1
00:00:00,998 --> 00:00:03,001
ทำไมจักรวาลถึงมีอยู่

2
00:00:03,001 --> 00:00:06,996
ทำไมมันถึงมี - เอาล่ะครับ (เสียงหัวเราะ)

3
00:00:06,996 --> 00:00:09,838
นี่มันเป็นปริศนาจักรวาลนะครับ 
กรุณาอยู่ในความสงบด้วย

4
00:00:09,838 --> 00:00:13,414
ทำไมถึงมีโลก ทำไมพวกเราถึงอยู่ที่นี่

5
00:00:13,414 --> 00:00:15,293
และทำไมจึงมีอะไร แทนที่จะไม่มีอะไรเลย

6
00:00:15,293 --> 00:00:19,939
ผมหมายถึง นี่มันเป็นสุดยอดคำถาม "ทำไม"

7
00:00:19,939 --> 00:00:22,174
ฉะนั้น ผมกำลังจะพูดถึงปริศนาของการมีอยู่

8
00:00:22,174 --> 00:00:23,730
ภาพปะติดปะต่อของการมีอยู่

9
00:00:23,730 --> 00:00:26,644
ที่เราอยู่ตอนนี้เพื่อที่จะกล่าวถึงมัน

10
00:00:26,644 --> 00:00:28,894
และทำไมเราจะต้องใส่ใจ

11
00:00:28,894 --> 00:00:30,810
และผมหวังว่าคุณจะใส่ใจ

12
00:00:30,810 --> 00:00:33,636
นักปรัชญา อาเทอร์ โชเพนเฮอร์ บอกว่า

13
00:00:33,636 --> 00:00:37,416
ผู้ที่ไม่นึกสงสัยถึงความมีอยู่ของตัวเขาเอง

14
00:00:37,416 --> 00:00:40,273
หรือความมีอยู่ของโลก

15
00:00:40,273 --> 00:00:41,936
เป็นผู้สติไม่ครบถ้วน

16
00:00:41,936 --> 00:00:45,883
พูดแบบนั้นออกจะใจร้ายไปหน่อย แต่มันก็จริง
(เสียงหัวเราะ)

17
00:00:45,883 --> 00:00:47,560
มันถูกเรียกว่าเป็นปริศนา

18
00:00:47,560 --> 00:00:49,854
ที่สูงค่าที่สุดและน่าทึ่งที่สุด

19
00:00:49,854 --> 00:00:52,523
เป็นคำถามที่ลูกที่สุด และไกลเอื้อมที่สุด

20
00:00:52,523 --> 00:00:53,583
เท่าที่คนจะถามได้

21
00:00:53,583 --> 00:00:55,297
มันครอบงำนักคิดผู้ยิ่งใหญ่

22
00:00:55,297 --> 00:00:56,901
ลุดวิก วิทเจนสเตน ซึ่งอาจเป็น

23
00:00:56,901 --> 00:00:59,231
นักปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 20

24
00:00:59,231 --> 00:01:01,714
ตกตะลึงว่ามันควรจะมีโลก

25
00:01:01,714 --> 00:01:05,718
เขาเขียนใน "ทราคทาทัส" หัวข้ออภิปราย 4.66

26
00:01:05,718 --> 00:01:08,408
"มันไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับว่า 
สิ่งต่าง ๆ ในโลกเป็นอย่างไร

27
00:01:08,408 --> 00:01:09,760
ปริศนามันอยู่ที่

28
00:01:09,760 --> 00:01:12,095
การมีอยู่ของโลกนี้ต่างหาก"

29
00:01:12,095 --> 00:01:14,313
และถ้าคุณไม่ชอบคำคม

30
00:01:14,313 --> 00:01:17,224
จากนักปรัชญา ก็ลองนักวิทยาศาสตร์ดู

31
00:01:17,224 --> 00:01:19,825
จอห์น อาร์คิบัล วีลเลอร์ หนึ่งในนักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่

32
00:01:19,825 --> 00:01:21,051
แห่งศตวรรษที่ 20

33
00:01:21,051 --> 00:01:22,976
ผู้เป็นอาจารย์ของริชาร์ด เฟห์นแมน

34
00:01:22,976 --> 00:01:25,636
ผู้ให้กำเนิดคำว่า "หลุมดำ"

35
00:01:25,636 --> 00:01:28,059
เขาพูดว่า "ผมอยากที่จะรู้

36
00:01:28,059 --> 00:01:29,792
ว่าควอนตัมมาได้อย่างไร

37
00:01:29,792 --> 00:01:32,936
จักรวาลมาได้อย่างไร ความมีอยู่มาได้อย่าไร"

38
00:01:32,936 --> 00:01:34,935
และเพื่อนของผม มาร์ติน อมิส --

39
00:01:34,935 --> 00:01:37,612
ขอโทษด้วย เพราะผมจะเอ่ยชื่อคนมากมาย
สำหรับการบรรยายนี้

40
00:01:37,612 --> 00:01:38,987
ทำความคุ้นเคยกันไว้นะครับ --

41
00:01:38,987 --> 00:01:43,963
เพื่อของผม มาร์ติน อมิส
กล่าวไว้ครั้งหนึ่งว่า

42
00:01:43,963 --> 00:01:47,183
เราตามหลังอยู่ประมาณห้าไอน์สไตน์
สำหรับการได้คำตอบ

43
00:01:47,183 --> 00:01:49,219
ของปริศนาที่ว่าจักรวาลมาจากไหน

44
00:01:49,219 --> 00:01:51,200
และผมไม่ประหลาดใจเลยที่จะมีสักห้าไอน์ไตน์

45
00:01:51,200 --> 00:01:53,387
ในกลุ่มผู้ฟังคืนนี้

46
00:01:53,387 --> 00:01:54,890
มีไอสไตน์ไหมครับ ยกมือหน่อย
ไม่ ไม่ ไม่

47
00:01:54,890 --> 00:01:56,052
ไม่มีไอสไตน์ โอเคครับ

48
00:01:56,052 --> 00:02:00,274
ดังนั้นคำถามนี้ ทำไมจึงมีแทนที่จะไม่มี

49
00:02:00,274 --> 00:02:02,242
คำถามสุดเจ๋งนี้ ถูกถามขึ้นมาไม่นาน

50
00:02:02,242 --> 00:02:04,552
ในยุคประวัติศาสตร์แห่งความรู้

51
00:02:04,552 --> 00:02:07,031
ประมาณช่วงท้ายศตวรรษที่ 17

52
00:02:07,031 --> 00:02:09,993
นักปรัชญานามลิบนิสซึ่งเป็นผู้ตั้งคำถาม

53
00:02:09,993 --> 00:02:11,736
เขาเป็นชายที่ฉลาดมาก

54
00:02:11,736 --> 00:02:13,886
เป็นผู้ประดิษฐ์ศาสตร์แคลคูลัส

55
00:02:13,886 --> 00:02:16,740
อย่างอิสระจากไอแซค นิวตัน
ในเวลาเดียวกัน

56
00:02:16,740 --> 00:02:19,342
แต่สำหรับลิบนิส 
ผู้ซึ่งถามว่าทำไมจึงมีแทนที่จะไม่มี

