1
00:00:00,000 --> 00:00:07,000
ສະບາຍດີ. ພວກທ່ານເປັນແນວໃດແດ່? ຜ່ານມາຄັກຫຼາຍ ແມ່ນບໍ?

2
00:00:07,000 --> 00:00:11,000
ຂ້າພະເຈົ້າເກືອບຫງາຍຍ້ອນສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນທັງໝົດ.

3
00:00:11,000 --> 00:00:15,000
ອັນທີ່ຈິງ, ຂ້າພະເຈົ້າວ່າຈະກັບດີກວ່າ. (ຫົວ)

4
00:00:15,000 --> 00:00:19,000
ຜ່ານມາ ມີຢູ່ ສາມ ແກນ, ແມ່ນບໍ່,

5
00:00:19,000 --> 00:00:23,000
ທີ່ໄດ້ຜ່ານກອງປະຊຸມ, ເຊິ່ງກ່ຽວພັນ

6
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
ກັບສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າເຖິງ

7
00:00:25,000 --> 00:00:29,000
ອັນທີໜຶ່ງແມ່ນຫຼັກຖານອັນອັດສະຈັນ ຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງມະນຸດຊາດ

8
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
ໃນບົດສະເໜີທັງໝົດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຟັງຜ່ານມາ

9
00:00:32,000 --> 00:00:35,000
ແລະ ຈາກໝົດທຸກຄົນທີ່ຢູ່ທີ່ນີ້. ສະເພາະແຕ່ ຄວາມຫຼາກຫຼາຍ

10
00:00:35,000 --> 00:00:38,000
ແລະ ຂອບເຂດ ຂອງມັນ ກໍ່ພໍແຮງແລ້ວ. ອັນທີສອງນັ້ນແມ່ນ

11
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
ສິ່ງນີ້ ພາເຮົາມາຢູ່ໃນຈຸດທີ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນ,

12
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
ໃນອະນາຄົດ. ບໍ່ຮູ້ເລີຍ

13
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
ວ່າ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈະຜັນຂະຫຍາຍໄປແນວທາງໃດ.

14
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈໃນການສຶກສາ -

15
00:00:48,000 --> 00:00:51,000
ອັນທີ່ຈິງແລ້ວ, ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນແມ່ນ ໝົດທຸກຄົນມີສິ່ງທີ່ຕ້ອງສົນໃຈໃນການສຶກສາ.

16
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ເປັນຕາສົນໃຈຫຼາຍ.

17
00:00:53,000 --> 00:00:56,000
ຖ້າທ່ານໄປຮ່ວມງານສັງສັນ, ແລະ ເວົ້າວ່າ

18
00:00:56,000 --> 00:00:59,000
ທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ -

19
00:00:59,000 --> 00:01:06,000
ອັນທີ່ຈິງ, ທ່ານຈະບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ໄປຮ່ວມງານສັງສັນດອກ, ເວົ້າແທ້, ຖ້າທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ.

20
00:01:06,000 --> 00:01:09,000
(ຫົວ) ບໍ່ມີໃຜເຊີນທ່ານດອກ.

21
00:01:09,000 --> 00:01:14,000
ແລະ ກໍ່ບໍ່ມີໃຜຊວນທ່ານເປັນເທື່ອທີສອງ, ເຊິ່ງມັນກໍ່ແປກ. ຂ້າພະເຈົ້າວ່າມັນປະຫຼາດດີ.

22
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
ແຕ່ວ່າຖ້າທ່ານໄດ້ໄປ, ແລະ ບອກໃຜຜູ້ໜຶ່ງວ່າ,

23
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
ຫັ້ນນ່າ, ເຂົາຖາມວ່າ, “ເຈົ້າເຮັດວຽກຫຍັງ?”

24
00:01:18,000 --> 00:01:20,000
ແລ້ວ ທ່ານບອກວ່າທ່ານເຮັດວຽກໃນຂະແໜງສຶກສາ,

25
00:01:20,000 --> 00:01:24,000
ທ່ານຊິເຫັນໃບໜ້າຂອງເຂົາປາດສະຈາກສີເລືອດ. ເຂົາຈະເປັນປະມານວ່າ,

26
00:01:24,000 --> 00:01:30,000
“ຈັ່ງແມ່ນຊາດ,” ຫັ້ນນ່າ, “ເປັນຫຍັງຕ້ອງແມ່ນກູ? ຫາກໍ່ຊິໄດ້ອອກມາສັງສັນກັບໝູ່ເທື່ອທຳອິດໃນອາທິດ.” (ຫົວ)

27
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
ແຕ່ຖ້າທ່ານຫາກຖາມກ່ຽວກັບການສຶກສາຂອງເຂົາ,

28
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
ເຂົາຈະຈັບທ່ານຕິດຝາ. ເພາະວ່າມັນເປັນສິ່ງໜຶ່ງ

29
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
ທີ່ລົງເລິກໃນຕົວຄົນເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຖືກບໍ?

30
00:01:37,000 --> 00:01:40,000
ຄືກັບ ສາດສະໜາ, ເງິນຄຳ ແລະ ສິ່ງອື່ນໆ.

31
00:01:40,000 --> 00:01:44,000
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການສຶກສາ, ແລະ ຄິດວ່າເຮົາທຸກຄົນມີຄືກັນໝົດ.

32
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
ເຮົາມີສ່ວນໄດ້ສ່ວນເສີຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການສຶກສາ,

33
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
ສ່ວນໜຶ່ງຍ້ອນວ່າ ມັນແມ່ນການສຶກສານີ້ລະທີ່ຄວນຈະ

34
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
ພາເຮົາໄປສູ່ອະນາຄົດທີ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.

35
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ຖ້າທ່ານລອງຄິດເບິ່ງ, ເດັກນ້ອຍທີ່ເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນປີນີ້

36
00:01:55,000 --> 00:02:01,000
ຈະກິນບຳນານໃນປີ 2065. ບໍ່ມີໃຜຮູ້ -

37
00:02:01,000 --> 00:02:04,000
ເຖິງຈະມີຊ່ຽວຊານຕັ້ງຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ແຫ່ຂະບວນມາໃນໄລຍະ 4 ວັນທີ່ຜ່ານມາ -

38
00:02:04,000 --> 00:02:06,000
ວ່າໂລກນີ້ຈະເປັນແນວໃດ

39
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
ໃນອີກ 5 ປີ. ແຕ່ປານນັ້ນ ພວກເຮົາຍັງພັດ

40
00:02:08,000 --> 00:02:11,000
ຕ້ອງໄດ້ໃຫ້ການສຶກສາແກ່ເດັກນ້ອຍເຜື່ອໄວ້. ສະນັ້ນ ການທີ່ບໍ່ສາມາດຄາດເດົາໄດ້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ,

41
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
ເປັນສິ່ງທີ່ມະຫັດສະຈັນ.

42
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
ແລະ ສ່ວນທີສາມ ໃນນີ້ ແມ່ນ

43
00:02:15,000 --> 00:02:20,000
ພວກເຮົາທຸກຄົນໄດ້ເຫັນພ້ອມກັນແລ້ວ ເຖິງ

44
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
ສະມັດຖະນະອັນອັດສະຈັນທີ່ເດັກນ້ອຍມີ -

45
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
ສະມັດຖະນະເພື່ອການປ່ຽນແປງຂອງເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າໝາຍເຖິງ, ຊີເຣນາ ມື້ຄືນນີ້ ແມ່ນຄົນທີ່ມະຫັດສະຈັນ,

46
00:02:25,000 --> 00:02:28,000
ບໍ່ແມ່ນບໍ? ພຽງແຕ່ເບິ່ງສິ່ງທີ່ລາວສາມາດເຮັດໄດ້.

47
00:02:28,000 --> 00:02:33,000
ແລະ ລາວກໍ່ມີຈຸດພິເສດ, ແຕ່ຄັນຊິເວົ້າແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າລາວກໍ່ບໍ່ໄດ້

48
00:02:33,000 --> 00:02:36,000
ພິເສດມາຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ.

49
00:02:36,000 --> 00:02:39,000
ສິ່ງທີ່ທ່ານເຫັນນັ້ນແມ່ນຄົນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ອຸທິດຕົນຢ່າງຍິ່ງ

50
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
ຜູ້ທີ່ພົບກັບພອນສະຫວັນ. ແລະ ຂໍ້ສະເໜີຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນວ່າ

51
00:02:41,000 --> 00:02:43,000
ເດັກທຸກຄົນມີພອນສະຫວັນຫຼາຍຫຼວງ.

