Ik heb het grote voorrecht gehad
om naar geweldige plekken
te kunnen reizen,
en verre landschappen en culturen
te kunnen fotograferen
over de hele wereld.
Ik hou van mijn werk.
Maar mensen denken dat ik
voortdurend openbaringen beleef,
zonsopkomsten en regenbogen,
terwijl het er in werkelijkheid
eerder zo uitziet.
(Gelach)
Dit is mijn kantoor.
We kunnen geen dure hotels betalen,
dus slapen we veel buiten.
Als we droog kunnen blijven,
dan is dat mooi meegenomen.
We kunnen ook geen
dure restaurants betalen.
Dus eten we wat op het lokale menu staat.
En als je in Páramo, Ecuador bent,
dan eet je een groot knaagdier
dat een 'cuy' heet.
(Gelach)
Maar wat onze ervaringen
misschien anders maakt
en unieker dan die
van de gemiddelde persoon,
is dat we een knagend gevoel
in ons achterhoofd hebben,
dat we zelfs in de moeilijkste momenten,
momenten van wanhoop, denken:
"Hé, misschien zit hier een foto in,
een verhaal om te vertellen."
Waarom zijn verhalen belangrijk?
Het helpt ons om ons verbonden te voelen
met onze culturele
en natuurlijke erfgoeden.
In het zuidoosten [van de VS]
is er een alarmerend gebrek aan
verbondenheid tussen het publiek
en de natuurgebieden, die toch
een randvoorwaarde voor ons leven zijn.
We zijn visuele wezens,
dus we gebruiken wat we zien
om nieuwe dingen te leren.
De meesten van ons zullen niet
vrijwillig een moeras opzoeken.
Dus hoe kunnen we dan verwachten
dat diezelfde mensen
de moerassen willen beschermen?
Dat kunnen we niet.
Mijn werk is om fotografie
te gebruiken als communicatiemiddel
dat de kloof overbrugt
tussen schoonheid en wetenschap,
zodat mensen erover praten,
erover denken,
en hopelijk, uiteindelijk,
erom gaan geven.
Ik begon hier vijftien jaar geleden mee,
hier in Gainesville,
in mijn eigen achtertuin.
Ik werd verliefd
op avontuur en ontdekking,
al die verschillende plekken bezoeken
op slechts minuten afstand van mijn huis.
Er zijn heel wat mooie plekken te vinden.
Ondanks alle jaren
die voorbij gegaan zijn,
zie ik de wereld nog steeds
door de ogen van een kind,
en probeer ik dat gevoel van verwondering
en die nieuwsgierigheid in mijn
fotografie te verwerken
waar dat mogelijk is.
We hebben geluk, want hier in het zuiden
hebben we nog een relatief blanco canvas
dat we kunnen vullen
met de meest fantastische avonturen
en ongelooflijke ervaringen.
Het hangt er puur van af
hoe ver onze verbeelding reikt.
Veel mensen zien deze foto en zeggen:
"Oh ja, wauw, dat is een mooie boom."
Maar ik zie geen boom --
ik kijk hiernaar en ik zie een kans.
Ik zie een heel weekend.
Want toen ik een kind was,
waren dit de soort foto's
die me uitdaagden om te gaan verkennen,
de bossen te verkennen,
en mijn hoofd onderwater
te steken om rond te kijken.
En mensen, ik heb over de hele
wereld gefotografeerd
en ik garandeer je,
wat we hier in het Zuiden hebben,
in de Sunshine State [Florida],
doet niet onder
voor wat ik elders heb gezien.
Maar het toerisme hier
promoot de verkeerde dingen.
Vóór hun twaalfde zijn kinderen
vaker in Disney World geweest
dan dat ze in een kano hebben gezeten
of onder de sterrenhemel
hebben gekampeerd.
Ik heb geen enkel probleem met Disney
of Mickey; ik ging er ook heen.
Maar ze missen die fundamentele band
die een echt gevoel
van trots en eigenaarschap creërt
voor de plek die hun thuis is.
Dit wordt verergerd door het feit
dat de landschappen
die ons natuurlijk erfgoed vormen
en die onze aquifers bijvullen
voor ons drinkwater,
als eng, spookachtig
en gevaarlijk gezien worden.
