1
00:00:00,591 --> 00:00:04,471
ดิฉันใช้เวลาทั้งชีวิต

2
00:00:04,471 --> 00:00:08,878
อยู่ในโรงเรียน ไม่ก็เดินทางไปโรงเรียน

3
00:00:08,878 --> 00:00:12,643
หรือพูดคุยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในโรงเรียน

4
00:00:12,643 --> 00:00:15,042
พ่อแม่ของฉันเป็นคุณครู

5
00:00:15,042 --> 00:00:17,984
ตากับยาย ก็เป็นคุณครู

6
00:00:17,984 --> 00:00:21,922
และ 40 ปีที่ผ่านมา ดิฉันก็เป็นคุณครูเช่นเดียวกัน

7
00:00:21,922 --> 00:00:24,712
ดังนั้น แน่นอนว่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

8
00:00:24,712 --> 00:00:28,228
ดิฉันมีโอกาสได้เห็น การปฏิรูปการศึกษา

9
00:00:28,228 --> 00:00:30,059
จากหลายๆ มุมมอง

10
00:00:30,059 --> 00:00:32,013
การปฏิรูปหลายครั้งเกิดผลดี

11
00:00:32,013 --> 00:00:34,282
บางครั้งก็ไม่ค่อยจะดีนัก

12
00:00:34,282 --> 00:00:36,479
และเรารู้ว่าทำไม เด็กถึงเลิกเรียนกลางคัน

13
00:00:36,479 --> 00:00:37,958
เรารู้ว่าทำไมเด็กถึงไม่ยอมเรียนหนังสือ

14
00:00:37,958 --> 00:00:40,813
ก็เพราะความยากจน การขาดเรียน

15
00:00:40,813 --> 00:00:44,889
หรือแรงผลักดันที่ไม่ดีจากเพื่อนฝูง พวกเราก็รู้อยู่แล้ว

16
00:00:44,889 --> 00:00:47,235
แต่สิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยพูดคุย

17
00:00:47,235 --> 00:00:49,476
หรือพูดคุยน้อยมาก

18
00:00:49,476 --> 00:00:53,745
คือคุณค่าและความสำคัญของความสัมพันธ์

19
00:00:53,745 --> 00:00:56,078
ระหว่างมนุษย์ด้วยกัน

20
00:00:56,078 --> 00:00:59,675
เจมส์ โคเมอร์ กล่าวว่า 
การเรียนรู้ที่มีความหมายจะเกิดขึ้นไม่ได้

21
00:00:59,675 --> 00:01:02,470
หากเราไม่มีความสัมพันธ์ที่มีความหมาย

22
00:01:02,470 --> 00:01:05,247
จอร์จ วอชิงตัน คาร์เวอร์ กล่าวว่า ทุกการเรียนรู้

23
00:01:05,247 --> 00:01:09,354
คือการทำความเข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างกัน

24
00:01:09,354 --> 00:01:11,750
ทุกคนในห้องนี้ต้องเคยถูกชี้นำ

25
00:01:11,750 --> 00:01:14,203
โดยคุณครู หรือผู้ใหญ่สักคน

26
00:01:14,203 --> 00:01:19,516
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดิฉันได้เห็นผู้คนสอนหนังสือ

27
00:01:19,516 --> 00:01:22,899
ดิฉันเห็นคนที่เก่งที่สุด และคนที่แย่ที่สุด

28
00:01:22,899 --> 00:01:24,720
เพื่อนร่วมงานของฉันเคยบอกว่า

29
00:01:24,720 --> 00:01:26,929
"เขาไม่ได้จ้างให้ฉันมารักเด็กนะ

30
00:01:26,929 --> 00:01:29,002
เขาจ่ายให้ฉันมาสอนหนังสือ

31
00:01:29,002 --> 00:01:30,300
เด็กควรจะเรียนหนังสือ

32
00:01:30,300 --> 00:01:33,929
ฉันก็สอนไป เด็กก็เรียนไป ง่ายๆ แค่นั้น"

