Ik besteed veel tijd aan het denken over jonge meisjes, wat in deze samenleving raar is om als volwassen man te zeggen. Maar het is waar. Ik besteed veel tijd aan het denken over meisjes, en dat is bovenal omdat ik er een heb. Deze is van mij. En waar ik zo van houd bij mijn dochter is dat ze slim en grappig is en aardig tegen mensen, en ik denk dat je haar zou mogen. Maar als ik over haar praat, beschrijf ik haar vooral als een atleet. Mijn dochter is atletisch. Ze is slim en snel, heeft controle over haar lichaam, een goede balans en ze is sterk. Ze verdedigt al drie jaar haar titel als kampioen in onze staat in Shaolin Kempo. Als negenjarige is ze al hard op weg naar een zwarte band. Mijn dochter is een atlete. Als een man van bijna twee meter en 120 kilo voor je staat en zegt dat zijn dochter een atleet is, kan je denken dat dat een reflectie van hemzelf is. Dat is niet zo. (Gelach) Mijn vrouw was tot twee keer toe een van de beste voetbalsters op school en tot twee keer toe de beste volleybalster in de staat, en ik speelde Dungeons and Dragons. Dat is waarom, hoewel mijn kind een atleet is, ze ook een enorme nerd is, wat ik geweldig vind. Ze loopt thuis rond in een cape met vlammen, die ze zelf heeft gemaakt. Ze zit op de Iron Throne-- (Gelach) terwijl ze nog nooit Game of Thrones heeft gezien, want wij zijn niet de slechtste ouders die ooit hebben bestaan. Maar ze weet dat er een Mothers of Dragons is en ze noemt zichzelf zo, en vindt het geweldig. Ze is ook enorm fan van stripboeken. Haar favoriete personage is momenteel Groot. Ze houdt van hem. Ze aanbidt The Incredible Hulk. Maar waar ze het meest van houdt, haar 'ding' is Star Wars. Mijn kind is een Jedi. Sommige dagen is ze een Sith, een keuze die ik kan respecteren. (Gelach) Maar er is een vraag die ik moet stellen. Waarom is het zo, dat als mijn dochter zich verkleedt, of het nu Groot of de Hulk is, Obi-Wan Kenobi of Darth Maul... waarom moet ze zich altijd als een man verkleden? En waar zijn de vrouwelijke superhelden? Dat is eigenlijk niet de vraag, want er zijn genoeg vrouwelijke superhelden. Mijn vraag is eigenlijk: waar zijn de vrouwelijke superheld-spullen? Waar zijn de kostuums? Waar is het speelgoed? Want elke dag wanneer mijn dochter zich verkleedt, is ze dingen aan het leren via een proces dat we, in mijn vakgebied als professor in mediawetenschap, maatschappelijke pedagogiek noemen. Dit beschrijft hoe samenlevingen ideologieën leren. Dit is hoe je leerde wat het betekent om een man of vrouw te zijn, hoe je jezelf in het openbaar moet gedragen, om van je land te houden en goede manieren te hebben. Al onze sociale relaties die ons als volk bepalen. Kortom: zo leren we wat we weten over anderen en over de wereld. Maar onze samenleving is 100% verzadigd door de media. Dit betekent dat elk aspect van ons menselijk bestaan, buiten onze lichamelijke basisfuncties, met de media in aanraking komt. Van de auto waarin je rijdt, het eten dat je eet, de kleding die je draagt, de manier waarop je relaties aangaat tot de taal waarin je je gedachten formuleert-- alles is gemedieerd. Dus in onze maatschappij leren we wat we weten over anderen en de wereld vooral via media. Daar zit wel een 'maar' aan, want in onze samenleving zijn media niet enkel technologieën en apparaten die informatie verspreiden. Het zijn tevens grote, machtige bedrijven. En wanneer het verspreiden van informatie samenhangt met een financieel gewin, is dat een probleem. Hoe groot? Denk hieraan: In 1983 bezaten 50 bedrijven 90 procent van de Amerikaanse media. 