WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:07.221
มนุษย์เรามีศักยภาพสูงอย่างเหลือเชื่อ
สำหรับความดี

00:00:07.963 --> 00:00:12.363
แต่เราก็มีอำนาจมากมายที่จะก่อให้เกิดความเสียหาย

00:00:12.363 --> 00:00:18.029
เครื่องมือใดๆก็ตาม 
สามารถนำมาใช้เพื่อสร้างหรือทำลาย

00:00:18.036 --> 00:00:21.217
ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับแรงจูงใจของเรา

00:00:21.217 --> 00:00:24.664
ฉะนั้น มันจึงยิ่งเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

00:00:24.664 --> 00:00:28.938
ที่เราจะสร้างแรงบรรดาลใจ
ที่ทำให้เราเห็นแก่ผู้อื่นมากกว่าเห็นแก่ตัวเอง

NOTE Paragraph

00:00:30.508 --> 00:00:37.008
ตอนนี้เรากำลังเผชิญหน้า
กับความท้าทายมากมาย

00:00:37.008 --> 00:00:40.325
มันอาจเป็นความท้าทายส่วนบุคคล

00:00:40.325 --> 00:00:44.911
จิตของเราอาจเป็นได้ทั้งเพื่อนที่ดีที่สุด
หรือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด

00:00:46.341 --> 00:00:49.225
อาจเป็นความท้าทายทางสังคม
ด้วยก็ได้เช่นกัน

00:00:49.225 --> 00:00:54.924
ความอดอยากท่ามกลางความอุดมสมบูรณ์ 
ความไม่เท่าเทียม การต่อสู้ ความอยุติธรรม

00:00:54.924 --> 00:00:59.120
และยังมีความท้าทายแบบใหม่ที่เรานึกไม่ถึง

00:00:59.120 --> 00:01:03.763
10,000 ปีก่อนบนโลกมีมนุษย์
ประมาณ 5 ล้านคน

00:01:03.763 --> 00:01:05.373
ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร

00:01:05.373 --> 00:01:10.559
ความทนทานของโลก
ก็รักษาแผลจากการกระทำของมนุษย์ได้

00:01:10.559 --> 00:01:13.775
หลังจากการปฏิวัติทางอุตสาหกรรม
และเทคโนโลยี

00:01:13.775 --> 00:01:16.008
มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นอีก

00:01:16.008 --> 00:01:20.073
ตอนนี้เราคือตัวการสำคัญ
ที่ส่งผลกระทบต่อโลก

00:01:20.073 --> 00:01:24.977
เราได้เข้าสู่ยุคแอนโทรโปซีน 
ยุคสมัยแห่งมนุษย์

00:01:24.977 --> 00:01:31.970
ในทางใดทางหนึ่งถ้าเราจะบอกว่าเราจะเติบโต
อย่างไม่สิ้นสุดไปเรื่อยๆ

00:01:31.970 --> 00:01:35.616
ใช้แหล่งวัตถุดิบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

00:01:35.616 --> 00:01:38.514
มันเหมือนถ้าผู้ชายคนนี้พูดว่า

00:01:38.514 --> 00:01:43.386
และอาตมาเคยได้ยินอดีตผู้นำรัฐท่านหนึ่ง 
อาตมาขอไม่พูดว่าใคร พูดว่า

00:01:43.386 --> 00:01:47.395
"เมื่อ 5 ปีที่แล้ว พวกเราอยู่ที่ขอบหน้าผา

00:01:47.395 --> 00:01:49.972
วันนี้เราได้ก้าวๆใหญ่ไปข้างหน้า"

00:01:50.587 --> 00:01:56.590
ทีนี้หน้าผานี้เหมือนกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์
ได้นิยามไว้

00:01:56.590 --> 00:01:59.244
ว่ามันคือ ขอบเขตของดวงดาว

00:01:59.244 --> 00:02:03.595
และภายในขอบเขตเหล่านั้น 
พวกมันแบกรับปัจจัยจำนวนหนึ่งไว้

00:02:03.595 --> 00:02:09.231
เรายังคงเจริญต่อไป มนุษย์ยังอยู่ต่อไปได้อีก 150,000 ปี

00:02:09.231 --> 00:02:12.563
ถ้าเรารักษาชั้นบรรยากาศไว้ได้
ในสภาพเดิมอย่างมั่นคง

00:02:12.563 --> 00:02:15.721
เช่นเดียวกับในยุคโฮโลซีน 
ในช่วง 10,000 ปีที่ผ่านมา

00:02:15.721 --> 00:02:21.479
แต่มันขึ้นอยู่กับ
การเลือกความสมถะอย่างสมัครใจ

00:02:21.479 --> 00:02:24.160
เติบโตอย่างมีคุณภาพ 
ไม่ใช่เติบโตด้วยจำนวน

NOTE Paragraph

00:02:24.160 --> 00:02:30.394
ในปี 1900 อย่างที่คุณเห็น 
เราอยู่ในข้อจำกัดอย่างสบาย

