1
00:00:00,000 --> 00:00:07,000
สวัสดีครับ เป็นอย่างไรกันบ้าง? เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยครับ?
(มีสัมมนาก่อนหน้านี้ -- ผู้แปล)

2
00:00:07,000 --> 00:00:11,000
ผมน่ะ ประทับใจมากเลย

3
00:00:11,000 --> 00:00:15,000
ผมก็เลยจะกลับแล้วล่ะ (เสียงหัวเราะ)

4
00:00:15,000 --> 00:00:19,000
เห็นด้วยไหมครับว่ามีแนวคิดอยู่ 3 รูปแบบ

5
00:00:19,000 --> 00:00:23,000
ในการสัมนาครั้งนี้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับ

6
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
สิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึงต่อไป

7
00:00:25,000 --> 00:00:29,000
เรื่องแรกคือ หลักฐานที่มหัศจรรย์เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์

8
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
ในการนำเสนอทั้งหมดที่เราได้รับทราบมา

9
00:00:32,000 --> 00:00:35,000
และในตัวของทุกๆ ท่าน ที่อยู่ ณ ที่นี้ มันช่างหลากหลาย

10
00:00:35,000 --> 00:00:38,000
และกว้างไกลเหลือเกินครับ และเรื่องที่สองก็คือ

11
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
ความคิดสร้างสรรค์ได้นำพวกเราไปสู่ที่แห่งหนึ่ง ที่เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

12
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
ในอนาคต ไม่รู้เลยจริงๆ

13
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
ว่ามันจะเป็นอย่างไร

14
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
ผมมีความสนใจในเรื่องการศึกษา

15
00:00:48,000 --> 00:00:51,000
ที่จริงแล้ว ผมพบว่า ทุกๆ คน มีความสนใจในเรื่องของการศึกษา

16
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
จริงไหมครับ น่าสนใจนะครับ

17
00:00:53,000 --> 00:00:56,000
สมมติว่าคุณอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ แล้วคุณพูดว่า

18
00:00:56,000 --> 00:00:59,000
คุณทำงานด้านการศึกษา

19
00:00:59,000 --> 00:01:06,000
ทั้งที่จริง ถ้าคุณทำงานในแวดวงการศึกษา คุณจะไม่ค่อยได้อยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำบ่อยนักหรอก

20
00:01:06,000 --> 00:01:09,000
(หัวเราะ) คือว่าคุณจะไม่ได้รับเชิญตั้งแต่แรกน่ะ

21
00:01:09,000 --> 00:01:14,000
ประหลาดนะครับ คุณไม่แย้งผมด้วย

22
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
เอาเป็นว่าถ้าคุณได้รับเชิญไปงาน
แล้วคุยกับคนอื่นๆ ในงาน

23
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
เกิดมีคนถามคุณว่า "คุณทำงานอะไร"

24
00:01:18,000 --> 00:01:20,000
แล้วคุณตอบว่า ผมทำงานด้านการศึกษา

25
00:01:20,000 --> 00:01:24,000
คุณจะเห็นว่า หน้าพวกเขาจะซีดลงทันที พวกเค้าจะคิดในใจว่า

26
00:01:24,000 --> 00:01:30,000
โธ่ ซวยจริง ๆ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย
ค่ำคืนแห่งอิสระภาพของฉันในอาทิตย์นี้ (หัวเราะ)

27
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
แต่ถ้าคุณถามเกี่ยวกับการศึกษาของพวกเขา

28
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
เค้าจะตอบมาเป็นฉากๆ เลยครับ เพราะว่าการศึกษา

29
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
เป็นเรื่องที่คนยึดถืออย่างลึกซึ้ง จริงไหมครับ?

30
00:01:37,000 --> 00:01:40,000
เหมือนกับเรื่องของศาสนา ความร่ำรวย และอีกหลายๆ เรื่อง

31
00:01:40,000 --> 00:01:44,000
ผมมีความสนใจอย่างมากในเรื่องของการศึกษา
และผมคิดว่าทุกคนก็คงเหมือนกัน

32
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
พวกเราสนใจมัน

33
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า
การศึกษาคือสิ่งที่

34
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
จะนำเราไปสู่อนาคตที่เราคาดไม่ถึง

35
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ลองคิดดูซิครับ เด็กที่เริ่มเข้าโรงเรียนในปีนี้ (2006)

36
00:01:55,000 --> 00:02:01,000
จะเกษียณอายุในปี 2065 ไม่มีใครรู้เลยครับ

37
00:02:01,000 --> 00:02:04,000
แม้แต่บรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย
ที่มาร่วมในการสัมนาช่วง 4 วันที่ผ่านมา

38
00:02:04,000 --> 00:02:06,000
ไม่รู้เลยครับว่าโลกจะเป็นอย่างไร

39
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
แม้แต่ในอีก 5 ปีข้างหน้า และพวกเรานั่นแหละที่จะต้อง

40
00:02:08,000 --> 00:02:11,000
สอนเด็กๆ ให้รับมือกับสิ่งที่จะมาถึง
ดังนั้น ผมคิดว่าความยากที่จะคาดเดานั้น

41
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน

42
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
และแนวคิดสุดท้าย แนวคิดที่สามก็คือ

43
00:02:15,000 --> 00:02:20,000
พวกเราทุกคนเห็นด้วย ใช่ไหมครับว่า

44
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
เด็กๆ มีความสามารถที่วิเศษ

45
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
ความสามารถของพวกเขาในเรื่องของนวัตกรรม
ดูจากเด็กหญิงซิรีนาเมื่อคืนนี้ซิครับ เธอเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์จริงๆ

46
00:02:25,000 --> 00:02:28,000
ใช่มั้ยครับ ในสิ่งที่เธอสามารถทำได้

47
00:02:28,000 --> 00:02:33,000
เธอทำได้เยี่ยมไปเลยครับ แต่ผมก็ยังคิดว่าเธอคงไม่ได้

48
00:02:33,000 --> 00:02:36,000
เก่งไปทั้งหมดในเรื่องของวัยเด็ก

49
00:02:36,000 --> 00:02:39,000
แต่สิ่งที่พวกเราได้เห็นคือ คนที่มีความมุ่งมั่นเป็นเลิศ

50
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
คือคนที่หาความสามารถเฉพาะตัวของตนเองเจอ
ข้อโต้แย้งของผมก็คือ