50 bedrijven is een hoop. Dat zijn een hoop verschillende wereldvisies. Nu, in 2015, zijn het er nog maar zes, zes bedrijven. Je hebt AOL Time Warner, NBC Universal Comcast, de Walt Disney Company, News Corp, Viacom en de CBS Corporation. Deze zes bedrijven produceren 9 van de 10 films die je kijkt, 9 van elke 10 tv-series, 9 van elke 10 liedjes, 9 van elke 10 boeken. Mijn vraag is: als zes bedrijven 90 procent van de Amerikaanse media beheren, hoeveel invloed hebben ze dan op wat wij elke dag toegestaan zijn te zien? In de mediawetenschappen zeggen we vaak dat media niet kunnen bepalen wat we denken. Daar zijn ze inderdaad erg slecht in. Maar dat is hun doel niet. Media vertellen ons niet wat te denken. Ze vertellen ons waaróver we moeten denken. Zij beheren de gesprekken, en terwijl ze dat doen, hoeven ze jou niet zo nodig te laten denken wat ze willen. Ze willen je laten denken over wat zij willen, en belangrijker: níet denken aan de dingen waarover ze je niet willen laten denken. Zij bepalen het gesprek. Hoe ziet dat eruit? Laten we er een bedrijf uitpikken. Een makkelijke. Laten we even kijken naar de Walt Disney Company. Dit is de reden waarom ik altijd hen kies: is er hier iemand die nog nooit een Disneyfilm gezien heeft? Kijk om je heen. Precies. Ik kies Disney omdat zij, zoals wij het noemen, 100 procent doorgedrongen zijn in onze maatschapij. Iedereen is blootgesteld aan Disney, wat het een makkelijk voorbeeld maakt. Maar ik kan dit met elk van die bedrijven doen. Sinds 1937 verdient Disney het meeste geld door prinsessen aan meisjes te verkopen. Het is een groot gedeelte van hun winst. Tenzij de prinses die jouw dochter leuk vindt, zoals de mijne, deze is. In 2012 kocht Disney LucasFilm voor 4 miljard dollar en de Disneywinkels werden volgestouwd met Han Solo en Obi-Wan Kenobi, met Darth Vader en Luke Skywalker en Yoda en niet met Princess Leia. Waarom? Omdat deze prinses de maatschappelijke pedagogiek verstoort voor deze prinsessen. Toen Disney niets van Princess Leia in hun winkels verkochten, namen mensen contact met hen op en vroegen: "Waar zijn de Princess Leia-spullen?" Disney zei: "We hebben geen intentie om spullen van Princess Leia te verkopen." Fans waren boos en trokken naar Twitter met de hashtag #WeWantLeia. Disney reageerde met: "Wacht, dat bedoelden we niet. Wat we bedoelden was dat er nog niets van Princess Leia te koop is, maar het komt wel." Dat was in 2012, nu is het 2015, en als je naar de Disneywinkel gaat, zoals ik deed, en zoekt naar Princess Leia-spullen, weet je hoeveel Princess Leia-items je dan vindt? Nul, want Disney heeft geen intentie om Princess Leia-spullen te verkopen. Dat moet ons eigenlijk niet verrassen, want dit hebben we ook meegemaakt toen zij in 2009 Marvel kochten voor 4,5 miljard dollar. Want als je veel geld verdient door prinsessen aan meisjes te verkopen, wil je ook geld aan jongens verdienen. En wat verkoopt beter aan jongens dan superhelden? Disney had nu toegang tot Captain America en Thor, The Incredible Hulk en ze hadden zelfs een groep superhelden waar nog niemand van gehoord had. Zo goed was Marvel in het verkopen van superhelden. Vorig jaar brachten ze de film 'Guardians of the Galaxy' uit. Een film die eigenlijk niet succesvol zou moeten zijn. Niemand wist wie ze waren, behalve stripboeknerds zoals ik. Een van de personages is een pratende boom. Een andere is een antropomorfe wasbeer. Het zou niet moeten werken. En zij verdienden een enorme smak geld dankzij Guardians of the Galaxy. Het personage in het midden is Gamora. Zij wordt gespeeld door Zoe Saldana en ze is sterk en slim en snel en ze vecht als een ninja en wordt gespeeld door een prachtige, zwarte vrouw en mijn dochter werd verliefd op haar. Dus zoals elke goede nerdvader, ging ik Gamora-spullen voor haar kopen en toen ik in de winkel kwam, leerde ik iets interessants. Als ik haar een Gamora-rugzak wilde kopen: Gamora staat er niet op. Ze hadden dit uit moeten brengen als 'enkele' van de Guardians of the Galaxy. (Gelach) En als ik haar een lunchtas wilde kopen: ze stond er niet op, als ik haar een t-shirt wilde