یادتان می آید که از روی دوچرخهتان افتادید یا
سرتان به یک جای تیز خورد؟
زخمهای کودکی چیزهایی هستند که ما
اغلب دوست داریم فراموششان کنیم،
اما بدن ما اغلب این خاطرات را در
قالب زخم با خود نگه می دارند.
خب این سوغات ناخواسته چی هستند
و چرا آنها را بعد از یک تعطیلات ناخواسته
به اورژانس
برای مدت طولانی با خود نگه میداریم ؟
ما بیش از همه زخم ها را
بر چوست خود می بینیم،
یک وصله کمی متفاوت از
پوست معمولی که دور آن را گرفته.
این جای زخم اغلب
یک تغییر شکل نه چندان دلخواه تلقی می شود،
در حالی در مواردی، خراش عمدی ایجاد میشود
در هر دو فرهنگ سنتی و مدرن
به مناسبت مراسمی خاص
و یا برای زیبایی.
اما تفاوت فقط برای زیبایی نیست.
هنگامی که بافت پوست سالم را
زیر میکروسکوپ نگاه میکنیم،
سلولهایی را میبینیم که کارکردهای
مختلفی را انجام میدهند
که با ماتریکس برونیاختهای یا ECMمتصلند.
این ترکیبی از ساختار پروتئینی،
مانند کلاژن است،
که توسط سلول های فیبروبلاست ویژهای
ترشح شده اند.
ماتریکس برونیاختهای به انتقال مواد غذایی
و ارتباط سلول به سلول و اتصال سلولی امکان می دهد.
اما وقتی زخم عمیقی در پوست ایجاد میشود،
این نظم به هم میخورد.
در طول فرآیند التیام زخم،
کلاژن محل زخم دوباره ذخیره میشود،
اما به جای تشکیل بافت سبد مانند
و سالم پوستی،
ماتریکس برونیاختهای جدید همه
در یک جهت واحد ساخته میشوند،
مانع فرآیندهای درون سلولی شده ،
و قابلیت ارتجاعی سلول را کاهش میدهد.
و بدتر از آن،
بافت های التیام یافته حاوی مقدار بیشتری
از ماتریکس برونیاختهای نسبت به قبل از زخم می شود،
که بطور کلی کارکرد سلول را کاهش میدهد.
در پوست، ازدیاد کلاژن
باعث مختل شدن کارکرد اصلی پوست میشود،
مانند تعرق،
کنترل دمای بدن،
و حتی رشد موها.
جای بافت زخمی شده
نسبت به تغییرات دما و محیط حساس و شکننده است،
و باید برای به حداکثر رساندن التیام،
در محیط مرطوب قرار گیرد.
وجود بیش از حد بافت پیوندی رشته ای در یک ارگان
فیبروز(فساد الیاف) نامیده میشود،
و اگر این برای شما آشنا به نظر می رسد،
به دلیل این است که پوست ما تنها ارگانی نیست
که در مقابل زخم آسبپذیر است.
فیبروز کیستی یک اختلال ژنتیکی است
که باعث زخم شدن پانکراس میشود،
در حالی که فیبروز ریوی
باعث زخم شدن ریه ها میشود،
نتیجه آن تنگی نفس است.
زخم قلب و تجمع
ماتریکس برونیاختهای پس از حمله قلبی
می توانید ضربان قلب را کم کند،
و منجر به مشکلات قلبی بیشتری شود.
وجه مشترک تمامی این مشکلات
این است که اگر چه آن ارگان
برخی عملکردهای اصلی خود را حفظ می کند،
بافت جای زخم که پس از یک زخم تشکیل میشود
نا مرغوبتر از بافت اصلی است.
با این حال، امید هست.
پژوهشگران پزشکی اکنون در حال مطالعه
این هستند که چه چیزی باعث میشود سلولهای فیبروبلاست
مقدار بیش از نیازی از کلاژن تولید کنند
و چگونه ما می توانیم ا
سلول های دیگر بدن را
در بازسازی و ساخت سلولهای جدید در
بافت آسیب دیده است دوباره بکار گیریم.
با یادگیری اینکه چگونگی التیام زخم
و تشکیل بافت جدید در زخمها،
می توانیم از بودجه چند میلیارد دلاری
که در حال حاضر برای ترمیمهای
زخم
به شیوه ای بسیار کارآمدتر استفاده کنیم،
و به میلیون ها نفر کمک کنیم تا زندگی بهتر
و سالمتری داشته باشند.
اما تا آن زمان، حداقل برخی از زخم ها
به ما کمک میکنند تا
به خاطر داشته باشیم که از چیزهایی که
میتوانند باعث این زخمها شوند دوری کنیم.