1
00:00:03,627 --> 00:00:07,838
"ข้ารู้สึกถึงงานศพอยู่ในหัว

2
00:00:07,838 --> 00:00:10,240
ผู้มาร่วมอาลัยอาวรณ์วนเวียน

3
00:00:10,240 --> 00:00:12,900
ย่ำเดินก้าวแล้วก้าวเล่ากระทั่งรู้สึกได้

4
00:00:12,900 --> 00:00:15,836
ว่าบรรยากาศนั้นแทรกผ่านเข้ามา

5
00:00:15,836 --> 00:00:17,605
จนเมื่อพวกเขาทั้งหลายพากันนั่งลง

6
00:00:17,605 --> 00:00:19,603
พิธีกรรม ดั่งเสียงกลอง

7
00:00:19,603 --> 00:00:22,315
กระหน่ำซ้ำตี ครั้งแล้วครั้งเล่ากระทั่ง

8
00:00:22,315 --> 00:00:25,831
ใจของข้าด้านชาไร้ซึ่งความรู้สึก

9
00:00:25,831 --> 00:00:27,707
จากนั้นข้าได้ยินเสียงพวกเขายกโลงศพ

10
00:00:27,707 --> 00:00:29,994
กรีดผ่านวิญญาณข้า

11
00:00:29,994 --> 00:00:33,053
ด้วยรองเท้าตะกั่วคู่เดิมนั้น

12
00:00:33,053 --> 00:00:36,070
และแล้วความว่างเปล่าก็เริ่มครางเสียง

13
00:00:36,070 --> 00:00:38,210
ราวกับว่าสวรรค์เป็นดั่งระฆัง

14
00:00:38,210 --> 00:00:40,201
และชีวิตก็เปรียบดังโสตประสาท

15
00:00:40,201 --> 00:00:43,284
ตัวข้าและความเงียบงัน การขันแข่งอันแปลกพิกล

16
00:00:43,284 --> 00:00:46,493
หักพัง เปลี่ยวเหงา ที่แห่งนี้

17
00:00:46,493 --> 00:00:49,670
เมื่อนั้น พื้นแห่งเหตุผลก็แตกสลาย

18
00:00:49,670 --> 00:00:53,011
ปล่อยข้าให้จมดิ่งลง

19
00:00:53,011 --> 00:00:55,686
กระแทกกระทบโลกในทุกระดับ

20
00:00:55,686 --> 00:01:00,198
กระทั่งสิ้นสูญการรับรู้ใดๆ

21
00:01:00,198 --> 00:01:03,680
เรารู้จักโรคซึมเศร้าผ่านการอุปมา

22
00:01:03,680 --> 00:01:07,389
เอมิลี ดิ๊กคินสัน สามารถถ่ายทอดมันออกมาด้วยภาษา

23
00:01:07,389 --> 00:01:10,130
โกยาโดยภาพวาด

24
00:01:10,130 --> 00:01:12,113
จุดมุ่งหมายครื่งหนึ่งของศิลปะ

25
00:01:12,113 --> 00:01:15,997
ก็คือการพรรณนาถึงสภาวะเชิงสัญลักษณ์

26
00:01:15,997 --> 00:01:19,587
เช่นตัวผม ผมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นคนเข้มแข็ง

27
00:01:19,587 --> 00:01:21,460
เป็นหนึ่งในคนที่สามารถมีชีวิตรอด

28
00:01:21,460 --> 00:01:24,614
หากถูกส่งไปยังค่ายกักกัน

29
00:01:24,614 --> 00:01:27,497
ในปี 1991 ผมต้องเผชิญกับความสูญเสียอย่างต่อเนื่อง

30
00:01:27,497 --> 00:01:29,198
แม่ของผมเสียชีวิตลง

31
00:01:29,198 --> 00:01:31,324
ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนมาถึงจุดสิ้นสด

32
00:01:31,324 --> 00:01:33,167
ผมย้ายกลับมายังสหรัฐฯ

33
00:01:33,167 --> 00:01:35,268
หลังจากใช้เวลาหลายปีในต่างประเทศ

34
00:01:35,268 --> 00:01:38,432
และผมก็ผ่านประสบการณ์เหล่านั้นมาได้โดยไม่บุบสลาย

35
00:01:38,432 --> 00:01:41,539
แต่ในปี 1994 สามปีหลังจากนั้น

36
00:01:41,539 --> 00:01:45,932
ผมพบว่าตัวเองสูญเสียความสนใจในเกือบทุกสิ่ง

37
00:01:45,932 --> 00:01:47,577
ผมไม่อยากทำอะไรสักอย่าง

38
00:01:47,577 --> 00:01:49,959
ที่ผมเคยอยากทำ

39
00:01:49,959 --> 00:01:51,877
โดยไม่รู้ว่าทำไม

40
00:01:51,877 --> 00:01:53,697
สิ่งตรงข้ามกับความซึมเศร้า

41
00:01:53,697 --> 00:01:56,934
ไม่ใช่ความสุข แต่มันคือพลังชีวิต

42
00:01:56,934 --> 00:01:58,429
และก็พลังชีวิตนี่เอง

43
00:01:58,429 --> 00:02:02,082
ที่จางหายไปจากผมในช่วงเวลานั้น

44
00:02:02,082 --> 00:02:04,237
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยจะทำ

45
00:02:04,237 --> 00:02:06,411
ดูจะเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป

46
00:02:06,411 --> 00:02:08,058
เมื่อผมกลับถึงบ้าน

47
00:02:08,058 --> 00:02:11,440
และเห็นไฟสีแดงกระพริบบนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

48
00:02:11,440 --> 00:02:13,585
แทนที่จะกระตือรือร้นอยากฟังข้อความที่เพื่อนๆ ฝากไว้

49
00:02:13,585 --> 00:02:15,133
ผมกลับคิดว่า

50
00:02:15,133 --> 00:02:18,368
"มีคนมากมายเหลือเกินที่ผมต้องโทรกลับไปหา"

51
00:02:18,368 --> 00:02:20,755
หรือผมจะตัดสินใจว่าควรกินอาหารกลางวัน

52
00:02:20,755 --> 00:02:23,301
และจากนั้นผมก็คิดว่า ผมต้องเอาอาหารออกมา

53
00:02:23,301 --> 00:02:25,340
แล้ววางใส่จาน

54
00:02:25,340 --> 00:02:29,389
ตักมันขึ้นมาเคี้ยวและกลืนมันลงไป

55
00:02:29,389 --> 00:02:33,090
มันทำให้ผมรู้สึกยังกับเดินไปสู่จุดจบของชีวิต

56
00:02:33,090 --> 00:02:35,541
และสิ่งหนึ่งที่มักหายไปอยู่บ่อยๆ

57
00:02:35,541 --> 00:02:37,443
เมื่อพูดถึงโรคซึมเศร้า

58
00:02:37,443 --> 00:02:39,801
ก็คือการที่คุณรู้ว่ามันช่างน่าขบขัน

59
00:02:39,801 --> 00:02:42,537
คุณรู้ว่ามันไร้สาระในตอนที่ต้องเผชิญกับมัน

60
00:02:42,537 --> 00:02:44,681
คุณรู้ว่าคนส่วนใหญ่สามารถจัดการ

61
00:02:44,681 --> 00:02:46,995
ฟังข้อความและกินอาหารกลางวัน

62
00:02:46,995 --> 00:02:48,907
พาตัวเองไปอาบน้ำ

63
00:02:48,907 --> 00:02:50,167
และเดินออกประตูหน้าไปข้างนอกได้

64
00:02:50,167 --> 00:02:51,644
โดยไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

65
00:02:51,644 --> 00:02:54,985
และกระนั้นคุณก็ยังติดอยู่ในกรงเล็บนั้น

66
00:02:54,985 --> 00:02:58,737
ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะพาตัวเองออกมาได้

67
00:02:58,737 --> 00:03:03,236
และผมก็รู้สึกว่าตัวเองทำสิ่งต่างๆ น้อยลง

68
00:03:03,236 --> 00:03:05,326
คิดน้อยลง

69
00:03:05,326 --> 00:03:07,694
และรู้สึกรู้สาน้อยลง

70
00:03:07,694 --> 00:03:10,049
คล้ายกับไม่มีตัวตน

71
00:03:10,049 --> 00:03:12,415
และจากนั้นความวิตกกังวลเข้ามา

72
00:03:12,415 --> 00:03:14,694
ถ้าคุณบอกกับผมว่า ผมจะต้อง

73
00:03:14,694 --> 00:03:16,283
ซึมเศร้าตลอดเดือนหน้า

74
00:03:16,283 --> 00:03:19,507
ผมคงจะบอกว่า "ตราบใดที่ผมรู้ว่ามันจะสิ้นสุด
เมื่อถึงเดือนพฤศจิกายน ผมก็คงผ่านมันไปได้"

75
00:03:19,507 --> 00:03:20,623
แต่ถ้าคุณบอกกับผมว่า

76
00:03:20,623 --> 00:03:23,923
"ผมจะต้องวิตกกังวลไปตลอดเดือนหน้า"

77
00:03:23,923 --> 00:03:26,296
ผมคงจะเลือกเชือดข้อมือตัวเองมากกว่าที่จะต้องผ่านมันไป

78
00:03:26,296 --> 00:03:28,078
มันเป็นความรู้สึกที่คงอยู่ตลอดเวลา

79
00:03:28,078 --> 00:03:30,306
เหมือนกับความรู้สึกเวลาที่คุณเดิน

80
00:03:30,306 --> 00:03:31,708
และคุณลื่นหรือสะดุด

81
00:03:31,708 --> 00:03:33,593
และพื้นดินพุ่งเข้าหาคุณ

82
00:03:33,593 --> 00:03:36,311
แต่แทนที่มันจะเป็นแค่เสี้ยววินาที อย่างที่มันควรจะเป็น

83
00:03:36,311 --> 00:03:38,249
มันกลับคงอยู่อย่างนั้นถึงหกเดือน

84
00:03:38,249 --> 00:03:41,281
มันเป็นการรู้สึกถึงความกลัวอยู่ตลอดเวลา

85
00:03:41,281 --> 00:03:45,057
โดยที่ไม่อาจรู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่คุณกลัว

86
00:03:45,057 --> 00:03:47,477
แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่ผมเริ่มคิด

87
00:03:47,477 --> 00:03:51,476
ว่าแค่จะมีชีวิตอยู่มันก็เจ็บปวดเกินทน

88
00:03:51,476 --> 00:03:54,060
และเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมไม่ฆ่าตัวตาย

89
00:03:54,060 --> 00:03:57,191
ก็เพียงเพราะไม่อยากทำให้ใครเจ็บปวด

90
00:03:57,191 --> 00:04:00,184
จนในที่สุดวันหนึ่ง เมื่อผมตื่นนอน

91
00:04:00,200 --> 00:04:02,208
และคิดว่าบางทีผมอาจเป็นเส้นเลือดอุดตันในสมอง

92
00:04:02,208 --> 00:04:04,939
เพราะผมนอนตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

