WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:07.000
ສະບາຍດີ. ພວກທ່ານເປັນແນວໃດແດ່? ຜ່ານມາຄັກຫຼາຍ ແມ່ນບໍ?

00:00:07.000 --> 00:00:11.000
ຂ້າພະເຈົ້າເກືອບຫງາຍຍ້ອນສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນທັງໝົດ.

00:00:11.000 --> 00:00:15.000
ອັນທີ່ຈິງ, ຂ້າພະເຈົ້າວ່າຈະກັບດີກວ່າ. (ຫົວ)

00:00:15.000 --> 00:00:19.000
ຜ່ານມາ ມີຢູ່ ສາມ ແກນ, ແມ່ນບໍ່,

00:00:19.000 --> 00:00:23.000
ທີ່ໄດ້ຜ່ານກອງປະຊຸມ, ເຊິ່ງກ່ຽວພັນ

00:00:23.000 --> 00:00:25.000
ກັບສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າເຖິງ

00:00:25.000 --> 00:00:29.000
ອັນທີໜຶ່ງແມ່ນຫຼັກຖານອັນອັດສະຈັນ ຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງມະນຸດຊາດ

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
ໃນບົດສະເໜີທັງໝົດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຟັງຜ່ານມາ

00:00:32.000 --> 00:00:35.000
ແລະ ຈາກໝົດທຸກຄົນທີ່ຢູ່ທີ່ນີ້. ສະເພາະແຕ່ ຄວາມຫຼາກຫຼາຍ

00:00:35.000 --> 00:00:38.000
ແລະ ຂອບເຂດ ຂອງມັນ ກໍ່ພໍແຮງແລ້ວ. ອັນທີສອງນັ້ນແມ່ນ

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
ສິ່ງນີ້ ພາເຮົາມາຢູ່ໃນຈຸດທີ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນ,

00:00:41.000 --> 00:00:43.000
ໃນອະນາຄົດ. ບໍ່ຮູ້ເລີຍ

00:00:43.000 --> 00:00:45.000
ວ່າ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈະຜັນຂະຫຍາຍໄປແນວທາງໃດ.

NOTE Paragraph

00:00:45.000 --> 00:00:48.000
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈໃນການສຶກສາ -

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
ອັນທີ່ຈິງແລ້ວ, ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນແມ່ນ ໝົດທຸກຄົນມີສິ່ງທີ່ຕ້ອງສົນໃຈໃນການສຶກສາ.

00:00:51.000 --> 00:00:53.000
ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ເປັນຕາສົນໃຈຫຼາຍ.

00:00:53.000 --> 00:00:56.000
ຖ້າທ່ານໄປຮ່ວມງານສັງສັນ, ແລະ ເວົ້າວ່າ

00:00:56.000 --> 00:00:59.000
ທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ -

00:00:59.000 --> 00:01:06.000
ອັນທີ່ຈິງ, ທ່ານຈະບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ໄປຮ່ວມງານສັງສັນດອກ, ເວົ້າແທ້, ຖ້າທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ.

00:01:06.000 --> 00:01:09.000
(ຫົວ) ບໍ່ມີໃຜເຊີນທ່ານດອກ.

00:01:09.000 --> 00:01:14.000
ແລະ ກໍ່ບໍ່ມີໃຜຊວນທ່ານເປັນເທື່ອທີສອງ, ເຊິ່ງມັນກໍ່ແປກ. ຂ້າພະເຈົ້າວ່າມັນປະຫຼາດດີ.

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
ແຕ່ວ່າຖ້າທ່ານໄດ້ໄປ, ແລະ ບອກໃຜຜູ້ໜຶ່ງວ່າ,

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
ຫັ້ນນ່າ, ເຂົາຖາມວ່າ, “ເຈົ້າເຮັດວຽກຫຍັງ?”

00:01:18.000 --> 00:01:20.000
ແລ້ວ ທ່ານບອກວ່າທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ,

00:01:20.000 --> 00:01:24.000
ທ່ານຊິເຫັນໃບໜ້າຂອງເຂົາປາດສະຈາກສີເລືອດ. ເຂົາຈະເປັນປະມານວ່າ,

00:01:24.000 --> 00:01:30.000
“ຈັ່ງແມ່ນຊາດ,” ຫັ້ນນ່າ, “ເປັນຫຍັງຕ້ອງແມ່ນກູ? ຫາກໍ່ຊິໄດ້ອອກມາສັງສັນກັບໝູ່ເທື່ອທຳອິດໃນອາທິດ.” (ຫົວ)

00:01:30.000 --> 00:01:32.000
ແຕ່ຖ້າທ່ານຫາກຖາມກ່ຽວກັບການສຶກສາຂອງເຂົາ,

00:01:32.000 --> 00:01:34.000
ເຂົາຈະຈັບທ່ານຕິດຝາ. ເພາະວ່າມັນເປັນສິ່ງໜຶ່ງ

00:01:34.000 --> 00:01:37.000
ທີ່ລົງເລິກໃນຕົວຄົນເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຖືກບໍ?

00:01:37.000 --> 00:01:40.000
ຄືກັບ ສາດສະໜາ, ເງິນຄຳ ແລະ ສິ່ງອື່ນໆ.

00:01:40.000 --> 00:01:44.000
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການສຶກສາ, ແລະ ຄິດວ່າເຮົາທຸກຄົນມີຄືກັນໝົດ.

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
ເຮົາມີສ່ວນໄດ້ສ່ວນເສີຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການສຶກສາ,

00:01:46.000 --> 00:01:49.000
ສ່ວນໜຶ່ງຍ້ອນວ່າ ມັນແມ່ນການສຶກສານີ້ລະທີ່ຄວນຈະ

00:01:49.000 --> 00:01:52.000
ພາເຮົາໄປສູ່ອະນາຄົດທີ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.

00:01:52.000 --> 00:01:55.000
ຖ້າທ່ານລອງຄິດເບິ່ງ, ເດັກນ້ອຍທີ່ເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນປີນີ້

00:01:55.000 --> 00:02:01.000
ຈະກິນບຳນານໃນປີ 2065. ບໍ່ມີໃຜຮູ້ -

00:02:01.000 --> 00:02:04.000
ເຖິງຈະມີຊ່ຽວຊານຕັ້ງຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ແຫ່ຂະບວນມາໃນໄລຍະ 4 ວັນທີ່ຜ່ານມາ -

00:02:04.000 --> 00:02:06.000
ວ່າໂລກນີ້ຈະເປັນແນວໃດ

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
ໃນອີກ 5 ປີ. ແຕ່ປານນັ້ນ ພວກເຮົາຍັງພັດ

00:02:08.000 --> 00:02:11.000
ຕ້ອງໄດ້ໃຫ້ການສຶກສາແກ່ເດັກນ້ອຍເຜື່ອໄວ້. ສະນັ້ນ ການທີ່ບໍ່ສາມາດຄາດເດົາໄດ້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ,

00:02:11.000 --> 00:02:13.000
ເປັນສິ່ງທີ່ມະຫັດສະຈັນ.

NOTE Paragraph

00:02:13.000 --> 00:02:15.000
ແລະ ສ່ວນທີສາມ ໃນນີ້ ແມ່ນ

00:02:15.000 --> 00:02:20.000
ພວກເຮົາທຸກຄົນໄດ້ເຫັນພ້ອມກັນແລ້ວ ເຖິງ

00:02:20.000 --> 00:02:23.000
ສະມັດຖະນະອັນອັດສະຈັນທີ່ເດັກນ້ອຍມີ -

00:02:23.000 --> 00:02:25.000
ສະມັດຖະນະເພື່ອການປ່ຽນແປງຂອງເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າໝາຍເຖິງ, ຊີເຣນາ ມື້ຄືນນີ້ ແມ່ນຄົນທີ່ມະຫັດສະຈັນ,

00:02:25.000 --> 00:02:28.000
ບໍ່ແມ່ນບໍ? ພຽງແຕ່ເບິ່ງສິ່ງທີ່ລາວສາມາດເຮັດໄດ້.

00:02:28.000 --> 00:02:33.000
ແລະ ລາວກໍ່ມີຈຸດພິເສດ, ແຕ່ຄັນຊິເວົ້າແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າລາວກໍ່ບໍ່ໄດ້

00:02:33.000 --> 00:02:36.000
ພິເສດມາຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ.

00:02:36.000 --> 00:02:39.000
ສິ່ງທີ່ທ່ານເຫັນນັ້ນແມ່ນຄົນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ອຸທິດຕົນຢ່າງຍິ່ງ

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
ຜູ້ທີ່ພົບກັບພອນສະຫວັນ. ແລະ ຂໍ້ສະເໜີຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນວ່າ

00:02:41.000 --> 00:02:43.000
ເດັກທຸກຄົນມີພອນສະຫວັນຫຼາຍຫຼວງ.