51
00:02:41,000 --> 00:02:43,000
ผมคิดว่า เด็กทุกคน มีความสามารถเฉพาะตัว

52
00:02:43,000 --> 00:02:45,000
แต่พวกเรากลับทำลายมันอย่างน่าเสียดาย

53
00:02:45,000 --> 00:02:48,000
ดังนั้น วันนี้ ผมอยากจะพูดถึง การศึกษา และ

54
00:02:48,000 --> 00:02:51,000
ความคิดสร้างสรรค์
ความคิดที่ผมต้องการนำเสนอคือ

55
00:02:51,000 --> 00:02:54,000
ความคิดสร้างสรรค์นั้นมีความสำคัญ
ในด้านการศึกษาพอๆ กับการรู้หนังสือ

56
00:02:54,000 --> 00:02:58,000
และเราควรที่จะให้ความสำคัญ
กับมันอย่างเท่าเทียมกัน

57
00:02:58,000 --> 00:03:06,000
(เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ
อันที่จริงก็เท่านั้นล่ะครับ

58
00:03:06,000 --> 00:03:10,000
ขอบคุณมากครับ (หัวเราะ)
เอาล่ะ เหลืออีก 15 นาที

59
00:03:10,000 --> 00:03:17,000
อืม ตอนที่ผมเกิด....ไ่ม่ล่ะ (หัวเราะ)

60
00:03:17,000 --> 00:03:21,000
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินเรื่องๆ หนึ่ง
ที่ผมชอบที่จะเล่าต่อให้กับคนอื่นๆ ฟัง

61
00:03:21,000 --> 00:03:25,000
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็ก
ผู้หญิงอายุ 6 ขวบคนหนึ่งในชั่วโมงศิลปะ

62
00:03:25,000 --> 00:03:27,000
เธอนั่งวาดรูปอยู่หลังห้อง

63
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
คุณครูของเธอบอกว่า

64
00:03:29,000 --> 00:03:33,000
เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เคยให้ความสนใจในสิ่งใดๆ เลย
นอกจากในชั่วโมงศิลปะของวันนี้

65
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
คุณครูรู้สึกประหลาดใจมาก
จึงเดินเข้าไปหาเด็กน้อย

66
00:03:35,000 --> 00:03:38,000
แล้วถามเธอว่า "หนูกำลังวาดอะไรอยู่จ๊ะ"

67
00:03:38,000 --> 00:03:41,000
เด็กน้อยตอบว่า "หนูกำลังวาดรูปพระเจ้าค่ะ"

68
00:03:41,000 --> 00:03:44,000
แล้วคุณครูก็ถามต่อว่า
"แต่ว่าไม่มีใครรู้นะจ๊ะว่าพระเจ้าหน้าตาเป็นยังไง"

69
00:03:44,000 --> 00:03:51,000
เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตอบว่า
"อีกแป๊บนึงพวกเค้าก็จะรู้แล้วล่ะค่ะ"

70
00:03:51,000 --> 00:03:52,000
(หัวเราะ)

71
00:03:52,000 --> 00:03:57,000
ตอนที่ลูกชายของผมอายุ 4 ขวบ ในอังกฤษ

72
00:03:57,000 --> 00:04:00,000
อืม อันที่จริงแล้วเขาก็อายุ 4 ขวบ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนแหละครับ (หัวเราะ)

73
00:04:00,000 --> 00:04:06,000
ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้ว
ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนในปีนั้นเขาก็อายุ 4 ขวบ

74
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
เขาได้ร่วมแสดงในการแสดง
เกี่ยวกับวันประสูติของพระเยซู

75
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
คุณจำเรื่องราวได้ไหมครับ
มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากนะครับ

76
00:04:11,000 --> 00:04:14,000
เมล กิ๊บสัน ถึงขั้นทำภาคต่อเลยทีเดียว

77
00:04:14,000 --> 00:04:19,000
คุณคงเคยได้ชมแล้ว "กำเนิดพระเยซู ภาค 2"
เจมส์ ลูกชายของผม ได้เล่นเป็น โจเซฟ

78
00:04:19,000 --> 00:04:22,000
ซึ่งพวกเราตื่นเต้นกันมาก

79
00:04:22,000 --> 00:04:24,000
เราถือว่านี่เขาเป็นหนึ่งในนักแสดงนำเลยทีเดียว

80
00:04:24,000 --> 00:04:26,000
ตอนไปดูเรายกทีมกันใส่เสื้อยืดที่สกรีนว่า

81
00:04:26,000 --> 00:04:29,000
"เจมส์ โรบินสัน เป็น โจเซฟ" (หัวเราะ)

82
00:04:29,000 --> 00:04:31,000
เขาไม่มีบทพูดเลยครับ
แต่คุณก็คงรู้ว่าเค้าบทเป็นอย่างไร

83
00:04:31,000 --> 00:04:34,000
ตอนที่กษัตริย์ 3 พระองค์เดินทางมาถึง
พวกเขานำของขวัญมาด้วย

84
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
ซึ่งได้แก่ ทอง ยางสนที่มีกลิ่นหอม
และ น้ำมันหอม

85
00:04:36,000 --> 00:04:38,000
เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงครับ
พวกเรานั่งดูอยู่ที่นั่น

86
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
ผมคิดว่าเกิดการผิดคิวกันเกิดขึ้น

87
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
เพราะว่าเราคุยกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
หลังจากที่ตัวละครเดินเข้ามาบนเวที เราถามเขาว่า

88
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
"หนูว่านี่โอเคมั๊ย" เด็กน้อยตอบว่า
"ครับ ทำไมเหรอครับ?" "มีอะไรผิดปกติเหรอครับ"

89
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
พวกเขาแค่ยืนสลับที่กัน

90
00:04:46,000 --> 00:04:47,000
อย่างไรก็ตาม เด็กชายสามคนเดินเข้ามาบนเวที

91
00:04:47,000 --> 00:04:49,000
เด็กอายุ 4 ขวบ ที่มีผ้าเช็ดจานวางอยู่บนศีรษะ

92
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
แล้วพวกเขาก็วางกล่องของขวัญลง

93
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
เด็กชายคนแรกพูดว่า "ข้านำทองมาให้เจ้า"

94
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
เด็กชายคนที่สองพูดว่า "ข้านำน้ำมันหอม มาให้เจ้า"

95
00:04:57,000 --> 00:05:11,000
แล้วเด็กชายคนสุดท้ายก็พูดว่า "อันนี้แฟรงค์ส่งมา"
(หัวเราะ เพราะศัพท์ที่ควรพูดคือ Frankincense)

96
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
ทั้งสองเรื่องที่ผมเล่ามา
มีสิ่งที่เหมือนกันคือ เด็กทุกคนกล้าที่จะลอง

97
00:05:13,000 --> 00:05:16,000
ถึงพวกเขาจะไม่รู้ พวกเขาก็จะลองดู

98
00:05:16,000 --> 00:05:19,000
จริงไหมครับ? เด็กไม่กลัวที่จะทำผิดพลาด

99
00:05:19,000 --> 00:05:24,000
เอาล่ะ แต่นี่ผมไม่ได้หมายความว่าการทำผิดพลาด
เป็นสิ่งเดียวกันกับการมีความคิดสร้างสรรค์นะครับ

