1
00:00:02,963 --> 00:00:05,988
گفته می شود که برای شاعر بودن

2
00:00:06,948 --> 00:00:10,553
باید به جهنم بروی و برگردی.

3
00:00:12,173 --> 00:00:15,349
اولین باری که زندان را دیدم،

4
00:00:15,349 --> 00:00:20,025
از سر و صدای قفلها شگفت زده نشدم

5
00:00:20,025 --> 00:00:24,243
یا از بسته شدن درها یا میله های سلول،

6
00:00:24,243 --> 00:00:28,246
یا هر چیز دیگری که قبلا تصورش را کرده بودم .

7
00:00:28,246 --> 00:00:33,559
شاید چون زندان در فضایی کاملا آزاد قرار دارد.

8
00:00:33,559 --> 00:00:35,689
می توانی آسمان را ببینی.

9
00:00:35,689 --> 00:00:39,332
مرغ های دریایی بالای سرت پرواز می کنند
و احساس می کنی که کنار دریا هستی،

10
00:00:39,332 --> 00:00:42,375
و در واقع هم کنار دریایی.

11
00:00:42,375 --> 00:00:48,305
اما حقیقت این است که مرغ های دریایی در 
توده ی زباله کنار زندان دنبال غذا می گردند.

12
00:00:49,250 --> 00:00:55,221
داخل زندان شدم و ناگهان دیدم که زندانیان
ازراهرو ها عبور می کنند.

13
00:00:55,886 --> 00:00:59,966
بعد انگار قدمی عقب رفتم و فکر کردم

14
00:00:59,966 --> 00:01:03,775
که ممکن بود من هم یکی از آنها باشم.

15
00:01:03,775 --> 00:01:09,522
اگر داستان زندگی دیگری، زمینه ی دیگری
یا اقبال متفاوتی داشتم.

16
00:01:10,457 --> 00:01:15,959
چون هیچ کس -هیچ کس -نمی تواند تصمیم بگیرد
که کجا به دنیا بیاید.

17
00:01:17,790 --> 00:01:22,453
در سال ۲۰۰۹ دعوت شدم که به پروژه ای بپیوندم

18
00:01:22,453 --> 00:01:27,860
که دانشگاه سن مارتین درندامتگاه واحد۴۸

19
00:01:27,865 --> 00:01:31,080
برای همکاری با کارگاه نویسندگی برگزار کرده بود.

20
00:01:31,080 --> 00:01:37,525
خدمات ندامتگاه، زمینی را در انتهای زندان واگذار کرده بود

21
00:01:37,525 --> 00:01:43,157
که همان جایی است که ساختمان مرکزی دانشگاه را ساختند.

22
00:01:44,152 --> 00:01:46,570
اولین باری که زندانیان را دیدم،

23
00:01:46,570 --> 00:01:50,245
از آن ها پرسیدم چرا درخواست برگزاری
کارگاه نویسندگی داشتند.

24
00:01:50,245 --> 00:01:53,896
و آن ها گفتند که می خواستند تمام آن چه را که

25
00:01:53,896 --> 00:01:57,827
نمی توانستند بیان کنند یا انجام بدهند روی کاغذ بیاورند.

26
00:01:59,062 --> 00:02:03,929
همان لحظه تصمیم گرفتم که شعر را وارد زندان کنم.

27
00:02:05,434 --> 00:02:09,038
پس به آنها گفتم چرا روی شعر کار نکنیم

28
00:02:09,044 --> 00:02:10,780
البته اگر آنها می دانستد که شعر چیست .

29
00:02:11,375 --> 00:02:16,267
اما هیچ کس نمی دانست که شعر واقعا چیست.

30
00:02:18,622 --> 00:02:20,256
همچنین آنها به من پیشنهاد دادند که

31
00:02:20,256 --> 00:02:22,775
که کارگاه را نه تنها برای زندانیانی که

32
00:02:22,775 --> 00:02:28,031
در کلاس های دانشگاه شرکت میکنند
بلکه برای تمام زندانیان بر گزار کنیم.

