WEBVTT

00:00:00.703 --> 00:00:03.515
นี่คือลักษณะการเกิดสงคราม

00:00:03.515 --> 00:00:06.781
วันหนึ่ง คุณใช้ชีวิตตามปรกติ

00:00:06.781 --> 00:00:09.297
วางแผนจะไปปาร์ตี้

00:00:09.297 --> 00:00:11.681
ส่งลูกไปโรงเรียน

00:00:11.681 --> 00:00:14.394
นัดหมอฟัน

00:00:14.394 --> 00:00:18.020
รู้ตัวอีกที โทรศัพท์ก็ถูกตัด

00:00:18.020 --> 00:00:21.957
ทีวีงดออกอากาศ มีคนถืออาวุธอยู่ตามถนน

00:00:21.957 --> 00:00:24.273
มีเครื่องกีดขวางบนถนน

00:00:24.273 --> 00:00:28.750
ชีวิตที่คุณรู้จัก เหมือนถูกกดปุ่มพอส

00:00:28.750 --> 00:00:30.955
มันหยุด

NOTE Paragraph

00:00:30.955 --> 00:00:33.513
ฉันจะยืมเรื่องจากเพื่อนคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังค่ะ

00:00:33.513 --> 00:00:36.491
เพื่อนชาวบอสเนียของฉัน และเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ

00:00:36.491 --> 00:00:40.868
เพราะมันจะทำให้คุณรู้ชัดว่า ความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร

00:00:40.868 --> 00:00:44.962
วันหนึ่งในเดือนเมษายน ปี 1992 เธอกำลังเดินไปทำงาน

00:00:44.962 --> 00:00:48.110
ใส่กระโปรงสั้น รองเท่้าส้นสูง เธอเป็นพนักงานธนาคาร

00:00:48.110 --> 00:00:51.634
เธอเป็นคุณแม่ยังสาว แล้วก็เป็นคนชอบเฮฮาปาร์ตี้

00:00:51.634 --> 00:00:53.468
เธอเป็นคนน่ารัก

00:00:53.468 --> 00:00:56.775
ทันใดนั้นเธอก็เห็นรถถัง

00:00:56.775 --> 00:00:59.981
กำลังเคลื่อนมาบนถนนเส้นหลักของกรุงซาราเยโว

00:00:59.981 --> 00:01:03.533
ชนทุกอย่างที่ขวางทางมัน

00:01:03.533 --> 00:01:07.564
เธอคิดว่าเธอฝันไป แต่ไม่ใช่เลย

00:01:07.564 --> 00:01:10.309
เธอวิ่ง แบบเดียวกับที่เราทุกคนคงจะทำ

00:01:10.309 --> 00:01:14.326
เธอหลบหลังถังขยะ

00:01:14.326 --> 00:01:16.925
ทั้งรองเท้าส้นสูงกับกระโปรงสั้น

00:01:16.925 --> 00:01:21.144
ในขณะที่เธอหลบอยู่นั้น เธอรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระ

00:01:21.144 --> 00:01:23.840
แต่เธอก็มองเห็นรถถังวิ่งผ่านไปพร้อมทหาร

00:01:23.840 --> 00:01:26.200
มีคนเต็มไปหมด แล้วทุกอย่างก็วุ่นวาย

00:01:26.200 --> 00:01:30.827
เธอคิดว่า "เหมือนเป็นอลิซในแดนมหัศจรรย์เลยเรา"

00:01:30.827 --> 00:01:33.162
ไถลลงไปในโพรงกระต่าย

00:01:33.162 --> 00:01:36.230
ลงไป ลงไป พบกับความวุ่นวาย

00:01:36.230 --> 00:01:41.631
แล้วชีวิตของฉันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

NOTE Paragraph

00:01:41.631 --> 00:01:45.418
อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เพื่อนของฉันคนนี้อยู่ในฝูงชนกลุ่มใหญ่

00:01:45.418 --> 00:01:50.368
ที่กำลังผลักกัน 
โดยมีลูกชายของเธอที่ยังเป็นทารกอยู่ในอ้อมแขน