57
00:02:19,342 --> 00:02:21,535
มันไม่ใช่ปริศหายิ่งใหญ่อะไร

58
00:02:21,535 --> 00:02:23,931
เขาเป็น หรืออาจทำเป็นว่า

59
00:02:23,931 --> 00:02:26,687
เขาเป็นชาวคริสนิกายออโธดอกซ์
ในทัศนคติทางอภิปรัชญาของเขา

60
00:02:26,687 --> 00:02:29,702
และเขาบอกว่า มันชัดเจนว่าทำไมโลกจึงมีอยู่

61
00:02:29,702 --> 00:02:32,164
เพราะว่าพระเจ้าสร้างมันขึ้นมาไงล่ะ

62
00:02:32,164 --> 00:02:35,449
และแน่นอนพระเจ้าก็สร้างมันขึ้น
จากความว่างเปล่า

63
00:02:35,449 --> 00:02:36,960
นั่นแหละความทรงฤทธิ์ของพระเจ้า

64
00:02:36,960 --> 00:02:40,602
พระองค์ไม่ต้องการวัสดุที่ปรากฎอยู่แล้วใดๆ
ในการออกแบบสร้างโลก

65
00:02:40,602 --> 00:02:42,762
พระองค์สามารถสร้างมันขึ้นจากความว่างเปล่า

66
00:02:42,762 --> 00:02:44,236
creation ex nihilo
[ลาติน: การสร้างจากความว่างเปล่า]

67
00:02:44,236 --> 00:02:45,181
และจะว่าไป

68
00:02:45,181 --> 00:02:48,020
นี่คือสิ่งที่คนอเมริกันส่วนหใญ่ตอนนี้เชื่อ

69
00:02:48,020 --> 00:02:49,734
ไม่มีปริศนาใดสำหรับพวกเขา

70
00:02:49,734 --> 00:02:51,302
ก็พระเจ้าทรงสร้างมัน

71
00:02:51,302 --> 00:02:53,888
เอาล่ะ ลองนำมันเข้าไปในสมการ

72
00:02:53,888 --> 00:02:56,515
ผมไม่มีสไลด์
ดังนั้นผมจะเลียนแบบภาพที่ผมเห็ย

73
00:02:56,515 --> 00:02:57,950
ฉะนั้นใช้จินตนาการของคุณ

74
00:02:57,950 --> 00:03:03,804
ฉะนั้น พระเจ้า + ความว่างเปล่า = โลก

75
00:03:03,804 --> 00:03:07,118
โอเคนะครับ นี่คือสมการ

76
00:03:07,118 --> 00:03:08,851
และบางทีคุณอาจไม่เชื่อในพระเจ้า

77
00:03:08,851 --> 00:03:10,681
บางทีคุณเป็นชาวอเทวนิยมแนววิทยาศาสตร์

78
00:03:10,681 --> 00:03:14,015
หรือชาวอเทวนิยมที่ไม่ใช่แนววิทยาศาสตร์
และคุณไม่เชื่อในพระเจ้า

79
00:03:14,015 --> 00:03:15,433
และคุณก็จะไม่ชอบใจ

80
00:03:15,433 --> 00:03:18,137
แต่อย่างไรก็ดี แม้ว่าคุณจะมีสมการ

81
00:03:18,137 --> 00:03:20,039
พระเจ้า + ความว่างเปล่า = โลก

82
00:03:20,039 --> 00:03:21,725
มันก็มีปัญหาแล้ว:

83
00:03:21,725 --> 00:03:24,759
ทำไมพระเจ้าจึงมีอยู่

84
00:03:24,759 --> 00:03:26,962
พระเจ้าไม่ได้มีอยู่ด้วยตรรกะอย่างเดียว

85
00:03:26,962 --> 00:03:28,775
เว้นแต่ว่าคุณเชื่อการให้เหตุผลทางภววิทยา
(ontological argument)

86
00:03:28,775 --> 00:03:31,102
และผมหวังว่าคุณจะไม่ 
เพราะว่ามันไม่ใช่การให้เหตุผลที่ดีเลย

87
00:03:31,102 --> 00:03:34,263
ดังนั้นเป็นที่เข้าใจได้
ถ้าพระเจ้านั้นมีอยู่

88
00:03:34,263 --> 00:03:37,413
พระองค์อาจนึกสงสัย ข้าเป็นอมตะ
ข้าทรงพลัง

89
00:03:37,413 --> 00:03:39,843
แต่ข้ามาจากไหนนะ

90
00:03:39,843 --> 00:03:42,013
(เสียงหัวเราะ)

91
00:03:42,013 --> 00:03:43,432
ข้ามาจากหนใดกัน

92
00:03:43,432 --> 00:03:46,640
พระเจ้าพูดภาษาอังกฤษแบบเป็นทางการ

93
00:03:46,640 --> 00:03:48,629
(เสียงหัวเราะ)

94
00:03:48,629 --> 00:03:51,677
และทฤษฎีหนึ่งก็คือ พระเจ้าเบื่อหนักหนา

95
00:03:51,677 --> 00:03:53,466
กับการครุ่นคิดปริศนาการมีอยู่ของตัวเอง

96
00:03:53,466 --> 00:03:56,388
และ "พระองค์" สร้างโลก 
ก็เพื่อละความสนใจจากตัวเอง

97
00:03:56,388 --> 00:03:58,500
แต่ว่านะ ลืมเรื่องพระเจ้าไปเถอะครับ

98
00:03:58,500 --> 00:03:59,857
เอาพระเจ้าออกจากสมการ เราก็จะได้

99
00:03:59,857 --> 00:04:02,980
________ + ความว่างเปล่า = โลก

100
00:04:02,980 --> 00:04:04,761
ทีนี้ ถ้าคุณเป็นชาวพุทธ

101
00:04:04,761 --> 00:04:06,505
คุณอาจต้องการหยุดตรงนี้

102
00:04:06,505 --> 00:04:08,474
เพราะว่าใจความสำคัญที่คุณได้ก็คือ

103
00:04:08,474 --> 00:04:10,050
ความว่างเปล่า = โลก

104
00:04:10,050 --> 00:04:11,563
และด้วยคุณสมบัติความเหมือนกัน นั่นหมายถึง

105
00:04:11,563 --> 00:04:13,918
โลก = ความว่างเปล่า โอเคไหมครับ

106
00:04:13,918 --> 00:04:16,337
และสำหรับชาวพุทธแล้ว 
โลกก็เป็นความไร้ตัวตนอันไพศาล

