1
00:00:00,000 --> 00:00:07,221
มนุษย์เรามีศักยภาพสูงอย่างเหลือเชื่อ
สำหรับความดี

2
00:00:07,963 --> 00:00:12,363
แต่เราก็มีอำนาจมากมายที่จะก่อให้เกิดความเสียหาย

3
00:00:12,363 --> 00:00:18,029
เครื่องมือใดๆก็ตาม 
สามารถนำมาใช้เพื่อสร้างหรือทำลาย

4
00:00:18,036 --> 00:00:21,217
ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับแรงจูงใจของเรา

5
00:00:21,217 --> 00:00:24,664
ฉะนั้น มันจึงยิ่งเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

6
00:00:24,664 --> 00:00:28,938
ที่เราจะสร้างแรงบรรดาลใจ
ที่ทำให้เราเห็นแก่ผู้อื่นมากกว่าเห็นแก่ตัวเอง

7
00:00:30,508 --> 00:00:37,008
ตอนนี้เรากำลังเผชิญหน้า
กับความท้าทายมากมาย

8
00:00:37,008 --> 00:00:40,325
มันอาจเป็นความท้าทายส่วนบุคคล

9
00:00:40,325 --> 00:00:44,911
จิตของเราอาจเป็นได้ทั้งเพื่อนที่ดีที่สุด
หรือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด

10
00:00:46,341 --> 00:00:49,225
อาจเป็นความท้าทายทางสังคม
ด้วยก็ได้เช่นกัน

11
00:00:49,225 --> 00:00:54,924
ความอดอยากท่ามกลางความอุดมสมบูรณ์ 
ความไม่เท่าเทียม การต่อสู้ ความอยุติธรรม

12
00:00:54,924 --> 00:00:59,120
และยังมีความท้าทายแบบใหม่ที่เรานึกไม่ถึง

13
00:00:59,120 --> 00:01:03,763
10,000 ปีก่อนบนโลกมีมนุษย์
ประมาณ 5 ล้านคน

14
00:01:03,763 --> 00:01:05,373
ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร

15
00:01:05,373 --> 00:01:10,559
ความทนทานของโลก
ก็รักษาแผลจากการกระทำของมนุษย์ได้

16
00:01:10,559 --> 00:01:13,775
หลังจากการปฏิวัติทางอุตสาหกรรม
และเทคโนโลยี

17
00:01:13,775 --> 00:01:16,008
มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นอีก

18
00:01:16,008 --> 00:01:20,073
ตอนนี้เราคือตัวการสำคัญ
ที่ส่งผลกระทบต่อโลก

19
00:01:20,073 --> 00:01:24,977
เราได้เข้าสู่ยุคแอนโทรโปซีน 
ยุคสมัยแห่งมนุษย์

20
00:01:24,977 --> 00:01:31,970
ในทางใดทางหนึ่งถ้าเราจะบอกว่าเราจะเติบโต
อย่างไม่สิ้นสุดไปเรื่อยๆ

21
00:01:31,970 --> 00:01:35,616
ใช้แหล่งวัตถุดิบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

22
00:01:35,616 --> 00:01:38,514
มันเหมือนถ้าผู้ชายคนนี้พูดว่า

23
00:01:38,514 --> 00:01:43,386
และอาตมาเคยได้ยินอดีตผู้นำรัฐท่านหนึ่ง 
อาตมาขอไม่พูดว่าใคร พูดว่า

24
00:01:43,386 --> 00:01:47,395
"เมื่อ 5 ปีที่แล้ว พวกเราอยู่ที่ขอบหน้าผา

25
00:01:47,395 --> 00:01:49,972
วันนี้เราได้ก้าวๆใหญ่ไปข้างหน้า"

26
00:01:50,587 --> 00:01:56,590
ทีนี้หน้าผานี้เหมือนกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์
ได้นิยามไว้

27
00:01:56,590 --> 00:01:59,244
ว่ามันคือ ขอบเขตของดวงดาว

28
00:01:59,244 --> 00:02:03,595
และภายในขอบเขตเหล่านั้น 
พวกมันแบกรับปัจจัยจำนวนหนึ่งไว้

29
00:02:03,595 --> 00:02:09,231
เรายังคงเจริญต่อไป มนุษย์ยังอยู่ต่อไปได้อีก 150,000 ปี

30
00:02:09,231 --> 00:02:12,563
ถ้าเรารักษาชั้นบรรยากาศไว้ได้
ในสภาพเดิมอย่างมั่นคง

31
00:02:12,563 --> 00:02:15,721
เช่นเดียวกับในยุคโฮโลซีน 
ในช่วง 10,000 ปีที่ผ่านมา

32
00:02:15,721 --> 00:02:21,479
แต่มันขึ้นอยู่กับ
การเลือกความสมถะอย่างสมัครใจ

33
00:02:21,479 --> 00:02:24,160
เติบโตอย่างมีคุณภาพ 
ไม่ใช่เติบโตด้วยจำนวน

34
00:02:24,160 --> 00:02:30,394
ในปี 1900 อย่างที่คุณเห็น 
เราอยู่ในข้อจำกัดอย่างสบาย