00:02:30.394 --> 00:02:35.793
ทีนี้ ในปี 1950 เกิดการเร่งการเจริญเติบโต

00:02:35.793 --> 00:02:40.762
ตอนนี้กลั้นลมหายใจของคุณ 
ไม่ต้องนาน เพื่อนึกดูว่าเกิดอะไรต่อมา

00:02:40.762 --> 00:02:46.907
ตอนนี้ พวกเราได้บุกรุกบางขอบเขตบางส่วน
อย่างมากมาย

00:02:46.907 --> 00:02:50.866
ถ้าลองเอาความหลากหลายทางชีวภาพ 
จากอัตราส่วนในปัจจุบันมาคำนวน

00:02:50.866 --> 00:02:57.288
ในปี 2050 
30% ของสายพันธุ์ทั้งหมดจะสูญพันธ์

00:02:57.288 --> 00:03:03.085
ต่อให้เราเก็บดีเอ็นเอของพวกมันไว้ในตู้เย็น 
เราก็ไม่สามารถทำให้ชีวิตเหล่านั้นกลับคืนมา

00:03:03.085 --> 00:03:04.936
อาตมานั่งอยู่ที่นั่น

00:03:04.936 --> 00:03:10.836
เบื้องหน้าของธารน้ำแข็ง 21,000 ฟุต 
สูง 7,000 เมตร ในภูฏาน

00:03:10.836 --> 00:03:17.987
ที่ขั้วโลกที่สาม ธารน้ำแข็งกว่า 2,000 สาย
กำลังละลาย รวดเร็วเสียยิ่งกว่าที่อาร์คติก

NOTE Paragraph

00:03:17.987 --> 00:03:20.994
เราสามารถทำอะไรกับสถานการณ์นี้ได้บ้าง?

00:03:22.144 --> 00:03:29.453
อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจะมีความซับซ้อนทาง
การเมือง เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์

00:03:29.453 --> 00:03:31.851
ไม่ว่าอย่างไร ปัญหาของสิ่งแวดล้อมนั้น

00:03:31.851 --> 00:03:38.678
สุดท้ายแล้วมันขึ้นอยู่กับความเห็นแก่ตัว
และความไม่เห็นแก่ตัว

00:03:38.678 --> 00:03:42.287
อาตมาคือมาร์กซ์ที่มีนิสัยของเกราโช

00:03:42.287 --> 00:03:43.712
(เสียงหัวเราะ)

00:03:43.712 --> 00:03:47.121
เกราโช มาร์กซ์เคยพูดว่า 
"ฉันจะสนใจเกี่ยวกับคนรุ่นหลังไปทำไม?

00:03:47.121 --> 00:03:49.151
พวกเขาเคยทำอะไรให้ฉันบ้าง?"

00:03:49.151 --> 00:03:50.647
(เสียงหัวเราะ)

00:03:50.647 --> 00:03:55.430
น่าเสียดาย อาตมาเคยได้ยินมหาเศรษฐี 
สตีเว่น ฟอร์บส์

00:03:55.430 --> 00:03:58.958
บน ฟ็อกซ์ นิวส์ พูดสิ่งที่เหมือนกัน
แต่เขาดูจริงจัง

00:03:58.958 --> 00:04:01.293
มีคนบอกเขาถึงระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้น

00:04:01.293 --> 00:04:04.640
และเขาพูดว่า 
"ฉันพบว่ามันบ้าบอที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของฉันวันนี้

00:04:04.640 --> 00:04:07.695
เพื่อบางสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ในอีกหลายร้อยปีข้างหน้า"

00:04:07.695 --> 00:04:10.593
ถ้าคนไม่สนใจว่าคนรุ่นหลังจะอยู่อย่างไร

00:04:10.593 --> 00:04:13.494
ก็เอาเลย

NOTE Paragraph

00:04:13.494 --> 00:04:16.420
หนึ่งในความท้าทายในยุคของเรา

00:04:16.420 --> 00:04:19.538
ก็คือการแก้ปัญหา โดยคำนึงถึงปัจจัยหลัก
ทั้งสามประการ ให้สมดุลกัน

00:04:19.538 --> 00:04:21.683
ปัจจัยระยะสั้นด้านเศรษฐกิจ

00:04:21.683 --> 00:04:25.915
การขึ้นลงของตลาดหุ้น งบดุลตอนปลายปี

00:04:25.915 --> 00:04:28.621
ปัจจัยระยะกลางด้านคุณภาพชีวิต

00:04:28.621 --> 00:04:33.945
คุณภาพชีวิตในแต่ละขณะของเรา
จะเป็นอย่างไร ในอีก 10 ปี หรือ 20 ปีข้างหน้า

