappen. Misschien is het jouw verhaal. Ik zie er niet uit als een typische overlevende van huiselijk geweld. Ik heb een Bachelor Engels van Harvard, en een MBA in marketing van Wharton Business School. Ik heb in mijn carrière vooral voor Fortune 500-bedrijven gewerkt, waaronder Johnson & Johnson, Leo Burnett en de Washington Post. Ik ben al bijna 20 jaar getrouwd met mijn tweede man en we hebben samen drie kinderen. Mijn hond is een zwarte labrador en ik rijd met een Honda Odyssey bestelwagen. (Gelach) Mijn eerste boodschap voor jullie is dat huiselijk geweld iedereen overkomt -- alle rassen, religies, inkomens- en onderwijsniveaus. Het is overal. Mijn tweede boodschap is dat iedereen denkt dat huiselijk geweld vrouwen overkomt, dat het een vrouwenzaak is. Niet bepaald. Meer dan 85 procent van de geweldenaars zijn mannen, en huiselijk geweld komt alleen voor in intieme, onderling afhankelijke, langetermijnrelaties, met andere woorden in families, de laatste plaats waar we geweld wensen of verwachten -- huiselijk geweld is dan ook erg verwarrend. Ik zou je zelf gezegd hebben dat ik de laatste persoon op de wereld was die bij een man zou blijven die me slaat, maar ik was eigenlijk het typische slachtoffer omwille van mijn leeftijd. Ik was 22, en in de VS hebben vrouwen van 16 tot 24 drie keer meer kans om slachtoffer van huiselijk geweld te zijn dan vrouwen van andere leeftijden. Meer dan 500 vrouwen en meisjes van deze leeftijd worden elk jaar gedood door gewelddadige partners, vriendjes en echtgenoten in de VS. Ik was ook een typisch slachtoffer omdat ik niets afwist van huiselijk geweld, de alarmsignalen of de patronen ervan. Ik leerde Conor op een koude, regenachtige januari-avond kennen. Hij zat naast me op de metro van New York, en hij begon met me te babbelen. Hij vertelde me twee dingen. Eén: dat ook hij pas was afgestudeerd van een topuniversiteit en dat hij werkte voor een indrukwekkende Wall Street-bank. Maar wat me van die eerste ontmoeting het meeste bijbleef, was dat hij slim en grappig was en dat hij er als een boerenjongen uitzag. Hij had grote kaken, grote appelkaken, en vlasblond haar. Hij zag er zo lief uit. Eén van de slimste dingen die Conor deed, van bij de start van de relatie, was de illusie creëren dat ik de baas was in de relatie. Hij deed dit vooral in het begin door me te verafgoden. We begonnen uit te gaan, en hij was dol op alles aan mij, dat ik slim was, dat ik naar Harvard was gegaan, dat ik een passie had voor het helpen van jonge meisjes, en voor mijn job. Hij wilde alles weten over mijn familie en mijn jeugd, mijn hoop en mijn dromen. Conor geloofde in mij, als schrijfster en vrouw, zoals niemand dat ooit had gedaan. Hij creëerde een magische sfeer van vertrouwen tussen ons, door zijn geheim op te biechten: dat hij als erg jonge knaap, vanaf zijn vierde, vreselijk en herhaaldelijk fysiek was misbruikt door zijn stiefvader. Het misbruik was zo erg geworden dat hij op zijn dertiende van school was gegaan, hoewel hij erg slim was, en dat hij bijna 20 jaar had gedaan over het heropbouwen van zijn leven. En dat zijn universitair diploma en de Wall Street-job en zijn schitterende toekomst daarom zoveel voor hem betekenden. Als je me had verteld dat deze slimme, grappige, gevoelige man die me verafgoodde, op zekere dag zou dicteren of ik make-up zou dragen of niet, hoe kort mijn rok was, waar ik woonde, welke job ik aannam, wie mijn vrienden waren en waar ik kerst vierde, ik zou je uitgelachen hebben, omdat er geen zweem van geweld of controle of woede was bij Conor in het begin. Ik wist niet dat de eerste stap in elke relatie van huiselijk geweld het verleiden en charmeren van het slachtoffer is. Ik wist ook niet dat de tweede stap het isoleren van het slachtoffer is. Het is niet zo dat Conor op een dag thuiskwam en