35
00:02:30,394 --> 00:02:35,793
ทีนี้ ในปี 1950 เกิดการเร่งการเจริญเติบโต

36
00:02:35,793 --> 00:02:40,762
ตอนนี้กลั้นลมหายใจของคุณ 
ไม่ต้องนาน เพื่อนึกดูว่าเกิดอะไรต่อมา

37
00:02:40,762 --> 00:02:46,907
ตอนนี้ พวกเราได้บุกรุกบางขอบเขตบางส่วน
อย่างมากมาย

38
00:02:46,907 --> 00:02:50,866
ถ้าลองเอาความหลากหลายทางชีวภาพ 
จากอัตราส่วนในปัจจุบันมาคำนวน

39
00:02:50,866 --> 00:02:57,288
ในปี 2050 
30% ของสายพันธุ์ทั้งหมดจะสูญพันธ์

40
00:02:57,288 --> 00:03:03,085
ต่อให้เราเก็บดีเอ็นเอของพวกมันไว้ในตู้เย็น 
เราก็ไม่สามารถทำให้ชีวิตเหล่านั้นกลับคืนมา

41
00:03:03,085 --> 00:03:04,936
อาตมานั่งอยู่ที่นั่น

42
00:03:04,936 --> 00:03:10,836
เบื้องหน้าของธารน้ำแข็ง 21,000 ฟุต 
สูง 7,000 เมตร ในภูฏาน

43
00:03:10,836 --> 00:03:17,987
ที่ขั้วโลกที่สาม ธารน้ำแข็งกว่า 2,000 สาย
กำลังละลาย รวดเร็วเสียยิ่งกว่าที่อาร์คติก

44
00:03:17,987 --> 00:03:20,994
เราสามารถทำอะไรกับสถานการณ์นี้ได้บ้าง?

45
00:03:22,144 --> 00:03:29,453
อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจะมีความซับซ้อนทาง
การเมือง เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์

46
00:03:29,453 --> 00:03:31,851
ไม่ว่าอย่างไร ปัญหาของสิ่งแวดล้อมนั้น

47
00:03:31,851 --> 00:03:38,678
สุดท้ายแล้วมันขึ้นอยู่กับความเห็นแก่ตัว
และความไม่เห็นแก่ตัว

48
00:03:38,678 --> 00:03:42,287
อาตมาคือมาร์กซ์ที่มีนิสัยของเกราโช

49
00:03:42,287 --> 00:03:43,712
(เสียงหัวเราะ)

50
00:03:43,712 --> 00:03:47,121
เกราโช มาร์กซ์เคยพูดว่า 
"ฉันจะสนใจเกี่ยวกับคนรุ่นหลังไปทำไม?

51
00:03:47,121 --> 00:03:49,151
พวกเขาเคยทำอะไรให้ฉันบ้าง?"

52
00:03:49,151 --> 00:03:50,647
(เสียงหัวเราะ)

53
00:03:50,647 --> 00:03:55,430
น่าเสียดาย อาตมาเคยได้ยินมหาเศรษฐี 
สตีเว่น ฟอร์บส์

54
00:03:55,430 --> 00:03:58,958
บน ฟ็อกซ์ นิวส์ พูดสิ่งที่เหมือนกัน
แต่เขาดูจริงจัง

55
00:03:58,958 --> 00:04:01,293
มีคนบอกเขาถึงระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้น

56
00:04:01,293 --> 00:04:04,640
และเขาพูดว่า 
"ฉันพบว่ามันบ้าบอที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของฉันวันนี้

57
00:04:04,640 --> 00:04:07,695
เพื่อบางสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ในอีกหลายร้อยปีข้างหน้า"

58
00:04:07,695 --> 00:04:10,593
ถ้าคนไม่สนใจว่าคนรุ่นหลังจะอยู่อย่างไร

59
00:04:10,593 --> 00:04:13,494
ก็เอาเลย

60
00:04:13,494 --> 00:04:16,420
หนึ่งในความท้าทายในยุคของเรา

61
00:04:16,420 --> 00:04:19,538
ก็คือการแก้ปัญหา โดยคำนึงถึงปัจจัยหลัก
ทั้งสามประการ ให้สมดุลกัน

62
00:04:19,538 --> 00:04:21,683
ปัจจัยระยะสั้นด้านเศรษฐกิจ

63
00:04:21,683 --> 00:04:25,915
การขึ้นลงของตลาดหุ้น งบดุลตอนปลายปี

64
00:04:25,915 --> 00:04:28,621
ปัจจัยระยะกลางด้านคุณภาพชีวิต

65
00:04:28,621 --> 00:04:33,945
คุณภาพชีวิตในแต่ละขณะของเรา
จะเป็นอย่างไร ในอีก 10 ปี หรือ 20 ปีข้างหน้า

