1
00:00:00,000 --> 00:00:07,000
صبح بخير. خوب هستيد؟ اين کنفرانس خيلی عالی بوده مگه نه؟

2
00:00:07,000 --> 00:00:11,000
واقعاً همه اش من را تکان داده.

3
00:00:11,000 --> 00:00:15,000
در واقع، آنقدر تکان خوردم که دارم اينجا را ترک مي کنم. (خنده حضار)

4
00:00:15,000 --> 00:00:19,000
سه زمينه کلی بوده، مگه نه،

5
00:00:19,000 --> 00:00:23,000
که در در سرتاسر کنفرانس مطرح بودند، و مرتبط اند

6
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
با موضوعی که می خواهم درباره اش صحبت کنم

7
00:00:25,000 --> 00:00:29,000
يکی، این شواهد فوق العاده زياد از خلاقيت انسانه

8
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
که در تمام ارائه هایی که داشتيم بود.

9
00:00:32,000 --> 00:00:35,000
و در تمام افراد اينجا. همين تنوع اش.

10
00:00:35,000 --> 00:00:38,000
و گستردگی اش. دوم اينکه

11
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
ما را در موقعیتی قرار داده که هيچ ايده ای نداريم چه اتفاقی قراره بیافته.

12
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
در مورد آينده. هيچ ايده ای نداريم

13
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
که چی پيش مياد.

14
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
من علاقه ای به آموزش و پرورش دارم.

15
00:00:48,000 --> 00:00:51,000
البته، چيزی که متوجه شدم اينه که همه بالاخره یک علاقه ای به آموزش و پرورش دارند.

16
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
شما نداريد؟ اين واقعاً برايم جالبه.

17
00:00:53,000 --> 00:00:56,000
اگه شما در يه مهمانی شام باشيد، و بگوييد

18
00:00:56,000 --> 00:00:59,000
که در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد --

19
00:00:59,000 --> 00:01:06,000
البته، راستش، زياد پيش نمياد در مهمانی شام باشيد اگر در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد.

20
00:01:06,000 --> 00:01:09,000
(خنده حضار) دعوت نمي شيد.

21
00:01:09,000 --> 00:01:14,000
و جالبه که اگه هم دعوت شديد هيچ وقت دوباره دعوت نمی شيد. اين عجيبه برای من.

22
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
ولی اگه دعوت شديد، و به کسي بگيد،

23
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
مثلاً آنها می پرسند، «کار شما چيه؟»

24
00:01:18,000 --> 00:01:20,000
و شما می گوييد که در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد.

25
00:01:20,000 --> 00:01:24,000
می بينيد که رنگ از صورتشان می پرد! فکر می کنند،

26
00:01:24,000 --> 00:01:30,000
«خدای من! آخه چرا من؟ آن هم در همين يک روزی که در هفته براي تفريح داشتم.» (خنده حضار)

27
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
اما اگه درباره تحصيلات خودشان از آنها سوال کنيد.

28
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
شما را به ديوار می چسبانند. چون يکی از آن چيزهايی است که

29
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
برای مردم مسئله عميقیه. درست می گم؟

30
00:01:37,000 --> 00:01:40,000
مثل مذهب، پول، و چيزهای ديگه.

31
00:01:40,000 --> 00:01:44,000
من اهميت زيادی به آموزش و پرورش می دهم، و فکر می کنم همه ما همينطوريم.

32
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
برايمان اهميت عظيمی دارد

33
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
تا حدی برای اينکه اين آموزش و پرورش است که قراره

34
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
ما را برای اين آينده ای آماده کند که نمی توانيم درکش کنيم.

35
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
اگه بهش فکر کنيد بچه هايی که امسال مدرسه را شروع می کنند

36
00:01:55,000 --> 00:02:01,000
در سال 2065 بازنشسته می شوند. هیچ کس روحش هم خبر ندارد --

37
00:02:01,000 --> 00:02:04,000
عليرغم تمام اين تخصصي که اين چهار روز اخير اينجا رژه رفته --

38
00:02:04,000 --> 00:02:06,000
که دنيا چه شکلی خواهد بود

39
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
حتی تا پنج سال ديگه. و با اين حال قراره

40
00:02:08,000 --> 00:02:11,000
اين بچه ها را برای آن موقع آماده کنيم. پس اين غير قابل پيش بينی بودن، از نظر من،

41
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
شگفت آوره.

42
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
و سومين موضوع هم اينکه

43
00:02:15,000 --> 00:02:20,000
با همه اين احوال همه ما روی اين توافق داريم

44
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
که کودکان چه قابليت های خارق العاده ای دارند.

45
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
مثل قابليت های آنها برای نوآوری. مثلاً همين Sirena ديشب شگفت آور بود

46
00:02:25,000 --> 00:02:28,000
مگه نه؟ شگفت آور بود که چی کار می تونست بکنه.

47
00:02:28,000 --> 00:02:33,000
و البته اون استثناییه، اما به نظر من

48
00:02:33,000 --> 00:02:36,000
از نظر آنچه که کلاً در دوران کودکی ممکنه، استثنا نيست.

49
00:02:36,000 --> 00:02:39,000
آنچه اينجا داريم يک انسان با پشتکار خارق العاده ست

50
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
که استعدادی يافته. و نظر من اینه که

51
00:02:41,000 --> 00:02:43,000
همه بچه ها دارای استعدادهای فوق العاده اند.

52
00:02:43,000 --> 00:02:45,000
و ما آنها را سرکوب می کنيم. به طرز خیلی بی رحمانه ای.

