WEBVTT

00:00:04.831 --> 00:00:08.237
จอห์นและชาร์ลอต บลอนสกีส์ ผู้ซึ่ง

00:00:08.237 --> 00:00:11.609
เป็นคู่สมรสที่อาศัยอยู่ที่
บรอนซ์ ในนิวยอร์ค ซิตี้

00:00:11.609 --> 00:00:12.854
สร้างอะไรบางอย่าง

00:00:12.854 --> 00:00:16.833
พวกเขาได้สิทธิบัตรในปี 1965 
สำหรับสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า

00:00:16.833 --> 00:00:22.508
"อุปกรณ์สำหรับช่วยผู้หญิงในการคลอด"

00:00:22.508 --> 00:00:26.438
อุปกรณ์นี้ประกอบด้วยโต๊ะกลมขนาดใหญ่

00:00:26.438 --> 00:00:28.191
และส่วนกลไก

00:00:28.191 --> 00:00:31.400
เมื่อผู้หญิงพร้อมที่จะคลอดลูก

00:00:31.400 --> 00:00:32.801
เธอนอนหงาย

00:00:32.801 --> 00:00:35.232
เธอถูกตรึงไว้กับโต๊ะ

00:00:35.232 --> 00:00:38.311
และโต๊ะก็ถูกหมุนด้วยความเร็วสูง

00:00:38.311 --> 00:00:41.736
เด็กก็จะลอยออกมา

00:00:41.736 --> 00:00:48.767
ด้วยแรงสู่ศูนย์กลาง

00:00:49.717 --> 00:00:54.246
ถ้าคุณดูที่สิทธิบัตรนี้ดีๆ

00:00:54.246 --> 00:00:58.115
โดยเฉพาะถ้าคุณมีพื้นฐานทางวิศวกรรม
หรือมีพรสวรรค์แล้วล่ะก็

00:00:58.115 --> 00:00:59.574
คุณอาจคิดว่าคุณเห็น

00:00:59.574 --> 00:01:06.261
หนึ่งหรือสองจุดที่ซึ่งการออกแบบนั้น
ไม่คอยจะสมบูรณ์เท่าไหร่ (เสียงหัวเราะ)

00:01:06.261 --> 00:01:09.030
คุณหมอ ไอวาน ชเวป ในแคลิฟอเนีย

00:01:09.030 --> 00:01:10.984
เป็นคนหนึ่ง
ที่เป็นตัวตั้งตัวตี

00:01:10.984 --> 00:01:12.570
ในการช่วยตอบคำถามว่า

00:01:12.570 --> 00:01:18.281
"ทำไมนกหัวขวานไม่ปวดหัว"

00:01:18.281 --> 00:01:19.498
คำตอบสำหรับคำถามนี้คือ

00:01:19.498 --> 00:01:21.722
เพราะสมองของพวกมัน

00:01:21.722 --> 00:01:23.493
ถูกบรรจุอยู่ในกระโหลก

00:01:23.493 --> 00:01:25.993
ในแบบที่แตกต่าง

00:01:25.993 --> 00:01:28.497
จากสมองของเรา เราที่เป็นมนุษย์

00:01:28.497 --> 00:01:32.456
จริงอยู่ มีสมองที่ถูกบรรจุเอาไว้

00:01:32.456 --> 00:01:34.839
นกหัวขวาน ตามปกติพวกมัน

00:01:34.839 --> 00:01:37.027
จะจิก พวกมันจะโขกหัว

00:01:37.027 --> 00:01:42.318
กับชิ้นไม้เป็นพันๆ ครั้งต่อวัน
ทุกวัน

00:01:42.318 --> 00:01:44.231
เท่าที่ใครสักคนจะทราบ

00:01:44.231 --> 00:01:45.437
นั่นไม่ได้กวนใจอะไรมันสักนิด

00:01:45.437 --> 00:01:47.703
มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