100
00:05:24,000 --> 00:05:25,000
แต่เราทุกคนทราบว่า

101
00:05:25,000 --> 00:05:28,000
ถ้าหากเราไม่พร้อมยอมรับกับการกระทำที่ผิดพลาด

102
00:05:28,000 --> 00:05:31,000
เราจะไม่มีวันสร้างสรรค์สิ่งที่แปลกใหม่ขึ้นมาได้

103
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
ถ้าเราไม่พร้อมยอมรับกับการทำผิดพลาด
และรู้ไหมครับว่าเมื่อเวลาที่เด็กๆ โตเป็นผู้ใหญ่

104
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
เด็กส่วนใหญ่สูญเสียความสามารถ
ในการยอมรับความผิดพลาด

105
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
พวกเขาจะกลายเป็นคน
ที่กลัวต่อการทำผิดพลาด

106
00:05:39,000 --> 00:05:41,000
คิดดูซิ พวกเราบริหารบริษัทแบบนี้

107
00:05:41,000 --> 00:05:44,000
แบบที่เราทำให้การทำผิดพลาด
เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และตอนนี้

108
00:05:44,000 --> 00:05:47,000
เราก็บริหารระบบการศึกษา
แบบที่ยอมรับความผิดพลาดไม่ได้ด้วย

109
00:05:47,000 --> 00:05:50,000
การทำผิด กลายเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด
ที่คุณจะสามารถทำได้

110
00:05:50,000 --> 00:05:53,000
ดังนั้น ผลของมันก็คือ
เรากำลังให้การศึกษาแก่คน เพื่อให้ละทิ้ง

111
00:05:53,000 --> 00:05:56,000
ความสามารถในด้านความคิดสร้างสรรค์

112
00:05:56,000 --> 00:05:59,000
ครั้งหนึ่ง ปิกัสโซ่ (ศิลปินด้านการวาดภาพ)
เคยกล่าวไว้ว่า เด็กทุกคนเกิดมาเป็นศิลปิน

113
00:05:59,000 --> 00:06:03,000
ปัญหาก็คือ จะทำอย่างไรให้ความเป็นศิลปินนั้น
ยังคงอยู่เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่

114
00:06:03,000 --> 00:06:05,000
ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า พวกเราไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์
มากขึ้นตามการเจริญเติบโต

115
00:06:05,000 --> 00:06:08,000
แต่พวกเรากลับมีลดน้อยลง ตามอายุที่มากขึ้น
หรืออาจจะพูดได้ว่า พวกเราได้รับการศึกษาให้มีความถดถอยด้านความคิดสร้างสรรค์

116
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไรล่ะ?

117
00:06:10,000 --> 00:06:14,000
ผมอาศัยอยู่ที่เมือง Stratford-on-Avon เมื่อ 5 ปีก่อน

118
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
หลังจากนั้น ครอบครัวเราก็ได้ย้ายย้ายจาก
Stratford มาที่ Los Angeles

119
00:06:16,000 --> 00:06:20,000
ลองจินตนาการดูซิครับว่า มันเป็นการเปลี่ยนแปลง
จากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดไหน

120
00:06:20,000 --> 00:06:22,000
(หัวเราะ) จริงๆ แล้ว

121
00:06:22,000 --> 00:06:24,000
พวกเราอยู่ในเมืองที่เรียกว่า Snitterfield

122
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
ซึ่งอยู่ในรอบนอกของ Stratford
มันเป็นสถานที่ที่

123
00:06:26,000 --> 00:06:31,000
เป็นบ้านเกิดของคุณพ่อของ Shakespeare 
คุณได้ยินอย่างนี้เกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นรึเปล่า? ผมเป็นนะ

124
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
คุณไม่เคยคิดว่า Shakespeare มีพ่อใช่ไหมครับ

125
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
จริงไหม คุณคงไม่เคยคิดถึง

126
00:06:35,000 --> 00:06:37,000
Shakespeare ตอนเป็นเด็กใช่ไหมครับ?

127
00:06:37,000 --> 00:06:40,000
Shakespeare อายุ 7 ขวบเหรอ? 
ผมไม่เคยคิดถึงหรอก แต่จริงๆ แล้ว

128
00:06:40,000 --> 00:06:42,000
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เขาเคยอายุ 7 ขวบ

129
00:06:42,000 --> 00:06:51,000
เขาเคยเรียนอยู่ในวิชาภาษาอังกฤษของครูสักคนหนึ่ง ใชไหมครับ?
มันจะน่ารำคาญสักแค่ไหนนะ?

130
00:06:51,000 --> 00:07:05,000
(หัวเราะ) ครูของเขาคงจะเขียนรายงานผลการเรียนว่า
"ต้องพยายามมากกว่านี้" หรืออย่างตอนที่พ่อของ Shakespeare ส่งเขาเข้านอน

131
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
"ไปนอนได้แล้ว"

132
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
"วางดินสอลง

133
00:07:10,000 --> 00:07:18,000
แล้วก็หยุดพูดแบบนี้ซะที มันทำให้คนอื่นเค้าสับสนกันไปหมด"

134
00:07:18,000 --> 00:07:23,000
(หัวเราะ)

135
00:07:23,000 --> 00:07:26,000
เอาล่ะครับ กลับมาเข้าเรื่อง ก็คือครอบครัวของผม
ย้ายจากเมือง Stratford มาที่ Los Angeles

136
00:07:26,000 --> 00:07:30,000
ที่ผมอยากจะเล่าเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้คือ

137
00:07:30,000 --> 00:07:33,000
ลูกชายของผมไม่อยากย้ายมาเลย

138
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
ผมมีลูกสองคนครับ
ลูกชายตอนนี้อายุ 21 ส่วนลูกสาวอายุ 16

139
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
เจ้าลูกชายผมเค้าไม่อยากย้ายไป Los Angeles
จริงๆ เขาชอบเมืองนี้นะครับ

140
00:07:38,000 --> 00:07:43,000
แต่ว่า ณ ตอนนั้น เขามีแฟนอยู่ในอังกฤษ
ชื่อ ซาร่าห์ รักเดียวของเขาเลยล่ะครับ

141
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
เขารู้จักเธอมาได้ประมาณเดือนนึง

142
00:07:45,000 --> 00:07:48,000
แต่จะว่าไป อาจจะเรียกได้ว่า
พวกเขาเหมือนแต่งงานกันมาแล้วครบ 4 ปี