52
00:02:43,000 --> 00:02:45,000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ສິ້ນເປືອງສິ່ງນີ້ໄປ, ຢ່າງບໍ່ໃສ່ໃຈເລີຍ.

53
00:02:45,000 --> 00:02:48,000
ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າກ່ຽວກັບການສຶກສາ ແລະ

54
00:02:48,000 --> 00:02:51,000
ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມຄິດສ້າງສັນ. ຈຸດຢືນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນວ່າ

55
00:02:51,000 --> 00:02:54,000
ຄວາມຄິດສ້າງສັນໃນປະຈຸບັນ ແມ່ນສຳຄັນສຳລັບການສຶກສາທຽບເທົ່າກັບການຮູ້ໜັງສື,

56
00:02:54,000 --> 00:02:58,000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ຄວນປະຕິບັດກັບທັງສອງສິ່ງໃນສະຖານະພາບດຽວກັນ.

57
00:02:58,000 --> 00:03:06,000
(ຕົບມື) ຂອບໃຈ. ມື້ນີ້ກໍ່ມີເທົ່ານີ້ເດີ້.

58
00:03:06,000 --> 00:03:10,000
ຂອບໃຈຫຼາຍໆ. (ຫົວ) ສະນັ້ນ, ຍັງອີກ 15 ນາທີ.

59
00:03:10,000 --> 00:03:17,000
ອັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດທີ່... ບໍ່ແມ່ນ. (ຫົວ)

60
00:03:17,000 --> 00:03:21,000
ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເລື່ອງດີໆເລື່ອງໜຶ່ງ - ຂ້າພະເຈົ້າມັກເລົ່າເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຄົນຟັງ -

61
00:03:21,000 --> 00:03:25,000
ກ່ຽວກັບເດັກຍິງຜູ້ໜຶ່ງໃນຊົ່ວໂມງຮຽນແຕ້ມຮູບ. ລາວອາຍຸໄດ້ ຫົກ ປີ.

62
00:03:25,000 --> 00:03:27,000
ແລະ ລາວນັ່ງຢູ່ຫຼັງສຸດ, ກຳລັງແຕ້ມຢູ່,

63
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
ແລະ ຄູໄດ້ເວົ້າວ່ານາງນ້ອຍຜູ້ນີ້ບໍ່ຄ່ອຍ

64
00:03:29,000 --> 00:03:33,000
ເອົາໃຈໃສ່ໃນໂມງຮຽນ, ແລະ ໃນຊົ່ວໂມງແຕ້ມຮູບແນວນີ້ລາວພັດໃສ່ໃຈ.

65
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
ນາງຄູຮູ້ສຶກສະຫງົນ ແລະ ເຂົ້າໄປຫານາງນ້ອຍ

66
00:03:35,000 --> 00:03:38,000
ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ກຳລັງແຕ້ມຫຍັງ?”

67
00:03:38,000 --> 00:03:41,000
ແລະ ນາງນ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ແຕ້ມຮູບພະເຈົ້າ.”

68
00:03:41,000 --> 00:03:44,000
ແລະ ນາງຄູເວົ້າວ່າ, “ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ໄດ໋ວ່າພະເຈົ້າມີໜ້າຕາເປັນແນວໃດ.”

69
00:03:44,000 --> 00:03:51,000
ແລະ ນາງນ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ຈັກໜ້ອຍເຂົາຫາກຊິຮູ້.“

70
00:03:51,000 --> 00:03:52,000
(ຫົວ)

71
00:03:52,000 --> 00:03:57,000
ໃນຕອນທີ່ລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ສີ່ ປີ ທີ່ປະເທດອັງກິດ -

72
00:03:57,000 --> 00:04:00,000
ອັນທີ່ຈິງ ລາວກໍ່ອາຍຸໄດ້ສີ່ປີຢູ່ທຸກບ່ອນຫັ້ນລະ, ເວົ້າແທ້. (ຫົວ)

73
00:04:00,000 --> 00:04:06,000
ຖ້າເວົ້າໃຫ້ຖືກແທ້, ບໍ່ວ່າລາວຊິໄດ້ໄປໃສ, ລາວກໍ່ໄດ້ມີອາຍຸ ສີ່ ປີ ໝົດທັງປີນັ້ນລະ.

74
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
ລາວໄດ້ຫຼິ້ນລະຄອນຕອນເກີດຂອງພະເຈົ້າ.

75
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
ທ່ານຈື່ເນື້ອເລື່ອງໄດ້ບໍ? ບໍ່ຫວາ, ມັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂະໜາດ.

76
00:04:11,000 --> 00:04:14,000
ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ເມລ ກິບສັນ ຫຼິ້ນພາກຕໍ່ມາ.

77
00:04:14,000 --> 00:04:19,000
ທ່ານອາດຈະໄດ້ເບິ່ງແລ້ວ: ເລື່ອງ “Nativity II.” ແຕ່ ເຈມສ ໄດ້ບົດຂອງ ໂຈເຊັຟ,

78
00:04:19,000 --> 00:04:22,000
ເຊິ່ງເຮົາຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ.

79
00:04:22,000 --> 00:04:24,000
ເຮົາຖືວ່າບົດນີ້ເປັນຕົວຫຼັກໜຶ່ງຂອງເລື່ອງ.

80
00:04:24,000 --> 00:04:26,000
ໂຮງສະແດງໄດ້ເຕັມແຕ່ຄົນຂອງເຮົາທີ່ໃສ່ເສື້ອທີ່ມີລາຍຕີພິມວ່າ:

81
00:04:26,000 --> 00:04:29,000
“ເຈມສ ໂຣບິນສັນ ແມ່ນ ໂຈເຊັຟ!” (ຫົວ)

82
00:04:29,000 --> 00:04:31,000
ລາວບໍ່ຕ້ອງເວົ້າຫຍັງໃນເລື່ອງ, ແຕ່ທ່ານຮູ້ຕອນທີ່

83
00:04:31,000 --> 00:04:34,000
ພະລາຊາທັງສາມເຂົ້າມາ. ພວກເຂົານຳຂອງຂວັນມາ,

84
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຖືມາແມ່ນ ຄຳ, ກຳຍານ, ແລະ ຢາງໄມ້ຫອມ.

85
00:04:36,000 --> 00:04:38,000
ສິ່ງນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນແທ້. ພວກເຮົາກະໄດ້ນັ່ງຢູ່ຫັ້ນລະ

86
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາໄປຂ້າມຕອນ.

87
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
ເພາະວ່າເຮົາລົມນຳລູກຊາຍຫຼັງຈົບການສະແດງ ແລະ ເວົ້າວ່າ,

88
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
“ເຈົ້າບໍ່ເປັນຫຍັງບໍ?” ແລະ ລາວເວົ້າວ່າ, “ໂດຍ, ເປັນຫຍັງ? ມີຫຍັງຜິດໄປ?”

89
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
ພວກເຂົາປ່ຽນຕົວ, ທໍ່ນັ້ນລະ.

90
00:04:46,000 --> 00:04:47,000
ແຕ່ຈັ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ເດັກຊາຍ ສາມ ຄົນເຂົ້າມາ -

91
00:04:47,000 --> 00:04:49,000
ອາຍຸ ສີ່ ປີ ພ້ອມກັບຜ້າເຊັດມືພັນຫົວ -

92
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
ແລະ ພວກເຂົາວາງກ່ອງທັງສາມລົງ,

93
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທຳອິດເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍນຳຄຳມາໃຫ້ເຈົ້າ.”

94
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທີສອງເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍນຳກຳຍານມາໃຫ້ເຈົ້າ.”

95
00:04:57,000 --> 00:05:11,000
ແລະ ເດັກຊາຍຜູ້ທີສາມເວົ້າວ່າ, “ແຟຣງ ສົ່ງອັນນີ້ມາ.” (ຫົວ)

96
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
ຈຸດທີ່ຄ້າຍຄືກັນຂອງສອງເລື່ອງນີ້ແມ່ນວ່າ ເດັກນ້ອຍຈະລອງສ່ຽງເບິ່ງ.

97
00:05:13,000 --> 00:05:16,000
ຖ້າເຂົາບໍ່ຮູ້, ເຂົາຈະລອງເຮັດເບິ່ງ.

98
00:05:16,000 --> 00:05:19,000
ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າແມ່ນບໍ? ພວກເຂົາບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະຜິດ.

