Er is een baan die enorme macht, een hoog salaris, veel prestige en een hoge mate van baanzekerheid kent. En er is maar een manier om aangenomen te worden: door benoemd te worden in het Amerikaanse Hooggerechtshof. Als je een rechter wilt worden bij het Hooggerechtshof, het hoogste federale gerechtshof in de Verenigde Staten, dienen er drie dingen te gebeuren: je moet voorgedragen worden door de president van de VS, je voordracht moet goedgekeurd worden door de Senaat en tot slot moet de president je formeel benoemen in het gerechtshof. Doordat er in de Grondwet geen specifieke kwalificaties zijn opgenomen -- je leeftijd, beroep, vooropleiding of geboorteplaats doen er dus niet toe -- kan een president elk individu voordragen om recht te spreken. Tot nu toe waren er zes rechters van buitenlandse komaf, minstens één oud-rechter maakte zijn middelbare school niet af en een ander was nog maar 32 jaar toen hij mocht zetelen. De meeste presidenten dragen individuen voor die hun ideologie steunen; een liberale president zal er toe neigen om liberalen in het hof te benoemen. Natuurlijk zijn de politieke overtuigingen van een rechter niet altijd voorspelbaar. Bijvoorbeeld: toen president Eisenhower, een Republikein, Earl Warren voordroeg als opperrechter, ging Eisenhower ervan uit dat hij conservatieve besluiten zou nemen. Daarentegen staan Warrens arresten bekend als de meest liberale aller tijden. Eisenhower beschreef deze benoeming later als 'de domste vergissing' die hij ooit gemaakt had. Er worden ook veel andere factoren in overweging genomen, zoals ervaring, persoonlijke loyaliteit, etniciteit en geslacht. De kandidaten worden vervolgens compleet doorgelicht, waaronder zelfs hun belastinggegevens en uitgaven voor huishoudelijke hulp. Zodra de president de kandidaat bevraagt en de voordracht formeel aankondigt, dragen de Senaatsleiders de voordracht vanouds over voor een hoorzitting door de justitiële Senaatscommissie. Naargelang de controverse rond de keuze kan dit meerdere dagen in beslag nemen. Sinds het Kabinet-Nixon duurden deze hoorzittingen gemiddeld zestig dagen. De kandidaat wordt ondervraagd over zijn eventuele juridische verleden en over zijn standpunt in grote kwesties om zo diens stemgedrag te peilen. En vooral in het recente verleden wordt door de commissie getracht om duistere geheimen en oude indiscreties boven tafel te krijgen. De justitiële commissie stemt erover wat ze over de kandidaat naar de Senaat stuurt: een positief of negatief advies, vaak een politieke voorkeur weerspiegelend, of helemaal geen advies. De meeste afwijzingen vonden plaats toen de politieke partij van de president geen meerderheid in de Senaat had. Stemmingen van de Senaat zijn op basis van een gewone meerderheid, en bij staking van de stemmen hakt de vicepresident de knoop door. Met het akkoord van de Senaat verstrekt de president een schriftelijke benoeming die de kandidaat toelaat om de laatste fase af te ronden: de grondwettelijke eed en ambtseed afleggen. Hierbij zweert deze plechtig om recht te spreken zonder aanzien des persoons, de armen en rijken gelijk te stellen en getrouw en onpartijdig alle plichten van een rechter van het Hooggerechtshof te vervullen. Deze baan is voor het leven, tenzij men terugtreedt, pensioneert of afgezet wordt. En van de 112 rechters die deze functie hebben bekleed, is er nog geen één uit zijn ambt gezet. Een van hun taken is het beschermen van de grondrechten van alle Amerikanen, zelfs als andere politieke partijen aan de macht komen. Gezien de enorme impact van deze verantwoordelijkheid, is het niet wonderlijk dat een rechter in het Hooggerechtshof gezien wordt als -- zoals Irving R. Kaufman het omschrijft -- "een toonbeeld van deugd, een intellectuele Titaan en een administratieve tovenaar". Natuurlijk blijkt niet elk lid van het hof een voorbeeldige rechter te zijn. Elk laat een erfenis van besluiten en meningen na, welke bediscussieerd en ontleed zal worden door de ultieme rechters: tijd en geschiedenis.