53
00:02:45,000 --> 00:02:48,000
پس می خواهم درباره آموزش و پرورش صحبت کنم و

54
00:02:48,000 --> 00:02:51,000
می خواهم درباره خلاقيت صحبت کنم. نظر من اينه که

55
00:02:51,000 --> 00:02:54,000
امروز خلاقيت به اندازه سواد خواندن و نوشتنن داشتن در آموزش و پرورش مهمه،

56
00:02:54,000 --> 00:02:58,000
و بايد به همان شکل با آن برخورد کرد و به آن جايگاه داد.

57
00:02:58,000 --> 00:03:06,000
(تشويق حضار) ممنونم. همين بود ديگه.

58
00:03:06,000 --> 00:03:10,000
با تشکر از شما. (خنده حضار) خب، 15 دقيقه هنوز مانده.

59
00:03:10,000 --> 00:03:17,000
خب من متولد سال - نه (خنده حضار)

60
00:03:17,000 --> 00:03:21,000
من اخيراً يک داستان عالی شنيدم - عاشق تعريف کردنش هستم -

61
00:03:21,000 --> 00:03:25,000
درباره يک دختر کوچولو که سر کلاس نقاشی بود. شش سالش بود

62
00:03:25,000 --> 00:03:27,000
و ته کلاس نشسته بود و نقاشی می کشید

63
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
و معلمش می گفت که این دختر کوچولو به ندرت

64
00:03:29,000 --> 00:03:33,000
به درس توجه می کرد، ولی در اين درس داشت توجه می کرد.

65
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
معلم که اين موضوع برايش خيلی جالب بود، رفت بالای سر دخترک

66
00:03:35,000 --> 00:03:38,000
و پرسيد «چی می کشی؟»

67
00:03:38,000 --> 00:03:41,000
و دخترک گفت «دارم عکس خدا رو می کشم»

68
00:03:41,000 --> 00:03:44,000
بعد معلم گفت «اما کسی که نمی دونه خدا چه شکليه»

69
00:03:44,000 --> 00:03:51,000
و دخترک جواب داد «تا يک دقيقه ديگه می فهمند چه شکليه»

70
00:03:51,000 --> 00:03:52,000
(خنده حضار)

71
00:03:52,000 --> 00:03:57,000
وقتی در انگلستان پسرم چهار سالش بود --

72
00:03:57,000 --> 00:04:00,000
البته راستش رو بخواهيد همه جا چهار سالش بود. (خنده حضار)

73
00:04:00,000 --> 00:04:06,000
اگر بخواهيم دقيق بگيم، اون سال، هر جا می رفت چهار سالش بود.

74
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
اون در يک نمايش ولادت مسيح نقش داشت.

75
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
داستانش خاطرتان هست؟ نه، خيلی نمايش پرطرفداری بود.

76
00:04:11,000 --> 00:04:14,000
داستان بزرگي بود، Mel Gibson قسمت بعدی اش را ساخت.

77
00:04:14,000 --> 00:04:19,000
شايد آن را ديده باشيد «ولادت مسيح 2». اما James نقش يوسف گيرش آمد.

78
00:04:19,000 --> 00:04:22,000
که ما از اين موضوع خيلی خوشحال بوديم.

79
00:04:22,000 --> 00:04:24,000
از نظر ما يکی از نقش های اصلی بود.

80
00:04:24,000 --> 00:04:26,000
ما آنجا را پر از مأمور کرده بوديم که تی شرت های مخصوص بپوشند

81
00:04:26,000 --> 00:04:29,000
که روی آنها نوشته بود «James Robinson واقعاً همان يوسف است!» (خنده حضار)

82
00:04:29,000 --> 00:04:31,000
نقشش خیلی صحبت کردن نداشت، اما آن قسمتش را می دانید

83
00:04:31,000 --> 00:04:34,000
که سه پادشاه وارد می شوند. با هدايایی در دست

84
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
آنها طلا، کندر، و مر می آورند.

85
00:04:36,000 --> 00:04:38,000
اين واقعاً اتفاق افتاد. ما آنجا نشسته بوديم.

86
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
و فکر کنم فقط ترتيبش را اشتباه رفتند

87
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
چون بعدش که از پسرک پرسيديم

88
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
«راضی هستی از اجرات؟» اون جواب داد «آره، چطور، مگه اشتباه کردم؟»

89
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
فقط ترتيبش رو عوش کرده بودند، همين.

90
00:04:46,000 --> 00:04:47,000
به هر حال سه تا پسرها وارد صحنه شدند

91
00:04:47,000 --> 00:04:49,000
چهار ساله هايی که دور سرشان حوله پيچيده بودند،

92
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
و جعبه هایشان را گذاشتند زمين

93
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
پسر اولی گفت «برايتان طلا آورده ام»

94
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
پسر دومي گفت «برايتان مر آورده ام»

95
00:04:57,000 --> 00:05:11,000
و پسر سومی گفت «اينو Frank فرستاده» (خنده حضار)

96
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
چيزی که در همه اينها مشترکه اينه که بچه ها شانس خودشان را امتحان می کنند.

97
00:05:13,000 --> 00:05:16,000
اگر نمی دانند، يک چیزی امتحان می کنند.

98
00:05:16,000 --> 00:05:19,000
درست نمی گم؟ اونها از اشتباه کردن نمی ترسند.

99
00:05:19,000 --> 00:05:24,000
حالا من نمی خواهم بگم که اشتباه کردن با خلاق بودن يک چيزه.

