1
00:00:00,703 --> 00:00:03,515
นี่คือลักษณะการเกิดสงคราม

2
00:00:03,515 --> 00:00:06,781
วันหนึ่ง คุณใช้ชีวิตตามปรกติ

3
00:00:06,781 --> 00:00:09,297
วางแผนจะไปปาร์ตี้

4
00:00:09,297 --> 00:00:11,681
ส่งลูกไปโรงเรียน

5
00:00:11,681 --> 00:00:14,394
นัดหมอฟัน

6
00:00:14,394 --> 00:00:18,020
รู้ตัวอีกที โทรศัพท์ก็ถูกตัด

7
00:00:18,020 --> 00:00:21,957
ทีวีงดออกอากาศ มีคนถืออาวุธอยู่ตามถนน

8
00:00:21,957 --> 00:00:24,273
มีเครื่องกีดขวางบนถนน

9
00:00:24,273 --> 00:00:28,750
ชีวิตที่คุณรู้จัก เหมือนถูกกดปุ่มพอส

10
00:00:28,750 --> 00:00:30,955
มันหยุด

11
00:00:30,955 --> 00:00:33,513
ฉันจะยืมเรื่องจากเพื่อนคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังค่ะ

12
00:00:33,513 --> 00:00:36,491
เพื่อนชาวบอสเนียของฉัน และเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ

13
00:00:36,491 --> 00:00:40,868
เพราะมันจะทำให้คุณรู้ชัดว่า ความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร

14
00:00:40,868 --> 00:00:44,962
วันหนึ่งในเดือนเมษายน ปี 1992 เธอกำลังเดินไปทำงาน

15
00:00:44,962 --> 00:00:48,110
ใส่กระโปรงสั้น รองเท่้าส้นสูง เธอเป็นพนักงานธนาคาร

16
00:00:48,110 --> 00:00:51,634
เธอเป็นคุณแม่ยังสาว แล้วก็เป็นคนชอบเฮฮาปาร์ตี้

17
00:00:51,634 --> 00:00:53,468
เธอเป็นคนน่ารัก

18
00:00:53,468 --> 00:00:56,775
ทันใดนั้นเธอก็เห็นรถถัง

19
00:00:56,775 --> 00:00:59,981
กำลังเคลื่อนมาบนถนนเส้นหลักของกรุงซาราเยโว

20
00:00:59,981 --> 00:01:03,533
ชนทุกอย่างที่ขวางทางมัน

21
00:01:03,533 --> 00:01:07,564
เธอคิดว่าเธอฝันไป แต่ไม่ใช่เลย

22
00:01:07,564 --> 00:01:10,309
เธอวิ่ง แบบเดียวกับที่เราทุกคนคงจะทำ

23
00:01:10,309 --> 00:01:14,326
เธอหลบหลังถังขยะ

24
00:01:14,326 --> 00:01:16,925
ทั้งรองเท้าส้นสูงกับกระโปรงสั้น

25
00:01:16,925 --> 00:01:21,144
ในขณะที่เธอหลบอยู่นั้น เธอรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระ

26
00:01:21,144 --> 00:01:23,840
แต่เธอก็มองเห็นรถถังวิ่งผ่านไปพร้อมทหาร

27
00:01:23,840 --> 00:01:26,200
มีคนเต็มไปหมด แล้วทุกอย่างก็วุ่นวาย

28
00:01:26,200 --> 00:01:30,827
เธอคิดว่า "เหมือนเป็นอลิซในแดนมหัศจรรย์เลยเรา"

29
00:01:30,827 --> 00:01:33,162
ไถลลงไปในโพรงกระต่าย

30
00:01:33,162 --> 00:01:36,230
ลงไป ลงไป พบกับความวุ่นวาย

31
00:01:36,230 --> 00:01:41,631
แล้วชีวิตของฉันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

32
00:01:41,631 --> 00:01:45,418
อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เพื่อนของฉันคนนี้อยู่ในฝูงชนกลุ่มใหญ่

33
00:01:45,418 --> 00:01:50,368
ที่กำลังผลักกัน 
โดยมีลูกชายของเธอที่ยังเป็นทารกอยู่ในอ้อมแขน