99
00:05:19,000 --> 00:05:24,000
ບາດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າການຜິດ ແມ່ນຄືກັນກັບຄວາມຄິດສ້າງສັນເດີ້.

100
00:05:24,000 --> 00:05:25,000
ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ແມ່ນ,

101
00:05:25,000 --> 00:05:28,000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ກຽມພ້ອມທີ່ຈະຜິດ,

102
00:05:28,000 --> 00:05:31,000
ເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນສ້າງສິ່ງທີ່ເປັນຕົ້ນສະບັບຂຶ້ນມາໄດ້.

103
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ກຽມພ້ອມທີ່ຈະຜິດ. ແລະ ກວ່າເຂົາຊິກາຍມາເປັນຜູ້ໃຫຍ່,

104
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
ເດັກສ່ວນຫຼາຍໄດ້ສູນເສີຍສະມັດຖະພາບດ້ານນີ້ໄປແລ້ວ.

105
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
ພວກເຂົາໄດ້ກາຍມາເປັນຄົນທີ່ຢ້ານກົວການຜິດ.

106
00:05:39,000 --> 00:05:41,000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ບໍລິຫານບໍລິສັດທັງຫຼາຍໃນລັກສະນະນີ້, ພວກທ່ານ.

107
00:05:41,000 --> 00:05:44,000
ເຮົາປະນາມການຜິດພາດ ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ກຳລັງບໍລິຫານ

108
00:05:44,000 --> 00:05:47,000
ລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ຖືວ່າ

109
00:05:47,000 --> 00:05:50,000
ຄວາມຜິດພາດແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮວຮ້າຍທີ່ສຸດທີ່ເຈົ້າຈະສາມາດເຮັດໄດ້.

110
00:05:50,000 --> 00:05:53,000
ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ແມ່ນວ່າ ພວກເຮົາກຳລັງສຶກສາຄົນໃຫ້ພົ້ນຈາກ

111
00:05:53,000 --> 00:05:56,000
ສະມັດຖະພາບໃນການສ້າງສັນ. ປີກັດໂຊ ເຄີຍໄດ້ເວົ້າແລ້ວ.

112
00:05:56,000 --> 00:05:59,000
ລາວເວົ້າວ່າ ເດັກທຸກຄົນເກີດມາເປັນນັກສິລະປະໝົດ.

113
00:05:59,000 --> 00:06:03,000
ບັນຫາແມ່ນ ເຮັດແນວໃດເຮົາຈຶ່ງຊິຍັງເປັນນັກສິລະປະຢູ່ເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໃນສິ່ງນີ້ຢ່າງຮຸນແຮງ,

114
00:06:03,000 --> 00:06:05,000
ວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນມາສູ່ຄວາມຄິດສ້າງສັນ,

115
00:06:05,000 --> 00:06:08,000
ພວກເຮົາໃຫຍ່ອອກຈາກມັນ. ຫຼື ອີກໃນໜຶ່ງ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການສຶກສາໃຫ້ພົ້ນຈາກມັນ.

116
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈິ່ງເປັນແນວນີ້?

117
00:06:10,000 --> 00:06:14,000
ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍອາໄສຢູ່ ສແຕຣດຝອດ ອອນ ອາວອນ ຈົນເຖິງປະມານ ຫ້າ ປີ ກ່ອນ.

118
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
ອັນທີ່ຈິງ, ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍຈາກ ສແຕຣດຝອດ ຫາ ລອສ ແອງເຈລິສ.

119
00:06:16,000 --> 00:06:20,000
ສະນັ້ນ ທ່ານຄືຊິຈິນຕະນາການອອກວ່າມັນເປັນການປ່ຽນແປງທີ່ປາສະຈາກຂໍ້ຂັດຂ້ອງຂະໜາດໃດ.

120
00:06:20,000 --> 00:06:22,000
(ຫົວ) ອັນທີ່ຈິງແລ້ວ,

121
00:06:22,000 --> 00:06:24,000
ພວກເຮົາເຄີຍອາໄສຢູ່ບ່ອນທີ່ເອີ້ນວ່າ ສນິດເຕິຟີລດ,

122
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
ຢູ່ນອກຂອງ ສແຕຣດຝອດ ໜ້ອຍໜຶ່ງ, ເຊິ່ງເປັນບ່ອນເກີດ

123
00:06:26,000 --> 00:06:31,000
ຂອງພໍ່ ຂອງ ເຊັກສເປຍ. ທ່ານມີຄວາມຄິດອັນໃໝ່ເຂົ້າມາໃນຫົວບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າມີ.

124
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
ທ່ານບໍ່ຄິດຫາພໍ່ຂອງ ເຊັກສເປຍ, ແມ່ນບໍ?

125
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
ທ່ານຄິດບໍ? ເພາະທ່ານບໍ່ຄິດຫາ

126
00:06:35,000 --> 00:06:37,000
ເຊັກສເປຍ ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ, ແມ່ນບໍ?

127
00:06:37,000 --> 00:06:40,000
ເຊັກສເປຍ ຕອນມີອາຍຸ ເຈັດ ປີ ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດກ່ຽວກັບອັນນີ້ມາກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າ, ລາວເຄີຍ

128
00:06:40,000 --> 00:06:42,000
ມີອາຍຸໄດ້ ເຈັດ ປີ ໃນຄັ້ງໜຶ່ງ. ລາວເຄີຍ

129
00:06:42,000 --> 00:06:51,000
ເຂົ້າຮຽນໃນຊົ່ວໂມງພາສາອັງກິດ ຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງ, ແມ່ນບໍ? ເຈົ້າຄິດວ່າມັນຊິເປັນຕາລຳຄານຂະໜາດໃດ?

130
00:06:51,000 --> 00:07:05,000
(ຫົວ) “ຕ້ອງພະຍາຍາມໜັກກວ່ານີ້.” ຖືກພໍ່ບອກໃຫ້ໄປນອນ, ທ່ານຄິດເບິ່ງ,

131
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
ບອກ ເຊັກສເປຍ, “ໄປນອນ, ດຽວນີ້,”

132
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
ບອກ ວິລລຽມ ເຊັກສເປຍ, “ແລະ ກໍ່ວາງສໍລົງໄດ້ແລ້ວ.

133
00:07:10,000 --> 00:07:18,000
ແລະ ກໍ່ເຊົາເວົ້າແບບນັ້ນ. ມັນເຮັດໃຫ້ໝົດທຸກຄົນສັບສົນ.”

134
00:07:18,000 --> 00:07:23,000
(ຫົວ)

135
00:07:23,000 --> 00:07:26,000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍຈາກ ສແຕຣດຝອດ ຫາ ລອສ ແອງເຈລິສ,

136
00:07:26,000 --> 00:07:30,000
ແລະ ອັນທີ່ຈິງ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຢາກເວົ້າເຖິງການຍົກຍ້າຍໜ້ອຍໜຶ່ງ.

137
00:07:30,000 --> 00:07:33,000
ລູກຊາຍຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢາກມານຳ.

138
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
ຂ້າພະເຈົ້າມີລູກສອງຄົນ. ລູກຊາຍ ອາຍຸ 21 ປີ ແລ້ວດຽວນີ້; ລູກສາວ ແມ່ນ 16.

139
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
ລູກຊາຍບໍ່ໄດ້ຢາກມາ ລອສ ແອງເຈລິສ. ລາວມັກມັນຫຼາຍ,

140
00:07:38,000 --> 00:07:43,000
ແຕ່ວ່າລາວໄດ້ເພື່ອນຍິງຢູ່ອັງກິດ. ນາງແມ່ນຮັກແຫ່ງຊີວິດຂອງລາວ, ນາງ ຊາຣາ.

141
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
ລາວໄດ້ຮູ້ຈັກນາງເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນ.

142
00:07:45,000 --> 00:07:48,000
ເຖິງແນວນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະຫຼອງວັນຄົບຮອບເທື່ອທີ ສີ່,

143
00:07:48,000 --> 00:07:52,000
ເພາະວ່າມັນເປັນເວລາທີ່ຍາວນານ ຕອນທີ່ເຈົ້າອາຍຸພຽງແຕ່ 16 ປີ.

144
00:07:52,000 --> 00:07:54,000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວຜິດໃຈຢ່າງແຮງໃນຂະນະທີ່ຢູ່ເທິງຍົນ,

145
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
ແລະ ລາວເວົ້າວ່າ, “ລູກຈະບໍ່ໄດ້ພົບຄົນທີ່ຄື ຊາຣາ ອີກ.”