93
00:04:04,939 --> 00:04:06,888
จ้องมองไปที่โทรศัพท์และครุ่นคิด

94
00:04:06,888 --> 00:04:10,451
"มีบางอย่างผิดปกติและผมควรขอความช่วยเหลือ"

95
00:04:10,451 --> 00:04:12,186
แต่ผมก็ไม่สามารถแม้แต่จะยื่นมือ

96
00:04:12,186 --> 00:04:14,648
เพื่อคว้าโทรศัพท์และโทรออก

97
00:04:14,648 --> 00:04:18,802
และในที่สุด หลังจากผ่านไปถึงสี่ชั่วโมง
ที่ผมนอนจ้องมันอยู่อย่างนั้น

98
00:04:18,802 --> 00:04:20,164
โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

99
00:04:20,164 --> 00:04:22,412
และด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ ผมยกหูโทรศัพท์ขึ้น

100
00:04:22,412 --> 00:04:24,212
เป็นพ่อผมเองที่โทรหา

101
00:04:24,212 --> 00:04:27,365
ผมจึงบอกท่านว่า "ผมกำลังเจอปัญหาใหญ่

102
00:04:27,365 --> 00:04:29,528
เราต้องทำอะไรสักอย่าง"

103
00:04:29,528 --> 00:04:32,856
วันรุ่งขึ้นผมเริ่มต้นเข้ารับการรักษาด้วยยา

104
00:04:32,856 --> 00:04:35,224
และการบำบัด

105
00:04:35,224 --> 00:04:37,531
แล้วผมก็เริ่มครุ่นคิด

106
00:04:37,531 --> 00:04:39,410
ถึงคำถามที่น่าหวาดหวั่นนี้:

107
00:04:39,410 --> 00:04:41,483
ถ้าหากผมไม่ใช่คนเข้มแข็ง

108
00:04:41,483 --> 00:04:44,039
ผู้ที่สามารถรอดจากค่ายกักกันมาได้

109
00:04:44,039 --> 00:04:45,679
แล้วอย่างนั้นผมเป็นใคร

110
00:04:45,679 --> 00:04:47,628
และถ้าผมจะต้องเข้ารับการรักษาด้วยยา

111
00:04:47,628 --> 00:04:51,335
การรักษานั้นจะทำให้ผมเป็นตัวผมเองอย่างเต็มที่

112
00:04:51,335 --> 00:04:53,754
หรือว่ามันจะทำให้ผมกลายเป็นคนอื่น

113
00:04:53,754 --> 00:04:55,450
และผมจะรู้สึกอย่างไร

114
00:04:55,450 --> 00:04:57,989
ถ้าหากมันทำให้ผมกลายเป็นคนอื่น

115
00:04:57,989 --> 00:05:01,300
ผมได้ประโยชน์สองอย่างจากการขัดแย้งในใจที่เกิดขึ้น

116
00:05:01,300 --> 00:05:04,280
ถ้าจะพูดอย่างไม่ลำเอียง อย่างแรกก็คือผมรู้ว่า

117
00:05:04,280 --> 00:05:05,901
ผมมีชีวิตที่ดี

118
00:05:05,901 --> 00:05:07,786
และหากเพียงแค่ผมสามารถหายได้

119
00:05:07,786 --> 00:05:09,224
ที่ปลายทางนั้นก็ยังมีบางอย่างรออยู่

120
00:05:09,224 --> 00:05:11,010
ที่คุ้มค่าพอจะอยู่เพื่อมัน

121
00:05:11,010 --> 00:05:14,052
และอีกอย่างหนึ่งก็คือ
ผมสามารถเข้าถึงการรักษาที่ดีได้

122
00:05:14,052 --> 00:05:17,816
แต่ยังไงก็แล้วแต่ผมก็คิดวนเวียน

123
00:05:17,816 --> 00:05:20,095
วนไปวนมา

124
00:05:20,095 --> 00:05:23,139
ซ้ำแล้วซ้ำอีก

125
00:05:23,139 --> 00:05:25,092
จนเข้าใจในท้ายที่สุด

126
00:05:25,092 --> 00:05:27,336
ว่าผมคงต้องกินยา

127
00:05:27,336 --> 00:05:29,632
และรับการบำบัดตลอดกาล

128
00:05:29,632 --> 00:05:32,006
และผมก็คิดว่า "แต่มันเป็นปัญหาทางเคมี

129
00:05:32,006 --> 00:05:33,770
หรือปัญหาทางจิตกันแน่?

130
00:05:33,770 --> 00:05:37,466
แล้วมันต้องรักษาด้วยสารเคมี
หรือด้วยจิตบำบัด"

131
00:05:37,466 --> 00:05:39,525
ผมคิดไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่

132
00:05:39,525 --> 00:05:42,002
แล้วผมก็เข้าใจว่าที่จริงแล้ว

133
00:05:42,002 --> 00:05:44,076
เรายังคงมีความก้าวหน้าไม่เพียงพอในทั้งสองเรื่อง

134
00:05:44,076 --> 00:05:46,013
ที่จะอธิบายมันได้อย่างครบถ้วน

135
00:05:46,013 --> 00:05:49,260
การรักษาด้วยสารเคมีและจิตบำบัด

136
00:05:49,260 --> 00:05:51,062
ต่างมีบทบาทร่วมกัน

137
00:05:51,062 --> 00:05:54,805
และผมก็ยังพบว่า อาการซึมเศร้านั้นเป็นบางสิ่ง

138
00:05:54,805 --> 00:05:57,308
ที่ฝังลึกอยู่ในตัวเรา

139
00:05:57,308 --> 00:05:58,927
จนไม่อาจแยกออก

140
00:05:58,927 --> 00:06:01,413
จากบุคลิกและลักษณะของเราได้

141
00:06:01,413 --> 00:06:03,445
ผมอยากบอกว่า การรักษาบำบัดที่เรามี

142
00:06:03,445 --> 00:06:05,990
สำหรับโรคซึมเศร้านั้นช่างเลวร้าย

143
00:06:05,990 --> 00:06:07,817
พวกมันไม่ค่อยได้ผล

144
00:06:07,817 --> 00:06:09,650
มีค่าใช้จ่ายสูงมาก

145
00:06:09,650 --> 00:06:12,099
พวกมันมาพร้อมกับผลข้างเคียงนับไม่ถ้วน

146
00:06:12,099 --> 00:06:13,888
มันเป็นหายนะดีๆ นี่เอง

147
00:06:13,888 --> 00:06:16,766
แต่ผมก็ดีใจที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้

148
00:06:16,766 --> 00:06:18,576
ไม่ใช่เมื่อ 50 ปีที่แล้ว

149
00:06:18,576 --> 00:06:20,087
ตอนที่มันเกือบจะไม่มีอะไรเลย

150
00:06:20,087 --> 00:06:21,488
ที่เราทำได้

151
00:06:21,488 --> 00:06:24,069
ผมหวังว่าในอีก 50 ปีนับจากนี้

152
00:06:24,069 --> 00:06:25,926
ผู้คนจะได้ยินเกี่ยวกับการรักษาของผม

153
00:06:25,926 --> 00:06:28,059
และหวาดกลัวที่จะรู้ว่าเรารอดมาได้

154
00:06:28,059 --> 00:06:30,885
ด้วยวิทยาศาสตร์ที่แสนจะพื้นๆ

155
00:06:30,885 --> 00:06:35,441
โรคซึมเศร้าเป็นข้อบกพร่องในความรัก

156
00:06:35,441 --> 00:06:38,582
หากคุณแต่งงานกับใครสักคนแล้วคิดว่า

157
00:06:38,582 --> 00:06:42,177
"ถ้าหากภรรยาของผมตาย ผมก็แค่หาคนใหม่"

158
00:06:42,177 --> 00:06:45,223
มันก็คงจะไม่ใช่ความรักอย่างที่เรารู้จัก

159
00:06:45,223 --> 00:06:47,173
มันไม่มีสิ่งใดเป็นเฉกเช่นความรัก

160
00:06:47,173 --> 00:06:49,817
ที่ปราศจากความหายนะแห่งความสูญเสีย

161
00:06:49,817 --> 00:06:52,401
และความหวาดกลัวต่อความสิ้นหวังนั้น

162
00:06:52,401 --> 00:06:56,130
จะเป็นเหมือนเครื่องยนต์แห่งความสนิทชิดใกล้

163
00:06:56,130 --> 00:06:59,059
มีสามสิ่งที่ผู้คนมักสับสน

164
00:06:59,059 --> 00:07:02,859
การซึมเศร้า ความอาลัย และความเศร้า

165
00:07:02,859 --> 00:07:06,145
ความอาลัยนั้นเป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่แจ่มแจ้ง

166
00:07:06,145 --> 00:07:09,104
หากคุณพบกับการสูญเสียและรู้สึกไม่เป็นสุขอย่างยิ่ง

167
00:07:09,104 --> 00:07:10,737
และถึงจะผ่านไปแล้วถึงหกเดือน

168
00:07:10,737 --> 00:07:13,959
คุณก็ยังคงจมอยู่ในความเศร้าโศก
แต่คุณสามารถรวบรวมจิตใจให้ดีขึ้นได้เล็กน้อย

169
00:07:13,959 --> 00:07:15,687
มันอาจเป็นความอาลัย

170
00:07:15,687 --> 00:07:17,979
และมันก็อาจหายไปในที่สุด

171
00:07:17,979 --> 00:07:19,428
ไม่ช้าก็เร็ว

172
00:07:19,428 --> 00:07:22,179
หากคุณต้องประสบกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

173
00:07:22,179 --> 00:07:23,393
และคุณรู้สึกย่ำแย่

174
00:07:23,393 --> 00:07:26,390
จนเมื่อผ่านไปแล้วหกเดือน คุณยังแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย

175
00:07:26,390 --> 00:07:28,975
เช่นนั้นแล้วมันก็คงเป็นโรคซึมเศร้าที่ก่อตัวขึ้น

176
00:07:28,975 --> 00:07:31,449
จากการสูญเสียครั้งใหญ่นั้น

177
00:07:31,449 --> 00:07:35,081
เส้นทางบอกให้เรารู้สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งว่า

178
00:07:35,081 --> 00:07:38,439
คนต่างคิดว่าโรคซึมเศร้านั้นเป็นเพียงแค่ความโศกเศร้า