66
00:04:33,945 --> 00:04:37,554
และปัจจัยระยะยาวด้านสิ่งแวดล้อม

67
00:04:37,554 --> 00:04:39,903
เมื่อนักสิ่งแวดล้อมพูดกับนักเศรษฐศาสตร์

68
00:04:39,903 --> 00:04:42,982
มันเหมือนบทสนทนาของคนมีอาการทางจิต 
ไม่มีความต่อเนื่องเอาเสียเลย

69
00:04:42,982 --> 00:04:45,814
พวกเขาไม่ได้พูดภาษาเดียวกัน

70
00:04:45,814 --> 00:04:49,354
ในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้ 
อาตมาเดินทางไปรอบโลก

71
00:04:49,354 --> 00:04:53,452
พบปะนักเศรษฐศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ 
นักประสาทวิทยา นักสิ่งแวดล้อม

72
00:04:53,452 --> 00:04:57,912
นักปรัชญา และนักคิด 
ที่เทือกภูเขาหิมาลัย ในทุกๆที่

73
00:04:57,912 --> 00:05:01,834
อาตมาเห็นว่า มีเพียงแนวคิดเดียว

74
00:05:01,834 --> 00:05:04,794
ที่จะสามารถทำให้ปัจจัยทั้งสามประการนั้น
สมดุลกันได้

75
00:05:04,794 --> 00:05:09,198
ทำได้ง่ายๆ ด้วยการใส่ใจกับผู้อื่นให้มากขึ้น

76
00:05:09,198 --> 00:05:14,099
ถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น 
คุณก็จะมีเศรษฐกิจที่ดีได้โดยที่เอาใจใส่ผู้อื่น

77
00:05:14,099 --> 00:05:17,051
เป็นการบริหารการเงินเพื่อประโยชน์ทางสังคม

78
00:05:17,051 --> 00:05:20,319
ไม่ใช่การบริหารสังคม
เพื่อประโยชน์ทางการเงิน

79
00:05:20,319 --> 00:05:22,187
คุณจะไม่เล่นการพนัน

80
00:05:22,187 --> 00:05:25,073
ด้วยทรัพยากรที่ผู้คนฝากฝังไว้กับคุณ

81
00:05:25,073 --> 00:05:27,919
ถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น

82
00:05:27,919 --> 00:05:31,396
คุณตรวจสอบตนเอง
ว่าคุณได้ลดความไม่เท่าเทียมต่างๆ

83
00:05:31,396 --> 00:05:35,136
และตรวจสอบตนเองว่า
คุณได้นำพาความเป็นสุขมาสู่สังคม

84
00:05:35,136 --> 00:05:37,176
ในสถานศึกษา ที่สถานที่ทำงานของคุณ

85
00:05:37,176 --> 00:05:40,599
ไม่อย่างนั้นแล้ว คุณจะเป็นประเทศ
ที่มีอำนาจที่สุด

86
00:05:40,599 --> 00:05:43,686
รวยที่สุด แต่คนทุกคนไม่มีความสุข?
ไปเพื่ออะไร

87
00:05:43,686 --> 00:05:45,973
และถ้าคุณใส่ใจกับคนอื่นมากขึ้น

88
00:05:45,973 --> 00:05:49,369
คุณก็จะไม่ปล้นดวงดาวที่เราอาศัยอยู่

89
00:05:49,369 --> 00:05:53,703
และในอัตราปัจจุบัน เราไม่มีดาวอีกสามดวง
ให้เรายังคงใช้ชีวิตแบบที่เป็นอยู่นี้

90
00:05:53,703 --> 00:05:56,056
ทีนี้คำถามก็คือ

91
00:05:56,056 --> 00:06:00,387
โอเค การเห็นแก่ผู้อื่นคือคำตอบ 
ที่ไม่ใช่แค่ความคิดในนิยาย

92
00:06:00,387 --> 00:06:03,611
แต่มันสามารถเป็นจริง 
ในทางปฏิบัติได้หรือไม่?

93
00:06:03,611 --> 00:06:06,469
และก่อนอื่นเลย มันมีจริงหรือเปล่า

94
00:06:06,469 --> 00:06:10,213
การเห็นแก่ผู้อื่นมีอยู่จริง
หรือว่าเราเห็นแก่ตัวเหลือเกิน?

95
00:06:10,213 --> 00:06:15,553
นักปรัชญาหลายคนคิดว่า 
พวกเรานั้นเห็นแก่ตัวแบบแก้ไขไม่ได้

96
00:06:15,553 --> 00:06:20,765
แต่เราเป็นแค่เหล่าร้ายจริงหรือ?

97
00:06:20,765 --> 00:06:23,579
นั่นคือข่าวดีใช่หรือไม่?

