Melati Wijsen: Bali -- eiland van goden.
Isabel Wijsen: Een groen paradijs.
MW: Of...
een verloren paradijs.
Bali:
afval-eiland.
IW: Op Bali
genereren wij
680 kubieke meter plastic afval
per dag.
Dat staat gelijk met een gebouw
van 14 verdiepingen.
En wat betreft plastic tasjes,
daarvan wordt minder dan 5% gerecycled.
MW: We weten dat dit mogelijk
jullie beeld van ons eiland verandert.
Ons beeld veranderde ook
toen we dit te weten kwamen,
toen we erachter kwamen
dat bijna alle plastic tasjes op Bali
in het riool terechtkomen
en daarna in onze rivieren
en daarna in onze oceaan.
En de tasjes die de oceaan niet bereiken,
worden verbrand of worden zwerfafval.
IW: Wij hebben besloten
daar iets aan te doen.
We zijn nu al ongeveer
drie jaar aan het werk
om te proberen 'nee' te zeggen
tegen plastic tasjes op ons eiland.
En we hebben al aardig wat
successen geboekt.
MW: Wij zijn zussen
en we gaan naar de beste
school ter wereld:
Green School op Bali.
Green School is niet alleen anders
omdat het van bamboe gebouwd is,
maar ook omdat er anders lesgegeven wordt.
Wij worden opgeleid
om de leiders van vandaag te worden.
Dat kan een gewoon
schoolboek niet evenaren.
IW: Op een dag hadden we een les
waarin we leerden
over buitengewone mensen,
zoals Nelson Mandela,
Lady Diana
en Mahatma Gandhi.
Op weg naar huis
besloten we dat wij ook
buitengewoon wilden zijn.
Waarom wachten tot we volwassen zijn
om buitengewoon te zijn?
We wilden nu iets doen.
MW: Diezelfde avond op de bank
brainstormden we en dachten we na
over alle problemen van Bali.
En wat ons het meest trof
was het plastic afval.
Maar dat is een enorm probleem.
We hebben dus gezocht naar
een realistisch doel voor ons kinderen:
plastic tasjes.
En zo is het idee geboren.
IW: We hebben wat onderzoek gedaan
en eerlijk gezegd,
hoe meer we erover leerden,
des te meer we beseften
dat er niets goeds is aan plastic tasjes.
En weet je wat?
We hebben ze niet eens nodig.
MW: We waren echt geïnspireerd
door de acties om ervan af te komen
in vele andere plaatsen,
van Hawaï tot Rwanda
en verschillende steden,
zoals Oakland en Dublin.
IW: En zo leidde het idee
tot de lancering van Bye Bye Plastic Bags.
MW: In de jaren dat we
campagne hebben gevoerd,
hebben we veel geleerd.
Les nummer een:
je kan het niet allemaal alleen doen.
Je hebt een team nodig
van gelijkgezinde kids,
dus richtten we
de 'Bye Bye Plastic Bags'-club op.
Het team vrijwilligers bestaat
uit kids van over het hele eiland,
van zowel internationale
als lokale scholen.
Samen met hen begonnen we
met een gelaagde aanpak,
gebaseerd op een online en offline
handtekeningenactie,
educatieve en inspirerende
presentaties op scholen,
en kweekten we bewustzijn op markten,
festivals, bij strandschoonmaakacties.
En tenslotte verspreidden we
alternatieve tassen,
zoals tasjes van netten,
van gerecyclede kranten,
of tassen van 100% organisch materiaal,
allemaal gemaakt
door initiatieven op het eiland.
IW: We hebben een proefdorp
waar 800 families wonen.
De burgemeester was onze eerste vriend
en hij vond onze T-shirts geweldig,
dus dat hielp.
Wij richtten ons
op bewustwording bij klanten
want dat is waar
de verandering moet plaatsvinden.
Het dorp is al voor tweederde op weg
om plastic-tasjes-vrij te worden.
Onze eerste pogingen om de overheden
van Bali mee te krijgen, mislukten.
Dus we dachten:
"Mmm... met een miljoen handtekeningen
kunnen ze ons niet negeren, toch?"
MW: Ja!
IW: Maar wie had verwacht
dat een miljoen handtekeningen
wel duizend keer duizend is!
(Gelach)
We zaten vast...
tot we les nummer twee leerden:
denk buiten de kaders.
Iemand zei
dat het vliegveld van Bali
16 miljoen passagiers per jaar afhandelt.
MW: Maar hoe komen we de luchthaven in?
En hier komt les nummer drie:
volhouden.
Daar gingen we naar het vliegveld.
We kwamen voorbij de conciërge.
En toen naar de baas van zijn baas,
en toen de assistent-officemanager,
en toen de officemanager,
en toen...
werden we 2 niveaus
omlaag geschoven en dachten:
nou, daar komt de conciërge weer.
Nadat we een paar dagen
op deuren hadden geklopt,
gewoon als kinderen op een missie,
spraken we uiteindelijk
de commercieel manager van Bali Airport.
We gaven de 'Bali en plastic tasjes'-talk
en hij was een aardige man,
dus hij zei:
"Ik geloof mijn eigen oren niet,
maar ik geef jullie toestemming
om handtekeningen te verzamelen
achter de douane en immigratie."
(Gelach)
(Applaus)
IW: In ons eerste anderhalve uur daar
verzamelden we bijna 1000 handtekeningen.
Dat is toch gaaf?
Les nummer vier:
je hebt kampioenen nodig
op alle niveaus van de samenleving,
van studenten tot commercieel managers
tot beroemdheden.
Dankzij de aantrekkingskracht
van Green School
hadden we toegang tot
een gestage stroom van beroemdheden.