aankondigde: "Schat, dat Romeo en Julia-gedoe was geweldig, maar ik moet overgaan tot de volgende fase waarbij ik jou isoleer en misbruik" -- (Gelach) -- "dus je moet uit deze flat waar de buren je kunnen horen schreeuwen en uit deze stad waar je vrienden en familie hebt en collega's die de blauwe plekken zien." Nee, Conor kwam op een vrijdagavond thuis en zei me dat hij die dag ontslag had genomen uit zijn droomjob, en dat hij dat omwille van mij had gedaan: door mij voelde hij zich zo veilig en geliefd dat hij zichzelf niet meer moest bewijzen op Wall Street. Hij wilde de stad uit, weg van het misbruik van zijn dysfunctionele familie, verhuizen naar een klein stadje in New England waar hij een nieuw leven kon beginnen met mij. Het laatste wat ik wilde was New York verlaten en mijn droomjob, maar ik dacht dat je offers moest brengen voor je soulmate, dus gaf ik toe. Ik gaf mijn job op en Conor en ik verlieten Manhattan samen. Ik had er geen idee van dat dit geschifte liefde was, dat ik met open ogen in een zorgvuldig uitgekiende fysieke, financiële en psychologische val trapte. De volgende stap in het patroon van huiselijk geweld is de dreiging met geweld introduceren en kijken hoe ze reageert. Hier komen die geweren op de proppen. Zodra we naar New England waren verhuisd -- die plek waar Conor zich zo veilig zou voelen -- kocht hij drie geweren. Hij bewaarde er één in het handschoenkastje van de auto. Hij bewaarde er één onder het hoofdkussen, en het derde had hij voortdurend op zak. Hij zei dat hij die geweren nodig had vanwege het trauma dat hij als jonge knaap had ervaren. Ze gaven hem een gevoel van bescherming. Maar die geweren waren eigenlijk een boodschap voor mij. Hoewel hij geen vinger naar me had uitgestoken, was mijn leven al elke minuut ernstig in gevaar. Conor viel me voor het eerst fysiek aan vijf dagen voor ons huwelijk. Het was 7u 's ochtends. Ik was nog in mijn nachtjapon. Ik werkte aan mijn computer een freelance schrijfopdracht af. Ik geraakte gefrustreerd. Conor gebruikte mijn woede als excuus om zijn twee handen om mijn nek te leggen en zo hard te knijpen dat ik niet kon ademen of schreeuwen. Hij gebruikte die wurgklem om mijn hoofd herhaaldelijk tegen de muur te beuken. Vijf dagen later, de tien blauwe plekken in mijn nek waren nog maar net vervaagd, deed ik de trouwjurk van mijn moeder aan en trouwde ik met hem. Ondanks het gebeurde was ik zeker dat we gelukkig zouden worden, want ik hield van hem, en hij hield zoveel van mij. En hij had er zo vreselijk veel spijt van. Hij was zo gestresseerd door het huwelijk en doordat we familie zouden worden. Het was een alleenstaand incident, en hij zou me nooit meer pijn doen. Het gebeurde nog twee keer op huwelijksreis. De eerste keer reed ik naar een geheim strand, en ik reed verloren. Hij stompte me zo hard op de zijkant van mijn hoofd dat de andere kant van mijn hoofd herhaaldelijk tegen de zijruit bonkte. Een paar dagen later, op weg naar huis van onze huwelijksreis, was hij zo gefrustreerd door het verkeer dat hij een koude Big Mac in mijn gezicht gooide. Conor begon me één of twee keer per week te slaan de volgende 2,5 jaar van ons huwelijk. Ik dacht ten onrechte dat ik uniek was en alleen stond in deze situatie. Eén op drie Amerikaanse vrouwen ervaart huiselijk geweld of stalking op een moment van haar leven, en de Gezondheidsdienst rapporteert dat er elk jaar 15 miljoen kinderen worden misbruikt, 15 miljoen. Ik was dus in goed gezelschap. Terug naar mijn vraag: waarom bleef ik? Het antwoord is simpel. Ik wist niet dat hij me misbruikte. Hoewel hij me een geladen geweer tegen de slaap hield, me van de trap duwde, onze hond dreigde af te maken, de sleutel uit het contact haalde terwijl ik op de snelweg reed, koffiedik op mijn hoofd goot terwijl ik me klaarmaakte voor een sollicitatie, zag