Dit is een motorambulance. De snelste manier om op de plaats van een noodgeval te komen. Hij heeft alles wat een ambulance heeft, behalve een brancard. Je ziet de defibrillator en de apparatuur. We zagen allemaal de tragedie in Boston. Toen ik naar de beelden keek, werd ik herinnerd aan mijn jeugd, vele jaren geleden. Ik groeide op in een kleine buurt in Jerusalem. Toen ik 6 jaar was, liep ik op een vrijdagmiddag van school naar huis, samen met mijn oudere broer. We liepen langs een bushalte en zagen hoe een bus voor onze ogen ontplofte. De bus stond in brand en er waren veel doden en gewonden. Ik herinner me een oude man, die naar ons schreeuwde om hem overeind te helpen. Hij had alleen maar iemand nodig om hem te helpen, maar we waren zo bang dat we wegrenden. Toen ik ouder werd, wilde ik dokter worden en levens redden. Misschien om wat ik als kind gezien had. Ik was 15 toen ik na het volgen van een eerstehulpcursus als vrijwilliger op een ambulance ging werken. 2 jaar lang was ik vrijwilliger op een ambulance in Jerusalem. Ik heb veel mensen geholpen, maar als iemand dringend hulp nodig had, konden we er nooit op tijd bij zijn. Het verkeer is zo chaotisch, de afstand enz... We waren er nooit op momenten dat iemand ons echt nodig had. Op een dag kregen we een oproep voor een kind van 7, dat dreigde te stikken in een hotdog. Het verkeer was een ramp en we moesten van de andere kant van de stad komen, het noordelijk deel van Jerusalem. Toen we 20 minuten later arriveerden, begonnen we het kind te reanimeren. Een dokter, die kwam aanrennen van een straat verder, onderbrak ons en na onderzoek liet hij ons stoppen met de reanimatie. Hij constateerde de dood bij het kind. Op dat moment realiseerde ik me dat dit kind voor niets was gestorven. Als deze dokter, die maar een straat verderop woonde, er 20 minuten eerder bij was geweest, niet had hoeven wachten tot hij de sirene van de ambulance hoorde, als hij het eerder geweten had, dan was dit kind gered geweest. Hij had er naartoe kunnen rennen en dit kind kunnen redden. Ik zei tegen mezelf: er moet toch een betere oplossing zijn. Samen met 15 vrienden - allemaal eerstehulpvrijwilligers - besloten we om onze buurt te gaan beschermen. Als er weer zoiets zou gebeuren, zouden we proberen om nog voor de ambulance ter plaatse te zijn. Ik ging naar de directeur van het ambulancebedrijf en ik zei: 'Als er een oproep komt voor onze buurt... we zijn met 15 deskundige mannen, die alles laten vallen en erop af rennen. Een seintje op onze pieper is genoeg. Die piepers betalen we zelf, dus stuur ze maar op, dan kunnen we er levens mee redden.' Hij moest lachen, want ik was maar een jongen van 17. Het was een aardige man, maar ik herinner me als de dag van gisteren, hoe hij tegen me zei: 'Ach jongen, ga toch naar school of begin een falafelkraam. We hebben echt geen interesse in dit soort nieuwe avonturen. We hebben geen interesse in jullie hulp.’ En ik werd buitengezet. 'Ik heb jullie hulp niet nodig', zei hij. Maar ik was erg koppig. Zoals je ziet, loop ik heen en weer als een gek, een mesjoggene. (Gelach) (Applaus) Dus besloot ik om een beroemde Israëlische techniek te gebruiken. Jullie hebben er vast wel eens van gehoord...gotspe. (Gelach) De volgende dag kocht ik 2 politiebandscanners en ik zei: 'Je kan me wat, als ik van jou geen informatie krijg, doe ik het zelf wel.’ We wisselden elkaar af in het luisteren naar de politieband. De volgende dag luisterde ik naar de politieband en hoorde een oproep binnenkomen over een man van 70, die maar een straat verderop, in de hoofdstraat van mijn buurt, was aangereden door een auto. Ik rende erheen, zonder medische uitrusting. Toen ik daar aankwam, lag de man op de grond, het bloed gutste uit zijn nek. Hij gebruikte een bloedverdunner. Ik wist dat ik de bloeding moest stoppen, anders zou hij doodgaan. Bij gebrek aan instrumenten, deed ik mijn keppeltje af en door hard te drukken, kon ik de bloeding stoppen. Hij bloedde uit zijn nek. Toen 15 minuten later de ambulance arriveerde, kon ik ze een levende patiënt overhandigen. (Applaus) Toen ik hem 2 dagen later bezocht, omhelsde hij me huilend en bedankte me voor het redden van zijn leven. Het was de eerste keer in 2 jaar vrijwilligerswerk op de ambulance dat ik een leven had gered en ik realiseerde me op dat moment dat dit mijn levensmissie was. Nu, 22 jaar later, hebben we United Hatzalah. (Applaus) Hatzalah is Hebreeuws voor redding, voor wie dat niet wist. Ik vergat dat ik niet in Israël ben. Er zijn dus duizenden vrijwilligers, die het redden van levens als hun passie hebben. Het is een heel netwerk. Als er een oproep binnenkomt, laten ze alles vallen en rennen naar de plek waar ze een leven kunnen redden. In Israël is de gemiddelde responstijd tegenwoordig gezakt naar minder dan 3 minuten. (Applaus) Het gaat om hartaanvallen, auto-ongelukken, - God, bewaar ons - bomaanvallen, schietpartijen, van alles. Zelfs een vrouw die om 3 uur 's nachts in haar huis ten val komt en hulp nodig heeft. Binnen 3 minuten komt er een vent in pyjama aangerend, om haar te helpen met opstaan. Er zijn 3 redenen voor ons succes. Duizenden bevlogen vrijwilligers, die alles in de steek laten om mensen te helpen die ze niet eens kennen. We zijn er niet om ambulances te vervangen. We zijn er alleen maar om het gat tussen de oproep en de komst van de ambulance op te vullen. We redden mensen die anders niet gered zouden zijn. De tweede reden is onze technologie. Israëli's zijn erg goed in technologie. Ieder van ons heeft op zijn telefoon een GPS-systeem van NowForce. Als er een oproep binnenkomt, gaat die naar de 5 dichtstbijzijnde vrijwilligers. Die kunnen er, met behulp van een verkeersnavigator heel snel en zonder tijdverlies bij zijn. Met deze geweldige techniek, die we door het hele land gebruiken, krijgen we een snellere reactietijd. Ten derde hebben we de motorambulances. Dit zijn ambulances op 2 wielen. We vervoeren geen mensen, maar we stabiliseren ze en redden zo hun leven. Ze zitten nooit vast in het verkeer en rijden eventueel over het trottoir. Omdat ze nooit vastzitten in het verkeer, kunnen we er zo snel bij zijn. Enkele jaren nadat ik deze organisatie was gestart in een joodse gemeenschap, werd ik gebeld door 2 moslims uit Oost-Jerusalem. Ze vroegen om een ontmoeting. Muhammad Asli en Murad Alyan. Muhammad vertelde me zijn verhaal. Hoe zijn vader, 55 jaar oud, thuis in elkaar zakte door een hartstilstand. Het duurde ruim een uur voordat de ambulance kwam en hij zag zijn vader voor zijn ogen sterven. Hij vroeg me: 'Start dit alsjeblieft ook in Oost-Jerusalem'. Ik had al zoveel tragedie en haat gezien, dat ik bij mezelf dacht: het gaat niet om het redden van joden, moslims of christenen. Het gaat om het redden van mensen. Dus ging ik door, met alles wat ik in me had - (Applaus) - en ik begon United Hatzalah in Oost-Jerusalem. Daarom passen de woorden United en Hatzalah zo goed bij elkaar. Daarom passen de woorden United en Hatzalah zo goed bij elkaar. Hand in hand gingen we levens redden van Joden en Arabieren. Arabieren redden Joden, Joden redden Arabieren. Er gebeurde iets bijzonders. Arabieren en Joden, dat gaat niet altijd goed samen, maar in deze gemeenschappelijke situatie maar in deze gemeenschappelijke situatie was het ongelooflijk wat er gebeurde. De tegenstanders hadden ineens iets gemeen: het willen redden van levens. De tegenstanders hadden ineens iets gemeen: het willen redden van levens. Kolonisten redden Arabieren en Arabieren redden kolonisten. Een ongelooflijk concept, dat alleen kan werken als het om zo'n belangrijke zaak gaat. En iedereen doet dit vrijwillig. Niemand krijgt ervoor betaald. Ze doen het allemaal om levens te redden. Toen mijn eigen vader enkele jaren terug in elkaar zakte door een hartstilstand, was een moslim-vrijwilliger uit Oost-Jerusalem een van de eersten ter plekke om mijn vader te redden. een van de eersten ter plekke om mijn vader te redden. Hij had de eerste toelatingscursus voor Hatzalah gevolgd en hij redde mijn vader. Kunnen jullie je indenken hoe dat toen voelde? Toen ik deze organisatie startte, was ik 17 jaar. Ik had nooit gedacht dat ik op een dag op TEDMED zou spreken. Ik wist toen nog niet eens wat TEDMED was. Volgens mij bestond het nog niet, maar ik had nooit kunnen denken, dat het zich zo zou verspreiden. maar ik had nooit kunnen denken, dat het zich zo zou verspreiden. Afgelopen jaar zijn we gestart in Panama en Brazilië. Alles wat ik nodig heb, is een partner die net als ik een beetje mesjogge is en die zich gepassioneerd wil inzetten voor het redden van levens. Overigens ga ik binnenkort ook in India van start, samen met een vriend die ik een tijd terug op Harvard ontmoette. Hatzalah is in Brooklyn gestart door een chassidische jood. Dat was jaren geleden in Williamsburg en nu is het verspreid over de hele joodse gemeenschap in New York. Zelfs in Australië en Mexico en in nog veel meer joodse gemeenschappen. Maar het kan zich overal verspreiden. Het is heel makkelijk over te nemen. Zelfs bij het World Trade Center in New York heb je vrijwilligers bezig gezien met het redden van levens. Afgelopen jaar alleen al hebben we 207.000 mensen behandeld. In 42.000 gevallen betrof het levensbedreigende situaties, waarin we het verschil gemaakt hebben. Je zou het een levensreddende flashmob kunnen noemen en het werkt. Als ik hier zo om me heen kijk, zie ik veel mensen die best wat harder zouden willen lopen, om iemands leven te redden. Ongeacht wie ze zijn, welke religie ze hebben, waar ze vandaan komen. We willen allemaal helden zijn. Het enige wat we nodig hebben, is een goed idee, motivatie en heel veel gotspe en daarmee kunnen miljoenen mensen gered worden, die het anders niet gehaald zouden hebben. Dankjewel. (Applaus)