00:02:43.000 --> 00:02:45.000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ສິ້ນເປືອງສິ່ງນີ້ໄປ, ຢ່າງບໍ່ໃສ່ໃຈເລີຍ.

00:02:45.000 --> 00:02:48.000
ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າກ່ຽວກັບການສຶກສາ ແລະ

00:02:48.000 --> 00:02:51.000
ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມຄິດສ້າງສັນ. ຈຸດຢືນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນວ່າ

00:02:51.000 --> 00:02:54.000
ຄວາມຄິດສ້າງສັນໃນປະຈຸບັນ ແມ່ນສຳຄັນສຳລັບການສຶກສາທຽບເທົ່າກັບການຮູ້ໜັງສື,

00:02:54.000 --> 00:02:58.000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ຄວນປະຕິບັດກັບທັງສອງສິ່ງໃນສະຖານະພາບດຽວກັນ.

00:02:58.000 --> 00:03:06.000
(ຕົບມື) ຂອບໃຈ. ມື້ນີ້ກໍ່ມີເທົ່ານີ້ເດີ້.

00:03:06.000 --> 00:03:10.000
ຂອບໃຈຫຼາຍໆ. (ຫົວ) ສະນັ້ນ, ຍັງອີກ 15 ນາທີ.

00:03:10.000 --> 00:03:17.000
ອັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດທີ່... ບໍ່ແມ່ນ. (ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:03:17.000 --> 00:03:21.000
ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເລື່ອງດີໆເລື່ອງໜຶ່ງ - ຂ້າພະເຈົ້າມັກເລົ່າເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຄົນຟັງ -

00:03:21.000 --> 00:03:25.000
ກ່ຽວກັບເດັກຍິງຜູ້ໜຶ່ງໃນຊົ່ວໂມງຮຽນແຕ້ມຮູບ. ລາວອາຍຸໄດ້ ຫົກ ປີ.

00:03:25.000 --> 00:03:27.000
ແລະ ລາວນັ່ງຢູ່ຫຼັງສຸດ, ກຳລັງແຕ້ມຢູ່,

00:03:27.000 --> 00:03:29.000
ແລະ ຄູໄດ້ເວົ້າວ່ານາງນ້ອຍຜູ້ນີ້ບໍ່ຄ່ອຍ

00:03:29.000 --> 00:03:33.000
ເອົາໃຈໃສ່ໃນໂມງຮຽນ, ແລະ ໃນຊົ່ວໂມງແຕ້ມຮູບແນວນີ້ລາວພັດໃສ່ໃຈ.

00:03:33.000 --> 00:03:35.000
ນາງຄູຮູ້ສຶກສະຫງົນ ແລະ ເຂົ້າໄປຫານາງນ້ອຍ

00:03:35.000 --> 00:03:38.000
ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ກຳລັງແຕ້ມຫຍັງ?”

00:03:38.000 --> 00:03:41.000
ແລະ ນາງນ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ແຕ້ມຮູບພະເຈົ້າ.”

00:03:41.000 --> 00:03:44.000
ແລະ ນາງຄູເວົ້າວ່າ, “ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ໄດ໋ວ່າພະເຈົ້າມີໜ້າຕາເປັນແນວໃດ.”

00:03:44.000 --> 00:03:51.000
ແລະ ນາງນ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ຈັກໜ້ອຍເຂົາຫາກຊິຮູ້.“

00:03:51.000 --> 00:03:52.000
(ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:03:52.000 --> 00:03:57.000
ໃນຕອນທີ່ລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ສີ່ ປີ ທີ່ປະເທດອັງກິດ -

00:03:57.000 --> 00:04:00.000
ອັນທີ່ຈິງ ລາວກໍ່ອາຍຸໄດ້ສີ່ປີຢູ່ທຸກບ່ອນຫັ້ນລະ, ເວົ້າແທ້. (ຫົວ)

00:04:00.000 --> 00:04:06.000
ຖ້າເວົ້າໃຫ້ຖືກແທ້, ບໍ່ວ່າລາວຊິໄດ້ໄປໃສ, ລາວກໍ່ໄດ້ມີອາຍຸ ສີ່ ປີ ໝົດທັງປີນັ້ນລະ.

00:04:06.000 --> 00:04:08.000
ລາວໄດ້ຫຼິ້ນລະຄອນຕອນເກີດຂອງພະເຈົ້າ.

00:04:08.000 --> 00:04:11.000
ທ່ານຈື່ເນື້ອເລື່ອງໄດ້ບໍ? ບໍ່ຫວາ, ມັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂະໜາດ.

00:04:11.000 --> 00:04:14.000
ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ເມລ ກິບສັນ ຫຼິ້ນພາກຕໍ່ມາ.

00:04:14.000 --> 00:04:19.000
ທ່ານອາດຈະໄດ້ເບິ່ງແລ້ວ: ເລື່ອງ “Nativity II.” ແຕ່ ເຈມສ ໄດ້ບົດຂອງ ໂຈເຊັຟ,

00:04:19.000 --> 00:04:22.000
ເຊິ່ງເຮົາຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ.

00:04:22.000 --> 00:04:24.000
ເຮົາຖືວ່າບົດນີ້ເປັນຕົວຫຼັກໜຶ່ງຂອງເລື່ອງ.

00:04:24.000 --> 00:04:26.000
ໂຮງສະແດງໄດ້ເຕັມແຕ່ຄົນຂອງເຮົາທີ່ໃສ່ເສື້ອທີ່ມີລາຍຕີພິມວ່າ:

00:04:26.000 --> 00:04:29.000
“ເຈມສ ໂຣບິນສັນ ແມ່ນ ໂຈເຊັຟ!” (ຫົວ)

00:04:29.000 --> 00:04:31.000
ລາວບໍ່ຕ້ອງເວົ້າຫຍັງໃນເລື່ອງ, ແຕ່ທ່ານຮູ້ຕອນທີ່

00:04:31.000 --> 00:04:34.000
ພະລາຊາທັງສາມເຂົ້າມາ. ພວກເຂົານຳຂອງຂວັນມາ,

00:04:34.000 --> 00:04:36.000
ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຖືມາແມ່ນ ຄຳ, ກຳຍານ, ແລະ ຢາງໄມ້ຫອມ.

00:04:36.000 --> 00:04:38.000
ສິ່ງນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນແທ້. ພວກເຮົາກະໄດ້ນັ່ງຢູ່ຫັ້ນລະ

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາໄປຂ້າມຕອນ.

00:04:40.000 --> 00:04:42.000
ເພາະວ່າເຮົາລົມນຳລູກຊາຍຫຼັງຈົບການສະແດງ ແລະ ເວົ້າວ່າ,

00:04:42.000 --> 00:04:44.000
“ເຈົ້າບໍ່ເປັນຫຍັງບໍ?” ແລະ ລາວເວົ້າວ່າ, “ໂດຍ, ເປັນຫຍັງ? ມີຫຍັງຜິດໄປ?”

00:04:44.000 --> 00:04:46.000
ພວກເຂົາປ່ຽນຕົວ, ທໍ່ນັ້ນລະ.

00:04:46.000 --> 00:04:47.000
ແຕ່ຈັ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ເດັກຊາຍ ສາມ ຄົນເຂົ້າມາ -

00:04:47.000 --> 00:04:49.000
ອາຍຸ ສີ່ ປີ ພ້ອມກັບຜ້າເຊັດມືພັນຫົວ -

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
ແລະ ພວກເຂົາວາງກ່ອງທັງສາມລົງ,

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທຳອິດເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍນຳຄຳມາໃຫ້ເຈົ້າ.”

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທີສອງເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍນຳກຳຍານມາໃຫ້ເຈົ້າ.”

00:04:57.000 --> 00:05:11.000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທີສາມເວົ້າວ່າ, “ແຟຣງ ສົ່ງອັນນີ້ມາ.” (ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:05:11.000 --> 00:05:13.000
ຈຸດທີ່ຄ້າຍຄືກັນຂອງສອງເລື່ອງນີ້ແມ່ນວ່າ ເດັກນ້ອຍຈະລອງສ່ຽງເບິ່ງ.

00:05:13.000 --> 00:05:16.000
ຖ້າເຂົາບໍ່ຮູ້, ເຂົາຈະລອງເຮັດເບິ່ງ.

00:05:16.000 --> 00:05:19.000
ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າແມ່ນບໍ? ພວກເຂົາບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະຜິດ.

