(Klikkende geluiden)

Ik werd geboren
met dubbelzijdig retinoblastoom,

oogkanker.

Mijn rechteroog werd verwijderd

toen ik zeven maanden oud was.

Op 13 maand verwijderden ze m'n linkeroog.

Het allereerste dat ik deed na de operatie

was mijn wieg uitklimmen

en door de spoedafdeling 
beginnen ronddwalen,

waarschijnlijk op zoek naar de dader.

(Gelach)

Blijkbaar was het geen probleem

om hier rond te lopen met m'n blinde ogen.

Het probleem was dat ze me vingen.

Het zijn de indrukken 
die men heeft over blind zijn

die de blinden veel meer kwaad doen

dan het blind zijn zelf.

Denk even na over je eigen 
indrukken over blindheid.

Denk aan je reactie toen ik hier 
op het podium verscheen.

of het vooruitzicht om 
zelf blind te worden,

of dat het gebeurt bij een geliefde.

Het is een ware verschrikking
voor de meesten onder ons

omdat blindheid

gelijk wordt gesteld 
met onwetendheid en onbegrip,

met een onfortuinlijke blootstelling

aan de verwoesting 
van het duistere onbekende.

Hoe poëtisch!

Gelukkig waren mijn ouders niet poëtisch.

Zij waren pragmatisch.

Ze begrepen dat angst en onbegrip 
in ons hoofd zitten.

En dat kunnen we veranderen.

Zij vonden dat ik groot moest worden

en dezelfde kansen en verantwoordelijkheid
als anderen moest krijgen.

Dus, ik zou het huis uitgaan --

wat ik deed op m'n 18de --

belastingen betalen --

bedankt daarvoor --
(Gelach) --

en zij kenden het verschil 
tussen liefde en angst.

Angst verlamt ons wanneer we 
voor een uitdaging staan.

Ze wisten dat blindheid 
een heuse uitdaging zou zijn.

Ik werd niet met angst grootgebracht.

Mijn vrijheid kwam eerst,

want dat hoort nu eenmaal bij de liefde.

Maar hoe red ik me nu 
in het dagelijkse leven?

De wereld is heel wat groter dan
die afdeling in het ziekenhuis.

Gelukkig heb ik 
mijn vertrouwde lange stok,

hij is langer dan die 
van de meeste blinden.

Ik noem hem m'n vrijheidsstaf.

Hij zorgt dat ik, bijvoorbeeld,

niet onelegant 't podium afduik.

Ik zie de klifrand wel.

Vooraf zeiden ze dat elk mogelijk voorval

al wel eens een van de sprekers 
was overkomen.

Ik wil echter geen 
nieuw precedent vormen.

Maar goed, verder,

ik klikte toen ik binnenkwam --

(Klikkend geluid) --

met mijn tong.

Dat zijn geluidsgolven

die ik uitstuur en die overal om me heen
gereflecteerd worden,

als de sonar van 'n vleermuis.

Ze brengen mij patronen, informatie.

net zoals licht dat doet bij jullie.

En dankzij m'n ouders, is m'n brein

geactiveerd om beelden te vormen 
in mijn visuele cortex,

wat we nu het beeldsysteem noemen,

op basis van deze informatie,
net zoals jullie brein dat doet.

Ik noem dit systeem flash sonar.

Ik heb ermee leren zien 
ondanks m'n blindheid

om me zo een weg te banen

door het duistere onbekende
van mijn uitdagingen,

wat me volgende bijnaam opleverde:

'de ongelofelijke Batman'.

Batman vind ik oké.

Vleermuizen zijn cool. Batman is cool.

Maar ik werd niet zo opgevoed
dat ik mezelf ongelofelijk vind.

Ik zie mezelf altijd als alle anderen

die zich een weg banen door het onbekende 
van hun eigen uitdagingen.

Is dat zo ongelooflijk?

Ik gebruik mijn ogen niet, 
gewoon m'n brein.

Toch is er iemand, ergens,

die dat toch ongelofelijk vindt,
of ik was hier niet,

maar laat ons hier even verder op ingaan.

Iedereen hier

die voor een uitdaging staat 
of heeft gestaan,

steek je hand op.

Woesh. Oké.

Veel handen in de lucht.
Een secondje, even tellen.

(Klikkend geluid)

Het zal even duren.
(Klikkend geluid)

Oké, heel wat handen in de lucht.

Nog niet naar beneden doen.

Al diegenen die de uitdagingen 
aangaan met hun brein,

doe je handen maar neer.

Oké, als je je handen nog in de lucht hebt

dan heb je serieuze uitdagingen. (Gelach)

We hebben allemaal onze eigen uitdagingen,

en we moeten allen 
het duistere onbekende in

en het is dat wat we het meest vrezen
aan onze uitdagingen.

Maar we hebben allemaal hersenen

die geactiveerd worden om ons toe te staan

om ons een weg te banen 
door deze uitdagingen.