00:01:47.703 --> 00:01:50.629
สมองของพวกมันไม่ได้กระเฉาะไปมาอย่างของเรา

00:01:50.629 --> 00:01:53.341
สมองของพวกมันถูกบรรจุได้ไว้อย่างแน่นหนามาก

00:01:53.341 --> 00:01:56.197
อย่างน้อยก็สำหรับการอัดที่มาจากข้างหน้า

00:01:56.197 --> 00:01:58.140
มีไม่กี่คนที่ให้ความสนใจ

00:01:58.140 --> 00:02:01.224
กับการวิจัยนี้จนกระทั่งไม่กี่ปีที่ผ่านมา

00:02:01.224 --> 00:02:03.839
โดยเฉพาะในประเทศนี้

00:02:03.839 --> 00:02:05.227
เมื่อคนสงสัยเกี่ยวกับว่า


00:02:05.227 --> 00:02:07.422
มันเกิดอะไรขึ้นกับสมองของนักฟุตบอล

00:02:07.422 --> 00:02:10.150
ที่เอาหัวโขกกันซ้ำๆ

00:02:10.150 --> 00:02:15.218
และนกหัวขวานอาจเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น

00:02:15.218 --> 00:02:17.311
มีเอกสารถูกตีพิมพ์

00:02:17.311 --> 00:02:19.056
ในวารสารทางการแพทย์ 
เดอะ แลนเซท (The Lancet)

00:02:19.056 --> 00:02:20.486
ในอังกฤษไม่กี่ปีก่อน ชื่อว่า

00:02:20.486 --> 00:02:27.903
"ชายผู้ซึ่งแทงนิ้วตัวเอง
และดมกลิ่นเน่าๆ เป็นเวลา 5 ปี"

00:02:27.903 --> 00:02:29.711
ดร. คาโรไลน์ มิลส์ และคณะ

00:02:29.711 --> 00:02:33.810
รับคนไข้คนนี้ และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