00:04:33.945 --> 00:04:37.554
และปัจจัยระยะยาวด้านสิ่งแวดล้อม

00:04:37.554 --> 00:04:39.903
เมื่อนักสิ่งแวดล้อมพูดกับนักเศรษฐศาสตร์

00:04:39.903 --> 00:04:42.982
มันเหมือนบทสนทนาของคนมีอาการทางจิต 
ไม่มีความต่อเนื่องเอาเสียเลย

00:04:42.982 --> 00:04:45.814
พวกเขาไม่ได้พูดภาษาเดียวกัน

00:04:45.814 --> 00:04:49.354
ในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้ 
อาตมาเดินทางไปรอบโลก

00:04:49.354 --> 00:04:53.452
พบปะนักเศรษฐศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ 
นักประสาทวิทยา นักสิ่งแวดล้อม

00:04:53.452 --> 00:04:57.912
นักปรัชญา และนักคิด 
ที่เทือกภูเขาหิมาลัย ในทุกๆที่

00:04:57.912 --> 00:05:01.834
อาตมาเห็นว่า มีเพียงแนวคิดเดียว

00:05:01.834 --> 00:05:04.794
ที่จะสามารถทำให้ปัจจัยทั้งสามประการนั้น
สมดุลกันได้

00:05:04.794 --> 00:05:09.198
ทำได้ง่ายๆ ด้วยการใส่ใจกับผู้อื่นให้มากขึ้น

00:05:09.198 --> 00:05:14.099
ถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น 
คุณก็จะมีเศรษฐกิจที่ดีได้โดยที่เอาใจใส่ผู้อื่น

00:05:14.099 --> 00:05:17.051
เป็นการบริหารการเงินเพื่อประโยชน์ทางสังคม

00:05:17.051 --> 00:05:20.319
ไม่ใช่การบริหารสังคม
เพื่อประโยชน์ทางการเงิน

00:05:20.319 --> 00:05:22.187
คุณจะไม่เล่นการพนัน

00:05:22.187 --> 00:05:25.073
ด้วยทรัพยากรที่ผู้คนฝากฝังไว้กับคุณ

00:05:25.073 --> 00:05:27.919
ถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น

00:05:27.919 --> 00:05:31.396
คุณตรวจสอบตนเอง
ว่าคุณได้ลดความไม่เท่าเทียมต่างๆ

00:05:31.396 --> 00:05:35.136
และตรวจสอบตนเองว่า
คุณได้นำพาความเป็นสุขมาสู่สังคม

00:05:35.136 --> 00:05:37.176
ในสถานศึกษา ที่สถานที่ทำงานของคุณ

00:05:37.176 --> 00:05:40.599
ไม่อย่างนั้นแล้ว คุณจะเป็นประเทศ
ที่มีอำนาจที่สุด

00:05:40.599 --> 00:05:43.686
รวยที่สุด แต่คนทุกคนไม่มีความสุข?
ไปเพื่ออะไร

00:05:43.686 --> 00:05:45.973
และถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น

00:05:45.973 --> 00:05:49.369
คุณก็จะไม่ปล้นดวงดาวที่เราอาศัยอยู่

00:05:49.369 --> 00:05:53.703
และในอัตราปัจจุบัน เราไม่มีดาวอีกสามดวง
ให้เรายังคงใช้ชีวิตแบบที่เป็นอยู่นี้

NOTE Paragraph

00:05:53.703 --> 00:05:56.056
ทีนี้คำถามก็คือ

00:05:56.056 --> 00:06:00.387
โอเค การเห็นแก่ผู้อื่นคือคำตอบ 
ที่ไม่ใช่แค่ความคิดในนิยาย

00:06:00.387 --> 00:06:03.611
แต่มันสามารถเป็นจริง 
ในทางปฏิบัติได้หรือไม่?

00:06:03.611 --> 00:06:06.469
และก่อนอื่นเลย มันมีจริงหรือเปล่า

00:06:06.469 --> 00:06:10.213
การเห็นแก่ผู้อื่นมีอยู่จริง
หรือว่าเราเห็นแก่ตัวเหลือเกิน?

00:06:10.213 --> 00:06:15.553
นักปรัชญาหลายคนคิดว่า 
พวกเรานั้นเห็นแก่ตัวแบบแก้ไขไม่ได้

00:06:15.553 --> 00:06:20.765
แต่เราเป็นแค่เหล่าร้ายจริงหรือ?

00:06:20.765 --> 00:06:23.579
นั่นคือข่าวดีใช่หรือไม่?