33
00:02:28,641 --> 00:02:31,808
و من گفتم برای شروع این کارگاه

34
00:02:31,808 --> 00:02:35,650
نیاز دارم ابزاری پیدا کنم که همه ی 
ما به طور مشترک آن را داریم.

35
00:02:35,650 --> 00:02:38,756
آن ابزار زبان بود.

36
00:02:38,756 --> 00:02:44,948
ما زبان داشتیم، کارگاه داشتیم، 
می توانستیم شعر داشته باشیم.

37
00:02:44,948 --> 00:02:50,774
اما چیزی که به آن توجه نکردم نابرابری بود
که در زندان هم وجود داشت.

38
00:02:50,774 --> 00:02:55,895
خیلی از زندانیان حتی کلاس دستور زبان
مدرسه را هم به اتمام نرسانده بودند.

39
00:02:55,895 --> 00:03:01,275
خیلی ها نمی توانستند از خط تحریری استفاده کنند
با اشکال تایپ می کردند.

40
00:03:03,410 --> 00:03:07,082
یا این که نمی توانستند با تسلط بنویسند.

41
00:03:07,082 --> 00:03:11,693
پس ما به دنبال شعر های کوتاه گشتیم.

42
00:03:11,693 --> 00:03:14,759
خیلی کوتاه، اما خیلی قدرتمند.

43
00:03:14,759 --> 00:03:18,507
و شروع به خواندن کردیم، شعرهای
یک نویسنده را میخواندیم و بعد یکی دیگر،

44
00:03:18,507 --> 00:03:23,982
و با خواندن آن شعر های کوتاه همه متوجه شدند که

45
00:03:23,982 --> 00:03:28,639
آن چه زبان شعری انجام می دهد شکستن نوعی منطق

46
00:03:28,639 --> 00:03:30,394
و خلق نظامی دیگری بود.

47
00:03:30,394 --> 00:03:33,988
شکستن منطق زبان، همینطور منطق نظامی که آنها

48
00:03:33,988 --> 00:03:37,755
آموخته اند به آن واکنش نشان بدهند
را به هم می ریزد.

49
00:03:38,550 --> 00:03:42,043
پس نظام جدیدی پدیدار شد.

50
00:03:42,043 --> 00:03:47,202
قواعد جدیدی که باعث شده بود 
آن ها خیلی سریع متوجه همه چیز بشوند.

51
00:03:47,202 --> 00:03:49,081
خیلی سریع

52
00:03:49,081 --> 00:03:51,230
که با زبان شعر

53
00:03:51,230 --> 00:03:55,739
قادرند آن چه را که می خواهند به طور کامل بیان کنند.

54
00:03:59,479 --> 00:04:04,570
گفته می شود که اگر می خواهی شاعر باشی باید
تا جهنم بروی و برگردی.

55
00:04:05,475 --> 00:04:09,974
وآنها تعداد زیادی جهنم دارند.
تعداد زیادی جهنم.

56
00:04:09,974 --> 00:04:14,589
روزی یکی از آنها گفت:
"در زندان هیچ وقت نمی خوابی.

57
00:04:14,589 --> 00:04:19,454
در زندان هیچ وقت نمی توانی بخوابی
هرگز نمی توانی پلک هایت را روی هم بگذاری."

58
00:04:20,351 --> 00:04:26,707
و من مثل همین الان، 
بعد از لحظه ای سکوت گفتم،

59
00:04:26,707 --> 00:04:31,429
این آن چیزی است که به آن شعر می گویند، بچه ها.

60
00:04:32,309 --> 00:04:37,494
در دنیای زندان که اطراف همه شما وجود دارد.

61
00:04:37,494 --> 00:04:39,774
مثلا تمام چیزهایی که راجع به نخوابیدنتان می گویید،

62
00:04:39,774 --> 00:04:41,464
نشان دهنده ترس است.

63
00:04:41,464 --> 00:04:46,229
تمام حرفهای نانوشته
همه آن ها شعر هستند.