100
00:05:24,000 --> 00:05:25,000
اما چيزی که می دانيم اينه که

101
00:05:25,000 --> 00:05:28,000
اگه آماده اشتباه کردن نباشيد،

102
00:05:28,000 --> 00:05:31,000
هيچ وقت هيچ فکر نابی به ذهنتان نمی رسد

103
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
اگه آماده اشتباه کردن نباشيد. و تا وقتی که بزرگ شده اند،

104
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
بيشتر بچه ها اين قابليت را از دست داده اند.

105
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
تبديل به کسانی شده اند که از اشتباه کردن می ترسند.

106
00:05:39,000 --> 00:05:41,000
و در ضمن شرکت هایمان را هم همين شکلی اداره می کنيم.

107
00:05:41,000 --> 00:05:44,000
ما اشتباه را تبديل به گناه می کنيم. و حالا داريم

108
00:05:44,000 --> 00:05:47,000
سيستم های ملی آموزش و پرورشی را اداره می کنيم که

109
00:05:47,000 --> 00:05:50,000
در آنها اشتباه کردن بدترين کاریه که می توانيد بکنيد.

110
00:05:50,000 --> 00:05:53,000
و نتيجه اش اينه که مردم را پرورش می دهيم که

111
00:05:53,000 --> 00:05:56,000
از ظرفيت های خلاق خود بیرون بيايند. پيکاسو گفته که

112
00:05:56,000 --> 00:05:59,000
گفته که همه کودکان هنرمند به دنيا می آیند.

113
00:05:59,000 --> 00:06:03,000
مسئله اين است که در حال بزرگ شدن چطور هنرمند بمانيم. من شديداً به اين اعتقاد دارم:

114
00:06:03,000 --> 00:06:05,000
که ما به سمت خلاقيت رشد نمی کنيم.

115
00:06:05,000 --> 00:06:08,000
بلکه از خلاقيت به سمت بیرون رشد می کنيم. يا در واقع از خلاقيت بيرون پرورش پيدا می کنيم.

116
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
خب چرا اين طوره؟

117
00:06:10,000 --> 00:06:14,000
من تا حدود پنج سال پيش در Stratfor-on-Avon زندگی می کردم.

118
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
در واقع ما از Stratford به Los Angeles آمديم.

119
00:06:16,000 --> 00:06:20,000
پس می توانيد تصور کنيد که چه تغيير نامحسوسی بود.

120
00:06:20,000 --> 00:06:22,000
(خنده حضار) در واقع،

121
00:06:22,000 --> 00:06:24,000
ما در جایی به اسم Snitterfield زندگی می کرديم،

122
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
در حواشی Stratford، که آنجا جایی بود که

123
00:06:26,000 --> 00:06:31,000
پدر شيکسپیر به دنيا اومده بود. الان فکر جديدی به ذهنتان خطور نکرد؟ من که اينطور شدم.

124
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
ما عادت نداريم فکر فکر کنيم که شيکسپير پدر داشته، مگه نه؟

125
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
راست نمی گم؟ به خاطر اينکه عادت نداریم فکر کنيم

126
00:06:35,000 --> 00:06:37,000
شيکسپير هم زمانی کودک بوده، مگه نه؟

127
00:06:37,000 --> 00:06:40,000
شيکسپير هفت ساله؟ من که هيچ وقت بهش فکر نکرده بودم. يعنی بالاخره

128
00:06:40,000 --> 00:06:42,000
يه روزی هفت سالش بوده. بالاخره

129
00:06:42,000 --> 00:06:51,000
سر کلاس ادبيات يه نفر نشسته، مگه نه؟ چقدر اعصاب خورد کن می شد!

130
00:06:51,000 --> 00:07:05,000
(خنده حضار) «بايد بيشتر تلاش کنی». مثلاً تصور کنيد، پدرش داره اون رو به رخت خواب می فرسته.

131
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
به شيکسپير می گه، «ديگه وقت خوابه»

132
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
به ويليام شيکسپير می گه، «و اون مداد رو بذار زمين ديگه»

133
00:07:10,000 --> 00:07:18,000
«اینقدر هم اينجوری حرف نزن. همه رو گيج می کنی»

134
00:07:18,000 --> 00:07:23,000
(خنده حضار)

135
00:07:23,000 --> 00:07:26,000
بگذريم، ما از Stratford آمديم Los Angeles

136
00:07:26,000 --> 00:07:30,000
و فقط می خواستم يک نکته راجع به این تغيير بگم، در واقع.

137
00:07:30,000 --> 00:07:33,000
پسرم نمی خواست با ما بياد.

138
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
من دو تا فرزند دارم. اون 21 سالشه الان، دخترم 16 سالشه.

139
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
اون نمی خواست با ما بياد Los Angeles. خيلی دوستش داشت،

140
00:07:38,000 --> 00:07:43,000
اما در انگلستان يک دوست دختر داشت. تمام عشق زندگيش بود، سارا.

141
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
يک ماه می شد که می شناختش.

142
00:07:45,000 --> 00:07:48,000
البته چهارمين سالگردشونم گرفته بودن،

143
00:07:48,000 --> 00:07:52,000
چون وقتی 16 ساله هستيد يک ماه خيلی زياده.

144
00:07:52,000 --> 00:07:54,000
به هر حال، توی هواپيما خيلی ناراحت بود.

145
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
و می گفت «من ديگه هيچ وقت دختری مثل سارا پيدا نمی کنم.»