00:05:19.000 --> 00:05:24.000
ບາດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າການຜິດ ແມ່ນຄືກັນກັບຄວາມຄິດສ້າງສັນເດີ້.

00:05:24.000 --> 00:05:25.000
ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ແມ່ນ,

00:05:25.000 --> 00:05:28.000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ກຽມພ້ອມທີ່ຈະຜິດ,

00:05:28.000 --> 00:05:31.000
ເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນສ້າງສິ່ງທີ່ເປັນຕົ້ນສະບັບຂຶ້ນມາໄດ້.

00:05:31.000 --> 00:05:34.000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ກຽມພ້ອມທີ່ຈະຜິດ. ແລະ ກວ່າເຂົາຊິກາຍມາເປັນຜູ້ໃຫຍ່,

00:05:34.000 --> 00:05:36.000
ເດັກສ່ວນຫຼາຍໄດ້ສູນເສີຍສະມັດຖະພາບດ້ານນີ້ໄປແລ້ວ.

00:05:36.000 --> 00:05:39.000
ພວກເຂົາໄດ້ກາຍມາເປັນຄົນທີ່ຢ້ານກົວການຜິດ.

00:05:39.000 --> 00:05:41.000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ບໍລິຫານບໍລິສັດທັງຫຼາຍໃນລັກສະນະນີ້, ພວກທ່ານ.

00:05:41.000 --> 00:05:44.000
ເຮົາປະນາມການຜິດພາດ ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ກຳລັງບໍລິຫານ

00:05:44.000 --> 00:05:47.000
ລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ຖືວ່າ

00:05:47.000 --> 00:05:50.000
ຄວາມຜິດພາດແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮວຮ້າຍທີ່ສຸດທີ່ເຈົ້າຈະສາມາດເຮັດໄດ້.

00:05:50.000 --> 00:05:53.000
ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ແມ່ນວ່າ ພວກເຮົາກຳລັງສຶກສາຄົນໃຫ້ພົ້ນຈາກ

00:05:53.000 --> 00:05:56.000
ສະມັດຖະພາບໃນການສ້າງສັນ. ປີກັດໂຊ ເຄີຍໄດ້ເວົ້າແລ້ວ.

00:05:56.000 --> 00:05:59.000
ລາວເວົ້າວ່າ ເດັກທຸກຄົນເກີດມາເປັນນັກສິລະປະໝົດ.

00:05:59.000 --> 00:06:03.000
ບັນຫາແມ່ນ ເຮັດແນວໃດເຮົາຈຶ່ງຊິຍັງເປັນນັກສິລະປະຢູ່ເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໃນສິ່ງນີ້ຢ່າງຮຸນແຮງ,

00:06:03.000 --> 00:06:05.000
ວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນມາສູ່ຄວາມຄິດສ້າງສັນ,

00:06:05.000 --> 00:06:08.000
ພວກເຮົາໃຫຍ່ອອກຈາກມັນ. ຫຼື ອີກໃນໜຶ່ງ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການສຶກສາໃຫ້ພົ້ນຈາກມັນ.

00:06:08.000 --> 00:06:10.000
ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈິ່ງເປັນແນວນີ້?

NOTE Paragraph

00:06:10.000 --> 00:06:14.000
ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍອາໄສຢູ່ ສແຕຣດຝອດ ອອນ ອາວອນ ຈົນເຖິງປະມານ ຫ້າ ປີ ກ່ອນ.

00:06:14.000 --> 00:06:16.000
ອັນທີ່ຈິງ, ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍຈາກ ສແຕຣດຝອດ ຫາ ລອສ ແອງເຈລິສ.

00:06:16.000 --> 00:06:20.000
ສະນັ້ນ ທ່ານຄືຊິຈິນຕະນາການອອກວ່າມັນເປັນການປ່ຽນແປງທີ່ປາສະຈາກຂໍ້ຂັດຂ້ອງຂະໜາດໃດ.

00:06:20.000 --> 00:06:22.000
(ຫົວ) ອັນທີ່ຈິງແລ້ວ,

00:06:22.000 --> 00:06:24.000
ພວກເຮົາເຄີຍອາໄສຢູ່ບ່ອນທີ່ເອີ້ນວ່າ ສນິດເຕິຟີລດ,

00:06:24.000 --> 00:06:26.000
ຢູ່ນອກຂອງ ສແຕຣດຝອດ ໜ້ອຍໜຶ່ງ, ເຊິ່ງເປັນບ່ອນເກີດ

00:06:26.000 --> 00:06:31.000
ຂອງພໍ່ ຂອງ ເຊັກສເປຍ. ທ່ານມີຄວາມຄິດອັນໃໝ່ເຂົ້າມາໃນຫົວບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າມີ.

00:06:31.000 --> 00:06:33.000
ທ່ານບໍ່ຄິດຫາພໍ່ຂອງ ເຊັກສເປຍ, ແມ່ນບໍ?

00:06:33.000 --> 00:06:35.000
ທ່ານຄິດບໍ? ເພາະທ່ານບໍ່ຄິດຫາ

00:06:35.000 --> 00:06:37.000
ເຊັກສເປຍ ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ, ແມ່ນບໍ?

00:06:37.000 --> 00:06:40.000
ເຊັກສເປຍ ຕອນມີອາຍຸ ເຈັດ ປີ ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດກ່ຽວກັບອັນນີ້ມາກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າ, ລາວເຄີຍ

00:06:40.000 --> 00:06:42.000
ມີອາຍຸໄດ້ ເຈັດ ປີ ໃນຄັ້ງໜຶ່ງ. ລາວເຄີຍ

00:06:42.000 --> 00:06:51.000
ເຂົ້າຮຽນໃນຊົ່ວໂມງພາສາອັງກິດ ຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງ, ແມ່ນບໍ? ເຈົ້າຄິດວ່າມັນຊິເປັນຕາລຳຄານຂະໜາດໃດ?

00:06:51.000 --> 00:07:05.000
(ຫົວ) “ຕ້ອງພະຍາຍາມໜັກກວ່ານີ້.” ຖືກພໍ່ບອກໃຫ້ໄປນອນ, ທ່ານຄິດເບິ່ງ,

00:07:05.000 --> 00:07:08.000
ບອກ ເຊັກສເປຍ, “ໄປນອນ, ດຽວນີ້,”

00:07:08.000 --> 00:07:10.000
ບອກ ວິລລຽມ ເຊັກສເປຍ, “ແລະ ກໍ່ວາງສໍລົງໄດ້ແລ້ວ.

00:07:10.000 --> 00:07:18.000
ແລະ ກໍ່ເຊົາເວົ້າແບບນັ້ນ. ມັນເຮັດໃຫ້ໝົດທຸກຄົນສັບສົນ.”

00:07:18.000 --> 00:07:23.000
(ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:07:23.000 --> 00:07:26.000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍຈາກ ສແຕຣດຝອດ ຫາ ລອສ ແອງເຈລິສ,

00:07:26.000 --> 00:07:30.000
ແລະ ອັນທີ່ຈິງ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຢາກເວົ້າເຖິງການຍົກຍ້າຍໜ້ອຍໜຶ່ງ.

00:07:30.000 --> 00:07:33.000
ລູກຊາຍຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢາກມານຳ.

00:07:33.000 --> 00:07:36.000
ຂ້າພະເຈົ້າມີລູກສອງຄົນ. ລູກຊາຍ ອາຍຸ 21 ປີ ແລ້ວດຽວນີ້; ລູກສາວ ແມ່ນ 16.

00:07:36.000 --> 00:07:38.000
ລູກຊາຍບໍ່ໄດ້ຢາກມາ ລອສ ແອງເຈລິສ. ລາວມັກມັນຫຼາຍ,

00:07:38.000 --> 00:07:43.000
ແຕ່ວ່າລາວໄດ້ເພື່ອນຍິງຢູ່ອັງກິດ. ນາງແມ່ນຮັກແຫ່ງຊີວິດຂອງລາວ, ນາງ ຊາຣາ.

00:07:43.000 --> 00:07:45.000
ລາວໄດ້ຮູ້ຈັກນາງເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນ.

00:07:45.000 --> 00:07:48.000
ເຖິງແນວນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະຫຼອງວັນຄົບຮອບເທື່ອທີ ສີ່,

00:07:48.000 --> 00:07:52.000
ເພາະວ່າມັນເປັນເວລາທີ່ຍາວນານ ຕອນທີ່ເຈົ້າອາຍຸພຽງແຕ່ 16 ປີ.