00:01:50.368 --> 00:01:52.904
เพื่อยี่นเขาให้กับคนแปลกหน้่าบนรถ

00:01:52.904 --> 00:01:55.928
รถคันท้ายๆ ที่ออกจากซาราเยโว

00:01:55.928 --> 00:01:59.093
เพื่อพาเด็กๆ ออกไป เพื่อที่พวกเขาจะได้ปลอดภัย

00:01:59.093 --> 00:02:03.203
ในขณะที่เธอกำลังพยายาม โดยมีแม่ของเธออยู่ข้างหน้า

00:02:03.203 --> 00:02:06.629
ท่ามกลางฝูงชน "เอาลูกฉันไป เอาลูกฉันไป"

00:02:06.629 --> 00:02:12.682
แล้วเธอก็ส่งลูกชายของเธอให้กับใครคนนึงผ่านทางหน้าต่าง

00:02:12.682 --> 00:02:15.550
แล้วก็ไม่ได้พบลูกชายของเธออีกหลายปี

00:02:15.550 --> 00:02:19.269
การโจมตีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามปีครึ่ง

00:02:19.269 --> 00:02:21.558
เป็นสามปีครึ่งที่ไม่มีน้ำ

00:02:21.558 --> 00:02:26.847
ไม่มีกระแสไฟฟ้า ไม่มีเครื่องทำความร้อน ไม่มีอาหาร

00:02:26.847 --> 00:02:32.202
กลางทวีปยุโรป ในศตวรรษที่ 20

NOTE Paragraph

00:02:32.202 --> 00:02:36.004
ฉันได้รับเกียรติให้เป็นหนึ่งในกลุ่มนักข่าว

00:02:36.004 --> 00:02:38.423
ที่ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ถูกโจมตีนั้น

00:02:38.423 --> 00:02:41.461
ฉันรู้สึกว่าเป็นเกียรติ และเป็นความโชคดีที่ได้อยู่ที่นั่น

00:02:41.461 --> 00:02:43.651
เพราะมันสอนฉันทุกเรื่อง

00:02:43.651 --> 00:02:47.780
ไม่ใช่แค่การเป็นนักข่าว แต่มันสอนการเป็นมนุษย์

00:02:47.780 --> 00:02:50.135
ฉันได้รู้จัก การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

00:02:50.135 --> 00:02:53.946
ได้เรียนรู้ว่า คนธรรมดาก็สามารถเป็นวีรบุรุษได้

00:02:53.946 --> 00:02:58.317
ได้รู้จัก การแบ่งปัน ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

00:02:58.317 --> 00:03:01.228
และที่สำคัญที่สุด ฉันได้เห็น ความรัก

00:03:01.228 --> 00:03:06.507
ภายในท่ามกลางการทำลายล้าง ความตาย และความวุ่นวาย

00:03:06.507 --> 00:03:09.643
ฉันได้เห็น คนธรรมดาก็สามารถช่วยเพื่อนบ้านของเขาได้

00:03:09.643 --> 00:03:12.287
แบ่งอาหารกัน ช่วยกันเลี้ยงดูเด็กๆ

00:03:12.287 --> 00:03:15.539
ช่วยลากคนที่ถูกยิงออกมาจากถนน

00:03:15.539 --> 00:03:18.396
ถึงแม้ว่าจะต้องเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงก็ตาม

00:03:18.396 --> 00:03:21.647
ช่วยพาคนเจ็บขึ้นแท๊กซี่

00:03:21.647 --> 00:03:24.268
ช่วยพาคนไปส่งโรงพยาบาล

NOTE Paragraph

00:03:24.268 --> 00:03:27.487
ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวฉันเองมากมาย

00:03:27.487 --> 00:03:30.512
มาร์ธา เกลฮอร์น ฮีโร่คนนึงของฉันเคยพูดว่า

00:03:30.512 --> 00:03:35.710
"คุณรักสงครามได้แค่หนเดียวเท่านั้น 
ครั้งต่อๆไปเป็นเพียงความรับผิดชอบ"