98
00:06:23,579 --> 00:06:26,108
นักปรัชญาหลายท่าน เช่น ฮ็อบส์ 
คิดว่าอย่างนั้น

99
00:06:26,108 --> 00:06:29,429
แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนดูเหมือนเหล่าร้าย

100
00:06:29,429 --> 00:06:32,262
หรือว่ามนุษย์ก็คือหมาป่าที่ล่ามนุษย์ด้วยกัน?

101
00:06:32,262 --> 00:06:35,150
ผู้ชายคนนี้ดูไม่เลวร้ายนัก

102
00:06:35,150 --> 00:06:38,073
เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของอาตมาที่ธิเบต

103
00:06:38,073 --> 00:06:40,312
เขาใจดีมาก

104
00:06:40,312 --> 00:06:43,937
เรารักการทำงานร่วมกัน

105
00:06:43,937 --> 00:06:48,275
ไม่มีความสุขอะไร ดีไปกว่าการทำงานร่วมกัน 
จริงไหม?

106
00:06:48,275 --> 00:06:52,350
ไม่ใช่เฉพาะมนุษย์

107
00:06:52,350 --> 00:06:54,837
แน่นอน ว่ามันมีการต่อสู้เพื่อชีวิต

108
00:06:54,837 --> 00:06:59,178
การอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด 
ตามทฤษฏีของดาร์วิน

109
00:06:59,178 --> 00:07:05,015
แต่ในวิวัฒนาการ การร่วมมือกัน 
แน่นอนว่ามีการแข่งขันกันด้วย

110
00:07:05,015 --> 00:07:10,732
แต่เราจำเป็นจะต้องมีการร่วมมือกันสร้างสรรค์
มากกว่านี้เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า

111
00:07:10,732 --> 00:07:15,414
พวกเราคือนักสร้างร่วมมือที่มีความพิเศษ
และเราควรจะก้าวไปข้างหน้าได้มากกว่านี้

112
00:07:15,414 --> 00:07:21,443
นอกเหนือจากนั้น คือเรื่อง
คุณภาพของความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์

113
00:07:21,443 --> 00:07:25,925
โออีซีดี ได้ทำแบบสำรวจ 
โดยใช้ปัจจัย 10 อย่าง รวมรายได้ ฯลฯ

114
00:07:25,925 --> 00:07:29,268
สิ่งแรกที่ผู้คนกล่าวว่า 
เป็นปัจจัยหลักสำหรับความสุขของฉัน

115
00:07:29,268 --> 00:07:32,621
ก็คือคุณภาพของความสัมพันธ์ทางสังคม

116
00:07:32,621 --> 00:07:35,498
ไม่ใช่แค่มนุษย์

117
00:07:35,498 --> 00:07:38,844
ดูคุณยายเหล่านั้นสิ่

118
00:07:38,846 --> 00:07:44,000
ทีนี้ ความคิดที่ว่าถ้าเรามองลงไปลึกๆ

119
00:07:44,000 --> 00:07:46,570
พวกเรานั้นเห็นแก่ตัวอย่างไม่มีทางแก้

120
00:07:46,570 --> 00:07:49,224
คือวิทยาศาสตร์บนเก้าอี้นั่ง

121
00:07:49,224 --> 00:07:51,491
ไม่มีการศึกษาทางสังคมวิทยา

122
00:07:51,491 --> 00:07:54,737
หรือการศึกษาทางจิตวิทยา 
ที่บอกแบบนั้นเลย

123
00:07:54,737 --> 00:07:56,697
แต่ในทางตรงกันข้าม

124
00:07:56,697 --> 00:08:00,355
เพื่อนของอาตมา แดเนียล แบ็ตทัน 
ใช้ชีวิตทั้งชีวิต

125
00:08:00,355 --> 00:08:03,118
เอาผู้คนจากห้องปฏิบัติการ
มาอยู่ในสถาการณ์ที่ซับซ้อน

126
00:08:03,118 --> 00:08:07,487
แน่นอนว่าบางทีบางคนก็เห็นแก่ตัว 
และบางคนมากกว่าคนอื่น

127
00:08:07,487 --> 00:08:10,149
แต่เขาพบว่าตามระบบแล้ว ไม่ว่ายังไง

128
00:08:10,149 --> 00:08:13,149
ก็มีผู้คนจำนวนหนึ่ง

129
00:08:13,149 --> 00:08:16,504
ที่ประพฤติอย่างเห็นแก่ผู้อื่น ไม่ว่ายังไง

130
00:08:16,504 --> 00:08:19,696
ถ้าคุณเห็นใครคนหนึ่ง บาดเจ็บหนัก 
ทรมานมาก

131
00:08:19,696 --> 00:08:22,318
คุณอาจจะช่วยเขา จากความเห็นใจ

132
00:08:22,318 --> 00:08:26,468
คุณทนมันไม่ไหว ฉะนั้นมันจึงดีกว่าที่จะช่วย
แทนที่จะยืนดูเฉยๆ

133
00:08:26,468 --> 00:08:32,344
เราทดสอบเรื่องนั้นและสุดท้ายแล้ว 
มันชัดเจนว่ามนุษย์เราสามารถเห็นแก่ผู้อื่นได้