00:07:52.000 --> 00:07:54.000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວຜິດໃຈຢ່າງແຮງໃນຂະນະທີ່ຢູ່ເທິງຍົນ,

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
ແລະ ລາວເວົ້າວ່າ, “ລູກຈະບໍ່ໄດ້ພົບຄົນທີ່ຄື ຊາຣາ ອີກ.”

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ຮູ້ສຶກໂລ່ງໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ຢູ່, ເວົ້າແທ້,

00:07:58.000 --> 00:08:10.000
ເພາະນາງແມ່ນເຫດຜົນຫຼັກຂອງການຍົກຍ້າຍອອກຈາກປະເທດຂອງພວກເຮົາ.

00:08:10.000 --> 00:08:13.000
(ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:08:13.000 --> 00:08:16.000
ແຕ່ບາງຢ່າງກະທົບເຈົ້າ ເມື່ອເຈົ້າຍ້າຍມາ ອາເມຣິກາ

00:08:16.000 --> 00:08:18.000
ແລະ ເມື່ອເຈົ້າທ່ອງທ່ຽວໄປທົ່ວໂລກ:

00:08:18.000 --> 00:08:22.000
ລະບົບການສຶກສາທຸກບ່ອນໃນໂລກນີ້ ມີລຳດັບຊັ້ນຂອງວິຊາຮຽນອັນດຽວກັນໝົດ.

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
ໝົດທຸກບ່ອນ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະໄປບ່ອນໃດ.

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
ເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າມັນຊິບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນ.

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
ຢູ່ສູງກວ່າໝູ່ໝົດແມ່ນ ເລກ ແລະ ພາສາ,

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
ຕໍ່ມາແມ່ນ ສັງຄົມ, ແລະ ຢູ່ລຸ່ມສຸດ ແມ່ນສີລະປະ.

00:08:31.000 --> 00:08:33.000
ທຸກບ່ອນໃນໂລກນີ້.

00:08:33.000 --> 00:08:36.000
ແລະ ກໍ່ເກືອບວ່າໃນທຸກລະບົບອີກ,

00:08:36.000 --> 00:08:38.000
ຍັງມີລຳດັບຊັ້ນພາຍໃນສາຂາສີລະປະອີກ.

00:08:38.000 --> 00:08:40.000
ໃນໂຮງຮຽນ ການວາດແຕ້ມ ແລະ ດົນຕີ ແມ່ນໄດ້ຮັບສະຖານະທີ່ສູງ

00:08:40.000 --> 00:08:43.000
ກວ່າ ການສະແດງ ແລະ ເຕັ້ນ. ບໍ່ມີລະບົບການສຶກສາບ່ອນໃດໃນໂລກນີ້

00:08:43.000 --> 00:08:45.000
ທີ່ສອນເຕັ້ນໃຫ້ກັບເດັກນ້ອຍທຸກໆມື້

00:08:45.000 --> 00:08:48.000
ໃນລັກສະນະທີ່ເຮົາສອນເລກ. ເປັນຫຍັງ?

00:08:48.000 --> 00:08:50.000
ເປັນຫຍັງຈິ່ງບໍ່ເຮັດຕ່າງ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າອັນນີ້ອ່າວສຳຄັນ.

00:08:50.000 --> 00:08:53.000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ເລກ ສຳຄັນຫຼາຍ, ແຕ່ ການເຕັ້ນ ກໍ່ສຳຄັນຄືກັນ.

00:08:53.000 --> 00:08:56.000
ເດັກນ້ອຍເຕັ້ນຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ ຖ້າເຂົາໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ, ພວກເຮົາທຸກຄົນຄືກັນ.

00:08:56.000 --> 00:08:59.000
ເຮົາຕ່າງກໍ່ມີຮ່າງກາຍ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂາດກອງປະຊຸມອັນໃດອັນໜຶ່ງບໍ?

00:08:59.000 --> 00:09:03.000
(ຫົວ) ຄວາມຈິງແລ້ວ ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນ

00:09:03.000 --> 00:09:05.000
ເມື່ອເດັກໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ພວກເຮົາເລີ່ມສຶກສາພວກເຂົາ

00:09:05.000 --> 00:09:08.000
ຈາກແອວຂຶ້ນໄປເລື້ອຍໆ. ແລະ ບາດແລ້ວເຮົາກໍ່ສຸມໃສ່ແຕ່ຫົວຂອງເຂົາ.

00:09:08.000 --> 00:09:10.000
ແລະ ກໍ່ອຽງໄປຫາຂ້າງດຽວ.

NOTE Paragraph

00:09:10.000 --> 00:09:14.000
ຖ້າທ່ານຫາກຊິໄປຢ້ຽມການສຶກສາ, ໃນຖານະຂອງມະນຸດຕ່າງດາວ,

00:09:14.000 --> 00:09:17.000
ແລະ ເວົ້າວ່າ “ມັນແມ່ນສຳລັບຫຍັງ, ອັນການສຶກສານີ້ນ່າ?”

00:09:17.000 --> 00:09:19.000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທ່ານຄືຊິຕ້ອງສະຫຼຸບ - ຖ້າທ່ານເບິ່ງຈາກຜົນໄດ້ຮັບ,

00:09:19.000 --> 00:09:21.000
ຈາກຄົນທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຈາກລະບົບນີ້,

00:09:21.000 --> 00:09:23.000
ຈາກຄົນທີ່ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາຄວນເຮັດ,

00:09:23.000 --> 00:09:26.000
ຈາກຄົນທີ່ໄດ້ຄະແນນດີ, ຄົນທີ່ເປັນຜູ້ຊະນະ -

00:09:26.000 --> 00:09:29.000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທ່ານຄືຊິສະຫຼຸບວ່າຈຸດປະສົງທັງໝົດທັງມວນຂອງການສຶກສາ

00:09:29.000 --> 00:09:30.000
ໃນທົ່ວໂລກ

00:09:30.000 --> 00:09:34.000
ແມ່ນເພື່ອຜະລິດສາດສະດາຈານມະຫາວິທະຍາໄລ. ບໍ່ແມ່ນບໍ?

00:09:34.000 --> 00:09:36.000
ພວກເຂົາແມ່ນຄົນທີ່ອອກມາຢູ່ໃນຫົວແຖວ.

00:09:37.000 --> 00:09:40.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ເຄີຍເປັນສາດສະດາຈານ, ສະນັ້ນ ເຫັນບໍ່. (ຫົວ)

00:09:40.000 --> 00:09:44.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ມັກສາດສະດາຈານມະຫາວິທະຍາໄລ, ແຕ່ທ່ານຮູ້ບໍ່,

00:09:44.000 --> 00:09:48.000
ເຮົາບໍ່ຄວນຖືເຂົາເຈົ້າເປັນຕົວຢ່າງອັນສູງຂອງຜົນສຳເລັດຂອງມະນຸດຊາດ.

00:09:48.000 --> 00:09:50.000
ພວກເຂົາເປັນພຽງແຕ່ຮູບຮ່າງຊີວະສາດອັນໜຶ່ງ,

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
ຊີວິດຮູບລັກໜຶ່ງ. ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ເປັນຕາສະຫງົນ,

00:09:52.000 --> 00:09:54.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າສິ່ງນີ້ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ພວກເຂົາແທ້ໆ.

00:09:54.000 --> 00:09:57.000
ມັນມີຫຍັງແປກໆກ່ຽວກັບສາດສະດາຈານ ຕາມປະສົບການຂອງຂ້າພະເຈົ້ານ່ະ -

00:09:57.000 --> 00:10:00.000
ບໍ່ແມ່ນໝົດທຸກຄົນດອກ, ແຕ່ຕາມແບບແລ້ວ - ເຂົາເຈົ້າອາໄສຢູ່ໃນຫົວຂອງເຂົາເອງ.

00:10:00.000 --> 00:10:02.000
ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ເທິງພຸ້ນ, ແລະ ມໍ່ໄປທາງຂ້າງໜຶ່ງ.

00:10:02.000 --> 00:10:06.000
ພວກເຂົາແຍກອອກຈາກຮ່າງໄດ້, ທ່ານຄິດອອກບໍ່, ເກືອບຊິວ່າແນວນັ້ນພຸ້ນລະ.

00:10:06.000 --> 00:10:08.000
ພວກເຂົາມອງເບິ່ງຮ່າງກາຍຂອງເຂົາ

00:10:08.000 --> 00:10:17.000
ເປັນຄືເຄື່ອງມືໃນການເດີນທາງອັນໜຶ່ງສຳລັບຫົວຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ແມ່ນຫວາ?

00:10:17.000 --> 00:10:24.000
(ຫົວ) ມັນເປັນວິທີໜຶ່ງໃນການພາຫົວຂອງພວກເຂົາໄປປະຊຸມ.