Toen onze voorouders
hier aankwamen,
waarschuwden ze:
"Blijf hier weg, het spookt hier.
Het is hier vol kwade geesten."
Ik weet niet waar dat idee vandaan kwam.
Maar het heeft geleid
tot een wezenlijke vervreemding,
een daadwerkelijk negatieve mentaliteit
die het publiek
ongeïnteresseerd en stil houdt
en uiteindelijk
ons milieu risico laat lopen.
We zijn een staat die omgeven
en gedefinieerd wordt door water,
en toch worden al eeuwenlang
onze moerassen en draslanden gezien
als obstakels die je moet overwinnen.
En dus behandelen we ze
als tweederangs ecosystemen,
omdat ze weinig economische waarde hebben,
en omdat men weet dat er
alligators en slangen leven --
die inderdaad niet de meest
knuffelige ambassadeurs zijn.
(Gelach)
Dus men veronderstelde
dat het enige goede moeras
een leeggepompt moeras was.
En in feite
werd droogpompen om plaats te maken
voor landbouw en bebouwing
tot recentelijk gezien
als de essentie van natuurbehoud.
Maar nu komen we daarop terug,
want hoe meer we leren over deze
doorweekte landschappen,
des te meer geheimen we ontdekken
over relaties tussen diersoorten,
en de connecties tussen verschillende
habitats, stroomgebieden en vluchtroutes.
Deze vogel, bijvoorbeeld,
dit is de citroenzanger.
Ik ben gek op deze vogel.
Het is een echte moerasvogel.
Ze bouwen hun nesten en planten zich
voort in deze oude moerassen
in deze overstroomde bossen.
En na het voorjaar,
als hun jongen grootgebracht zijn,
vliegen ze duizenden kilometers
over de Golf van Mexico
naar Centraal en Zuid-Amerika.
En dan na de winter,
in het voorjaar,
dan vliegen ze weer terug.
Ze vliegen duizenden kilometers,
over de Golf van Mexico.
En waar gaan ze heen? Waar landen ze?
In precies dezelfde boom.
Dat is te gek.
Deze vogel is even groot
als een tennisbal --
ik bedoel, dat is toch te gek!
Ik had een GPS nodig om vandaag
hier te komen
en dit is mijn geboortestad.
(Gelach)
Het is absurd.
Dus wat gebeurt er wanneer deze vogel
over de Golf van Mexico gevlogen heeft,
naar Centraal-Amerika voor de winter,
en weer teruggevlogen is in het voorjaar
en dit aantreft:
een nieuwe golfbaan?
Dit is een verhaallijn
die steeds vaker te horen is,
hier in Florida.
Het is een natuurlijk proces
dat al duizenden jaren werkt
en we weten er nu pas wat van.
Je kan je voorstellen hoeveel we
nog kunnen leren over deze plekken,
als we ze eerst beschermen.
Ondanks al het rijke leven
in deze moerasen
hebben ze nog steeds een slechte naam.
Veel mensen vinden het
een onaangenaam idee
om door het Blackwater
in Florida te waden.
Dat kan ik begrijpen.
Maar waar ik zo van hield
toen ik hier opgroeide,
was dat velen van ons
met een latente
maar voelbare angst leven
dat als we onze tenen in het water steken,
er zich daar misschien iets bevindt,
dat veel ouder en aangepaster is dan wij.
Weten dat je niet aan de top van de keten
staat, vind ik een welkom ongemak.
Hoe vaak, in dit moderne
en stedelijke en digitale tijdperk,
heb je de kans om je kwetsbaar te voelen,
of om je te realiseren dat de wereld
niet slechts voor de mens gemaakt is?
Dus de afgelopen tien jaar
ben ik op zoek gegaan naar gebieden
waar beton plaats maakt voor bossen
en de dennen plaats maken voor cipressen.
Ik zag al de muggen en reptielen,
al deze ongemakken,
slechts als bevestiging
dat ik de ware wildernis gevonden had,
en ik omarmde dat compleet.
Als een fotograaf die
geobsedeerd is door Blackwater,
is het logisch
dat ik uiteindelijk belandde
in het meest beroemde moeras:
de Everglades.
Toen ik in Noord-Florida opgroeide
hoorde ik altijd die betoverende namen,
plaatsen als Loxahatchee en Fakahatchee,
Corkscrew, Big Cypress.