146
00:07:56,000 --> 00:07:58,000
و راستشو بخواهيد، ما از اين موضوع خيلی خوشحال بودِیم،

147
00:07:58,000 --> 00:08:10,000
چون دليل اصلی که داشتيم اون کشور را ترک می کرديم همين بود.

148
00:08:10,000 --> 00:08:13,000
(خنده حضار)

149
00:08:13,000 --> 00:08:16,000
ولی يک چيز خيلی نظرتان را جلب می کند وقتی به آمريکا می رويد

150
00:08:16,000 --> 00:08:18,000
و وقتی دور جهان سفر می کنيد

151
00:08:18,000 --> 00:08:22,000
تمام سيستم های آمورش و پرورش دنيا همان سلسله مراتب درس ها را دارند.

152
00:08:22,000 --> 00:08:24,000
همه شان. فرقی نمی کند کجا برويد.

153
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
آدم فکر می کند طور ديگری باشد، ولی نيست.

154
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
در بالا رياضيات و زبان قرار دارند،

155
00:08:29,000 --> 00:08:31,000
سپس علوم انسانی، و در پایین هم هنرها.

156
00:08:31,000 --> 00:08:33,000
همه جای دنيا.

157
00:08:33,000 --> 00:08:36,000
و تقريباً در همه این سيستم ها هم

158
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
سلسه مراتبی درون هنرها وجود دارد.

159
00:08:38,000 --> 00:08:40,000
هنر و موسیقی معمولاً جايگاه بالاتری در مدارس دارند

160
00:08:40,000 --> 00:08:43,000
تا نمايش و رقص. هیچ سيستم آموزش و پرورشی روی زمين وجود ندارد

161
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
که هر روزبه بچه ها رقص ياد بدهد

162
00:08:45,000 --> 00:08:48,000
همانطوری که به آنها رياضی ياد می دهيم. چرا؟

163
00:08:48,000 --> 00:08:50,000
چرا اينطور نيست؟ من فکر می کنم اين موضوع خيلی مهمیه.

164
00:08:50,000 --> 00:08:53,000
به نظر من رياضی مهمه، ولی رقص هم همينطور.

165
00:08:53,000 --> 00:08:56,000
بچه ها اگه اجازه داشته باشند هميشه می رقصند. همه ما اينطوريم.

166
00:08:56,000 --> 00:08:59,000
همه ما بدن داريم، غير از اينه؟ مگه اينکه جلسه ای بوده من نبودم؟

167
00:08:59,000 --> 00:09:03,000
(خنده حضار)، حقيقتش، اتفاقی که می افته اينه که

168
00:09:03,000 --> 00:09:05,000
همينطور که بچه ها بزرگ می شوند، ما پرورش آنها را

169
00:09:05,000 --> 00:09:08,000
به تدريج از کمر به بالا انجام می دهيم. و بعدش فقط روی سرشان تمرکز می کنيم.

170
00:09:08,000 --> 00:09:10,000
و متمايل به يک سمت از سرشان.

171
00:09:10,000 --> 00:09:14,000
اگه يه موجود فضایی بوديد و از آموزش و پرورش ديدن می کرديد،

172
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
و می پرسيديد «برای چيه، آموزش و پرورش عمومی؟»

173
00:09:17,000 --> 00:09:19,000
گمانم باید نتیجه می گرفتید -- اگه به نتیجه آن نگاه کنید،

174
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
اینکه چه کسی با این روش موفق می شود،

175
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
چه کسی همه کارهایی را که باید، انجام می دهد،

176
00:09:23,000 --> 00:09:26,000
چه کسی همه صد آفرین ها را می گيرد، برنده ها چه کسانی هستند --

177
00:09:26,000 --> 00:09:29,000
گمانم بايد نتيجه می گرفتید که تمام هدف آموزش و پرورش عمومی

178
00:09:29,000 --> 00:09:30,000
در سرتاسر جهان

179
00:09:30,000 --> 00:09:34,000
اینه که اساتید دانشگاه توليد کنه. غير از اينه؟

180
00:09:34,000 --> 00:09:36,000
آنها کسانی هستند که سر از بالای هرم در می آورند.

181
00:09:37,000 --> 00:09:40,000
و من هم قبلاً از همون ها بودم، پس زکی! (خنده حضار)

182
00:09:40,000 --> 00:09:44,000
و استادهای دانشگاه را دوست دارم، ولی می دانید،

183
00:09:44,000 --> 00:09:48,000
این درست نيست که آنها را به عنوان نقطه اوج دستاورد بشر ستايش کنيم.

184
00:09:48,000 --> 00:09:50,000
آنها فقط نوعی از زندگی هستند،

185
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
نوعی ديگر از زندگی. ولی نسبتاً جالب هستند،

186
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
و من این را از روی علاقه ای که بهشان دارم می گویم.

187
00:09:54,000 --> 00:09:57,000
به تجربه من يک چيز جالب درباره استادها هست --

188
00:09:57,000 --> 00:10:00,000
نه همه شان، ولی معمولاً -- آنها در کله شان زندگی می کنند.

189
00:10:00,000 --> 00:10:02,000
اون بالا زندگی می کنند، و کمی هم متمايل به يک سمت.

190
00:10:02,000 --> 00:10:06,000
آنها مستقل از بدنشان هستند، می دانيد، یک جوری واقعاً

191
00:10:06,000 --> 00:10:08,000
به بدنشان به عنوان

192
00:10:08,000 --> 00:10:17,000
نوعی وسيله نقليه برای کله شان فکر می کنند، مگه نه؟

193
00:10:17,000 --> 00:10:24,000
(خنده حضار) راهیه برای رساندن کله شان به جلسات.