64
00:04:47,469 --> 00:04:51,676
پس ما مناسب سازی آن جهنم را شروع کردیم.

65
00:04:51,676 --> 00:04:55,184
ما درون حلقه ی هفتم جهنم سقوط کردیم.

66
00:04:55,184 --> 00:04:59,222
و درحلقه ی هفتم جهنم که همان
حلقه ی مخصوص و موردعلاقه ی ماست،

67
00:04:59,222 --> 00:05:03,434
آن ها یاد گرفتند که می توانند دیوار ها را نامرئی کنند،

68
00:05:03,434 --> 00:05:05,604
و این که می توانند پنجره ها را به فریاد تبدیل کنند،

69
00:05:05,604 --> 00:05:08,544
و این که می توانیم درون سایه ها پنهان شویم.

70
00:05:11,504 --> 00:05:15,464
وقتی که اولین سال کارگاه به پایان رسید،

71
00:05:15,464 --> 00:05:17,872
جشن کوچکی ترتیب دادیم،

72
00:05:17,872 --> 00:05:21,562
مثل کاری که شما میکنید وقتی 
یک کار با تمام عشقی که به آن دارید پایان می رسد،

73
00:05:21,562 --> 00:05:24,512
و دوست دارید که آن را جشن بگیرید.

74
00:05:24,512 --> 00:05:28,979
ما خانواده، دوستان ومسئولان دانشگاه را دعوت کردیم.

75
00:05:28,979 --> 00:05:33,321
تنها کاری که زندانیان باید انجام می دادند این بود که شعر خود را بخوانند،

76
00:05:33,321 --> 00:05:35,558
و گواهی پایان دوره خود را دریافت کنند و تشویق شوند.

77
00:05:35,558 --> 00:05:38,085
این جشن ساده ما بود.

78
00:05:40,105 --> 00:05:45,004
تنها چیزی که می خواهم نتیجه گیری 
از آن را به شما واگذار کنم

79
00:05:46,694 --> 00:05:51,019
لحظه ایست که آن مردها،

80
00:05:51,019 --> 00:05:53,514
که بعضی از آن ها خیلی تنومند بودند،

81
00:05:53,519 --> 00:05:59,230
یا پسران جوان- خیلی جوان
اما با غروری عظیم،

82
00:05:59,230 --> 00:06:05,073
کاغذهایشان را در دست می گرفتند و مثل 
بچه های کوچک می لرزیدند و عرق می کردند،

83
00:06:05,078 --> 00:06:10,287
و با صدایی لرزان شعرهایشان را می خواندند.

84
00:06:12,042 --> 00:06:16,009
این لحظه من را به تفکر زیاد وادار کرد،

85
00:06:16,959 --> 00:06:21,066
زیرا برای خیلی از آن ها این اولین باری بود که

86
00:06:21,066 --> 00:06:25,564
کسی آنها را برای کاری که انجام داده بودند تشویق می کرد.

87
00:06:28,809 --> 00:06:32,262
در زندان کارهایی هست که نمیشود انجام داد.

88
00:06:32,262 --> 00:06:37,118
در زندان نمیشود رویا پردازی کرد.
در زندان نمیشود گریه کرد.

89
00:06:37,118 --> 00:06:42,147
کلماتی وجود دارد که تقریبا ممنوع است
مثل کلمه "زمان"

90
00:06:42,147 --> 00:06:47,016
کلمه "آینده" کلمه "آرزو"

91
00:06:47,016 --> 00:06:52,322
اما ما جرئت رویا پردازی را داشتیم.

92
00:06:52,322 --> 00:06:57,126
تصمیم گرفتیم که آنها کتابی بنویسند.

93
00:06:57,126 --> 00:07:01,546
نه تنها کتاب را نوشتند بلکه خودشان آن را صحافی هم کردند.

94
00:07:01,546 --> 00:07:04,642
این کار را در پایان سال ۲۰۱۰ انجام دادند.

95
00:07:04,642 --> 00:07:09,051
بعد کتاب دیگری نوشتیم.