34
00:01:50,368 --> 00:01:52,904
เพื่อยี่นเขาให้กับคนแปลกหน้่าบนรถ

35
00:01:52,904 --> 00:01:55,928
รถคันท้ายๆ ที่ออกจากซาราเยโว

36
00:01:55,928 --> 00:01:59,093
เพื่อพาเด็กๆ ออกไป เพื่อที่พวกเขาจะได้ปลอดภัย

37
00:01:59,093 --> 00:02:03,203
ในขณะที่เธอกำลังพยายาม โดยมีแม่ของเธออยู่ข้างหน้า

38
00:02:03,203 --> 00:02:06,629
ท่ามกลางฝูงชน "เอาลูกฉันไป เอาลูกฉันไป"

39
00:02:06,629 --> 00:02:12,682
แล้วเธอก็ส่งลูกชายของเธอให้กับใครคนนึงผ่านทางหน้าต่าง

40
00:02:12,682 --> 00:02:15,550
แล้วก็ไม่ได้พบลูกชายของเธออีกหลายปี

41
00:02:15,550 --> 00:02:19,269
การโจมตีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามปีครึ่ง

42
00:02:19,269 --> 00:02:21,558
เป็นสามปีครึ่งที่ไม่มีน้ำ

43
00:02:21,558 --> 00:02:26,847
ไม่มีกระแสไฟฟ้า ไม่มีเครื่องทำความร้อน ไม่มีอาหาร

44
00:02:26,847 --> 00:02:32,202
กลางทวีปยุโรป ในศตวรรษที่ 20

45
00:02:32,202 --> 00:02:36,004
ฉันได้รับเกียรติให้เป็นหนึ่งในกลุ่มนักข่าว

46
00:02:36,004 --> 00:02:38,423
ที่ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ถูกโจมตีนั้น

47
00:02:38,423 --> 00:02:41,461
ฉันรู้สึกว่าเป็นเกียรติ และเป็นความโชคดีที่ได้อยู่ที่นั่น

48
00:02:41,461 --> 00:02:43,651
เพราะมันสอนฉันทุกเรื่อง

49
00:02:43,651 --> 00:02:47,780
ไม่ใช่แค่การเป็นนักข่าว แต่มันสอนการเป็นมนุษย์

50
00:02:47,780 --> 00:02:50,135
ฉันได้รู้จัก การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

51
00:02:50,135 --> 00:02:53,946
ได้เรียนรู้ว่า คนธรรมดาก็สามารถเป็นวีรบุรุษได้

52
00:02:53,946 --> 00:02:58,317
ได้รู้จัก การแบ่งปัน ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

53
00:02:58,317 --> 00:03:01,228
และที่สำคัญที่สุด ฉันได้เห็น ความรัก

54
00:03:01,228 --> 00:03:06,507
ภายในท่ามกลางการทำลายล้าง ความตาย และความวุ่นวาย

55
00:03:06,507 --> 00:03:09,643
ฉันได้เห็น คนธรรมดาก็สามารถช่วยเพื่อนบ้านของเขาได้

56
00:03:09,643 --> 00:03:12,287
แบ่งอาหารกัน ช่วยกันเลี้ยงดูเด็กๆ

57
00:03:12,287 --> 00:03:15,539
ช่วยลากคนที่ถูกยิงออกมาจากถนน

58
00:03:15,539 --> 00:03:18,396
ถึงแม้ว่าจะต้องเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงก็ตาม

59
00:03:18,396 --> 00:03:21,647
ช่วยพาคนเจ็บขึ้นแท๊กซี่

60
00:03:21,647 --> 00:03:24,268
ช่วยพาคนไปส่งโรงพยาบาล

61
00:03:24,268 --> 00:03:27,487
ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวฉันเองมากมาย

62
00:03:27,487 --> 00:03:30,512
มาร์ธา เกลฮอร์น ฮีโร่คนนึงของฉันเคยพูดว่า

63
00:03:30,512 --> 00:03:35,710
"คุณรักสงครามได้แค่หนเดียวเท่านั้น 
ครั้งต่อๆไปเป็นเพียงความรับผิดชอบ"