33
00:01:33,929 --> 00:01:35,819
ดิฉันเลยตอบกลับไปว่า

34
00:01:35,819 --> 00:01:39,307
"เธอรู้ไหม เด็กๆ มักไม่เรียนรู้
จากคนที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าหรอก"

35
00:01:39,307 --> 00:01:47,331
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

36
00:01:47,331 --> 00:01:50,625
เธอกล่าว "นั่นมันเหลวไหลทั้งเพ"

37
00:01:50,625 --> 00:01:53,865
ฉันเลยพูดว่า "ถ้าคิดแบบนั้น ปีทั้งปีนี้ของเธอ

38
00:01:53,865 --> 00:01:56,086
คงจะยืดยาว และเหน็ดเหนื่อยน่าดูเลย"

39
00:01:56,086 --> 00:01:58,383
แน่นอน มันเป็นอย่างดิฉันบอกจริงๆ 
และบางคนคิดว่า

40
00:01:58,383 --> 00:02:01,346
การสร้างความสัมพันธ์นั้น เป็นความสามารถ

41
00:02:01,346 --> 00:02:02,970
เฉพาะบุคคล

42
00:02:02,970 --> 00:02:05,174
ดิฉันคิดว่า สตีเฟ่น โควีย์ (นักการบริหารและผู้แต่ง '7 อุปนิสัย')
พูดไว้ได้ดีมากเลยทีเดียว

43
00:02:05,174 --> 00:02:08,716
เขาบอกว่า คุณต้องเติมอะไรเข้าไปสักหน่อยก่อน

44
00:02:08,716 --> 00:02:11,022
เช่น การทำความเข้าใจคนอื่น

45
00:02:11,022 --> 00:02:13,263
ก่อนที่จะหวังให้คนอื่นมาเข้าใจเรา

46
00:02:13,263 --> 00:02:16,366
เรื่องง่ายๆ เช่นการขอโทษ

47
00:02:16,366 --> 00:02:17,453
คุณเคยคิดถึงเรื่องนี้หรือเปล่า

48
00:02:17,453 --> 00:02:21,092
ลองขอโทษเด็กดู เด็กจะตกใจน่าดู

49
00:02:21,092 --> 00:02:23,522
ฉันเคยสอนเด็กนักเรียนเรื่องอัตราส่วน

50
00:02:23,522 --> 00:02:27,446
ดิฉันไม่ค่อยเก่งเลขนัก แต่ก็พยายามอยู่นะ

51
00:02:27,446 --> 00:02:30,520
พอดิฉันสอนเสร็จ ดิฉันกลับมาอ่านคู่มือครู

52
00:02:30,520 --> 00:02:33,817
พบว่าที่สอนไปนั้นผิดหมดเลย 
(เสียงหัวเราะ)

53
00:02:33,817 --> 00:02:35,774
พอเข้าชั่วโมงเรียนวันต่อมา ดิฉันพูดว่า

54
00:02:35,774 --> 00:02:38,224
"ทุกคนคะ ครูมีเรื่องจะขอโทษ

55
00:02:38,224 --> 00:02:42,002
ครูสอนเรื่องอัตราส่วนผิดหมดเลย 
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"

56
00:02:42,002 --> 00:02:43,380
เด็กๆ ตอบว่า "ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ ครูเพียร์สัน

57
00:02:43,380 --> 00:02:45,843
ครูคงตื่นเต้นมาก พวกเราให้อภัยนะ"

58
00:02:45,843 --> 00:02:50,950
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

59
00:02:50,950 --> 00:02:54,708
ดิฉันเคยสอนชั้นเรียนที่เรียนรู้ช้ามาก

60
00:02:54,708 --> 00:02:58,554
ช้าขนาดที่ว่า ดิฉันต้องร้องไห้ออกมา

61
00:02:58,554 --> 00:03:01,506
ดิฉันคิดไม่ตกว่า จะพาเด็กกลุ่มนี้

62
00:03:01,506 --> 00:03:03,453
ภายใน 9 เดือน

63
00:03:03,453 --> 00:03:06,477
ก้าวจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ 
ไปสู่จุดหมายได้อย่างไร