107
00:04:16,337 --> 00:04:19,443
มันเป็นแค่ความว่างเปล่าในเอกภพ

108
00:04:19,443 --> 00:04:21,995
และเราคิดว่ามีอะไรข้างนอกนั่นมากมาย

109
00:04:21,995 --> 00:04:24,560
แต่นั่นเป็นเพราะว่าเราเป็นทาสของกิเลส

110
00:04:24,560 --> 00:04:27,271
ถ้าเราทำให้กิเลสของเราหลอมละลายไป

111
00:04:27,271 --> 00:04:30,151
เราจะเห็นโลกในแบบที่แท้จริง

112
00:04:30,151 --> 00:04:32,131
ความว่างเปล่า ความไม่มีอะไร

113
00:04:32,131 --> 00:04:34,313
และเราก็จะหลุดไปสู่สถานะแห่งความสุข
ของนิพพาน

114
00:04:34,313 --> 00:04:36,136
ซึ่งถูกให้ความหมายว่า

115
00:04:36,136 --> 00:04:39,454
มีชีวิตอยู่อย่างพอเพียง
ที่จะยินดีกับการตาย (เสียงหัวเราะ)

116
00:04:39,454 --> 00:04:41,333
นั่นคือสิ่งที่ชาวพุทธคิด

117
00:04:41,333 --> 00:04:44,832
ผมเป็นชาวตะวันตก และผมก็ยังกังวล

118
00:04:44,832 --> 00:04:46,815
กับปริศนาของการมีอยู่ ผมก็เลยได้

119
00:04:46,815 --> 00:04:48,423
________ + —

120
00:04:48,423 --> 00:04:50,581
เรากำลังจะจริงจังในอีกอึดใจนี้ล่ะ

121
00:04:50,581 --> 00:04:53,607
________ + ความว่างเปล่า = โลก

122
00:04:53,607 --> 00:04:54,830
เราจะเอาอะไรใส่ในช่องว่าง

123
00:04:54,830 --> 00:04:56,678
แล้ววิทยาศาสตร์ล่ะ

124
00:04:56,678 --> 00:05:00,229
วิทยาศาสตร์เป็นคู่มือที่ดีที่สุดของเรา
สู่ธรรมชาติแห่งความจริง

125
00:05:00,229 --> 00:05:03,244
และวิทยาศาสตร์ที่เป็นพื้นฐานที่สุด
คือฟิสิกส์

126
00:05:03,244 --> 00:05:06,214
มันบอกเราว่าความเป็นจริงแบบหมดเปลือก
นั้นคืออะไร

127
00:05:06,214 --> 00:05:08,840
และเปิดเผยสิ่งที่ผมเรียกว่า TAUFOTU


128
00:05:08,840 --> 00:05:11,830
เครื่องตกแต่งจักรวาลอันจริงแท้
และเป็นที่สุด

129
00:05:11,830 --> 00:05:14,482
ดังนั้น บางที
ฟิสิกส์อาจเติมช่องว่างนี้ให้เราได้

130
00:05:14,482 --> 00:05:19,544
และแน่นอน ตั้งแต่ประมาณช่วงยุค 1960 ตอนปลาย
หรือราว ๆ ยุค 1970

131
00:05:19,544 --> 00:05:23,207
นักฟิสิกส์ได้อ้างว่าจะให้

132
00:05:23,207 --> 00:05:26,327
คำอธิบายทางวิทยาศาสตร์แท้ ๆ

133
00:05:26,327 --> 00:05:29,322
ว่าเอกภพของเรานั้น กำเนิดขึ้นมา

134
00:05:29,322 --> 00:05:31,201
จากความว่างเปล่าได้อย่างไร

135
00:05:31,201 --> 00:05:34,281
ความผันผวนทางควอนตัม
จากความว่างเปล่า

136
00:05:34,281 --> 00:05:36,339
สตีเฟน ฮอว์คิง เป็นหนึ่งในนักฟิสิกส์เหล่านี้

137
00:05:36,339 --> 00:05:38,645
แลพเร็ว ๆ นี้ก็คือ อเล็ก ไวเลนคิน


138
00:05:38,645 --> 00:05:40,378
และเรื่องนั้นก็ได้รับความนิยม

139
00:05:40,378 --> 00:05:42,571
โดยนักฟิสิกส์คนเก่งอีกคนที่เป็นเพื่อนของผม

140
00:05:42,571 --> 00:05:45,103
ลอว์แรนซ์ เคราส์ ผู้เขียนหนังสือ

141
00:05:45,103 --> 00:05:47,229
"เอกภพจากความว่างเปล่า"