179
00:07:38,439 --> 00:07:40,775
มันมากมายเกินกว่าความโศกเศร้า

180
00:07:40,775 --> 00:07:42,439
มากมายเกินกว่าความอาลัย

181
00:07:42,439 --> 00:07:45,368
ไม่ว่าจะมีเหตุเล็กน้อยเพียงใด

182
00:07:45,368 --> 00:07:48,115
ขณะที่ผมมุ่งทำความเข้าใจโรคซึมเศร้า

183
00:07:48,115 --> 00:07:50,950
และได้สัมภาษณ์ผู้คนที่ได้เผชิญกับมัน

184
00:07:50,950 --> 00:07:53,981
ผมพบว่ามีผู้คนที่ดูเหมือนว่า

185
00:07:53,981 --> 00:07:55,686
ผิวเผินแล้วมีอาการที่ดูคล้าย

186
00:07:55,686 --> 00:07:57,748
หดหู่อย่างอ่อนๆ

187
00:07:57,748 --> 00:08:01,195
แต่อย่างไรก็ดีเขาก็เป็นผู้ที่ไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิง
เพราะอาการดังกล่าว

188
00:08:01,195 --> 00:08:03,053
และมีคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนมีอาการ

189
00:08:03,053 --> 00:08:04,365
อย่างที่พวกเขาพูดถึงมัน

190
00:08:04,365 --> 00:08:06,616
ว่าเป็นการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

191
00:08:06,616 --> 00:08:09,431
แต่อย่างไรก็ดีคนเหล่านั้นมีชีวิตที่ดีอยู่ในช่องแบ่ง

192
00:08:09,431 --> 00:08:11,586
ระหว่างอาการซึมเศร้าของพวกเขาเอง

193
00:08:11,586 --> 00:08:14,271
ผมจึงออกค้นหาว่าอะไร

194
00:08:14,271 --> 00:08:15,874
ที่ทำให้บางคน

195
00:08:15,874 --> 00:08:18,127
สามารถปรับตัวได้มากกว่าคนอื่น

196
00:08:18,127 --> 00:08:19,686
อะไรคือกลไก

197
00:08:19,686 --> 00:08:21,530
ที่ทำให้ผู้คนเอาตัวรอดมาได้

198
00:08:21,530 --> 00:08:24,699
ผมเลยออกไปสัมภาษณ์ใครต่อใคร

199
00:08:24,699 --> 00:08:26,874
ที่ทนทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า

200
00:08:26,874 --> 00:08:28,825
หนึ่งในคนแรกๆ ที่ผมได้สัมภาษณ์

201
00:08:28,825 --> 00:08:30,706
อธิบายโรคซึมเศร้า

202
00:08:30,706 --> 00:08:33,967
ว่าเป็นเหมือนการตายอย่างช้าๆ

203
00:08:33,967 --> 00:08:36,091
ซึ่งก็ดีที่ผมได้ยินอย่างนั้นเสียตั้งแต่เนิ่นๆ

204
00:08:36,091 --> 00:08:37,457
เพราะมันเตือนผมว่า

205
00:08:37,457 --> 00:08:39,456
การตายอย่างช้าๆ นั้น

206
00:08:39,456 --> 00:08:41,491
สามารถนำไปสู่การตายจริงๆ ได้

207
00:08:41,491 --> 00:08:43,495
จึงเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก

208
00:08:43,495 --> 00:08:46,154
มันเป็นความพิการที่เกิดขึ้นทั่วโลกเป็นอันดับต้นๆ

209
00:08:46,154 --> 00:08:49,184
และมีคนตายเพราะมันทุกๆ วัน

210
00:08:49,184 --> 00:08:50,953
หนึ่งในคนที่ผมได้คุยด้วย

211
00:08:50,953 --> 00:08:52,927
ตอนที่ผมพยายามทำความเข้าใจเรื่องนี้

212
00:08:52,927 --> 00:08:54,595
คือเพื่อนรักของผม

213
00:08:54,595 --> 00:08:56,613
คนที่ผมรู้จักมาเป็นเวลาหลายปี

214
00:08:56,613 --> 00:08:59,155
และมีอาการทางจิตแบบเฉียบพลัน

215
00:08:59,155 --> 00:09:01,059
ตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียนในวิทยาลัย

216
00:09:01,059 --> 00:09:04,115
จนดิ่งเข้าสู่อาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

217
00:09:04,115 --> 00:09:05,541
เธอมีอาการของโรคอารมณ์สองขั้ว

218
00:09:05,541 --> 00:09:08,184
หรือโรคอารมณ์แปรปรวน ดังเช่นที่รู้จักกันในตอนนั้น

219
00:09:08,184 --> 00:09:10,228
แต่เธอก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี

220
00:09:10,228 --> 00:09:11,936
เป็นเวลาหลายปีด้วยการใช้ยาลิเทียม

221
00:09:11,936 --> 00:09:13,311
จนในที่สุด

222
00:09:13,311 --> 00:09:15,271
เธอก็เลิกใช้ลิเทียม

223
00:09:15,271 --> 00:09:17,106
เพื่อดูว่าจะเป็นอย่างไรหากไม่ใช้มัน

224
00:09:17,106 --> 00:09:19,081
แล้วเธอก็ต้องเผชิญกับอาการทางจิตอีกครั้ง

225
00:09:19,081 --> 00:09:21,419
ก่อนที่จะเข้าสู่อาการซึมเศร้าขั้นเลวร้ายที่สุด

226
00:09:21,419 --> 00:09:23,291
เท่าที่ผมเคยเห็น

227
00:09:23,291 --> 00:09:26,306
คือเธอนั่งอยู่ในอพาร์ทเมนต์ของพ่อแม่

228
00:09:26,306 --> 00:09:29,383
ตัวแข็งทื่อ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

229
00:09:29,383 --> 00:09:31,865
วันแล้ววันเล่า

230
00:09:31,865 --> 00:09:35,082
และเมื่อผมสัมภาษณ์เธอเกี่ยวกับ
ประสบการณ์นั้นในหลายปีต่อมา--

231
00:09:35,082 --> 00:09:38,413
เธอเป็นนักกวีและนักจิตบำบัดชื่อว่า แม็กกี้ รอบบิ้น

232
00:09:38,413 --> 00:09:41,646
ตอนที่ผมสัมภาษณ์ เธอบอกว่า

233
00:09:41,646 --> 00:09:45,030
"ฉันเอาแต่ร้องเพลง "ดอกไม้หายไปไหน"

234
00:09:45,030 --> 00:09:48,240
ซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อรักษาสติไว้

235
00:09:48,240 --> 00:09:51,375
ฉันร้องเพลงเพื่อกลบเสียงในใจที่บอกว่า

236
00:09:51,375 --> 00:09:55,865
'เธอเป็นคนไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ

237
00:09:55,865 --> 00:09:58,691
เธอไม่ควรค่าแม้จะมีชีวิตอยู่'

238
00:09:58,691 --> 00:10:00,869
และนั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันเริ่มคิดอย่างจริงจัง

239
00:10:00,869 --> 00:10:03,082
ถึงการฆ่าตัวตาย"

240
00:10:03,082 --> 00:10:04,990
คุณไม่ทันคิดเมื่อตกอยู่ในอาการซึมเศร้า

241
00:10:04,990 --> 00:10:07,127
ว่าคุณกำลังสวมผ้าคลุมหน้าสีเทา

242
00:10:07,127 --> 00:10:09,107
และกำลังมองโลกผ่านความหมอก

243
00:10:09,107 --> 00:10:11,001
ของอารมณ์แย่ๆ

244
00:10:11,001 --> 00:10:13,721
คุณคิดว่าผ้าคลุมหน้าถูกดึงออกไป

245
00:10:13,721 --> 00:10:15,643
เป็นผ้าคลุมหน้าแห่งความสุข

246
00:10:15,643 --> 00:10:18,067
และคุณกำลังมองเห็นสิ่งที่แท้จริง

247
00:10:18,067 --> 00:10:21,031
มันเป็นเรื่องง่ายกว่าที่จะช่วยผู้ป่วยจิตเภทที่คิด

248
00:10:21,031 --> 00:10:22,842
ว่ามีบางอย่างแปลกปลอมอยู่ในตัวของพวกเขา

249
00:10:22,842 --> 00:10:25,029
ที่จะต้องถูกขับไล่ออกไป

250
00:10:25,029 --> 00:10:27,193
แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ที่ซึมเศร้า

251
00:10:27,193 --> 00:10:31,040
เพราะเราเชื่อว่าเรามองเห็นความจริง

252
00:10:31,040 --> 00:10:33,987
แต่ความจริงนั้นลวงหลอก

253
00:10:33,987 --> 00:10:35,985
ผมเกิดหมกมุ่นกับประโยคที่ว่า:

254
00:10:35,985 --> 00:10:38,360
"แต่ความจริงนั้นลวงหลอก"

255
00:10:38,360 --> 00:10:40,813
และผมก็ค้นพบ ขณะที่ผมพูดคุยกันคนที่เป็นโรคซึมเศร้า

256
00:10:40,813 --> 00:10:43,495
ว่าพวกเขามีอาการประสาทหลอนต่างๆ

257
00:10:43,495 --> 00:10:45,162
ผู้คนจะพูดว่า "ไม่มีใครรักฉัน"

258
00:10:45,162 --> 00:10:46,813
และคุณก็พูดว่า "ฉันรักคุณ

259
00:10:46,813 --> 00:10:49,335
ภรรยาคุณก็รักคุณ มารดาคุณก็รักคุณ"

260
00:10:49,335 --> 00:10:51,258
คุณสามารถตอบมันได้ในเกือบทันที

261
00:10:51,258 --> 00:10:52,923
อย่างน้อยก็สำหรับคนส่วนใหญ่

262
00:10:52,923 --> 00:10:55,190
แต่ผู้คนที่ตกอยู่ในอาการซึมเศร้าจะพูดว่า

263
00:10:55,190 --> 00:10:56,895
"ไม่ว่าเราจะทำอย่างไร

264
00:10:56,895 --> 00:10:59,168
สุดท้ายแล้วเราก็ต้องตายในที่สุด"

265
00:10:59,168 --> 00:11:01,371
หรือไม่พวกเขาก็จะพูดว่า "มันไม่มีความผูกพันที่แท้จริง

266
00:11:01,371 --> 00:11:03,024
ระหว่างคนสองคน

267
00:11:03,024 --> 00:11:05,600
เราต่างคนต่างติดอยู่ในร่างกายของตัวเอง"

268
00:11:05,600 --> 00:11:07,449
นั่นทำให้คุณจำเป็นต้องพูดว่า

269
00:11:07,449 --> 00:11:08,770
นั่นก็จริง

270
00:11:08,770 --> 00:11:10,588
แต่ผมคิดว่าตอนนี้เราควรตั้งใจคิด

271
00:11:10,588 --> 00:11:12,484
ว่าจะกินอะไรเป็นอาหารเช้ากันดี"

272
00:11:12,484 --> 00:11:14,669
(เสียงหัวเราะ)