00:06:23.579 --> 00:06:26.108
นักปรัชญาหลายท่าน เช่น ฮ็อบส์ 
คิดว่าอย่างนั้น

00:06:26.108 --> 00:06:29.429
แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนดูเหมือนเหล่าร้าย

00:06:29.429 --> 00:06:32.262
หรือว่ามนุษย์ก็คือหมาป่าที่ล่ามนุษย์ด้วยกัน?

00:06:32.262 --> 00:06:35.150
ผู้ชายคนนี้ดูไม่เลวร้ายนัก

00:06:35.150 --> 00:06:38.073
เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของอาตมาที่ธิเบต

00:06:38.073 --> 00:06:40.312
เขาใจดีมาก

00:06:40.312 --> 00:06:43.937
เรารักการทำงานร่วมกัน

00:06:43.937 --> 00:06:48.275
ไม่มีความสุขอะไร ดีไปกว่าการทำงานร่วมกัน 
จริงไหม?

00:06:48.275 --> 00:06:52.350
ไม่ใช่เฉพาะมนุษย์

00:06:52.350 --> 00:06:54.837
แน่นอน ว่ามันมีการต่อสู้เพื่อชีวิต

00:06:54.837 --> 00:06:59.178
การอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด 
ตามทฤษฏีของดาร์วิน

00:06:59.178 --> 00:07:05.015
แต่ในวิวัฒนาการ การร่วมมือกัน 
แน่นอนว่ามีการแข่งขันกันด้วย

00:07:05.015 --> 00:07:10.732
แต่เราจำเป็นจะต้องมีการร่วมมือกันสร้างสรรค์
มากกว่านี้เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า

00:07:10.732 --> 00:07:15.414
พวกเราคือนักสร้างร่วมมือที่มีความพิเศษ
และเราควรจะก้าวไปข้างหน้าได้มากกว่านี้

NOTE Paragraph

00:07:15.414 --> 00:07:21.443
นอกเหนือจากนั้น คือเรื่อง
คุณภาพของความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์

00:07:21.443 --> 00:07:25.925
โออีซีดี ได้ทำแบบสำรวจ 
โดยใช้ปัจจัย 10 อย่าง รวมรายได้ ฯลฯ

00:07:25.925 --> 00:07:29.268
สิ่งแรกที่ผู้คนกล่าวว่า 
เป็นปัจจัยหลักสำหรับความสุขของฉัน

00:07:29.268 --> 00:07:32.621
ก็คือคุณภาพของความสัมพันธ์ทางสังคม

00:07:32.621 --> 00:07:35.498
ไม่ใช่แค่มนุษย์

00:07:35.498 --> 00:07:38.844
ดูคุณยายเหล่านั้นสิ่

00:07:38.846 --> 00:07:44.000
ทีนี้ ความคิดที่ว่าถ้าเรามองลงไปลึกๆ

00:07:44.000 --> 00:07:46.570
พวกเรานั้นเห็นแก่ตัวอย่างไม่มีทางแก้

00:07:46.570 --> 00:07:49.224
คือวิทยาศาสตร์บนเก้าอี้นั่ง

00:07:49.224 --> 00:07:51.491
ไม่มีการศึกษาทางสังคมวิทยา

00:07:51.491 --> 00:07:54.737
หรือการศึกษาทางจิตวิทยา 
ที่บอกแบบนั้นเลย

00:07:54.737 --> 00:07:56.697
แต่ในทางตรงกันข้าม

00:07:56.697 --> 00:08:00.355
เพื่อนของอาตมา แดเนียล แบ็ตทัน 
ใช้ชีวิตทั้งชีวิต

00:08:00.355 --> 00:08:03.118
เอาผู้คนจากห้องปฏิบัติการ
มาอยู่ในสถาการณ์ที่ซับซ้อน

00:08:03.118 --> 00:08:07.487
แน่นอนว่าบางทีบางคนก็เห็นแก่ตัว 
และบางคนมากกว่าคนอื่น

00:08:07.487 --> 00:08:10.149
แต่เขาพบว่าตามระบบแล้ว ไม่ว่ายังไง

00:08:10.149 --> 00:08:13.149
ก็มีผู้คนจำนวนหนึ่ง

00:08:13.149 --> 00:08:16.504
ที่ประพฤติอย่างเห็นแก่ผู้อื่น ไม่ว่ายังไง

00:08:16.504 --> 00:08:19.696
ถ้าคุณเห็นใครคนหนึ่ง บาดเจ็บหนัก 
ทรมานมาก

00:08:19.696 --> 00:08:22.318
คุณอาจจะช่วยเขา จากความเห็นใจ

00:08:22.318 --> 00:08:26.468
คุณทนมันไม่ไหว ฉะนั้นมันจึงดีกว่าที่จะช่วย
แทนที่จะยืนดูเฉยๆ

00:08:26.468 --> 00:08:32.344
เราทดสอบเรื่องนั้นและสุดท้ายแล้ว 
มันชัดเจนว่ามนุษย์เราสามารถเห็นแก่ผู้อื่นได้