142
00:05:47,229 --> 00:05:49,445
และลอว์แรนซ์คิดว่าเขาให้ -

143
00:05:49,445 --> 00:05:51,526
เขาเป็นชาวอเทวนิยมตัวจริง

144
00:05:51,526 --> 00:05:53,150
เขานำพระเจ้าออกจากภาพ

145
00:05:53,150 --> 00:05:55,531
กฎของทฤษฎีสนามควอนตัม

146
00:05:55,531 --> 00:05:57,432
ฟิสิกส์ล้ำยุคสามารถแสดงได้ว่า

147
00:05:57,432 --> 00:05:58,750
จากความว่างเปล่า

148
00:05:58,750 --> 00:06:00,975
ไม่มีพื้นที่ ไม่มีเวลา 
ไม่มีสสาร ไม่มีอะไร

149
00:06:00,975 --> 00:06:04,420
การดึงดูดที่ผิดพลาดเพียงเสี้ยวเล็กน้อย

150
00:06:04,420 --> 00:06:06,393
สามารถผันผวนไปสู่ความมีอยู่

151
00:06:06,393 --> 00:06:08,375
และจากนั้น ด้วยความอัศจรรย์ของการขยายตัว

152
00:06:08,375 --> 00:06:11,460
ระเบิดออกเป็นจักรวาลอันกว้างใหญ่
อันหลากหลาย

153
00:06:11,460 --> 00:06:13,215
ซึ่งพวกเราเห็นอยู่รอบตัว

154
00:06:13,215 --> 00:06:16,769
เอาล่ะ นี่มันเป็นฉากสุดล้ำจินตนาการ

155
00:06:16,769 --> 00:06:19,537
มันฟังดูเป็นแนวทฤษฎี มันน่าสนใจ

156
00:06:19,537 --> 00:06:21,865
แต่ผมมีปัญหาใหญ่กับมัน

157
00:06:21,865 --> 00:06:23,750
และปัญหานั้นคือ

158
00:06:23,750 --> 00:06:25,221
มันเป็นแนวคิดคล้ายหลักศาสนา

159
00:06:25,221 --> 00:06:27,217
ทีนี้ ลอว์แรนซ์คิดว่าเขาเป็นชาวอเทวนิยม

160
00:06:27,217 --> 00:06:29,965
แต่เขายังคงเป็นทาสของแนวคิดทางศาสนาของโลก

161
00:06:29,965 --> 00:06:34,734
เขาเห็นกฎทางฟิสิกส์เป็นดั่งบัญชาแห่งเทพ

162
00:06:34,734 --> 00:06:36,784
กฎของสนามควอนตัมสำหรับเขา

163
00:06:36,784 --> 00:06:39,395
เป็นเหมือนโองการสุดหรู 
"จงมีแสงสว่าง"

164
00:06:39,395 --> 00:06:43,834
กฎเหล่านั้นมีพลังหรือแรงทางภววิทยา

165
00:06:43,834 --> 00:06:45,941
ที่พวกเขาสามารถสร้างหุบเหว

166
00:06:45,941 --> 00:06:47,781
ที่ตั้งครรภ์กับการมีอยู่

167
00:06:47,781 --> 00:06:50,688
พวกเขาเรียกโลก
ให้มาบังเกิดจากความว่างเปล่า

168
00:06:50,688 --> 00:06:52,635
แต่นั่นเป็นแนวคิดแรก ๆ

169
00:06:52,635 --> 00:06:54,108
ของกฎทางฟิสิกส์ ใช่ไหมครับ

170
00:06:54,108 --> 00:06:57,363
เรารู้ว่ากฎทางฟิสิกส์นั้นที่จริงแล้ว

171
00:06:57,363 --> 00:07:00,407
เป็นการอธิบายแบบกว้าง
ของรูปแบบและการเกิดซ้ำ

172
00:07:00,407 --> 00:07:01,612
ในโลก

173
00:07:01,612 --> 00:07:03,985
พวกมันไม่ได้เกิดขึ้นนอกโลก

174
00:07:03,985 --> 00:07:05,965
พวกมันไม่ได้มีเมฆแห่งภววิทยาของมันเอง

175
00:07:05,965 --> 00:07:07,960
พวกมันไม่ได้ให้กำเนิดโลก

176
00:07:07,960 --> 00:07:09,278
จากความว่างเปล่า

177
00:07:09,278 --> 00:07:10,809
นั่นเป็นแนวคิดแรกๆ

178
00:07:10,809 --> 00:07:12,993
ที่กฎทางวิทยาศาสตร์เป็น

179
00:07:12,993 --> 00:07:14,988
และถ้าคุณไม่เชื่อผม

180
00:07:14,988 --> 00:07:16,790
ลองฟังสตีเฟน ฮอว์คิง

181
00:07:16,790 --> 00:07:20,825
ผู้ที่ผลักดันแบบจำลองของจักรวาล

182
00:07:20,825 --> 00:07:21,901
ว่ามันพึ่งพาตัวเอง

183
00:07:21,901 --> 00:07:25,539
ไม่ต้องการอะไรจากภายนอก
จากผู้สร้าง

184
00:07:25,539 --> 00:07:27,267
และหลังจากที่เสนอสิ่งนี้

185
00:07:27,267 --> 00:07:29,681
ฮอว์คิงยอมรับว่าเขายังคงฉงน

186
00:07:29,681 --> 00:07:32,993
เขาบอกว่า แบบจำลองนี้เป็นแค่สมการ

187
00:07:32,993 --> 00:07:35,852
อะไรกันที่เติมเชื้อไฟให้กับสมการเหล่านี้

188
00:07:35,852 --> 00:07:38,774
และสร้างโลกสำหรับให้พวกมันอธิบาย

189
00:07:38,774 --> 00:07:39,907
เขายังคงฉงนกับสิ่งนี้

190
00:07:39,907 --> 00:07:43,712
ฉะนั้นสมการเองคงไม่สามารถทำสิ่งอัศจรรย์ได้

191
00:07:43,712 --> 00:07:45,850
ไม่สามารถแก้ปริศนาของการมีอยู่ได้

192
00:07:45,850 --> 00:07:48,763
และนอกจากนั้น แม้ว่ากฎอาจทำได้

193
00:07:48,763 --> 00:07:50,586
ทำไมต้องเป็นกฎชุดนี้ด้วย

194
00:07:50,586 --> 00:07:53,150
ทำไมต้องเป็นทฤษฎีสนามควอนตัมที่อธิบาย

195
00:07:53,150 --> 00:07:54,850
เอกภพด้วยตัวเลขจำเพาะของแรง

196
00:07:54,850 --> 00:07:55,899
และอนุภาค และอื่นๆ

197
00:07:55,899 --> 00:07:58,190
ทำไมไม่เป็นกฎชุดอื่นๆ ที่แตกต่างไป

198
00:07:58,190 --> 00:08:01,478
มันมีกลุ่มค่าคงที่ทางคณิตศาสตร์ของกฎมากมาย

199
00:08:01,478 --> 00:08:04,917
ทำไมต้องมีกฎด้วย 
ทำไมไม่มีอะไรเลยไม่ได้หรือ

200
00:08:04,917 --> 00:08:06,649
เชื่อหรือไม่ครับ ปัญหานี้แหละ

201
00:08:06,649 --> 00:08:09,647
ที่นักฟิสิกส์ครุ่นคิดถึงมันมาก ๆ

202
00:08:09,647 --> 00:08:12,755
และ ณ จุดนี้ พวกเขาหันเข้าหาอภิปรัชญา

203
00:08:12,755 --> 00:08:14,970
หรือบอกได้ว่า ชุดของกฎ

204
00:08:14,970 --> 00:08:16,217
ที่อธิบายเอกภพของเรา

205
00:08:16,217 --> 00:08:17,952
มันเป็นแค่กฎชุดหนึ่ง

206
00:08:17,952 --> 00:08:19,988
และมันอธิบายส่วนหนึ่งของความจริง

207
00:08:19,988 --> 00:08:22,784
แต่บางที กฎทุกชุดซึ่งคงที่

208
00:08:22,784 --> 00:08:24,570
อธิบายอีกส่วนหนึ่งของความจริง

209
00:08:24,570 --> 00:08:28,503
และที่จริงแล้ว 
โลกทางกายภาพที่เป็นไปได้ทั้งหมด