273
00:11:14,669 --> 00:11:16,338
ก็บ่อยไป

274
00:11:16,338 --> 00:11:19,234
ที่การแสดงออกของพวกเขาไม่ใช่อาการเจ็บป่วย 
แต่เป็นความเข้าใจตนเอง

275
00:11:19,234 --> 00:11:21,891
และสิ่งที่ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

276
00:11:21,891 --> 00:11:24,825
ก็คือพวกเราส่วนใหญ่รู้จักคำถามเหล่านั้น

277
00:11:24,825 --> 00:11:27,115
และมันก็ไม่ได้กวนใจอะไรมากมาย

278
00:11:27,115 --> 00:11:29,274
มีการงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่ผมชอบเป็นพิเศษ

279
00:11:29,274 --> 00:11:30,954
ที่ให้กลุ่มคนที่เป็นโรคซึมเศร้า

280
00:11:30,954 --> 00:11:32,855
และกลุ่มคนที่ไม่ได้เป็น

281
00:11:32,855 --> 00:11:35,478
เล่นวีดีโอเกมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

282
00:11:35,478 --> 00:11:37,291
เมื่อครบหนึ่งชั่วโมง

283
00:11:37,291 --> 00:11:38,942
พวกเขาถูกถามว่ามีสัตว์ประหลาดกี่ตัว

284
00:11:38,942 --> 00:11:40,806
ที่พวกเขาคิดว่าจัดการได้

285
00:11:40,806 --> 00:11:43,018
กลุ่มคนที่เป็นโรคซึมเศร้าดูจะตอบได้แม่นยำ

286
00:11:43,018 --> 00:11:45,076
ในช่วงประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์

287
00:11:45,076 --> 00:11:46,547
ขณะที่คนที่ไม่ได้เป็น

288
00:11:46,547 --> 00:11:50,092
เดามากกว่าความจริงถึง 15 ถึง 20 เท่า

289
00:11:50,092 --> 00:11:51,834
ว่าสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ--(เสียงหัวเราะ)--

290
00:11:51,834 --> 00:11:55,945
ถูกพวกเขาจัดการ

291
00:11:55,945 --> 00:11:59,011
ผู้คนมากมายพูดว่า 
ตอนที่ผมเลือกเขียนเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าของผม

292
00:11:59,011 --> 00:12:00,780
มันต้องเป็นเรื่องยากมากๆ

293
00:12:00,780 --> 00:12:03,904
ที่จะออกมาเปิดเผย และยอมให้คนอื่นรู้

294
00:12:03,904 --> 00:12:06,104
พวกเขาถามผมว่า "คนอื่นๆ พูดกับคุณแปลกไปบ้างไหม"

295
00:12:06,104 --> 00:12:08,176
และผมก็บอกว่า "ใช่แล้ว คนอื่นพูดกับผมแปลกไป

296
00:12:08,176 --> 00:12:10,090
พวกเขาพูดกับผมในเรื่องที่ต่างออกไป

297
00:12:10,090 --> 00:12:12,880
พวกเขาเริ่มเล่าให้ผมฟังถึงประสบการณ์ของพวกเขา

298
00:12:12,880 --> 00:12:14,715
หรือพี่สาวของพวกเขา

299
00:12:14,715 --> 00:12:16,489
หรือเพื่อนของพวกเขา

300
00:12:16,489 --> 00:12:18,781
สิ่งต่างๆ แปลกไปเพราะตอนนี้ผมรู้แล้ว

301
00:12:18,781 --> 00:12:21,462
ว่าโรคซึมเศร้าเป็นความลับของครอบครัว

302
00:12:21,462 --> 00:12:23,539
ที่ทุกคนเป็น

303
00:12:23,539 --> 00:12:27,167
ผมไปร่วมการประชุมเมื่อหลายปีก่อน

304
00:12:27,167 --> 00:12:29,820
ในวันศุกร์ของช่วงการประชุมสามวัน

305
00:12:29,820 --> 00:12:32,711
หนึ่งในผู้เข้าร่วมการประชุมพาผมหลบออกมาด้านข้าง
แล้วบอกว่า

306
00:12:32,711 --> 00:12:36,116
"ฉันกำลังทรมานจากโรคซึมเศร้าและ

307
00:12:36,116 --> 00:12:38,885
ฉันรู้สึกอายนิดหน่อยเกี่ยวกับมัน

308
00:12:38,885 --> 00:12:40,988
แต่ฉันก็กำลังกินยานี้อยู่

309
00:12:40,988 --> 00:12:43,936
และอยากรู้ว่าคุณคิดว่าอย่างไร"

310
00:12:43,936 --> 00:12:46,770
และผมก็พยายามให้คำแนะนำอย่างดีที่สุด
เท่าที่ผมทำได้

311
00:12:46,770 --> 00:12:48,490
แล้วเธอก็พูดว่า "คุณรู้ไหม

312
00:12:48,490 --> 00:12:51,281
ว่าสามีของฉันคงไม่มีวันเข้าใจ

313
00:12:51,281 --> 00:12:53,854
เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ไม่มีวันเข้าใจเรื่องแบบนี้

314
00:12:53,854 --> 00:12:56,721
ฉันก็เลย เอาเป็นว่า เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเราเท่านั้นนะ"

315
00:12:56,721 --> 00:12:58,507
แล้วผมก็บอกว่า "ครับ ได้เลย"

316
00:12:58,507 --> 00:13:00,616
พอถึงวันอาทิตย์ของการประชุมเดียวกันนั้น

317
00:13:00,616 --> 00:13:03,660
สามีของเธอก็พาผมหลบออกข้างๆ (เสียงหัวเราะ)

318
00:13:03,660 --> 00:13:05,354
แล้วบอกว่า "ภรรยาของผมคงไม่คิด

319
00:13:05,354 --> 00:13:07,789
ว่าผมเป็นลูกผู้ชายสักเท่าไรถ้าเธอรู้

320
00:13:07,789 --> 00:13:10,255
แต่ผมต้องเผชิญกับโรคซึมเศร้า

321
00:13:10,255 --> 00:13:11,609
และผมก็กินยาอยู่

322
00:13:11,609 --> 00:13:14,114
และผมสงสัยว่าคุณคิดว่าอย่างไร"

323
00:13:14,114 --> 00:13:15,537
พวกเขาต่างซ่อน

324
00:13:15,537 --> 00:13:17,752
ยาชนิดเดียวกันไว้คนละที่

325
00:13:17,752 --> 00:13:20,397
ในห้องนอนเดียวกัน

326
00:13:20,397 --> 00:13:22,418
แล้วผมก็บอกว่า ผมคิดว่า

327
00:13:22,418 --> 00:13:24,102
การคุยกันระหว่างคู่แต่งงาน

328
00:13:24,102 --> 00:13:26,116
น่าจะช่วยแก้ปัญหาของพวกเขาได้

329
00:13:26,116 --> 00:13:30,307
(เสียงหัวเราะ)

330
00:13:30,307 --> 00:13:31,962
แต่ผมก็ยังคงตะลึง

331
00:13:31,962 --> 00:13:33,768
กับธรรมชาติอันยากเข็ญ

332
00:13:33,768 --> 00:13:36,141
ของการมีความลับร่วมกัน

333
00:13:36,141 --> 00:13:38,026
โรคซึมเศร้านั้นช่างน่าเหนื่อยหน่าย

334
00:13:38,026 --> 00:13:40,794
มันใช้เวลาและพลังงานของคุณมากมาย

335
00:13:40,794 --> 00:13:42,298
และยังต้องไม่พูดถึงมัน

336
00:13:42,298 --> 00:13:45,029
มันยิ่งทำให้โรคซึมเศร้าย่ำแย่ลงอีก

337
00:13:45,029 --> 00:13:46,762
และผมก็เริ่มคิดถึงหนทางทั้งหลาย

338
00:13:46,762 --> 00:13:48,728
ที่ผู้คนใช้ทำให้ตัวเองดีขึ้น

339
00:13:48,728 --> 00:13:51,167
ผมเริ่มต้นด้วยการรักษาแบบดั้งเดิม

340
00:13:51,167 --> 00:13:53,539
ผมคิดว่ามันมีการบำบัดบางประเภทที่ได้ผล

341
00:13:53,539 --> 00:13:55,348
เป็นที่แน่ชัดว่าพวกมันคือ --

342
00:13:55,348 --> 00:13:56,992
การใช้ยารักษา

343
00:13:56,992 --> 00:13:58,468
การบำบัดทางจิตบางอย่าง

344
00:13:58,468 --> 00:14:00,913
อาจเป็นการรักษาด้วยการกระตุ้นด้วยไฟฟ้า

345
00:14:00,913 --> 00:14:03,588
และอย่างอื่นที่ดูไม่เข้าท่า

346
00:14:03,588 --> 00:14:05,420
แต่แล้วผมก็ค้นพบอะไรบางอย่าง

347
00:14:05,420 --> 00:14:07,172
ถ้าคุณเป็นมะเร็งสมอง

348
00:14:07,172 --> 00:14:08,644
และคุณพูดว่าการยืนตีลังกา

349
00:14:08,644 --> 00:14:11,639
เป็นเวลา 20 นาทีทุกๆ เช้า ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

350
00:14:11,639 --> 00:14:13,153
มันก็อาจทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

351
00:14:13,153 --> 00:14:14,741
แต่คุณก็ยังคงเป็นมะเร็งสมอง

352
00:14:14,741 --> 00:14:17,030
และคุณอาจจะยังตายได้เพราะมัน

353
00:14:17,030 --> 00:14:19,542
แต่ถ้าคุณบอกว่า คุณเป็นโรคซึมเศร้า

354
00:14:19,542 --> 00:14:21,647
และการยืนตีลังกาเป็นเวลา 20 นาทีทุกๆ วัน

355
00:14:21,647 --> 00:14:24,131
ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นมันก็ได้ผล

356
00:14:24,131 --> 00:14:26,491
เพราะว่าโรคซึมเศร้านั้นเป็นการเจ็บป่วยของความรู้สึก

357
00:14:26,491 --> 00:14:28,100
และถ้าคุณรู้สึกดีขึ้น

358
00:14:28,100 --> 00:14:30,930
ก็แสดงว่าคุณไม่ซึมเศร้าอีกต่อไปแล้ว

359
00:14:30,930 --> 00:14:32,963
นั่นทำให้ผมมีความต้านทานมากขึ้นมาก

360
00:14:32,963 --> 00:14:35,888
ต่อโลกกว้างใหญ่ของการรักษาทางเลือก

361
00:14:35,888 --> 00:14:38,272
และผมได้รับจดหมายเป็นร้อยๆ ฉบับ

362
00:14:38,272 --> 00:14:40,788
จากคนที่เขียนถึงผมเพื่อเล่าว่า
อะไรที่พวกเขาทำแล้วได้ผล