Bewijs: Ik kwam hier

en -- (Klikkend geluid) -- 
ze wouden me niet zeggen

waar de lessenaar stond.

Die TED-mensen zijn niet te vertrouwen.

"Zoek het zelf," zeiden ze.

Dus -- (Gelach)

En het geluidssysteem helpt niet bepaald.

Dus nu stel ik jullie voor een uitdaging.

Kunnen jullie allemaal even 
jullie ogen sluiten?

En dan leer ik jullie 
een beetje flash sonar.

Ik zal een geluid maken.

Ik hou dit plaatje voor me, 
zonder te bewegen.

Luister gewoon even naar het geluid.

Shhhhhhhhhh.

Oké, niet bepaald interessant.

Luister nu naar wat er gebeurt 
met dat geluid

wanneer ik het plaatje beweeg.

Shhhhhhhhh. 
(De toonhoogte verandert)

Je kent de macht 
van de Duistere Kant niet.

(Gelach)

Ik kon het niet laten.

Oké, hou je ogen nog steeds dicht.

Heb je het verschil gehoord?

Oké, om zeker te zijn,

dit is jullie uitdaging:

roep "nu" als het plaatje beweegt.

Oké? We doen het rustig aan.

Shhhhhhh.

Publiek: Nu.
Daniel Kish: Perfect!

Open jullie ogen.

Oké, dus slechts enkele cm

en je merkt het verschil al.

Nu heb je sonar ervaren.

Jullie zouden geweldige blinden zijn.
(Gelach)

Laten we even zien wat er kan gebeuren

als men dit activatieproces

wat tijd en aandacht schenkt.

(Video) Juan Ruíz: jullie zien
met jullie ogen

en wij zien met onze oren.

Brian Bushway: het gaat niet 
over meer of minder genieten,

maar over anders genieten.

Shawn Marsolais: Het stijgt.
DK: Ja.

SM: En dan daalt het weer stilletjes aan.

DK: Ja!
SM: Dat is gewoon ongelofelijk.

Het is alsof ik de auto zie.

J. Louchart: Ik ben heel graag blind.

Als ik de keuze had, 
dan zou ik niet terug ziend worden.

JR: Hoe groter je doel, 
hoe groter de obstakels

en dat doel bereiken

dat is overwinnen.

[En dan-- het was prachtig 
om het hier te zien.]

(Applaus)

DK: En, lijken deze mensen nu bang?

Niet echt.

Wij hebben activatietraining gegeven

aan tienduizenden blinden en zienden

in zo'n 40 landen.

Wanneer blinden leren te zien,

dan lijken zienden geïnspireerd

om te leren om beter, duidelijker, 
zonder angst, te zien,

omdat dit aantoont dat we allen
een immense capaciteit hebben

om elke uitdaging aan te gaan,
ongeacht de duisternis

om tot ontdekkingen te komen
die onvoorstelbaar lijken

wanneer we geactiveerd worden.

Ik wens jullie allemaal 
een activerende reis toe.

Bedankt.

(Applaus)

Chris Anderson: Daniel, mijn vriend,

zoals je ziet, een staande ovatie bij TED.

Bedankt voor een bijzondere talk.

Nog een vraag over jouw wereld, 
de wereld die je voor jezelf construeert.

Wij denken dat wij meer in onze wereld
hebben dan jij in die van jou.

maar hoe ziet jouw wereld eruit?

Wat heb jij dat wij niet hebben?

DK: Een zicht van 360°,

mijn sonar werkt ongeveer even goed 
achter mij als voor mij.

Het werkt rond hoeken.

Het werkt door oppervlakten heen.

Het is een soort vaag driedimensionaal
geometrisch geheel.

Toen één van mijn studenten, 
die nu instructeur is,

blind werd, merkte hij
na een paar maanden

dat hij in zijn huis met drie verdiepingen

alles kon horen wat er
in het huis gebeurde:

gesprekken, mensen in de keuken, 
in de badkamer,

enkele verdiepingen verder, 
enkele muren verder.

Hij vergeleek het met X-ray zicht.

CA: Hoe stel jij je deze ruimte voor?

Hoe zie je dit theater?

DK: Voornamelijk veel luidsprekers.

Interessant genoeg, 
wanneer mensen geluid maken,

wanneer ze lachen, schuifelen, 
iets drinken of hun neus snuiten

of zoiets, dan hoor ik alles.

Ik hoor elke beweging
die elke persoon hier maakt.

Niets ontsnapt aan mijn aandacht

en met mijn sonar

zie ik de omvang van de ruimte,
de gebogen opstelling van het publiek,

de hoogte van de kamer.

Zoals ik zei, het is 'n soort van 
driedimensionale geometrische vorm

om me heen.

CA: Wel Daniel,

je hebt ons geholpen 
de wereld anders te zien.

Bedankt daarvoor.
DK: Bedankt.

(Applaus)