146
00:07:56,000 --> 00:07:58,000
ແລະ ພວກເຮົາກໍ່ຮູ້ສຶກໂລ່ງໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ຢູ່, ເວົ້າແທ້,

147
00:07:58,000 --> 00:08:10,000
ເພາະນາງແມ່ນເຫດຜົນຫຼັກຂອງການຍົກຍ້າຍອອກຈາກປະເທດຂອງພວກເຮົາ.

148
00:08:10,000 --> 00:08:13,000
(ຫົວ)

149
00:08:13,000 --> 00:08:16,000
ແຕ່ບາງຢ່າງກະທົບເຈົ້າ ເມື່ອເຈົ້າຍ້າຍມາ ອາເມຣິກາ

150
00:08:16,000 --> 00:08:18,000
ແລະ ເມື່ອເຈົ້າທ່ອງທ່ຽວໄປທົ່ວໂລກ:

151
00:08:18,000 --> 00:08:22,000
ລະບົບການສຶກສາທຸກບ່ອນໃນໂລກນີ້ ມີລຳດັບຊັ້ນຂອງວິຊາຮຽນອັນດຽວກັນໝົດ.

152
00:08:22,000 --> 00:08:24,000
ໝົດທຸກບ່ອນ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະໄປບ່ອນໃດ.

153
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
ເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າມັນຊິບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນ.

154
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
ຢູ່ສູງກວ່າໝູ່ໝົດແມ່ນ ເລກ ແລະ ພາສາ,

155
00:08:29,000 --> 00:08:31,000
ຕໍ່ມາແມ່ນ ສັງຄົມ, ແລະ ຢູ່ລຸ່ມສຸດ ແມ່ນສີລະປະ.

156
00:08:31,000 --> 00:08:33,000
ທຸກບ່ອນໃນໂລກນີ້.

157
00:08:33,000 --> 00:08:36,000
ແລະ ກໍ່ເກືອບວ່າໃນທຸກລະບົບອີກ,

158
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
ຍັງມີລຳດັບຊັ້ນພາຍໃນສາຂາສີລະປະອີກ.

159
00:08:38,000 --> 00:08:40,000
ໃນໂຮງຮຽນ ການວາດແຕ້ມ ແລະ ດົນຕີ ແມ່ນໄດ້ຮັບສະຖານະທີ່ສູງ

160
00:08:40,000 --> 00:08:43,000
ກວ່າ ການສະແດງ ແລະ ເຕັ້ນ. ບໍ່ມີລະບົບການສຶກສາບ່ອນໃດໃນໂລກນີ້

161
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
ທີ່ສອນເຕັ້ນໃຫ້ກັບເດັກນ້ອຍທຸກໆມື້

162
00:08:45,000 --> 00:08:48,000
ໃນລັກສະນະທີ່ເຮົາສອນເລກ. ເປັນຫຍັງ?

163
00:08:48,000 --> 00:08:50,000
ເປັນຫຍັງຈິ່ງບໍ່ເຮັດຕ່າງ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າອັນນີ້ອ່າວສຳຄັນ.

164
00:08:50,000 --> 00:08:53,000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ເລກ ສຳຄັນຫຼາຍ, ແຕ່ ການເຕັ້ນ ກໍ່ສຳຄັນຄືກັນ.

165
00:08:53,000 --> 00:08:56,000
ເດັກນ້ອຍເຕັ້ນຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ ຖ້າເຂົາໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ, ພວກເຮົາທຸກຄົນຄືກັນ.

166
00:08:56,000 --> 00:08:59,000
ເຮົາຕ່າງກໍ່ມີຮ່າງກາຍ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂາດກອງປະຊຸມອັນໃດອັນໜຶ່ງບໍ?

167
00:08:59,000 --> 00:09:03,000
(ຫົວ) ຄວາມຈິງແລ້ວ ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນ

168
00:09:03,000 --> 00:09:05,000
ເມື່ອເດັກໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ພວກເຮົາເລີ່ມສຶກສາພວກເຂົາ

169
00:09:05,000 --> 00:09:08,000
ຈາກແອວຂຶ້ນໄປເລື້ອຍໆ. ແລະ ບາດແລ້ວເຮົາກໍ່ສຸມໃສ່ແຕ່ຫົວຂອງເຂົາ.

170
00:09:08,000 --> 00:09:10,000
ແລະ ກໍ່ອຽງໄປຫາຂ້າງດຽວ.

171
00:09:10,000 --> 00:09:14,000
ຖ້າທ່ານຫາກຊິໄປຢ້ຽມການສຶກສາ, ໃນຖານະຂອງມະນຸດຕ່າງດາວ,

172
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
ແລະ ເວົ້າວ່າ “ມັນແມ່ນສຳລັບຫຍັງ, ອັນການສຶກສານີ້ນ່າ?”

173
00:09:17,000 --> 00:09:19,000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທ່ານຄືຊິຕ້ອງສະຫຼຸບ - ຖ້າທ່ານເບິ່ງຈາກຜົນໄດ້ຮັບ,

174
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
ຈາກຄົນທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຈາກລະບົບນີ້,

175
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
ຈາກຄົນທີ່ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາຄວນເຮັດ,

176
00:09:23,000 --> 00:09:26,000
ຈາກຄົນທີ່ໄດ້ຄະແນນດີ, ຄົນທີ່ເປັນຜູ້ຊະນະ -

177
00:09:26,000 --> 00:09:29,000
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທ່ານຄືຊິສະຫຼຸບວ່າຈຸດປະສົງທັງໝົດທັງມວນຂອງການສຶກສາ

178
00:09:29,000 --> 00:09:30,000
ໃນທົ່ວໂລກ

179
00:09:30,000 --> 00:09:34,000
ແມ່ນເພື່ອຜະລິດສາດສະດາຈານມະຫາວິທະຍາໄລ. ບໍ່ແມ່ນບໍ?

180
00:09:34,000 --> 00:09:36,000
ພວກເຂົາແມ່ນຄົນທີ່ອອກມາຢູ່ໃນຫົວແຖວ.

181
00:09:37,000 --> 00:09:40,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ເຄີຍເປັນສາດສະດາຈານ, ສະນັ້ນ ເຫັນບໍ່. (ຫົວ)

182
00:09:40,000 --> 00:09:44,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ມັກສາດສະດາຈານມະຫາວິທະຍາໄລ, ແຕ່ທ່ານຮູ້ບໍ່,

183
00:09:44,000 --> 00:09:48,000
ເຮົາບໍ່ຄວນຖືເຂົາເຈົ້າເປັນຕົວຢ່າງອັນສູງຂອງຜົນສຳເລັດຂອງມະນຸດຊາດ.

184
00:09:48,000 --> 00:09:50,000
ພວກເຂົາເປັນພຽງແຕ່ຮູບຮ່າງຊີວະສາດອັນໜຶ່ງ,

185
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
ຊີວິດຮູບລັກໜຶ່ງ. ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ເປັນຕາສະຫງົນ,

186
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າສິ່ງນີ້ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ພວກເຂົາແທ້ໆ.

187
00:09:54,000 --> 00:09:57,000
ມັນມີຫຍັງແປກໆກ່ຽວກັບສາດສະດາຈານ ຕາມປະສົບການຂອງຂ້າພະເຈົ້ານ່ະ -

188
00:09:57,000 --> 00:10:00,000
ບໍ່ແມ່ນໝົດທຸກຄົນດອກ, ແຕ່ຕາມແບບແລ້ວ - ເຂົາເຈົ້າອາໄສຢູ່ໃນຫົວຂອງເຂົາເອງ.

189
00:10:00,000 --> 00:10:02,000
ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ເທິງພຸ້ນ, ແລະ ມໍ່ໄປທາງຂ້າງໜຶ່ງ.

190
00:10:02,000 --> 00:10:06,000
ພວກເຂົາແຍກອອກຈາກຮ່າງໄດ້, ທ່ານຄິດອອກບໍ່, ເກືອບຊິວ່າແນວນັ້ນພຸ້ນລະ.

191
00:10:06,000 --> 00:10:08,000
ພວກເຂົາມອງເບິ່ງຮ່າງກາຍຂອງເຂົາ

192
00:10:08,000 --> 00:10:17,000
ເປັນຄືເຄື່ອງມືໃນການເດີນທາງອັນໜຶ່ງສຳລັບຫົວຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ແມ່ນຫວາ?

193
00:10:17,000 --> 00:10:24,000
(ຫົວ) ມັນເປັນວິທີໜຶ່ງໃນການພາຫົວຂອງພວກເຂົາໄປປະຊຸມ.