143
00:07:48,000 --> 00:07:52,000
เพราะว่าการคบกับใครได้ 1 เดือนสำหรับเด็กอายุ 16 แล้ว
มันเหมือนเป็นระยะเวลายาวนาน

144
00:07:52,000 --> 00:07:54,000
ดังนั้น ลูกชายผมจึงเสียใจมาก
ตอนที่อยู่บนเครื่อง

145
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
เขาบอกว่า "ผมคงไ่ม่มีทางเจอผู้หญิงอย่างซาร่าห์อีกแล้ว"

146
00:07:56,000 --> 00:07:58,000
จริงๆ แล้ว ผมกับภรรยา ดีใจครับที่เป็นแบบนั้น

147
00:07:58,000 --> 00:08:10,000
เพราะว่า ซาร่าห์ คือเหตุผลหลัก
ที่เราตัดสินใจย้ายออกจากอังกฤษ

148
00:08:10,000 --> 00:08:13,000
(หัวเราะ)

149
00:08:13,000 --> 00:08:16,000
แต่การย้ายมาอเมริกาทำให้เราฉุกคิดครับ

150
00:08:16,000 --> 00:08:18,000
เมื่อคุณได้ท่องเที่ยวมาแล้วทั่วโลก

151
00:08:18,000 --> 00:08:22,000
คุณจะพบว่า ระบบการศึกษา ทุกที่บนโลกนี้
มีการจัดระดับของวิชาต่าง ๆ แบบเดียวกัน

152
00:08:22,000 --> 00:08:24,000
ทุกที่เลยครับ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน

153
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
คุณอาจคิดว่ามันน่าจะต่างกัน
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ

154
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
ระดับบนสุดก็คือ คณิตศาสตร์ และ ภาษา

155
00:08:29,000 --> 00:08:31,000
จากนั้นก็มนุษยศาสตร์ และล่างสุดคือศิลปะ

156
00:08:31,000 --> 00:08:33,000
เป็นแบบนี้ทั้งโลกเลยครับ

157
00:08:33,000 --> 00:08:36,000
และเป็นแบบนี้ในทุกระบบด้วยครับ

158
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
นอกจากนี้ข้างในสาขาศิลปะเอง
ก็ยังแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ

159
00:08:38,000 --> 00:08:40,000
ในสถานศึกษา จิตรกรรม และ ดนตรี
จะมีสถานะที่สูงกว่า

160
00:08:40,000 --> 00:08:43,000
การแสดง และการเต้นรำ
ไม่มีระบบการศึกษาใดเลยในโลกนี้

161
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
ที่เราสอนให้เด็กๆ เต้นรำ ทุกวัน

162
00:08:45,000 --> 00:08:48,000
เหมือนกับที่เราสอนคณิตศาสตร์ ทำไมล่ะครับ

163
00:08:48,000 --> 00:08:50,000
ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนั้น
ผมว่าเรื่องนี้สำคัญมากทีเดียว

164
00:08:50,000 --> 00:08:53,000
ใช่ครับ ผมยอมรับว่าความรู้ด้านคณิตศาสตร์นั้นสำคัญ
แต่ผมว่าการเต้นก็สำคัญเหมือนกัน

165
00:08:53,000 --> 00:08:56,000
เด็กๆ เต้นตลอดเวลา ถ้าพวกเขาได้รับอนุญาต

166
00:08:56,000 --> 00:08:59,000
พวกเราก็มีร่างกายด้วยกันทั้งนั้นใช่ไหมครับ
ผมไม่ได้พลาดอะไรไปใช่ไหม

167
00:08:59,000 --> 00:09:03,000
(หัวเราะ) จริงๆ นะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

168
00:09:03,000 --> 00:09:05,000
เมื่อเด็กๆ โตขึ้น 
พวกเราก็ค่อยๆ สอนเด็กเหล่านั้น

169
00:09:05,000 --> 00:09:08,000
ให้ใช้ความสามารถตั้งแต่เอวขึ้นไป
แล้วเราก็เน้นเฉพาะการใช้สมอง

170
00:09:08,000 --> 00:09:10,000
และค่อนข้างจะไปทางซีกหนึ่งของสมองด้วย

171
00:09:10,000 --> 00:09:14,000
ถ้าหากคุณเป็นมนุษย์ต่างดาว
แล้วได้เข้าไปเยี่ยมชมงานด้านการศึกษา

172
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
เพื่อตอบคำถามว่า "การศึกษา มีไว้เพื่ออะไร?"

173
00:09:17,000 --> 00:09:19,000
คุณคงจะได้ข้อสรุป
จากการพิจารณาจากผลผลิตที่ออกมา

174
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
จากคนที่ได้รับผลประโยชน์จากมัน

175
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
คนที่ทำในสิ่งที่คิดว่าสมควรทำ

176
00:09:23,000 --> 00:09:26,000
คนที่ประสบความสำเร็จ

177
00:09:26,000 --> 00:09:29,000
คุณน่าจะได้ข้อสรุปว่า
วัตถุประสงค์ของการศึกษา

178
00:09:29,000 --> 00:09:30,000
ของทั้งโลกใบนี้ คือ

179
00:09:30,000 --> 00:09:34,000
การผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย ว่ามั้ยครับ

180
00:09:34,000 --> 00:09:36,000
พวกเขาเหล่านั้นคือ
คนที่อยู่อันดับต้นๆ ของการจัดอันดับครับ

181
00:09:37,000 --> 00:09:40,000
ผมก็เคยอยู่ในคนกลุ่มนั้นครับ เป็นยังไงล่ะ (หัวเราะ)

182
00:09:40,000 --> 00:09:44,000
ผมชอบอาจารย์มหาวิทยาลัยนะครับ แต่ผมว่า

183
00:09:44,000 --> 00:09:48,000
เราไม่ควรยกย่องพวกเขา
ว่าเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมที่สุด

184
00:09:48,000 --> 00:09:50,000
พวกเขาก็แค่สิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งเท่านั้นครับ

185
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
ที่ค่อนข้างจะมีความช่างคิด ช่างสงสัย

186
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
และผมพูดอย่างนี้โดยไม่คิดถึงความชื่นชม
ที่มีต่อพวกเขานะครับ

187
00:09:54,000 --> 00:09:57,000
จากประสบการณ์ที่ผมมี
มีบางอย่างน่าสนใจเกี่ยวกับบรรดาศาสตราจารย์เหล่านี้ครับ

188
00:09:57,000 --> 00:10:00,000
ไม่ใ่ช่ทุกคนนะครับ แค่บางคน
ที่มีชีวิตอยู่แต่กับความคิดในหัวของตัวเอง

189
00:10:00,000 --> 00:10:02,000
อยู่อย่างนั้นเลยครับ
แล้วค่อนข้างไปทางสมองซีกหนึ่ง