00:08:32.344 --> 00:08:34.284
นั่นคือข่าวดี

00:08:34.284 --> 00:08:39.896
และยิ่งไปกว่านั้น เราควรจะมองไปที่
ความดาษดื่นของความดี

00:08:39.896 --> 00:08:41.600
ลองดูทีนี่ก็ได้

00:08:41.600 --> 00:08:44.370
เมื่อเราออกไป เราคงไม่พูดว่า "ดีจัง

00:08:44.370 --> 00:08:48.937
ที่ไม่มีการชกต่อยเกิดขึ้นในฝูงชน
ตอนที่กำลังพูดถึงการไม่เห็นแก่ตัว"

00:08:48.937 --> 00:08:51.099
เราคาดเดาอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่หรอก?

00:08:51.099 --> 00:08:54.278
ถ้ามันมีการชกต่อย 
เราคงพูดถึงมันไปเป็นเดือนๆ

00:08:54.278 --> 00:08:57.949
ดังนั้นความดาษดื่นของความดีเป็นสิ่งที่ไม่ดึงดูดความสนใจของเรา

00:08:57.949 --> 00:08:59.437
แต่มันมีอยู่

NOTE Paragraph

00:08:59.437 --> 00:09:04.913
ทีนี้ดูนี่

00:09:09.253 --> 00:09:12.054
นักจิตวิทยาบางท่านพูดว่า

00:09:12.054 --> 00:09:15.291
เมื่อฉันบอกพวกเขาว่าฉันทำโครงการการกุศล 140 โครงการ
ที่เทือกเขาหิมาลัย

00:09:15.291 --> 00:09:17.545
มันทำให้ฉันมีความสุขมาก

00:09:17.545 --> 00:09:20.799
พวกเขาพูดว่า 
"โอ้ คุณทำงานเพื่อความรู้สึกอบอุ่น

00:09:20.799 --> 00:09:23.703
นั่นไม่ใช่การเห็นแก่ผู้อื่น มันแค่รู้สึกดี"

00:09:23.703 --> 00:09:26.991
คุณคิดว่าชายคนนี้ 
ตอนที่เขากระโดดตัดหน้ารถไฟ

00:09:26.991 --> 00:09:29.277
เขาคิดหรือเปล่าว่า 
"ฉันจะต้องรู้สึกดีแน่เมื่อเรื่องนี้จบลง?"

00:09:29.277 --> 00:09:31.563
(เสียงหัวเราะ)

00:09:31.563 --> 00:09:33.849
แต่นั่นไม่ใช่ตอนจบของมัน

00:09:33.849 --> 00:09:36.391
เมื่อคุณสัมภาษณ์เขา เขาพูดว่า

00:09:36.391 --> 00:09:39.526
"ผมไม่ทางเลือก แน่นอนผมต้องโดด"

00:09:39.526 --> 00:09:43.407
เขาไม่มีทางเลือก พฤติกรรมอัตโนมัติ 
มันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวและก็ไม่ใช่การเห็นแก่ผู้อื่น

00:09:43.407 --> 00:09:44.882
ไม่มีทางเลือก?

00:09:44.882 --> 00:09:47.844
แน่นอนว่าชายคนนี้คงจะได้คิดไปอีกครึ่งชั่วโมง

00:09:47.844 --> 00:09:49.881
"ผมควรจะช่วยหรือไม่ช่วยเขา?"

00:09:49.881 --> 00:09:53.676
เขายื่นมือ เขามีทางเลือก 
แต่มันชัดเจน ในช่วงเวลากะทันหัน

00:09:53.676 --> 00:09:56.037
ทีนี้ ตรงนี้ เขาก็มีทางเลือก

00:09:56.037 --> 00:09:58.738
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:58.738 --> 00:10:02.500
มีผู้คนที่มีทางเลือกเช่น 
บาทหลวงอันเดร ทรุชเมและภรรยาของเขา

00:10:02.500 --> 00:10:05.187
และคนทั้งหมู่บ้านเลอ แชมบอน-เซอ-ลุกนอน
ในประเทศฝรั่งเศษ

00:10:05.187 --> 00:10:09.135
ตลอดช่วงเวลาสงครามโลกครั้งที่สอง
พวกเขาช่วยชาวยิว 3,500 คน

00:10:09.135 --> 00:10:11.792
ให้ที่พัก และพาพวกเขาไปสวิตเซอร์แลนด์

00:10:11.792 --> 00:10:15.237
ท่ามกลางอันตรายต่างๆ 
ที่เสี่ยงต่อชีวิตของพวกเขาและครอบครัว

