Μεγάλωσα με το μονοζυγωτικό
δίδυμο αδερφό μου,

που ήταν ένας απίστευτα στοργικός αδερφός.

Το να είσαι δίδυμος σε κάνει ειδικό

στο να εντοπίζεις διακρίσεις.

Αν το μπισκότο του ήταν ακόμα και λίγο
μεγαλύτερο από το δικό μου, είχαμε θέμα.

Και προφανώς, δε πέθαινα της πείνας.

(Γέλια)

Όταν έγινα ψυχολόγος, άρχισα να παρατηρώ
ενός άλλου είδους διάκριση:

το πόσο μεγαλύτερη αξία δίνουμε
στο σώμα απ' ό,τι στο μυαλό.

Σπούδασα εννιά χρόνια στο πανεπιστήμιο
και πήρα διδακτορικό στην ψυχολογία,

και ξέρετε πόσοι άνθρωποι
κοιτάνε την κάρτα μου και λένε,

«Α, ψυχολόγος.
Δηλαδή, όχι πραγματικός γιατρός»

σα να το λέει πάνω στην κάρτα μου.
[όχι πραγματικός γιατρός. Απογοητευτικό]

(Γέλια)

Αυτή τη διάκριση που δείχνουμε στο σώμα 
έναντι του μυαλού, τη βλέπω παντού.

'Ημουνα πρόσφατα στο σπίτι ενός φίλου,

και το πεντάχρονό τους
ετοιμαζόταν για ύπνο.

Ήταν πάνω σε ένα σκαμπό δίπλα στο νιπτήρα
και βούρτσιζε τα δόντια του,

όταν γλίστρησε και γρατζούνισε το πόδι του
στο σκαμπό όπως έπεσε.

Έκλαψε λίγο και μετά σηκώθηκε,
ανέβηκε πάλι στο σκαμπό,

έφτασε το κουτί με τα χανζαπλάστ
και έβαλε ένα στην πληγή.

Αυτό το παιδί, ζήτημα αν ήξερε
να δένει τα κορδόνια του,

αλλά ήξερε ότι έπρεπε να καλύψει
το σχίσιμο για να μη μολυνθεί,

κι ότι πρέπει να φροντίζεις τα δόντια σου
βουρτσίζοντάς τα δύο φορές την ημέρα.

Όλοι ξέρουμε να διατηρούμε
την φυσική μας υγεία

και να φροντίζουμε για την υγιεινή
των δοντιών μας, σωστά;

Ξέρουμε από τότε που ήμασταν πέντε χρονών.

Αλλά τι ξέρουμε για το πως να διατηρούμε
την ψυχολογική μας υγεία;

Λοιπόν, τίποτα.

Τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας
για τη συναισθηματική υγιεινή;

Τίποτα.

Πώς γίνεται να περνάμε περισσότερο χρόνο
φροντίζοντας τα δόντια μας

απ' ό,τι το μυαλό μας.

Γιατί η φυσική υγεία είναι τόσο
πιο πολύ σημαντική για μας

απ' ό,τι η ψυχολογική υγεία;

Δεχόμαστε ψυχολογικά τραύματα
πολύ πιο συχνά απ' ό,τι σωματικά,

τραύματα όπως αποτυχίες,
απορρίψεις ή μοναξιά.

Κι αυτά επίσης μπορεί να χειροτερεύσουν
αν τα αγνοήσουμε,

και μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή μας 
με δραματικό τρόπο.

Κι όμως, ενώ υπάρχουν
επιστημονικά αποδεδειγμένες τεχνικές

που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε 
για τέτοιου είδους ψυχολογικά τραύματα,

δεν το κάνουμε.

Ούτε περνάει από το μυαλό μας ότι πρέπει.

«Τι, έχεις κατάθλιψη; 
Ξεκόλλα, όλα είναι στο μυαλό».

Φαντάζεστε να λέγατε κάτι τέτοιο 
σε κάποιον με σπασμένο πόδι:

«Έλα, άρχισε να περπατάς, 
όλα είναι στο πόδι σου».

(Γέλια)

Ήρθε η ώρα να καλύψουμε το κενό 
μεταξύ σωματικής και ψυχολογικής υγείας.