134
00:08:32,344 --> 00:08:34,284
นั่นคือข่าวดี

135
00:08:34,284 --> 00:08:39,896
และยิ่งไปกว่านั้น เราควรจะมองไปที่
ความดาษดื่นของความดี

136
00:08:39,896 --> 00:08:41,600
ลองดูทีนี่ก็ได้

137
00:08:41,600 --> 00:08:44,370
เมื่อเราออกไป เราคงไม่พูดว่า "ดีจัง

138
00:08:44,370 --> 00:08:48,937
ที่ไม่มีการชกต่อยเกิดขึ้นในฝูงชน
ตอนที่กำลังพูดถึงการไม่เห็นแก่ตัว"

139
00:08:48,937 --> 00:08:51,099
เราคาดเดาอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่หรอก?

140
00:08:51,099 --> 00:08:54,278
ถ้ามันมีการชกต่อย 
เราคงพูดถึงมันไปเป็นเดือนๆ

141
00:08:54,278 --> 00:08:57,949
ดังนั้นความดาษดื่นของความดีเป็นสิ่งที่ไม่ดึงดูดความสนใจของเรา

142
00:08:57,949 --> 00:08:59,437
แต่มันมีอยู่

143
00:08:59,437 --> 00:09:04,913
ทีนี้ดูนี่

144
00:09:09,253 --> 00:09:12,054
นักจิตวิทยาบางท่านพูดว่า

145
00:09:12,054 --> 00:09:15,291
เมื่อฉันบอกพวกเขาว่าฉันทำโครงการการกุศล 140 โครงการ
ที่เทือกเขาหิมาลัย

146
00:09:15,291 --> 00:09:17,545
มันทำให้ฉันมีความสุขมาก

147
00:09:17,545 --> 00:09:20,799
พวกเขาพูดว่า 
"โอ้ คุณทำงานเพื่อความรู้สึกอบอุ่น

148
00:09:20,799 --> 00:09:23,703
นั่นไม่ใช่การเห็นแก่ผู้อื่น มันแค่รู้สึกดี"

149
00:09:23,703 --> 00:09:26,991
คุณคิดว่าชายคนนี้ 
ตอนที่เขากระโดดตัดหน้ารถไฟ

150
00:09:26,991 --> 00:09:29,277
เขาคิดหรือเปล่าว่า 
"ฉันจะต้องรู้สึกดีแน่เมื่อเรื่องนี้จบลง?"

151
00:09:29,277 --> 00:09:31,563
(เสียงหัวเราะ)

152
00:09:31,563 --> 00:09:33,849
แต่นั่นไม่ใช่ตอนจบของมัน

153
00:09:33,849 --> 00:09:36,391
เมื่อคุณสัมภาษณ์เขา เขาพูดว่า

154
00:09:36,391 --> 00:09:39,526
"ผมไม่ทางเลือก แน่นอนผมต้องโดด"

155
00:09:39,526 --> 00:09:43,407
เขาไม่มีทางเลือก พฤติกรรมอัตโนมัติ 
มันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวและก็ไม่ใช่การเห็นแก่ผู้อื่น

156
00:09:43,407 --> 00:09:44,882
ไม่มีทางเลือก?

157
00:09:44,882 --> 00:09:47,844
แน่นอนว่าชายคนนี้คงจะได้คิดไปอีกครึ่งชั่วโมง

158
00:09:47,844 --> 00:09:49,881
"ผมควรจะช่วยหรือไม่ช่วยเขา?"

159
00:09:49,881 --> 00:09:53,676
เขายื่นมือ เขามีทางเลือก 
แต่มันชัดเจน ในช่วงเวลากะทันหัน

160
00:09:53,676 --> 00:09:56,037
ทีนี้ ตรงนี้ เขาก็มีทางเลือก

161
00:09:56,037 --> 00:09:58,738
(เสียงหัวเราะ)

162
00:09:58,738 --> 00:10:02,500
มีผู้คนที่มีทางเลือกเช่น 
บาทหลวงอันเดร ทรุชเมและภรรยาของเขา

163
00:10:02,500 --> 00:10:05,187
และคนทั้งหมู่บ้านเลอ แชมบอน-เซอ-ลุกนอน
ในประเทศฝรั่งเศษ

164
00:10:05,187 --> 00:10:09,135
ตลอดช่วงเวลาสงครามโลกครั้งที่สอง
พวกเขาช่วยชาวยิว 3,500 คน

165
00:10:09,135 --> 00:10:11,792
ให้ที่พัก และพาพวกเขาไปสวิตเซอร์แลนด์

166
00:10:11,792 --> 00:10:15,237
ท่ามกลางอันตรายต่างๆ 
ที่เสี่ยงต่อชีวิตของพวกเขาและครอบครัว