00:03:35.710 --> 00:03:39.246
แล้วฉันก็ได้ทำข่าวสงครามอีกมากมายหลายๆแห่งหลังจากนั้น

00:03:39.246 --> 00:03:41.875
มากจนกระทั่งฉันนับไม่ไหว

00:03:41.875 --> 00:03:44.958
แต่ก็ไม่มีที่ไหนเหมือนที่ ซาราเยโว

NOTE Paragraph

00:03:44.958 --> 00:03:48.913
เมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว ฉันกลับไปร่วม

00:03:48.913 --> 00:03:52.687
งานเลี้ยงรุ่นแบบประหลาดๆ ฉันเรียกมันว่างั้นนะ

00:03:52.687 --> 00:03:57.030
มันเป็นวันครบรอบ 20 ปีของการโจมตี

00:03:57.030 --> 00:03:59.502
วันที่เริ่มการโจมตี ซาราเยโว

00:03:59.502 --> 00:04:03.942
ฉันไม่ค่อยชอบคำว่า "ครบรอบ" เท่าไหร่
เพราะมันให้ความรู้สึกของการเฉลิมฉลอง

00:04:03.942 --> 00:04:05.345
งานนี้ไม่ใช่งานฉลอง

00:04:05.345 --> 00:04:09.333
มันเป็นการรวมตัวกันของนักข่าวที่โศกเศร้า

00:04:09.333 --> 00:04:12.724
รวมทั้งคนที่ทำงานที่นั่นในช่วงสงคราม ทั้งนักมนุษยชน

00:04:12.724 --> 00:04:17.193
และแน่นอน รวมทั้งผู้คนที่กล้าหาญทั้งหลายที่ซาราเยโว

00:04:17.193 --> 00:04:19.612
สิ่งที่ติดตาฉันมากที่สุด

00:04:19.612 --> 00:04:21.353
และทำให้ฉันสะเทือนใจมาก

00:04:21.353 --> 00:04:23.523
คือตอนที่ฉันกำลังเดินไปบนถนนสายหลักของเมือง ซาราเยโว

00:04:23.523 --> 00:04:27.598
ที่เดียวกันกับที่ ไอด้า เพื่อนของฉัน
เห็นรถถังวิ่งมา เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

00:04:27.598 --> 00:04:34.295
บนถนนเส้นนั้น มีเก้าอี้สีแดง ตั้งอยู่มากกว่า 12,000 ตัว

00:04:34.295 --> 00:04:35.921
เก้าอี้เหล่านั้นว่างเปล่า

00:04:35.921 --> 00:04:38.190
เก้าอี้แต่ละตัว เป็นสัญลักษณ์

00:04:38.190 --> 00:04:41.907
แทนผู้คนที่เสียชีวิตในระหว่างการโจมตี

00:04:41.907 --> 00:04:46.194
เฉพาะคนในซาราเยโว ไม่นับรวมทั้งประเทศบอสเนีย

00:04:46.194 --> 00:04:48.781
แถวเก้าอี้นั้นยาวจากฝากหนึ่งของเมือง

00:04:48.781 --> 00:04:51.055
และยาวครอบครุมส่วนใหญ่ของเมือง

00:04:51.055 --> 00:04:54.558
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันก็คือ เก้าอี้ตัวเล็กๆ

00:04:54.558 --> 00:04:57.414
ที่แทนเด็กๆ ที่เสียชีวิต

NOTE Paragraph

00:04:57.414 --> 00:05:00.541
ตอนนี้ฉันกำลังทำข่าวซีเรีย

00:05:00.541 --> 00:05:03.731
และฉันเริ่มรายงานข่าว เพราะฉันเชื่อว่า

00:05:03.731 --> 00:05:05.987
มันจำเป็นต้องมีใครซักคนทำเรื่องนี้

00:05:05.987 --> 00:05:08.992
ฉันเชื่อว่าเรื่องราวเหล่านี้ต้องถูกบอกต่อ

00:05:08.992 --> 00:05:12.962
ฉันได้เห็น 
ภาพลักษณะเดียวกันกับสงครามในบอสเนียอีกครั้ง

