WEBVTT

00:00:07.569 --> 00:00:12.165
ดูเหมือนว่าเครื่องหมายอัฒภาค
กำลังดิ้นรนกับวิกฤติทางเอกลักษณ์

00:00:12.165 --> 00:00:15.083
มันดูเหมือนจุลภาคผสมกับมหัพภาค

00:00:15.083 --> 00:00:20.608
นั่นอาจเป็นสาเหตุที่
เราใช้เครื่องหมายวรรคตอนนี้อย่างพร่ำเพรื่อ

00:00:20.608 --> 00:00:23.628
เพราะเราต่างสับสนในการใช้งานให้ถูกต้อง

00:00:23.628 --> 00:00:29.343
อันที่จริง เป็นเพราะสถานะก้ำกึ่งของอัฒภาค
ที่ทำให้มันมีประโยชน์

00:00:29.343 --> 00:00:33.393
อัฒภาคนั้นหนักแน่นกว่าจุลภาค
และจบเบากว่ามหัพภาค

00:00:33.393 --> 00:00:36.764
มันเติมเต็มช่องว่างระหว่างกัน
และด้วยเหตุนั้น

00:00:36.764 --> 00:00:40.526
มันจึงมีหน้าที่อันสำคัญและเฉพาะตัว

00:00:40.526 --> 00:00:43.579
อย่างแรกคือ มันสามารถชี้แจงแนวคิดในประโยค

00:00:43.579 --> 00:00:46.681
ที่ถูกห้อยด้วยจุลภาคหลายอัน

00:00:46.681 --> 00:00:50.217
"อัฒภาคอาจดูน่ากลัวในครั้งแรก

00:00:50.217 --> 00:00:52.757
แต่หลังจากนั้น พวกมันจะกระจ่างแจ้ง

00:00:52.757 --> 00:00:57.863
ท้ายที่สุด คุณจะพบว่าตัวเอง
หลงใหลไปกับเครื่องหมายอันน่าอภิรมย์นี้"

00:00:57.863 --> 00:01:00.966
แม้ว่าจุลภาค
จะแยกส่วนที่ต่างกันของประโยคออกจากกัน

00:01:00.966 --> 00:01:04.376
มันก็ง่ายที่จะหลงลืมว่าอะไรเป็นของที่ไหน

00:01:04.376 --> 00:01:07.751
ต่อมา อัฒภาคจึงตามมาเพื่อช่วยเหลือ

00:01:07.751 --> 00:01:12.269
ในประโยคที่แบ่งเป็นรายการ
อัฒภาคสามารถส่งแรงมากกว่าที่จุลภาคทำได้

00:01:12.269 --> 00:01:17.528
โดยตัดประโยคเป็นส่วน ๆ
และจัดหมวดสิ่งที่อยู่ด้วยกัน

00:01:17.528 --> 00:01:22.413
อัฒภาคทำให้ของแตกออกจากกัน
แต่ก็สร้างความเชื่อมโยงด้วย

00:01:22.413 --> 00:01:26.605
หน้าที่อีกอย่างของอัฒภาค
คือเชื่อมข้อความที่เดิมแยกจากกัน

00:01:26.605 --> 00:01:29.436
พวกนี้คือประโยคที่ต่างอยู่ได้ด้วยตัวเอง

00:01:29.436 --> 00:01:31.556
แต่พอเชื่อมด้วยอัฒภาค

00:01:31.556 --> 00:01:35.662
ดูดีและไพเราะขึ้น
เพราะต่างก็เชื่อมโยงกันในทางใดทางหนึ่ง

00:01:35.662 --> 00:01:38.812
"ครั้งหนึ่งอัฒภาคเคยเป็น
สิ่งลึกลับอันยิ่งใหญ่สำหรับฉัน

00:01:38.812 --> 00:01:41.526
ฉันไม่รู้เลยว่าจะวางมันไว้ตรงไหน"

