Ik ben nooit de woorden
van mijn grootmoeder vergeten
die in ballingschap stierf:
"Zoon, weersta Khadafi. Bevecht hem.
Maar wordt nooit zelf
een Khadafi-achtige revolutionair."
Bijna twee jaar zijn verstreken
sinds de Libische revolutie uitbrak,
geïnspireerd door golven van massale mobilisatie
in zowel de Tunesische als de Egyptische revoluties.
Ik werkte samen met vele andere Libiërs
binnen en buiten Libië
om op te roepen tot een dag van woede
en tot revolutie
tegen het tirannieke regime van Khadafi.
En daar was ze, de grote revolutie.
Jonge Libische vrouwen en mannen
streden in de voorhoede,
riepen om de val van het regime
met slogans van vrijheid,
waardigheid en sociale rechtvaardigheid.
Zij toonden een voorbeeldige moed
in de confrontatie
met de brutale dictatuur van Khadafi.
Het hele land kende een groot gevoel
van solidariteit.
Het hele land kende een groot gevoel
van solidariteit.
Uiteindelijk, na een periode
van zes maanden wrede oorlog
en een dodentol van bijna 50.000
slaagden we erin ons land
van de tiran te bevrijden.
(Applaus)
Khadafi heeft ons echter
een zware last nagelaten:
een erfenis van tirannie, corruptie
en het zaad van de broedertwist.
Vier decennia
van Khadafi's tirannieke bewind
hebben de infrastructuur, de cultuur en het moreel van de Libische maatschappij vernietigd.
Mij bewust van de verwoesting
en de uitdagingen was ik erop uit
om samen met andere vrouwen het Libische maatschappelijk middenveld weer op te bouwen.
Wij vroegen om een solidaire
en rechtvaardige overgang
naar democratie
en nationale verzoening.
Bijna 200 organisaties
werden opgericht in Benghazi
tijdens en onmiddellijk
na de val van Khadafi
en bijna 300 in Tripoli.
Na een periode van 33 jaar ballingschap
ging ik terug naar Libië.
Vol enthousiasme
organiseerde ik workshops
Vol enthousiasme
organiseerde ik workshops
over capaciteitsopbouw en
leiderschapsvaardigheden.
Met een geweldige groep van vrouwen,
heb ik het Libische Vrouwenplatform
voor de Vrede opgericht.
Dit was een beweging van vrouwen, leiders,
uit verschillende lagen van de bevolking,
om te lobbyen voor de sociaal-politieke
empowerment van vrouwen
en om te lobbyen voor ons recht
voor gelijke participatie
bij de opbouw van democratie en vrede.
De sfeer bij de voorverkiezingen
was gespannen
en steeds meer gepolariseerd
door de egoïstische politiek
van dominantie en uitsluiting.
Ik leidde een initiatief
van het Libische Vrouwenplatform voor de Vrede
om te lobbyen
voor een meer inclusieve kieswet
een wet die elke burger,
ongeacht zijn achtergrond
het recht zou geven om te stemmen
en zich kandidaat te stellen.
Nog belangrijker was
dat de politieke partijen
mannelijke en vrouwelijke kandidaten
zouden afwisselen op hun lijsten,
zowel verticaal als horizontaal,
om zo een ritslijst creëren.
Uiteindelijk werd ons initiatief aangenomen
en was het succesvol.
Vrouwen wonnen 17,5 procent
van het Nationaal Congres
bij de eerste verkiezingen
sinds 52 jaar.
(Applaus)
Echter, beetje bij beetje,
ging de euforie van de verkiezingen,
en van de revolutie als geheel,
wat verloren.
en van de revolutie als geheel,
wat verloren.
Elke dag werden we wakker
met nieuwe berichten over geweld.
De ene dag hoorden we over de ontheiliging
van oude moskeeën en Soefigraven.
De ene dag hoorden we over de ontheiliging
van oude moskeeën en Soefigraven.
Op een andere dag ging het
over de moord van de Amerikaanse ambassadeur
en de aanval op het consulaat.
Dan weer over de moord
op legerofficieren.
Dan weer over de moord
op legerofficieren.
En elke dag, elke dag werden we wakker
onder het bewind van de milities
en hun voortdurende schendingen
van de mensenrechten van gevangenen
en hun gebrek aan respect
voor de rechtsstaat.
Onze maatschappij, gevormd door
een revolutionaire manier van denken,
werd steeds meer gepolariseerd
en ebde weg van de idealen
en de principes
van vrijheid, waardigheid,
sociale rechtvaardigheid
waarmee we waren begonnen.
Onverdraagzaamheid, uitsluiting en wraak
werden de kenmerken
van de nasleep van de revolutie.
Ik ben hier vandaag
helemaal niet om jullie te inspireren
met ons succesverhaal
van de ritslijst en de verkiezingen.
Ik ben hier vandaag eerder om te bekennen
dat wij als natie de verkeerde keuze maakten,
de verkeerde beslissing namen.
We hebben het recht
geen prioriteit gegeven.
Want de verkiezingen brachten
geen vrede, stabiliteit en veiligheid in Libië.
Bracht de ritslijst en de afwisseling tussen
mannelijke en vrouwelijke kandidaten
vrede en nationale verzoening?
Neen, helemaal niet.
Wat is het dan?
Waarom blijft onze samenleving
gepolariseerd en gedomineerd
door egoïstische politiek van dominantie en uitsluiting,
door zowel mannen als vrouwen?
Misschien ontbraken
niet alleen de vrouwen,
maar de vrouwelijke waarden van mededogen, barmhartigheid en insluiting.
Onze samenleving heeft meer behoefte
aan nationale dialoog en consensusvorming
dan aan verkiezingen,
die alleen maar verdeeldheid
en polarisatie aanwakkerden.
Onze samenleving heeft meer nood
aan de kwalitatieve inbreng van het vrouwelijke
dan aan de numerieke, kwantitatieve
vertegenwoordiging van het vrouwelijke.
We moeten ophouden met onze woede.
We moeten beginnen met mededogen en barmhartigheid.
We moeten een vrouwelijk discours ontwikkelen
dat het vrouwelijke niet alleen eert
maar ook implementeert.
Genade in plaats van wraak, samenwerking
in plaats van concurrentie,
insluiting in plaats van uitsluiting.
Dit zijn de idealen die het door oorlog verscheurde Libië
nodig heeft om vrede te bereiken.
Want de vrede heeft een alchemie,
en deze alchemie heeft alles te maken
met verwevenheid van vrouwelijke
en mannelijke gezichtspunten.
Dat is de echte rits.
We moeten dat existentieel verwezenlijken
voordat wij het sociopolitiek verwezenlijken.
Volgens een vers uit de Koran
"Salam" – vrede -
is het woord
van de algenadige God ‘raheem’.
Het woord ‘raheem’, bekend
in alle Abrahamitische tradities,
heeft in het Arabisch dezelfde wortel
als het woord 'rahem' (baarmoeder).
Het symboliseert het moederlijke, vrouwelijke en omvat de gehele mensheid
waaruit man en vrouw,
alle stammen, alle volkeren afkomstig zijn.
Net als de baarmoeder volledig
het embryo omgeeft
voedt de goddelijke matrix van mededogen
het hele bestaan.
Zo wordt ons verteld dat
"mijn barmhartigheid alle dingen omvat."
Zo wordt ons verteld dat
"mijn barmhartigheid voorrang heeft op mijn woede."
Mogen wij allen deelhebben aan die genade.
(Applaus)
Bedankt.
(Applaus)