00:05:12.962 --> 00:05:15.191
ในตอนแรกที่ฉันไปถึงดามัสกัส

00:05:15.191 --> 00:05:17.593
ฉันเห็น ช่วงเวลาแปลกประหลาด

00:05:17.593 --> 00:05:21.153
ที่ผู้คนไม่อยากเชื่อว่าสงครามจะเกิด

00:05:21.153 --> 00:05:23.088
เหมือนกันกับในบอสเนีย

00:05:23.088 --> 00:05:25.902
และในทุกๆประเทศที่ฉันได้เห็นสงคราม

00:05:25.902 --> 00:05:28.445
ผู้คนไม่อยากจะเชื่อว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น

00:05:28.445 --> 00:05:31.912
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อพยพ ไม่อพยพออกมาในตอนที่ยังทำได้

00:05:31.912 --> 00:05:33.582
พวกเขาไม่ได้ถอนเงินออกมา

00:05:33.582 --> 00:05:37.477
พวกเขาอยู่ เพราะพวกเขาอยากอยู่บ้าน

00:05:37.477 --> 00:05:41.516
แล้วสงคราม และความวุ่นวายก็เกิดขึ้น

NOTE Paragraph

00:05:41.516 --> 00:05:45.319
รวันดา เป็นที่ ที่หลอกหลอนความรู้สึกฉันมากที่สุด

00:05:45.319 --> 00:05:51.473
ในปี 1994 ฉันเดินทางออกจากซาราเยโวช่วงนึง 
เพื่อรายงานข่าวการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา

00:05:51.473 --> 00:05:56.322
ในระหว่างเดือนเมษายน ถึงสิงหาคม 1994

00:05:56.322 --> 00:06:00.523
คนหนึ่งล้านคนถูกฆ่าสังหาร

00:06:00.523 --> 00:06:05.750
ถ้าเก้าอี้ 12,000 ตัวเมื่อสักครู่ที่ให้ฉันตกใจ

00:06:05.750 --> 00:06:07.822
แต่มันเทียบกันไม่ได้เลยกับตัวเลขมหาศาลอย่างนั้น

00:06:07.822 --> 00:06:11.453
ฉันอยากให้คุณลองนึกถึง คนหนึ่งล้านคน

00:06:11.453 --> 00:06:13.990
เพื่อเป็นตัวอย่างของภาพเหล่านั้น ฉันจำได้ว่า

00:06:13.990 --> 00:06:19.071
ฉันกำลังยืนอยู่บนถนนแล้วมองไปตามถนนจนสุดสายตา

00:06:19.071 --> 00:06:25.160
น่าจะเป็นระยะประมาณหนึ่งไมล์ ตลอดทางมีแต่กองศพ
สูงเป็นสองเท่าของตัวฉัน

00:06:25.160 --> 00:06:26.884
ร่างของผู้เสียชีวิตที่ฉันเห็นนั้น

00:06:26.884 --> 00:06:30.219
เป็นแค่จำนวนเล็กน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมด

00:06:30.219 --> 00:06:32.188
ในจำนวนนั้นยังมีแม่ที่ยังกอดลูกอยู่

00:06:32.188 --> 00:06:35.529
แม่และลูกที่ถูกฆ่าตาย

NOTE Paragraph

00:06:35.529 --> 00:06:38.859
สรุปได้ว่า เราได้เรียนรู้อะไรมากมายจากสงคราม

00:06:38.859 --> 00:06:41.211
และที่ฉันพูดถึง รวันดา

00:06:41.211 --> 00:06:45.329
เพราะมันเป็นสถานที่หนึ่ง เช่นเดียวกับประเทศอื่นๆในแอฟริกาใต้

00:06:45.329 --> 00:06:49.311
ที่ภายในช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมานี้ กำลังได้รับการเยียวยา