00:10:24.000 --> 00:10:27.000
ຖ້າທ່ານຢາກໄດ້ຫຼັກຖານຕົວຈິງຂອງປະສົບການແຍກອອກຈາກຮ່າງ,

00:10:27.000 --> 00:10:30.000
ແລ້ວ, ທ່ານລອງໄປເບິ່ງກອງປະຊຸມສຳມະນາໃກ້ຊິດ

00:10:30.000 --> 00:10:32.000
ຂອງບັນດາສາດສະດາຈານອາວຸໂສ,

00:10:32.000 --> 00:10:35.000
ແລ້ວ ແວ່ເຂົ້າໄປເບິ່ງດີສໂກ້ເທັກ ໃນຄືນສຸດທ້າຍຂອງການສຳມະນາ.

00:10:35.000 --> 00:10:39.000
(ຫົວ) ແລ້ວ ທ່ານຊິເຫັນ - ຜູ້ໃຫຍ່ ທັງ ຊາຍ ແລະ ຍິງ

00:10:39.000 --> 00:10:43.000
ທີ່ກຳລັງສັ່ນແຂນຂາແບບບັງຄັບບໍ່ໄດ້, ອອກຈັງຫວະດົນຕີ,

00:10:43.000 --> 00:10:47.000
ລໍຖ້າໃຫ້ມັນຈົບຄືນເພື່ອຊິໄດ້ເອົາໄປຂຽນເປັນບົດ.

NOTE Paragraph

00:10:47.000 --> 00:10:53.000
ບາດນີ້ ລະບົບການສຶກສາຂອງພວກເຮົາແມ່ນໄດ້ຢືນຢູ່ບົນພື້ນຖານຂອງແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມສາມາດທາງວິຊາການ.

00:10:53.000 --> 00:10:56.000
ແລະ ມັນກໍ່ມີເຫດຜົນ.

00:10:56.000 --> 00:10:58.000
ລະບົບທັງໝົດແມ່ນໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນ - ໃນທົ່ວໂລກ, ແຕ່ກ່ອນ

00:10:58.000 --> 00:11:00.000
ບໍ່ມີລະບົບການສຶກສາສຳລັບມວນຊົນ, ເວົ້າແທ້, ກ່ອນສັດຕະວັດທີ 19.

00:11:00.000 --> 00:11:03.000
ມັນກາຍມາເປັນຮູບເປັນຮ່າງ

00:11:03.000 --> 00:11:04.000
ເພື່ອສະໜອງໃຫ້ກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງລັດທິອຸດສາຫະກຳ.

00:11:04.000 --> 00:11:07.000
ສະນັ້ນ ລຳດັບຊັ້ນທີ່ໄດ້ກ່າວມາ ກໍ່ມີຮາກຖານມາຈາກແນວຄວາມຄິດສອງຢ່າງ.

00:11:07.000 --> 00:11:11.000
ອັນທີໜຶ່ງ, ແມ່ນວິຊາທີ່ເປັນປະໂຫຍດທີ່ສຸດສຳລັບການເຮັດວຽກ

00:11:11.000 --> 00:11:13.000
ແມ່ນຢູ່ສູງສຸດ. ສະນັ້ນ ທ່ານຄົງຈະໄດ້ຖືກຈູງອອກໃຫ້ຫ່າງຈາກ

00:11:13.000 --> 00:11:15.000
ສິ່ງໃນໂຮງຮຽນໃນຕອນທີ່ທ່ານຍັງນ້ອຍ, ສິ່ງທີ່ທ່ານມັກ,

00:11:15.000 --> 00:11:17.000
ບົນພື້ນຖານທີ່ວ່າທ່ານຈະ

00:11:17.000 --> 00:11:20.000
ບໍ່ມີມື້ໄດ້ວຽກຍ້ອນການເຮັດສິ່ງນັ້ນ. ແມ່ນບໍ?

00:11:20.000 --> 00:11:22.000
ບໍ່ຕ້ອງຮຽນດົນຕີ, ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ເປັນນັກດົນຕີດອກ;

00:11:22.000 --> 00:11:24.000
ບໍ່ຕ້ອງຮຽນແຕ້ມ, ເຈົ້າຊິບໍ່ໄດ້ເປັນນັກແຕ້ມດອກ.

00:11:25.000 --> 00:11:29.000
ຄຳແນະນຳທີ່ຫວັງດີ - ບາດນີ້, ເປັນສິ່ງຜິດພາດຢ່າງຍິ່ງ. ໂລກໜ່ວຍນີ້

00:11:29.000 --> 00:11:30.000
ຖືກຄອບຄຸມດ້ວຍການປະຕິວັດ.

00:11:30.000 --> 00:11:33.000
ແລະ ອັນທີສອງ ແມ່ນຄວາມສາມາດທາງວິຊາການ, ເຊິ່ງໄດ້ກາຍມາຄອບງຳ

00:11:33.000 --> 00:11:34.000
ມຸມມອງຂອງເຮົາຕໍ່ກັບຄວາມສະຫຼາດ,

00:11:34.000 --> 00:11:37.000
ເພາະວ່າມະຫາວິທະຍາໄລ ໄດ້ອອກແບບລະບົບທີ່ສະທ້ອນຮູບລັກຂອງມັນເອງ.

00:11:37.000 --> 00:11:39.000
ຖ້າທ່ານຄິດເບິ່ງ, ລະບົບທັງໝົດ

00:11:39.000 --> 00:11:41.000
ຂອງການສຶກສາມວນຊົນທົ່ວໂລກແມ່ນຂະບວນການຂະຫຍາຍຕົວ

00:11:41.000 --> 00:11:43.000
ຂອງການເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ.

00:11:43.000 --> 00:11:46.000
ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ແມ່ນວ່າຫຼາຍຄົນທີ່ມີແວວສູງ,

00:11:46.000 --> 00:11:48.000
ຫຼັກແຫຼມ, ສ້າງສັນ ຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ,

00:11:48.000 --> 00:11:50.000
ຍ້ອນວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເກ່ງຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ

00:11:50.000 --> 00:11:54.000
ບໍ່ໄດ້ມີຄ່າ, ຫຼື ເປັນສິ່ງທີ່ຖືກປະນາມ.

00:11:54.000 --> 00:11:56.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ໄປໃນທາງນີ້ໄດ້ອີກ.

NOTE Paragraph

00:11:56.000 --> 00:11:58.000
ໃນ 30 ປີ ຕໍ່ໜ້າ, ອີງຕາມອົງການ UNESCO,

00:11:58.000 --> 00:12:01.000
ຈະມີຄົນທົ່ວໂລກທີ່ຈະຈົບ

00:12:01.000 --> 00:12:03.000
ຈາກການສຶກສາຫຼາຍກວ່າທີ່ເຄີຍມີມາໃນປະຫວັດສາດ.

00:12:03.000 --> 00:12:05.000
ຫຼາຍຄົນ, ແລະ ມັນກໍ່ແມ່ນສ່ວນປະກອບ

00:12:05.000 --> 00:12:07.000
ຂອງທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເວົ້າກັນມາ -

00:12:07.000 --> 00:12:10.000
ເຕັກໂນໂລຢິ ແລະ ຜົນການປ່ຽນແປງຂອງມັນ ຕໍ່ກັບການເຮັດວຽກ, ແລະ ການສຶກສາກ່ຽວກັບປະຊາກອນ

00:12:10.000 --> 00:12:12.000
ແລະ ການຂະຫຍາຍຕົວອັນໄວວາຂອງປະຊາກອນ.

00:12:12.000 --> 00:12:15.000
ທັນໃດ, ໃບປະກາດບໍ່ໄດ້ມີຄ່າຫຍັງໝົດອີກ. ບໍ່ແມ່ນບໍ?

00:12:15.000 --> 00:12:19.000
ຕອນທີ່່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກສຶກສາ, ຖ້າເຈົ້າໄດ້ໃບປະກາດ, ເຈົ້າໄດ້ວຽກ.

00:12:19.000 --> 00:12:22.000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີວຽກ ມັນແມ່ນຍ້ອນວ່າເຈົ້າບໍ່ຢາກໄດ້.