00:10:15.237 --> 00:10:17.394
ความเห็นแก่ผู้อื่นมีอยู่จริง

NOTE Paragraph

00:10:17.394 --> 00:10:19.119
อะไรคือความเห็นแก่ผู้อื่น

00:10:19.119 --> 00:10:23.021
มันคือความหวังที่ว่า ขอให้คนอื่นมีความสุข
และพบต้นตอของความสุข

00:10:23.021 --> 00:10:28.266
การเอาใจใส่คือ
เสียงสะท้อนเกี่ยวกับความรู้สึก ที่บอกคุณว่า


00:10:28.266 --> 00:10:30.977
คนคนนี้มีความสุข หรือ คนคนนี้มีความทุกข์

00:10:30.977 --> 00:10:34.463
แต่การเอาใจใส่อย่างเดียวนั้นไม่พอ

00:10:34.463 --> 00:10:36.686
ถ้าคุณต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์
อย่างต่อเนื่อง

00:10:36.686 --> 00:10:39.447
การเอาใจใส่ต่อความยากลำบาก
ของคุณอาจหมดลง

00:10:39.447 --> 00:10:43.507
คุณต้องการสิ่งแวดล้อมแห่งความรัก
และเมตตาที่ยิ่งใหญ่กว่า

00:10:43.507 --> 00:10:46.234
ด้วยทาเนีย ซิงเกอร์
ที่สถาบัน แม็กซ์ แพล็งค์ แห่งไลซ์พิก

00:10:46.234 --> 00:10:52.335
เราได้เห็นว่าระบบสมองสำหรับความเอาใจใส่
และความเตตานั้นแตกต่างกัน

00:10:52.335 --> 00:10:54.416
ทั้งหมดมันเยี่ยมมาก

00:10:54.416 --> 00:10:56.819
เราได้มันมาจากวิวัฒนาการ การดูแลจากแม่ 
ความรักจากผู้ที่เลี้ยงดูเรา

00:10:59.222 --> 00:11:01.625
แต่เราต้องขยายมันออกไป

00:11:01.625 --> 00:11:04.968
มันสามารถลามไปสู่แม้กระทั่งสายพันธ์อื่นได้

NOTE Paragraph

00:11:04.968 --> 00:11:09.375
ถ้าเราอยากได้สังคมที่เห็นแก่ผู้อื่นมากกว่านี้ เราต้องการสองสิ่ง

00:11:09.375 --> 00:11:12.592
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคล 
และการเปลี่ยนแปลงทางสังคม

00:11:12.592 --> 00:11:15.150
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคลเป็นไปได้ไหม?

00:11:15.150 --> 00:11:18.349
2,000 ปีของการศึกษาอย่างละเอียด
บอกว่า เป็นไปได้

00:11:18.349 --> 00:11:21.951
ทีนี้ 15 ปี ของความร่วมมือ ระหว่าง
ประสาทวิทยา และพันธุศาสตร์

00:11:21.951 --> 00:11:26.435
บอกว่าเป็นไปได้ 
สมองของเราเปลี่ยนไปเมื่อคุณฝึกเห็นแก่ผู้อื่น

00:11:26.435 --> 00:11:30.707
อาตมาใช้เวลา 120 ชั่วโมง
ในเครื่องเอ็มอาร์ไอ

00:11:30.707 --> 00:11:33.493
นี่คือภาพแรกที่อาตมาออกมา
หลังจากเข้าไป 2 ชั่วโมงครึ่ง

00:11:33.493 --> 00:11:37.167
และผลการทดลองได้ถูกตีพิมพ์
ลงในหนังสือพิมพ์วิทยาศาสตร์หลายฉบับ

00:11:37.167 --> 00:11:40.749
มันแสดงอย่างชัดเจนว่า
มีการเปลี่ยนแปลงด้านโครงสร้าง

00:11:40.749 --> 00:11:44.502
และการทำงานของสมอง
เมื่อคุณฝึกรักอย่างเห็นแก่ผู้อื่น

00:11:44.502 --> 00:11:46.252
เพื่อให้คุณได้เห็น

00:11:46.252 --> 00:11:49.073
นี่คือผู้ฝึกขณะพักทางด้านซ้าย

00:11:49.073 --> 00:11:52.776
ผู้ฝึกขณะกำลังปฏิบัติเมตตา 
คุณเห็นการทำงานทุกอย่าง

00:11:52.776 --> 00:11:55.330
และกลุ่มครอบครัวขณะกำลังพัก 
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

00:11:55.330 --> 00:11:57.272
ขณะปฏิบัติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

00:11:57.272 --> 00:11:59.250
พวกเขาไม่ได้รับการฝึก

NOTE Paragraph

00:11:59.250 --> 00:12:03.671
คุณจำเป็นต้องปฏิบัติ 50,000 ชั่วโมงไหม? ไม่ต้อง

00:12:03.671 --> 00:12:07.837
4 สัปดาห์ 20 นาทีต่อ 1 วัน
ของการฝึกอย่างเอาใจใส่

00:12:07.838 --> 00:12:14.141
ก็นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงของสมองแล้ว
เมื่อเทียบกับกลุ่มตัวอย่างที่มีการควบคุม