96
00:07:09,051 --> 00:07:10,685
و آن را هم صحافی کردیم.

97
00:07:10,685 --> 00:07:14,109
مدت کوتاهی از آن زمان گذشته،
پایان سال قبل.

98
00:07:16,474 --> 00:07:20,000
آن چه هفته به هفته شاهد آن بودم،

99
00:07:20,000 --> 00:07:24,357
این بود که چگونه آن ها به انسان هایی دیگر تبدیل شدند.

100
00:07:24,357 --> 00:07:26,904
این که چگونه تغییر می کردند.

101
00:07:26,904 --> 00:07:31,251
چگونه کلمات به آن ها
قدرت و وقار بخشید،

102
00:07:31,251 --> 00:07:33,334
که حتی نمی توانستند تصور کنند.

103
00:07:33,334 --> 00:07:38,125
هرگز فکر نمی کردند که این وقار از درون
خودشان سرچشمه می گیرد.

104
00:07:39,130 --> 00:07:46,397
در کارگاه، درآن جهنم دوست داشتنی، ما هرکدام
هر چه داشتیم با دیگران تقسیم کردیم.

105
00:07:46,397 --> 00:07:50,997
ما دستها و قلب هایمان را می گشاییم 
آن چه را می توانیم با دیگران تقسیم می کنیم.

106
00:07:50,997 --> 00:07:53,151
همه ی ما به طور یکسان.


107
00:07:53,151 --> 00:07:57,766
بنابراین احساس می کنی حداقل هرچقدر هم کم

108
00:07:57,766 --> 00:08:01,416
شما به تعمیر آن شکاف عظیم اجتماعی می پردازید


109
00:08:01,416 --> 00:08:06,634
که برای خیلی از آن ها اتفاق میفتد،

110
00:08:06,634 --> 00:08:09,812
زندان تنها مقصد آن هاست پر می کنی.

111
00:08:12,172 --> 00:08:17,551
شعری را به یاد می آورم که سروده ی شاعری بزرگ است،

112
00:08:18,586 --> 00:08:24,430
از کارگاهمان در واحد ۴۸،
نیکلاس دورادو:

113
00:08:28,395 --> 00:08:34,789
"برای ترمیم این زخم عمیق به نخی بیکران نیاز خواهم داشت."

114
00:08:35,485 --> 00:08:40,679
شعر این ویژگی را دارد،
زخم های محرومیت را التیام می بخشد.

115
00:08:41,004 --> 00:08:46,242
درها را باز می کند. فن شاعری مانند آینه عمل می کند.


116
00:08:46,417 --> 00:08:49,762
آینه ای می سازد که همان شعر است.

117
00:08:49,762 --> 00:08:53,745
آن ها خودشان را می شناسند،
در شعر به خودشان نگاه می کنند.

118
00:08:53,745 --> 00:08:58,808
برای نوشتن از کسی که هستند می نویسند،


119
00:08:58,808 --> 00:09:01,513
و از کسی که می نویسند می شوند.

120
00:09:01,513 --> 00:09:05,704
آن ها نیاز دارند لحظه ی نوشتن را اختصاصی کنند،


121
00:09:05,704 --> 00:09:09,155
که این لحظه همان لحظه ی فوق العاده ی آزادی است.

122
00:09:09,155 --> 00:09:12,098
آن ها باید درون ذهن خودشان به دنبال کمی آزادی بگردند


123
00:09:12,098 --> 00:09:17,124
آزادی که که هیچ وقت موقع نوشتن از آن ها گرفته نشود

124
00:09:17,124 --> 00:09:20,635
و این که بفهمند آزادی امکان پذیر است


125
00:09:20,635 --> 00:09:22,973
حتی درون زندان.

126
00:09:22,973 --> 00:09:28,235
و این که بفهمند تنها میله هایی که ما در
این فضای شگفت انگیز داریم

127
00:09:28,235 --> 00:09:30,097
کلمه ی" میله ها" است،


128
00:09:30,097 --> 00:09:33,959
و این که همه ی ما با شادی در جهنم خودمان می سوزیم.