'Ήρθε η ώρα να τις κάνουμε πιο ισότιμες,

κάτι σα δίδυμες.

Λέγοντας αυτό,
κι ο αδερφός μου είναι ψυχολόγος.

Οπότε ούτε αυτός είναι κανονικός γιατρός.

(Γέλια)

Αλλά δε σπουδάσαμε μαζί.

Για την ακρίβεια, ένα από τα πιο δύσκολα
πράγματα που έκανα στη ζωή μου

ήταν να μετακομίσω στην άλλη άκρη
του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη,

για να κάνω το διδακτορικό μου
στη ψυχολογία.

Χωριστήκαμε τότε 
για πρώτη φορά στη ζωή μας,

και ο αποχωρισμός ήταν σκληρός
και για τους δυό μας.

Αλλά ενώ αυτός έμεινε 
μεταξύ οικογένειας και φίλων,

εγώ ήμουν μόνος σε μια νέα χώρα.

Λείπαμε απίστευτα ο ένας στον άλλο

αλλά οι διεθνείς κλήσεις 
ήταν τότε πολύ ακριβές

και είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε
μόνο πέντε λεπτά τη βδομάδα.

Όταν ήρθε η ώρα για τα γενέθλιά μας,

ήταν τα πρώτα που δε θα περνάγαμε μαζί.

Αποφασίσαμε να ξοδευτούμε, και εκείνη
τη βδομάδα θα μιλούσαμε δέκα λεπτά.

'Όλο το πρωί περπατούσα στο δωμάτιό μου,
περιμένοντάς τον να τηλεφωνήσει,

και περίμενα, περιμένα,
αλλά το τηλέφωνο δε χτυπούσε.

Λόγω της διαφοράς της ώρας υπέθεσα

«Οκέι, είναι έξω με φίλους, 
θα πάρει μετά».

Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα τότε.

Αλλά δεν πήρε.

Και άρχισα να συνειδητοποιώ 
ότι μετά από 10 μήνες που έλειπα

δεν του έλειπα πια όσο μου έλειπε εμένα.

Το ήξερα ότι θα με έπαιρνε το πρωί,

αλλά εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα πιο
δυστυχισμένα και μακρύτερα της ζωής μου.

Ξύπνησα το επόμενο πρωί.

Κοίταξα το τηλέφωνο, και συνειδητοποίησα
ότι είχα παρασύρει το ακουστικό

την προηγούμενη πηγαίνοντας πάνω κάτω.

Βγήκα παραπατώντας από το κρεβάτι,

έβαλα το ακουστικό πίσω στη συσκευή,
και χτύπησε στο δευτερόλεπτο,

και ήταν ο αδερφός μου,
και, Θέε μου, ήταν τσαντισμένος.

(Γέλια)

Ήταν η πιο δυστυχισμένη και μακρύτερη
βραδιά της ζωής του επίσης.

Προσπάθησα να του εξηγήσω τι συνέβη
και μου είπε,

«Δεν καταλαβαίνω.
Αφού είδες ότι δε σε έπαιρνα,

γιατί δεν σήκωσες το τηλέφωνο
να με πάρεις εσύ;»

Είχε δίκιο. Γιατί δεν τον πήρα;

Δεν είχα απάντηση τότε,
αλλά τώρα έχω,

και είναι πολύ απλή: μοναξιά.

Η μοναξιά δημιουργεί
ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα,

που διαστρεβλώνει την αντίληψή μας
και ανακατεύει τις σκέψεις μας.

Μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι γύρω μας
δε νοιάζονται όσο στην πραγματικότητα.

Μας κάνεις να φοβόμαστε
να επικοινωνήσουμε,

γιατί να ετοιμαστείς για απόρριψη 
και συναισθηματικό πόνο

όταν η καρδιά σου πονάει ήδη πολύ
περισσότερο απ' όσο μπορείς ν' αντέξεις;

Με είχε κυριεύσει τότε
μια πραγματική μοναξιά,

αλλά περιβαλλόμουν από ανθρώπους όλη μέρα,
οπότε δεν το είχα αντιληφθεί.