00:02:33.810 --> 00:02:35.670
นิ้วของชายคนนี้ถูกบาด

00:02:35.670 --> 00:02:39.143
เขาทำงานในการแปรรูปไก่

00:02:39.143 --> 00:02:41.579
และหลังจากที่เขาเริ่มมีกลิ่นแย่ๆ

00:02:41.579 --> 00:02:42.798
จนเมื่อเขาเข้าไปในห้อง

00:02:42.798 --> 00:02:44.115
กับหมอและพยาบาล

00:02:44.115 --> 00:02:46.874
พวกเขาทนอยู่ร่วมกับชายคนนี้ไม่ได้

00:02:46.874 --> 00:02:48.675
มันสุดจะทานทน

00:02:48.675 --> 00:02:50.174
พวกเขาลองใช้ยาทุกอย่าง

00:02:50.174 --> 00:02:51.992
ทุกการรักษาที่คิดออก

00:02:51.992 --> 00:02:54.223
หนึ่งปีหลังจากนั้น เขายังคงมีกลิ่นเน่า

00:02:54.223 --> 00:02:56.032
สองปีหลังจากนั้น ก็มีกลิ่นเหม็นเน่า

00:02:56.032 --> 00:02:59.262
สามปี สี่ปี ก็ยังมีกลิ่มเน่า

00:02:59.262 --> 00:03:02.299
หลังจากห้าปี กลิ่นก็หายไปเองของมัน

00:03:02.299 --> 00:03:05.998
มันเป็นปริศนา

00:03:05.998 --> 00:03:08.347
ในนิวซีแลนด์ ดร.ลินน์ เพอร์คิน

00:03:08.347 --> 00:03:13.909
และคณะ ได้ทดสอบประเพณีเก่าแก่
ในเมืองของเธอ

00:03:13.909 --> 00:03:16.636
พวกเขาอยู่ในเมืองที่มีภูเขาขนาดใหญ่

00:03:16.636 --> 00:03:18.255
เขาแบบในซานฟรานซิสโก

00:03:18.255 --> 00:03:20.372
และในฤดูหนาวที่นั่น มันก็หนาวมาก

00:03:20.372 --> 00:03:21.556
และมีน้ำแข็งเต็มไปหมด

00:03:21.556 --> 00:03:23.150
มีผู้ได้รับบาดเจ็บมากมาย

00:03:23.150 --> 00:03:25.415
ประเพณีที่พวกเขาทดสอบ

00:03:25.415 --> 00:03:27.047
ทดสอบโดยขอให้ผู้คน

00:03:27.047 --> 00:03:29.446
ผู้ที่กำลังเดินทางไปทำงานในตอนเช้า

00:03:29.446 --> 00:03:31.389
ให้หยุดและลองทำอะไรบางอย่าง

00:03:31.389 --> 00:03:33.392
ลองหนึ่งในสองข้อกำหนด

00:03:33.392 --> 00:03:36.145
ประเพณีก็คือ ในฤดูหนาว

00:03:36.145 --> 00:03:40.861
ในเมืองนั้น คุณสวมถุงเท้า
ไว้ข้างนอกรองเท้าบูท

00:03:40.861 --> 00:03:44.260
และที่พวกเขาค้นพบโดยการทดลองคือ

00:03:44.260 --> 00:03:46.429
และมันก็ค่อนข้างชัดเจนเมื่อพวกเขามองมัน

00:03:46.429 --> 00:03:47.844
มันเป็นจริงหรือไม่

00:03:47.844 --> 00:03:51.163
ถ้าคุณสวมถุงเท้าไว้ข้างนอก
แทนที่จะเป็นข้างใน

00:03:51.163 --> 00:03:56.516
คุณจะมีโอกาสรอดและไม่ลื่นหกล้ม
มากกว่า

00:03:56.516 --> 00:04:01.894
ทีนี้ ผมหวังว่าคุณจะเห็นด้วยกับผม
ว่าสิ่งเหล่านี้

00:04:01.894 --> 00:04:04.109
ที่ผมบรรยายให้คุณฟัง

00:04:04.109 --> 00:04:10.289
แต่ละเรื่อง สมควรได้รับรางวัลอะไรสักอย่าง
(เสียงหัวเราะ)

00:04:10.289 --> 00:04:11.924
และนั่นเป็นเหตุว่าทำไมพวกเขาจึงได้

00:04:11.924 --> 00:04:15.199
พวกเขาแต่ละคนได้รับรางวัลอิ๊กโนเบล
(Ig Nobel prize)

00:04:15.199 --> 00:04:19.191
ในปี 1991 ผมกับคนอื่นๆ

00:04:19.191 --> 00:04:22.094
ริเริ่มงานประกาศรางวัลอิ๊กโนเบล

00:04:22.094 --> 00:04:25.026
ทุกปี เรามอบรางวัล 10 รางวัล

00:04:25.026 --> 00:04:32.009
รางวัลพวกนี้ขึ้นอยู่กับแค่เกณฑ์เดียว
มันง่ายมากครับ

00:04:32.009 --> 00:04:37.993
ซึ่งก็คือ คุณได้ทำอะไรสักอย่าง
ที่ทำให้คนขำ แล้วก็ฉุดคิด

00:04:37.993 --> 00:04:41.837
สิ่งที่คุณได้ทำทำให้คนขำ แล้วก็ฉุดคิด

00:04:41.837 --> 00:04:43.845
ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันมีอะไรบางอย่าง

00:04:43.845 --> 00:04:46.582
ที่เมื่อคนเผชิญกับมันตอนแรก


00:04:46.582 --> 00:04:49.893
การตอบสนองเดียวของพวกเขาคือขำ

00:04:49.893 --> 00:04:51.816
และจากนั้นหนึ่งสัปดาห์

00:04:51.816 --> 00:04:53.507
มันยังคงวนอยู่ในหัวของพวกเขา

00:04:53.507 --> 00:04:56.267
และที่พวกเขาอยากจะทำก็คือ
เล่าให้เพื่อนๆ ฟัง

00:04:56.267 --> 00:04:58.465
นั่นเป็นคุณสมบัติที่เรามองหา

00:04:58.465 --> 00:05:01.250
ทุกปี เราเข้าไปยังเพื่อนบ้าน

00:05:01.250 --> 00:05:05.692
ผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อใหม่ราว 9,000 ราย
สำหรับอิ๊กโนเบล

00:05:05.692 --> 00:05:08.521
แน่ละ ระหว่าง 10 เปอร์เซ็นต์

00:05:08.521 --> 00:05:11.004
และ 20 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่ได้รับการเสนอขื่อ

00:05:11.004 --> 00:05:14.914
คือคนที่เสนอชื่อตัวเอง

00:05:14.914 --> 00:05:18.881
คนที่เสนอตัวเองเหล่านั้นแทบจะไม่เคยชนะ

00:05:18.881 --> 00:05:23.200
ตามตัวเลขแล้ว มันยากมาก 
ที่คุณจะชนะรางวัล ถ้าคุณอยากได้มัน

00:05:23.200 --> 00:05:25.045
แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการ

00:05:25.045 --> 00:05:27.761
มันก็ยากมากๆ ในทางสถิติ

00:05:27.761 --> 00:05:31.411
คุณควรรู้ไว้ว่าเมื่อเราเลือกใครสักคน

00:05:31.411 --> 00:05:32.683
ให้ชนะรางวัลอิ๊กโนเบล

00:05:32.683 --> 00:05:36.259
พวกเราติดต่อกับคนคนนั้นอย่างเงียบๆ

00:05:36.259 --> 00:05:38.820
พวกเราให้โอกาสพวกเขาในการปฏิเสธ

00:05:38.820 --> 00:05:42.202
เกียรติอันยิ่งใหญ่นี้ ถ้าพวกเขาต้องการ

00:05:42.202 --> 00:05:45.526
พวกเรายินดีมาก 
ที่แทบจะทุกคนที่ได้รับเสนอรางวัล

00:05:45.526 --> 00:05:49.035
ตัดสินใจที่จะรับรางวัล

00:05:49.035 --> 00:05:51.976
คุณจะได้อะไรถ้าคุณชนะรางวัลอิ๊กโนเบล

00:05:51.976 --> 00:05:53.553
คุณจะได้สองสามอย่างครับ

00:05:53.553 --> 00:05:57.083
คุณได้รางวัลอิ๊กโนเบล

00:05:57.083 --> 00:05:59.414
การออกแบบนั้นจะแตกต่างกันไปทุกปี

00:05:59.414 --> 00:06:04.220
มันจะเป็นงานทำมือจากวัสดุราคาถูกๆ เสมอ

00:06:04.220 --> 00:06:05.881
คุณกำลังมองภาพ

00:06:05.881 --> 00:06:09.910
ของรางวัลที่เราให้เมื่อปีที่แล้ว 2013

00:06:09.910 --> 00:06:11.946
รางวัลทั่วไปในโลกนี้ยังให้เงิน

00:06:11.946 --> 00:06:16.644
กับผู้ชนะอีกด้วย

00:06:16.644 --> 00:06:17.707
เราไม่มีเงิน

00:06:17.707 --> 00:06:19.218
เราก็เลยให้พวกเขาไม่ได้

00:06:19.218 --> 00:06:22.094
อันที่จริง ผู้ชนะต้องจ่ายค่าเดินทางเอง

00:06:22.094 --> 00:06:24.898
เพื่อมารับรางวัลอิ๊กโนเบล

00:06:24.898 --> 00:06:26.761
ซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำกัน

00:06:26.761 --> 00:06:29.754
ปีที่แล้ว เราได้เงินมา

00:06:29.754 --> 00:06:34.265
ปีที่แล้วผู้ชนะรางวัลอิ๊กโนเบลทุก 10 คน

00:06:34.265 --> 00:06:40.043
จะได้รับเงิน 10 ล้านล้านดอลลาร์

00:06:40.043 --> 00:06:45.476
10 ล้านล้านเหรียญดอลลาร์ซิมบับเวย์น่ะครับ 
(เสียงหัวเราะ)

00:06:45.476 --> 00:06:48.300
คุณอาจจำได้ว่าซิมบับเวย์ต้องผจญภัยนิดหน่อย

00:06:48.300 --> 00:06:50.895
เป็นเวลาสองสามปีกับภาวะเงินเฟ้อ

00:06:50.895 --> 00:06:52.515
พวกเขาพิมพ์ธนบัตร

00:06:52.515 --> 00:06:56.371
ที่มีหน่วยเงินใหญ่มากถึง 100 ล้านล้านดอลล่าร์

00:06:56.371 --> 00:06:59.156
ชายผู้รับผิดชอบดูแลแบงค์ชาติ

00:06:59.156 --> 00:07:01.929
เขาชนะรางวัลอิ๊กโนเบลสาขาคณิตศาสตร์ด้วย

00:07:01.929 --> 00:07:03.681
อีกอย่างที่คุณได้ คือคำเชิญ

00:07:03.681 --> 00:07:05.184
ให้มางานประกาศรางวัล

00:07:05.184 --> 00:07:06.926
ซึ่งมีขึ้นที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาด

00:07:06.926 --> 00:07:08.061
และเมื่อคุณไปที่นั่น

00:07:08.061 --> 00:07:10.778
คุณจะไปที่ที่ชุมนุมที่ใหญ่ทึ่สุดของฮาวาร์ด

00:07:10.778 --> 00:07:12.063
มันจุคนได้ 1,100 คน

00:07:12.063 --> 00:07:13.189
คนที่แน่นเป็นแผง

00:07:13.189 --> 00:07:14.020
ยาวไปจนถึงเวที

00:07:14.020 --> 00:07:15.814
รอที่จะได้สัมผัสมือคุณ

00:07:15.814 --> 00:07:18.086
รอที่จะได้มอบรางวัลอิ๊กโนเบลให้กับคุณ

00:07:18.086 --> 00:07:20.735
คือผู้ชนะรางวัลโนเบล

00:07:20.735 --> 00:07:22.034
มันเป็นหัวใจของงานประกาศรางวัล

00:07:22.034 --> 00:07:24.184
ชื่อผู้ชนะถูกเก็บเป็นความลับจนถึงวินาทีนี้น

00:07:24.184 --> 00:07:26.611
แม้แต่ผู้ได้รับรางวัลโนเบลที่มาจับมือด้วย

00:07:26.611 --> 00:07:29.854
ก็ไม่รู้ว่าผู้ชนะเป็นใครจนกว่าจะมีการประกาศ

00:07:29.854 --> 00:07:32.974
ผมจะบอกคุณเกี่ยวกับ

00:07:32.974 --> 00:07:36.028
รางวัลสองสามอย่างที่เราให้
ที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์

00:07:36.028 --> 00:07:38.284
จำไว้นะครับว่าเราให้ 230 รางวัล

00:07:38.284 --> 00:07:40.578
มีคนมากมายเหล่านี้ที่ปะปนอยู่กับคุณ

00:07:40.578 --> 00:07:42.698
บางทีคุณอาจเป็นหนึ่งในนั้น

00:07:42.698 --> 00:07:44.842
เอกสารวิชาการที่ตีพิมพ์ 
ประมาณ 30 ปีก่อน

00:07:44.842 --> 00:07:47.352
มีชื่อว่า 
"การบาดเจ็บอันเนื่องมาจากมะพร้าวตกใส่"

00:07:47.352 --> 00:07:49.307
เขียนโดย ดร. ปีเตอร์ บาส์

00:07:49.307 --> 00:07:51.518
ชาวแคนาดา

00:07:51.518 --> 00:07:53.704
ดร. บาส์ มางานประกาศรางวัล

00:07:53.704 --> 00:07:55.571
และอธิบายว่าตอนที่เขาเป็นหมอหนุ่ม

00:07:55.571 --> 00:07:57.052
เขาต้องการที่จะเห็นโลกกว้าง

00:07:57.052 --> 00:07:59.341
เขาจึงไปที่ปาปัวนิวกินี

00:07:59.341 --> 00:08:01.680
เมื่อเขาไปที่นั่น เขาไปทำงานที่โรงพยาบาล 
และสงสัย

00:08:01.680 --> 00:08:07.195
ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เข้ามาที่โรงพยาบาล

00:08:07.195 --> 00:08:08.493
เขาดูบันทึกประวัติและพบว่า

00:08:08.493 --> 00:08:11.283
มีคนจำนวนมากจนน่าตกใจ

00:08:11.283 --> 00:08:12.449
ที่มาโรงพยาบาล

00:08:12.449 --> 00:08:15.996
เพราะบาดเจ็บจากการที่ลูกมะพร้าวตกใส่

00:08:15.996 --> 00:08:17.782
สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นคือ

00:08:17.782 --> 00:08:21.581
คนจะมาจากที่ดอน
ที่ซึ่งมีต้นมะพร้าวไม่มาก

00:08:21.581 --> 00:08:23.829
เพื่อมาเยี่ยมญาติที่อยู่ทางชายฝั่ง

00:08:23.829 --> 00:08:25.289
ที่ซึ่งมีต้นมะพร้าวมากมาย

00:08:25.289 --> 00:08:26.679
และพวกเขาจะคิดว่า ใต้ต้นมะพร้าว

00:08:26.679 --> 00:08:29.348
ก็ดูน่ายึดเป็นที่นอนดี

00:08:29.348 --> 00:08:31.955
ต้นมะพร้าวที่สูง 90 ฟุต

00:08:31.955 --> 00:08:34.178
และมีมะพร้าวที่หนักสองปอนด์

00:08:34.178 --> 00:08:38.230
ที่ตกลงมาได้ทุกเมื่อ

00:08:38.230 --> 00:08:40.023
คณะแพทย์ในยุโรป

00:08:40.023 --> 00:08:43.532
ตีพิมพ์บทความวิชาการออกมาชุดหนึ่ง
เกี่ยวกับโคโลโนสโคปี