129
00:09:33,959 --> 00:09:37,669
وقتی که فتیله ی واژه را روشن می کنیم.


130
00:09:37,669 --> 00:09:40,669
(تشویق حضار)

131
00:10:05,143 --> 00:10:11,597
من راجع به زندان و آن چه که هر هفته
تجربه می کنم خیلی برای شما صحبت کردم

132
00:10:11,597 --> 00:10:16,178
و این که چگونه از این تجربه لذت می برم و
خودم را با زندانیان تطبیق می دهم.

133
00:10:16,178 --> 00:10:19,593
اما نمی دانید چقدر دلم می خواست

134
00:10:19,593 --> 00:10:25,159
می توانستید حس کنید، زندگی کنید، تجربه کنید،
حتی برای چند ثانیه،

135
00:10:25,159 --> 00:10:29,494
آن چه را که من هر هفته از آن لذت می برم و 
من را به کسی که الان هستم تبدیل کرده.

136
00:10:32,151 --> 00:10:35,151
(تشویق حضار)

137
00:10:41,228 --> 00:10:45,459
مارتین بوستامانته:
قلب، اشکهای زمان را می جود

138
00:10:45,464 --> 00:10:48,346
در حالی که از شدت نور نابینا شده،

139
00:10:48,346 --> 00:10:51,721
شتاب هستی را پنهان می کند،

140
00:10:51,721 --> 00:10:53,874
جایی که تصاویر پارو زنان می روند.

141
00:10:53,874 --> 00:10:56,847
می جنگد، ثابت قدم است.

142
00:10:56,847 --> 00:11:00,549
قلب زیر نگاه های خیره ی غمناک ترک می خورد،

143
00:11:00,554 --> 00:11:04,327
روی طوفانی که اتش می افروزد می تازد،

144
00:11:04,327 --> 00:11:07,451
سرهایی که از شرم فرو افتاده اند را بالا می برد،

145
00:11:07,451 --> 00:11:10,627
می داند که فقط خواندن و ادامه دادن نیست،

146
00:11:10,627 --> 00:11:14,452
و امیدوار است که آبی بی کران را ببیند.

147
00:11:14,457 --> 00:11:18,185
قلب می نشیند تا راجع به همه چیز فکر کند،

148
00:11:18,185 --> 00:11:20,897
می جنگد تا از عادی بودن بپرهیزد،

149
00:11:20,897 --> 00:11:24,320
تلاش می کند تا بدون آسیب رساندن دوست داشته باشد،

150
00:11:24,320 --> 00:11:28,023
خورشید را نفس می کشد،
به خود جرئت می بخشد،

151
00:11:28,023 --> 00:11:32,391
تسلیم می شود، به سوی خرد حرکت می کند.

152
00:11:32,391 --> 00:11:35,294
قلب با مردابها می جنگد،

153
00:11:35,294 --> 00:11:38,819
از لبه ی عالم اموات می گذرد،

154
00:11:38,819 --> 00:11:43,101
خسته سقوط می کند، اما تسلیم آن چه آسان است نمیشود،

155
00:11:43,101 --> 00:11:45,590
در حال که گام های ناموزون مستی

156
00:11:45,590 --> 00:11:47,167
بیدار می کنند،

157
00:11:47,167 --> 00:11:49,057
سکون را بیدار می کنند.

158
00:11:49,057 --> 00:11:51,029
من مارتین بوستامانته هستم،

159
00:11:51,756 --> 00:11:55,254
در واحد ۴۸ سن مارتین زندانی هستم

160
00:11:55,254 --> 00:11:58,112
امروز، روز آزادی موقت من است.

161
00:11:58,112 --> 00:12:01,784
و شاعری و ادبیات زندگی من را تغییر داد.

162
00:12:01,784 --> 00:12:02,905
خیلی از شما متشکرم!

163
00:12:02,905 --> 00:12:04,325
کریستینا دومینیک: متشکرم.

164
00:12:04,325 --> 00:12:06,645
(تشویق حضار)