194
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
راستی اگه شواهد واقعی برای تجربه بيرون از بدن می خواهید،

195
00:10:27,000 --> 00:10:30,000
خودتان را به يک کنفرانس علمی چند روزه ببرید

196
00:10:30,000 --> 00:10:32,000
با دانشگاهیان جا افتاده

197
00:10:32,000 --> 00:10:35,000
و شب آخر کنفرانس با آنها به ديسکوتک بروید.

198
00:10:35,000 --> 00:10:39,000
(خنده حضار) و آنجا خواهید ديد. مردان و زنان بزرگ

199
00:10:39,000 --> 00:10:43,000
در حالی که به نحوی پريشان دور خودشان می پيچند، بدون هماهنگی با موسيقی،

200
00:10:43,000 --> 00:10:47,000
منتظراند تمام شود تا بتوانند بروند خانه و درباره اش مقاله بنویسند.

201
00:10:47,000 --> 00:10:53,000
سيستم آموزش و پرورش ما مبتنی بر مفهوم قابليت علمیه.

202
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
و اين دليل داره

203
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
کل سيستم که اختراع شد -- در سرتاسر جهان

204
00:10:58,000 --> 00:11:00,000
هيچ سيستم آموزش و پرورش عمومی نبود واقعاً، تا قبل از قرن نوزدهم

205
00:11:00,000 --> 00:11:03,000
همه آنها به وجود آمدند

206
00:11:03,000 --> 00:11:04,000
تا پاسخگوی نيازهای صنعتی شدن باشند.

207
00:11:04,000 --> 00:11:07,000
برای همین سلسله مراتب آن ريشه در دو ايده داره.

208
00:11:07,000 --> 00:11:11,000
اول اينکه آن درس هایی که بيشترين فايده را برای کار داشتند

209
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
در بالا قرار می گیرند. برای همين احتمالاً خيلی آرام دور رانده می شديد

210
00:11:13,000 --> 00:11:15,000
از بعضی چیزها در مدرسه وقتی بچه بودید، چیزهایی که دوست داشتید،

211
00:11:15,000 --> 00:11:17,000
با اين توجیه که در آن زمینه

212
00:11:17,000 --> 00:11:20,000
هیچ وقت يک کار درست و حسابی پیدا نمی کنید. درست می گم؟

213
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
موسيقی را ول کن، نوازنده نمی شی

214
00:11:22,000 --> 00:11:24,000
هنر را ول کن، هنرمند نمی شی.

215
00:11:25,000 --> 00:11:29,000
نصيحت های خیرخواهانه -- اما به کلی اشتباه. تمام دنیا

216
00:11:29,000 --> 00:11:30,000
درگیر يک انقلابه.

217
00:11:30,000 --> 00:11:33,000
و دوم قابليت علمیه، که واقعاً تسلط پيدا کرده

218
00:11:33,000 --> 00:11:34,000
بر ديد ما از هوش

219
00:11:34,000 --> 00:11:37,000
چرا که دانشگاه ها سيستم را در تصوير خودشان طراحی کردند.

220
00:11:37,000 --> 00:11:39,000
اگه بهش فکر کنید، تمام سيستم

221
00:11:39,000 --> 00:11:41,000
آموزش و پرورش عمومی در همه جای جهان، يک فرایند طولانی

222
00:11:41,000 --> 00:11:43,000
برای ورود به دانشگاهه.

223
00:11:43,000 --> 00:11:46,000
و نتیجه اش اینه که خیلی از افراد بسيار با استعداد،

224
00:11:46,000 --> 00:11:48,000
نابغه و خلاق، فکر می کنند که اینطور نيستند،

225
00:11:48,000 --> 00:11:50,000
چون آن چیزهایی که در مدرسه خوب بلد بودند،

226
00:11:50,000 --> 00:11:54,000
برای کسی ارزشمند نبود، يا حتی ننگ به حساب می آمد.

227
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
و فکر می کنم که ديگه نمی توانیم هزينه ادامه این روش را بپردازیم.

228
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
طبق آمار UNESCO در 30 سال آينده،

229
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
تعداد افرادی که فارغ التحصيل خواهند شد در سرتاسر جهان

230
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
بيشتر از تمام افرادیه که از ابتدای تاریخ تا کنون از طريق آموزش و پرورش فارغ التحصیل شده اند.

231
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
آدم های بيشتر، و این ترکيبیه از

232
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
تمام چیزهایی که درباره اش صحبت کردیم --

233
00:12:07,000 --> 00:12:10,000
فناوری و اثر تحول آفرینش روی کار، و ساختار جمعِت

234
00:12:10,000 --> 00:12:12,000
و انفجار بزرگ جمعیت

235
00:12:12,000 --> 00:12:15,000
ناگهان، مدرک ها دیگه ارزشی ندارند. درست نمی گم؟

236
00:12:15,000 --> 00:12:19,000
وقتی من دانشجو بودم، اگر مدرک داشتید، کار داشتید.

237
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
اگر کار نداشتید به خاطر این بود که نمی خواستید داشته باشید.