210
00:08:28,503 --> 00:08:30,954
มีอยู่จริงๆ
พวกมันอยู่ข้างนอกนั่น

211
00:08:30,954 --> 00:08:33,237
เราแค่เห็นส่วนเล็ก ๆ ของความจริง

212
00:08:33,237 --> 00:08:35,780
และอธิบายโดยทฤษฎีกฎของสนามควอนตัม

213
00:08:35,780 --> 00:08:37,512
แต่มันยังมีโลกอีกมากมาย

214
00:08:37,512 --> 00:08:39,278
ส่วนของความจริงที่ถูกอธิบาย

215
00:08:39,278 --> 00:08:41,235
โดยทฤษฎีที่แสนหลากหลาย

216
00:08:41,235 --> 00:08:44,251
ที่แตกต่างจากของเรา 
แบบที่เราจินตนาการไม่ออก

217
00:08:44,251 --> 00:08:47,996
แบบที่แปลกประหลาดเหลือเชื่อ

218
00:08:47,996 --> 00:08:49,733
สตีเฟน ไวน์เบอร์ก

219
00:08:49,733 --> 00:08:52,174
บิดาแห่งแบบจำลองมาตราฐาน
ของฟิสิกส์อนุภาค

220
00:08:52,174 --> 00:08:55,000
ได้โผเข้าหาความคิดนี้

221
00:08:55,000 --> 00:08:59,243
ที่ว่าความจริงทั้งหมดที่เป็นไปได้นั้น
มีอยู่จริง ๆ

222
00:08:59,243 --> 00:09:02,332
นอกจากนี้ นักฟิสิกส์หนุ่ม
แม๊ก เทกมาร์ค

223
00:09:02,332 --> 00:09:06,708
ผู้เชื่อว่าโครงสร้าง
ทางคณิตศาสตร์ทั้งหมดมีอยู่จริง

224
00:09:06,708 --> 00:09:08,845
และความมีอยู่ทางคณิตศาสตร์
เป็นอย่างเดียวกัน

225
00:09:08,845 --> 00:09:10,612
กับความมีอยู่ทางฟิสิกส์

226
00:09:10,612 --> 00:09:12,930
ดังนั้น เรามีพหุภพต่าง ๆ มากมาย

227
00:09:12,930 --> 00:09:16,371
ที่อัดรวมความน่าจะเป็นที่เป็นตรรกะทุกอย่าง

228
00:09:16,371 --> 00:09:19,881
ทีนี้ เพื่อหาทางออกโดยอภิปรัชญา

229
00:09:19,881 --> 00:09:22,153
จริงๆ แล้ว นักฟิสิกส์เหล่านี้ และนักปรัชญา

230
00:09:22,153 --> 00:09:24,675
ย้อนกลับไปหาความคิดที่เก่ามาก ๆ

231
00:09:24,675 --> 00:09:26,132
ย้อนกลับไปหาพลาโต

232
00:09:26,132 --> 00:09:29,330
มันเป็นพื้นฐานของความอุดมสมบูรณ์
และความคิดสร้างสรรค์

233
00:09:29,330 --> 00:09:31,243
หรือโซ่ใหญ่แห่งการเป็นอยู่

234
00:09:31,243 --> 00:09:35,110
ที่ความจริงมีความเป็นได้อย่างสูงสุด

235
00:09:35,110 --> 00:09:36,811
เท่าที่เป็นมา 
มันกำจัดความว่างเปล่าออกไป

236
00:09:36,811 --> 00:09:39,706
อย่างที่ควรจะเป็น

237
00:09:39,706 --> 00:09:42,200
ดังนั้น เรามีสองแนวคิดสุดโต่ง

238
00:09:42,200 --> 00:09:45,499
เรามีความไม่มี ในฝั่งหนึ่ง

239
00:09:45,499 --> 00:09:47,997
และเรามีแนวคิดแห่งความจริงนี้

240
00:09:47,997 --> 00:09:51,180
ที่อัดรวมเอาทุกโลกที่สามารถเข้าใจได้

241
00:09:51,180 --> 00:09:53,909
ในอีกสุดฝั่งหนึ่ง
ความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด

242
00:09:53,909 --> 00:09:56,802
ความว่างเปล่า 
ความจริงที่เป็นไปได้อย่างง่ายที่สุด

243
00:09:56,802 --> 00:09:59,681
ทีนี้ 
อะไรที่อยู่ระหว่างสองแนวคิดสุดโต่งนี้

244
00:09:59,681 --> 00:10:01,708
มันมีสารพัดความจริงที่อยู่ตรงกลาง

245
00:10:01,708 --> 00:10:04,655
ที่รวมถึงบางอย่าง และละทิ้งบางอย่าง

246
00:10:04,655 --> 00:10:06,251
ฉะนั้นหนึ่งในความจริงตรงกลางเหล่านี้

247
00:10:06,251 --> 00:10:11,946
คือความจริงที่มีความอลังการทางคณิตศาสตร์
อย่างที่สุด

248
00:10:11,946 --> 00:10:13,621
ที่ละทิ้งส่วนที่ไม่หรูหรา

249
00:10:13,621 --> 00:10:16,267
ส่วนที่น่าเกลียดไม่สมมาตร และอื่นๆ

250
00:10:16,267 --> 00:10:18,593
ทีนี้ จะมีนักฟิสิกส์ซึ่งจะบอกคุณ

251
00:10:18,593 --> 00:10:22,227
ว่าแท้จริงแล้ว 
เราอยู่ในความจริงที่อลังการที่สุด

252
00:10:22,227 --> 00:10:25,174
ผมคิดว่า ไบรอัน กรีน อยู่ในที่นี้ด้วย

253
00:10:25,174 --> 00:10:28,787
และเขาได้เขียนหนังสือ
"เอกภพสุดอลังการ" (The Elegant Universe)

254
00:10:28,787 --> 00:10:31,058
เขาอ้างว่าเอกภพที่เราอยู่

255
00:10:31,058 --> 00:10:32,767
มีความอลังการทางคณิตศาสตร์อย่างมาก

256
00:10:32,767 --> 00:10:34,450
อย่าได้เชื่อเขาครับ (เสียงหัวเราะ)