167
00:10:15,237 --> 00:10:17,394
ความเห็นแก่ผู้อื่นมีอยู่จริง

168
00:10:17,394 --> 00:10:19,119
อะไรคือความเห็นแก่ผู้อื่น

169
00:10:19,119 --> 00:10:23,021
มันคือความหวังที่ว่า ขอให้คนอื่นมีความสุข
และพบต้นตอของความสุข

170
00:10:23,021 --> 00:10:28,266
การเอาใจใส่คือ
เสียงสะท้อนเกี่ยวกับความรู้สึก ที่บอกคุณว่า


171
00:10:28,266 --> 00:10:30,977
คนคนนี้มีความสุข หรือ คนคนนี้มีความทุกข์

172
00:10:30,977 --> 00:10:34,463
แต่การเอาใจใส่อย่างเดียวนั้นไม่พอ

173
00:10:34,463 --> 00:10:36,686
ถ้าคุณต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์
อย่างต่อเนื่อง

174
00:10:36,686 --> 00:10:39,447
การเอาใจใส่ต่อความยากลำบาก
ของคุณอาจหมดลง

175
00:10:39,447 --> 00:10:43,507
คุณต้องการสิ่งแวดล้อมแห่งความรัก
และเมตตาที่ยิ่งใหญ่กว่า

176
00:10:43,507 --> 00:10:46,234
ด้วยทาเนีย ซิงเกอร์
ที่สถาบัน แม็กซ์ แพล็งค์ แห่งไลซ์พิก

177
00:10:46,234 --> 00:10:52,335
เราได้เห็นว่าระบบสมองสำหรับความเอาใจใส่
และความเตตานั้นแตกต่างกัน

178
00:10:52,335 --> 00:10:54,416
ทั้งหมดมันเยี่ยมมาก

179
00:10:54,416 --> 00:10:56,819
เราได้มันมาจากวิวัฒนาการ การดูแลจากแม่ 
ความรักจากผู้ที่เลี้ยงดูเรา

180
00:10:59,222 --> 00:11:01,625
แต่เราต้องขยายมันออกไป

181
00:11:01,625 --> 00:11:04,968
มันสามารถลามไปสู่แม้กระทั่งสายพันธ์อื่นได้

182
00:11:04,968 --> 00:11:09,375
ถ้าเราอยากได้สังคมที่เห็นแก่ผู้อื่นมากกว่านี้ เราต้องการสองสิ่ง

183
00:11:09,375 --> 00:11:12,592
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคล 
และการเปลี่ยนแปลงทางสังคม

184
00:11:12,592 --> 00:11:15,150
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคลเป็นไปได้ไหม?

185
00:11:15,150 --> 00:11:18,349
2,000 ปีของการศึกษาอย่างละเอียด
บอกว่า เป็นไปได้

186
00:11:18,349 --> 00:11:21,951
ทีนี้ 15 ปี ของความร่วมมือ ระหว่าง
ประสาทวิทยา และพันธุศาสตร์

187
00:11:21,951 --> 00:11:26,435
บอกว่าเป็นไปได้ 
สมองของเราเปลี่ยนไปเมื่อคุณฝึกเห็นแก่ผู้อื่น

188
00:11:26,435 --> 00:11:30,707
อาตมาใช้เวลา 120 ชั่วโมง
ในเครื่องเอ็มอาร์ไอ

189
00:11:30,707 --> 00:11:33,493
นี่คือภาพแรกที่อาตมาออกมา
หลังจากเข้าไป 2 ชั่วโมงครึ่ง

190
00:11:33,493 --> 00:11:37,167
และผลการทดลองได้ถูกตีพิมพ์
ลงในหนังสือพิมพ์วิทยาศาสตร์หลายฉบับ

191
00:11:37,167 --> 00:11:40,749
มันแสดงอย่างชัดเจนว่า
มีการเปลี่ยนแปลงด้านโครงสร้าง

192
00:11:40,749 --> 00:11:44,502
และการทำงานของสมอง
เมื่อคุณฝึกรักอย่างเห็นแก่ผู้อื่น

193
00:11:44,502 --> 00:11:46,252
เพื่อให้คุณได้เห็น

194
00:11:46,252 --> 00:11:49,073
นี่คือผู้ฝึกขณะพักทางด้านซ้าย

195
00:11:49,073 --> 00:11:52,776
ผู้ฝึกขณะกำลังปฏิบัติเมตตา 
คุณเห็นการทำงานทุกอย่าง

196
00:11:52,776 --> 00:11:55,330
และกลุ่มครอบครัวขณะกำลังพัก 
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

197
00:11:55,330 --> 00:11:57,272
ขณะปฏิบัติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

198
00:11:57,272 --> 00:11:59,250
พวกเขาไม่ได้รับการฝึก

199
00:11:59,250 --> 00:12:03,671
คุณจำเป็นต้องปฏิบัติ 50,000 ชั่วโมงไหม? ไม่ต้อง

200
00:12:03,671 --> 00:12:07,837
4 สัปดาห์ 20 นาทีต่อ 1 วัน
ของการฝึกอย่างเอาใจใส่

