Para alguén que non estea familiarizado
coas obras de Shakespeare,

a linguaxe resultaralle rara.

Mais hai un segredo para apreciala.

Se ben famoso polas súas obras teatrais,
Shakespeare foi principalmente un poeta.

Un dos elementos fundamentais da linguaxe
de Shakespeare

é o seu uso do acento.

Non o tipo de acento no que 
estás a pensar,

senón a forma na que enfatizamos 
certas sílabas dentro dunha palabra.

Estamos tan acostumados a facelo que case
non o percibimos nun primeiro momento.

Porén, se pronuncias unha palabra despacio
poderalo identificar con facilidade.

Dramaturgo, ordenador, teléfono.

Os poetas teñen estes acentos
moi presentes,

e a miúdo experimentan coa cantidade

e a orde das sílabas átonas e tónicas,

combinándoas de xeitos distintos 
para crearen o ritmo dos seus poemas.

Así como os compositores,

os poetas adoitan expresar as súas ideas 
a través da repetición destes ritmos

ou métrica poética.

Así coma a música,

a poesía ten o seu propio conxunto
de termos para describir isto.

Nun verso,

un pé é un número determinado de 
sílabas átonas e tónicas

que forman unha unidade distintiva.

Asimesmo, unha unidade de medida musical 
é o número de pulsacións.

Un verso componse a miúdo de varios pés.

Por exemplo, un dáctilo é un pé métrico formado
por tres sílabas,

a primeira tónica e a segunda 
e a terceira átonas.

Os pés dáctilos poden dar lugar a versos
máis fluídos e de maior forza

como, por exemplo, no poema 
''The Lost Leader'' de Robert Browning.

"Just for a handful of silver he left us. 
Just for a rib and to stick in his coat."

Outro tipo de pé é o trocaico,
composto por dúas sílabas:

unha tónica seguida dunha átona.

O pé trocaico nestas liñas do ''Macbeth''
de Shakespeare

outórganlle un ton ominoso e terrorífico 
ao canto das bruxas.

"Double, double, toil and trouble;
fire burn and cauldron bubble."

Porén, na poesía de Shakespeare
predomina o pé iámbico.

Este pé de dúas sílabas é unha especie de
troqueo invertido.

Polo tanto, a primeira sílaba é átona 
e a segunda tónica, como en, por exemplo,

''To be, or not to be''.

Concretamente, o metro favorito de 
Shakespeare era o pentámetro iámbico,

formado por cinco iambos de dúas sílabas,

facendo un total de dez sílabas por verso.

Emprégase nalgúns dos versos máis
famosos de Shakespeare:

''Shall I compare thee 
to a summer's day?''

''Arise fair sun,
and kill the envious moon''

Fíxate como os iambos sobrepasan 
a puntuación e a separación das palabras

A métrica céntrase no son,
e non na escrita.

O pentámetro iámbico pode parecer técnico,

pero hai unha forma fácil de recordar 
o que significa.

A palabra ''iamb'' é pronunciada en inglés
como ''I am'' (eu son)

Agora vexamos isto nunha oración

escrita en pentámetro iámbico.

"Eu son un pirata cunha pata de pau"

O pirata só pode camiñar en iambos,

a viva imaxe do pé 
favorito de Shakespeare.

O pentámetro iámbico 
créase cando el dá dez pasos.

O noso amigo pirata mesmo podenos axudar 
a lembrar como marcalo correctamente

se imaxinamos as pegadas que deixa
ao camiñar por unha praia deserta:

unha curva para as sílabas átonas
é unha pegada para as tónicas.

''If music be the food of love
play on''

Por suposto, a maioría 
das pezas de Shakespeare

están escritas en prosa.

Mais se les con atención,

notarás que os personaxes de 
Shakespeare empregan a poesía,

particularmente o pentámetro iámbico,

polas mesmas razóns polas que 
usamos a poesía nas nosas vidas:

para expresar a paixón, 
a introspección, ou o transcendental.

Ben sexa cando Hamlet reflexiona 
sobre a súa existencia,

ou cando Romeo profesa o seu amor,

os personaxes recorren ao pentámetro
iámbico para falaren das súas emocións

e o seu lugar no mundo.

O que dá lugar a unha última pregunta:

Por que Shakespeare escolleu 
o pentámetro iámbico para estes momentos,

no canto do hexámetro trocaico 
ou o hexámetro dactílico?

Dise que o pentámetro iámbico era 
fácil de memorizar para os actores

e para o público de comprender

porque se adapta de maneira natural
ao inglés.

Pero é posible que haxa outra razón.

Cando estés nunha situación moi emocional,

coma as que fan que os personaxes de 
Shakespeare cambien de súpeto a verso,

pon a man sobre o lado esquerdo 
do teu peito.

Qué sentes?

Ese é o teu corazón latindo en iambos.

pum-PUM, pum-PUM,
pum-PUM, pum-PUM, pum-PUM

Os versos máis poéticos de Shakespeare 
non só falan sobre cousas do corazón,

senón que tamén seguen o seu ritmo.