00:06:49.311 --> 00:06:52.779
56% ของสมาชิกสภาผู้แทนในประเทศนี้ เป็นผู้หญิง

00:06:52.779 --> 00:06:55.231
ซึ่งมันยอดเยี่ยมมาก

00:06:55.231 --> 00:06:59.257
และยังมีสมาชิกผู้หญิง อยู่ในสภาร่างรัฐธรรมนูญอีกด้วย

00:06:59.257 --> 00:07:02.430
ที่นั่นคุณห้ามพูดคำว่า ฮูตู หรือ ทุตซี่

00:07:02.430 --> 00:07:06.299
คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกใครตามเผ่าพันธุ์ของเขา

00:07:06.299 --> 00:07:10.845
ซึ่ง การแบ่งเผ่านี่เอง ที่ทำให้เกิดการฆ่าล้างกันในครั้งนั้น

00:07:10.845 --> 00:07:13.952
เพื่อนของฉันที่เป็นนักสิทธิมนุษยชน
เล่าเรื่องที่สวยงามที่สุดเรื่องหนึ่งให้ฉันฟัง

00:07:13.952 --> 00:07:15.435
ฉันคิดว่ามันสวยงาม

00:07:15.435 --> 00:07:20.352
มันเกี่ยวกับเด็กกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีทั้งเผ่าฮูตู และทุตซี่ผสมกัน

00:07:20.352 --> 00:07:23.066
และผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่ต้องการรับเลี้ยงดูเด็กๆเหล่านั้น

00:07:23.066 --> 00:07:27.000
พวกเขาเข้าแถวสองแถว 
แล้วเด็กแต่ละคนก็ถูกส่งให้กับผู้หญิงแต่ละคน

00:07:27.000 --> 00:07:30.166
โดยไม่มีการเลือกปฏิบัติใดๆ ว่าเธอเป็นเผ่าทุตซี่

00:07:30.166 --> 00:07:33.081
หรือ ฮูตู เธออาจจะเคยฆ่าแม่ฉัน

00:07:33.081 --> 00:07:34.927
หรืออาจจะฆ่าพ่อของฉันด้วย

00:07:34.927 --> 00:07:40.233
พวกเขาเพียงแค่ถูกนำมาพบกัน ภายใต้ลักษณะการปรองดองดังกล่าว

00:07:40.233 --> 00:07:43.817
ฉันคิดว่ามันยอดเยี่ยมมาก

00:07:43.817 --> 00:07:46.659
เวลาที่คนถามฉันว่า ทำไมยังคงทำข่าวสงคราม

00:07:46.659 --> 00:07:48.871
ทำไมยังเป็นผู้สื่อข่าวอยู่

00:07:48.871 --> 00:07:50.340
นี่คือสาเหตุว่าทำไม

NOTE Paragraph

00:07:50.340 --> 00:07:53.731
เวลาที่ฉันกลับไปที่ซีเรีย อาทิตย์หน้าก็จะไปอีก

00:07:53.731 --> 00:07:57.692
ฉันได้เห็นผู้คนที่มีความเป็นวีรบุรุษ

00:07:57.692 --> 00:07:59.965
หลายคนกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

00:07:59.965 --> 00:08:03.982
ต่อสู้เพื่อสิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา

00:08:03.982 --> 00:08:07.220
นี่คือสาเหตุว่าทำไมฉันยังทำงานนี้อยู่

NOTE Paragraph

00:08:07.220 --> 00:08:11.688
ในปี 2004 ฉันมีลูกชาย

00:08:11.688 --> 00:08:14.883
ฉันเรียกเขาว่า เด็กชายปาฏิหารย์

00:08:14.883 --> 00:08:17.929
เพราะหลังจากที่ฉันได้เห็นคนตายมากมาย

00:08:17.929 --> 00:08:22.106
ได้เห็นการทำลายล้าง ได้เห็นความวุ่นวาย
และความมืดมนในชีวิต