257
00:10:34,450 --> 00:10:37,537
มันเป็นความหวังแห่งศรัทธา
ผมก็หวังว่ามันจะจริง

258
00:10:37,537 --> 00:10:39,450
แต่วันก่อนผมคิดถึงสิ่งที่เขาสารภาพกับผม

259
00:10:39,450 --> 00:10:42,514
ว่ามันเป็นเอกภพที่อัปลักษณ์จริง ๆ

260
00:10:42,514 --> 00:10:43,890
มันถูกสร้างมาอย่างน่าเกลียดโง่เง่า

261
00:10:43,890 --> 00:10:47,144
มันมีค่าคงที่ควบคู่เบ็ดเตล็ด
และอัตราส่วนมวล

262
00:10:47,144 --> 00:10:48,810
มากมายเกินไป

263
00:10:48,810 --> 00:10:51,588
และกลุ่มที่มากมายเกินไปของอนุภาคพื้นฐาน

264
00:10:51,588 --> 00:10:53,736
และพลังงานมืดบ้าบอนี่มันคืออะไรกัน

265
00:10:53,736 --> 00:10:57,135
นี่มันอุปกรณ์ที่ทำจากไม้กับหมากฝรั่ง

266
00:10:57,135 --> 00:11:01,138
ไม่ใช่เอกภพสุดอลังการเลยแม้แต่น้อย
(เสียงหัวเราะ)

267
00:11:01,138 --> 00:11:03,881
และจากนั้นมันมีโลกทั้งหมดที่เป็นไปได้
ที่ดีที่สุด

268
00:11:03,881 --> 00:11:05,471
ในมุมมองทางจริยธรรม

269
00:11:05,471 --> 00:11:06,650
คุณควรจะสงบได้แล้ว

270
00:11:06,650 --> 00:11:09,845
เพราะโลกที่สิ่งที่มีความรู้สึก

271
00:11:09,845 --> 00:11:11,465
ไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างไม่จำเป็น

272
00:11:11,465 --> 00:11:13,334
ซึ่งไม่มีเรื่องแย่ ๆ อย่างเช่น

273
00:11:13,334 --> 00:11:15,549
มะเร็งในเด็ก หรือการสังหารหมู่

274
00:11:15,549 --> 00:11:16,800
นี่เป็นแนวคิดหลักทางจริยศาสตร์

275
00:11:16,800 --> 00:11:18,865
อย่างไรก็ดี ระหว่างความว่างเปล่า

276
00:11:18,865 --> 00:11:20,498
และความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์

277
00:11:20,498 --> 00:11:22,043
ความจริงพิเศษอันหลากหลาย

278
00:11:22,043 --> 00:11:24,323
ความว่างเปล่านั้นพิเศษ มันเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด

279
00:11:24,323 --> 00:11:27,833
จากนั้น มันก็มีความจริงที่เป็นไปได้ที่อลังการที่สุด

280
00:11:27,833 --> 00:11:29,197
นั่นก็พิเศษ

281
00:11:29,197 --> 00:11:31,849
ความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์ นั่นก็พิเศษ

282
00:11:31,849 --> 00:11:33,365
แต่อะไรกันที่เรากำลังใช้ชีวิตกันตรงนี้

283
00:11:33,365 --> 00:11:36,101
มันยังมีความจริงทั่วไป

284
00:11:36,101 --> 00:11:37,856
ธรรมดาดาด ๆ

285
00:11:37,856 --> 00:11:40,477
ที่ไม่พิเศษอะไรเลย

286
00:11:40,477 --> 00:11:42,029
ที่เป็นอะไรแบบสุ่ม ๆ

287
00:11:42,029 --> 00:11:44,756
พวกมันถูกกำจัดออกจากความว่างเปล่าแน่

288
00:11:44,756 --> 00:11:48,682
แต่พวกมันก็ไม่ใช่ความสมบูรณ์ครบถ้วน

289
00:11:48,682 --> 00:11:51,202
พวกมันเป็นการผสมระหว่างความยุ่งเหยิง
กับความเป็นระเบียบ

290
00:11:51,202 --> 00:11:55,400
ของความอลังการ
และความอัปลักษณ์ทางคณิตศาสตร์

291
00:11:55,400 --> 00:11:57,185
ดังนั้นผมอยากจะอธิบายความจริงเหล่านี้

292
00:11:57,185 --> 00:12:01,312
ว่าเป็นความยุ่งเหยิงที่ไม่สมบูรณ์
ธรรมดาทั่วไป และมีอยู่อย่างเป็นอนันต์

293
00:12:01,312 --> 00:12:04,692
ของความจริงทั่วๆ ไป 
เหมือนกับการลองของจักรวาลแบบมั่วๆ

294
00:12:04,692 --> 00:12:06,876
และความจริงทั้งหลายเหล่านี้

295
00:12:06,876 --> 00:12:09,142
มันมีเทพอยู่ในความจริงเหล่านี้หรือเปล่า

296
00:12:09,142 --> 00:12:11,553
บางที แต่เทพเหล่านี้ไม่ได้สมบูรณ์

297
00:12:11,553 --> 00:12:13,889
เหมือนกับเทพของยูดา-คริสเตียน

298
00:12:13,889 --> 00:12:17,196
และเทพก็ไม่ได้ดีทั้งหมดและทรงอำนาจทั้งหมด

299
00:12:17,196 --> 00:12:20,527
มันอาจจะร้ายไปเลย 100 เปอร์เซ็นต์

300
00:12:20,527 --> 00:12:22,630
แต่มี 80 เปอร์เซ็นต์ที่มีประสิทธิภาพ

301
00:12:22,630 --> 00:12:28,767
ซึ่งอธิบายโลกได้ค่อนข้างดี
เราก็เห็น ๆ อยู่รอบตัวเรา ผมว่านะ (เสียงหัวเราะ)

302
00:12:28,767 --> 00:12:31,499
ผมอยากจะเสนอว่า การแก้

303
00:12:31,499 --> 00:12:33,335
ปริศนาการมีอยู่

304
00:12:33,335 --> 00:12:37,425
ก็คือว่า ในความจริง เรามีตัวตน

305
00:12:37,425 --> 00:12:39,481
อยู่ในความจริงโดยทั่วไป

306
00:12:39,481 --> 00:12:42,136
ความจริงที่จะต้องกลายเป็นอะไรสักอย่าง

307
00:12:42,136 --> 00:12:44,206
มันสามารถเป็นความว่างเปล่า

308
00:12:44,206 --> 00:12:47,887
หรือทุกสิ่งทุกอย่าง หรืออะไรสักอย่างระหว่างนั้น