363
00:14:40,788 --> 00:14:42,989
บางคนถามผมตอนอยู่หลังเวทีวันนี้

364
00:14:42,989 --> 00:14:44,452
เกี่ยวกับยารักษา

365
00:14:44,452 --> 00:14:46,917
จดหมายที่ผมชอบเป็นพิเศษ

366
00:14:46,917 --> 00:14:48,391
คือฉบับที่มาจากผู้หญิงคนหนึ่ง

367
00:14:48,391 --> 00:14:50,598
เธอเขียนและเล่าว่าเธอได้ลองบำบัดก็แล้ว

368
00:14:50,598 --> 00:14:52,985
เธอลองใช้ยาก็แล้ว
เธอลองแล้วเกือบทุกอย่าง

369
00:14:52,985 --> 00:14:55,822
และเธอก็พบทางแก้ปัญหา
และหวังว่าผมจะประกาศให้โลกรู้

370
00:14:55,822 --> 00:14:59,634
ว่ามันคือการทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จากด้าย

371
00:14:59,634 --> 00:15:02,633
(เสียงหัวเราะ)

372
00:15:02,633 --> 00:15:06,157
เธอส่งบางชิ้นให้ผมด้วย (เสียงหัวเราะ)

373
00:15:06,157 --> 00:15:09,845
แต่ว่าผมก็ไม่ได้สวมมันอยู่ในตอนนี้

374
00:15:09,845 --> 00:15:12,360
ผมแนะนำเธอว่า เธอน่าจะลองดู

375
00:15:12,360 --> 00:15:16,408
การวินัจฉัยเกี่ยวกับโรคย้ำคิดย้ำทำดูบ้าง

376
00:15:16,408 --> 00:15:19,536
และกระนั้น เมื่อผมกลับไปมองดู
การรักษาทางเลือกต่างๆ

377
00:15:19,536 --> 00:15:22,444
ผมก็ได้รับรู้เกี่ยวกับมุมมองของการรักษาแบบอื่น

378
00:15:22,444 --> 00:15:25,347
ผมได้เห็นการไล่ผีของชนเผ่าในซีเนกัล

379
00:15:25,347 --> 00:15:27,360
ซึ่งใช้เลือดแกะจำนวนมาก

380
00:15:27,360 --> 00:15:29,422
ซึ่งผมจะไม่เล่าถึงรายละเอียดในตอนนี้

381
00:15:29,422 --> 00:15:31,422
แต่ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ตอนที่ผมอยู่ที่รวันดา

382
00:15:31,422 --> 00:15:33,180
ทำงานในโครงการอื่น

383
00:15:33,180 --> 00:15:35,976
แล้วก็บังเอิญเล่าประสบการณ์ของผมให้บางคนฟัง

384
00:15:35,976 --> 00:15:37,736
และเขาก็พูดว่า "คุณรู้ไหม

385
00:15:37,736 --> 00:15:39,556
นั้นมันแอฟริกาตะวันตก และเราอยู่ในแอฟริกาตะวันออก

386
00:15:39,556 --> 00:15:41,390
และพิธีกรรมของเราก็ต่างกันอย่างมาก

387
00:15:41,390 --> 00:15:43,403
แต่เราก็มีพิธีกรรมที่มีบางอย่าง

388
00:15:43,403 --> 00:15:45,390
เหมือนกับที่คุณเล่าให้ฟัง"

389
00:15:45,390 --> 00:15:47,053
แล้วผมก็พูดว่า "โอ้" และเขาก็พูดว่า 
"ใช่แล้ว" เขาบอกว่า

390
00:15:47,053 --> 00:15:49,695
"แต่เรามีปัญหามากมายกับนักสุขภาพจิตจากตะวันตก

391
00:15:49,695 --> 00:15:52,452
โดยเฉพาะพวกที่มาหลังจากการสังหารหมู่"

392
00:15:52,452 --> 00:15:54,779
และผมก็พูดว่า "คุณมีปัญหาแบบไหนกัน"

393
00:15:54,779 --> 00:15:56,325
และเขาก็บอกว่า "ก็

394
00:15:56,325 --> 00:15:58,989
พวกเขาทำสิ่งแปลกๆ

395
00:15:58,989 --> 00:16:00,874
เขาไม่ให้ผู้คนออกไปเจอแสงแดด

396
00:16:00,874 --> 00:16:02,574
ที่ๆ ทำให้คุณเริ่มรู้สึกดีขึ้น

397
00:16:02,574 --> 00:16:05,668
เขาไม่ใช้การตีกลองและดนตรี เพื่อทำให้เลือดสูบฉีด

398
00:16:05,668 --> 00:16:07,510
เขาไม่ได้เอาชุมชนทั้งหมดเข้ามาใช้

399
00:16:07,510 --> 00:16:09,285
พวกเขาไม่ได้ขับไล่อาการซึมเศร้า

400
00:16:09,285 --> 00:16:10,718
เหมือนว่ามันเป็นวิญญาณร้ายเข้าสิง

401
00:16:10,718 --> 00:16:13,349
แต่พวกเขากลับพาผู้คน

402
00:16:13,349 --> 00:16:15,977
ครั้งละคนเข้าไปในห้องแคบๆ

403
00:16:15,977 --> 00:16:17,320
แล้วก็ให้เขาพูดเป็นชั่วโมงๆ

404
00:16:17,320 --> 00:16:19,550
เกี่ยวกับเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา"

405
00:16:19,550 --> 00:16:25,010
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

406
00:16:25,010 --> 00:16:27,372
เขาบอกว่า "เราคงต้องขอให้พวกเขาไปให้พ้นซะ"

407
00:16:27,372 --> 00:16:30,429
(เสียงหัวเราะ)

408
00:16:30,429 --> 00:16:32,873
เอาล่ะ ที่อีกด้านหนึ่งของการรักษาแบบทางเลือก

409
00:16:32,873 --> 00:16:34,908
ผมจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับแฟรงค์ รุสซาคอฟ

410
00:16:34,908 --> 00:16:37,961
แฟรงค์ รุสซาคอฟเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง

411
00:16:37,961 --> 00:16:40,876
บางทีอาจถึงขนาดที่ผมไม่เคยเห็นใครเป็นมาก่อน

412
00:16:40,876 --> 00:16:42,869
เขาซึมเศร้าอย่างต่อเนื่อง

413
00:16:42,869 --> 00:16:45,010
ตอนที่ผมพบ เขาอยู่ในจุดที่ซึ่ง

414
00:16:45,010 --> 00:16:48,168
ต้องเข้ารับการรักษาด้วยการช็อตไฟฟ้าทุกๆ เดือน

415
00:16:48,168 --> 00:16:50,743
เขาก็จะรู้สึกมึนงงอยู่ราวสัปดาห์

416
00:16:50,743 --> 00:16:52,546
จากนั้นก็จะรู้สึกเป็นปกติอยู่ได้อีกสัปดาห์

417
00:16:52,546 --> 00:16:54,246
แล้วก็เริ่มรู้สึกดิ่งเหวในสัปดาห์ถัดมา

418
00:16:54,246 --> 00:16:56,931
แล้วเขาก็จะเข้ารับการรักษาด้วยการช็อตไฟฟ้าอีกครั้ง

419
00:16:56,931 --> 00:16:58,346
และเขาก็บอกกับผมตอนที่พบกันว่า

420
00:16:58,346 --> 00:17:00,898
"มันเกินจะทน ที่จะต้องเป็นแบบนี้

421
00:17:00,898 --> 00:17:02,405
ผมทนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้

422
00:17:02,405 --> 00:17:04,669
และผมจะต้องหาทางให้ได้ว่าจะจบมันได้อย่างไร

423
00:17:04,669 --> 00:17:06,226
ถ้าผมไม่รู้สึกดีขึ้น

424
00:17:06,226 --> 00:17:08,934
แต่" เขาบอกกับผมว่า "ผมได้ยินเกี่ยวกับวิธีการ

425
00:17:08,934 --> 00:17:11,157
ที่แมส เจเนอรัล สำหรับขั้นตอนที่เรียกว่า

426
00:17:11,157 --> 00:17:13,183
ซิงกูโลโตมี่ (cingulotomy) ซึ่งเป็นการผ่าตัดสมอง

427
00:17:13,183 --> 00:17:15,754
และผมคิดว่าผมจะลองดู"

428
00:17:15,754 --> 00:17:17,708
แล้วผมจำได้ว่า ณ จุดนั้นผมรู้สึกประหลาดใจ

429
00:17:17,708 --> 00:17:19,008
ที่รู้ว่ามีใครบางคน

430
00:17:19,008 --> 00:17:22,229
ที่มีประสบการณ์เลวร้ายมากมาย

431
00:17:22,229 --> 00:17:24,088
และรับการรักษามามากมายหลายอย่าง

432
00:17:24,088 --> 00:17:27,210
ยังคงมีความคิดในแง่บวกฝังอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขา

433
00:17:27,210 --> 00:17:29,760
ที่จะพาเขาไปพบความคิดในแง่บวกอื่นๆ ต่อไป

434
00:17:29,760 --> 00:17:31,940
แล้วเขาก็เข้ารับการผ่าตัดสมอง

435
00:17:31,940 --> 00:17:33,981
และมันก็ประสบผลสำเร็จอย่างเหลือเชื่อ

436
00:17:33,981 --> 00:17:35,474
ตอนนี้เขาเป็นเพื่อนของผม

437
00:17:35,474 --> 00:17:38,966
เขามีภรรยาที่งดงามและลูกๆ ที่น่ารักอีกสองคน

438
00:17:38,966 --> 00:17:41,915
เขาเขียนจดหมายถึงผมในวันคริสต์มาสหลังจากการผ่าตัด

439
00:17:41,915 --> 00:17:43,104
และบอกว่า

440
00:17:43,104 --> 00:17:45,511
"พ่อของผมส่งของขวัญมาให้สองชิ้น

441
00:17:45,511 --> 00:17:48,113
ชิ้นแรกเป็นถาดใส่แผนซีดีอัตโนมัติ
จากเดอะชาร์ปเปอร์อิมเมจ

442
00:17:48,113 --> 00:17:49,534
ที่ผมไม่ได้ต้องการเท่าไหร่

443
00:17:49,534 --> 00:17:51,631
แต่ผมรู้ว่าพ่อให้มาเพื่อแสดงความยินดี

444
00:17:51,631 --> 00:17:53,359
ที่ผมอยู่ได้ด้วยตัวเอง

445
00:17:53,359 --> 00:17:55,406
ได้ทำงานที่ผมน่าจะชอบ

446
00:17:55,406 --> 00:17:56,967
และของขวัญอีกชิ้นหนึ่ง

447
00:17:56,967 --> 00:17:58,543
ก็คือรูปถ่ายของย่า

448
00:17:58,543 --> 00:18:00,795
ซึ่งฆ่าตัวตาย

449
00:18:00,795 --> 00:18:03,730
ขณะที่ผมกำลังแกะห่อมันออก ผมเริ่มร้องไห้

450
00:18:03,730 --> 00:18:05,610
ตอนนั้นแม่ผมก็เข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า