190
00:10:02,000 --> 00:10:06,000
พวกเขาไม่สนใจร่างกายของพวกเขาหรอกครับ

191
00:10:06,000 --> 00:10:08,000
พวกเขามองว่าร่างกายนั้น

192
00:10:08,000 --> 00:10:17,000
ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่ทำให้ศีรษะของพวกเขา
เคลื่อนที่ไปยังสถานที่ต่างๆ ได้

193
00:10:17,000 --> 00:10:24,000
(หัวเราะ) ร่างกายก็เป็นแค่สิ่งที่
พาศีรษะของเขาไปประชุม

194
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
ถ้าคุณอยากเห็นหลักฐาน
เกี่ยวกับประสบการณ์การละทิ้งร่างกาย

195
00:10:27,000 --> 00:10:30,000
ลองไปเข้าร่วมงานสัมนา
ของอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยซิครับ

196
00:10:30,000 --> 00:10:32,000
บรรดาผู้มีคุณวุฒิทางการศึกษา

197
00:10:32,000 --> 00:10:35,000
ไปงานเต้นรำในคืนสุดท้ายของการสัมนานะครับ

198
00:10:35,000 --> 00:10:39,000
(หัวเราะ) ณ ที่นั่น คุณจะได้เห็น
ชาย หญิง ที่โตแล้ว

199
00:10:39,000 --> 00:10:43,000
ขยับแข้ง ขยับขา
แบบไม่เข้าจังหวะเอาเสียเลยครับ

200
00:10:43,000 --> 00:10:47,000
อยู่จนงานเลิก
แล้วไปเขียนบนความเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะครับ

201
00:10:47,000 --> 00:10:53,000
ทีนี้ ระบบการศึกษาของเรา
เกิดจากความคิดเกี่ยวกับความสามารถทางวิชาการ

202
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
แ่ต่มันก็มีเหตุผลจากว่า

203
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
ระบบนี้ในทั่วโลก ถูกสร้างขึ้นในช่วง

204
00:10:58,000 --> 00:11:00,000
ก่อนศตวรรษที่ 19 ซึ่งตอนนั้น
ยังไม่มีระบบการศึกษาสาธารณะเกิดขึ้นเลยครับ

205
00:11:00,000 --> 00:11:03,000
มันถูกคิดค้นขึ้นมาเพื่อ

206
00:11:03,000 --> 00:11:04,000
ตอบสนองความต้องการในยุค
ปฏิวัติอุตสาหกรรม

207
00:11:04,000 --> 00:11:07,000
ดังนั้น อันดับความสำคัญของวิชาต่างๆ
ถูกจัดโดยพิจารณาจาก 2 ปัจจัย ได้แก่

208
00:11:07,000 --> 00:11:11,000
ปัจจัยแรก วิชาที่มีประโยชน์
กับลักษณะงานที่มีอยู่ในยุคนั้นมากที่สุด

209
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
จะถูกจัดไว้สูงสุด
ดังนั้นคุณจะได้รับการชี้นำให้ออกห่าง

210
00:11:13,000 --> 00:11:15,000
จากสิ่งที่คุณชอบ ณ ตอนที่คุณเป็นเด็ก

211
00:11:15,000 --> 00:11:17,000
ด้วยเหตุผลที่ว่า

212
00:11:17,000 --> 00:11:20,000
คุณไม่มีทางทำมาหากินได้
จากวิชาความรู้ที่คุณชอบ จริงรึเปล่าครับ

213
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
ไม่ต้องเรียนดนตรีหรอก
โตขึ้นจะเป็นนักดนตรีไม่ได้นะ

214
00:11:22,000 --> 00:11:24,000
ไม่ต้องเีรียนศิลปะหรอก
โตขึ้นไม่ได้จะเป็นศิลปินเสียหน่อย

215
00:11:25,000 --> 00:11:29,000
คำแนะนำเหล่านี้ ณ ตอนนี้เราพบแล้วว่า
เป็นความคิดที่ผิด

216
00:11:29,000 --> 00:11:30,000
โลกเราตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงการปฏิวัติ

217
00:11:30,000 --> 00:11:33,000
ถัดมาคือความสามารถในด้านวิชาการ
ที่มีผลเป็นอย่างมาก

218
00:11:33,000 --> 00:11:34,000
กับมุมมองของพวกเราในเรื่องของสติปัญญา

219
00:11:34,000 --> 00:11:37,000
นั่นเป็นเพราะว่ามหาวิทยาลัยได้ออกแบบ
ระบบการศึกษาจากภาพลักษณ์ของตัวมันเอง

220
00:11:37,000 --> 00:11:39,000
ลองนึกดูซิครับว่า

221
00:11:39,000 --> 00:11:41,000
ระบบการศึกษาสาธารณะทุกที่ในโลกนี้
ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการ

222
00:11:41,000 --> 00:11:43,000
ในการเข้าสู่มหาวิทยาลัย

223
00:11:43,000 --> 00:11:46,000
และผลก็คือ มีหลายคนที่มีพรสวรรค์
มีความสามารถเฉพาะตัว

224
00:11:46,000 --> 00:11:48,000
เก่ง และมีความสร้างสรรค์
กลับคิดว่าพวกเขาไม่มีความสามารถอะไรเลย

225
00:11:48,000 --> 00:11:50,000
เพียงเพราะว่า พวกเขาเรียนไม่เก่ง

226
00:11:50,000 --> 00:11:54,000
ไม่มีใครมองเห็นคุณค่า
แล้วกลับถูกมองว่าผิดปกติ

227
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
ผมว่า เราไม่ควรปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปนะครับ

228
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
ด้วยข้อมูลจากองค์กรยูเนสโก
ภายใน 30 ปี จากนี้

229
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
ทั่วโลกจะมีคนจบการศึกษา

230
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
มากกว่าจำนวนคนทั้งหมด
ณ จุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์

231
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
จะมีคนจำนวนมากขึ้น

232
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
แล้วก็มีสิ่งต่างๆ ที่เราได้พูดถึงก่อนหน้านี้

233
00:12:07,000 --> 00:12:10,000
ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยี และการเปลี่ยนรูปร่างของมัน
ที่มีผลต่องาน และลักษณะโครงสร้างของประชากร

234
00:12:10,000 --> 00:12:12,000
และจำนวนของประชากรที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

235
00:12:12,000 --> 00:12:15,000
ถึงตอนนั้น การมีปริญญาจะไ่ม่มีความหมายอีกต่อไป
จริงไหมครับ

236
00:12:15,000 --> 00:12:19,000
ตอนที่ผมเป็นนักศึกษา
ตอนนั้นถ้าคุณมีปริญญา คุณก็จะมีงานทำ

237
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
แล้วถ้าหากคุณไม่มีงานทำ
นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่ต้องการมัน