64
00:03:06,477 --> 00:03:09,331
และมันยาก ยากมากๆด้วย

65
00:03:09,331 --> 00:03:12,703
ทำอย่างไรให้เด็กพวกนี้เชื่อมั่นในตนเอง

66
00:03:12,703 --> 00:03:15,646
และยกระดับความรู้วิชาการไปด้วยกัน

67
00:03:15,646 --> 00:03:17,792
มีอยู่ปีหนึ่ง ดิฉันก็คิดออก

68
00:03:17,792 --> 00:03:19,637
ดิฉันบอกนักเรียนทุกคนว่า

69
00:03:19,637 --> 00:03:23,170
"พวกเธอถูกเลือกให้มาเรียนห้องนี้

70
00:03:23,170 --> 00:03:24,826
เพราะครูเป็นครูที่ดีที่สุด

71
00:03:24,826 --> 00:03:26,373
และพวกเธอก็เป็นนักเรียนที่เจ๋งที่สุด

72
00:03:26,373 --> 00:03:27,817
พวกเขาให้เรามาอยู่ด้วยกัน

73
00:03:27,817 --> 00:03:30,986
เพื่อเป็นตัวอย่างให้นักเรียนคนอื่นๆ ทุกคน"

74
00:03:30,986 --> 00:03:33,291
นักเรียนคนหนึ่งตอบกลับมาว่า 
"จริงหรอครู?!?"

75
00:03:33,291 --> 00:03:35,092
(เสียงหัวเราะ)

76
00:03:35,092 --> 00:03:38,342
ดิฉันตอบไป "จริงๆสิ เราต้องให้ห้องอื่นเห็น

77
00:03:38,342 --> 00:03:40,677
ว่าเราเรียนกันอย่างไร 
เพราะงั้น เวลาเราเดินนอกห้อง

78
00:03:40,677 --> 00:03:43,406
คนจะมองเรา 
เราจะเหลวไหลไม่ได้แล้วนะ

79
00:03:43,406 --> 00:03:46,460
เราจะต้องเดินอย่างสง่างาม"

80
00:03:46,460 --> 00:03:49,228
ดิฉันให้เด็กๆ พูดว่า "ฉันเป็นคนคนหนึ่ง

81
00:03:49,228 --> 00:03:50,593
ฉันเป็นคนคนหนึ่งตอนเดินเข้ามา

82
00:03:50,593 --> 00:03:52,717
และจะเป็นคนที่ดีกว่า เมื่อเดินออกไป

83
00:03:52,717 --> 00:03:54,710
ฉันมีพลัง และฉันก็เข้มแข็ง

84
00:03:54,710 --> 00:03:57,400
ฉันสมควรที่จะได้เรียนที่นี่

85
00:03:57,400 --> 00:03:59,637
ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ มีคนต้องประทับใจ

86
00:03:59,637 --> 00:04:01,326
และมีที่ที่ต้องไป"

87
00:04:01,326 --> 00:04:04,336
พวกเขาตอบ "ใช่เลย!"

88
00:04:04,336 --> 00:04:05,757
ลองพูดหลายๆ รอบ

89
00:04:05,757 --> 00:04:09,523
แล้วมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของคุณ

90
00:04:09,523 --> 00:04:15,560
ดังนั้น... (เสียงปรบมือ)

91
00:04:15,560 --> 00:04:19,607
ฉันแจกแบบทดสอบ มี 20 คำถาม

92
00:04:19,607 --> 00:04:22,317
มีนักเรียนคนหนึ่ง ตอบผิดไป 18 ข้อ

93
00:04:22,317 --> 00:04:27,529
ดิฉันเขียน "+2" ลงบนกระดาษคำตอบ 
พร้อมหน้ายิ้มอันใหญ่ๆ

94
00:04:27,529 --> 00:04:31,276
เขาถาม "ครูเพียร์สันครับ 
ผมได้ F ใช่ไหมครับ"