Ban Ki Moon leerde ons
dat Secretarissen-Generaal
van de Verenigde Naties
geen petities tekenen...
(Gelach)
zelfs als kinderen het lief vragen.
Maar hij zou ons verhaal verspreiden
en nu werken we nauw samen
met de Verenigde Naties.
MW: Jane Goodall leerde ons
over de kracht van netwerken van mensen.
Zij begon met maar één Roots&Shoots-groep
en nu heeft ze 4 000 groepen
over de hele wereld.
Wij zijn er een van.
Ze is een echte inspiratiebron.
Als jullie ook bij de Rotary zijn:
aangenaam kennis te maken.
Wij zijn Interactors: de jongste afdeling
van Rotary International.
IW: Maar we hebben ook
veel geleerd over geduld.
MW: Over omgaan met frustraties.
IW: Leiderschap.
MW: Samenwerking.
IW: Vriendschap.
MW: We hebben geleerd
over de Balinezen en hun cultuur.
IW: En we hebben geleerd
over het belang van toewijding.
MW: Het is niet altijd makkelijk.
Soms is het best moeilijk
om te doen wat je zegt.
IW: Maar vorig jaar deden we precies dat.
We gingen in India een talk geven
en onze ouders namen ons mee
naar het voormalige woonhuis
van Mahatma Gandhi.
We leerden over de kracht
van de hongerstakingen
waarmee hij zijn doelen bereikte.
Ja, aan het einde van de rondleiding,
toen we onze ouders weer zagen,
hadden we allebei besloten en zeiden we:
"We gaan in hongerstaking!"
(Gelach)
MW: Je kunt je waarschijnlijk
hun gezichten wel voorstellen.
Er was een hoop overtuigingskracht nodig,
niet alleen bij onze ouders,
maar ook bij onze vrienden
en onze leraren.
Isabel en ik wilden dit echt doen.
Dus bezochten we
een voedingsdeskundige
en bedachten een compromis:
we zouden niet eten
van zonsopgang tot zonsondergang,
elke dag, totdat de gouverneur van Bali
ons zou ontmoeten
om te praten over het afschaffen
van plastic tasjes op Bali.
IW: Onze 'mogak makan', zoals het heet
in Bahasa Indonesia, kon beginnen.
We gebruikten sociale media
om ons doel te bereiken
en al op dag twee kwam de politie
naar ons huis en onze school.
"Wat doen deze twee meisjes?"
We wisten dat de gouverneur
een slechte beurt maakte,
doordat wij in hongerstaking waren...
We hadden de bak in kunnen draaien.
Maar, hé, het werkte!
Vierentwintig uur later
werden we op school opgehaald
en naar het kantoor
van de gouverneur begeleid.
MW: En daar was hij:
(Applaus)
klaar om met ons te spreken
en hij was erg aanmoedigend
en dankbaar voor onze bereidheid
om voor de schoonheid
en natuur van Bali te zorgen.
Hij tekende een belofte
om de Balinezen te helpen
'nee' te zeggen tegen plastic tasjes.
Nu zijn we vrienden
en regelmatig herinneren we hem
en zijn team aan zijn gedane beloftes.
En inderdaad
laatst heeft hij toegezegd
dat Bali plastic-tasjes-vrij
zal zijn in 2018.
(Applaus)
IW: Ook Bali International Airport,
een van onze ondersteuners,
is van plan een plastic-vrijbeleid
te starten in 2016.
MW: Geef geen gratis plastic tasjes weg,
neem je eigen herbruikbare tas mee --
dat is onze volgende boodschap
om de publieke denkwijze te veranderen.
IW: Onze korte-termijncampagne,
'Eén eiland, één stem',
gaat precies daarover.
We controleren en erkennen
de winkels en restaurants
die zichzelf hebben uitgeroepen
tot plastic-tasjes-vrije zone
en we plakken deze sticker op hun ingang
en publiceren hun namen op sociale media
en in belangrijke tijdschriften in Bali.
En andersom
vestigen we aandacht op die winkels
die geen sticker hebben.
(Gelach)
MW: Dus, waarom vertellen we
jullie dit allemaal?
Deels omdat we trots zijn
op de resultaten die we,
samen met ons team,
hebben kunnen bereiken.
Maar ook omdat we gaandeweg
hebben geleerd dat kinderen
dingen kunnen bereiken.
We kunnen dingen laten gebeuren.
Isabel en ik waren pas 10 en 12 jaar oud
toen we hiermee begonnen.
We hadden geen plan van aanpak,
geen strategie,
geen verborgen agenda,
alleen maar een idee voor ogen
en een groep vrienden
die met ons meewerkten.
We wilden alleen
die plastic tasjes uitbannen,
zodat ze ons prachtige thuis
niet zouden omhullen en verstikken.
Kinderen hebben grenzeloze
energie en motivatie
om de verandering te zijn
die de wereld nodig heeft.
IW: Dus aan alle kinderen
op deze mooie maar moeilijke wereld:
ga ervoor!
Maak het verschil.
We zeggen niet
dat het gemakkelijk zal zijn.
Maar we zeggen wel dat het het waard is.
Wij kinderen zijn maar 25%
van de wereldpopulatie,
maar we zijn 100% van de toekomst.
MW: We hebben nog een hoop werk te doen,
maar weet dat we niet stoppen
totdat de eerste vraag die wordt gesteld
als je op Bali Airport aankomt is:
Samen: "Welkom in Bali,
heeft u plastic tasjes om aan te geven?"
(Gelach)
Om shanti shanti shanti om.
Dank jullie wel.
(Applaus)