Αλλά η μοναξιά ορίζεται
καθαρά υποκειμενικά.

Εξαρτάται αποκλειστικά από το αν νοιώθεις

συναισθηματικά ή κοινωνικά αποκομμένος
από τους γύρω σου.

Κι εγώ έτσι ένοιωθα.

Έχουν γίνει πολλές έρευνες για τη μοναξιά,
και όλες είναι τρομακτικές.

Η μοναξιά δε θα σε κάνει απλά μίζερο,
θα σε σκοτώσει.

Δεν σας κάνω πλάκα.

Η χρόνια μοναξιά αυξάνει την πιθανότητα
πρώιμου θανάτου

κατά 14 τοις εκατό.

Η μοναξιά προκαλεί υπέρταση,
υψηλή χοληστερίνη.

Επίσης επιβαρρύνει και τη λειτουργία
του ανοσοποιητικού συστήματος,

κάνοντάς σε ευάλωτο σε κάθε είδους
ασθένειες και νοσήματα.

Ουσιαστικά, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει
ότι συγκριτικά,

η χρόνια μοναξιά είναι εξίσου επικίνδυνη

για την μακροπρόθεσμη υγεία
και μακροβιότητα όσο και το κάπνισμα.

Τα πακέτα τσιγάρα σε προειδοποιούν
«Αυτό μπορεί να σε σκοτώσει».

Αλλά η μοναξιά δεν το κάνει.

Γι'αυτό είναι σημαντικό να δώσουμε
προτεραιότητα στην ψυχολογική μας υγεία,

να φροντίζουμε για την συναισθηματική
υγιεινή μας.

Γιατί δε μπορείς να φροντίσεις
ένα ψυχολογικό τραύμα

αν δεν ξέρεις καν
ότι είσαι τραυματισμένος.

Η μοναξιά δεν είναι το μόνο
ψυχολογικό τραύμα

που μπορεί να διαστρεβλώσει
την αντίληψή μας και να μας παραπλανήσει.

Η αποτυχία κάνει το ίδιο ακριβώς.

Κάποτε επισκέφθηκα έναν παιδικό σταθμό

όπου είδα τρία νήπια να παίζουν
με τα ίδια ακριβώς πλαστικά παιχνίδια.

Σύροντας το κόκκινο κουμπί,
θα πεταγόταν ένας χαριτωμένος σκυλάκος.

Ένα κοριτσάκι τράβηξε το μοβ κουμπί, 
μετά το έσπρωξε,

μετά απλά κάθισε και κοίταζε το κουτί, 
με το κάτω χειλάκι της να τρέμει.

Το αγοράκι δίπλα της είδε τι έγινε,

γύρισε προς το κουτί του και ξέσπασε
σε κλάματα χωρίς καν να το αγγίξει.

Στο μεταξύ, ένα άλλο κοριτσάκι 
δοκίμασε ό,τι μπορούσε να σκεφτεί

μέχρι που έσυρε το κόκκινο κουμπί,

ο χαριτωμένος σκυλάκος πετάχτηκε,
και τσίριξε από χαρά.

Τρία νήπια με ακριβώς
τα ίδια πλαστικά παιχνίδια

αλλά πολύ διαφορετικές αντιδράσεις
στην αποτυχία.

Τα δύο πρώτα νήπια ήταν μια χαρά ικανά
να σύρουν το κόκκινο κουμπί.

Το μόνο που τα εμπόδισε να τα καταφέρουν

ήταν το μυαλό τους που τα ξεγέλασε και
τα έκανε να πιστέψουν ότι δε μπορούσαν.

Οι ενήλικες επίσης ξεγελιούνται 
με αυτόν τον τρόπο συνέχεια.

Για την ακρίβεια όλοι έχουμε προεπιλεγμένα
συναισθήματα και πιστεύω που προκαλούνται

κάθε φορά που συναντάμε
απογοητεύσεις και εμπόδια.

Γνωρίζετε πώς αντιδράει
το μυαλό σας στην αποτυχία;

Θα έπρεπε.