194
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
ຖ້າທ່ານຢາກໄດ້ຫຼັກຖານຕົວຈິງຂອງປະສົບການແຍກອອກຈາກຮ່າງ,

195
00:10:27,000 --> 00:10:30,000
ແລ້ວ, ທ່ານລອງໄປເບິ່ງກອງປະຊຸມສຳມະນາໃກ້ຊິດ

196
00:10:30,000 --> 00:10:32,000
ຂອງບັນດາສາດສະດາຈານອາວຸໂສ,

197
00:10:32,000 --> 00:10:35,000
ແລ້ວ ແວ່ເຂົ້າໄປເບິ່ງດີສໂກ້ເທັກ ໃນຄືນສຸດທ້າຍຂອງການສຳມະນາ.

198
00:10:35,000 --> 00:10:39,000
(ຫົວ) ແລ້ວ ທ່ານຊິເຫັນ - ຜູ້ໃຫຍ່ ທັງ ຊາຍ ແລະ ຍິງ

199
00:10:39,000 --> 00:10:43,000
ທີ່ກຳລັງສັ່ນແຂນຂາແບບບັງຄັບບໍ່ໄດ້, ອອກຈັງຫວະດົນຕີ,

200
00:10:43,000 --> 00:10:47,000
ລໍຖ້າໃຫ້ມັນຈົບຄືນເພື່ອຊິໄດ້ເອົາໄປຂຽນເປັນບົດ.

201
00:10:47,000 --> 00:10:53,000
ບາດນີ້ ລະບົບການສຶກສາຂອງພວກເຮົາແມ່ນໄດ້ຢືນຢູ່ບົນພື້ນຖານຂອງແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມສາມາດທາງວິຊາການ.

202
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
ແລະ ມັນກໍ່ມີເຫດຜົນ.

203
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
ລະບົບທັງໝົດແມ່ນໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນ - ໃນທົ່ວໂລກ, ແຕ່ກ່ອນ

204
00:10:58,000 --> 00:11:00,000
ບໍ່ມີລະບົບການສຶກສາສຳລັບມວນຊົນ, ເວົ້າແທ້, ກ່ອນສັດຕະວັດທີ 19.

205
00:11:00,000 --> 00:11:03,000
ມັນກາຍມາເປັນຮູບເປັນຮ່າງ

206
00:11:03,000 --> 00:11:04,000
ເພື່ອສະໜອງໃຫ້ກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງລັດທິອຸດສາຫະກຳ.

207
00:11:04,000 --> 00:11:07,000
ສະນັ້ນ ລຳດັບຊັ້ນທີ່ໄດ້ກ່າວມາ ກໍ່ມີຮາກຖານມາຈາກແນວຄວາມຄິດສອງຢ່າງ.

208
00:11:07,000 --> 00:11:11,000
ອັນທີໜຶ່ງ, ແມ່ນວິຊາທີ່ເປັນປະໂຫຍດທີ່ສຸດສຳລັບການເຮັດວຽກ

209
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
ແມ່ນຢູ່ສູງສຸດ. ສະນັ້ນ ທ່ານຄົງຈະໄດ້ຖືກຈູງອອກໃຫ້ຫ່າງຈາກ

210
00:11:13,000 --> 00:11:15,000
ສິ່ງໃນໂຮງຮຽນໃນຕອນທີ່ທ່ານຍັງນ້ອຍ, ສິ່ງທີ່ທ່ານມັກ,

211
00:11:15,000 --> 00:11:17,000
ບົນພື້ນຖານທີ່ວ່າທ່ານຈະ

212
00:11:17,000 --> 00:11:20,000
ບໍ່ມີມື້ໄດ້ວຽກຍ້ອນການເຮັດສິ່ງນັ້ນ. ແມ່ນບໍ?

213
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
ບໍ່ຕ້ອງຮຽນດົນຕີ, ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ເປັນນັກດົນຕີດອກ;

214
00:11:22,000 --> 00:11:24,000
ບໍ່ຕ້ອງຮຽນແຕ້ມ, ເຈົ້າຊິບໍ່ໄດ້ເປັນນັກແຕ້ມດອກ.

215
00:11:25,000 --> 00:11:29,000
ຄຳແນະນຳທີ່ຫວັງດີ - ບາດນີ້, ເປັນສິ່ງຜິດພາດຢ່າງຍິ່ງ. ໂລກໜ່ວຍນີ້

216
00:11:29,000 --> 00:11:30,000
ຖືກຄອບຄຸມດ້ວຍການປະຕິວັດ.

217
00:11:30,000 --> 00:11:33,000
ແລະ ອັນທີສອງ ແມ່ນຄວາມສາມາດທາງວິຊາການ, ເຊິ່ງໄດ້ກາຍມາຄອບງຳ

218
00:11:33,000 --> 00:11:34,000
ມຸມມອງຂອງເຮົາຕໍ່ກັບຄວາມສະຫຼາດ,

219
00:11:34,000 --> 00:11:37,000
ເພາະວ່າມະຫາວິທະຍາໄລ ໄດ້ອອກແບບລະບົບທີ່ສະທ້ອນຮູບລັກຂອງມັນເອງ.

220
00:11:37,000 --> 00:11:39,000
ຖ້າທ່ານຄິດເບິ່ງ, ລະບົບທັງໝົດ

221
00:11:39,000 --> 00:11:41,000
ຂອງການສຶກສາມວນຊົນທົ່ວໂລກແມ່ນຂະບວນການຂະຫຍາຍຕົວ

222
00:11:41,000 --> 00:11:43,000
ຂອງການເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ.

223
00:11:43,000 --> 00:11:46,000
ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ແມ່ນວ່າຫຼາຍຄົນທີ່ມີແວວສູງ,

224
00:11:46,000 --> 00:11:48,000
ຫຼັກແຫຼມ, ສ້າງສັນ ຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ,

225
00:11:48,000 --> 00:11:50,000
ຍ້ອນວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເກ່ງຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ

226
00:11:50,000 --> 00:11:54,000
ບໍ່ໄດ້ມີຄ່າ, ຫຼື ເປັນສິ່ງທີ່ຖືກປະນາມ.

227
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ໄປໃນທາງນີ້ໄດ້ອີກ.

228
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
ໃນ 30 ປີ ຕໍ່ໜ້າ, ອີງຕາມອົງການ UNESCO,

229
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
ຈະມີຄົນທົ່ວໂລກທີ່ຈະຈົບ

230
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
ຈາກການສຶກສາຫຼາຍກວ່າທີ່ເຄີຍມີມາໃນປະຫວັດສາດ.

231
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
ຫຼາຍຄົນ, ແລະ ມັນກໍ່ແມ່ນສ່ວນປະກອບ

232
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
ຂອງທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເວົ້າກັນມາ -

233
00:12:07,000 --> 00:12:10,000
ເຕັກໂນໂລຢິ ແລະ ຜົນການປ່ຽນແປງຂອງມັນ ຕໍ່ກັບການເຮັດວຽກ, ແລະ ການສຶກສາກ່ຽວກັບປະຊາກອນ

234
00:12:10,000 --> 00:12:12,000
ແລະ ການຂະຫຍາຍຕົວອັນໄວວາຂອງປະຊາກອນ.

235
00:12:12,000 --> 00:12:15,000
ທັນໃດ, ໃບປະກາດບໍ່ໄດ້ມີຄ່າຫຍັງໝົດອີກ. ບໍ່ແມ່ນບໍ?

236
00:12:15,000 --> 00:12:19,000
ຕອນທີ່່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກສຶກສາ, ຖ້າເຈົ້າໄດ້ໃບປະກາດ, ເຈົ້າໄດ້ວຽກ.

237
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີວຽກ ມັນແມ່ນຍ້ອນວ່າເຈົ້າບໍ່ຢາກໄດ້.

238
00:12:22,000 --> 00:12:25,000
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ຢາກໄດ້ວຽກດອກ, ເວົ້າແທ້. (ຫົວ)

239
00:12:25,000 --> 00:12:30,000
ແຕ່ດຽວນີ້ ເດັກທີ່ມີໃບປະກາດສ່ວນຫຼາຍ

240
00:12:30,000 --> 00:12:31,000
ກັບເມືອເຮືອນເພື່ອໄປສືບຕໍ່ຫຼິ້ນ ວີດີໂອ ເກມ,

241
00:12:31,000 --> 00:12:34,000
ເພາະວ່າເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ປະລິນຍາໂທເພື່ອເຮັດວຽກທີ່ແຕ່ກ່ອນຕ້ອງການແຕ່ປະລິນຍາຕີ,

242
00:12:34,000 --> 00:12:37,000
ແລະ ດຽວນີ້ເຈົ້າກໍ່ຕ້ອງໄດ້ມີປະລິນຍາເອກເພື່ອເຮັດວຽກຂອງໂທ.