00:12:22.000 --> 00:12:25.000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ຢາກໄດ້ວຽກດອກ, ເວົ້າແທ້. (ຫົວ)

00:12:25.000 --> 00:12:30.000
ແຕ່ດຽວນີ້ ເດັກທີ່ມີໃບປະກາດສ່ວນຫຼາຍ

00:12:30.000 --> 00:12:31.000
ກັບເມືອເຮືອນເພື່ອໄປສືບຕໍ່ຫຼິ້ນ ວີດີໂອ ເກມ,

00:12:31.000 --> 00:12:34.000
ເພາະວ່າເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ປະລິນຍາໂທເພື່ອເຮັດວຽກທີ່ແຕ່ກ່ອນຕ້ອງການແຕ່ປະລິນຍາຕີ,

00:12:34.000 --> 00:12:37.000
ແລະ ດຽວນີ້ເຈົ້າກໍ່ຕ້ອງໄດ້ມີປະລິນຍາເອກເພື່ອເຮັດວຽກຂອງໂທ.

00:12:37.000 --> 00:12:39.000
ມັນແມ່ນຂະບວນການຂອງ ວິຊາການເຟີ້.

00:12:39.000 --> 00:12:41.000
ແລະ ມັນບົ່ງບອກເຖິງໂຄງສ້າງຂອງການສຶກສາທັງໝົດ

00:12:41.000 --> 00:12:43.000
ທີ່ກຳລັງເຄື່ອນຍ້າຍພາຍໃຕ້ແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງເຮົາ. ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຄິດໃໝ່ກ່ຽວກັບພື້ນຖານ

00:12:43.000 --> 00:12:44.000
ຂອງມຸມມອງຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ.

NOTE Paragraph

00:12:44.000 --> 00:12:46.000
ພວກເຮົາຮູ້ຢູ່ ສາມ ຢ່າງ ກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ.

00:12:46.000 --> 00:12:49.000
ອັນທີໜຶ່ງ, ມັນຫຼາກຫຼາຍ. ເຮົາຄິດກ່ຽວກັບໂລກນີ້ໃນທາງ

00:12:49.000 --> 00:12:51.000
ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ປະສົບກັບມັນ. ເຮົາຄິດເປັນພາບ,

00:12:51.000 --> 00:12:54.000
ເຮົາຄິດເປັນສຽງ, ເຮົາຄິດແບບເປີດຮັບ.

00:12:54.000 --> 00:12:57.000
ເຮົາຄິດແບບນາມມະທຳ, ເຮົາຄິດແບບເຄື່ອນໄຫວ.

00:12:57.000 --> 00:12:59.000
ອັນທີສອງ, ຄວາມສະຫຼາດມີການເຄື່ອນທີ່.

00:12:59.000 --> 00:13:02.000
ຖ້າພວກທ່ານເບິ່ງຈາກການພົວພັນຂອງສະໝອງຂອງຄົນ, ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນ

00:13:02.000 --> 00:13:05.000
ມື້ວານນີ້ ຈາກບົດສະເໜີຫຼາຍບົດ,

00:13:05.000 --> 00:13:07.000
ຄວາມສະຫຼາດ ແມ່ນມີການພົວພັນແລກປ່ຽນກັນຢ່າງມະຫັດສະຈັນ.

00:13:07.000 --> 00:13:10.000
ສະໝອງບໍ່ໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເປັນຫ້ອງ.

00:13:10.000 --> 00:13:13.000
ອັນທີ່ຈິງ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ - ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້ານິຍາມວ່າເປັນຂະບວນການ

00:13:13.000 --> 00:13:15.000
ຂອງການມີແນວຄວາມຄິດທີ່ເປັນເອກກະລັກ ທີ່ມີຄ່າ -

00:13:15.000 --> 00:13:18.000
ສ່ວນຫຼາຍໄດ້ມາຈາກການພົວພັນແລກປ່ຽນ

00:13:18.000 --> 00:13:21.000
ລະຫວ່າງການສັງເກດສິ່ງຕ່າງໆດ້ວຍຫຼັກວິທີການຫຼາຍແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

NOTE Paragraph

00:13:21.000 --> 00:13:23.000
ສະໝອງແມ່ນມີເຈດຕະນາ - ອີກປະການໜຶ່ງ,

00:13:23.000 --> 00:13:26.000
ມີເສັ້ນປະສາດສາຍໜຶ່ງທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ສະໝອງທັງສອງຂ້າງ

00:13:26.000 --> 00:13:28.000
ເອີ້ນວ່າ ຄໍປັສ ຄາລອສຊຳ. ສິ່ງນີ້ຈະມີຄວາມໜາ ກວ່າໃນສະໝອງຂອງແມ່ຍິງ.

00:13:28.000 --> 00:13:30.000
ສືບຕໍ່ຈາກ ເຮເລັນ ມື້ວານນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ

00:13:30.000 --> 00:13:34.000
ສິ່ງນີ້ອາດແມ່ນເຫດຜົນທີ່ແມ່ຍິງເກ່ງກວ່າໃນການເຮັດວຽກຫຼາຍອັນພ້ອມກັນ.

00:13:34.000 --> 00:13:36.000
ເພາະວ່າພວກທ່ານເກ່ງກວ່າແທ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ?

00:13:36.000 --> 00:13:39.000
ມີການຄົ້ນຄວ້າເປັນແພ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈາກປະສົບການຊີວິດສ່ວນຕົວ.

00:13:39.000 --> 00:13:41.000
ຖ້າເມຍຂ້າພະເຈົ້າຫາກກຳລັງແຕ່ງກິນຢູ່ເຮືອນ -

00:13:41.000 --> 00:13:45.000
ເຊິ່ງໄຄແຕ່ ບໍ່ເລື້ອຍປານໃດ. (ຫົວ)

00:13:45.000 --> 00:13:48.000
ແຕ່ທ່ານກໍ່ຮູ້, ລາວກຳລັງເຮັດ - ບໍ່ແມ່ນ, ລາວເຮັດໄດ້ດີໃນບາງສິ່ງ -

00:13:48.000 --> 00:13:50.000
ແຕ່ຖ້າລາວກຳລັງເຮັດກິນ, ຫັ້ນລະ,

00:13:50.000 --> 00:13:52.000
ແມ່ນ ລາວກຳລັງລົມໂທລະສັບນຳ,

00:13:52.000 --> 00:13:55.000
ລາວກຳລັງລົມກັບລູກນຳ, ລາວກຳລັງທາສີເພດານເຮືອນນຳ,

00:13:55.000 --> 00:13:58.000
ລາວກຳລັງປາດຫົວໃຈນຳ.

00:13:58.000 --> 00:14:01.000
ຖ້າແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າເຮັດກິນ, ປະຕູຕ້ອງປິດ, ລູກຕ້ອງຢູ່ນອກ,

00:14:01.000 --> 00:14:04.000
ໂທລະສັບແມ່ນແຂວນໄວ້ຢູ່ບ່ອນຂອງມັນ, ຖ້າລາວເຂົ້າມາຂ້າພະເຈົ້າຈະອາລົມເສຍ.

00:14:04.000 --> 00:14:17.000
ຂ້າພະເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ, “ເທີຣີ່, ຂໍຮ້ອງ, ຂ້ອຍກຳລັງຈືນໄຂ່ຢູ່ໃນໜີ້. ໃຫ້ເວລາຂ້ອຍແດ່.” (ຫົວ)

00:14:17.000 --> 00:14:19.000
ອັນທີ່ຈິງ, ທ່ານຮູ້ສຳນວນປັດຊະຍາເກົ່າອັນໜຶ່ງບໍ່,

00:14:19.000 --> 00:14:22.000
ຖ້າຕົ້ນໄມ້ລົ້ມໃນປ່າ ແລະ ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຍິນ,

00:14:22.000 --> 00:14:25.000
ແມ່ນມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນແທ້ບໍ? ຈື່ຕົ້ນຖົ່ວຕົ້ນນັ້ນໄດ້ບໍ?

00:14:25.000 --> 00:14:28.000
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເສື້ອຢືດຄັກໆອັນໜຶ່ງໃນມໍ່ໆນີ້ ທີ່ຂຽນວ່າ, “ຖ້າຊາຍຜູ້ໜຶ່ງຫາກເວົ້າຄວາມຄິດແທ້ໆຂອງລາວ

00:14:28.000 --> 00:14:31.000
ຢູ່ໃນປ່າ, ແລະ ບໍ່ມີແມ່ຍິງຄົນໃດໄດ້ຍິນລາວ,

00:14:31.000 --> 00:14:40.000
ລາວກໍ່ຍັງຈະຜິດບໍ?” (ຫົວ)

NOTE Paragraph

00:14:40.000 --> 00:14:42.000
ແລະ ອັນທີສາມ ກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ ແມ່ນ,

00:14:43.000 --> 00:14:45.000
ມັນແຕກຕ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຂຽນປຶ້ມເຫຼັ້ມໃໝ່ຢູ່ດຽວນີ້

00:14:45.000 --> 00:14:47.000
ເອີ້ນວ່າ “ການປາກົດຕົວ,” ເຊິ່ງອີງໃສ່ຫຼາຍຊຸດຂອງ

00:14:47.000 --> 00:14:49.000
ການສຳພາດຄົນກ່ຽວກັບການຄົ້ນພົບ

00:14:49.000 --> 00:14:51.000
ພອນສະຫວັນຂອງເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຕິດໃຈກ່ຽວກັບວ່າຄົນເຮົາໄປຮອດຈຸດນັ້ນໄດ້ແນວໃດ.