238
00:12:22,000 --> 00:12:25,000
แล้วจริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากได้มันหรอกครับ (หัวเราะ)

239
00:12:25,000 --> 00:12:30,000
แต่คนรุ่นใหม่ที่มีปริญญาตอนนี้

240
00:12:30,000 --> 00:12:31,000
หลายคนกลับไปอยู่บ้าน
แล้วยังคงเล่นวีดีโอเกมส์

241
00:12:31,000 --> 00:12:34,000
เพราะคุณต้องมีปริญญาโท
เพื่อขยับจากงานเก่าที่ต้องการคนจบปริญญาตรี

242
00:12:34,000 --> 00:12:37,000
แล้วตอนนี้คุณก็ต้องมีปริญญาเอก
เพื่อให้ได้อีกงานหนึ่ง

243
00:12:37,000 --> 00:12:39,000
มันเป็นกระบวนการเฟ้อของการศึกษา

244
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
และมันชี้ให้เป็นว่าโครงสร้างของการศึกษา

245
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
ได้มีการเปลี่ยนแปลงแล้วในช่วงชีวิตของพวกเรา
เราจึงจำเป็นต้องคิดใหม่

246
00:12:43,000 --> 00:12:44,000
เกี่ยวกับมุมมองของเรา
ในเรื่องของสติปัญญา

247
00:12:44,000 --> 00:12:46,000
เรารู้อยู่ 3 อย่างเกี่ยวกับสติปัญญา

248
00:12:46,000 --> 00:12:49,000
สิ่งแรกคือมันหลากหลาย
เรามองโลกในมุมมองที่หลากหลาย

249
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
จากสิ่งที่เราได้ประสบ เราคิดจากสิ่งที่เห็น

250
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
จากสิ่งที่ได้ยิน จากการลงมือทำ

251
00:12:54,000 --> 00:12:57,000
เราคิดในแบบที่เป็นนามธรรม
เราคิดในการเคลื่อนไหว

252
00:12:57,000 --> 00:12:59,000
สิ่งที่สองคือ สติปัญญานั้น
มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

253
00:12:59,000 --> 00:13:02,000
ถ้าคุณมองการปฏิสัมพันธ์
ในเซลล์ต่างๆ ของสมอง

254
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
จากที่เราได้ฟังจากหลายการนำเสนอเมื่อวานนี้

255
00:13:05,000 --> 00:13:07,000
สติปัญญาเป็นการปฏิสัมพันธ์ที่มหัศจรรย์

256
00:13:07,000 --> 00:13:10,000
สมองของเราไม่ได้ถูกแบ่งออก
เป็นชิ้นส่วนต่างๆ

257
00:13:10,000 --> 00:13:13,000
ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์
ที่ผมนิยามไว้ว่าเป็นกระบวนการ

258
00:13:13,000 --> 00:13:15,000
ในการสร้างให้เกิดแนวความคิด
ที่เป็นต้นฉบับ ที่มีคุณค่า

259
00:13:15,000 --> 00:13:18,000
หลายครั้งมันไม่ได้มาจากการปฏิสัมพันธ์

260
00:13:18,000 --> 00:13:21,000
ของการมองสิ่งต่างๆ ในรูปแบบที่ต่างกันไป

261
00:13:21,000 --> 00:13:23,000
สมองนั้นถูกออกแบบ

262
00:13:23,000 --> 00:13:26,000
ให้มีการประสานกันของเส้นประสาท
ที่ได้หลอมรวมสมองทั้งสองส่วน

263
00:13:26,000 --> 00:13:28,000
เรียกว่า Corpus Collosum
ซึ่งในผู้หญิงนั้นพบว่าจะมีความหนากว่าผู้ชาย

264
00:13:28,000 --> 00:13:30,000
ซึ่งก็เป็นไปตามที่ เฮเลน ได้พูดไว้เมื่อวานนี้

265
00:13:30,000 --> 00:13:34,000
ผมคิดว่า มันคือเหตุผลว่าทำไมผู้หญิง
จึงสามารถทำงานหลายอย่างพร้อมๆ กันได้ดีกว่าผู้ชาย

266
00:13:34,000 --> 00:13:36,000
เพราะว่าพวกคุณเก่งกว่าจริงๆ ใช่มั้ย

267
00:13:36,000 --> 00:13:39,000
มีงานวิจัยสนับสนุนความคิดนี้มากมายเลยครับ
แต่ผมรู้ได้จากชีวิตของผมเอง

268
00:13:39,000 --> 00:13:41,000
ถ้าหากภรรยาของผมทำอาหารที่บ้าน

269
00:13:41,000 --> 00:13:45,000
โชคดีครับที่เธอไม่ได้ทำมันบ่อยนัก (หัวเราะ)

270
00:13:45,000 --> 00:13:48,000
เธอทำอาหารบางจานอร่อยนะครับ

271
00:13:48,000 --> 00:13:50,000
เอาเป็นว่า ถ้าภรรยาผมทำอาหาร

272
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
เธอสามารถคุยโทรศัพท์

273
00:13:52,000 --> 00:13:55,000
คุยกับลูกๆ พร้อมกับทาสีผนังไปด้วย

274
00:13:55,000 --> 00:13:58,000
ให้ผ่าตัดหัวใจไปด้วยก็ยังได้

275
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
แต่ถ้าตอนผมทำอาหาร
ประตูครัวจะถูกปิด เด็กๆ จะต้องออกไปข้างนอก

276
00:14:01,000 --> 00:14:04,000
หูโทรศัพท์ต้องยกออก
ถ้าภรรยาผมเข้ามาในครัว ผมจะรำคาญมาก

277
00:14:04,000 --> 00:14:17,000
ผมจะบอกว่า เทอรี่ ได้โปรดเถอะ
ขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม ผมกำลังทอดไข่ดาวอยู่นะ

278
00:14:17,000 --> 00:14:19,000
คุณเคยได้ยินคำพูดนี้รึเปล่า

279
00:14:19,000 --> 00:14:22,000
ถ้าต้นไม้ต้นหนึ่งในป่าล้มลง แล้วไม่มีใครได้ยิน

280
00:14:22,000 --> 00:14:25,000
เรายังคิดว่ามันเกิดขึ้นจริงรึเปล่า
จำเรื่องต้น Chestnut ต้นนั้นได้ไหมครับ

281
00:14:25,000 --> 00:14:28,000
เมื่อเร็วๆ นี้ ผมเห็นเสื้อยืดตัวหนึ่งสกรีนคำว่า
"ถ้าชายคนหนึ่งบอกความในใจของเขาในป่า

282
00:14:28,000 --> 00:14:31,000
และไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ยิน