201
00:12:07,838 --> 00:12:14,141
ก็นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงของสมองแล้ว
เมื่อเทียบกับกลุ่มตัวอย่างที่มีการควบคุม

202
00:12:14,141 --> 00:12:17,879
แค่ 20 นาทีต่อวัน เป็นเวลา 4 สัปดาห์

203
00:12:17,879 --> 00:12:21,217
แม้แต่กับเด็กก่อนวัยเรียน
ริชาร์ด เดวิดสัน ทำการทดลองที่ เมดิสัน

204
00:12:21,217 --> 00:12:27,627
โครงการ 8 สัปดาห์: ความกตัญญู 
ความรักและเมตตา การร่วมมือกัน 
การหายใจอย่างมีสติ

205
00:12:27,627 --> 00:12:29,882
คุณอาจพูดว่า 
"โอ้ พวกเขาเป็นแค่เด็กก่อนวัยเรียน"

206
00:12:29,882 --> 00:12:31,508
ลองดูหลังจาก 8 สัปดาห์

207
00:12:31,508 --> 00:12:33,958
ความประพฤติทางสังคม คือเส้นสีน้ำเงิน

208
00:12:33,958 --> 00:12:39,402
ต่อมาคือ สุดยอดการทดลองวิทยาศาสตร์
การทดลองสติกเกอร์

209
00:12:39,402 --> 00:12:43,350
อันดับแรก เรากำหนดว่า
ใครสนิทกับใครในห้องเรียน

210
00:12:43,350 --> 00:12:47,425
หรือสนิทกับใครน้อยที่สุด 
เด็กที่ไม่มีใครรู้จักหรือเด็กที่ไม่สบาย

211
00:12:47,425 --> 00:12:50,129
และพวกเขาทุกคนต้องแจกสติกเกอร์ให้เพื่อน

212
00:12:50,129 --> 00:12:54,181
ก่อนที่จะมีการแทรกแทรง
พวกเขาให้สติกเกอร์กับเพื่อนสนิท

213
00:12:54,181 --> 00:12:57,640
เด็ก 5 ขวบ 4 คน 
ฝึก 20 นาที 3 ครั้งต่อสัปดาห์

214
00:12:57,640 --> 00:13:01,123
หลังจากการแทรกทรง ไม่มีการแบ่งแยกอีกต่อไป

215
00:13:01,123 --> 00:13:05,048
ทุกคนได้รับสติกเกอร์เท่ากัน 
แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กที่มีคนชอบน้อย

216
00:13:05,048 --> 00:13:08,436
นั่นคือสิ่งที่เราควรทำ
ในทุกโรงเรียนทั่วโลก

217
00:13:08,436 --> 00:13:10,430
ต่อจากนี้เราไปไหน?

218
00:13:10,430 --> 00:13:14,678
(เสียงปรบมือ)

219
00:13:14,678 --> 00:13:17,359
เมื่อ ดาไล ลามะ ได้ยินเรื่องนี้
เขาบอก ริชาร์ด เดวิดสัน

220
00:13:17,359 --> 00:13:20,815
"คุณไปบอกคนที่โรงเรียนนะ 
10 โรงเรียน 100 โรงเรียน บอก UN บอกโลก"

221
00:13:20,815 --> 00:13:22,499
หลังจากนั้นเราควรจะทำอะไรต่อไป?

222
00:13:22,499 --> 00:13:24,762
การเปลี่ยนแปลงรายบุคคลนั้นเป็นไปได้

223
00:13:24,762 --> 00:13:29,378
เราจำเป็นต้องรอให้
มียีนส์ทีทำให้เราไม่เห็นแก่ตัวไหม?

224
00:13:29,378 --> 00:13:33,132
นั่นจะใช้เวลาอีก 50,000 ปี 
นานเกินกว่าที่สิ่งแวดล้อมจะรอได้

225
00:13:33,132 --> 00:13:37,567
โชคดี ที่มีการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม

226
00:13:37,567 --> 00:13:43,301
วัฒนธรรม อย่างที่ผู้เชี่ยวชาญได้บ่งบอก เปลี่ยนเร็วกว่ายีนส์

227
00:13:43,301 --> 00:13:44,829
นั่นคือข่าวดี

228
00:13:44,829 --> 00:13:48,189
ท่าทีต่อสงครามเปลี่ยนแปลงไปมาก
เมื่อเวลาผ่านไป

229
00:13:48,189 --> 00:13:53,370
ตอนนี้บุคคลเปลี่ยนแปลงไป
ตามวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไป

230
00:13:53,370 --> 00:13:56,146
และสุดท้ายเราจะสามารถ
สร้างสังคมที่มีความเห็นแก่ผู้อื่นมากกว่านี้ได้

231
00:13:56,146 --> 00:13:57,888
แล้วยังไงต่อ?