00:08:43.532 --> 00:08:45.562
คุณคุ้นเคยกับโคโลโนสโคปี

00:08:45.562 --> 00:08:46.854
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

00:08:46.854 --> 00:08:48.169
หรือในบางกรณี

00:08:48.169 --> 00:08:51.674
จากทางหนึ่ง สู่อีกทาง

00:08:51.674 --> 00:08:55.023
ในเอกสารพวกนี้ พวกเขา

00:08:55.023 --> 00:08:59.191
อธิบายถึงเพื่อนชาวแพทย์
ที่กระทำโคโลโนสโคปี

00:08:59.191 --> 00:09:01.162
ว่าจะทำได้อย่างไรเพื่อลดโอกาส

00:09:01.162 --> 00:09:03.823
ที่เมื่อคุณกระทำโคโลโนสโคปี

00:09:03.823 --> 00:09:07.413
แล้วคนไข้จะระเบิด (เสียงหัวเราะ)

00:09:07.413 --> 00:09:09.373
ดร. เอ็มมานูเอง เบน-โซลซัน

00:09:09.373 --> 00:09:10.547
หนึ่งในผู้เขียน

00:09:10.547 --> 00:09:13.706
บินมาจากปารีสเพื่อมางานประกาศรางวัล

00:09:13.706 --> 00:09:15.597
เมื่อเขาได้อธิบายประวัติศาสตร์ของสิ่งนี้

00:09:15.597 --> 00:09:16.773
ว่าในยุค 1950

00:09:16.773 --> 00:09:22.101
เมื่อโคโลโนสโคปีกลายมาเป็น
เทคนิคที่ใช้กันแพร่หลายเป็นครั้งแรก

00:09:22.101 --> 00:09:24.740
คนพยายามหาวิธีที่ดีในการใช้

00:09:24.740 --> 00:09:27.500
และก็มีปัญหาบ้างในตอนแรก

00:09:27.500 --> 00:09:31.471
ปัญหาที่พบบ่อย ที่ผมคิดว่าคุณคุ้นเคย

00:09:31.471 --> 00:09:36.800
ก็คือ คุณมองเข้าไปในช่องแคบๆ ยาวๆ มืดๆ

00:09:36.800 --> 00:09:40.355
และคุณก็อยากจะได้ที่กว้างๆ กว่านี้

00:09:40.355 --> 00:09:42.486
คุณก็ใส่ก๊าซเข้าไปเพื่อขยายมัน

00:09:42.486 --> 00:09:44.400
เพื่อให้มีที่ให้ดูได้มากขึ้น

00:09:44.400 --> 00:09:47.127
เอาล่ะ นั่นเป็นการเติมก๊าซมีเทน

00:09:47.127 --> 00:09:48.635
ซึ่งมีอยู่ข้างในอยู่แล้ว

00:09:48.635 --> 00:09:51.635
ก๊าซที่พวกเขาใช้ตอนแรก
ในหลายๆ กรณี เป็นก๊าซออกซิเจน

00:09:51.635 --> 00:09:54.084
พวกเขาเติมออกซิเจนใส่ก๊าซมีเทน

00:09:54.084 --> 00:09:55.799
และจากนั้นพวกเขาต้องการที่จะเห็น

00:09:55.799 --> 00:09:57.047
พวกเขาต้องการแสง

00:09:57.047 --> 00:09:58.452
ดังนั้น พวกเขาจึงนำแหล่งแสงเข้าไป

00:09:58.452 --> 00:10:00.228
ซึ่งในยุค 1950 มันร้อนมาก

00:10:00.228 --> 00:10:03.546
พวกเขามีก๊าซมีเทนที่ติดไฟได้

00:10:03.546 --> 00:10:06.338
ออกซิเจนและความร้อน

00:10:06.338 --> 00:10:11.476
พวกเขาหยุดใช้ออกซิเจนอย่างด่วนเลยครับ 
(เสียงหัวเราะ)