00:08:22.106 --> 00:08:25.965
แสงแห่งความหวังคนนี้ก็บังเกิด

00:08:25.965 --> 00:08:30.162
ฉันเรียกเขาว่า "ลูก้า" 
ซึ่งแปลว่า "ผู้นำแสงสว่าง"

00:08:30.162 --> 00:08:35.085
เพราะเขานำแสงสว่างมาสู่ชีวิตฉันจริงๆ

00:08:35.085 --> 00:08:38.536
ที่ฉันพูดถึงเขา ก็เพราะว่าตอนเขาอายุสี่เดือน

00:08:38.536 --> 00:08:43.208
บรรณาธิการข่าวต่างประเทศ บอกให้ฉันกลับไปที่แบกแดด

00:08:43.208 --> 00:08:46.540
ที่ซึ่งฉันเคยทำข่าวมาตลอดช่วงการปกครองของซัดดัม

00:08:46.540 --> 00:08:49.419
และเคยทำข่าวในช่วงหลังจากแบกแดดแตก และช่วงหลังจากนั้น

00:08:49.419 --> 00:08:52.513
ฉันจำได้ว่า ฉันเดินขึ้นเครื่องบินทั้งน้ำตา

00:08:52.513 --> 00:08:55.499
ร้องไห้ เพราะว่าต้่องพรากจากลูกชาย

00:08:55.499 --> 00:08:57.732
ในขณะที่ฉันอยู่ที่แบกแดด

00:08:57.732 --> 00:09:00.467
นักการเมืองชาวอิรักที่มีชื่อเสียงท่านนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน

00:09:00.467 --> 00:09:02.941
พูดกับฉันว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่"

00:09:02.941 --> 00:09:04.782
"ทำไมคุณไม่อยู่บ้านกับ ลูก้า"

00:09:04.782 --> 00:09:08.567
แล้วฉันก็ตอบว่า "ก็ ฉันต้่องมาเห็นสิ่งเหล่านี้" 
ตอนนั้นเป็นปี 2004

00:09:08.567 --> 00:09:12.954
ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ของช่วงเวลานองเลือดในอิรัก

00:09:12.954 --> 00:09:16.194
"ฉันต้องมาเห็น ฉันต้องได้เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่นี่

00:09:16.194 --> 00:09:17.059
แล้วก็รายงานมัน"

00:09:17.059 --> 00:09:20.623
เขาตอบว่า "กลับบ้านเถอะ

00:09:20.623 --> 00:09:23.909
เพราะถ้าคุณพลาดฟันซี่แรกของเขา

00:09:23.909 --> 00:09:26.907
การเดินก้าวแรกของเขา คุณจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

00:09:26.907 --> 00:09:30.770
แต่สงครามน่ะ จะยังคงเกิดขึ้นอีกเสมอ"

NOTE Paragraph

00:09:30.770 --> 00:09:35.111
และเป็นเรื่องน่าเศร้ามากที่ สงครามจะยังคงเกิดขึ้นเสมอ

00:09:35.111 --> 00:09:38.965
ฉันคงจะหลอกตัวเองมากไป ถ้าคิดว่า ในฐานะนักข่าว

00:09:38.965 --> 00:09:40.731
ในการเป็นผู้ประกาศข่าว เป็นนักเขียน

00:09:40.731 --> 00:09:45.569
สิ่งที่ฉันทำนั้นสามารถหยุดสงครามได้ ฉันไม่สามารถทำได้

00:09:45.569 --> 00:09:48.116
ฉันไม่ใช่ โคฟี่ อันนัน และเขาเองก็ไม่สามารถหยุดสงครามได้

00:09:48.116 --> 00:09:51.093
เขาพยายามเจรจาก่อนการเกิดสงครามในซีเรีย 
แต่เขาทำไม่สำเร็จ

00:09:51.093 --> 00:09:55.089
ฉันไม่ใช่นักประนีประนอมความขัดแย้ง
ขององค์การสหประชาชาติ