243
00:12:37,000 --> 00:12:39,000
ມັນແມ່ນຂະບວນການຂອງ ວິຊາການເຟີ້.

244
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
ແລະ ມັນບົ່ງບອກເຖິງໂຄງສ້າງຂອງການສຶກສາທັງໝົດ

245
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
ທີ່ກຳລັງເຄື່ອນຍ້າຍພາຍໃຕ້ແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງເຮົາ. ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຄິດໃໝ່ກ່ຽວກັບພື້ນຖານ

246
00:12:43,000 --> 00:12:44,000
ຂອງມຸມມອງຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ.

247
00:12:44,000 --> 00:12:46,000
ພວກເຮົາຮູ້ຢູ່ ສາມ ຢ່າງ ກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ.

248
00:12:46,000 --> 00:12:49,000
ອັນທີໜຶ່ງ, ມັນຫຼາກຫຼາຍ. ເຮົາຄິດກ່ຽວກັບໂລກນີ້ໃນທາງ

249
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ປະສົບກັບມັນ. ເຮົາຄິດເປັນພາບ,

250
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
ເຮົາຄິດເປັນສຽງ, ເຮົາຄິດແບບເປີດຮັບ.

251
00:12:54,000 --> 00:12:57,000
ເຮົາຄິດແບບນາມມະທຳ, ເຮົາຄິດແບບເຄື່ອນໄຫວ.

252
00:12:57,000 --> 00:12:59,000
ອັນທີສອງ, ຄວາມສະຫຼາດມີການເຄື່ອນທີ່.

253
00:12:59,000 --> 00:13:02,000
ຖ້າພວກທ່ານເບິ່ງຈາກການພົວພັນຂອງສະໝອງຂອງຄົນ, ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນ

254
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
ມື້ວານນີ້ ຈາກບົດສະເໜີຫຼາຍບົດ,

255
00:13:05,000 --> 00:13:07,000
ຄວາມສະຫຼາດ ແມ່ນມີການພົວພັນແລກປ່ຽນກັນຢ່າງມະຫັດສະຈັນ.

256
00:13:07,000 --> 00:13:10,000
ສະໝອງບໍ່ໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເປັນຫ້ອງ.

257
00:13:10,000 --> 00:13:13,000
ອັນທີ່ຈິງ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ - ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້ານິຍາມວ່າເປັນຂະບວນການ

258
00:13:13,000 --> 00:13:15,000
ຂອງການມີແນວຄວາມຄິດທີ່ເປັນເອກກະລັກ ທີ່ມີຄ່າ -

259
00:13:15,000 --> 00:13:18,000
ສ່ວນຫຼາຍໄດ້ມາຈາກການພົວພັນແລກປ່ຽນ

260
00:13:18,000 --> 00:13:21,000
ລະຫວ່າງການສັງເກດສິ່ງຕ່າງໆດ້ວຍຫຼັກວິທີການຫຼາຍແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

261
00:13:21,000 --> 00:13:23,000
ສະໝອງແມ່ນມີເຈດຕະນາ - ອີກປະການໜຶ່ງ,

262
00:13:23,000 --> 00:13:26,000
ມີເສັ້ນປະສາດສາຍໜຶ່ງທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ສະໝອງທັງສອງຂ້າງ

263
00:13:26,000 --> 00:13:28,000
ເອີ້ນວ່າ ຄໍປັສ ຄາລອສຊຳ. ສິ່ງນີ້ຈະມີຄວາມໜາ ກວ່າໃນສະໝອງຂອງແມ່ຍິງ.

264
00:13:28,000 --> 00:13:30,000
ສືບຕໍ່ຈາກ ເຮເລັນ ມື້ວານນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ

265
00:13:30,000 --> 00:13:34,000
ສິ່ງນີ້ອາດແມ່ນເຫດຜົນທີ່ແມ່ຍິງເກ່ງກວ່າໃນການເຮັດວຽກຫຼາຍອັນພ້ອມກັນ.

266
00:13:34,000 --> 00:13:36,000
ເພາະວ່າພວກທ່ານເກ່ງກວ່າແທ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ?

267
00:13:36,000 --> 00:13:39,000
ມີການຄົ້ນຄວ້າເປັນແພ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈາກປະສົບການຊີວິດສ່ວນຕົວ.

268
00:13:39,000 --> 00:13:41,000
ຖ້າເມຍຂ້າພະເຈົ້າຫາກກຳລັງແຕ່ງກິນຢູ່ເຮືອນ -

269
00:13:41,000 --> 00:13:45,000
ເຊິ່ງໄຄແຕ່ ບໍ່ເລື້ອຍປານໃດ. (ຫົວ)

270
00:13:45,000 --> 00:13:48,000
ແຕ່ທ່ານກໍ່ຮູ້, ລາວກຳລັງເຮັດ - ບໍ່ແມ່ນ, ລາວເຮັດໄດ້ດີໃນບາງສິ່ງ -

271
00:13:48,000 --> 00:13:50,000
ແຕ່ຖ້າລາວກຳລັງເຮັດກິນ, ຫັ້ນລະ,

272
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
ແມ່ນ ລາວກຳລັງລົມໂທລະສັບນຳ,

273
00:13:52,000 --> 00:13:55,000
ລາວກຳລັງລົມກັບລູກນຳ, ລາວກຳລັງທາສີເພດານເຮືອນນຳ,

274
00:13:55,000 --> 00:13:58,000
ລາວກຳລັງປາດຫົວໃຈນຳ.

275
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
ຖ້າແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າເຮັດກິນ, ປະຕູຕ້ອງປິດ, ລູກຕ້ອງຢູ່ນອກ,

276
00:14:01,000 --> 00:14:04,000
ໂທລະສັບແມ່ນແຂວນໄວ້ຢູ່ບ່ອນຂອງມັນ, ຖ້າລາວເຂົ້າມາຂ້າພະເຈົ້າຈະອາລົມເສຍ.

277
00:14:04,000 --> 00:14:17,000
ຂ້າພະເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ, “ເທີຣີ່, ຂໍຮ້ອງ, ຂ້ອຍກຳລັງຈືນໄຂ່ຢູ່ໃນໜີ້. ໃຫ້ເວລາຂ້ອຍແດ່.” (ຫົວ)

278
00:14:17,000 --> 00:14:19,000
ອັນທີ່ຈິງ, ທ່ານຮູ້ສຳນວນປັດຊະຍາເກົ່າອັນໜຶ່ງບໍ່,

279
00:14:19,000 --> 00:14:22,000
ຖ້າຕົ້ນໄມ້ລົ້ມໃນປ່າ ແລະ ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຍິນ,

280
00:14:22,000 --> 00:14:25,000
ແມ່ນມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນແທ້ບໍ? ຈື່ຕົ້ນຖົ່ວຕົ້ນນັ້ນໄດ້ບໍ?

281
00:14:25,000 --> 00:14:28,000
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເສື້ອຢືດຄັກໆອັນໜຶ່ງໃນມໍ່ໆນີ້ ທີ່ຂຽນວ່າ, “ຖ້າຊາຍຜູ້ໜຶ່ງຫາກເວົ້າຄວາມຄິດແທ້ໆຂອງລາວ

282
00:14:28,000 --> 00:14:31,000
ຢູ່ໃນປ່າ, ແລະ ບໍ່ມີແມ່ຍິງຄົນໃດໄດ້ຍິນລາວ,

283
00:14:31,000 --> 00:14:40,000
ລາວກໍ່ຍັງຈະຜິດບໍ?” (ຫົວ)

284
00:14:40,000 --> 00:14:42,000
ແລະ ອັນທີສາມ ກ່ຽວກັບຄວາມສະຫຼາດ ແມ່ນ,

285
00:14:43,000 --> 00:14:45,000
ມັນແຕກຕ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຂຽນປຶ້ມເຫຼັ້ມໃໝ່ຢູ່ດຽວນີ້

286
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
ເອີ້ນວ່າ “ການປາກົດຕົວ,” ເຊິ່ງອີງໃສ່ຫຼາຍຊຸດຂອງ

287
00:14:47,000 --> 00:14:49,000
ການສຳພາດຄົນກ່ຽວກັບການຄົ້ນພົບ

288
00:14:49,000 --> 00:14:51,000
ພອນສະຫວັນຂອງເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຕິດໃຈກ່ຽວກັບວ່າຄົນເຮົາໄປຮອດຈຸດນັ້ນໄດ້ແນວໃດ.

