WEBVTT

00:00:00.774 --> 00:00:03.166
ผมกำลังจะอายุครบ 44 ปีในเดือนหน้า

00:00:03.190 --> 00:00:07.670
และผมรู้สึกว่าอายุ 44 
จะต้องเป็นปีที่ดีมากแน่ ๆ

00:00:07.694 --> 00:00:10.595
เป็นปีแห่งความสมประสงค์ ปีแห่งการตื่นรู้

00:00:11.532 --> 00:00:12.895
ผมสัมผัสได้

00:00:12.919 --> 00:00:15.966
ไม่ใช่เพราะว่าสิ่งต่าง ๆ 
ได้ถูกจัดสรรไว้แล้วสำหรับผม

00:00:15.990 --> 00:00:18.750
แต่เป็นเพราะผมอ่านมาว่ามันจะเป็นปีที่ดี

00:00:18.774 --> 00:00:21.775
ในหนังสือ 1968 โดยนอร์แมน เมเลอร์

NOTE Paragraph

00:00:22.497 --> 00:00:25.449
"เขารับรู้ได้ถึงอายุของเขา อายุ 44 ปี.."

00:00:25.473 --> 00:00:28.391
เมเลอร์ เขียนเอาไว้ในหนังสือ 
"ประท้วงสงคราม"

00:00:28.415 --> 00:00:30.877
"... รู้สึกราวกับเขาเป็นดั่ง
การประกอบรูปที่เป็นปึกแผ่น

00:00:30.901 --> 00:00:34.671
ของกระดูก กล้ามเนื้อ หัวใจ ความคิด
และอารมณ์ความรู้สึกที่จะเป็นคน

00:00:34.695 --> 00:00:36.534
ราวกับเขาเพิ่งออกมาดูโลก

NOTE Paragraph

00:00:37.207 --> 00:00:39.711
ครับ ผมทราบดีว่าเมเลอร์ไม่ได้เขียนถึงผม

00:00:40.295 --> 00:00:42.083
แต่ผมก็รู้ว่าเขาเขียน

00:00:42.617 --> 00:00:46.591
ถึงพวกเราทุกคน -- คุณ ผม
ตัวละครหลักในหนังสือของเขา

00:00:46.615 --> 00:00:48.825
และอายุที่มีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย

00:00:48.849 --> 00:00:51.814
ที่ดำเนินไปตั้งแต่เกิด
ต่อไปตามลำดับอันยิ่งใหญ่เดียวกัน คือ

00:00:53.224 --> 00:00:55.782
ผ่านช่วงมหัศจรรย์และการกักตัวของวัยเด็ก

00:00:56.425 --> 00:00:59.761
การปลอปล่อยให้เป็นอิสระ
และความขุ่นข้องของวัยรุ่น

00:01:00.380 --> 00:01:03.499
การได้เป็นตัวของตัวเอง
และหลักชัยสำคัญของวัยผู้ใหญ่

00:01:04.188 --> 00:01:07.714
การเป็นที่ยอมรับ
และการรับสภาพของวัยชรา

00:01:08.391 --> 00:01:10.293
เหล่านี้เป็นแบบแผนของชีวิต

00:01:10.317 --> 00:01:11.651
และพวกมันก็ต่างมีอยู่ในตัวเรา

00:01:12.230 --> 00:01:17.029
อย่างเช่นที่โธมัส แมนน์ เขียนไว้
"มันจะเกิดขึ้นกับผมเช่นเดียวกันกับพวกเขา"

NOTE Paragraph

00:01:17.772 --> 00:01:19.989
เราไม่เพียงแค่ใช้ชีวิตตามแบบแผนนี้

00:01:20.013 --> 00:01:21.742
เราบันทึกมัน เช่นเดียวกัน

00:01:21.766 --> 00:01:24.973
เราเขียนมันลงไปในหนังสือ
ที่กลายเป็นเรื่องเล่า

00:01:24.997 --> 00:01:27.191
ที่หลังจากนั้นเราสามารถอ่าน
และระลึกถึงได้

00:01:27.669 --> 00:01:29.960
หนังสือบอกเราว่าเราได้เป็นใคร

00:01:29.984 --> 00:01:32.826
เราเป็นใคร และเราจะเป็นใคร เช่นเดียวกัน

00:01:33.492 --> 00:01:35.455
ดังนั้นมันจึงมีอยู่นับพัน ๆ ปี

00:01:36.162 --> 00:01:37.805
อย่างที่เจมส์ ซอลเตอร์ เขียนเอาไว้

00:01:37.829 --> 00:01:41.756
"ชีวิตค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านไปสู่หน้ากระดาษ
ถ้ามันจะเปลี่ยนผ่านไปสู่สิ่งใดสักอย่าง"

NOTE Paragraph

00:01:42.979 --> 00:01:46.348
และหกปีที่แล้ว
ความคิดหนึ่งกระโจนเข้ามาในหัวผม

00:01:46.372 --> 00:01:50.303
ถ้าชีวิตค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านไปสู่หน้ากระดาษ
ในที่ใดสักแห่ง