95
00:04:31,276 --> 00:04:33,785
ฉันตอบ "ใช่แล้ว"

96
00:04:33,785 --> 00:04:37,081
เขาถาม "แล้วครูวาดหน้ายิ้มทำไม"

97
00:04:37,081 --> 00:04:39,329
ฉันตอบ "เพราะเธอกำลังไปได้สวยไง

98
00:04:39,329 --> 00:04:43,401
เธอตอบถูกตั้งสองข้อนะ ไม่ได้กินไข่ต้มซะหน่อย"

99
00:04:43,401 --> 00:04:45,201
ดิฉันพูดว่า "ในเมื่อเรารู้แล้ว

100
00:04:45,201 --> 00:04:46,820
เธอจะทำได้ดีกว่านี้ ถูกไหม"

101
00:04:46,820 --> 00:04:49,349
เขากล่าว "ใช่ครับ ผมจะทำได้ดีกว่านี้"

102
00:04:49,349 --> 00:04:52,981
คุณว่าไหมล่ะ คำว่า "-18" มันดูดพลังชีวิตคุณได้เลย

103
00:04:52,981 --> 00:04:55,063
แต่ "+2" แปลว่า "ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ"

104
00:04:55,063 --> 00:05:00,835
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

105
00:05:00,835 --> 00:05:03,976
เป็นเวลาหลายปี ที่ดิฉันเฝ้ามองคุณแม่

106
00:05:03,976 --> 00:05:06,810
ทบทวนตัวเองตอนปิดเทอม

107
00:05:06,810 --> 00:05:09,634
ไปเยี่ยมบ้านนักเรียนในตอนกลางวัน

108
00:05:09,634 --> 00:05:12,653
ซื้อหวี ซื้อแปรง 
ซื้อพีนัทบัตเตอร์และขนมปังกรอบ

109
00:05:12,653 --> 00:05:15,387
ใส่ไว้ในลิ้นชัก เอาไว้แจกเด็กที่หิว

110
00:05:15,387 --> 00:05:18,616
ซื้อผ้าเช็ดตัวและสบู่
ให้เด็กที่เนื้อตัวไม่ค่อยหอมนัก

111
00:05:18,616 --> 00:05:22,323
มันยากที่จะสอนเด็กที่มีกลิ่นตัว

112
00:05:22,323 --> 00:05:24,770
และบางครั้งเด็กก็โหดร้ายเหมือนกัน

113
00:05:24,770 --> 00:05:27,403
เธอเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้ในลิ้นชัก

114
00:05:27,403 --> 00:05:30,523
และหลายปีผ่านไป หลังจากที่เธอเกษียณ

115
00:05:30,523 --> 00:05:33,545
ดิฉันพบเด็ก ที่ผ่านช่วงนั้นมาได้

116
00:05:33,545 --> 00:05:35,529
พวกนั้นบอกว่า "ครูวอล์คเกอร์รู้ไหม

117
00:05:35,529 --> 00:05:37,951
ครูได้เปลี่ยนแปลงชีวิตผมเลยนะ

118
00:05:37,951 --> 00:05:39,280
ครูทำให้ผมมีชีวิตที่ดี

119
00:05:39,280 --> 00:05:41,319
ครูทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีค่า

120
00:05:41,319 --> 00:05:44,878
ในตอนที่ผมรู้ตัว ว่าผมไม่มีค่าเลย

121
00:05:44,878 --> 00:05:46,663
ผมอยากให้ครูเห็น ว่าผมเปลี่ยนไปแล้วนะ"

122
00:05:46,663 --> 00:05:49,955
2 ปีที่แล้ว เธอได้จากไปด้วยวัย 92 ปี

123
00:05:49,955 --> 00:05:52,788
มีลูกศิษย์ของเธอมากมาย มางานศพของเธอ

124
00:05:52,788 --> 00:05:55,612
ภาพนั้นทำให้ดิฉันร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอจากไป

125
00:05:55,612 --> 00:05:59,280
แต่เพราะเธอได้ทิ้งมรดกแห่งความสัมพันธ์

126
00:05:59,280 --> 00:06:01,788
ที่จะไม่มีวันจางหายไป

127
00:06:01,788 --> 00:06:06,314
เราจะลงทุนในความสัมพันธ์ ให้มากขึ้นได้ไหมคะ 
แน่นอนว่าได้

128
00:06:06,314 --> 00:06:10,991
คุณจะชื่นชอบเด็กทุกคนที่สอนไหม 
แน่นอนว่าไม่มีทาง!