Γιατί αν το μυαλό σας προσπαθεί 
να σας πείσει ότι είστε ανίκανοι για κάτι

και το πιστέψετε,

τότε, ακριβώς όπως αυτά τα δύο νήπια,
θα αρχίσετε να νοιώθετε αβοήθητοι

και σύντομα θα σταματήσετε να προσπαθείτε,
ή δε θα προσπαθήσετε καν.

Και τότε θα είστε ακόμα πιο πεπεισμένοι
ότι δεν θα τα καταφέρετε.

Γι' αυτό τον λόγο τόσο πολλοί άνθρωποι 
λειτουργούν κάτω από τις δυνατότητές τους

Γιατί κάπου στην πορεία, 
μερικές φορές μία μόνο αποτυχία

τους έπεισε ότι δε μπορούσαν να τα
καταφέρουν, και το πιστέψανε.

Μόλις πειστούμε για κάτι, 
είναι δύσκολο να μας αλλάξουμε γνώμη.

Και αυτό το έμαθα στην πράξη
όταν ήμουν έφηβος με τον αδερφό μου.

Οδηγούσαμε νύχτα με φίλους
σε έναν σκοτεινό δρόμο,

όταν ένα περιπολικό μας σταμάτησε.

Είχε γίνει μια ληστεία στην περιοχή
και ψάχνανε υπόπτους.

Ο αστυνομικός πλησίασε το αμάξι 
και φώτισε με το φακό του τον οδηγό,

μετά τον αδερφό μου στη μπροστινή θέση,
και μετά εμένα.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και είπε,

«Εσένα πού σ' έχω ξαναδεί;»

(Γέλια)

Και του είπα, «Στη μπροστινή θέση».

(Γέλια)

Αλλά δεν έβγαζε καθόλου νόημα γι' αυτόν.

Και τώρα νόμιζε ότι είχα πάρει ναρκωτικά.

(Γέλια)

Έτσι με τραβάει έξω από το αμάξι,
με ψάχνει,

με οδηγεί στο αστυνομικό όχημα,

και μόνο όταν εξακρίβωσε 
ότι δεν είχα ποινικό μητρώο,

με άφησε να του δείξω
ότι είχα ένα δίδυμο στη μπροστινή θέση.

Ακόμα και όταν φεύγαμε με το αυτοκίνητο, 
το έβλεπες στο πρόσωπό του

ήταν πεπεισμένος ότι τη γλίτωνα με κάτι.

Το μυαλό μας αλλάζει δύσκολα
όταν είμαστε ήδη πεπεισμένοι.

Είναι φυσικό να νιώθεις απογοητευμένος
και ηττημένος μετά από μια αποτυχία.

Αλλά δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου 
να πειστεί ότι δε μπορεί να τα καταφέρει.

Πρέπει να παλέψεις 
το συναίσθημα της απελπισίας.

Πρέπει να πάρεις τον έλεγχο
της κατάστασης.

Και πρέπει να σπάσεις αυτού του είδους
τον αρνητικό κύκλο πριν ξεκινήσει.

Το μυαλό και τα συναισθήματά μας,

δεν είναι οι έμπιστοι φίλοι
που νομίζαμε ότι είναι.

Είναι μάλλον ένας κυκλοθυμικός φίλος

που από τη μία μας υποστηρίζει απόλυτα,
και από την άλλη είναι δυσάρεστος.

Κάποτε δούλεψα με μια γυναίκα

που μετά από 20 χρόνια γάμου,
και ένα εξαιρετικά άσχημο διαζύγιο,

ήταν επιτέλους έτοιμη 
για ένα πρώτο ραντεβού.

Γνώρισε έναν τύπο στο διαδίκτυο, 
και φαινόταν καλός και επιτυχημένος,

και πολύ πιο σημαντικό,
φαινόταν ότι του άρεσε πολύ.

Ήταν πολύ ενθουσιασμένη,
αγόρασε ένα νέο φόρεμα,

και συναντήθηκαν σε ένα ακριβό μπαρ
στη Νέα Υόρκη για ένα ποτό.

Στα δέκα λεπτά του ραντεβού,
ο τύπος σηκώθηκε και είπε,

«Δεν ενδιαφέρομαι», και έφυγε.

Η απόρριψη είναι τρομερά επίπονη.