00:14:51.000 --> 00:14:54.000
ມັນເກີດມາຈາກບົດສົນທະນາອັນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

00:14:54.000 --> 00:14:56.000
ກັບແມ່ຍິງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຜູ້ໜຶ່ງ ເຊິ່ງບາງທີຄົນສ່ວນຫຼາຍ

00:14:56.000 --> 00:14:58.000
ອາດຈະບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນ, ລາວຊື່ ກີລຽນ ລິນ,

00:14:58.000 --> 00:15:00.000
ທ່ານເຄີຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບລາວບໍ? ບາງຄົນເຄີຍໄດ້ຍິນເນາະ. ລາວເປັນນັກອອກແບບທ່າເຕັ້ນ

00:15:00.000 --> 00:15:02.000
ແລະ ໝົດທຸກຄົນຮູ້ຜົນງານຂອງລາວ.

00:15:02.000 --> 00:15:04.000
ລາວໄດ້ເຮັດ “Cats,” ແລະ “Phanthom of the Opera.”

00:15:04.000 --> 00:15:08.000
ລາວເກ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເປັນໜຶ່ງໃນຄະນະກຳມະການຂອງ Royal Ballet, ໃນອັງກິດ,

00:15:08.000 --> 00:15:10.000
ດັ່ງທີ່ທ່ານເຫັນ.

00:15:10.000 --> 00:15:12.000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ກີລຽນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ່ວມກິນເຂົ້າທ່ຽງໃນມື້ໜຶງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ,

00:15:12.000 --> 00:15:14.000
“ກີລຽນ, ເຮັດແນວໃດເຈົ້າຈິ່ງໄດ້ເປັນນັກເຕັ້ນ?” ແລະ ລາວໄດ້ບອກວ່າ

00:15:14.000 --> 00:15:16.000
ມັນກໍ່ເປັນຕາສົນໃຈຢູ່, ໃນຕອນທີ່ລາວຍັງເຂົ້າໂຮງຮຽນຢູ່ນັ້ນ,

00:15:16.000 --> 00:15:19.000
ລາວບໍ່ມີຫວັງເລີຍ. ແລະທາງໂຮງຮຽນ, ໃນຊຸມປີ 30

00:15:19.000 --> 00:15:21.000
ໄດ້ຂຽນເຖິງພໍ່ແມ່ຂອງລາວວ່າ, “ທາງເຮົາຄິດວ່າ

00:15:21.000 --> 00:15:23.000
ກີລຽນ ມີປັນຫາດ້ານການຮັບຮູ້.” ລາວບໍ່ສາມາດຕັ້ງສະມາທິ,

00:15:23.000 --> 00:15:25.000
ລາວຢູ່ບໍ່ສະຫງົບ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າປະຈຸບັນນີ້ເຂົາຄືຊິເວົ້າວ່າ

00:15:25.000 --> 00:15:29.000
ລາວເປັນພະຍາດສະມາທິສັ້ນ. ທ່ານບໍ່ຄິດບໍ? ແຕ່ຕອນນັ້ນຍັງແມ່ນຊຸມປີ 1930,

00:15:29.000 --> 00:15:32.000
ແລະ ພະຍາດສະມາທິສັ້ນ ກໍ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາເທື່ອ.

00:15:32.000 --> 00:15:35.000
ມັນຍັງເປັນພະຍາດທີ່ບໍ່ສາມາດມີໄດ້ເທື່ອ. (ຫົວ)

00:15:35.000 --> 00:15:39.000
ຄົນເຮົາບໍ່ໄດ້ຮູ້ວ່າພວກເຂົາສາມາດເປັນພະຍາດນີ້ໄດ້.

NOTE Paragraph

00:15:39.000 --> 00:15:43.000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ລາວໄດ້ໄປຫາຊ່ຽວຊານຜູ້ໜຶ່ງ. ໃນຫ້ອງທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ໂອ໋ກ,

00:15:43.000 --> 00:15:46.000
ແລະ ແມ່ຂອງລາວກໍ່ໄດ້ໄປນຳ,

00:15:46.000 --> 00:15:49.000
ແລະ ລາວກໍ່ຖືກພາໄປນັ່ງຢູ່ຕັ່ງທີ່ຢູ່ແຈສຸດ,

00:15:49.000 --> 00:15:51.000
ແລະ ລາວກໍ່ໄດ້ນັ່ງຢອງມືຂອງລາວເປັນເວລາ 20 ນາທີ ໃນຂະໜະທີ່

00:15:51.000 --> 00:15:53.000
ຊາຍຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ລົມກັບແມ່ຂອງລາວກ່ຽວກັບ

00:15:53.000 --> 00:15:57.000
ປັນຫາທັງໝົດທີ່ ກີລຽນ ມີຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ. ແລະ ໃນຕອນທ້າຍ -

00:15:57.000 --> 00:15:59.000
ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ລົບກວນຄົນອື່ນ,

00:15:59.000 --> 00:16:01.000
ວຽກບ້ານຂອງລາວແມ່ນໄດ້ສົ່ງຊ້າຕະຫຼອດ, ແລະ ອື່ນໆ,

00:16:01.000 --> 00:16:04.000
ເດັກນ້ອຍອາຍຸ ແປດ ປີ - ສຸດທ້າຍ, ທ່ານໝໍ ໄດ້ ຍ່າງໄປນັ່ງລົງ

00:16:04.000 --> 00:16:06.000
ຂ້າງ ກີລຽນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ກີລຽນ,

00:16:06.000 --> 00:16:08.000
ຂ້ອຍໄດ້ຟັງທຸກຢ່າງທີ່ແມ່ເຈົ້າ

00:16:08.000 --> 00:16:10.000
ໄດ້ບອກຂ້ອຍແລ້ວ, ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ເວົ້ານຳລາວເປັນການສ່ວນຕົວ.”

00:16:10.000 --> 00:16:13.000
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ລໍຖ້າຢູ່ໜີ້ເດີ້, ຈັກໜ້ອຍພວກເຮົາຊິກັບມາ, ບໍ່ດົນດອກ.”

00:16:13.000 --> 00:16:15.000
ແລະ ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ອອກໄປ ແລະ ປະລາວໄວ້ຜູ້ດຽວ.

00:16:15.000 --> 00:16:17.000
ແລະ ກ່ອນທີ່ທັງສອງຈະອອກຈາກຫ້ອງ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານໄດ້ເປີດວິທະຍຸ

00:16:17.000 --> 00:16:19.000
ເຊິ່ງຢູ່ໜ້າໂຕະຂອງລາວປະໄວ້. ແລະ ເມື່ອພວກເພິ່ນ

00:16:19.000 --> 00:16:21.000
ໄດ້ອອກໄປຈາກຫ້ອງ, ຊ່ຽວຊານໄດ້ບອກແມ່ຂອງລາວວ່າ,

00:16:21.000 --> 00:16:24.000
“ຢືນເບິ່ງລາວຢູ່ໜີ້ເດີ້.” ແລະ ໃນນາທີທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ອອກຈາກຫ້ອງ,

00:16:24.000 --> 00:16:28.000
ລາວໄດ້ບອກຂ້ອຍວ່າ, ລາວໄດ້ລຸກຂຶ້ນ, ເຄື່ອນຍ້າຍໄປຕາມສຽງດົນຕີ.

00:16:28.000 --> 00:16:30.000
ແລະ ພວກເພິ່ນກໍ່ໄດ້ເບິ່ງຢູ່ສາມສີ່ນາທີ

00:16:30.000 --> 00:16:33.000
ແລະ ຊ່ຽວຊານກໍ່ໄດ້ຫັນຫາແມ່ລາວ ແລະ ເວ້ົາວ່າ,

00:16:33.000 --> 00:16:37.000
“ມາດາມ ລິນ, ກີລຽນ ບໍ່ໄດ້ປ່ວຍດອກ, ລາວເປັນນັກເຕັ້ນ.

00:16:37.000 --> 00:16:39.000
ພາລາວໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນເຕັ້ນສາ.”