232
00:13:57,888 --> 00:14:00,137
ตัวอาตมาจะกลับไปทางทิศตะวันออก

233
00:14:00,137 --> 00:14:03,597
เรารักษาคนไข้ 100,000 ต่อปี
ในโครงการของเรา

234
00:14:03,597 --> 00:14:07,346
เรามีเด็ก 25,000 คนในโรงเรียน 
4% โดยเฉลี่ย

235
00:14:07,346 --> 00:14:09,921
บางคนบอกว่าสิ่งของคุณใช้ได้ในเชิงปฏิบัติ

236
00:14:09,921 --> 00:14:11,945
แต่มันใช้ได้ในเชิงทฤษฎีรึปล่าว?

237
00:14:11,945 --> 00:14:15,287
มันมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนที่ดีตลอดเวลา

238
00:14:15,287 --> 00:14:17,706
ฉะนั้นอาตมาจะกลับไปยังอาศรม

239
00:14:17,706 --> 00:14:20,995
เพื่อหาทรัพยากรภายใน เพื่อบริการผู้อื่น

240
00:14:20,995 --> 00:14:24,182
แต่ในระดับโลก เราทำอะไรได้บ้าง?

241
00:14:24,182 --> 00:14:25,973
เราต้องการสามสิ่ง

242
00:14:25,973 --> 00:14:28,325
การเสริมสร้างความร่วมมือระหว่างกัน

243
00:14:28,325 --> 00:14:32,041
การเรียนโดยร่วมมือกันเรียน
แทนที่จะแข่งกันเรียน

244
00:14:32,041 --> 00:14:35,612
การร่วมมือกันอย่างไม่มีข้อแม้
ระหว่างบริษัทต่างๆ

245
00:14:35,612 --> 00:14:40,019
จะมีการแข่งขันกันระหว่างผู้ที่ร่วมมือกันก็ได้
แต่ห้ามมีภายใน

246
00:14:40,019 --> 00:14:43,971
เราต้องการความสามัคคีอย่างยั่งยืน 
อาตมาชอบคำนี้

247
00:14:43,971 --> 00:14:45,914
ไม่ใช่การเติบโตอย่างยั่งยืน

248
00:14:45,914 --> 00:14:49,500
ความสามัคคีอย่างยั่งยืนหมายถึงตอนนี้
เราลดความไม่เท่าเทียม

249
00:14:49,500 --> 00:14:53,826
ต่อไปข้างหน้าเราจะทำน้อย ได้มาก

250
00:14:53,826 --> 00:14:58,310
เราเติบโตต่อไปอย่างมีคุณภาพ
ไม่ใช่เติบโตแต่ในเชิงปริมาณ

251
00:14:58,310 --> 00:15:00,615
เราต้องการเศรษฐกิจที่มีการเอาใจใส่

252
00:15:00,615 --> 00:15:06,446
เศรษฐกิจเบี่ยงเบน ไม่สามารถ
แก้ปัญหาความอดอยาก ทั้งที่เรามีเกินพอได้

253
00:15:06,446 --> 00:15:08,798
ไม่สามารถแก้ปัญหาสินค้าทั่วไป

254
00:15:08,798 --> 00:15:11,096
ของอากาศและมหาสมุทร

255
00:15:11,096 --> 00:15:12,679
เราต้องการเศรษฐกิจที่มีการเอาใจใส่

256
00:15:12,679 --> 00:15:14,788
ถ้าคุณพูดว่าเศรษฐกิจ
ควรเป็นความเห็นอกเห็นใจ

257
00:15:14,788 --> 00:15:16,273
พวกเขาพูดว่า "นั่นไม่ใช่งานของเรา"

258
00:15:16,273 --> 00:15:19,588
แต่ถ้าคุณพูดว่าพวกเขาไม่สนใจ นั่นดูไม่ดี

259
00:15:19,588 --> 00:15:22,967
เราต้องการการผูกมัดในชุมชน 
ความรับผิดชอบระดับโลก

260
00:15:22,967 --> 00:15:28,307
เราต้องแพร่การเห็นแก่คนอื่น
ไปสู่สายพันธ์ุทั้ง 1.6 ล้านสายพันธ์ุ

261
00:15:28,307 --> 00:15:31,732
สิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึก
ที่อาศัยอยู่ร่วมกับเราบนโลกใบนี้

262
00:15:31,732 --> 00:15:34,724
เราต้องกล้าเห็นแก่ผู้อื่น

263
00:15:34,724 --> 00:15:38,605
ขอให้การปฏิวัติเพื่อการเห็นแก่ผู้อื่น 
จงคงอยู่ตลอดไป

264
00:15:38,605 --> 00:15:43,155
วีวา ลา รีโวลูเชียน เดอ อัลทรูอิสโม

265
00:15:43,155 --> 00:15:48,515
(เสียงปรบมือ)

266
00:15:48,515 --> 00:15:50,496
ขอบคุณครับ

267
00:15:50,496 --> 00:15:52,448
(เสียงปรบมือ)