Ik ben nooit de woorden van mijn grootmoeder vergeten die in ballingschap stierf: "Zoon, weersta Khadafi. Bevecht hem. Maar wordt nooit zelf een Khadafi-achtige revolutionair." Bijna twee jaar zijn verstreken sinds de Libische revolutie uitbrak, geïnspireerd door golven van massale mobilisatie in zowel de Tunesische als de Egyptische revoluties. Ik werkte samen met vele andere Libiërs binnen en buiten Libië om op te roepen tot een dag van woede en tot revolutie tegen het tirannieke regime van Khadafi. En daar was ze, de grote revolutie. Jonge Libische vrouwen en mannen streden in de voorhoede, riepen om de val van het regime met slogans van vrijheid, waardigheid en sociale rechtvaardigheid. Zij toonden een voorbeeldige moed in de confrontatie met de brutale dictatuur van Khadafi. Het hele land kende een groot gevoel van solidariteit. Het hele land kende een groot gevoel van solidariteit. Uiteindelijk, na een periode van zes maanden wrede oorlog en een dodentol van bijna 50.000 slaagden we erin ons land van de tiran te bevrijden. (Applaus) Khadafi heeft ons echter een zware last nagelaten: een erfenis van tirannie, corruptie en het zaad van de broedertwist. Vier decennia van Khadafi's tirannieke bewind hebben de infrastructuur, de cultuur en het moreel van de Libische maatschappij vernietigd. Mij bewust van de verwoesting en de uitdagingen was ik erop uit om samen met andere vrouwen het Libische maatschappelijk middenveld weer op te bouwen. Wij vroegen om een solidaire en rechtvaardige overgang naar democratie en nationale verzoening. Bijna 200 organisaties werden opgericht in Benghazi tijdens en onmiddellijk na de val van Khadafi en bijna 300 in Tripoli. Na een periode van 33 jaar ballingschap ging ik terug naar Libië. Vol enthousiasme organiseerde ik workshops Vol enthousiasme organiseerde ik workshops over capaciteitsopbouw en leiderschapsvaardigheden. Met een geweldige groep van vrouwen, heb ik het Libische Vrouwenplatform voor de Vrede opgericht. Dit was een beweging van vrouwen, leiders, uit verschillende lagen van de bevolking, om te lobbyen voor de sociaal-politieke empowerment van vrouwen en om te lobbyen voor ons recht voor gelijke participatie bij de opbouw van democratie en vrede. De sfeer bij de voorverkiezingen was gespannen en steeds meer gepolariseerd door de egoïstische politiek van dominantie en uitsluiting. Ik leidde een initiatief van het Libische Vrouwenplatform voor de Vrede om te lobbyen voor een meer inclusieve kieswet een wet die elke burger, ongeacht zijn achtergrond het recht zou geven om te stemmen en zich kandidaat te stellen. Nog belangrijker was dat de politieke partijen mannelijke en vrouwelijke kandidaten zouden afwisselen op hun lijsten, zowel verticaal als horizontaal, om zo een ritslijst creëren. Uiteindelijk werd ons initiatief aangenomen en was het succesvol. Vrouwen wonnen 17,5 procent van het Nationaal Congres bij de eerste verkiezingen sinds 52 jaar. (Applaus) Echter, beetje bij beetje, ging de euforie van de verkiezingen, en van de revolutie als geheel, wat verloren. en van de revolutie als geheel, wat verloren. Elke dag werden we wakker met nieuwe berichten over geweld. De ene dag hoorden we over de ontheiliging van oude moskeeën en Soefigraven. De ene dag hoorden we over de ontheiliging van oude moskeeën en Soefigraven. Op een andere dag ging het over de moord van de Amerikaanse ambassadeur en de aanval op het consulaat. Dan weer over de moord op legerofficieren. Dan weer over de moord op legerofficieren. En elke dag, elke dag werden we wakker onder het bewind van de milities en hun voortdurende schendingen van de mensenrechten van gevangenen en hun gebrek aan respect voor de rechtsstaat. Onze maatschappij, gevormd door een revolutionaire manier van denken, werd steeds meer gepolariseerd en ebde weg van de idealen en de principes van vrijheid, waardigheid, sociale rechtvaardigheid waarmee we waren begonnen. Onverdraagzaamheid, uitsluiting en wraak werden de kenmerken van de nasleep van de revolutie. Ik ben hier vandaag helemaal niet om jullie te inspireren met ons succesverhaal van de ritslijst en de verkiezingen. Ik ben hier vandaag eerder om te bekennen dat wij als natie de verkeerde keuze maakten, de verkeerde beslissing namen. We hebben het recht geen prioriteit gegeven. Want de verkiezingen brachten geen vrede, stabiliteit en veiligheid in Libië. Bracht de ritslijst en de afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke kandidaten vrede en nationale verzoening? Neen, helemaal niet. Wat is het dan? Waarom blijft onze samenleving gepolariseerd en gedomineerd door egoïstische politiek van dominantie en uitsluiting, door zowel mannen als vrouwen? Misschien ontbraken niet alleen de vrouwen, maar de vrouwelijke waarden van mededogen, barmhartigheid en insluiting. Onze samenleving heeft meer behoefte aan nationale dialoog en consensusvorming dan aan verkiezingen, die alleen maar verdeeldheid en polarisatie aanwakkerden. Onze samenleving heeft meer nood aan de kwalitatieve inbreng van het vrouwelijke dan aan de numerieke, kwantitatieve vertegenwoordiging van het vrouwelijke. We moeten ophouden met onze woede. We moeten beginnen met mededogen en barmhartigheid. We moeten een vrouwelijk discours ontwikkelen dat het vrouwelijke niet alleen eert maar ook implementeert. Genade in plaats van wraak, samenwerking in plaats van concurrentie, insluiting in plaats van uitsluiting. Dit zijn de idealen die het door oorlog verscheurde Libië nodig heeft om vrede te bereiken. Want de vrede heeft een alchemie, en deze alchemie heeft alles te maken met verwevenheid van vrouwelijke en mannelijke gezichtspunten. Dat is de echte rits. We moeten dat existentieel verwezenlijken voordat wij het sociopolitiek verwezenlijken. Volgens een vers uit de Koran "Salam" – vrede - is het woord van de algenadige God ‘raheem’. Het woord ‘raheem’, bekend in alle Abrahamitische tradities, heeft in het Arabisch dezelfde wortel als het woord 'rahem' (baarmoeder). Het symboliseert het moederlijke, vrouwelijke en omvat de gehele mensheid waaruit man en vrouw, alle stammen, alle volkeren afkomstig zijn. Net als de baarmoeder volledig het embryo omgeeft voedt de goddelijke matrix van mededogen het hele bestaan. Zo wordt ons verteld dat "mijn barmhartigheid alle dingen omvat." Zo wordt ons verteld dat "mijn barmhartigheid voorrang heeft op mijn woede." Mogen wij allen deelhebben aan die genade. (Applaus) Bedankt. (Applaus)