00:01:50.327 --> 00:01:52.687
มันจะมีย่อหน้าที่เขียนเกี่ยวกับทุกช่วงวัย

00:01:52.711 --> 00:01:56.291
ถ้าผมสามารถหาพวกมันพบ
ผมจะสามารถรวบรวมพวกมันเป็นเรื่องเล่า

00:01:56.315 --> 00:01:58.353
ผมจะสามารถหลอมรวม
ปลุกชีวิตของพวกมันขึ้นมา

00:01:58.377 --> 00:02:01.123
ชีวิตที่ยาวนาน ชีวิตร้อยปี

00:02:01.147 --> 00:02:03.440
ทั้งหมดทั้งหมวลของลำดับอันยิ่งใหญ่เดียวกัน

00:02:03.464 --> 00:02:06.028
ลำดับซึ่งผู้โชคดีที่สุดในหมู่พวกเราเดินผ่านพ้น

00:02:07.321 --> 00:02:09.797
ในตอนนั้น ผมอายุ 37 ปี

00:02:10.613 --> 00:02:13.469
"อายุแห่งดุลยพินิจ"
วิลเลียม เทรเวอร์เขียนเอาไว้

00:02:15.074 --> 00:02:18.298
ผมมีแนวโน้มจะทำสมาธิในเวลาและอายุนั้น

00:02:18.322 --> 00:02:21.165
ความเจ็บป่วยในครอบครัว
และต่อมาการบาดเจ็บของผม

00:02:21.189 --> 00:02:24.474
ได้แสดงอย่างชัดแจ้งแล้วว่า 
การแก่ชรานั้นไม่อาจถูกเสแสร้งได้อีกต่อไป

00:02:25.056 --> 00:02:28.691
และนอกจากนั้น การแก่ชราเป็นเพียงแค่
การถ่วงเวลาสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

00:02:28.715 --> 00:02:31.392
เวลาเข้าใจเนื้อแท้ของสิ่งที่เหตุการณ์
ไม่สามารถทำได้

00:02:31.947 --> 00:02:33.755
ทั้งหมดออกจะทำให้ท้อใจ

NOTE Paragraph

00:02:34.413 --> 00:02:36.834
อย่างไรก็ตาม รายการนี้จะอยู่ยืนยง

00:02:37.334 --> 00:02:40.479
การบันทึกชีวิตปีแล้วปีเล่าที่เปราะบาง

00:02:40.503 --> 00:02:43.740
อาจเป็นการเกาะยึด
และยึดติดกับสิ่งที่มีอยู่เพียงชั่วคราว

00:02:43.764 --> 00:02:47.107
เหมือนเป็นการให้ผมและผู้อื่น
ได้ชำเลืองอนาคต

00:02:47.131 --> 00:02:48.909
ไม่ว่าเราจะไปถึงที่นั่นหรือไม่

00:02:49.574 --> 00:02:53.661
และเมื่อผมเริ่มที่จะรวบรวมรายการของผม
ผมก็เริ่มที่จะหมกมุ่นกับมันอย่างรวดเร็ว

00:02:53.685 --> 00:02:56.878
ค้นหาหน้าแล้วหน้าเล่า
วัยแล้ววัยเล่า

00:02:57.702 --> 00:03:01.937
ที่นี่เราต่างอยู่ในทุกย่างก้าวประจำปี
ของช่วงเวลาหนึ่งร้อยปีแรกของพวกเรา

00:03:02.624 --> 00:03:05.636
"ยี่สิบเจ็ด... เวลา
ของการเผยตัวอย่างฉับพลัน"

00:03:07.048 --> 00:03:10.616
"หกสิบสอง...ของการลดลงอย่างสุขุม"

NOTE Paragraph

00:03:11.989 --> 00:03:15.889
แน่นอนครับ ผมตระหนักดี 
ว่าการมองทะลุนี้เป็นสัมพัทธ์

00:03:16.405 --> 00:03:20.460
สำหรับผู้เริ่มต้น ตอนนี้พวกเรามีชีวิต
ที่ยาวนานขึ้น ฉะนั้นเราจึงแก่ตัวช้ากว่าเดิม

00:03:21.151 --> 00:03:24.311
คริสโตเฟรอ์ อิเชอร์วูด ใช้คำว่า
"ใบไม้เหลือง"

00:03:24.335 --> 00:03:26.486
เพื่อบรรยายชายวัย 53

00:03:26.510 --> 00:03:30.829
เพียงหนึ่งศตวรรษหลังจากที่
ลอร์ด ไบรอน ใช้บรรยายตัวเขาเองในวัย 36

NOTE Paragraph

00:03:30.853 --> 00:03:33.130
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:33.154 --> 00:03:36.773
ผมตระหนักดีเช่นกัน ว่าชีวิตนั้น
สามารถพลิกผันรุนแรงและไม่อาจคาดเดาได้