64
00:03:35,710 --> 00:03:39,246
แล้วฉันก็ได้ทำข่าวสงครามอีกมากมายหลายๆแห่งหลังจากนั้น

65
00:03:39,246 --> 00:03:41,875
มากจนกระทั่งฉันนับไม่ไหว

66
00:03:41,875 --> 00:03:44,958
แต่ก็ไม่มีที่ไหนเหมือนที่ ซาราเยโว

67
00:03:44,958 --> 00:03:48,913
เมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว ฉันกลับไปร่วม

68
00:03:48,913 --> 00:03:52,687
งานเลี้ยงรุ่นแบบประหลาดๆ ฉันเรียกมันว่างั้นนะ

69
00:03:52,687 --> 00:03:57,030
มันเป็นวันครบรอบ 20 ปีของการโจมตี

70
00:03:57,030 --> 00:03:59,502
วันที่เริ่มการโจมตี ซาราเยโว

71
00:03:59,502 --> 00:04:03,942
ฉันไม่ค่อยชอบคำว่า "ครบรอบ" เท่าไหร่
เพราะมันให้ความรู้สึกของการเฉลิมฉลอง

72
00:04:03,942 --> 00:04:05,345
งานนี้ไม่ใช่งานฉลอง

73
00:04:05,345 --> 00:04:09,333
มันเป็นการรวมตัวกันของนักข่าวที่โศกเศร้า

74
00:04:09,333 --> 00:04:12,724
รวมทั้งคนที่ทำงานที่นั่นในช่วงสงคราม ทั้งนักมนุษยชน

75
00:04:12,724 --> 00:04:17,193
และแน่นอน รวมทั้งผู้คนที่กล้าหาญทั้งหลายที่ซาราเยโว

76
00:04:17,193 --> 00:04:19,612
สิ่งที่ติดตาฉันมากที่สุด

77
00:04:19,612 --> 00:04:21,353
และทำให้ฉันสะเทือนใจมาก

78
00:04:21,353 --> 00:04:23,523
คือตอนที่ฉันกำลังเดินไปบนถนนสายหลักของเมือง ซาราเยโว

79
00:04:23,523 --> 00:04:27,598
ที่เดียวกันกับที่ ไอด้า เพื่อนของฉัน
เห็นรถถังวิ่งมา เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

80
00:04:27,598 --> 00:04:34,295
บนถนนเส้นนั้น มีเก้าอี้สีแดง ตั้งอยู่มากกว่า 12,000 ตัว

81
00:04:34,295 --> 00:04:35,921
เก้าอี้เหล่านั้นว่างเปล่า

82
00:04:35,921 --> 00:04:38,190
เก้าอี้แต่ละตัว เป็นสัญลักษณ์

83
00:04:38,190 --> 00:04:41,907
แทนผู้คนที่เสียชีวิตในระหว่างการโจมตี

84
00:04:41,907 --> 00:04:46,194
เฉพาะคนในซาราเยโว ไม่นับรวมทั้งประเทศบอสเนีย

85
00:04:46,194 --> 00:04:48,781
แถวเก้าอี้นั้นยาวจากฝากหนึ่งของเมือง

86
00:04:48,781 --> 00:04:51,055
และยาวครอบครุมส่วนใหญ่ของเมือง

87
00:04:51,055 --> 00:04:54,558
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันก็คือ เก้าอี้ตัวเล็กๆ

88
00:04:54,558 --> 00:04:57,414
ที่แทนเด็กๆ ที่เสียชีวิต

89
00:04:57,414 --> 00:05:00,541
ตอนนี้ฉันกำลังทำข่าวซีเรีย

90
00:05:00,541 --> 00:05:03,731
และฉันเริ่มรายงานข่าว เพราะฉันเชื่อว่า

91
00:05:03,731 --> 00:05:05,987
มันจำเป็นต้องมีใครซักคนทำเรื่องนี้

92
00:05:05,987 --> 00:05:08,992
ฉันเชื่อว่าเรื่องราวเหล่านี้ต้องถูกบอกต่อ

93
00:05:08,992 --> 00:05:12,962
ฉันได้เห็น 
ภาพลักษณะเดียวกันกับสงครามในบอสเนียอีกครั้ง