238
00:12:22,000 --> 00:12:25,000
و من هم خب راستش نمی خواستم داشته باشم. (خنده حضار)

239
00:12:25,000 --> 00:12:30,000
ولی این روزها بچه هایی که مدرک دارند خیلی وقت ها

240
00:12:30,000 --> 00:12:31,000
بر می گردند خانه و به بازی های رايانه ای شان ادامه می دهند،

241
00:12:31,000 --> 00:12:34,000
چون حالا آن کاری که قبلاً ليسانس می خواست، فوق لیسانس می خواهد،

242
00:12:34,000 --> 00:12:37,000
و کاری که قبلاً فوق لیسانس می خواست دکترا می خواهد.

243
00:12:37,000 --> 00:12:39,000
نوعی فرايند تورم علمیه.

244
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
و نشانگر اینه که کل ساختار آموزش و پرورش

245
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
زير پایمان در حال تغییره. ما بايد به کلی یک بازنگری کنِم

246
00:12:43,000 --> 00:12:44,000
بر ديدمان از هوش.

247
00:12:44,000 --> 00:12:46,000
ما سه چیز درباره هوش می دانیم.

248
00:12:46,000 --> 00:12:49,000
اول اينکه متنوعه. فکر کردن ما درباره دنيا به همه روش هایی است

249
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
که دنيا را تجربه می کنيم. ما تصویری فکر می کنيم،

250
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
صوتی فکر می کنیم، و حرکتی فکر می کنیم.

251
00:12:54,000 --> 00:12:57,000
به شکل مجرد فکر می کنیم، به شکل حرکت فکر می کنیم.

252
00:12:57,000 --> 00:12:59,000
دوم اينکه هوش پویا ست.

253
00:12:59,000 --> 00:13:02,000
اگه به تبادلات مغز انسان نگاه کنيد، همانطور که

254
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
دیروز از تعدادی از سخنرانان شنیدیم،

255
00:13:05,000 --> 00:13:07,000
هوش به طرز شگفت آوری تبادلیه.

256
00:13:07,000 --> 00:13:10,000
مغز به قطعات مختلف تقسيم نشده.

257
00:13:10,000 --> 00:13:13,000
در واقع خلاقيت -- که من آن را فرایند

258
00:13:13,000 --> 00:13:15,000
داشتن ايده های ناب و با ارزش تعريف می کنم --

259
00:13:15,000 --> 00:13:18,000
بيشتر وقت ها از طريق تبادل

260
00:13:18,000 --> 00:13:21,000
میان روش های مختلف دیدن پدید می آد.

261
00:13:21,000 --> 00:13:23,000
مغز به طور عمدی -- راستی

262
00:13:23,000 --> 00:13:26,000
يک محور از عصب ها وجود داره که دو نيمه مغز را به هم وصل می کنه

263
00:13:26,000 --> 00:13:28,000
به نام corpus callosum. در زن ها کلفت تره.

264
00:13:28,000 --> 00:13:30,000
به دنبال سخنرانی Helen ديروز، من فکر می کنم

265
00:13:30,000 --> 00:13:34,000
احتمالاً برای همین باشه که زن ها در انجام چند کار همزمان قوی تراند.

266
00:13:34,000 --> 00:13:36,000
برای اینکه هستيد، مگه نه؟

267
00:13:36,000 --> 00:13:39,000
تحقيقات زيادی در این زمينه هست، اما من از زندگی شخصی ام می دانم.

268
00:13:39,000 --> 00:13:41,000
وقتی همسرم در خانه در حال آشپزی باشه --

269
00:13:41,000 --> 00:13:45,000
که خوشبختانه زياد پيش نمياد. (خنده حضار)

270
00:13:45,000 --> 00:13:48,000
اما می دانید، اون در حال -- نه، يک کارهایی هست که خوب بلد باشه --

271
00:13:48,000 --> 00:13:50,000
اما وقتی داره آشپزی می کنه، می دانید.

272
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
همزمان در حال صحبت با مردم روی تلفن هم هست،

273
00:13:52,000 --> 00:13:55,000
در حال صحبت کردن با بچه ها هم هست، در حال رنگ زدن سقف هم هست،

274
00:13:55,000 --> 00:13:58,000
این طرف در حال انجام عمل جراحی باز قلب هم هست.

275
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
اما اگر من در حال آشپزی باشم، درها بسته اند، بچه ها بيرون اند،

276
00:14:01,000 --> 00:14:04,000
سيم تلفن بيرون کشيده شده، و اگر زنم بياد داخل من اذيت می شم.

277
00:14:04,000 --> 00:14:17,000
می گم «Terry، خواهش می کنم، دارم خير سرم تخم مرغ سرخ می کنم اينجا. يک کم به من مجال بده.» (خنده حضار)

278
00:14:17,000 --> 00:14:19,000
حقيقتاً، حتماً آن گفته فلسفی را می شناسيد که می گه

279
00:14:19,000 --> 00:14:22,000
اگر درختی در جنگل بيافتد و کسی صدای آن را نشنود،

280
00:14:22,000 --> 00:14:25,000
آیا واقعاً اتفاق افتاده است؟ این گفته قدیمی را يادتان هست؟

281
00:14:25,000 --> 00:14:28,000
اخيراً يک پيراهن فوق العاده ديدم که روش نوشته بود «اگر مردی نظر خودش را

282
00:14:28,000 --> 00:14:31,000
در جنگل بگوید، و هيچ زنی صدايش را نشنود،

283
00:14:31,000 --> 00:14:40,000
آيا باز هم اشتباه می گوید؟» (خنده حضار)

284
00:14:40,000 --> 00:14:42,000
و سومین موضوع درباره هوش اینه که،

285
00:14:43,000 --> 00:14:45,000
منحصر به فرده. من دارم روی يک کتاب کار می کنم

286
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
با عنوان «شکوفایی»، که مبتنی است بر يک سری

287
00:14:47,000 --> 00:14:49,000
مصاحبه که با مردم داشتم درباره اینکه چگونه استعدادهايشان را کشف کردند.

