Добры дзень! Як справы? Вам спадабалася канферэнцыя?

Папярэднія выступы кранулі мяне да глыбіны душы,

таму я, напэўна, лепш пайду.

Цягам канфэренцыі

я сачыў за трыма тэмамі, важнымі

для майго выступу.

Па-першае, кожная лекцыя і кожны выступоўца

ўяўлялі сабой прыклад чалавечай здольнасці

да творчасці - неверагодна шырокай

і разнастайнай. Па-другое,

мы зразумелі, што зусім не ўяўляем сабе, як

будзе выглядаць наша будучыня.

Аніякіх абрысаў.

Я цікаўлюся адукацыяй;

шчыра кажучы, мне падаецца, што адукацыя цікавая ўсім.

Гэта даволі займальна:

вось вы на вечарыне, і вы згадваеце пра тое,

што займаецеся педагогікай.

Насамрэч педагогі не так часта бываюць на вечарынах,

іх не запрашаюць. (Смех у зале)

Цікава, што нават не запрашаюць, нават пабыўшы ў іх у гасцях.

Але ўсё ж такі на вечарыне, і хто-небудзь

зацікавіўся вашай прафесіяй.

Вы адказваеце, што вы педагог,

і ў суразмоўца бялее на вачох.

"Божа, у адзіны выходны за ўвесь тыдзень я натрапіў на настаўніка!"

Аднак калі запытацца ў суразмоўцы пра яго ўласную адукацыю,

ён адразу абразіцца. Гэтае пытанне лічыцца нетактоўным,

занадта асабістым, ці не так?..

накштал пытанняў пра веравызнанне, заробак і да таго падобных.

Я вельмі цікаўлюся адукацыяй, як, мяркую, мы ўсе;

гэтая тэма такая блізкая нам збольшага таму, што

менавіта адукацыя стане для нас

дзвярыма ў будучыню, якую мы не здольныя ўявіць.

Калі ўдумацца, то дзеці , што ў гэтым годзе пайшлі ў школу

пойдуць на пенсію ў 2065 годзе. Нягледзячы на ўсё тое,

што мы пачулі за гэтыя чатыры дні, ніхто не мае аніякага ўяўлення пра тое,

якім будзе свет

хаця б праз пяць год. І, тым не менш,

мы павінны даваць дзецям адпаведныя веды. Тут нічагусенька

нельга спрагназаваць.

І па-трэцяе, мы ўсе, мяркую, пагодзімся, што

дзеці здольныя на абсалютна неверагодныя

рэчы, яны здольныя ствараць.

Учора мы бачылі Сірын - ейныя здольнасці

надзвычайныя. Яна - выключэнне з правілаў,

але ў пэўным сэнсе яна звычайная - калі можна так сказаць,

у маштабе ўсіх дзяцей свету.

Мы бачым у ёй спалучэнне рэдкай самаадданасці з

прыроджаным талентам. Я мяркую, што такія

таленты ёсць ва ўсіх дзяцей,

а мы безадказна распараджаемся імі.

Я хацеў бы пагутарыць пра адукацыю і

пра творчасць. Мне падаецца, што

творчасць зараз настолькі ж важная, наколькі важная пісьменнасць,

і мы павінны надаць творчасці адпаведны статус.

(Воплескі) Дзякуй. Вось і ўсё, дарэчы.

Дзякуй за ўвагу. (Смех у зале). Так, засталося яшчэ 15 хвілін.

Ну, я нарадзіўся... не. (Смех у зале)

Я вельмі люблю распавядаць адну гісторыю.

Шасцігадовая дзяўчынка сядзела за апошняй партай

на ўроку малявання, і нешта малявала.

Увогуле дзяўчынка не звяртала ўвагі на ўрок,

але тады яна працавала з вялікім захапленнем.

Настаўніцы гэта спадабалася, яна падышла да дзяўчынкі

і спытала: "Што ты малюеш?"

Дзяўчынка адказала: "Я малюю Бога".

Настаўніца сказала: "Ніхто не ведае, як выглядае Бог,"

а дзяўчынка адказала: "Зараз даведаюцца."

(Смех у зале)

Калі майму сыну ў Англіі было чатыры гады...

шчыра кажучы, яму паўсюль было чатыры гады. (Смех у зале)

Калі быць дакладным, у тым годзе, дзе б ён ні быў, яму заўжды было чатыры гады.

Дык вось, ён граў у каляднай пастаноўцы.

Вы помятаеце сюжэт? Гэта ж быў блакбастар!

Мэл Гібсан зняў працяг,

вы напэўна бачылі: "Каляды-2". Джэймс атрымаў ролю Іосіфа,

мы былі вельмі радыя.

Мы тады вырашылі, што гэта - адна з галоўных роляў.

Мы нанялі спецыяльных людзей у цішотках:

"Джэймс Робінсан - Іосіф!" (Смех у зале)

Роля без словаў, але вы памятаеце частку,

дзе з'яўляюцца тры вешчуны. Яны прыходзяць з дарамі,

прыносяць золата, ладан і міру.

Рэальны выпадак. Мы сядзелі ў зале, і

вешчуны, здаецца, пераблыталі парадак дароў;

прынамсі, пасля пастаноўкі мы спыталі ў аднаго з хлопчыкаў,

ці ўсё прайшло добра, і яго вельмі здзівіла пытанне.

Яны проста памяняліся адзін з адным.

Дык вось, уваходзяць тры хлапчукі ,

кожнаму па чатыры гады, з ручнікамі на галовах,

ставяць на падлогу скрынкі,

першы кажа: "Я прынёс табе золата",

другі кажа: "Я прынёс табе мірры",

а трэці кажа: "Я прынёс табе... ладна, ну!"

У абедзвюх гісторыях ёсць нешта агульнае - дзеці ўмеюць рызыкаваць;

яны не ўпэўненыя ў нечым, але ўсё роўна спрабуюць,

не баючыся памыліцца.