Gabriel Orozco, Obit

Ben vefat ilanlarını okuyan biri değilimdir.

Ancak özellikle New York Times'ta karşıma çıkan bazı

başlıklar çok komik oluyordu.

Mesela "Ampüllerin Ustası" ya da

" Bir Zamanlar Shirley Temple'a Rakip Olarak Tanınan Kişi"

ya da "Dondurulmuş Meyve Suyu'nda Öncü Kişi" gibi.

İşte ben de

bunları vefat ilanlarını toplamaya başladım

ve aralarında en cazip, en ilgi çekici,

en komik ve ya en banal olduğunu düşündüğüm

tanımlamalarını ayırmaya başladım.

Bu bir çeşit anıtkabre benzedi.

Normalde siz ölmüş kişilerin anısına bir şey gördüğünüzde

bu bir listeden oluşur, öyle değil mi?

İnsanların isim listesini görürsünüz.

Buradaysa

isim listesi yok.

Birinin anısına yazılmış uçuşan cümleler var.

Bu insanların kim oldukları değil,

ne yaptıkları önemli.

Bence bir açıdan, çok varoluşçu bir eser.

Sanki en başından beri,

biz insanlarla iletişim kurmaya başladığımızdan itibaren

bizler yemek yiyen, belirli davranışlarda bulunan veya

insanlarla etkileşime giren bir organizma değilmişiz de,

biz yalnızca dilden ibaretmişiz gibi.

Benim için önemli olan sergi

sırasında gördüğünüz değil de,

sergiden sonra olanlardır.

İnsanların gerçeği algılamalarında ortaya çıkan değişikliktir.

Onlar gazeteyi bir sonraki açışlarında

ve vefat ilanlarına baktıklarında

onlar da bu cümlelerin komik, ilgi çekici ya da orjinal olup olmadığına bakacaklar.

Sonra da bu eserle bağ kuran kişiler

akıllarında bu vefat tanımlamalarını tutuyor olacaklar

ve belki de benim yaptığımın aynısını yapacaklar.

Sonra benim vefat ilanımda da bir gün şöyle yazacak:

" Dünyadaki En Önemli Vefat İlanı Koleksiyoncusu"

:)