00:12:14.141 --> 00:12:17.879
แค่ 20 นาทีต่อวัน เป็นเวลา 4 สัปดาห์

NOTE Paragraph

00:12:17.879 --> 00:12:21.217
แม้แต่กับเด็กก่อนวัยเรียน
ริชาร์ด เดวิดสัน ทำการทดลองที่ เมดิสัน

00:12:21.217 --> 00:12:27.627
โครงการ 8 สัปดาห์: ความกตัญญู 
ความรักและเมตตา การร่วมมือกัน 
การหายใจอย่างมีสติ

00:12:27.627 --> 00:12:29.882
คุณอาจพูดว่า 
"โอ้ พวกเขาเป็นแค่เด็กก่อนวัยเรียน"

00:12:29.882 --> 00:12:31.508
ลองดูหลังจาก 8 สัปดาห์

00:12:31.508 --> 00:12:33.958
ความประพฤติทางสังคม คือเส้นสีน้ำเงิน

00:12:33.958 --> 00:12:39.402
ต่อมาคือ สุดยอดการทดลองวิทยาศาสตร์
การทดลองสติกเกอร์

00:12:39.402 --> 00:12:43.350
อันดับแรก เรากำหนดว่า
ใครสนิทกับใครในห้องเรียน

00:12:43.350 --> 00:12:47.425
หรือสนิทกับใครน้อยที่สุด 
เด็กที่ไม่มีใครรู้จักหรือเด็กที่ไม่สบาย

00:12:47.425 --> 00:12:50.129
และพวกเขาทุกคนต้องแจกสติกเกอร์ให้เพื่อน

00:12:50.129 --> 00:12:54.181
ก่อนที่จะมีการแทรกแทรง
พวกเขาให้สติกเกอร์กับเพื่อนสนิท

00:12:54.181 --> 00:12:57.640
เด็ก 5 ขวบ 4 คน 
ฝึก 20 นาที 3 ครั้งต่อสัปดาห์

00:12:57.640 --> 00:13:01.123
หลังจากการแทรกทรง ไม่มีการแบ่งแยกอีกต่อไป

00:13:01.123 --> 00:13:05.048
ทุกคนได้รับสติกเกอร์เท่ากัน 
แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กที่มีคนชอบน้อย

00:13:05.048 --> 00:13:08.436
นั่นคือสิ่งที่เราควรทำ
ในทุกโรงเรียนทั่วโลก

NOTE Paragraph

00:13:08.436 --> 00:13:10.430
ต่อจากนี้เราไปไหน?

NOTE Paragraph

00:13:10.430 --> 00:13:14.678
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:13:14.678 --> 00:13:17.359
เมื่อ ดาไล ลามะ ได้ยินเรื่องนี้
เขาบอก ริชาร์ด เดวิดสัน

00:13:17.359 --> 00:13:20.815
"คุณไปบอกคนที่โรงเรียนนะ 
10 โรงเรียน 100 โรงเรียน บอก UN บอกโลก"

NOTE Paragraph

00:13:20.815 --> 00:13:22.499
หลังจากนั้นเราควรจะทำอะไรต่อไป?

00:13:22.499 --> 00:13:24.762
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคลนั้นเป็นไปได้

00:13:24.762 --> 00:13:29.378
เราจำเป็นต้องรอให้
มียีนส์ทีทำให้เราไม่เห็นแก่ตัวไหม?

00:13:29.378 --> 00:13:33.132
นั่นจะใช้เวลาอีก 50,000 ปี 
นานเกินกว่าที่สิ่งแวดล้อมจะรอได้

00:13:33.132 --> 00:13:37.567
โชคดี ที่มีการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม

00:13:37.567 --> 00:13:43.301
วัฒนธรรม อย่างที่ผู้เชี่ยวชาญได้บ่งบอก เปลี่ยนเร็วกว่ายีนส์

00:13:43.301 --> 00:13:44.829
นั่นคือข่าวดี

00:13:44.829 --> 00:13:48.189
ท่าทีต่อสงครามเปลี่ยนแปลงไปมาก
เมื่อเวลาผ่านไป

00:13:48.189 --> 00:13:53.370
ตอนนี้บุคคลเปลี่ยนแปลงไป
ตามวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไป

00:13:53.370 --> 00:13:56.146
และสุดท้ายเราจะสามารถ
สร้างสังคมที่มีความเห็นแก่ผู้อื่นมากกว่านี้ได้

NOTE Paragraph

00:13:56.146 --> 00:13:57.888
แล้วยังไงต่อ?