289
00:14:51,000 --> 00:14:54,000
ມັນເກີດມາຈາກບົດສົນທະນາອັນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

290
00:14:54,000 --> 00:14:56,000
ກັບແມ່ຍິງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຜູ້ໜຶ່ງ ເຊິ່ງບາງທີຄົນສ່ວນຫຼາຍ

291
00:14:56,000 --> 00:14:58,000
ອາດຈະບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນ, ລາວຊື່ ກີລຽນ ລິນ,

292
00:14:58,000 --> 00:15:00,000
ທ່ານເຄີຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບລາວບໍ? ບາງຄົນເຄີຍໄດ້ຍິນເນາະ. ລາວເປັນນັກອອກແບບທ່າເຕັ້ນ

293
00:15:00,000 --> 00:15:02,000
ແລະ ໝົດທຸກຄົນຮູ້ຜົນງານຂອງລາວ.

294
00:15:02,000 --> 00:15:04,000
ລາວໄດ້ເຮັດ “Cats,” ແລະ “Phanthom of the Opera.”

295
00:15:04,000 --> 00:15:08,000
ລາວເກ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເປັນໜຶ່ງໃນຄະນະກຳມະການຂອງ Royal Ballet, ໃນອັງກິດ,

296
00:15:08,000 --> 00:15:10,000
ດັ່ງທີ່ທ່ານເຫັນ.

297
00:15:10,000 --> 00:15:12,000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ກີລຽນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ່ວມກິນເຂົ້າທ່ຽງໃນມື້ໜຶງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ,

298
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
“ກີລຽນ, ເຮັດແນວໃດເຈົ້າຈິ່ງໄດ້ເປັນນັກເຕັ້ນ?” ແລະ ລາວໄດ້ບອກວ່າ

299
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
ມັນກໍ່ເປັນຕາສົນໃຈຢູ່, ໃນຕອນທີ່ລາວຍັງເຂົ້າໂຮງຮຽນຢູ່ນັ້ນ,

300
00:15:16,000 --> 00:15:19,000
ລາວບໍ່ມີຫວັງເລີຍ. ແລະທາງໂຮງຮຽນ, ໃນຊຸມປີ 30

301
00:15:19,000 --> 00:15:21,000
ໄດ້ຂຽນເຖິງພໍ່ແມ່ຂອງລາວວ່າ, “ທາງເຮົາຄິດວ່າ

302
00:15:21,000 --> 00:15:23,000
ກີລຽນ ມີປັນຫາດ້ານການຮັບຮູ້.” ລາວບໍ່ສາມາດຕັ້ງສະມາທິ,

303
00:15:23,000 --> 00:15:25,000
ລາວຢູ່ບໍ່ສະຫງົບ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າປະຈຸບັນນີ້ເຂົາຄືຊິເວົ້າວ່າ

304
00:15:25,000 --> 00:15:29,000
ລາວເປັນພະຍາດສະມາທິສັ້ນ. ທ່ານບໍ່ຄິດບໍ? ແຕ່ຕອນນັ້ນຍັງແມ່ນຊຸມປີ 1930,

305
00:15:29,000 --> 00:15:32,000
ແລະ ພະຍາດສະມາທິສັ້ນ ກໍ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາເທື່ອ.

306
00:15:32,000 --> 00:15:35,000
ມັນຍັງເປັນພະຍາດທີ່ບໍ່ສາມາດມີໄດ້ເທື່ອ. (ຫົວ)

307
00:15:35,000 --> 00:15:39,000
ຄົນເຮົາບໍ່ໄດ້ຮູ້ວ່າພວກເຂົາສາມາດເປັນພະຍາດນີ້ໄດ້.

308
00:15:39,000 --> 00:15:43,000
ຈັ່ງໃດກໍ່ຢ່າ, ລາວໄດ້ໄປຫາຊ່ຽວຊານຜູ້ໜຶ່ງ. ໃນຫ້ອງທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ໂອ໋ກ,

309
00:15:43,000 --> 00:15:46,000
ແລະ ແມ່ຂອງລາວກໍ່ໄດ້ໄປນຳ,

310
00:15:46,000 --> 00:15:49,000
ແລະ ລາວກໍ່ຖືກພາໄປນັ່ງຢູ່ຕັ່ງທີ່ຢູ່ແຈສຸດ,

311
00:15:49,000 --> 00:15:51,000
ແລະ ລາວກໍ່ໄດ້ນັ່ງຢອງມືຂອງລາວເປັນເວລາ 20 ນາທີ ໃນຂະໜະທີ່

312
00:15:51,000 --> 00:15:53,000
ຊາຍຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ລົມກັບແມ່ຂອງລາວກ່ຽວກັບ

313
00:15:53,000 --> 00:15:57,000
ປັນຫາທັງໝົດທີ່ ກີລຽນ ມີຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ. ແລະ ໃນຕອນທ້າຍ -

314
00:15:57,000 --> 00:15:59,000
ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ລົບກວນຄົນອື່ນ,

315
00:15:59,000 --> 00:16:01,000
ວຽກບ້ານຂອງລາວແມ່ນໄດ້ສົ່ງຊ້າຕະຫຼອດ, ແລະ ອື່ນໆ,

316
00:16:01,000 --> 00:16:04,000
ເດັກນ້ອຍອາຍຸ ແປດ ປີ - ສຸດທ້າຍ, ທ່ານໝໍ ໄດ້ ຍ່າງໄປນັ່ງລົງ

317
00:16:04,000 --> 00:16:06,000
ຂ້າງ ກີລຽນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ກີລຽນ,

318
00:16:06,000 --> 00:16:08,000
ຂ້ອຍໄດ້ຟັງທຸກຢ່າງທີ່ແມ່ເຈົ້າ

319
00:16:08,000 --> 00:16:10,000
ໄດ້ບອກຂ້ອຍແລ້ວ, ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ເວົ້ານຳລາວເປັນການສ່ວນຕົວ.”

320
00:16:10,000 --> 00:16:13,000
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ລໍຖ້າຢູ່ໜີ້ເດີ້, ຈັກໜ້ອຍພວກເຮົາຊິກັບມາ, ບໍ່ດົນດອກ.”

321
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
ແລະ ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ອອກໄປ ແລະ ປະລາວໄວ້ຜູ້ດຽວ.

322
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
ແລະ ກ່ອນທີ່ທັງສອງຈະອອກຈາກຫ້ອງ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານໄດ້ເປີດວິທະຍຸ

323
00:16:17,000 --> 00:16:19,000
ເຊິ່ງຢູ່ໜ້າໂຕະຂອງລາວປະໄວ້. ແລະ ເມື່ອພວກເພິ່ນ

324
00:16:19,000 --> 00:16:21,000
ໄດ້ອອກໄປຈາກຫ້ອງ, ຊ່ຽວຊານໄດ້ບອກແມ່ຂອງລາວວ່າ,

325
00:16:21,000 --> 00:16:24,000
“ຢືນເບິ່ງລາວຢູ່ໜີ້ເດີ້.” ແລະ ໃນນາທີທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ອອກຈາກຫ້ອງ,

326
00:16:24,000 --> 00:16:28,000
ລາວໄດ້ບອກຂ້ອຍວ່າ, ລາວໄດ້ລຸກຂຶ້ນ, ເຄື່ອນຍ້າຍໄປຕາມສຽງດົນຕີ.

327
00:16:28,000 --> 00:16:30,000
ແລະ ພວກເພິ່ນກໍ່ໄດ້ເບິ່ງຢູ່ສາມສີ່ນາທີ

328
00:16:30,000 --> 00:16:33,000
ແລະ ຊ່ຽວຊານກໍ່ໄດ້ຫັນຫາແມ່ລາວ ແລະ ເວ້ົາວ່າ,

329
00:16:33,000 --> 00:16:37,000
“ມາດາມ ລິນ, ກີລຽນ ບໍ່ໄດ້ປ່ວຍດອກ, ລາວເປັນນັກເຕັ້ນ.

330
00:16:37,000 --> 00:16:39,000
ພາລາວໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນເຕັ້ນສາ.”