Η γυναίκα πληγώθηκε τόσο που δε μπορούσε
να κουνηθεί. Κατάφερε και πήρε μια φίλη.

Και ακούστε τι της είπε η φίλη:
«Καλά, τι περίμενες;

Έχεις μεγάλους γοφούς,
δεν έχεις τίποτα ενδιαφέρον να πεις,

γιατί ένας όμορφος,
επιτυχημένος άντρας σαν αυτόν

να θέλει να βγει με μια αποτυχημένη 
σαν εσένα;»

Σοκαριστικό, πραγματικά, που μια φίλη
μπορεί να είναι τόσο σκληρή;

Αλλά θα ήταν λιγότερο σοκαριστικό

αν σας έλεγα ότι δεν ήταν η φίλη
που το είπε αυτό.

Αυτό είπε η γυναίκα στον εαυτό της.

Και αυτό είναι κάτι που το κάνουμε όλοι,
ειδικά μετά από μια απόρριψη.

Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε 
όλα τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας,

τι ευχόμαστε να ήμασταν,
τι ευχόμαστε να μην ήμασταν,

μας βρίζουμε.

Μπορεί όχι τόσο αυστηρά,
αλλά όλοι το κάνουμε.

Και είναι παράξενο που το κάνουμε γιατί 
η αυτοεκτίμησή μας είναι ήδη πληγωμένη.

Γιατί να θέλουμε 
να της κάνουμε μεγαλύτερη ζημιά;

Δε θα κάναμε ένα φυσικό τραύμα 
επίτηδες χειρότερο.

Αν είχαμε ένα κόψιμο στο μπράτσο μας 
δε θα αποφασίζαμε, «Α, ξέρω!

Θα πάρω ένα μαχαίρι και θα δω 
πόσο βαθύτερο μπορώ να το κάνω».

Αλλά το κάνουμε με 
τα ψυχολογικά τραύματα όλη την ώρα.

Γιατί; Επειδή έχουμε χαμηλή
συναισθηματική υγιεινή.

Γιατί δε βάζουμε σε προτεραιότητα
την ψυχολογική μας υγεία.

Ξέρουμε από άπειρες έρευνες,
ότι όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλά,

είμαστε πιο ευάλωτοι στο στρες
και το άγχος,

ότι η αποτυχία και η απόρριψη πονάνε πολύ
και αργούμε να τις ξεπεράσουμε.

Έτσι όταν σας απορρίπτουν,
το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε

είναι να συνεφέρετε την αυτοεκτίμησή σας,
όχι να την κάνετε σκόνη.

Όταν πονάτε συναισθηματικά,

φερθείτε στον εαυτό σας με την συμπόνοια
που θα περιμένατε από έναν αληθινό φίλο.

Πρέπει να εντοπίσουμε και να αλλάξουμε
τις ανθυγιεινές ψυχολογικές συνήθειές μας.

Μια από τις πιο ανθυγιεινές και κοινές
είναι ο μηρυκασμός.

Μηρυκασμός είναι το αναμάσημα.

Είναι όταν το αφεντικό σου φωνάξει, 
ο καθηγητής σε μειώσει μέσα στην τάξη,

ή όταν έχεις ένα μεγάλο καυγά με ένα φίλο

και δε μπορείς να σταματήσεις να παίζεις
τη σκηνή στο κεφάλι σου για μέρες,

μερικές φορές για βδομάδες συνεχόμενα.

Το να αναμασάς θλιβερά γεγονότα με αυτόν
τον τρόπο μπορεί εύκολα να γίνει συνήθεια,

και μπορεί να σου κοστίσει ακριβά.

Γιατί με το να περνάς τόσο χρόνο σε
θλιβερές και αρνητικές σκέψεις,

βάζεις τον εαυτό σου σε σημαντικό κίνδυνο

ν' αναπτύξεις κλινική κατάθλιψη,
αλκοολισμό, τροφικές διαταραχές,

ακόμα και καρδιακή πάθηση.

Το πρόβλημα είναι ότι η τάση να αναμασάς
μπορεί να είναι τόσο δυνατή και σημαντική

και είναι ένα δύσκολο συνήθειο
να σταματήσεις.