288
00:14:49,000 --> 00:14:51,000
برايم خیلی جالبه که چطور این افراد به اينجا رسيدند.

289
00:14:51,000 --> 00:14:54,000
در حقيقت از يک گفتگو شروع شد که

290
00:14:54,000 --> 00:14:56,000
با يک خانم خارق العاده داشتم که شايد بيشتر مردم

291
00:14:56,000 --> 00:14:58,000
درباره اش نشنيده اند، اسمش جیلین لین (Gillian Lynne) است.

292
00:14:58,000 --> 00:15:00,000
درباره اش شنیدید؟ بعضی ها شنيده اند. او يک طراج رقصه

293
00:15:00,000 --> 00:15:02,000
و همه کارهايش را می شناسند.

294
00:15:02,000 --> 00:15:04,000
نمايش های «گربه ها» (Cats) و «شبح اوپرا» (Phantom of the Opera) را انجام داده.

295
00:15:04,000 --> 00:15:08,000
اون شگفت انگيزه. من قبلاً عضو هيأت مديره باله سلطنتی انگلستان بودم،

296
00:15:08,000 --> 00:15:10,000
همانطور که می بينيد.

297
00:15:10,000 --> 00:15:12,000
به هر حال، من و جیلین يک روز با هم ناهار می خورديم و من گفتم،

298
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
«جيلين، چی شد که تونستی رقاص بشی؟» و اون گفت

299
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
خيلی جالب بود، وقتی که مدرسه می رفت

300
00:15:16,000 --> 00:15:19,000
واقعاً کسی بهش اميدی نداشت. و مدرسه اش در دهه 30

301
00:15:19,000 --> 00:15:21,000
به پدر و مادرش نامه نوشت که «ما فکر می کنیم

302
00:15:21,000 --> 00:15:23,000
«جیلین دچار نوعی اختلال يادگیری باشد». اون نمی توانست تمرکز کنه.

303
00:15:23,000 --> 00:15:25,000
همه اش وول می خورد. فکر کنم اگر امروز بود می گفتند

304
00:15:25,000 --> 00:15:29,000
که اون ADHD دارد. مگه نه؟ اما این دهه 1930 بود،

305
00:15:29,000 --> 00:15:32,000
و ADHD هنوز اختراع نشده بود.

306
00:15:32,000 --> 00:15:35,000
يک بيماری قابل داشتن نبود. (خنده حضار)

307
00:15:35,000 --> 00:15:39,000
مردم متوجه نبودند که می توانند آن را داشته باشند.

308
00:15:39,000 --> 00:15:43,000
به هر حال او به ملاقات يک متخصص رفت. در یک اتاق

309
00:15:43,000 --> 00:15:46,000
که با بلوط تزئين شده بود. و او با مادرش آنجا بود،

310
00:15:46,000 --> 00:15:49,000
و او را راهنمایی کردند که روی يک صندلی در ته اتاق بنشيند،

311
00:15:49,000 --> 00:15:51,000
و همانجا نشست برای 20 دقيقه نا

312
00:15:51,000 --> 00:15:53,000
این مرد با مادرش درباره همه

313
00:15:53,000 --> 00:15:57,000
مشکلات جیلین در مدرسه صحبت می کرد. و در آخرش

314
00:15:57,000 --> 00:15:59,000
برای اینکه مزاحم مردم می شد،

315
00:15:59,000 --> 00:16:01,000
مشق هايش هميشه دير می شد، و غيره و غيره

316
00:16:01,000 --> 00:16:04,000
یک بچه هشت ساله - و در آخر، دکتر رفت و نشست

317
00:16:04,000 --> 00:16:06,000
کنار جیلین و گفت «جیلین،

318
00:16:06,000 --> 00:16:08,000
من به همه اين چيزهايی که مادرت گفته گوش دادم

319
00:16:08,000 --> 00:16:10,000
و حالا باید باهاش خصوصی حرف بزنم»

320
00:16:10,000 --> 00:16:13,000
اون گفت «همينجا صبر کن، ما برمی گردیم، زياد طول نمی کشه.»

321
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
و آن ها رفتند و تنهايش گذاشتند.

322
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
اما در حالی که از اتاق بيرون می رفتند، اون راديویی را روشن کرد

323
00:16:17,000 --> 00:16:19,000
که روی میز کارش بود. و وقتی آنها

324
00:16:19,000 --> 00:16:21,000
از اتاق بيرون رفتند، او به مادرش گفت،

325
00:16:21,000 --> 00:16:24,000
«فقظ بايسنيد و تماشايش کنيد.» و لحظه ای که از اتاق خارج شدند،

326
00:16:24,000 --> 00:16:28,000
می گفت روی پاهايش بود، و با موسيقی حرکت می کرد.

327
00:16:28,000 --> 00:16:30,000
و يک چند دقيقه ای نگاهش کردند

328
00:16:30,000 --> 00:16:33,000
و او برگشت و به مادرش گفت،

329
00:16:33,000 --> 00:16:37,000
«خانم لين، جيلين بيمار نيست، او يک رقاص است.

330
00:16:37,000 --> 00:16:39,000
او را به مدرسه رقص ببريد.»