Ik begon met
wat een vijfjarig project werd,
om de Everglades
in een nieuw licht te zetten,
een meer inspirerend licht.
Ik wist dat het niet gemakkelijk zou zijn,
want het is een gebied
dat ongeveer een derde van de
staat Florida is, het is enorm.
En als ik Everglades zeg
dan denken de meeste mensen
aan het nationaal park.
Maar de Everglades is meer dan een park,
het is een compleet stroomgebied
dat begint met de Kissimmee keten
van meren in het noorden.
Wanneer dan de regen komt in de zomer,
stroomt dat regenwater
naar Lake Okeechobee.
Lake Okeechobee vult zich
en overstroomt uiteindelijk,
en vloeit naar het zuiden,
langzaam, de topografie volgend,
naar de grasrivier, the Sawgrass Prairies,
voordat het de moerassen binnenstroomt,
en weer verder zuidwaarts
naar de mangrove-moerassen,
tot het uiteindelijk -- eindelijk --
Florida Bay bereikt,
de smaragdgroene punt van de Everglades,
een 2.200 vierkante kilometer
grote riviermonding.
Dus ja, het nationaal park is het
zuidelijke eind van dit watersysteem,
maar alle dingen die het uniek maken
zijn de dingen die binnenstromen,
het zoet water dat
160 kilometer noordelijk begint.
Geen van deze politieke
of onzichtbare grenzen
beschermen het park
tegen vervuiling of droogte.
Helaas is dat precies wat er gebeurt.
De laatste zestig jaar
hebben we leeggepompt, dammen gebouwd,
gebaggerd in de Everglades,
tot het punt waarop slechts een derde
van het water dat vroeger de baai bereikte
de baai nu nog bereikt.
Dus dit verhaal gaat helaas niet
alleen over zonnestralen en regenbogen.
Hoe dan ook,
het verhaal van de Everglades is
onlosmakelijk verbonden
met de bergen en dalen
van de relatie van de mens
met de natuur om ons heen.
Maar ik laat je
deze prachtige foto's zien,
omdat ze je meeslepen.
En nu ik je aandacht heb,
kan ik je het echte verhaal vertellen.
Dat is dat we dit hebben,
en het inruilen voor dit.
In een alarmerend hoog tempo.
En wat veel mensen niet begrijpen,
is de enorme schaal waarop dit gebeurt.
Want de Everglades is niet alleen
verantwoordelijk voor het drinkwater
van zeven miljoen inwoners in Florida,
het geeft ook water aan de velden
voor de tomaten en de sinaasappels
voor meer dan 300 miljoen Amerikanen.
En het is diezelfde seizoensgebonden
influx van water in de zomer,
die zesduizend jaar geleden
de grasrivier heeft helpen creeren.
Ironisch genoeg is het
ook verantwoordelijk
voor de ruim 2.000 vierkante kilometer
lange rivier van suikerriet.
Het zijn deze plantages
die enorme hoeveelheden meststoffen
in de waterwegen dumpen
en zo het watersysteem
voor altijd veranderen.
Om jullie dit systeem niet
enkel te laten begrijpen,
maar er ook een band mee te smeden,
besloot ik het verhaal op te splitsen
in verschillende verhaallijnen.
Dat verhaal begint bij Lake Okeechobee,
het kloppende hart van de Everglades.
Om dat te doen koos ik een ambassadeur,
een iconische diersoort.
Dit is de slakkenwouw.
Een geweldige vogel.
Vroeger waren er duizenden nesten
in de noordelijke Everglades.
En toen zijn ze gekrompen
tot zo'n 400 nesten vandaag de dag.
En waarom?
Dat komt omdat ze slechts
één soort voedsel eten, een appelslak,
ter grootte van een pingpongbal,
een aquatische buikpotige.
Dus toen we dammen begonnen
te bouwen in de Everglades,
en een dijk in Lake Okeechobee,
en zo de drasgebieden uitdroogden,
verloren we de habitat van de slak.
Waardoor ook het aantal
slakkenwouws afnam.
En daarom wilde ik een foto
die niet alleen deze relatie vertolkte
tussen drasland, slak en vogel,
maar ik wilde ook een foto
die communiceert
hoe geweldig deze relatie was,
en hoe belangrijk het is
dat ze van elkaar afhankelijk zijn,
dit gezonde drasgebied en vogel.