451
00:18:05,610 --> 00:18:08,925
'นี่ลูกกำลังร้องไห้เพราะญาติที่ไม่เคยรู้จักอย่างนั้นหรือ'

452
00:18:08,925 --> 00:18:13,013
และผมก็บอกว่า 'ย่าของผมเป็นโรคเดียวกับผม'

453
00:18:13,013 --> 00:18:15,594
ผมกำลังร้องไห้ตอนที่เขียนถึงคุณ

454
00:18:15,594 --> 00:18:19,189
ไม่ใช่ว่าผมเศร้า แต่ผมรู้สึกตื้นตัน

455
00:18:19,189 --> 00:18:21,410
ผมคิดว่า เพราะว่าผมเกือบจะฆ่าตัวตาย

456
00:18:21,410 --> 00:18:23,113
แต่ครอบครัวของผมทำให้ผมอยู่ต่อได้

457
00:18:23,113 --> 00:18:24,862
เช่นเดียวกับกับหมอทั้งหลาย

458
00:18:24,862 --> 00:18:26,716
แล้วผมก็ได้รับการผ่าตัด

459
00:18:26,716 --> 00:18:29,531
ผมมีชีวิตอยู่และรู้สึกซึ้งในบุญคุณ

460
00:18:29,531 --> 00:18:31,791
เรามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม

461
00:18:31,791 --> 00:18:35,670
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รู้สึกแบบนี้เสมอไป"

462
00:18:35,670 --> 00:18:37,567
ผมตื่นตะลึงด้วยความจริงที่ว่า โรคซึมเศร้า

463
00:18:37,567 --> 00:18:39,292
ถูกเข้าใจกันทั่วไปว่าเป็น

464
00:18:39,292 --> 00:18:42,829
เรื่องของชนชั้นกลางตะวันตกสมัยใหม่

465
00:18:42,829 --> 00:18:44,981
แล้วผมก็ลงไปค้นดูว่ามันได้รับการจัดการอย่างไร

466
00:18:44,981 --> 00:18:46,984
ในแง่มุมอื่นๆ ทั้งหลาย

467
00:18:46,984 --> 00:18:49,103
และสิ่งหนึ่งที่ผมสนใจที่สุด

468
00:18:49,103 --> 00:18:50,893
ก็คือโรคซึมเศร้าในหมู่คนยากจน

469
00:18:50,893 --> 00:18:52,674
ผมก็เลยออกไปแล้วพยายามมองดู

470
00:18:52,674 --> 00:18:55,254
ว่าเขาทำอย่างไรกับคนยากจนที่เป็นโรคซึมเศร้า

471
00:18:55,254 --> 00:18:57,412
และสิ่งที่ผมค้นพบก็คือ คนยากจน

472
00:18:57,412 --> 00:18:59,969
ส่วนใหญ่ไม่ได้รับการรักษาสำหรับโรคซึมเศร้า

473
00:18:59,969 --> 00:19:02,888
โรคซึมเศร้าเป็นผลของความอ่อนแอทางพันธุกรรม

474
00:19:02,888 --> 00:19:06,046
ซึ่งคาดว่ามีการกระจายตัวอย่างสม่ำเสมอในหมู่ประชากร

475
00:19:06,046 --> 00:19:07,999
และก่อให้เกิดผลตามมา

476
00:19:07,999 --> 00:19:09,902
ซึ่งดูเหมือนจะยิ่งรุนแรง

477
00:19:09,902 --> 00:19:11,777
ในหมู่คนที่ยากจน

478
00:19:11,777 --> 00:19:14,204
และมันก็กลายเป็นว่าถ้าคุณมี

479
00:19:14,204 --> 00:19:16,344
ชีวิตที่ดีเหลือเกินแต่กลับรู้สึกไม่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา

480
00:19:16,344 --> 00:19:18,344
คุณคิดว่า "ทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนี้

481
00:19:18,344 --> 00:19:20,013
ฉันคงเป็นโรคซึมเศร้าแน่"

482
00:19:20,013 --> 00:19:21,936
แล้วคุณก็ออกไปหาวิธีรักษา

483
00:19:21,936 --> 00:19:24,029
แต่ถ้าคุณมีชีวิตที่เลวร้ายอย่างสุดๆ

484
00:19:24,029 --> 00:19:25,896
แล้วคุณก็รู้สึกไม่เป็นสุขอยู่ตลอด

485
00:19:25,896 --> 00:19:28,722
สิ่งที่คุณรู้สึก สอดคล้องกับชีวิตของคุณ

486
00:19:28,722 --> 00:19:30,446
มันก็เลยไม่ทำให้คุณคิดว่า

487
00:19:30,446 --> 00:19:32,229
"บางทีนี่อาจรักษาได้"

488
00:19:32,229 --> 00:19:35,365
เราจึงมีการระบาดของโรคซึมเศร้า

489
00:19:35,365 --> 00:19:38,278
ของผู้คนที่ยากจนในประเทศนี้

490
00:19:38,278 --> 00:19:40,790
ที่ไม่ได้รับการหยิบยกขึ้นมา
และไม่ได้รับการรักษา

491
00:19:40,790 --> 00:19:42,846
และไม่ได้ถูกกล่าวถึง

492
00:19:42,846 --> 00:19:45,046
ซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าในสังคม

493
00:19:45,046 --> 00:19:46,534
แล้วผมก็ได้เจอกับนักวิชาการ

494
00:19:46,534 --> 00:19:48,351
ที่กำลังทำโครงการวิจัย

495
00:19:48,351 --> 00:19:50,092
ในชุมชนแออัดนอกกรุงวอชิงตัน

496
00:19:50,092 --> 00:19:53,089
ที่มีการเลือกผู้หญิงที่เข้ามารับการรักษา
ด้วยปัญหาทางสุขภาพอย่างอื่น

497
00:19:53,089 --> 00:19:54,868
มาวินิจฉัยอาการซึ่งเศร้าของพวกเขา

498
00:19:54,868 --> 00:19:58,134
และบอกรักษาด้วยวิธีการในขั้นทดลอง
เป็นเวลาหกเดือน

499
00:19:58,134 --> 00:20:00,463
หนึ่งในนั้นคือ โลลลี เธอได้เข้ามา

500
00:20:00,463 --> 00:20:02,760
และนี่คือสิ่งที่เธอพูดในวันที่เธอเข้ามา

501
00:20:02,760 --> 00:20:06,155
เธอซึ่งเป็นผู้หญิงนะครับ และ

502
00:20:06,155 --> 00:20:08,247
มีลูกตั้งเจ็ดคน เธอบอกว่า

503
00:20:08,247 --> 00:20:10,898
"ฉันเคยทำงานแต่ก็ต้องลาออกเพราะว่า

504
00:20:10,898 --> 00:20:12,958
ฉันออกจากบ้านไม่ได้

505
00:20:12,958 --> 00:20:15,186
ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับลูก

506
00:20:15,186 --> 00:20:17,953
ในตอนเช้า ฉันแทบจะรอให้ลูกออกจากบ้านไม่ไหว

507
00:20:17,953 --> 00:20:20,943
เพื่อที่จะคลานกลับขึ้นเตียงนอน
แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

508
00:20:20,943 --> 00:20:22,589
เมื่อถึงบ่ายสามโมงเวลาที่เด็กกลับมาบ้าน

509
00:20:22,589 --> 00:20:24,390
มันมาถึงเร็วมาก"

510
00:20:24,390 --> 00:20:26,630
เธอบอกว่า "ฉันได้แต่กินยาแก้ปวดจำนวนมาก

511
00:20:26,630 --> 00:20:29,389
อะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ฉันนอนหลับได้นานขึ้น

512
00:20:29,389 --> 00:20:33,159
สามีของฉันบอกฉันซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า 
ฉันมันโง่ ฉันมันน่าเกลียด

513
00:20:33,159 --> 00:20:36,664
ฉันหวังว่าจะหยุดความเจ็บปวดได้"

514
00:20:36,664 --> 00:20:39,304
ครับ เธอก็ถูกนำเข้าสู่วิธีการทดลองนี้

515
00:20:39,304 --> 00:20:41,612
และเมื่อผมสัมภาษณ์เธออีกครั้งในอีกหกเดือนต่อมา

516
00:20:41,612 --> 00:20:46,019
เธอได้งานทำที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก

517
00:20:46,019 --> 00:20:49,824
สำหรับกองทัพเรือสหรัฐ 
เธอหย่าขาดจากสามีที่ทำร้ายจิตใจเธอ

518
00:20:49,824 --> 00:20:51,906
และเธอบอกกับผมว่า

519
00:20:51,906 --> 00:20:54,275
"ตอนนี้ลูกๆ ของฉันมีความสุขกว่าเดิมมาก

520
00:20:54,275 --> 00:20:56,252
เธอบอกว่า "บ้านใหม่ของฉันมีห้องๆ หนึ่ง

521
00:20:56,252 --> 00:20:58,860
สำหรับลูกชายและอีกห้องหนึ่งสำหรับลูกสาว

522
00:20:58,860 --> 00:21:01,399
แต่พอถึงกลางคืน พวกเขาทั้งหมดก็มาที่เตียงของฉัน

523
00:21:01,399 --> 00:21:04,011
ช่วยกันทำการบ้านและกิจกรรมอื่นๆ ด้วยกัน

524
00:21:04,011 --> 00:21:05,684
ลูกคนหนึ่งอยากเป็นนักบวช

525
00:21:05,684 --> 00:21:07,384
อีกคนอยากเป็นนักดับเพลิง

526
00:21:07,384 --> 00:21:10,350
ลูกสาวคนหนึ่งบอกว่าเธอจะเป็นทนายความ

527
00:21:10,350 --> 00:21:12,355
พวกเขาไม่ร้องไห้งอแงอย่างที่เคยเป็น

528
00:21:12,355 --> 00:21:14,913
ไม่ทะเลาะกันอย่างที่เคยทำ

529
00:21:14,913 --> 00:21:18,693
ทุกอย่างที่ฉันต้องการในตอนนี้ก็คือลูกๆ ของฉัน

530
00:21:18,693 --> 00:21:20,605
ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด

531
00:21:20,605 --> 00:21:25,798
เสื้อผ้าที่ฉันใส่ ความรู้สึกของฉัน สิ่งที่ฉันแสดงออก

532
00:21:25,798 --> 00:21:29,485
ฉันออกไปข้างนอกได้โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวอีก

533
00:21:29,485 --> 00:21:32,894
และฉันก็ไม่คิดว่าความรู้สึกเลวร้ายเหล่านั้นจะกลับมาอีก

