Bu James Risen.

New York Times'a kazandırdığı
Pulitzer Ödülü'nden

dolayı tanıyabilirsiniz.

Edward Snowden'ın adını 
kimse bilmezken,

Risen, Amerkalıların telefonlarının
NSA tarafından yasa dışı

olarak dinlendiğini konu alan
bir kitap yazarak ünlü oldu.

Ama kitapta daha kalıcı bir etki

yaratabilecek başka bir bölüm daha vardı.

Kitapta, CIA'in nükleer bomba
planlarını tam anlamıyla ve

kendi elleriyle İran'a teslim ettiği
korkunç bir ABD istihbarat

operasyonunu afişe ediyor.

Eğer çılgınca geliyorsa, gidin okuyun.

İnanılmaz bir hikâye.

Bu bölümden kim hoşlanmadı
biliyor musunuz?

ABD hükûmeti.

Neredeyse sonraki 10 yıl boyunca,

Risen, ABD hükûmetinin
soruşturma konusu oldu.

Savcılar yararlandığı 
kaynakların birinden

aleyhte tanıklık yapmasını istediler.

Zamanla ABD hükûmetinin casus
gazetecilik ve ihbarların takibi

konularında yeni yüzü olmaya başladı.

İlk anayasa değişikliğine göre

basın, kamu yararına gizli bilgileri
yayınlama hakkına sahiptir.

Ama medya bu haberleri toplayamaz,
kendilerine bu haberleri sağlayan

cesur erkek ve kadınların
kimliklerini saklayamazsa

bu imkânsız.

Yani hükûmete bir eleştiri yapıldığında

Risen ondan önceki cesur gazetecilerin
yaptığını yaptı:

Reddetti

ve "Hapse girmeyi tercih 
ederim." dedi.

2007'den 2015'e kadar,

Risen federal hapishaneye gideceği
düşüncesiyle yaşadı.

Duruşmadan önceki gün
tuhaf bir şey oldu.

Kendileri için çok önemli olan
bu olaydan yıllar sonra

hükûmet Risen hakkındaki tüm
iddiaları aniden düşürdü.

Bugünkü elektronik çağda
muhabir ve kaynakların

saklanabileceği çok az yer var.

Risen'in tanıklarının başarısız
olması için çalışmak yerine

aleyhinde tanıklık için dijital
izler bulabilirlerdi.

Yani tamamen rızası dışında ve
haberi olmadan

savcılar, Risen'in telefon
kayıtlarını aldılar.

E-posta kayıtlarını, finansal ve
banka bilgilerini,

kredi raporlarını,

hatta bir uçuş listesi içeren
seyahat bilgilerini aldılar.

Bu belgeler Risen'ın kaynağı ve
CIA ihbarcısı olduğu kabul edilen

Jeffrey Sterling'in mahkûm edilmesi
için kullanılan belgelerin arasındaydı.

Ne yazık ki, bu sadece vakalardan biri.

Başkan Obama, muhbirleri
koruma sözü vermişti

ama Adalet Bakanlığı diğer tüm
karma yönetimlerin tamamından

daha fazla dava açtı.

Şu an bunun bir sorun
olduğunu görebilirsiniz.

Özellikle de hükûmet gizli işlerin
çoğuna dikkat ederken.

11 Eylül'den sonra, ulusal güvenlik
konusundaki önemli hikâyelerin

neredeyse tamamı gazetecilere
gelen bir ihbarla yazılmıştır.

Çünkü hükûmetin herkesi gözetlemek için
genişletilen yetkileri yüzünden,

Birinci Anayasa değişikliği 
tarafından korunması gereken

basının görevini yerine getirmesini 
riske atmış oluruz.

Ama teknolojinin hükûmetin

muhabirlerin haklarını ihlal 
etmesine izin verdiği gibi

basın da teknolojiyi kullanarak

kaynaklarını hiç olmadığı kadar
iyi koruyabilir.

Hem de tanıkların olaydan 
sonraki duruşlarından değil,

onlarla konuştukları andan
başlayabilirler.

Risen'ın kitabını yazdığında
mevcut olmayan

iletişim yazılımları günümüzde mevcut

ve sıradan e-posta ve telefon
konuşmalarından daha gizli.

İnternet meşhuru merhum Aaron Swarts

tarafından oluşturulan ve şimdi de 
benim de çalıştığım

kâr amacı gütmeyen "Basın Özgürlüğü Vakfı"

tarafından geliştirilen açık kaynaklı

bir ihbar sistemi olan
SecureDrop bunun bir örneği.

E-posta göndermek yerine

haber organizasyonlarının 
İnternet sitesine gidebilirsiniz.

Burada Washington Post'ta olduğu gibi.

Buradan diğer irtibat yollarından da 
yapabileceğiniz gibi

belge yükleyebilir veya
bilgi gönderebilirsiniz.

Sonra onlar sadece haber
kuruluşunun erişimi olan

bir sunucuda şifrelendirilip saklanacak.

Böylece hükûmet gizlice bilgi 
talebinde bulunamayacak

ve talep ettikleri bilginin çoğu

zaten erişilebilir olmayacak.

Ancak, SecureDrop 21. yüzyılda
basın özgürlüğünü koruma

konusunda bulmacanın
çok küçük bir parçası.

Ne yazık ki, dünyadaki hükûmetler

sürekli hepimizi riske atan yeni 
casusluk teknikleri

geliştiriyorlar.

Meselenin sadece yanlış yapanları

ifşa etmek için geniş yolu olan
Edward Snowden gibi

teknoloji dâhisi muhbirler 
olmadığından emin olmak bize kalmış.

Bizi aşırı kalabalık hastaneler
konusunda uyaran

gazilerin sağlık hizmetleri muhbirini

veya Flint'in kirli suyunu

ortaya çıkaran çevre işçisini

veya bizi bir sonraki ekonomik kriz

hakkında uyaran Wall Street üyesini
korumamız da bir o kadar önemli.

Her şeyden öte, bu araçlar sadece 
suçları açığa çıkaran

cesur erkek ve kadınları 
korumak için değil,

hepimizin anayasa tarafından verilen
haklarımızı korumak için oluşturuldu.

Teşekkürler.

(Alkış)