94
00:05:12,962 --> 00:05:15,191
ในตอนแรกที่ฉันไปถึงดามัสกัส

95
00:05:15,191 --> 00:05:17,593
ฉันเห็น ช่วงเวลาแปลกประหลาด

96
00:05:17,593 --> 00:05:21,153
ที่ผู้คนไม่อยากเชื่อว่าสงครามจะเกิด

97
00:05:21,153 --> 00:05:23,088
เหมือนกันกับในบอสเนีย

98
00:05:23,088 --> 00:05:25,902
และในทุกๆประเทศที่ฉันได้เห็นสงคราม

99
00:05:25,902 --> 00:05:28,445
ผู้คนไม่อยากจะเชื่อว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น

100
00:05:28,445 --> 00:05:31,912
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อพยพ ไม่อพยพออกมาในตอนที่ยังทำได้

101
00:05:31,912 --> 00:05:33,582
พวกเขาไม่ได้ถอนเงินออกมา

102
00:05:33,582 --> 00:05:37,477
พวกเขาอยู่ เพราะพวกเขาอยากอยู่บ้าน

103
00:05:37,477 --> 00:05:41,516
แล้วสงคราม และความวุ่นวายก็เกิดขึ้น

104
00:05:41,516 --> 00:05:45,319
รวันดา เป็นที่ ที่หลอกหลอนความรู้สึกฉันมากที่สุด

105
00:05:45,319 --> 00:05:51,473
ในปี 1994 ฉันเดินทางออกจากซาราเยโวช่วงนึง 
เพื่อรายงานข่าวการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา

106
00:05:51,473 --> 00:05:56,322
ในระหว่างเดือนเมษายน ถึงสิงหาคม 1994

107
00:05:56,322 --> 00:06:00,523
คนหนึ่งล้านคนถูกฆ่าสังหาร

108
00:06:00,523 --> 00:06:05,750
ถ้าเก้าอี้ 12,000 ตัวเมื่อสักครู่ที่ให้ฉันตกใจ

109
00:06:05,750 --> 00:06:07,822
แต่มันเทียบกันไม่ได้เลยกับตัวเลขมหาศาลอย่างนั้น

110
00:06:07,822 --> 00:06:11,453
ฉันอยากให้คุณลองนึกถึง คนหนึ่งล้านคน

111
00:06:11,453 --> 00:06:13,990
เพื่อเป็นตัวอย่างของภาพเหล่านั้น ฉันจำได้ว่า

112
00:06:13,990 --> 00:06:19,071
ฉันกำลังยืนอยู่บนถนนแล้วมองไปตามถนนจนสุดสายตา

113
00:06:19,071 --> 00:06:25,160
น่าจะเป็นระยะประมาณหนึ่งไมล์ ตลอดทางมีแต่กองศพ
สูงเป็นสองเท่าของตัวฉัน

114
00:06:25,160 --> 00:06:26,884
ร่างของผู้เสียชีวิตที่ฉันเห็นนั้น

115
00:06:26,884 --> 00:06:30,219
เป็นแค่จำนวนเล็กน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมด

116
00:06:30,219 --> 00:06:32,188
ในจำนวนนั้นยังมีแม่ที่ยังกอดลูกอยู่

117
00:06:32,188 --> 00:06:35,529
แม่และลูกที่ถูกฆ่าตาย

118
00:06:35,529 --> 00:06:38,859
สรุปได้ว่า เราได้เรียนรู้อะไรมากมายจากสงคราม

119
00:06:38,859 --> 00:06:41,211
และที่ฉันพูดถึง รวันดา

120
00:06:41,211 --> 00:06:45,329
เพราะมันเป็นสถานที่หนึ่ง เช่นเดียวกับประเทศอื่นๆในแอฟริกาใต้

121
00:06:45,329 --> 00:06:49,311
ที่ภายในช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมานี้ กำลังได้รับการเยียวยา