331
00:16:39,000 --> 00:16:41,000
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ແລ້ວເກີດຫຍັງຂຶ້ນ?”

332
00:16:41,000 --> 00:16:44,000
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ແມ່ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດຕາມ. ຂ້ອຍບອກເຈົ້າໄດ້ເລີຍວ່າມັນວິເສດຂະໜາດໃດ.

333
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
ເຮົາຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງໜຶ່ງ ແລະ ມັນກໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍ

334
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
ຄົນຄືຂ້ອຍ. ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດນັ່ງຢູ່ຊື່ໆໄດ້.

335
00:16:49,000 --> 00:16:52,000
ຄົນທີ່ຕ້ອງເຄື່ອນໄຫວຈິ່ງຈະຄິດໄດ້.” ຄົນທີ່ຕ້ອງເຄື່ອນໄຫວຈິ່ງຈະຄິດໄດ້.

336
00:16:52,000 --> 00:16:54,000
ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ບາເລ, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ແທ໋ບ, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນ ແຈັສ,

337
00:16:54,000 --> 00:16:56,000
ພວກເຂົາຮຽນດົນຕີສະໄໝໃໝ່, ພວກເຂົາໄດ້ຮຽນດົນຕີຮ່ວມສະໄໝ.

338
00:16:56,000 --> 00:16:59,000
ໃນທີ່ສຸດລາວກໍ່ໄດ້ເສັງເຂົ້າໂຮງຮຽນ Royal Ballet,

339
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
ລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ບັນເລງດ່ຽວ, ລາວໄດ້ມີອາຊີບທີ່ໜ້າອັດສະຈັນ

340
00:17:01,000 --> 00:17:03,000
ທີ່ໂຮງຮຽນ Royal Ballet. ໃນທີ່ສຸດລາວກໍ່ຮຽນຈົບ

341
00:17:03,000 --> 00:17:05,000
ຈາກໂຮງຮຽນ Royal Ballet ແລະ

342
00:17:05,000 --> 00:17:08,000
ໄດ້ຕັ້ງບໍລິສັດຂອງຕົນເອງ - ບໍລິສັດ ກີລຽນ ລິນ ແດ໋ນສ -

343
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
ໄດ້ພົບກັບ ແອນດຣິວ ລອຍ ເວັບເບີ. ລາວໄດ້ຮັບຜິດຊອບ

344
00:17:11,000 --> 00:17:13,000
ງານສະແດງດົນຕີທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຫຼາຍອັນ

345
00:17:13,000 --> 00:17:18,000
ໃນປະຫວັດສາດ, ລາວໄດ້ມອບຄວາມສຸກໃຫ້ກັບຄົນຫຼາຍລ້ານ,

346
00:17:18,000 --> 00:17:21,000
ແລະ ລາວກໍ່ແມ່ນມະຫາເສດຖີເງິນຫຼາຍລ້ານ. ຄົນອື່ນ

347
00:17:21,000 --> 00:17:25,000
ອາດຈະໄດ້ຈັບລາວກິນຢາ ແລະ ບອກໃຫ້ລາວ

348
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
ສະຫງົບລົງ.

349
00:17:27,000 --> 00:17:30,000
ບາດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ... (ຕົບມື) ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດ ມັນກາຍມາເປັນສິ່ງນີ້:

350
00:17:30,000 --> 00:17:32,000
ອາລ ກໍ ໄດ້ກ່າວໃນຄືນກ່ອນ

351
00:17:32,000 --> 00:17:35,000
ກ່ຽວກັບລະບົບນິເວດ, ແລະ ການປະຕິວັດທີ່ໄດ້ຖືກກະຕຸ້ນໂດຍ ຣາແຊລ ຄາສັນ.

352
00:17:35,000 --> 00:17:39,000
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຄວາມຫວັງອັນດຽວຂອງພວກເຮົາຕໍ່ອະນາຄົດ

353
00:17:39,000 --> 00:17:42,000
ແມ່ນການຮັບເອົາແນວຄວາມຄິດຂອງລະບົບນິເວດຂອງຄົນ,

354
00:17:42,000 --> 00:17:46,000
ອັນທີ່ຄົນເຮົາເລີ່ມສ້າງແນວຄວາມຄິດຂອງພວກເຮົາໃໝ່

355
00:17:46,000 --> 00:17:48,000
ທີ່ກ່ຽວພັນກັບຄວາມອຸດົມຮັ່ງມີຂອງສະມັດຖະພາບຂອງຄົນ.

356
00:17:48,000 --> 00:17:52,000
ລະບົບການສຶກສາຂອງເຮົາໄດ້ຂຸດແນວຄິດຂອງຄົນໃນແບບ

357
00:17:52,000 --> 00:17:54,000
ທີ່ເຮົາຂຸດຄົ້ນເອົາຊັບສົມບັດຈາກພື້ນໂລກ: ເພື່ອວັດຖຸສະເພາະອັນດຽວ.

358
00:17:54,000 --> 00:17:57,000
ແລະ ໃນອະນາຄົດ, ມັນຈະບໍ່ໃຫ້ປະໂຫຍດກັບເຮົາ.

359
00:17:57,000 --> 00:18:00,000
ພວກເຮົາຕ້ອງຄິດຄືນໃໝ່ເຖິງຫຼັກທຳພື້ນຖານ

360
00:18:00,000 --> 00:18:02,000
ທີ່ເຮົາອີງໃສ່ເພື່ອສຶກສາລູກຫຼານຂອງເຮົາ. ມີ

361
00:18:02,000 --> 00:18:06,000
ຄຳເວົ້າທີ່ວິເສດອັນໜຶ່ງ ໂດຍ ໂຈນາສ ຊອກ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າແມງໄມ້ທັງໝົດ

362
00:18:06,000 --> 00:18:09,000
ຫາກຈະຫາຍໄປຈາກໂລກນີ້,

363
00:18:09,000 --> 00:18:12,000
ພາຍໃນ 50 ປີ ສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດໃນໂລກນີ້ຄົງຈະຈົບລົງ.

364
00:18:12,000 --> 00:18:15,000
ຖ້າຄົນທັງໝົດຫາກຫາຍໄປຈາກໂລກນີ້,

365
00:18:15,000 --> 00:18:19,000
ພາຍໃນ 50 ປີ ສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດຈະເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຂຶ້ນ.”

366
00:18:19,000 --> 00:18:21,000
ແລະ ລາວກໍ່ເວົ້າຖືກ.

367
00:18:21,000 --> 00:18:24,000
ສິ່ງທີ່ TED ຍົກຍ້ອງແມ່ນພອນສະຫວັນຂອງຈິນຕະນາການຂອງຄົນ.

368
00:18:24,000 --> 00:18:28,000
ພວກເຮົາຕ້ອງລະວັງໃນຕອນທີ່ເຮົານຳໃຊ້ພອນສະຫວັນອັນນີ້

369
00:18:28,000 --> 00:18:31,000
ໃຫ້ຫຼັກແຫຼມ, ແລະ ກໍ່ຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງສະຖານະການ

370
00:18:31,000 --> 00:18:34,000
ສະຖານະການທີ່ໄດ້ກ່າວມາແລ້ວ. ແລະ ທາງດຽວທີ່

371
00:18:35,000 --> 00:18:38,000
ພວກເຮົາຈະສາມາດເຮັດແນວນັ້ນໄດ້ ແມ່ນດ້ວຍການຕິດຕາມເບິ່ງສະມັດຖະນະຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງເຮົາ

372
00:18:38,000 --> 00:18:40,000
ເພື່ອຄວາມອຸດົມຮັ່ງມີທີ່ເຮົາເປັນ, ແລະ ເບິ່ງ

373
00:18:40,000 --> 00:18:43,000
ລູກຫຼານຂອງເຮົາເພື່ອຄວາມຫວັງທີ່ພວກເຂົາເປັນ. ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ

374
00:18:43,000 --> 00:18:46,000
ແມ່ນການສຶກສາສິ່ງທີ່ເປັນພວກເຂົາທັງໝົດ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະສາມາດປະເຊີນກັບອະນາຄົດອັນນີ້.

375
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
ເຊິ່ງພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນອະນາຄົດອັນນີ້ກໍ່ມີ,

376
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
ແຕ່ພວກເຂົາຊິໄດ້ເຫັນ. ແລະ ວຽກຂອງເຮົາແມ່ນຊ່ວຍ

377
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
ພວກເຂົາໃຫ້ສ້າງສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງຈາກມັນໄດ້. ຂອບໃຈຫຼາຍໆ.