Dus dacht ik na over dit idee.
Ik begon plannen te maken
om die foto te nemen
en stuurde die plannen naar een
bioloog in Okeechobee --
het is een bedreigde vogel,
dus je hebt een vergunning nodig.
Ik bouwde een verzonken platform
waarin slakken zaten,
net onder het wateroppervlak
en ik werkte maandenlang
aan dit waanzinnige idee.
Ik nam het platform mee
naar Lake Okeechobee
en zat ruim een week in het water,
wadend in water, negen uur per dag
van zonsopkomst to zonsondergang,
om die ene foto te nemen
die dat idee communiceerde.
Hier is de dag dat het eindelijk lukte:
(Video) Mac Stone:
Na het bouwen van het platform
zie ik een wouw aan komen
vliegen over de lisdoddes.
Ik zie hem kijken en zoeken.
Hij vliegt boven het platform
en ik zie dat hij het ziet.
Hij duikt, rechtstreeks naar het platform.
Op dat moment, na al die maanden
van plannen en wachten,
alle zonnebrand, muggenbeten,
opeens was dat het allemaal waard.
Oh mijn God, ik kan het niet geloven!
(On stage) MS: Je begrijpt
hoe opgewonden ik toen was.
Maar het idee was,
dat voor iemand
die deze vogel nooit heeft gezien
en geen reden heeft om erom te geven,
deze fotos, deze nieuwe perspectieven,
een nieuw licht doen schijnen
op deze ene diersoort
die dit stroomgebied zo ongelooflijk,
zo waardevol en zo belangrijk maakt.
Nu weet ik dat ik niet hier
naar Gainesville kan komen
praten over dieren in de Everglades,
zonder het over alligators te hebben.
Ik ben gek op alligators,
al van kinds af aan.
Mijn ouders zeiden dat ik
een ongezonde relatie had met alligators.
Maar wat ik zo gaaf vind,
is dat ze eigenlijk
de zoetwaterversie van haaien zijn.
Ze zijn gevreesd, ze zijn gehaat,
en worden op een tragische manier
verkeerd begrepen.
Want het is een unieke soort,
niet alleen top-roofdieren.
In de Everglades
zijn ze de architecten van het landschap,
want wanneer het waterpeil
zakt in de winter,
wat het droge seizoen is,
dan graven ze gaten,
die we alligatorgaten noemen.
En ze doen dit, zodat ze
bij het zakken van het water
nat blijven en zodoende kunnen jagen.
Dit beïnvloedt niet alleen henzelf,
maar ook andere dieren
zijn hiervan afhankelijk,
dus ze zijn een hoeksteen
van het ecosysteem.
Hoe portretteer je een top-roofdier,
een oeroud reptiel,
als zowel dominant over het ecosysteem
maar tegelijkertijd ook kwetsbaar?
Nou, dan waad je een poel in
met ongeveer 120 alligators,
en je hoopt dat je
de juiste keuze hebt gemaakt.
(Gelach)
Ik heb al m'n vingers nog, geen probleem.
Maar ik begrijp dat ik jullie
niet zomaar warm krijg voor de actie
'Red de Everglades voor de alligator!'.
Dat gebeurt niet,
want ze zijn zo alledaags,
we zien ze nu overal,
ze zijn een van de succesverhalen
van natuurbehoud in Amerika.
Maar er is een diersoort in de Everglades,
maakt niet uit wie je bent,
waar je wel van moet houden,
en dat is de rode lepelaar.
Geweldige vogels, maar ze hebben
het moeilijk gehad in de Everglades,
want ze begonnen met duizenden
broedparen in Florida Bay,
en aan het begin van de 20e eeuw
waren er nog twee -- twee -- broedparen.
Waarom?
Omdat vrouwen vonden dat ze
mooier waren op hun hoeden
dan vliegend in de lucht.
Toen werd de verenhandel verboden
en kwamen de broedparen langzaam terug.
Toen de populatie
zich begon te herstellen,
kregen de wetenschappers interesse
en begonnen deze vogels te bestuderen.
