1
00:00:00,810 --> 00:00:04,841
ฉันอยากจะเล่าเรื่อง
ความตายกับสถาปัตยกรรม

2
00:00:04,841 --> 00:00:09,471
100 ปีก่อน ผู้คนตายด้วยโรคติดเชื้อ
เช่น โรคปอดบวม

3
00:00:09,471 --> 00:00:12,768
ซึ่งถ้าเมื่อติดเชื้อไปแล้ว
สามารถฆ่าเราตายได้อย่างรวดเร็ว

4
00:00:12,768 --> 00:00:16,502
เรามักจะเสียชีวิตที่บ้าน ในเตียงเราเอง 
โดยมีครอบครัวคอยดูแล

5
00:00:16,502 --> 00:00:18,294
แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่จำยอม

6
00:00:18,294 --> 00:00:20,884
เพราะผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าถึง
บริการทางการแพทย์ได้

7
00:00:21,614 --> 00:00:24,393
และแล้วในศตวรรษที่ 20 
หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไป

8
00:00:24,393 --> 00:00:26,490
เราได้คิดค้นยาใหม่ ๆ อย่างเพนนิซิลิน

9
00:00:26,490 --> 00:00:28,975
เราจึงสามารถรักษาโรคติดเชื้อเหล่านั้นได้

10
00:00:28,975 --> 00:00:32,249
เทคโนโลยีทางการแพทย์สมัยใหม่
อย่างเครื่องเอ็กซเรย์ก็ได้ถูกคิดค้นขึ้น

11
00:00:32,249 --> 00:00:34,501
และด้วยเหตุที่มันมีขนาดใหญ่และราคาแพง

12
00:00:34,501 --> 00:00:37,519
เราจึงจำเป็นต้องใช้ตึกขนาดใหญ่
เพื่อใช้ติดตั้งพวกมัน

13
00:00:37,519 --> 00:00:39,818
ตึกเหล่านั้นกลายมาเป็นโรงพยาบาลสมัยใหม่

14
00:00:39,818 --> 00:00:41,241
หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2

15
00:00:41,241 --> 00:00:43,881
หลายๆ ประเทศเริ่มมี
ระบบดูแลสุขภาพแบบถ้วนหน้า

16
00:00:43,881 --> 00:00:46,528
ทำให้ทุกคนที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา
สามารถเข้าถึงได้

17
00:00:46,528 --> 00:00:50,777
ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ช่วงชีวิตคนที่เฉลี่ย 45 ปี
ตอนเริ่มต้นศตวรรษนี้

18
00:00:50,777 --> 00:00:52,960
เพิ่มเกือบเป็น 2 เท่าในปัจจุบัน

19
00:00:52,960 --> 00:00:57,058
ศตวรรษที่ 20 เป็นช่วงเวลาแห่งการมองโลกในแง่ดีว่า
วิทยาศาสตร์ให้อะไรกับเราได้บ้าง

20
00:00:57,058 --> 00:01:00,785
แต่ท่ามกลางจุดเน้นทั้งหลายว่าด้วยชีวิต
ความตายกลับถูกหลงลืมไป

21
00:01:00,785 --> 00:01:03,190
แม้ว่าการมองความตายของ พวกเรา
ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

22
00:01:03,580 --> 00:01:04,783
เอาล่ะ ฉันเป็นสถาปนิกค่ะ

23
00:01:04,783 --> 00:01:08,025
และเป็นเวลาปีครึ่งแล้ว
ที่ฉันได้เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

24
00:01:08,025 --> 00:01:11,179
และมองว่า มันมีความหมายอย่างไรต่อสถาปัตยกรรม
ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

25
00:01:11,179 --> 00:01:14,412
คนเราตอนนี้มีแนวโน้มตายด้วย
โรคมะเร็งกับโรคหัวใจ

26
00:01:14,412 --> 00:01:18,408
และนั่นหมายความว่าพวกเราส่วนใหญ่ต้อง
ใช้เวลาอันยาวนานกับความเจ็บป่วยเรื้อรัง

27
00:01:18,408 --> 00:01:20,382
ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเรา

28
00:01:20,382 --> 00:01:21,495
ในช่วงเวลานั้น

29
00:01:21,495 --> 00:01:26,558
เราต้องใช้เวลาอันยาวนานในโรงพยาบาล
สถานพักฟื้น หรือบ้านพักดูแล

30
00:01:26,558 --> 00:01:28,764
ตอนนี้ เราต่างเคยเข้าไปในโรงพยาบาลสมัยใหม่

31
00:01:28,764 --> 00:01:32,154
คุณจะพบเห็นแสงจากหลอดไฟ
และทางเดินที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด

32
00:01:32,154 --> 00:01:35,172
และแถวนั่งของเก้าอี้ที่นั่งไม่สบายเลย

33
00:01:35,172 --> 00:01:38,934
สถาปัตยกรรมของโรงพยาบาลขึ้นชื่อในทางไม่ดี

34
00:01:38,934 --> 00:01:42,091
แต่เรื่องที่น่าประหลาดใจคือ
ไม่ใช่ทุกโรงพยาบาลจะเป็นแบบนั้น

35
00:01:42,091 --> 00:01:46,425
นี่คือ ลอสปิเดลี เดลิ อินนอเช็นติ 
ที่สร้างในปี 1419 โดย บรูเนเลสกิ

36
00:01:46,425 --> 00:01:50,172
หนึ่งในสถาปนิกที่มีชื่อเสียงและได้รับ
การยอมรับมากที่สุดในเวลานั้น

37
00:01:50,172 --> 00:01:53,515
และตอนที่ฉันมองอาคารนี้แล้วลองคิด
เปรียบเทียบกับโรงพยาบาลทุกวันนี้

38
00:01:53,515 --> 00:01:56,603
สิ่งที่ทำให้ฉันทึ่งคือ ความมุ่งมั่นฝันใฝ่ของอาคารนี้

39
00:01:56,603 --> 00:01:58,252
มันเป็นอาคารที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

40
00:01:58,252 --> 00:02:00,086
มันมีที่เปิดโล่งตรงกลางนี้

41
00:02:00,086 --> 00:02:02,619
ทำให้ทุกห้องได้รับแสงแดดและอากาศบริสุทธิ์

42
00:02:02,619 --> 00:02:05,032
ห้องก็ใหญ่และมีเพดานสูง

43
00:02:05,032 --> 00:02:07,516
ทำให้คนไข้รู้สึกสะดวกสบายใจ
ที่จะเข้ารักษาตัว

44
00:02:07,516 --> 00:02:09,281
และมันก็สวยงามมากด้วย

45
00:02:09,281 --> 00:02:13,112
ไม่รู้ยังไงนะคะ เราได้ลืมไปแล้วว่าสิ่งเหล่านี้
เกิดขึ้นได้กับโรงพยาบาล

46
00:02:13,112 --> 00:02:17,135
ทีนี้ ถ้าเราต้องการมีอาคารที่ดีกว่าสำหรับรอการตาย
เราก็จะต้องพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

47
00:02:17,135 --> 00:02:19,706
แต่เพราะเรารู้สึกว่า การพูดเรื่องความตาย
ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ

48
00:02:19,706 --> 00:02:21,146
เราจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้

49
00:02:21,146 --> 00:02:24,458
และเราไม่เคยตั้งคำถามว่า
เราในฐานะสังคมหนึ่งมองความตายอย่างไร

50
00:02:24,458 --> 00:02:27,632
ทว่า ในงานวิจัยของฉัน
สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากที่สุด


51
00:02:27,632 --> 00:02:30,317
คือ ความเป็นไปได้ในการเปลี่ยนแปลงทัศนคติเหล่านั้น

52
00:02:30,317 --> 00:02:32,709
นี่คือที่เผาศพแห่งแรกในอังกฤษ

53
00:02:32,709 --> 00:02:35,518
ที่ถูกสร้างขึ้นที่โวกกิ้งในทศวรรษ 1870

54
00:02:35,518 --> 00:02:38,815
และตอนที่ที่นี่ถูกสร้างขึ้นช่วงแรกๆ
มีการประท้วงเกิดขึ้นในหมู่บ้านรอบๆ

55
00:02:38,815 --> 00:02:43,808
สังคมตอนนั้นไม่ยอมรับเรื่องการเผาศพ
และ 99.8 % ของคนจะถูกฝัง

56
00:02:43,808 --> 00:02:47,584
และแล้วอีก 100 ปีต่อมา 
3 ใน 4 ของเรานำศพไปเผาแทน

57
00:02:47,584 --> 00:02:50,111
ผู้คนต่างยอมรับเปิดใจกับการเปลี่ยนแปลง

58
00:02:50,111 --> 00:02:52,512
ถ้าพวกเขามีโอกาส
ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

59
00:02:52,512 --> 00:02:55,835
ดังนั้น บทสนทนานี้ที่ว่าด้วยเรื่อง
ความตายกับสถาปัตยกรรม

60
00:02:55,835 --> 00:02:58,994
คือ สิ่งที่ฉันต้องการจะเริ่มมันขึ้น
ในการจัดนิทรรศการครั้งแรกของฉัน