00:10:11.476 --> 00:10:13.997
ทีนี้มันก็ยากแล้วที่ผู้ป่วยจะระเบิด

00:10:13.997 --> 00:10:19.736
แต่มันก็ยังเกิดขึ้น

00:10:19.736 --> 00:10:23.311
สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากบอกคุณก็คือ


00:10:23.311 --> 00:10:25.742
รางวัลที่เรามอบให้ ดร. เอเลนา บอตเนอร์

00:10:25.742 --> 00:10:29.867
ดร. เอเลนา บอตเนอร์ ประดิษฐ์ยกทรง

00:10:29.867 --> 00:10:31.425
ที่ในยามฉุกเฉิน

00:10:31.425 --> 00:10:32.618
สามารถถอดแยกออกได้อย่างรวดเร็ว

00:10:32.618 --> 00:10:36.137
มาเป็นหน้ากากป้องกัน

00:10:36.137 --> 00:10:37.904
อันหนึ่งไว้ช่วยตัวคุณเอง

00:10:37.904 --> 00:10:43.228
อีกอันเอาไว้ช่วยคนใกล้ตัวผู้โชคดี
(เสียงหัวเราะ)

00:10:43.228 --> 00:10:46.255
คุณอาจสงสัยว่า
ทำไมต้องมีใครมาประดิษฐ์สิ่งนี้ด้วย


00:10:46.255 --> 00:10:48.387
ดร. บอตเนอร์ มางานประกาศรางวัล

00:10:48.387 --> 00:10:51.348
และเธออธิบายว่า 
เธอเติบโตในยูเครน

00:10:51.348 --> 00:10:53.064
เธอเป็นหมอคนหนึ่งที่รักษาคนเหยื่อ

00:10:53.064 --> 00:10:55.108
ของโรงงานไฟฟ้า เซอร์โนบิล

00:10:55.108 --> 00:10:57.692
ต่อมาพวกเขาพบว่า

00:10:57.692 --> 00:10:59.617
ปัญหาทางสุขภาพแย่ๆ มากมาย

00:10:59.617 --> 00:11:01.739
มาจากอนุภาคที่คนสูดดมเข้าไป

00:11:01.739 --> 00:11:03.667
เธอคิดถึงสิ่งนี้มาตลอด

00:11:03.667 --> 00:11:05.294
ว่าน่าจะมีหน้ากากง่ายๆ

00:11:05.294 --> 00:11:09.990
ที่มีอยู่ทุกที่ เมื่อสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

00:11:09.990 --> 00:11:11.603
หลายปีต่อมา เธอย้ายไปยังอเมริกา

00:11:11.603 --> 00:11:12.447
เธอมีลูก

00:11:12.447 --> 00:11:14.203
วันหนึ่งเธอมอง และบนพื้นนั่น

00:11:14.203 --> 00:11:17.274
ทารกชายของเธอหยิบยกทรงของเธอขึ้นมา

00:11:17.274 --> 00:11:19.133
และปะมันไว้บนหน้า

00:11:19.133 --> 00:11:20.814
และนั่นแหละที่เธอได้ความคิดนี้มา

00:11:20.814 --> 00:11:22.817
เธอมายังงานประกาศรางวัลอิ๊กโนเบล

00:11:22.817 --> 00:11:25.157
ด้วยยกทรงต้นแบบอันแรก

00:11:25.157 --> 00:11:29.511
ที่เธอสาธิต

00:11:29.511 --> 00:11:53.275
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

00:11:58.265 --> 00:12:06.694
["พอล ครักแมน ผู้ได้รางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ 
(2008)]

00:12:28.574 --> 00:12:35.583
["โวฟกัง เคทเทอเรล ผู้ได้รางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์
(2001)]

00:12:43.663 --> 00:12:47.283
ผมเองก็มียกทรงฉุกเฉินนะครับ (เสียงหัวเราะ)

00:12:47.283 --> 00:12:49.621
มันเป็นยกทรงโปรดเลยครับ

00:12:49.621 --> 00:12:52.273
แต่ผมก็ยินดีที่จะแบ่งปันมันกับพวกคุณ

00:12:52.273 --> 00:12:54.122
ถ้าเกิดมันเป็นที่ต้องการครับ

00:12:54.122 --> 00:12:55.078
ขอบคุณครับ

00:12:55.078 --> 00:13:00.075
(เสียงปรบมือ)