283
00:14:31,000 --> 00:14:40,000
เขาจะยังผิดรึเปล่า?" (หัวเราะ)

284
00:14:40,000 --> 00:14:42,000
เอาล่ะครับ มาถึงลักษณะที่ 3 ของความฉลาด ซึ่งก็คือ

285
00:14:43,000 --> 00:14:45,000
มันมีความเป็นแตกต่างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ
ตอนนี้ผมกำลังเขียนหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง

286
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
ชื่อว่า Epiphany ซึ่งเนื้อหานำมาจาก

287
00:14:47,000 --> 00:14:49,000
บทสัมภาษณ์บุคคลหลายๆ ท่าน เกี่ยวกับการค้นพบ

288
00:14:49,000 --> 00:14:51,000
ความสามารถพิเศษของพวกเขา
ผมหลงไหลกับวิธีการที่คนเหล่านั้นก้าวมาถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่

289
00:14:51,000 --> 00:14:54,000
แนวคิดของหนังสือนี้ มาจากการที่ผมได้พูดคุย

290
00:14:54,000 --> 00:14:56,000
กับผู้หญิงที่วิเศษคนหนึ่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่

291
00:14:56,000 --> 00:14:58,000
อาจจะไม่รู้จัก เธอคนนั้นชื่อ จิลเลี่ยน ลินน์ ครับ

292
00:14:58,000 --> 00:15:00,000
คุณเคยได้ยินชื่อเธอมาบ้างรึเปล่า?
บางคน ณ ที่นี้รู้จักนะครับ เธอเป็นนักออกแบบท่าเต้นครับ

293
00:15:00,000 --> 00:15:02,000
ทุกคนจะต้องรู้จักผลงานของเธอ

294
00:15:02,000 --> 00:15:04,000
เธอทำละครเวทีเรื่อง Cats
และ Phantom of the Opera ครับ

295
00:15:04,000 --> 00:15:08,000
เธอเยี่ยมมากเลย ผมเคยเป็นกรรมการบริหาร
ของ Royal Ballet ในประเทศอังกฤษ

296
00:15:08,000 --> 00:15:10,000
พอจะเดาออกไหมครับ

297
00:15:10,000 --> 00:15:12,000
เอาล่ะ วันหนึ่งผมกับจิลเลี่ยน
ทานอาหารกลางวันด้วยกัน

298
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
ผมถามเธอว่า
"จิลเลี่ยน คุณมาเป็นนักเต้นได้อย่างไร"

299
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
เธอตอบว่า ตอนที่เธอเป็นนักเรียน

300
00:15:16,000 --> 00:15:19,000
การเรียนของเธอย่ำแย่มาก
ตอนนั้นก็ยุค 30s ครับ โรงเรียนของเธอ

301
00:15:19,000 --> 00:15:21,000
ส่งจดหมายถึงพ่อแม่ของเธอ
ในนั้นเขียนว่า

302
00:15:21,000 --> 00:15:23,000
"เราคิดว่าจิลเลี่ยนมีปัญหาในการเรียนรู้"
เธอไม่สามารถมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งใดได้

303
00:15:23,000 --> 00:15:25,000
ผมคิดว่าถ้าเป็นสมัยนี้ เราเรียกอาการนี้ว่า

304
00:15:25,000 --> 00:15:29,000
เธอเป็นโรคสมาธิสั้น ว่าไหมครับ แต่ในยุค 1930s

305
00:15:29,000 --> 00:15:32,000
โรคสมาธิสั้นยังไม่ถูกค้นพบ

306
00:15:32,000 --> 00:15:35,000
มันก็เลยไม่ได้เป็นอาการ
ที่คนจะเลือกเป็นกันได้ (หัวเราะ)

307
00:15:35,000 --> 00:15:39,000
คนก็เลยไม่ทราบว่า
พวกเขาอาจจะมีปัญหาเรื่องนี้

308
00:15:39,000 --> 00:15:43,000
จิลเลี่ยนก็ได้ไปพบผู้เชี่ยวชาญ

309
00:15:43,000 --> 00:15:46,000
กับคุณแม่ของเธอ

310
00:15:46,000 --> 00:15:49,000
เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่อยู่ด้านหนึ่ง

311
00:15:49,000 --> 00:15:51,000
เธอนั่งทับมือเธอไว้ 20 นาที

312
00:15:51,000 --> 00:15:53,000
ในระหว่างที่ผู้เชี่ยวชาญคนนี้คุยกับคุณแม่ของเธอ

313
00:15:53,000 --> 00:15:57,000
เกี่ยวกับปัญหาของจิลเลี่ยนที่โรงเรียนว่า

314
00:15:57,000 --> 00:15:59,000
เธอรบกวนเด็กคนอื่นๆ

315
00:15:59,000 --> 00:16:01,000
เธอส่งการบ้านสายเสมอ

316
00:16:01,000 --> 00:16:04,000
เด็กอายุ 8 ขวบ เท่านั้นครับ
ในตอนสุดท้าย คุณหมอท่านนี้ก็เดินมานั่งข้างๆ จิลเลี่ยน

317
00:16:04,000 --> 00:16:06,000
แล้วเขาก็บอกกับจิลเลี่ยนว่า

318
00:16:06,000 --> 00:16:08,000
หมอได้ฟังเรื่องต่างๆ ของหนู
จากคุณแม่แล้วนะจ๊ะ

319
00:16:08,000 --> 00:16:10,000
หมอต้องขอคุยกับคุณแม่
เป็นการส่วนตัวเสียหน่อย

320
00:16:10,000 --> 00:16:13,000
รอพวกเราอยู่ในห้องนี้สักพักนะจ๊ะ
เราจะไปไม่นานหรอก

321
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
แล้วคุณหมอกับคุณแม่ของเธอ
ก็เดินออกไปจากห้อง

322
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
ก่อนที่คุณหมอจะออกไปจากห้อง เขาก็เปิดวิทยุ

323
00:16:17,000 --> 00:16:19,000
ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

324
00:16:19,000 --> 00:16:21,000
เมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอก คุณหมอก็พูดกับคุณแม่ของจิลเลี่ยนว่า

325
00:16:21,000 --> 00:16:24,000
คอยยืนดูจิลเลี่ยนอยู่ตรงนี้นะครับ
และตั้งแต่เมื่อคุณหมอและคุณแม่ของเธอออกจากห้องไป

326
00:16:24,000 --> 00:16:28,000
จิลเลี่ยนบอกว่าเธอก็ลุกขึ้นยืน
แล้วก็เต้นไปตามเสียงเพลง

327
00:16:28,000 --> 00:16:30,000
คุณหมอกับคุณแม่
มองเธออยู่จากด้านนอกประมาณ 2-3 นาที