534
00:21:32,894 --> 00:21:35,929
และถ้าไม่ใช่เพราะ ดร. มิแรนด้าและการทดลองนั้น

535
00:21:35,929 --> 00:21:39,546
ฉันก็คงจะยังคงอยู่บ้าน นอนคลุมโปงอยู่อย่างนั้น

536
00:21:39,546 --> 00:21:41,895
ถ้าหากฉันยังไม่ตายซะก่อน

537
00:21:41,895 --> 00:21:45,627
ฉันขอพระผู้เป็นเจ้าให้ส่งนางฟ้ามาช่วย

538
00:21:45,627 --> 00:21:49,957
และท่านก็ได้ยินคำสวดอ้อนวอนของฉัน"

539
00:21:49,959 --> 00:21:53,312
ผมประทับใจอย่างยิ่งกับประสบการณ์เหล่านี้

540
00:21:53,312 --> 00:21:55,851
และผมตัดสินใจว่าจะเขียนเกี่ยวกับมัน

541
00:21:55,851 --> 00:21:57,230
ไม่ใช่แค่ในหนังสือ ที่ผมกำลังทำอยู่

542
00:21:57,230 --> 00:21:58,541
แต่ในบทความด้วย

543
00:21:58,541 --> 00:22:00,862
แล้วผมก็ได้รับอนุญาตจากนิตยสารนิวยอร์คไทม์

544
00:22:00,862 --> 00:22:02,878
ให้เขียนเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าของคนยากจน

545
00:22:02,878 --> 00:22:04,494
ผมส่งเรื่องของผม

546
00:22:04,494 --> 00:22:06,090
แล้วบรรณาธิการก็เรียกผมไปบอกว่า

547
00:22:06,090 --> 00:22:07,800
"เราไม่สามารถตีพิมพ์เรื่องนี้ได้จริงๆ"

548
00:22:07,800 --> 00:22:09,550
และผมก็บอกว่า "ทำไมล่ะ"

549
00:22:09,550 --> 00:22:11,855
และเธอบอกว่า "มันแบบว่ายากที่จะเข้าถึง

550
00:22:11,855 --> 00:22:15,633
คนพวกนี้อยู่ระดับต่ำล่างสุดของสังคม

551
00:22:15,633 --> 00:22:17,337
แล้วพวกเขาก็ได้รับการรักษาแค่ไม่กี่เดือน

552
00:22:17,337 --> 00:22:19,969
และพวกเขาก็พร้อมที่จะบริหาร [บริษัท] มอแกน สแตนเลย์

553
00:22:19,969 --> 00:22:21,823
มันเหลือเชื่อเกินไป

554
00:22:21,823 --> 00:22:24,028
เธอบอกว่า "ฉันไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน"

555
00:22:24,028 --> 00:22:26,562
และผมก็พูดว่า "การที่คุณไม่เคยได้ยินถึงมันมาก่อน

556
00:22:26,562 --> 00:22:29,562
เป็นการบอกว่ามันเป็นข่าวใหม่"

557
00:22:29,562 --> 00:22:35,696
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

558
00:22:37,317 --> 00:22:39,811
"และคุณก็เป็นนิตยสารข่าว"

559
00:22:39,811 --> 00:22:41,793
และหลังจากต่อรองกันอีกพอสมควร

560
00:22:41,793 --> 00:22:43,034
พวกเขาก็เห็นด้วย

561
00:22:43,034 --> 00:22:44,649
แต่ผมก็คิดอย่างมากถึงสิ่งที่พวกเขาพูด

562
00:22:44,649 --> 00:22:46,944
ว่ามันเชื่อมโยงกันอย่างประหลาด

563
00:22:46,944 --> 00:22:49,086
กับความไม่พึงใจที่ผู้คนยังคงมีอยู่

564
00:22:49,086 --> 00:22:50,549
ต่อแนวคิดของการรักษา

565
00:22:50,549 --> 00:22:52,431
ความคิดที่บางที ถ้าเราออกไป

566
00:22:52,431 --> 00:22:55,127
และให้การรักษากับคนยากจนมากมายในชุมชน

567
00:22:55,127 --> 00:22:57,025
นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่ควรทำ

568
00:22:57,025 --> 00:22:58,667
เพราะว่าเราอาจจะสามารถเปลี่ยนพวกเขา

569
00:22:58,667 --> 00:23:00,700
เหมือนกับว่ามันมีศีลธรรมสำคัญที่ผิด

570
00:23:00,700 --> 00:23:02,489
อยู่รอบๆ ตัวเรา

571
00:23:02,489 --> 00:23:04,843
ที่ว่าการรักษาโรคซึมเศร้า

572
00:23:04,843 --> 00:23:07,142
การใช้ยาและอื่นๆ เป็นการลวงหลอก

573
00:23:07,142 --> 00:23:09,314
และมันไม่เป็นธรรมชาติ

574
00:23:09,314 --> 00:23:12,163
และผมคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดอย่างยิ่ง

575
00:23:12,163 --> 00:23:15,695
มันคงเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับฟันของมนุษย์ที่จะหลุดออก

576
00:23:15,695 --> 00:23:19,025
แต่ก็ไม่มีใครต่อต้านยาสีฟัน

577
00:23:19,025 --> 00:23:21,153
อย่างน้อยก็ในแวดวงของผม

578
00:23:21,153 --> 00:23:23,655
แล้วผู้คนก็บอกว่า "แต่ไม่ใช่ว่าโรคซึมเศร้า

579
00:23:23,655 --> 00:23:25,840
เป็นสิ่งหนึ่งที่เราทุกคนจะต้องเจอหรือไง

580
00:23:25,840 --> 00:23:27,581
ไม่ใช่ว่าเราวิวัฒนาการมาจนมีอาการซึมเศร้าหรอกหรือ

581
00:23:27,581 --> 00:23:29,488
มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของบุคลิกหรือ

582
00:23:29,488 --> 00:23:32,234
จนผมอยากบอกว่า อารมณ์นั้นแปรเปลี่ยนได้

583
00:23:32,234 --> 00:23:35,563
การที่เรารู้สึกโศกเศร้าและหวาดกลัว

584
00:23:35,563 --> 00:23:37,405
สนุกสนานและพึงพอใจ

585
00:23:37,405 --> 00:23:39,208
และความรู้สึกอื่นๆ ที่เรามี

586
00:23:39,208 --> 00:23:41,272
เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง

587
00:23:41,272 --> 00:23:44,319
และโรคซึมเศร้าส่วนใหญ่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น

588
00:23:44,319 --> 00:23:46,331
เมื่อระบบนั้นเสียหาย

589
00:23:46,331 --> 00:23:48,048
มันเป็นการปรับตัวที่ผิดพลาด

590
00:23:48,048 --> 00:23:49,620
ผู้คนต่างมาหาผมและบอกว่า

591
00:23:49,620 --> 00:23:52,388
"ผมคิดว่าถ้าผมทนต่อไปได้อีกสักปี

592
00:23:52,388 --> 00:23:54,464
ผมคิดว่าผมจะผ่านมันไปได้"

593
00:23:54,464 --> 00:23:56,767
และผมก็บอกพวกเขาตลอดเวลาว่า "คุณอาจผ่านมันไปได้

594
00:23:56,767 --> 00:23:59,476
แต่คุณก็ไม่มีทางที่จะมีอายุ 37 ได้อีกครั้ง

595
00:23:59,476 --> 00:24:02,026
ชีวิตนั้นสั้นนัก และนั่นมันทั้งปีเชียวนะ

596
00:24:02,026 --> 00:24:03,982
ที่คุณกำลังบอกว่าจะยอมเสียมันไป

597
00:24:03,982 --> 00:24:05,520
คิดให้ดีๆ"

598
00:24:05,520 --> 00:24:08,366
มันเป็นความอับจนอันแปลกประหลาดของภาษาอังกฤษ

599
00:24:08,366 --> 00:24:10,474
ที่จริงภาษาอื่นๆ ก็ด้วย

600
00:24:10,474 --> 00:24:12,692
ที่เราใช้คำๆ เดียวกัน คือ โรคซึมเศร้า

601
00:24:12,692 --> 00:24:14,497
เพื่ออธิบายความรู้สึกของเด็กๆ

602
00:24:14,497 --> 00:24:16,209
เมื่อฝนตกในวันเกิด

603
00:24:16,209 --> 00:24:18,737
และอธิบายว่าคนบางคนรู้สึกอย่างไร

604
00:24:18,737 --> 00:24:21,191
ในนาทีก่อนที่จะตัดสินใจฆ่าตัวตาย

605
00:24:21,191 --> 00:24:24,296
ผู้คนบอกกับผมว่า "นั่นไม่ใช่ความโศกเศร้าธรรมดา
ที่เป็นอย่างต่อเนื่องหรอกหรือ"

606
00:24:24,296 --> 00:24:27,440
และผมก็ตอบว่า ในแง่หนึ่งมันแค่ความโศกเศร้าทั่วไป

607
00:24:27,440 --> 00:24:29,640
มันมีความต่อเนื่องอยู่ส่วนหนึ่ง

608
00:24:29,640 --> 00:24:31,597
แต่ว่าในแง่เดียวกัน มันก็มีความต่อเนื่อง

609
00:24:31,597 --> 00:24:33,584
ระหว่างมีรั้วเหล็กนอกบ้าน

610
00:24:33,584 --> 00:24:35,261
ที่มีจุดที่ขึ้นสนิม

611
00:24:35,261 --> 00:24:38,007
ที่คุณต้องขัดออกและทาสีใหม่

612
00:24:38,007 --> 00:24:40,654
แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไม่อยู่บ้านนานถึง 100 ปี

613
00:24:40,654 --> 00:24:43,552
จนสนิมกัดกินจนเหลือแต่กอง

614
00:24:43,552 --> 00:24:44,786
ของฝุ่นสนิมสีส้ม

615
00:24:44,786 --> 00:24:46,959
และจุดฝุ่นสีส้มนี่แหละ

616
00:24:46,959 --> 00:24:48,748
ปัญหาฝุ่นสีส้มนี่เอง

617
00:24:48,748 --> 00:24:51,737
ที่เรากำลังพยายามให้ความสำคัญ

618
00:24:51,737 --> 00:24:53,977
ถึงตอนนี้พวกเขาก็พูดว่า

619
00:24:53,977 --> 00:24:56,708
"คุณแค่กินยานี้แล้วคุณก็จะมีความสุขอย่างนั้นรึ"

620
00:24:56,708 --> 00:24:58,594
ผมไม่นะ

621
00:24:58,594 --> 00:25:01,416
แต่ผมไม่รู้สึกเศร้าเวลาที่ต้องกินข้าวกลางวัน

622
00:25:01,416 --> 00:25:04,252
ไม่รู้สึกเศร้าเกี่ยวกับเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