00:03:36.797 --> 00:03:38.585
ในแต่ละปี

00:03:38.609 --> 00:03:41.384
และผู้คนอาจผ่านวัยเดียวกัน
ในแบบที่แตกต่างกันออกไป

00:03:42.045 --> 00:03:45.619
แต่ถึงกระนั้น ดังรายการที่ได้ถูกรวบรวมไว้

00:03:45.643 --> 00:03:49.032
เช่นเดียวกันกับในหน้ากระดาษ 
มันชัดแจ้งดุจดังภาพสะท้อนในกระจก

00:03:49.056 --> 00:03:50.972
ชีวิตที่ผมได้ใช้ไปนั้น

00:03:51.710 --> 00:03:55.129
ผมพบว่าในวัย 20 "...ผู้นั้นมั่นใจน้อยลง
และน้อยลงว่าผู้นั้นเป็นใคร"

00:03:56.002 --> 00:04:00.517
ที่ปรากฎในวัย 30 "...ที่รกร้าง
แห่งการเตรียมพร้อมเข้าสู่ชีวิตที่มีพลัง"

00:04:01.057 --> 00:04:05.173
การเรียนรู้ในวัย 40 "....เพื่อปิดประตู
อย่างเบามือ

00:04:05.197 --> 00:04:07.326
[ของห้อง] ที่ผมจะไม่กลับไปอีก"

00:04:08.720 --> 00:04:10.315
ผมอยู่ตรงนั้น

NOTE Paragraph

00:04:11.885 --> 00:04:14.143
แน่นอนครับ พวกเราทั้งหมดต่างอยู่ตรงนั้น

00:04:14.762 --> 00:04:17.200
มิลตัน กลาเซอร์ 
นักออกแบบกราฟิกผู้ยิ่งใหญ่

00:04:17.224 --> 00:04:20.035
เจ้าของการสร้างมโนภาพอันงดงาม
ที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้

00:04:20.519 --> 00:04:22.379
ผู้ซึ่งวันนี้มีอายุ 85 --

00:04:22.403 --> 00:04:26.503
เวลาทั้งหมดที่ผ่านมานั้น "...การสุกงอม
และการยกย่อง" นาโบคอฟ เขียนเอาไว้ --

00:04:27.211 --> 00:04:30.669
ทำให้ผมได้เห็นว่า
เช่นเดียวกับศิลปะ และสีสัน

00:04:31.455 --> 00:04:34.307
วรรณกรรมช่วยให้พวกเราจดจำ
ว่าเราได้ประสบพบเจออะไรมา

NOTE Paragraph

00:04:35.095 --> 00:04:38.833
และแน่นอนว่า เมื่อผมแบ่งปันรายการนี้
ให้กับปู่ของผม

00:04:38.857 --> 00:04:40.593
เขาพยักหน้าตอบรับ

00:04:41.339 --> 00:04:44.581
ตอนนั้นเขามีอายุ 95 ปี และใกล้จะตาย

00:04:45.234 --> 00:04:47.355
ซึ่ง โรแบร์โต โบลันโญ่ เขียนเอาไว้ว่า

00:04:47.379 --> 00:04:49.700
"...เป็นดังเดิมเสมือนไม่เคยตาย"

00:04:51.556 --> 00:04:54.196
และเมื่อมองย้อนกลับไป
เขาพูดกับผมว่า ใช่

00:04:55.357 --> 00:04:59.849
พรูสท์พูดถูกแล้วที่ว่าในวัย 22
เราต่างมั่นใจว่าเราจะไม่ตาย

00:05:01.873 --> 00:05:04.654
เช่นเดียวกับที่นักมรณวิทยา
ชื่อ เอดวิน ชไนด์แมน ที่พูดถูกว่า

00:05:04.678 --> 00:05:07.443
ในวัย 90 ปี เราต่างแน่ใจว่าเราจะตาย

00:05:09.229 --> 00:05:10.621
นั่นได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว

00:05:11.234 --> 00:05:12.439
เช่นเดียวกับพวกเขา

NOTE Paragraph

00:05:15.479 --> 00:05:16.932
ตอนนี้รายการจบสมบูรณ์แล้ว

00:05:18.169 --> 00:05:20.189
หนึ่งร้อยปี

00:05:21.443 --> 00:05:23.067
และเมื่อมองมันย้อนกลับไป

00:05:24.298 --> 00:05:26.204
ผมรู้ว่า ผมยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้

00:05:26.800 --> 00:05:28.895
ผมยังคงต้องใช้ชีวิตต่อไป

00:05:28.919 --> 00:05:31.419
ยังคงมีอีกหลายต่อหลายหน้า
ที่รอการเปลี่ยนผ่าน

00:05:32.546 --> 00:05:34.398
และด้วยความใจจดจ่อต่อเมเลอร์

00:05:34.422 --> 00:05:36.032
ผมเฝ้าคอยการมาถึงของอายุปีที่ 44

NOTE Paragraph

00:05:36.746 --> 00:05:37.924
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:05:37.948 --> 00:05:48.810
(เสียงปรบมือ)