Και το ξέρω από προσωπικής πείρας
γιατί πριν από κάνα χρόνο,

άρχισα αυτή τη συνήθεια ο ίδιος.

Βλέπετε, ο δίδυμος αδερφός μου διαγνώστηκε
με μη Χότζκιν λέμφωμα στο τρίτο στάδιο.

Ο καρκίνος του ήταν εξαιρετικά επιθετικός.

Είχε ορατούς όγκους σε όλο του το σώμα.

Και έπρεπε να ξεκινήσει 
έναν σκληρό κύκλο χημειοθεραπείας.

Και δε μπορούσα να σταματήσω 
να σκέφτομαι το τι περνούσε.

Δε μπορούσα να σταματήσω 
να σκέφτομαι πόσο υπέφερε,

ενώ αυτός δεν είχε παραπονεθεί,
ούτε μία φορά.

Είχε μια απίστευτα θετική στάση.

Η ψυχολογική του υγεία ήταν υπέροχη.

Εγώ ήμουν φυσικά υγιής,
αλλά ψυχολογικά ήμουν κουρέλι.

Αλλά ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Έρευνες λένε ότι ακόμα και ένας δίλεπτος
περισπασμός είναι αρκετός

για να σταματήσει την παρόρμηση για
αναμάσηση εκείνη τη στιγμή.

Έτσι κάθε φορά που είχα μια ανησυχητική,
λυπηρή, αρνητική σκέψη,

πίεζα τον εαυτό μου συγκεντρωθεί
σε κάτι άλλο μέχρι η παρόρμηση να περάσει.

Και μέσα σε μια βδομάδα,
όλη μου η προοπτική άλλαξε

και έγινε πιο θετική
και πιο αισιόδοξη.

Στις 9 βδομάδες χημειοθεραπείας
ο αδερφός μου έκανε μια αξονική τομογραφία

και ήμουν δίπλα του 
όταν πήρε τα αποτελέσματα.

Όλοι οι όγκοι είχαν φύγει.

Είχε ακόμα τρεις γύρους χημειοθεραπείας
να κάνει,

αλλά ξέραμε ότι θα γινόταν καλά.

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε
πριν δύο βδομάδες.

Με το ν' αναλαμβάνεις δράση
όταν νοιώθεις μόνος,

με το ν' αλλάζεις τις αντιδράσεις σου
στην αποτυχία,

με το να προστατεύεις 
την αυτοεκτίμησή σου,

με το να πολεμάς τις αρνητικές σκέψεις,

όχι απλά θα γιατρέψεις
τα ψυχολογικά σου τραύματα,

αλλά θα χτίσεις ψυχολογική
προσαρμοστικότητα, θα αναπτυχθείς.

Πριν εκατό χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν
να φροντίζουν την προσωπική τους υγιεινή,

και οι δείχτες αναμενόμενης διάρκειας ζωής
αυξήθηκαν πάνω από 50%

μέσα σε μόνο λίγες δεκαετίες.

Πιστεύω ότι η ποιότητα ζωής μας
θα μπορούσε να ανέβει εξίσου δραματικά

αν αρχίζαμε όλοι να φροντίζουμε
τη συναισθηματική μας υγιεινή.

Μπορείτε να φανταστείτε 
πώς θα ήταν ο κόσμος

αν όλοι ήταν ψυχολογικά πιο υγιείς;

Αν υπήρχε λιγότερη μοναξιά
και λιγότερη κατάθλιψη;

Αν οι άνθρωποι ήξεραν 
πώς να ξεπερνάνε την αποτυχία;

Αν νοιώθανε καλύτερα για τον εαυτό τους
και πιο δυνατοί;

Αν ήταν πιο χαρούμενοι
και πιο ικανοποιημένοι;

Εγώ μπορώ, γιατί αυτός είναι ο κόσμος
μέσα στον οποίο θέλω να ζω,

και αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο
ο αδερφός μου θέλει να ζει επίσης.

Και αν απλά ενημερωθείτε 
και αλλάξετε μερικές απλές συνήθειες,

λοιπόν, αυτός είναι ο κόσμος
μέσα στον οποίο όλοι μπορούμε να ζούμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)