00:09:55.089 --> 00:09:57.372
ฉันไม่ได้เป็นแม้แต่หมออาสาสมัตร

00:09:57.372 --> 00:10:00.198
และฉันบอกไม่ถูกเลยว่า ฉันรู้สึกสิ้นหวังแค่ไหน

00:10:00.198 --> 00:10:03.469
เวลาที่มีคนตายต่อหน้าฉัน ฉันช่วยพวกเขาไม่ได้

00:10:03.469 --> 00:10:07.304
ฉันเป็นได้แค่ พยาน

00:10:07.304 --> 00:10:12.358
บทบาทของฉันคือการเป็นสื่อกลาง
ให้กับผู้คนที่ไม่มีสิทธิไม่มีเสียง

00:10:12.358 --> 00:10:15.591
เพื่อนร่วมงานของฉันเคยอธิบายว่า 
มันคือการส่องแสงสว่าง

00:10:15.591 --> 00:10:18.353
ไปยังมุมที่มืดมิดที่สุดบนโลกใบนี้

00:10:18.353 --> 00:10:21.000
และนั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะทำ

00:10:21.000 --> 00:10:24.036
ฉันไม่ได้ประสบความสำเร็จตลอดเวลา

00:10:24.036 --> 00:10:26.577
และบางครั้งมันก็น่าหงุดหงิดใจ

00:10:26.577 --> 00:10:28.783
เพราะคุณรู้สึกว่ากำลังเขียนอยู่ในความว่างเปล่า

00:10:28.783 --> 00:10:31.112
เหมือนไม่มีใครสนใจ

00:10:31.112 --> 00:10:33.361
ใครจะสนใจเรื่องซีเรีย ใครจะต้องสนใจเรื่องบอสเนีย

00:10:33.361 --> 00:10:35.374
ใครสนเรื่อง คองโก

00:10:35.374 --> 00:10:37.648
ไอวอรี่ โคส ไลบีเรีย เซียร่าลีโอน

00:10:37.648 --> 00:10:39.763
แต่ละส่วนของพื้นที่เล็กๆ เหล่านั้น

00:10:39.763 --> 00:10:43.736
ที่ฉันจะจดจำมันไปตลอดชีวิตทีเดียว

00:10:43.736 --> 00:10:46.989
แต่ การอุทิศตนของฉันก็คือ การเป็นพยาน

00:10:46.989 --> 00:10:50.171
มันเป็นหัวใจ เป็นสาระสำคัญ

00:10:50.171 --> 00:10:52.712
สำหรับนักข่าวอย่างเรา ที่ทำเรื่องราวเหล่านี้

00:10:52.712 --> 00:10:56.303
สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่หวัง

00:10:56.303 --> 00:10:58.911
ไม่ใช่หวังที่มีต่อ นักวางนโยบาย หรือ นักการเมือง

00:10:58.911 --> 00:11:01.308
เพราะทั้งๆที่ฉันอยากจะเชื่อ

00:11:01.308 --> 00:11:03.773
ว่าพวกเขาคงจะได้อ่านงานของฉันแล้วทำอะไรซักอย่าง

00:11:03.773 --> 00:11:06.933
ฉันก็ไม่หลอกตัวเองอย่างนั้น

NOTE Paragraph

00:11:06.933 --> 00:11:11.150
แต่สิ่งที่ฉันหวังก็คือ แค่พวกคุณจำเรื่องที่ฉันพูดได้

00:11:11.150 --> 00:11:14.703
จำส่วนไหนก็ตามของเรื่องที่ฉันเล่า 
แล้วพรุ่งนี้ ตอนทานข้าวเช้า

00:11:14.703 --> 00:11:17.385
ถ้าคุณจำเรื่องราวของ ซาราเยโว

00:11:17.385 --> 00:11:20.876
เรื่องราวที่รวันดาได้

00:11:20.876 --> 00:11:23.449
ถ้าเป็นเช่นนั้น งานของฉันก็สำเร็จแล้ว

NOTE Paragraph

00:11:23.449 --> 00:11:25.487
ขอบคุณมากค่ะ

NOTE Paragraph

00:11:25.487 --> 00:11:32.717
(เสียงปรบมือ)