122
00:06:49,311 --> 00:06:52,779
56% ของสมาชิกสภาผู้แทนในประเทศนี้ เป็นผู้หญิง

123
00:06:52,779 --> 00:06:55,231
ซึ่งมันยอดเยี่ยมมาก

124
00:06:55,231 --> 00:06:59,257
และยังมีสมาชิกผู้หญิง อยู่ในสภาร่างรัฐธรรมนูญอีกด้วย

125
00:06:59,257 --> 00:07:02,430
ที่นั่นคุณห้ามพูดคำว่า ฮูตู หรือ ทุตซี่

126
00:07:02,430 --> 00:07:06,299
คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกใครตามเผ่าพันธุ์ของเขา

127
00:07:06,299 --> 00:07:10,845
ซึ่ง การแบ่งเผ่านี่เอง ที่ทำให้เกิดการฆ่าล้างกันในครั้งนั้น

128
00:07:10,845 --> 00:07:13,952
เพื่อนของฉันที่เป็นนักสิทธิมนุษยชน
เล่าเรื่องที่สวยงามที่สุดเรื่องหนึ่งให้ฉันฟัง

129
00:07:13,952 --> 00:07:15,435
ฉันคิดว่ามันสวยงาม

130
00:07:15,435 --> 00:07:20,352
มันเกี่ยวกับเด็กกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีทั้งเผ่าฮูตู และทุตซี่ผสมกัน

131
00:07:20,352 --> 00:07:23,066
และผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่ต้องการรับเลี้ยงดูเด็กๆเหล่านั้น

132
00:07:23,066 --> 00:07:27,000
พวกเขาเข้าแถวสองแถว 
แล้วเด็กแต่ละคนก็ถูกส่งให้กับผู้หญิงแต่ละคน

133
00:07:27,000 --> 00:07:30,166
โดยไม่มีการเลือกปฏิบัติใดๆ ว่าเธอเป็นเผ่าทุตซี่

134
00:07:30,166 --> 00:07:33,081
หรือ ฮูตู เธออาจจะเคยฆ่าแม่ฉัน

135
00:07:33,081 --> 00:07:34,927
หรืออาจจะฆ่าพ่อของฉันด้วย

136
00:07:34,927 --> 00:07:40,233
พวกเขาเพียงแค่ถูกนำมาพบกัน ภายใต้ลักษณะการปรองดองดังกล่าว

137
00:07:40,233 --> 00:07:43,817
ฉันคิดว่ามันยอดเยี่ยมมาก

138
00:07:43,817 --> 00:07:46,659
เวลาที่คนถามฉันว่า ทำไมยังคงทำข่าวสงคราม

139
00:07:46,659 --> 00:07:48,871
ทำไมยังเป็นผู้สื่อข่าวอยู่

140
00:07:48,871 --> 00:07:50,340
นี่คือสาเหตุว่าทำไม

141
00:07:50,340 --> 00:07:53,731
เวลาที่ฉันกลับไปที่ซีเรีย อาทิตย์หน้าก็จะไปอีก

142
00:07:53,731 --> 00:07:57,692
ฉันได้เห็นผู้คนที่มีความเป็นวีรบุรุษ

143
00:07:57,692 --> 00:07:59,965
หลายคนกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

144
00:07:59,965 --> 00:08:03,982
ต่อสู้เพื่อสิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา

145
00:08:03,982 --> 00:08:07,220
นี่คือสาเหตุว่าทำไมฉันยังทำงานนี้อยู่

146
00:08:07,220 --> 00:08:11,688
ในปี 2004 ฉันมีลูกชาย

147
00:08:11,688 --> 00:08:14,883
ฉันเรียกเขาว่า เด็กชายปาฏิหารย์

148
00:08:14,883 --> 00:08:17,929
เพราะหลังจากที่ฉันได้เห็นคนตายมากมาย

149
00:08:17,929 --> 00:08:22,106
ได้เห็นการทำลายล้าง ได้เห็นความวุ่นวาย
และความมืดมนในชีวิต