61
00:02:58,994 --> 00:03:02,220
ในเวนิซ ในเดือนมิถุนายน
ชื่อของงานชิ้นนี้ คือ "มรณกรรมในเวนิซ"

62
00:03:02,220 --> 00:03:05,494
มันถูกออกแบบให้ดูน่าเล่น

63
00:03:05,494 --> 00:03:07,692
เพื่อให้คนอยากเข้าชมและมีส่วนร่วม

64
00:03:07,692 --> 00:03:10,947
นี่เป็นหนึ่งในนิทรรศการของเรา 
เป็นแผนที่ในลอนดอนแบบโต้ตอบได้ (interactive)

65
00:03:10,947 --> 00:03:13,622
แสดงให้เห็นว่ามีสิ่งปลูกสร้างในมหานคร
มากมายเพียงไร

66
00:03:13,622 --> 00:03:15,501
ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

67
00:03:15,501 --> 00:03:17,870
และในขณะที่คุณโบกมือไปมาหน้าแผนที่

68
00:03:17,870 --> 00:03:22,699
ชื่อของโครงการ หมู่บ้าน อาคาร 
หรือสุสาน ก็ปรากฏขึ้น

69
00:03:22,699 --> 00:03:25,207
งานอีกชิ้นจากนิทรรศการของเราคือชุดโปสการ์ด

70
00:03:25,207 --> 00:03:27,204
ที่ผู้คนสามารถหยิบกลับบ้านไปได้เลย

71
00:03:27,204 --> 00:03:29,665
โปสการ์ดเหล่านี้แสดงถึงรูปบ้าน โรงพยาบาล

72
00:03:29,665 --> 00:03:32,080
สุสานและที่เก็บศพในหลายแห่ง

73
00:03:32,080 --> 00:03:34,541
รูปภาพในโปสการ์ดบอกเล่าเรืองราว
ของสถานที่ต่าง ๆ

74
00:03:34,541 --> 00:03:37,374
ที่เราเดินผ่านบนสองฝั่งของความตาย

75
00:03:37,374 --> 00:03:39,719
เราต้องการแสดงให้เห็นว่า
ที่ที่พวกเราตาย

76
00:03:39,719 --> 00:03:42,970
เป็นส่วนสำคัญของการที่เราจะตายอย่างไร

77
00:03:42,970 --> 00:03:47,753
ทีนี้ เรื่องที่แปลกที่สุด คือ ปฏิกิริยาที่
ผู้มาเยี่ยมชมมีต่อกับงานนิทรรศการนี้

78
00:03:47,753 --> 00:03:50,121
โดยเฉพาะสื่อโสตทัศน์ที่มีในงาน

79
00:03:50,121 --> 00:03:53,813
เราเจอคนเต้น วิ่ง กระโดดโลดเต้น

80
00:03:53,813 --> 00:03:56,808
ในตอนที่พวกเขาพยายามจะเล่นกับสื่อทั้งหลาย
ในงานนิทรรศการด้วยวิธีที่แตกต่างกันไป

81
00:03:56,808 --> 00:03:59,252
และเมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็จะหยุด

82
00:03:59,252 --> 00:04:01,986
และนึกได้ว่าพวกเขาอยู่
ในงานนิทรรศการเกี่ยวกับความตาย

83
00:04:01,986 --> 00:04:04,610
และนั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะแสดงออกมา

84
00:04:04,610 --> 00:04:07,257
แต่ที่จริงเเล้ว ฉันกลับตั้งคำถามว่า 
มีทางเลือกเพียงทางเดียวอย่างนั้นหรือ

85
00:04:07,257 --> 00:04:09,532
ที่คุณควรจะแสดงออกเกี่ยวกับความตาย

86
00:04:09,532 --> 00:04:14,083
และถ้าหากว่าไม่ ฉันอยากจะถามคุณให้คิดว่า 
การตายที่ดีที่คุณคิดเป็นอย่างไร

87
00:04:14,083 --> 00:04:17,752
และคุณคิดว่าสถาปัตยกรรม
ที่สนับสนุนการตายที่ดี ควรจะเป็นอย่างไร

88
00:04:17,752 --> 00:04:22,480
มันน่าจะดูเหมือนแบบนี้น้อยลงสักนิด
และดูเหมือนแบบนี้มากขึ้นสักหน่อยใช่ไหม

89
00:04:22,480 --> 00:04:24,694
ขอบคุณค่ะ

90
00:04:24,694 --> 00:04:26,714
(เสียงปรบมือ)