Ze kwamen erachter
dat het gedrag van deze vogels
direct verbonden is
aan de jaarlijkse watercyclus
in de Everglades,
die het stroomgebied
van de Everglades definieert.
Ze kwamen erachter
dat deze vogels beginnen met nesten
in de winter als het water zakt,
omdat het tactiele voeders zijn,
dus ze moeten voelen wat ze eten.
Dus wachten ze tot deze plassen
vol zitten met vissen,
zodat er genoeg eten is
om hun jongen te voeden.
Zo werden deze vogels
het icoon van de Everglades --
een diersoort waaraan je de gezondheid
van het ecosysteem kan afmeten.
En net toen de populatie groeide
in het midden van de 20e eeuw,
naar 900, 1000, 1100, 1200 --
net toen dat begon, begon het
droogleggen van de zuidelijke Everglades.
We sneden tweederde
van de watertoevoer naar het zuiden af.
Met zware consequenties.
Net toen de lepelaars terug waren ...
Helaas ziet het verhaal de lepelaar
er vandaag de dag eerder zo uit.
We hebben nu minder
dan 70 nestparen in Florida Bay,
omdat we het systeem
zo erg verstoord hebben.
Verschillende organisaties
roepen, schreeuwen:
"De Everglades zijn kwetsbaar!"
Maar dat is niet zo.
Het is veerkrachtig.
Want ondanks alles wat we weggenomen
en leeggepompt hebben,
ondanks alle dammen en het baggeren,
bestaan verschillende delen nog
en wachten om te worden herenigd.
Dit is waarom ik van Zuid-Florida houd,
dat je in een enkele plek
de onstuitbare kracht van de mens hebt,
die stuit op de onroerende
kracht van de tropische natuur.
Deze nieuwe grens
vraagt om een nieuwe evaluatie.
Wat is de wildernis waard?
Wat is de waarde van biodiversiteit
of van ons drinkwater?
En gelukkig, na jaren van discussie,
beginnen we eindelijk
te reageren op die vragen.
We beginnen langzaamaan
projecten op te zetten
om meer zoet water
terug naar de baai te brengen.
Maar het komt op ons aan,
als burgers, als inwoners, als beheerders,
om onze verkozen politici
aan die beloftes te houden.
Wat kun je doen om te helpen?
Het is zo makkelijk.
Ga naar buiten, ga erop uit.
Met je vrienden, je kinderen, je gezin.
Huur een visgids.
Laat Florida zien dat natuurbescherming
niet alleen ecologisch logisch is,
maar ook economisch.
Het is zo leuk, doe het gewoon --
steek je voeten in het water.
Het moeras zal je veranderen,
dat beloof ik je.
In het verleden zijn we zo gul geweest
voor andere landschappen
in de Verenigde Staten,
die we bedolven onder Amerikaanse trots.
Plekken die ons nu definiëren:
Grand Canyon, Yosemite, Yellowstone.
We gebruiken deze parken en natuurgebieden
als baken en als cultureel kompas.
De Everglades worden helaas
meestal niet genoemd in deze gesprekken.
Maar ik geloof dat het even symbolisch is
voor wie wij zijn als land,
als al die andere wildernissen.
Het is gewoon een ander soort wild.
Maar ik ben gemotiveerd,
want misschien dat we eindelijk
beginnen te veranderen,
want wat ooit gezien werd
als een moerassige woestenij,
is tegenwoordig een World Heritage Site.
Het is een drasland
van internationale waarde.
We zijn ver gekomen
in de laatste zestig jaar.
En als 's werelds grootste en meest
ambitieuze restoratie van een drasland
is de internationale schijnwerper
op ons gericht, hier in Florida.
Als we dit systeem kunnen genezen,
dan wordt het een icoon
voor draslandherstel
over de hele wereld.
Maar het is aan ons om te beslissen
aan welk erfgoed we onze vlag verbinden.
Ze zeggen dat de Everglades
onze belangrijkste test is.
Als we daarvoor slagen,
mogen we de planeet houden.
Ik vind dat een prachtig citaat,
want het is een uitdaging,
een aansporing.
Kunnen we het? Zullen we het doen?
We moeten, we moeten het doen.
Maar de Everglades is meer dan een test.
Het is ook een geschenk,
en, uiteindelijk,
onze verantwoordelijkheid.
Dankjewel.
(Applaus)