ik mezelf nooit als een mishandelde vrouw. Nee, ik was een heel sterke vrouw, verliefd op een man met grote problemen, en ik was de enige persoon op Aarde die Conor van zijn demonen kon afhelpen. De andere vraag die iedereen stelt, is: waarom gaat ze niet gewoon weg? Waarom ging ik niet weg? Ik had elk moment kunnen vertrekken. Dit is de meest trieste en pijnlijke vraag die mensen stellen, want wij slachtoffers weten iets dat jullie meestal niet weten: het is ongelooflijk gevaarlijk om een geweldenaar te verlaten. Want de laatste stap in huiselijk geweld is haar vermoorden. Meer dan 70 procent van de moorden met huiselijk geweld gebeuren nadat het slachtoffer de relatie heeft beëindigd, nadat ze weggegaan is, want dan heeft de geweldenaar niets meer te verliezen. Soms draait het uit op langdurig stalken, zelfs nadat de geweldenaar hertrouwd is; het ontzeggen van financiële middelen; de manipulatie van het familierecht om het slachtoffer en haar kinderen te terroriseren, die door de rechter gedwongen worden om regelmatig tijd door te brengen, zonder toezicht, met de man die hun moeder sloeg. En nog steeds vragen we: waarom gaat ze niet gewoon weg? Ik kon weggaan omwille van één finaal, sadistisch pak slaag dat me uit mijn ontkenning haalde. Ik besefte dat de man van wie ik zoveel hield, me zou vermoorden als ik hem liet doen. Dus doorbrak ik de stilte. Ik vertelde het aan iedereen: de politie, mijn buren, mijn vrienden en familie, volslagen vreemden. Ik sta hier vandaag omdat jullie me allemaal geholpen hebben. We maken stereotypen van de slachtoffers: akelige krantenkoppen, vrouwen met drang tot zelfvernietiging, gehavende goederen. De vraag "Waarom blijft ze?" is voor sommigen codetaal voor "Het is haar eigen fout dat ze blijft", alsof slachtoffers er bewust voor kiezen om verliefd te worden op mannen die erop uit zijn ons te vernietigen. Sinds de publicatie van "Geschifte liefde" heb ik honderden verhalen gehoord van mannen en vrouwen die ook ontsnapt zijn, die een levensles van onschatbare waarde leerden uit wat er gebeurde, en die een gelukkig leven hebben heropgebouwd als medewerker, vrouw en moeder, een leven volledig vrij van geweld, zoals ik. Want ik ben blijkbaar een typisch slachtoffer van huiselijk geweld en een typische overlever van huiselijk geweld. Ik ben hertrouwd met een vriendelijke man. We hebben drie kinderen. Ik heb een zwarte labrador en we hebben een bestelwagen. Wat ik nooit meer zal hebben, nimmer, is een geladen geweer tegen mijn slaap van iemand die zegt dat hij van me houdt. Misschien denk je nu: "Wow, dat is fascinerend", of "Wow, hoe dom kon ze zijn", maar ik heb het al de hele tijd over jou. Ik weet zeker dat er verschillende mensen nu naar me luisteren die momenteel misbruikt worden of die als kind misbruikt werden of die zelf geweld gebruiken. Geweld kan je dochter treffen, je zus, je beste vriendin. Ik kon mijn geschifte liefdesverhaal beëindigen door de stilte te doorbreken. Ik doorbreek vandaag nog steeds de stilte. Het is mijn manier om andere slachtoffers te helpen en het is mijn slotvraag aan jou. Vertel over wat je hier hebt gehoord. Geweld gedijt alleen in stilte. Je hebt de kracht om huiselijk geweld te stoppen gewoon door er de schijnwerpers op te zetten. Wij slachtoffers hebben iedereen nodig. Elk van jullie moet de geheimen van huiselijk geweld begrijpen. Breng geweld aan het licht door erover te praten met je kinderen, je collega's, je vrienden en familie. Geef overlevers een nieuwe rol als fantastische, beminnelijke mensen met een volle toekomst. Herken de vroege tekenen van geweld en kom bewust tussen, ontmijn het, toon slachtoffers een veilige uitweg. Samen kunnen we van onze bedden, onze tafels en onze families de veilige en vredevolle oasen maken die ze moeten zijn. Hartelijk dank. (Applaus)