129
00:06:10,991 --> 00:06:15,049
และคุณรู้อยู่แก่ใจ ว่าเด็กที่ซ่าที่สุด จะไม่เคยขาดเรียน

130
00:06:15,049 --> 00:06:17,041
(เสียงหัวเราะ)

131
00:06:17,041 --> 00:06:20,139
ไม่มีทาง คุณไม่สามารถชื่นชอบเด็กทุกคนได้

132
00:06:20,139 --> 00:06:23,549
และที่คุณต้องเจอเด็กที่มีปัญหาเหล่านั้น 
ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง

133
00:06:23,549 --> 00:06:26,483
นั่นก็คือการเชื่อมกัน มันคือความสัมพันธ์

134
00:06:26,483 --> 00:06:28,118
ในขณะที่คุณ อาจไม่ชอบเด็กนักเรียนทุกคน

135
00:06:28,118 --> 00:06:32,230
ประเด็นก็คือ คุณจะให้เด็กเหล่านั้นรู้ไม่ได้เลย

136
00:06:32,230 --> 00:06:36,021
ดังนั้น ครูต้องเป็นนักแสดงที่ดีเยี่ยม

137
00:06:36,021 --> 00:06:38,172
เราต้องทำงาน แม้เราอาจไม่ชอบก็ตาม

138
00:06:38,172 --> 00:06:41,334
เราต้องเชื่อฟังนโยบายเบื้องบน ที่ฟังดูไร้เหตุผล

139
00:06:41,334 --> 00:06:44,515
แต่เราก็สอนต่อไป

140
00:06:44,515 --> 00:06:48,579
เราจะสอนต่อไป เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทำ

141
00:06:48,579 --> 00:06:51,729
การเรียนและการสอน ควรนำมาซึ่งความสุข

142
00:06:51,729 --> 00:06:54,279
โลกเราจะก้าวไปไกลแค่ไหน

143
00:06:54,279 --> 00:06:58,029
ถ้าเรามีเด็กที่กล้าเผชิญความเสี่ยง

144
00:06:58,029 --> 00:06:59,297
กล้าที่จะคิด

145
00:06:59,297 --> 00:07:00,790
และมี "โค้ชผู้ปั้นแชมป์" อยู่เคียงข้าง

146
00:07:00,790 --> 00:07:03,255
เด็กทุกคนสมควรที่จะมี "โค้ชผู้ปั้นแชมป์" ของเขา

147
00:07:03,255 --> 00:07:05,465
เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เคยยอมแพ้ในตัวเขา

148
00:07:05,465 --> 00:07:08,178
เป็นคนที่เข้าใจพลังของความสัมพันธ์

149
00:07:08,178 --> 00:07:12,093
และเชื่อมั่นว่าเด็กสามารถเป็น
ในสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาจะเป็นได้

150
00:07:12,093 --> 00:07:16,863
งานนี้ยากไหม? แน่นอนล่ะ พนันกันได้เลย

151
00:07:16,863 --> 00:07:20,096
แต่ไม่ได้หมายความว่า มันเป็นไปไม่ได้

152
00:07:20,096 --> 00:07:21,852
เราสามารถทำสิ่งนี้ได้ เราเป็นนักการศึกษา

153
00:07:21,852 --> 00:07:24,136
เราเกิดมาเพื่อสร้างความแตกต่าง

154
00:07:24,136 --> 00:07:25,527
ขอบคุณมากค่ะ

155
00:07:25,527 --> 00:07:30,820
(เสียงปรบมือ)