623
00:25:04,252 --> 00:25:07,097
ไม่รู้สึกเศร้าที่ต้องอาบน้ำ

624
00:25:07,097 --> 00:25:09,951
อันที่จริงผมรู้สึกมากขึ้น ผมคิด

625
00:25:09,951 --> 00:25:12,381
เพราะว่าผมสามารถรู้สึกถึงความเศร้าได้โดยไม่รู้สึกไร้ค่า

626
00:25:12,381 --> 00:25:16,728
ผมรู้สึกเสียใจกับความผิดหวัง

627
00:25:16,728 --> 00:25:19,075
เกี่ยวความสัมพันธ์ที่มีปัญหา

628
00:25:19,075 --> 00:25:21,114
เกี่ยวกับปัญหาโลกร้อน

629
00:25:21,114 --> 00:25:23,839
เหล่านั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจ

630
00:25:23,839 --> 00:25:26,573
แล้วผมก็บอกกับตัวเองว่า อะไรคือข้อสรุป

631
00:25:26,573 --> 00:25:29,134
จะทำอย่างไรให้คนที่มีชีวิตที่ดีกว่านี้

632
00:25:29,134 --> 00:25:31,688
แม้ว่าหากมีอาการซึมเศร้าที่รุนแรงกว่านี้ ก็จะผ่านมันไปได้

633
00:25:31,688 --> 00:25:34,485
อะไรคือกลไกของการปรับตัว

634
00:25:34,485 --> 00:25:36,569
และสิ่งที่ผมได้มาเมื่อเวลาผ่านไป

635
00:25:36,569 --> 00:25:39,485
ก็คือคนที่ปฏิเสธประสบการณ์ของตัวเอง

636
00:25:39,485 --> 00:25:41,517
คนที่บอกว่า "ฉันเคยเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อนานมาแล้ว

637
00:25:41,517 --> 00:25:43,254
และฉันไม่อยากที่จะคิดถึงมันอีก

638
00:25:43,254 --> 00:25:44,496
ไม่ต้องการที่จะมองมัน

639
00:25:44,496 --> 00:25:46,386
และฉันก็แค่จะมีชีวิตต่อไป"

640
00:25:46,386 --> 00:25:48,345
ช่างน่าขัน คนเหล่านั้น

641
00:25:48,345 --> 00:25:51,043
เป็นคนที่ตกเป็นทาสของสิ่งที่พวกเขามี

642
00:25:51,043 --> 00:25:53,607
การปิดกั้นความซึมเศร้าหดหู่เป็นการส่งเสริมมัน

643
00:25:53,607 --> 00:25:56,887
ขณะที่คุณพยายามซ่อนมัน มันยิ่งเติบโต

644
00:25:56,887 --> 00:25:59,747
และคนที่ทำได้ดีกว่า

645
00:25:59,747 --> 00:26:02,346
ก็คือคนที่สามารถยอมรับความจริง

646
00:26:02,346 --> 00:26:03,968
ที่ว่าเขามีปัญหานี้

647
00:26:03,968 --> 00:26:06,438
เหล่าคนที่ยอมรับอาการซึมเศร้าของตัวเอง

648
00:26:06,438 --> 00:26:08,220
คือคนที่ปรับตัวได้สำเร็จ

649
00:26:08,220 --> 00:26:10,003
แฟรงค์ รุสซาคอฟบอกผมว่า

650
00:26:10,003 --> 00:26:11,519
"ถ้าผมต้องทำมันใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง

651
00:26:11,519 --> 00:26:13,656
ผมคาดว่าผมคงไม่ทำมันแบบนี้

652
00:26:13,656 --> 00:26:15,620
แต่มันก็แปลกที่ผมรู้สึกดีใจ

653
00:26:15,620 --> 00:26:17,123
กับสิ่งที่ผมได้เผชิญ

654
00:26:17,123 --> 00:26:20,940
ผมดีใจได้ต้องเข้าโรงพยาบาลถึง 40 ครั้ง

655
00:26:20,940 --> 00:26:23,543
มันสอนผมมากมายเกี่ยวกับความรัก

656
00:26:23,543 --> 00:26:26,383
และความสัมพันธ์ของผมกับครอบครัวและหมอ

657
00:26:26,383 --> 00:26:30,772
เป็นสิ่งมีค่าสำหรับผม และจะเป็นตลอดไป"

658
00:26:30,772 --> 00:26:32,698
และแม็กกี้ รอบบิ้นก็บอกว่า

659
00:26:32,698 --> 00:26:35,687
"ฉันเคยอาสาเข้าทำงานในคลีนิคโรคเอดส์

660
00:26:35,687 --> 00:26:38,701
และฉันก็แค่คุย คุย แล้วก็คุย

661
00:26:38,701 --> 00:26:40,514
และผมคนที่ฉันต้องเจอ

662
00:26:40,514 --> 00:26:42,581
ก็ไม่ค่อยจะตอบสนองนัก และฉันก็คิดว่า

663
00:26:42,581 --> 00:26:46,542
พวกเขาช่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

664
00:26:46,542 --> 00:26:48,184
แล้วฉันก็รู้ว่า

665
00:26:48,184 --> 00:26:50,311
ฉันรู้ว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรมากไปกว่า

666
00:26:50,311 --> 00:26:52,698
พูดคุยในช่วงนาทีแรกๆ

667
00:26:52,698 --> 00:26:54,755
มันเป็นโอกาส

668
00:26:54,755 --> 00:26:57,633
ที่ฉันไม่ได้เป็นโรคเอดส์และไม่ได้กำลังจะตาย

669
00:26:57,633 --> 00:27:00,606
แต่สามารถทนรับความจริงที่ว่าพวกเขาเป็น

670
00:27:00,606 --> 00:27:02,393
และกำลังจะตาย

671
00:27:02,393 --> 00:27:05,996
ความต้องการของเราเป็นทรัพย์สมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

672
00:27:05,996 --> 00:27:08,135
มันกลายเป็นว่าฉันเรียนรู้ที่จะให้

673
00:27:08,135 --> 00:27:12,160
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันต้องการ"

674
00:27:12,160 --> 00:27:13,851
การใส่ใจอาการซึมเศร้าของใครสักคน

675
00:27:13,851 --> 00:27:16,045
ไม่อาจป้องกันการกำเริบขึ้นใหม่

676
00:27:16,045 --> 00:27:18,706
แต่มันทำให้คาดการได้ถึงการกำเริบ

677
00:27:18,706 --> 00:27:22,924
และแม้แต่อาการกำเริบเองสามารถถูกต้านทานได้ง่ายขึ้น

678
00:27:22,924 --> 00:27:24,969
คำถามนั้นไม่ใช่

679
00:27:24,969 --> 00:27:27,144
การค้นหาความหมายที่ยิ่งใหญ่และการตัดสินใจ

680
00:27:27,144 --> 00:27:29,171
ว่าอาการซึมเศร้าของคุณนั้นมีค่าอย่างยิ่ง

681
00:27:29,171 --> 00:27:31,342
แต่มันเกี่ยวกับการค้นหาความหมาย

682
00:27:31,342 --> 00:27:33,146
และคิดถึงเมื่อมันกลับมาอีกครั้ง

683
00:27:33,146 --> 00:27:34,786
"นี่จะเป็นเรื่องโหดร้าย

684
00:27:34,786 --> 00:27:37,487
แต่ฉันจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน"

685
00:27:37,487 --> 00:27:39,751
ผมได้เรียนรู้จากอาการซึมเศร้าของตัวเอง

686
00:27:39,751 --> 00:27:41,764
ว่าอารมณ์นั้นยิ่งใหญ่ได้เพียงใด

687
00:27:41,764 --> 00:27:44,861
มันเป็นจริงยิ่งกว่าข้อเท็จจริงทั้งหลายได้อย่างไร

688
00:27:44,861 --> 00:27:47,810
และผมได้พบว่าประสบการณ์นั้น

689
00:27:47,810 --> 00:27:50,702
ช่วยให้ผมได้ประสบกับอารมณ์เชิงบวก

690
00:27:50,702 --> 00:27:54,222
ในทางที่มุ่งมั่นและชัดเจนยิ่งกว่า

691
00:27:54,222 --> 00:27:57,709
สิ่งตรงข้ามกับการซึมเศร้าไม่ใช่ความสุข

692
00:27:57,709 --> 00:27:59,163
แต่เป็นพลังชีวิต

693
00:27:59,163 --> 00:28:01,904
และทุกวันนี้ ชีวิตของผมนั้นเต็มไปด้วยพลัง

694
00:28:01,904 --> 00:28:04,649
แม้กระทั่งในวันที่ผมเศร้า

695
00:28:04,649 --> 00:28:07,962
ผมรู้สึกถึงงานศพอยู่ในหัว

696
00:28:07,962 --> 00:28:09,986
และผมนั่งอยู่ข้างโคลอสซัส

697
00:28:09,986 --> 00:28:12,233
ที่ตรงขอบโลก

698
00:28:12,233 --> 00:28:14,322
และผมได้ค้นพบ

699
00:28:14,322 --> 00:28:16,173
บางสิ่งที่อยู่ในตัวเอง

700
00:28:16,173 --> 00:28:18,306
ที่ผมอยากเรียกหาวิญญาณ

701
00:28:18,306 --> 00:28:22,062
ที่ผมไม่เคยสร้างขึ้นจนกระทั่งเมื่อ 20 ปีที่แล้ว

702
00:28:22,062 --> 00:28:26,580
เมื่อนรกแวะมาเยี่ยมผมโดยไม่บอกกล่าว

703
00:28:26,580 --> 00:28:30,678
ผมคิดว่าขณะที่ผมเกลียดการเป็นโรคซึมเศร้า

704
00:28:30,678 --> 00:28:33,012
และเกลียดที่จะต้องซึมเศร้าอีกครั้ง

705
00:28:33,012 --> 00:28:35,756
ผมค้นพบวิธีที่จะรักอาการซึมเศร้าของผม

706
00:28:35,756 --> 00:28:37,781
มันรักมันเพราะว่ามันบังคับผม

707
00:28:37,781 --> 00:28:40,550
ให้ค้นหาและคว้าเอาความสุขไว้ให้แน่น

708
00:28:40,550 --> 00:28:44,038
ผมรักมันเพราะแต่ละวันผมได้ตัดสินใจ

709
00:28:44,038 --> 00:28:45,578
บางครั้งอย่างกล้าหาญ

710
00:28:45,578 --> 00:28:48,276
บางครั้งก็ขัดแย้งกับเหตุผลที่มีในตอนนั้น

711
00:28:48,276 --> 00:28:50,854
เพื่อเฟ้นหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่

712
00:28:50,854 --> 00:28:54,977
และนั่น ผมคิดว่าเป็นความปลื้มปิติอย่างสูงสุด

713
00:28:54,977 --> 00:28:58,960
ขอบคุณครับ

714
00:28:58,960 --> 00:29:02,096
(เสียงปรบมือ)