328
00:16:30,000 --> 00:16:33,000
คุณหมอก็หันไปบอกกับคุณแม่ของเธอว่า

329
00:16:33,000 --> 00:16:37,000
คุณนายลินน์ครับ จิลเลี่ยนไม่ได้ป่วยหรอกครับ
เธอเป็นนักเต้นต่างหาก

330
00:16:37,000 --> 00:16:39,000
ส่งเธอไป โรงเรียนสอนเต้นรำเถอะ

331
00:16:39,000 --> 00:16:41,000
ผมถามจิลเลี่ยนว่า แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

332
00:16:41,000 --> 00:16:44,000
จิลเลี่ยนบอกว่า แม่ส่งฉันไปค่ะ
ฉันบรรยายไม่ถูกเลยว่ามันมหัศจรรย์ขนาดไหน

333
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
เราเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วย

334
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
คนที่เหมือนๆ กับฉัน
คนที่อยู่เฉยๆ ไม่ได้

335
00:16:49,000 --> 00:16:52,000
คนที่ต้องขยับตัวตลอดเวลาเพื่อคิด

336
00:16:52,000 --> 00:16:54,000
ที่นั่นสอนเต้นบัลเล่ต์ แท๊บ แจ๊ส

337
00:16:54,000 --> 00:16:56,000
การเต้นสมัยใหม่ และแบบร่วมสมัย

338
00:16:56,000 --> 00:16:59,000
เธอได้ไปคัดเลือกตัวที่ Royal Ballet School

339
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
แล้วเธอก็ได้เป็นนักเต้นเดี่ยว มีอาชีพวิเศษ

340
00:17:01,000 --> 00:17:03,000
ที่คณะ Royal Ballet แล้วเธอก็เรียนจบ

341
00:17:03,000 --> 00:17:05,000
จาก The Royal Ballet School จากนั้น

342
00:17:05,000 --> 00:17:08,000
เธอก็เปิดบริษัทสอนเต้นรำของตัวเอง
ชื่อ The Gillian Lynne Dance Company

343
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
เธอได้เจอกับ แอนดรู ลอยด์ เว๊บเบอร์ (ผู้สร้าง Phantom of the Opera)
เธอได้ร่วมงานกับเขา และมีส่วนร่วม

344
00:17:11,000 --> 00:17:13,000
กับละครเพลงที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

345
00:17:13,000 --> 00:17:18,000
ในประประวัติศาสตร์
เธอได้ให้ความสุขกับคนนับล้าน

346
00:17:18,000 --> 00:17:21,000
เธอกลายเป็นมหาเศรษฐี

347
00:17:21,000 --> 00:17:25,000
ถ้าเธอไม่ได้เจอคุณหมอคนนั้น
เธออาจได้รับยา

348
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
แล้วก็บอกให้เธออยู่นิ่งๆ
สงบสติอารมณ์

349
00:17:27,000 --> 00:17:30,000
เอาล่ะ ทีนี้ผมคิดว่า (เสียงปรบมือ)
มาถึงเรื่องที่

350
00:17:30,000 --> 00:17:32,000
อัล กอร์ พูดเมื่อคืนก่อน

351
00:17:32,000 --> 00:17:35,000
เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม และที่ Rachel Carson
กล่าวถึงเรื่องของวิวัฒนาการ

352
00:17:35,000 --> 00:17:39,000
ผมเชื่อว่า สิ่งเดียวที่เราสามารถฝากอนาคตของเราไว้ได้คือ

353
00:17:39,000 --> 00:17:42,000
แนวความคิดเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของมนุษย์

354
00:17:42,000 --> 00:17:46,000
เราจะต้องเริ่มต้นในการปรับเปลี่ยนวิธีการคิด

355
00:17:46,000 --> 00:17:48,000
เกี่ยวกับสามารถอันมหาศาล
ของความสามารถของมนุษย์

356
00:17:48,000 --> 00:17:52,000
ระบบการศึกษาของเรา
ได้ปลูกฝังความคิดของเราในรูปแบบที่

357
00:17:52,000 --> 00:17:54,000
เราใช้ทรัพยากรของเรา
เพื่อให้ได้มาเพียงผลผลิตบางอย่าง

358
00:17:54,000 --> 00:17:57,000
ที่ในอนาคตจะไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเราได้

359
00:17:57,000 --> 00:18:00,000
เราจะต้องคิดใหม่ เกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานหลัก

360
00:18:00,000 --> 00:18:02,000
ในการให้การศึกษาแก่ลูกหลานของเรา

361
00:18:02,000 --> 00:18:06,000
ผมขอยกคำพูดหนึ่งของ Jonas Salk ที่ว่า

362
00:18:06,000 --> 00:18:09,000
ถ้าพวกแมลงทั้งหมดหายไปจากโลกนี้

363
00:18:09,000 --> 00:18:12,000
ภายใน 50 ปี ทุกชีวิตบนโลกก็จะสิ้นไป

364
00:18:12,000 --> 00:18:15,000
แต่หากมนุษย์หายไปจากโลกนี้

365
00:18:15,000 --> 00:18:19,000
ภายใน 50 ปี สิ่งมีชีวิตทุกชนิดก็จะขยายเผ่าพันธุ์ได้สมบูรณ์

366
00:18:19,000 --> 00:18:21,000
เขาพูดถูกนะครับ

367
00:18:21,000 --> 00:18:24,000
สิ่งที่ TED ส่งเสริม คือของขวัญจากจินตนาการของมนุษย์

368
00:18:24,000 --> 00:18:28,000
เราจะต้องระวังว่า เราได้ใช้ของขวัญนี้

369
00:18:28,000 --> 00:18:31,000
อย่างรู้ค่า และเราได้ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องราวอย่างที่

370
00:18:31,000 --> 00:18:34,000
เราได้พูดถึงกันในวันนี้ และมีเพียงวิธีการเดียว

371
00:18:35,000 --> 00:18:38,000
ที่เราจะทำอย่างนั้นได้
คือการที่เรามองความสามารถในการคิดริเริ่มสร้างสรรค์

372
00:18:38,000 --> 00:18:40,000
ว่ามันมีมากมายมหาศาล

373
00:18:40,000 --> 00:18:43,000
และมองลูกหลานของเราว่าพวกเขามีสิ่งเหล่านั้น

374
00:18:43,000 --> 00:18:46,000
และหน้าที่ของเราก็คือสอนพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ
เพื่อที่พวกเขาจะสามารถเผชิญกับอนาคตได้

375
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
พวกเราอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอนาคตนั้น

376
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
แต่ลูกหลานของเราจะได้เห็น
ดังนั้น มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา

377
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
ที่จะช่วยให้ลูกหลานของเรา
อยู่กับอนาคตนั้นได้ ขอบคุณมากครับ