00:13:57.888 --> 00:14:00.137
ตัวอาตมาจะกลับไปทางทิศตะวันออก

00:14:00.137 --> 00:14:03.597
เรารักษาคนไข้ 100,000 ต่อปี
ในโครงการของเรา

00:14:03.597 --> 00:14:07.346
เรามีเด็ก 25,000 คนในโรงเรียน 
4% โดยเฉลี่ย

00:14:07.346 --> 00:14:09.921
บางคนบอกว่าสิ่งของคุณใช้ได้ในเชิงปฏิบัติ

00:14:09.921 --> 00:14:11.945
แต่มันใช้ได้ในเชิงทฤษฎีรึปล่าว?

00:14:11.945 --> 00:14:15.287
มันมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนที่ดีตลอดเวลา

00:14:15.287 --> 00:14:17.706
ฉะนั้นอาตมาจะกลับไปยังอาศรม

00:14:17.706 --> 00:14:20.995
เพื่อหาทรัพยากรภายใน เพื่อบริการผู้อื่น

NOTE Paragraph

00:14:20.995 --> 00:14:24.182
แต่ในระดับโลก เราทำอะไรได้บ้าง?

00:14:24.182 --> 00:14:25.973
เราต้องการสามสิ่ง

00:14:25.973 --> 00:14:28.325
การเสริมสร้างความร่วมมือระหว่างกัน

00:14:28.325 --> 00:14:32.041
การเรียนโดยร่วมมือกันเรียน
แทนที่จะแข่งกันเรียน

00:14:32.041 --> 00:14:35.612
การร่วมมือกันอย่างไม่มีข้อแม้
ระหว่างบริษัทต่างๆ

00:14:35.612 --> 00:14:40.019
จะมีการแข่งขันกันระหว่างผู้ที่ร่วมมือกันก็ได้
แต่ห้ามมีภายใน

00:14:40.019 --> 00:14:43.971
เราต้องการความสามัคคีอย่างยั่งยืน 
อาตมาชอบคำนี้

00:14:43.971 --> 00:14:45.914
ไม่ใช่การเติบโตอย่างยั่งยืน

00:14:45.914 --> 00:14:49.500
ความสามัคคีอย่างยั่งยืนหมายถึงตอนนี้
เราลดความไม่เท่าเทียม

00:14:49.500 --> 00:14:53.826
ต่อไปข้างหน้าเราจะทำน้อย ได้มาก

00:14:53.826 --> 00:14:58.310
เราเติบโตต่อไปอย่างมีคุณภาพ
ไม่ใช่เติบโตแต่ในเชิงปริมาณ

00:14:58.310 --> 00:15:00.615
เราต้องการเศรษฐกิจที่มีการเอาใจใส่

00:15:00.615 --> 00:15:06.446
เศรษฐกิจเบี่ยงเบน ไม่สามารถ
แก้ปัญหาความอดอยาก ทั้งที่เรามีเกินพอได้

00:15:06.446 --> 00:15:08.798
ไม่สามารถแก้ปัญหาสินค้าทั่วไป

00:15:08.798 --> 00:15:11.096
ของอากาศและมหาสมุทร

00:15:11.096 --> 00:15:12.679
เราต้องการเศรษฐกิจที่มีการเอาใจใส่

00:15:12.679 --> 00:15:14.788
ถ้าคุณพูดว่าเศรษฐกิจ
ควรเป็นความเห็นอกเห็นใจ

00:15:14.788 --> 00:15:16.273
พวกเขาพูดว่า "นั่นไม่ใช่งานของเรา"

00:15:16.273 --> 00:15:19.588
แต่ถ้าคุณพูดว่าพวกเขาไม่สนใจ นั่นดูไม่ดี

00:15:19.588 --> 00:15:22.967
เราต้องการการผูกมัดในชุมชน 
ความรับผิดชอบระดับโลก

00:15:22.967 --> 00:15:28.307
เราต้องแพร่การเห็นแก่คนอื่น
ไปสู่สายพันธ์ุทั้ง 1.6 ล้านสายพันธ์ุ

00:15:28.307 --> 00:15:31.732
สิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึก
ที่อาศัยอยู่ร่วมกับเราบนโลกใบนี้

00:15:31.732 --> 00:15:34.724
เราต้องกล้าเห็นแก่ผู้อื่น

NOTE Paragraph

00:15:34.724 --> 00:15:38.605
ขอให้การปฏิวัติเพื่อการเห็นแก่ผู้อื่น 
จงคงอยู่ตลอดไป

00:15:38.605 --> 00:15:43.155
วีวา ลา รีโวลูเชียน เดอ อัลทรูอิสโม

NOTE Paragraph

00:15:43.155 --> 00:15:48.515
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:15:48.515 --> 00:15:50.496
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:15:50.496 --> 00:15:52.448
(เสียงปรบมือ)