Als u vandaag in het publiek zit
of dit praatje op een ander ogenblik of elders bekijkt,
bent u een deelnemer aan het ecosysteem van de digitale rechten.
Of u een artiest, een technoloog,
een advocaat of een fan bent,
het omgaan met copyright heeft directe impact op uw leven.
Het beheer van rechten is niet langer
een loutere kwestie van eigenaarschap.
Het is een complex netwerk van relaties
en een kritisch onderdeel van ons culturele landschap.
YouTube hecht veel belang aan de rechten van content-eigenaars.
Om ze de keuze te laten in wat ze kunnen doen
met kopies, mash-ups enzomeer,
moeten we eerst weten
wanneer auteursrechtelijk beschermd materaal naar onze site wordt opgeladen.
Laten we naar een specifieke video kijken zodat u kan zien hoe het werkt.
Twee jaar geleden publiceerde Chris Brown
de officiële videopname van zijn single "Forever".
Een fan zag dit op TV,
nam het op met haar telefooncamera
en laadde het op naar YouTube.
Omdat Sony de video van Chris Brown had geregistreerd
in ons Content ID-systeem,
duurde het maar een paar seconden na de poging om de video op te laden
of de kopie was ontdekt,
waardoor Sony de keuze had wat de volgende stap zou zijn.
Maar hoe weten we dat de video van de gebruiker een kopie was?
Het begint met eigenaars van content
die zaken naar onze database opladen,
met daarbij regels voor het gebruik ervan
die ons zeggen wat we moeten doen als we overeenkomst vinden.
We vergelijken elke upload
met alle referentiebestanden in onze database.
Deze warmtegrafiek zal u tonen
hoe het brein van het systeem werkt.
Hier zien we het orginele referentiebestand
dat wordt vergeleken met de content die de gebruiker heeft gemaakt.
Het systeem vergelijkt elk moment
van het ene met het andere om te kijken of ze overeenkomen.
Dat betekent dat we een overeenkomst kunnen identificeren
zelfs als de kopie die wordt gebruikt maar een deel van het orginele bestand is,
het vertraagd afspeelt,
of slechte audio- en videokwaliteit heeft.
En we doen dit elke keer
wanneer een video wordt opgeladen naar YouTube.
Dat betekent meer dan 20 uur video elke minuut.
Als we een overeenkomst vinden
passen we het beleid toe dat de eigenaar van de rechten heeft bepaald.
De schaal en de snelheid van dit systeem
zijn echt adembenemend.
We hebben het niet zomaar over een paar video's.
We hebben het over
100 jaar video elke dag,
gaande van nieuwe uploads tot de scans van oude bestanden
die we regelmatig doen voor alles wat op de site staat.
Wanneer we die 100 jaar video vergelijken,
doen we dat met miljoenen
referentiebestanden in onze database.
Dat zou overeenkomen met 36.000 mensen
die naar 36.000 monitors staren
elke dag, zonder zelfs maar een koffiepauze te nemen.
Wat doen we als we een overeenkomst vinden?
De meeste eigenaars van rechten zullen, in plaats van ze te blokkeren,
de kopie laten publiceren.
Zij hebben er voordeel bij door de zichbaarheid,
door de reclame en de aanverwante verkoop.
Weet je nog, de video van Chris Brown, "Forever"?
Die had zijn gloriedag en viel dan terug op de hitlijsten.
Dat leek het einde van het verhaal.
Maar op zekere dag, vorig jaar, trouwde er een jong koppel.
Dit is hun huwelijksvideo.
Misschien heb je hem gezien.
(Muziek)
Wat hier verbluffend aan is:
als de bruidsstoet zo leuk was,
kan je je voorstellen hoe leuk de receptie moet geweest zijn?
Ik bedoel, wie zijn deze mensen?
Ik wil absoluut naar die trouwpartij.
Het publiek van hun kleine huwelijksvideo groeide dus
tot meer dan 40 miljoen kijkers.
En in plaats van het te blokkeren
liet Sony die upload toe.
En ze zetten er reclame naast
en linkten naar iTunes vanuit deze video.
En het liedje, dat 18 maanden oud was,
klom weer naar nummer vier op de iTunes charts.
Sony krijgt dus inkomen uit beide bronnen.
En Jill en Kevin, het gelukkige paar,
kwamen terug van huwelijksreis
en stelden vast dat hun video een wild viraal succes was geworden.
En ze kwamen in een handvol talkshows terecht.
En ze gebruikten die kans om een verschil te maken.
Deze video was de inspiratiebron van meer dan 26.000 dollar in giften
om een eind te maken aan huiselijk geweld.
En de "JK Bruidsintrededans" werd zo populair
dat NBC er een parodie van maakte in de laatste aflevering van het seizoen van "The Office",
waaruit blijkt dat het
echt een ecosysteem van cultuur is.
Want het zijn niet alleen de amateurs die gaan lenen bij de grote studio's,
soms lenen de grote studio's op hun beurt.
Door keuze te ondersteunen kunnen we een cultuur van de kans creëren.
En al wat er nodig was om dingen te veranderen
was om de keuze toe te laten, door de identificatie van rechten.
Waarom heeft niemand dit probleem ooit eerder opgelost?
Omdat het een groot probleem is,
complex en chaotisch.
Het is niet ongebruikelijk dat één video
meerdere eigenaars van rechten kent.
Er zijn muzieklabels.
Er zijn verschillende muziekuitgevers.
En die kunnen allemaal per land verschillen.
En er zijn vele gevallen
waarin een amalgaam van meerdere werken wordt gemaakt.
We moeten dus vele aanspraken
op dezelfde video beheren.
Het Content ID System van YouTube kan al deze gevallen aan.
Maar het systeem werkt alleen dankzij
de deelname van de houders van rechten.
Als jij content hebt die anderen naar YouTube opladen
zou je die moeten registreren in het Content ID System,
en dan zal je kunnen kiezen
hoe die content wordt gebruikt.
Denk goed na over het beleid dat je eraan vasthangt.
Door alle hergebruik simpelweg te blokkeren
zul je nieuwe kunstvormen missen,
nieuw publiek,
nieuwe distributiekanalen
en nieuwe inkomstenstromen.
Maar het gaat niet alleen over dollars en indrukken.
Kijk naar de vreugde
die werd verspreid door het progressieve beheer van rechten
en door nieuwe technologie.
Ik denk dat we het eens kunnen zijn dat vreugde zeker een idee is die het waard is om verspreid te worden.
Dankuwel.
(Applaus)