150
00:08:22,106 --> 00:08:25,965
แสงแห่งความหวังคนนี้ก็บังเกิด

151
00:08:25,965 --> 00:08:30,162
ฉันเรียกเขาว่า "ลูก้า" 
ซึ่งแปลว่า "ผู้นำแสงสว่าง"

152
00:08:30,162 --> 00:08:35,085
เพราะเขานำแสงสว่างมาสู่ชีวิตฉันจริงๆ

153
00:08:35,085 --> 00:08:38,536
ที่ฉันพูดถึงเขา ก็เพราะว่าตอนเขาอายุสี่เดือน

154
00:08:38,536 --> 00:08:43,208
บรรณาธิการข่าวต่างประเทศ บอกให้ฉันกลับไปที่แบกแดด

155
00:08:43,208 --> 00:08:46,540
ที่ซึ่งฉันเคยทำข่าวมาตลอดช่วงการปกครองของซัดดัม

156
00:08:46,540 --> 00:08:49,419
และเคยทำข่าวในช่วงหลังจากแบกแดดแตก และช่วงหลังจากนั้น

157
00:08:49,419 --> 00:08:52,513
ฉันจำได้ว่า ฉันเดินขึ้นเครื่องบินทั้งน้ำตา

158
00:08:52,513 --> 00:08:55,499
ร้องไห้ เพราะว่าต้่องพรากจากลูกชาย

159
00:08:55,499 --> 00:08:57,732
ในขณะที่ฉันอยู่ที่แบกแดด

160
00:08:57,732 --> 00:09:00,467
นักการเมืองชาวอิรักที่มีชื่อเสียงท่านนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน

161
00:09:00,467 --> 00:09:02,941
พูดกับฉันว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่"

162
00:09:02,941 --> 00:09:04,782
"ทำไมคุณไม่อยู่บ้านกับ ลูก้า"

163
00:09:04,782 --> 00:09:08,567
แล้วฉันก็ตอบว่า "ก็ ฉันต้่องมาเห็นสิ่งเหล่านี้" 
ตอนนั้นเป็นปี 2004

164
00:09:08,567 --> 00:09:12,954
ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ของช่วงเวลานองเลือดในอิรัก

165
00:09:12,954 --> 00:09:16,194
"ฉันต้องมาเห็น ฉันต้องได้เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่นี่

166
00:09:16,194 --> 00:09:17,059
แล้วก็รายงานมัน"

167
00:09:17,059 --> 00:09:20,623
เขาตอบว่า "กลับบ้านเถอะ

168
00:09:20,623 --> 00:09:23,909
เพราะถ้าคุณพลาดฟันซี่แรกของเขา

169
00:09:23,909 --> 00:09:26,907
การเดินก้าวแรกของเขา คุณจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

170
00:09:26,907 --> 00:09:30,770
แต่สงครามน่ะ จะยังคงเกิดขึ้นอีกเสมอ"

171
00:09:30,770 --> 00:09:35,111
และเป็นเรื่องน่าเศร้ามากที่ สงครามจะยังคงเกิดขึ้นเสมอ

172
00:09:35,111 --> 00:09:38,965
ฉันคงจะหลอกตัวเองมากไป ถ้าคิดว่า ในฐานะนักข่าว

173
00:09:38,965 --> 00:09:40,731
ในการเป็นผู้ประกาศข่าว เป็นนักเขียน

174
00:09:40,731 --> 00:09:45,569
สิ่งที่ฉันทำนั้นสามารถหยุดสงครามได้ ฉันไม่สามารถทำได้

175
00:09:45,569 --> 00:09:48,116
ฉันไม่ใช่ โคฟี่ อันนัน และเขาเองก็ไม่สามารถหยุดสงครามได้

176
00:09:48,116 --> 00:09:51,093
เขาพยายามเจรจาก่อนการเกิดสงครามในซีเรีย 
แต่เขาทำไม่สำเร็จ

177
00:09:51,093 --> 00:09:55,089
ฉันไม่ใช่นักประนีประนอมความขัดแย้ง
ขององค์การสหประชาชาติ