00:01:41.526 --> 00:01:43.695
ในทางเทคนิคแล้ว ไม่มีข้อผิดใด ๆ ณ ที่นี้

00:01:43.695 --> 00:01:46.513
สองประโยคนี้สามารถอยู่ด้วยตัวเองได้

00:01:46.513 --> 00:01:49.984
แต่ถ้าคิดภาพว่าสองประโยคนั้น
ปรากฏท่ามกลางประโยคอื่นจำนวนมาก

00:01:49.984 --> 00:01:54.218
ในความยาวเท่า ๆ กัน
แต่ละอันถูกแยกโดยมหัพภาค

00:01:54.218 --> 00:01:57.789
คงจะจืดจางลงอย่างเร็ว

00:01:57.789 --> 00:01:59.335
ในสถานการณ์เช่นนั้น

00:01:59.335 --> 00:02:02.382
อัฒภาคนำมาซึ่งความลื่นไหล
และความหลากหลายในการเขียน

00:02:02.382 --> 00:02:04.927
จากการเชื่อมโยงข้อความที่เกี่ยวเนื่องกัน

00:02:04.927 --> 00:02:09.687
แต่แม้จะมีประโยชน์
อัฒภาคจะไม่ได้อยู่ได้ทุกที่

00:02:09.687 --> 00:02:12.663
มีกฎหลักอยู่สองข้อที่ควบคุมการใช้งาน

00:02:12.663 --> 00:02:15.692
อย่างแรกคือ นอกจากว่าจะถูกใช้ในรายการ

00:02:15.692 --> 00:02:20.728
อัฒภาคควรจะเชื่อมเฉพาะ
วลีที่เกี่ยวข้องกันในทางใดทางหนึ่ง

00:02:20.728 --> 00:02:22.884
ไม่ควรจะถูกใช้ที่แบบนี้ ตัวอย่างเช่น

00:02:22.884 --> 00:02:25.903
"ครั้งหนึ่งอัฒภาคเคยเป็น
ความลึกลับอันยิ่งใหญ่สำหรับฉัน

00:02:25.903 --> 00:02:29.051
ฉันชอบทานแซนวิชจริง ๆ"

00:02:29.051 --> 00:02:33.647
มหัพภาคทำหน้าที่ตรงนี้ได้ดีที่สุด
เพราะนี่คือสองใจความที่แตกต่างกัน

00:02:33.647 --> 00:02:37.787
หน้าที่ของอัฒภาคคือการทำให้สองวลีที่แยกกัน
มาเชื่อมกันอีกครั้ง

00:02:37.787 --> 00:02:40.262
ซึ่งจะส่งผลดีต่อการมีอยู่ระหว่างกันและกัน

00:02:40.262 --> 00:02:42.446
เพราะต่างก็อ้างอิงกับสิ่งเดียวกัน

00:02:42.446 --> 00:02:46.489
อย่างที่สอง
คุณจะแทบไม่เห็นอัฒภาคที่เต็มใจจะถูกใช้งาน

00:02:46.489 --> 00:02:49.250
หน้าคำสันธานเชื่อมประโยค

00:02:49.250 --> 00:02:55.763
คำว่า and, but, for, nor, or, so และ yet

00:02:55.763 --> 00:02:57.852
อันที่จริง ที่ตรงนี้เป็นของจุลภาค

00:02:57.852 --> 00:03:02.157
แต่อัฒภาคสามารถแทนที่คำสันธาน
เพื่อตัดทอนประโยคให้สั้นลง

00:03:02.157 --> 00:03:04.149
หรือเพื่อให้ประโยคมีความหลากหลาย

00:03:04.149 --> 00:03:08.101
ท้ายที่สุดแล้ว เครื่องหมายวรรคตอนนี้

00:03:08.101 --> 00:03:11.782
สามารถมอบความกระจ่าง พลัง
และรูปแบบงานเขียน

00:03:11.782 --> 00:03:15.345
ทั้งหมดภายในหนึ่งจุดและรอยเส้นขนาดจิ๋ว

00:03:15.345 --> 00:03:18.486
ซึ่งเพียงแค่กำลังรอคอย
ที่จะถูกวางลงในตำแหน่งที่ถูกต้อง