Cukrzyca jest plagą krajów rozwiniętych,

gdzie 400 milionów ludzi
cierpi na tę chorobę,

i przewiduje się, że w ciągu 20 lat
zachorowalność wzrośnie o 50%.

Wczesne objawy wzmożonego pragnienia
i częstego oddawania moczu

rozpoznano już 1500 lat p.n.e. w Egipcie.

Łacińska nazwa cukrzycy, "diabetes", 
oznacza "przelewanie".

W 250 roku p.n.e. po raz pierwszy użył jej
grecki medyk Apoloniusz z Memfis.

Cukrzyce typu 1 i typu 2,

jedna kojarzona z młodym wiekiem,
druga z otyłością,

zostały rozróżnione
jako oddzielne schorzenia

przez hinduskich medyków około V w. n.e.

Pomimo znajomości choroby, 
diagnoza cukrzycy u ludzi,

aż do XX w. była wyrokiem śmierci,

gdyż jej przyczyny pozostawały nieznane.

Sytuacja zmieniła się dzięki pomocy 
najwierniejszego kompana człowieka:

canis lupus familiaris,

udomowiony tysiące lat temu 
gatunek wilka szarego.

W 1890 roku niemieccy naukowcy
Von Mering i Minkowski wykazali,

że wycięcie trzustki u psa

powoduje pojawienie się 
wszystkich objawów cukrzycy,

ustalając główne źródło choroby.

Jednak dokładny jej mechanizm 
pozostał nieznany do 1920 roku,

gdy młody kanadyjski fizjolog 
Frederick Banting

i jego student Charles Best
rozwinęli odkrycie Niemców.

Pracując na Uniwersytecie w Toronto
pod kierownictwem profesora Macleod'a

potwierdzili, że trzustka reguluje
poziom glukozy we krwi

leczeniem psów - cukrzyków 
przy pomocy zastrzyków z ekstraktu,

który spreparowali z tkanki trzustki.

W 1922 we współpracy 
z biochemikiem Jamesem Collipem

badacze uzyskali podobną 
substancję z krowiej trzustki,

którą zaczęli leczyć 14-letniego chłopca,

a później sześciu innych pacjentów.

Produkcja tego ekstraktu, 
nazwanego insuliną,

została przekazana firmie farmaceutycznej,

która do dzisiaj produkuje
różne rodzaje insuliny.

Banting i Macleod otrzymali
za swoje odkrycie

nagrodę Nobla w z medycyny w 1923 roku.

Banting zdecydował 
podzielić się nagrodą z Bestem

za pomoc przy pierwszych 
badaniach nad psami.

Podczas gdy medyczne eksperymenty 
na zwierzętach pozostają kontrowersyjne,

w tym przypadku nie chodziło tylko
o wykorzystanie psów dla ludzkich potrzeb.

Dwa na 1000 psów chorują na cukrzycę,

prawie tyle samo, 
co u ludzi poniżej 20 lat.

Większość psich przypadków
to cukrzyca typu 1,

podobna do typu 1 u dzieci,

powodowana autoimmunologicznym 
zniszczeniem trzustki;

ponadto badania genetyczne pokazują,

że choroba u psów 
ma podobne cechy jak u człowieka.

To pozwoliło weterynarzom
odwrócić sytuację

używając insuliny do leczenia psów
już od ponad 60 lat.

Wielu właścicieli z poświęceniem
leczy chore psy,

aplikując 2 razy dziennie insulinę,
ściśle kontrolując karmienie

oraz robiąc regularne badania krwi

używając tych samych domowych glukometrów,
co ludzie chorzy na cukrzycę.

Natomiast, jeśli insulina wieprzowa
powszechnie stosowana u psów,

w danym przypadku nie działa,

weterynarz może zastosować 
preparat z ludzką insuliną

i historia zatacza koło.

Psy służyły nam wiernie przez wieki,

włącznie z rolą w odkryciach medycyny, 
które ocaliły wiele ludzkich istnień,

więc możemy przynajmniej
użyć tych odkryć, by im pomóc.