NOTE Paragraph

00:16:39.000 --> 00:16:41.000
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ແລ້ວເກີດຫຍັງຂຶ້ນ?”

00:16:41.000 --> 00:16:44.000
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ແມ່ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດຕາມ. ຂ້ອຍບອກເຈົ້າໄດ້ເລີຍວ່າມັນວິເສດຂະໜາດໃດ.

00:16:44.000 --> 00:16:46.000
ເຮົາຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງໜຶ່ງ ແລະ ມັນກໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍ

00:16:46.000 --> 00:16:49.000
ຄົນຄືຂ້ອຍ. ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດນັ່ງຢູ່ຊື່ໆໄດ້.

00:16:49.000 --> 00:16:52.000
ຄົນທີ່ຕ້ອງເຄື່ອນໄຫວຈິ່ງຈະຄິດໄດ້.” ຄົນທີ່ຕ້ອງເຄື່ອນໄຫວຈິ່ງຈະຄິດໄດ້.

00:16:52.000 --> 00:16:54.000
ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ບາເລ, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ແທ໋ບ, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ແຈັສ,

00:16:54.000 --> 00:16:56.000
ພວກເຂົາຮຽນດົນຕີສະໄໝໃໝ່, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນດົນຕີຮ່ວມສະໄໝ.

00:16:56.000 --> 00:16:59.000
ໃນທີ່ສຸດລາວກໍ່ໄດ້ເສັງເຂົ້າໂຮງຮຽນ Royal Ballet,

00:16:59.000 --> 00:17:01.000
ລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ບັນເລງດ່ຽວ, ລາວໄດ້ມີອາຊີບທີ່ໜ້າອັດສະຈັນ

00:17:01.000 --> 00:17:03.000
ທີ່ໂຮງຮຽນ Royal Ballet. ໃນທີ່ສຸດລາວກໍ່ຮຽນຈົບ

00:17:03.000 --> 00:17:05.000
ຈາກໂຮງຮຽນ Royal Ballet ແລະ

00:17:05.000 --> 00:17:08.000
ໄດ້ຕັ້ງບໍລິສັດຂອງຕົນເອງ - ບໍລິສັດ ກີລຽນ ລິນ ແດ໋ນສ -

00:17:08.000 --> 00:17:11.000
ໄດ້ພົບກັບ ແອນດຣິວ ລອຍ ເວັບເບີ. ລາວໄດ້ຮັບຜິດຊອບ

00:17:11.000 --> 00:17:13.000
ງານສະແດງດົນຕີທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຫຼາຍອັນ

00:17:13.000 --> 00:17:18.000
ໃນປະຫວັດສາດ, ລາວໄດ້ມອບຄວາມສຸກໃຫ້ກັບຄົນຫຼາຍລ້ານ,

00:17:18.000 --> 00:17:21.000
ແລະ ລາວກໍ່ແມ່ນມະຫາເສດຖີເງິນຫຼາຍລ້ານ. ຄົນອື່ນ

00:17:21.000 --> 00:17:25.000
ອາດຈະໄດ້ຈັບລາວກິນຢາ ແລະ ບອກໃຫ້ລາວ

00:17:25.000 --> 00:17:27.000
ສະຫງົບລົງ.

NOTE Paragraph

00:17:27.000 --> 00:17:30.000
ບາດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ... (ຕົບມື) ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດ ມັນກາຍມາເປັນສິ່ງນີ້:

00:17:30.000 --> 00:17:32.000
ອາລ ກໍ ໄດ້ກ່າວໃນຄືນກ່ອນ

00:17:32.000 --> 00:17:35.000
ກ່ຽວກັບລະບົບນິເວດ, ແລະ ການປະຕິວັດທີ່ໄດ້ຖືກກະຕຸ້ນໂດຍ ຣາແຊລ ຄາສັນ.

00:17:35.000 --> 00:17:39.000
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຄວາມຫວັງອັນດຽວຂອງພວກເຮົາຕໍ່ອະນາຄົດ

00:17:39.000 --> 00:17:42.000
ແມ່ນການຮັບເອົາແນວຄວາມຄິດຂອງລະບົບນິເວດຂອງຄົນ,

00:17:42.000 --> 00:17:46.000
ອັນທີ່ຄົນເຮົາເລີ່ມສ້າງແນວຄວາມຄິດຂອງພວກເຮົາໃໝ່

00:17:46.000 --> 00:17:48.000
ທີ່ກ່ຽວພັນກັບຄວາມອຸດົມຮັ່ງມີຂອງສະມັດຖະພາບຂອງຄົນ.

00:17:48.000 --> 00:17:52.000
ລະບົບການສຶກສາຂອງເຮົາໄດ້ຂຸດແນວຄິດຂອງຄົນໃນແບບ

00:17:52.000 --> 00:17:54.000
ທີ່ເຮົາຂຸດຄົ້ນເອົາຊັບສົມບັດຈາກພື້ນໂລກ: ເພື່ອວັດຖຸສະເພາະອັນດຽວ.

00:17:54.000 --> 00:17:57.000
ແລະ ໃນອະນາຄົດ, ມັນຈະບໍ່ໃຫ້ປະໂຫຍດກັບເຮົາ.

00:17:57.000 --> 00:18:00.000
ພວກເຮົາຕ້ອງຄິດຄືນໃໝ່ເຖິງຫຼັກທຳພື້ນຖານ

00:18:00.000 --> 00:18:02.000
ທີ່ເຮົາອີງໃສ່ເພື່ອສຶກສາລູກຫຼານຂອງເຮົາ. ມີ

00:18:02.000 --> 00:18:06.000
ຄຳເວົ້າທີ່ວິເສດອັນໜຶ່ງ ໂດຍ ໂຈນາສ ຊອກ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າແມງໄມ້ທັງໝົດ

00:18:06.000 --> 00:18:09.000
ຫາກຈະຫາຍໄປຈາກໂລກນີ້,

00:18:09.000 --> 00:18:12.000
ພາຍໃນ 50 ປີ ສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດໃນໂລກນີ້ຄົງຈະຈົບລົງ.

00:18:12.000 --> 00:18:15.000
ຖ້າຄົນທັງໝົດຫາກຫາຍໄປຈາກໂລກນີ້,

00:18:15.000 --> 00:18:19.000
ພາຍໃນ 50 ປີ ສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດຈະເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຂຶ້ນ.”

00:18:19.000 --> 00:18:21.000
ແລະ ລາວກໍ່ເວົ້າຖືກ.

NOTE Paragraph

00:18:21.000 --> 00:18:24.000
ສິ່ງທີ່ TED ຍົກຍ້ອງແມ່ນພອນສະຫວັນຂອງຈິນຕະນາການຂອງຄົນ.

00:18:24.000 --> 00:18:28.000
ພວກເຮົາຕ້ອງລະວັງໃນຕອນທີ່ເຮົານຳໃຊ້ພອນສະຫວັນອັນນີ້

00:18:28.000 --> 00:18:31.000
ໃຫ້ຫຼັກແຫຼມ, ແລະ ກໍ່ຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງສະຖານະການ

00:18:31.000 --> 00:18:34.000
ສະຖານະການທີ່ໄດ້ກ່າວມາແລ້ວ. ແລະ ທາງດຽວທີ່

00:18:35.000 --> 00:18:38.000
ພວກເຮົາຈະສາມາດເຮັດແນວນັ້ນໄດ້ ແມ່ນດ້ວຍການຕິດຕາມເບິ່ງສະມັດຖະນະຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງເຮົາ

00:18:38.000 --> 00:18:40.000
ເພື່ອຄວາມອຸດົມຮັ່ງມີທີ່ເຮົາເປັນ, ແລະ ເບິ່ງ

00:18:40.000 --> 00:18:43.000
ລູກຫຼານຂອງເຮົາເພື່ອຄວາມຫວັງທີ່ພວກເຂົາເປັນ. ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ

00:18:43.000 --> 00:18:46.000
ແມ່ນການສຶກສາສິ່ງທີ່ເປັນພວກເຂົາທັງໝົດ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະສາມາດປະເຊີນກັບອະນາຄົດອັນນີ້.

00:18:46.000 --> 00:18:49.000
ເຊິ່ງພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນອະນາຄົດອັນນີ້ກໍ່ມີ,

00:18:49.000 --> 00:18:52.000
ແຕ່ພວກເຂົາຊິໄດ້ເຫັນ. ແລະ ວຽກຂອງເຮົາແມ່ນຊ່ວຍ

00:18:52.000 --> 00:18:54.000
ພວກເຂົາໃຫ້ສ້າງສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງຈາກມັນໄດ້. ຂອບໃຈຫຼາຍໆ.