178
00:09:55,089 --> 00:09:57,372
ฉันไม่ได้เป็นแม้แต่หมออาสาสมัตร

179
00:09:57,372 --> 00:10:00,198
และฉันบอกไม่ถูกเลยว่า ฉันรู้สึกสิ้นหวังแค่ไหน

180
00:10:00,198 --> 00:10:03,469
เวลาที่มีคนตายต่อหน้าฉัน ฉันช่วยพวกเขาไม่ได้

181
00:10:03,469 --> 00:10:07,304
ฉันเป็นได้แค่ พยาน

182
00:10:07,304 --> 00:10:12,358
บทบาทของฉันคือการเป็นสื่อกลาง
ให้กับผู้คนที่ไม่มีสิทธิไม่มีเสียง

183
00:10:12,358 --> 00:10:15,591
เพื่อนร่วมงานของฉันเคยอธิบายว่า 
มันคือการส่องแสงสว่าง

184
00:10:15,591 --> 00:10:18,353
ไปยังมุมที่มืดมิดที่สุดบนโลกใบนี้

185
00:10:18,353 --> 00:10:21,000
และนั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะทำ

186
00:10:21,000 --> 00:10:24,036
ฉันไม่ได้ประสบความสำเร็จตลอดเวลา

187
00:10:24,036 --> 00:10:26,577
และบางครั้งมันก็น่าหงุดหงิดใจ

188
00:10:26,577 --> 00:10:28,783
เพราะคุณรู้สึกว่ากำลังเขียนอยู่ในความว่างเปล่า

189
00:10:28,783 --> 00:10:31,112
เหมือนไม่มีใครสนใจ

190
00:10:31,112 --> 00:10:33,361
ใครจะสนใจเรื่องซีเรีย ใครจะต้องสนใจเรื่องบอสเนีย

191
00:10:33,361 --> 00:10:35,374
ใครสนเรื่อง คองโก

192
00:10:35,374 --> 00:10:37,648
ไอวอรี่ โคส ไลบีเรีย เซียร่าลีโอน

193
00:10:37,648 --> 00:10:39,763
แต่ละส่วนของพื้นที่เล็กๆ เหล่านั้น

194
00:10:39,763 --> 00:10:43,736
ที่ฉันจะจดจำมันไปตลอดชีวิตทีเดียว

195
00:10:43,736 --> 00:10:46,989
แต่ การอุทิศตนของฉันก็คือ การเป็นพยาน

196
00:10:46,989 --> 00:10:50,171
มันเป็นหัวใจ เป็นสาระสำคัญ

197
00:10:50,171 --> 00:10:52,712
สำหรับนักข่าวอย่างเรา ที่ทำเรื่องราวเหล่านี้

198
00:10:52,712 --> 00:10:56,303
สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่หวัง

199
00:10:56,303 --> 00:10:58,911
ไม่ใช่หวังที่มีต่อ นักวางนโยบาย หรือ นักการเมือง

200
00:10:58,911 --> 00:11:01,308
เพราะทั้งๆที่ฉันอยากจะเชื่อ

201
00:11:01,308 --> 00:11:03,773
ว่าพวกเขาคงจะได้อ่านงานของฉันแล้วทำอะไรซักอย่าง

202
00:11:03,773 --> 00:11:06,933
ฉันก็ไม่หลอกตัวเองอย่างนั้น

203
00:11:06,933 --> 00:11:11,150
แต่สิ่งที่ฉันหวังก็คือ แค่พวกคุณจำเรื่องที่ฉันพูดได้

204
00:11:11,150 --> 00:11:14,703
จำส่วนไหนก็ตามของเรื่องที่ฉันเล่า 
แล้วพรุ่งนี้ ตอนทานข้าวเช้า

205
00:11:14,703 --> 00:11:17,385
ถ้าคุณจำเรื่องราวของ ซาราเยโว

206
00:11:17,385 --> 00:11:20,876
เรื่องราวที่รวันดาได้

207
00:11:20,876 --> 00:11:23,449
ถ้าเป็นเช่นนั้น งานของฉันก็สำเร็จแล้ว

208
00:11:23,449 --> 00:11:25,487
ขอบคุณมากค่ะ

209
00:11:25,487 --> 00:11:32,717
(เสียงปรบมือ)