Veel mensen weten dit niet,
maar in mijn hoofd
leef ik in duizend werelden tegelijk,
allemaal op hetzelfde moment.
Ik ben ook autistisch.
Mensen stellen de diagnose doorgaans
aan de hand van specifieke
vragenlijstomschrijvingen.
In werkelijkheid bestaat er
een grote variatie in hoe wij zijn.
Neem bijvoorbeeld mijn broertje,
hij heeft een ernstige vorm van autisme.
Hij is non-verbaal, kan niet praten.
Ik praat juist graag.
Men denkt vaak dat autisten
alleen maar van wiskunde
en wetenschap houden,
maar ik ken zoveel autistische mensen
die ervan houden creatief bezig te zijn.
Maar dat is een stereotype
en stereotiepe dingen
kloppen vaak niet.
Een voorbeeld: veel mensen denken
bij autisme meteen aan "Rain Man".
Zij denken dat iedere autist
een Dustin Hoffman is.
Dat is niet waar.
En dat geldt niet alleen voor
autistische mensen.
Ik zie het ook bij lesbiennes, homo-
bi- en transseksuelen,
bij vrouwen en mensen
met een donkere huidskleur.
Mensen zijn zo bang voor diversiteit
dat ze proberen alles
in kleine hokjes te proppen
met uiterst specifieke labels.
Dat is iets wat met mij
in het echt gebeurd is.
Ik googelde: "Autisten zijn..."
en dan komen er een aantal suggesties
om in te typen.
Dus ik googelde: "Autisten zijn..."
en het topresultaat was 'demonen'.
Dat is het eerste wat men denkt
bij het horen van autisme.
Ze weten het.
(Gelach)
Een van de dingen die ik doe
omdat ik autistisch ben --
het is eerder een kwaliteit
dan een belemmering --
is mijn zeer levendige fantasie gebruiken.
Dit leg ik even uit.
Meestal voel ik dat ik
in twee werelden tegelijk ben.
De echte wereld,
de wereld die we delen,
en mijn eigen wereld.
Mijn eigen wereld lijkt vaak zoveel echter
dan de echte wereld.
Ik vind het heel makkelijk
om m'n gedachten erop los te laten
want ik probeer mezelf niet
in zo'n klein hokje te wurmen.
Dat is het beste van autistisch zijn.
Je hebt die drang niet.
Je weet wat je wil doen,
je vindt er een manier voor
en dan ga je ervoor.
Als ik mezelf in een hokje had gepropt
dan stond ik hier niet
en zou ik niet eens
de helft van wat ik nu heb,
hebben bereikt.
Er zijn ook problemen.
Er zijn nadelen aan autistisch zijn
maar ook nadelen aan
een al te levendige fantasie.
School in het algemeen
kan een probleem zijn,
maar als je je leraar
dan nog dagelijks moet uitleggen
dat zijn lessen ongelofelijk saai zijn
en je stiekem vlucht
naar je eigen wereld,
waarin je de les niet bijwoont,
dan stapelen de problemen zich op.
(Gelach)
Wanneer mijn fantasie het overneemt
doet mijn lichaam
waar het zelf zin in heeft.
Als er innerlijk
iets heel interessants gebeurt
dan moet ik gewoon rennen.
Of heen en weer schommelen
of soms schreeuwen.
Dat geeft me zoveel energie
en soms heb daar ik
een uitlaatklep voor nodig.
Ik doe dat al van kinds af aan,
als heel klein meisje al.
Mijn ouders vonden het grappig
dus deden ze er niets mee,
maar toen ik naar school ging
vonden ze het daar
helemaal niet zo grappig.
Niet alle kinderen
willen vrienden zijn
met een meisje dat begint te schreeuwen
tijdens de wiskundeles.
En tegenwoordig gebeurt
dit niet veel meer,
maar sommige mensen
willen geen vrienden zijn
met dat autistische meisje.
Het kan dat mensen
niet willen omgaan met iemand
die zich niet in het hokje met de sticker
'normaal' kan of wil stoppen.
Dat vind ik best
want het scheidt het kaf van het koren.
Ik zie welke mensen
authentiek en oprecht zijn
en kan deze mensen kiezen
als mijn vrienden.
Maar ga eens na,
wat is nu eigenlijk normaal?
Wat betekent het?
Beeld je eens in dat dat
je beste compliment ooit is.
"Zo, jij bent echt normaal."
(Gelach)
Complimenten zijn toch:
"Je bent bijzonder,"
of "Jij hebt originele ideeën."
Dat betekent: "Je bent geweldig."
Als mensen zo willen zijn,
waarom streven ze er dan naar
om normaal te zijn?
Waarom gieten mensen hun briljante
individualiteit in een mal?
Mensen zijn zo bang
voor diversiteit
dat ze zelfs mensen die
dat niet willen of kunnen,
proberen te dwingen
om normaal te zijn.
Er bestaan zomerkampen
voor LHBT-mensen
of autisten om te proberen
ze 'normaal' te laten worden.
Dat is verschrikkelijk dat mensen
dat in deze tijd doen.
Alles bij elkaar zou ik mijn autisme en
fantasie voor geen goud willen ruilen.
Omdat ik autistisch ben
heb ik documentaires gepresenteerd
voor de BBC.
Ik ben bezig met een boek
en ik doe dit -- dit is fantastisch --
en een van de beste dingen
die ik bereikt heb,
ik beschouw het als bereikt,
is dat ik manieren heb gevonden
om met m'n broertje en zusje
te communiceren,
die niet kunnen praten
zoals ik eerder zei.
Mensen schrijven je vaak af
als je non-verbaal bent.
Dat is belachelijk want
mijn broertje en zusje
zijn de beste broer en zus
die je kan wensen.
Ik hou ontzettend veel van hen.
Ik geef meer om hen dan wie dan ook.
Ik laat jullie achter met een vraag:
Als we niet weten
wat iemands gedachten zijn,
autist of niet,
kunnen we dan in plaats van alles
af te straffen van wat abnormaal lijkt,
niet het uniek-zijn vieren
en het toejuichen wanneer
iemand zijn fantasie de vrije loop laat?
Dank je wel.
(Applaus)