331
00:16:39,000 --> 00:16:41,000
پرسيدم «بعدش چی شد؟»

332
00:16:41,000 --> 00:16:44,000
گفت «مادرم همین کار را کرد. نمی توانم به زبان بياورم که چقدر خارق العاده بود.

333
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
ما وارد يک اتاق شديم که پر بود از

334
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
آدم هایی مثل خودم. آدم هایی که نمی توانستند يک جا آرام بگيرند.

335
00:16:49,000 --> 00:16:52,000
آدم هایی که برای فکر کردن احتیاج به حرکت کردن داشتند». برای فکر کردن نياز به حرکت داشتند.

336
00:16:52,000 --> 00:16:54,000
آنها باله انجام دادند. رقص تپ انجام دادند، رقص جاز انجام دادند،

337
00:16:54,000 --> 00:16:56,000
رقص مدرن انجام دادند، رقص معاصر انجام دادند.

338
00:16:56,000 --> 00:16:59,000
او بعد از مدتی برای پذيرش در مدرسه سلطتنی باله اقدام کرد،

339
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
او يک تک رقاص شد، و مسير شغلی شگفت انگیزی داشت

340
00:17:01,000 --> 00:17:03,000
در مدرسه باله. بعداً فارغ التحصيل شد

341
00:17:03,000 --> 00:17:05,000
از مدرسه سلطتنی باله و

342
00:17:05,000 --> 00:17:08,000
شرکت خودش را راه اندازی کرد، شرکت رقص جيلين لين،

343
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
با Andrew Lloyd Weber آشنا شد. او مسئول

344
00:17:11,000 --> 00:17:13,000
برخی از موفق ترین کارهای نمايشی موزيکال

345
00:17:13,000 --> 00:17:18,000
در تاریخ بوده، ميلون ها نفر از کارهای او لذت برده اند،

346
00:17:18,000 --> 00:17:21,000
و اون يک ميليونر ثروتمنده. اگه کس ديگه ای بود

347
00:17:21,000 --> 00:17:25,000
ممکن بود به اون چند تا قرص می داد و می گفت که

348
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
آرام تر باشه.

349
00:17:27,000 --> 00:17:30,000
حالا من فکر می کنم -- (تشويق حضار) به نظرم نتيجه ای که می توان گرفت اينه

350
00:17:30,000 --> 00:17:32,000
آقای Al Gore آن شب درباره

351
00:17:32,000 --> 00:17:35,000
بوم شناسی صحبت می کرد، و انقلابی که از Rachel Carson شروع شد.

352
00:17:35,000 --> 00:17:39,000
به اعتقاد من تنها اميد ما برای آینده

353
00:17:39,000 --> 00:17:42,000
اینه که مفهوم جدیدی از بوم شناسی انسانی را دنبال کنیم،

354
00:17:42,000 --> 00:17:46,000
که در آن بازنگری کنیم مفهوم ذهنی مان را

355
00:17:46,000 --> 00:17:48,000
درباره غنای قابليت انسان.

356
00:17:48,000 --> 00:17:52,000
سيستم آموزش و پرورش ذهن های ما را معدن کاوی کرده

357
00:17:52,000 --> 00:17:54,000
به همان شکلی که ما در معدن های زمين کاوش می کنيم: به دنبال يک کالای خاص.

358
00:17:54,000 --> 00:17:57,000
و برای آینده، این به درد ما نمی خوره.

359
00:17:57,000 --> 00:18:00,000
ما بايد بازنگری داشته باشيم بر اصول بنيادی که

360
00:18:00,000 --> 00:18:02,000
طبق آنها فرزندانمان را آموزش می دیم.

361
00:18:02,000 --> 00:18:06,000
يک جمله زيبا از Jonas Salk بود که گفت «اگر تمام حشرات

362
00:18:06,000 --> 00:18:09,000
از کره زمين محو شوند،

363
00:18:09,000 --> 00:18:12,000
به 50 سال نمی کشد که تمام حيات در کره زمين از بين خواهد رفت.

364
00:18:12,000 --> 00:18:15,000
اما اگر تمام انسان ها از کره زمين محو شوند،

365
00:18:15,000 --> 00:18:19,000
در عرض 50 سال تمام گونه های حيات شکوفا می شوند.»

366
00:18:19,000 --> 00:18:21,000
و اون راست می گه.

367
00:18:21,000 --> 00:18:24,000
چيزی که TED از آن تقدير می کند، هدیه پندار انسانه.

368
00:18:24,000 --> 00:18:28,000
پندار. حالا بايد مراقب باشيم که از اين هديه

369
00:18:28,000 --> 00:18:31,000
هوشمندانه استفاده کنيم، و از برخی از اين سناريوها پرهيز کنيم

370
00:18:31,000 --> 00:18:34,000
سناريوهایی که درباره شان صحبت کرده ايم. و تنها راهی که

371
00:18:35,000 --> 00:18:38,000
اين کار را بکنيم اینه که قابليت های خلاق خودمان را ببينيم

372
00:18:38,000 --> 00:18:40,000
با همان غنایی که دارند، و ببينيم

373
00:18:40,000 --> 00:18:43,000
فرزندانمان را برای اميدی که هستند. و وظيفه ما

374
00:18:43,000 --> 00:18:46,000
اينه که تمام وجودشان را تربيت کنيم، که بتوانند با اين آينده رو به رو شوند.

375
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
در ضمن - ما ممکنه این آينده را نبينيم،

376
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
اما آنها می بينند. و وظيفه ما اينه که به آنها کمک کنیم که

377
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
آن را به خوبی بسازند. خیلی ممنونم.