309
00:12:47,887 --> 00:12:51,578
ดังนั้น ถ้ามันมีคุณลักษณะพิเศษ

310
00:12:51,578 --> 00:12:53,768
เช่นมีความซับซ้อนอลังการ หรือสมบูรณ์

311
00:12:53,768 --> 00:12:55,376
หรือธรรมดา ๆ เช่นว่างเปล่า

312
00:12:55,376 --> 00:12:57,177
ที่ต้องการคำอธิบาย

313
00:12:57,177 --> 00:13:00,336
แต่ถ้าความจริงทั่วไปเป็นหนึ่งในการสุ่มนี้

314
00:13:00,336 --> 00:13:02,486
มันก็ไม่มีคำอธิบายใดอีกสำหรับมัน

315
00:13:02,486 --> 00:13:03,870
และแน่นอน ผมจะบอกว่า

316
00:13:03,870 --> 00:13:05,850
นั่นเป็นความจริงที่เราใช้ชีวิตอยู่

317
00:13:05,850 --> 00:13:08,107
นั่นเป็นสิ่งที่วิทยาศาสตร์บอกเรา

318
00:13:08,107 --> 00:13:09,438
ในตอนเริ่มแรกของสัปดาห์

319
00:13:09,438 --> 00:13:12,554
เราได้ข้อมูลที่น่าตื่นเต้น

320
00:13:12,554 --> 00:13:15,693
ซึ่งทฤษฎีการขยายตัว ซึ่งทำนาย

321
00:13:15,693 --> 00:13:19,663
ความจริงที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีที่สิ้นสุด
ยุ่งเหยิง ไร้เหตุผล ไร้จุดหมาย

322
00:13:19,663 --> 00:13:23,488
มันเหมือนกับฟองแชมเปญ

323
00:13:23,488 --> 00:13:26,172
ที่ออกมาจากขวดอย่างไม่หยุดหย่อน

324
00:13:26,172 --> 00:13:28,264
เอกภพอันยิ่งใหญ่ ส่วนใหญ่แล้วว่างเปล่า

325
00:13:28,264 --> 00:13:32,530
มีเสน่ห์ และความเป็นระเบียบ และความสงบ
เล็กๆ น้อยๆ

326
00:13:32,530 --> 00:13:34,895
ที่ได้รับการยืนยัน

327
00:13:34,895 --> 00:13:37,797
เหตุการขยายตัวนี้ จากการสังเกต

328
00:13:37,797 --> 00:13:39,890
โดยใช้กล้องโทรทัศน์สัญญาณวิทยุ
ในแอนตาร์คติกา

329
00:13:39,890 --> 00:13:42,713
มองไปยังคลื่นแรงดึงดูดที่เป็นเอกลักษณ์

330
00:13:42,713 --> 00:13:44,637
จากยุคก่อนบิ๊กแบงเพียงอึดใจ

331
00:13:44,637 --> 00:13:46,482
ผมมั่นใจว่าคุณทุกคนรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้

332
00:13:46,482 --> 00:13:49,306
อย่างไรก็ดี
ผมคิดว่ามันมีหลักฐาน

333
00:13:49,306 --> 00:13:52,793
ว่านี่เป็นความจริง จริงๆ
ที่มีเราอยู่ในนั้น

334
00:13:52,793 --> 00:13:55,900
ทีนี้ ทำไมเราต้องใส่ใจล่ะ

335
00:13:55,900 --> 00:13:57,136
ก็นะ -- (เสียงหัวเราะ)

336
00:13:57,136 --> 00:14:00,560
คำถามที่ว่า "ทำไมโลกจึงมีอยู่"

337
00:14:00,560 --> 00:14:02,239
นั่นเป็นคำถามระดับจักรวาล
มันเป็นเหมือนความคล้องจอง

338
00:14:02,239 --> 00:14:03,693
ที่มีคำถามที่คุ้นเคยกว่านั้น

339
00:14:03,693 --> 00:14:06,776
ทำไมผมจึงมีตัวตน ทำไมคุณมีตัวตน

340
00:14:06,776 --> 00:14:10,376
ความมีอยู่มีตัวตนของเรา
อาจนะเป็นความไม่น่าเชื่ออันอัศจรรย์

341
00:14:10,376 --> 00:14:14,695
เพราะมันมีความเป็นไปได้ทางพันธุศาสตร์
สำหรับมนุษย์หลายรูปแบบ

342
00:14:14,695 --> 00:14:16,099
ถ้าคุณคำนวณโดยเน้นไปที่

343
00:14:16,099 --> 00:14:18,441
จำนวนของยีนและจำนวนของอัลลีล

344
00:14:18,441 --> 00:14:20,737
และการคำนวณคร่าวๆ จะบอกคุณว่า

345
00:14:20,737 --> 00:14:22,892
มีอยู่ประมาณ 10 ถึง 10,000

346
00:14:22,892 --> 00:14:24,552
ความเป็นไปได้ทางพันธุศาสตร์สำหรับมนุษย์

347
00:14:24,552 --> 00:14:28,020
ระหว่างกูโกล และกูโกลเพลก

348
00:14:28,020 --> 00:14:29,636
และจำนวนของมนุษย์ที่มีอยู่

349
00:14:29,636 --> 00:14:32,130
คือแสนล้าน หรือบางที ห้าหมื่นล้าน

350
00:14:32,130 --> 00:14:34,195
ซึ่งเป็นเพียงปริมาณเล็กน้อย 
ดังนั้นเราทุกคน

351
00:14:34,195 --> 00:14:36,125
ชนะรางวัลสลากกินแบ่ง
แห่งจักรวาลอันน่าทึ่ง

352
00:14:36,125 --> 00:14:38,244
เราอยู่กันตรงนี้ เอาล่ะ

353
00:14:38,244 --> 00:14:41,165
แล้วความจริงแบบไหนกันที่เราอาศัยอยู่

354
00:14:41,165 --> 00:14:43,415
เราต้องการใช้ชีวิตในความจริง
แบบพิเศษหรือเปล่า

355
00:14:43,415 --> 00:14:47,644
ถ้าเราอาศัยอยู่ในความจริง
ที่อาจอลังการยิ่งกว่า

356
00:14:47,644 --> 00:14:50,153
ลองคิดถึงความกดดันของการมีอยู่ที่มีต่อเรา

357
00:14:50,153 --> 00:14:51,992
ที่จะมีชีวิตแบบนั้น ที่จะมีความอลังการ

358
00:14:51,992 --> 00:14:53,858
ไม่เป็นการทำให้มันเสื่อมชื่อ

359
00:14:53,858 --> 00:14:56,939
หรือถ้าว่าเราอยู่ในความจริงที่สมบูรณ์สุด

360
00:14:56,939 --> 00:14:58,950
ถ้าแบบนั้น การมีตัวตนอยู่ของเรา
คงจะได้รับการรับรอง

361
00:14:58,950 --> 00:15:00,728
เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้

362
00:15:00,728 --> 00:15:02,094
มีอยู่ในความจริงเช่นนั้น

363
00:15:02,094 --> 00:15:04,255
แต่ทางเลือกของเราคงจะไร้ความหมาย

364
00:15:04,255 --> 00:15:07,250
ถ้าผมมีปัญหาติดขัดทางด้านศีลธรรม

365
00:15:07,250 --> 00:15:09,330
และผมตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้อง

366
00:15:09,330 --> 00:15:10,525
มันจะแตกต่างอะไร

367
00:15:10,525 --> 00:15:12,550
เพราะมันมีตัวผมอยู่หลายรูปแบบ

368
00:15:12,550 --> 00:15:13,564
มากมายเป็นอนันต์

369
00:15:13,564 --> 00:15:14,961
ที่ยังทำสิ่งที่ถูกต้อง

370
00:15:14,961 --> 00:15:16,616
และมีอีกเป็นอนันต์ที่ทำสิ่งที่ผิด

371
00:15:16,616 --> 00:15:18,456
ฉะนั้น ทางเลือกของผมมันไร้ความหมาย

372
00:15:18,456 --> 00:15:20,740
ดังนั้น เราไม่ต้องการที่จะใช้ชีวิต
ในความจริงแบบพิเศษ

373
00:15:20,740 --> 00:15:23,327
และถ้าเรา
อยู่ในความจริงพิเศษของความว่างเปล่า

374
00:15:23,327 --> 00:15:25,554
เราก็จะไม่ได้มาคุยกันแบบนี้

375
00:15:25,554 --> 00:15:32,489
ฉะนั้น ผมคิดว่าการอยู่ในความจริงทั่วๆ ไป
ที่ดูงั้นๆ ธรรมดาๆ

376
00:15:32,489 --> 00:15:34,385
มีส่วนแย่ๆ และส่วนดีๆ

377
00:15:34,385 --> 00:15:35,927
และเราสามารถทำให้ส่วนดีๆ มากขึ้นอีกนิด

378
00:15:35,927 --> 00:15:38,266
และส่วนที่แย่ๆ น้อยลงอีกหน่อย

379
00:15:38,266 --> 00:15:41,157
และนั่นทำให้เรามีความหมายในการใช้ชีวิต

380
00:15:41,157 --> 00:15:42,563
เอกภพนั้นช่างไร้สาระ

381
00:15:42,563 --> 00:15:44,290
แต่เราสามารถที่จะสร้างความหมาย

382
00:15:44,290 --> 00:15:45,230
และนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี

383
00:15:45,230 --> 00:15:47,895
และความเรียบง่ายธรรมดาทั้งหมดของความจริง

384
00:15:47,895 --> 00:15:50,500
เหมือนกับการสะท้อนที่ดีต่อความเรียบง่ายธรรมดา

385
00:15:50,500 --> 00:15:52,812
เราทุกคนรู้สึกได้จากข้างใน

386
00:15:52,812 --> 00:15:54,446
และผมรู้ว่าคุณสัมผัสถึงมันได้

387
00:15:54,446 --> 00:15:55,550
ผมรู้ว่าคุณทุกคนนั้นมีความพิเศษ

388
00:15:55,550 --> 00:15:57,872
แต่คุณยังคงทำตัวธรรมดาแบบแอบๆ ซ่อนๆ

389
00:15:57,872 --> 00:15:59,261
ใช่ไหมล่ะครับ

390
00:15:59,261 --> 00:16:01,198
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

391
00:16:01,198 --> 00:16:05,250
ฉะนั้น คุณอาจบอกว่า
ปริศนาความมีอยู่นี้

392
00:16:05,250 --> 00:16:06,668
มันเป็นแค่ปริศนาแผงลอย

393
00:16:06,668 --> 00:16:10,535
คุณไม่ได้ที่งตะลึงกับการมีอยู่ของเอกภพ

394
00:16:10,535 --> 00:16:12,170
และคุณก็มีเพื่อนที่คิดแบบเดียวกัน

395
00:16:12,170 --> 00:16:14,386
เบอร์นาร์ด รัสเซล กล่าวว่า

396
00:16:14,386 --> 00:16:18,041
"ผมควรบอกว่า เอกภพแค่อยู่ตรงนั้น 
แค่นั้นแหละ"

397
00:16:18,041 --> 00:16:19,442
แค่ความจริงดิบ ๆ

398
00:16:19,442 --> 00:16:22,276
และศาสตราจารย์ของผมที่โคลัมเบีย
ซิดนีย์ มอร์เกนเบสเซอร์

399
00:16:22,276 --> 00:16:23,985
นักเคลื่อนไหวทางปรัชญา

400
00:16:23,985 --> 00:16:25,602
เมื่อผมบอกท่านว่า
"ศาสตราจารย์ มอร์เกนเบสเซอร์ ครับ

401
00:16:25,602 --> 00:16:28,098
ทำไมมันมีอะไรบางอย่างแทนที่จะว่างเปล่าครับ"

402
00:16:28,098 --> 00:16:30,248
เขาบอกว่า "โอ ถึงแม้ว่ามันจะมีแต่ความว่างเปล่า

403
00:16:30,248 --> 00:16:32,244
คุณก็ยังไม่พอใจอยู่ดีแหละ"

404
00:16:32,244 --> 00:16:35,993
ดังนั้น-(เสียงหัวเราะ)-โอเค

405
00:16:35,993 --> 00:16:38,355
ฉะนั้นคุณไม่ได้ทึ่งกับมัน ผมไม่สนใจหรอก

406
00:16:38,355 --> 00:16:41,328
แต่ให้ผมบอกอะไรคุณสักอย่างเป็นการสรุป

407
00:16:41,328 --> 00:16:43,606
ผมยืนยันได้เลยว่าคุณจะทึ่งตัวคุณเอง

408
00:16:43,606 --> 00:16:46,273
เพราะมันทำให้ทุกสิ่งที่ยอดเยี่ยมดูน่าทึ่ง

409
00:16:46,273 --> 00:16:48,586
ผู้คนที่น่าทึ่งที่ผมได้พบ
ในงานบรรยายของ TED

410
00:16:48,586 --> 00:16:50,800
เมื่อผมบอกพวกเขาว่า

411
00:16:50,800 --> 00:16:55,302
ในชีวิตนี้ ผมไม่เคยมีโทรศัพท์มือถือ

412
00:16:55,302 --> 00:16:57,179
ขอบคุณครับ

413
00:16:57,179 --> 00:17:01,179
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)