geven: ze stond er niet op. Het is zelfs zo, dat als je naar de winkel gaat, zoals ik deed, en naar het bord kijkt, je een klein plaatje van Gamora ziet, maar als je naar de rest van de spullen op de plank kijkt, zie je Gamora nergens opstaan. Nu had ik natuurlijk op Twitter #WheresGamora kunnen gebruiken, zoals miljoenen fans over de hele wereld deden, maar eigenlijk was ik niet eens verrast, want ik heb meegemaakt dat Disney 'The Avengers' uitbracht. En dit jaar brachten ze een nieuwe uit: 'The Age of Ultron', en we keken ernaar uit, want er waren twee vrouwelijke superhelden: Scarlet Witch en Black Widow. We keken er zo naar uit. Maar hier is het probleem. Ondanks dat Scarlett Johansson, een van de meest populaire actrices in Amerika, Black Widow speelt, en Black Widow de ster is in niet een, niet twee, maar vijf verschillende Marvelfilms, is er geen enkel ding van Black Widow te koop. Niets. En als je naar een Disneywinkel gaat en een Black Widow-kostuum zoekt, vind je een kostuum van Captain America en The Incredible Hulk. Je vindt Iron Man en Thor. Je vindt zelfs War Machine, die niet zo lang te zien is in de film. Maar Black Widow vindt je niet. En ik had naar Twitter kunnen gaan, net als zoveel anderen, met #WheresNatasha. Maar ik ben daar klaar mee. Ik ben er klaar mee dat te moeten doen. In het hele land spelen kinderen nu met de 'Cycle Blast Quinjet'-set, waar Captain America op een motor uit een vliegtuig rijdt, wat erg cool is. Weet je hoe cool? Zo cool dat toen dat in de film gebeurde, Black Widow op de motor zat. Ze is niet alleen verwijderd, maar ze is vervangen door een man. Wat leert dit ons? In de komende vijf jaar gaan Disney en Warner Bros en wat andere studios ruim 30 films uitbrengen met personages uit stripboeken en van deze 30 films, hebben er twee een vrouwelijk hoofdpersonage. Twee. Er zijn natuurlijk wel vrouwen in de rest van deze films, maar dat zijn bijrollen, het zijn de liefjes en de teamleden. Maar niet het belangrijkste personage. Als wij onze kennis over andere mensen en de wereld krijgen via de media, dan leren deze bedrijven mijn dochter dat, hoewel ze sterk en slim en snel is en vecht als een ninja, wat allemaal waar is, het niets uitmaakt. Ze wordt genegeerd zoals Gamora of uitgevlakt en vervangen door een jongen zoals Black Widow. En dat is niet eerlijk. Het is niet eerlijk naar haar en ook niet naar jullie zoons en dochters. En dit is belangrijk: ik voed een kleine meid op, die een kleine tomboy in zich heeft, wat vreselijk is om een meisje mee te beschrijven. Dat zegt dat de eigenschappen die jou kenmerken niet echt van jou zijn, je mag ze enkel een tijdje lenen van de jongens. Weet je hoeveel ze in haar leven moet gaan lijden omdat ze een tomboy in zich heeft? Niet. Mensen denken dat het schattig is. Ze zullen haar 'pittig' noemen, want in onze maatschappij, wordt het hebben van mannelijke trekjes bij een vrouw gezien als een upgrade, als een bonus. Maar ik voed geen jongen op, zoals Mike. Mike is een jongen in Florida. Hij is 11 jaar oud en waar hij het meeste van houdt is de serie 'My Little Pony: Friendship is Magic', zoals miljoenen andere kinderen in Amerika. De show is gemaakt voor meiden van 5 tot 9 jaar, maar er zijn miljoenen jongens en mannen die van die serie genieten. Ze hebben een club. Ze noemen zichzelf 'Bronies', pony broers, mannen die ponies leuk vinden. Ik ben een van hen. En wat Mike en ik en miljoenen jongens en mannen van deze vrouwelijke, verwijfde wereld van My Little Pony leren? Wij leren hard te studeren en hard te werken en feest te vieren en er goed uit te zien en zich goed te voelen en goede dingen te doen, en god behoed ons dat jongens deze zwakke concepten leren. De kinderen in zijn buurt pestten Mike en sloegen hem, lachten hem uit, en als 11-jarige gaat Mike naar huis, pakt een riem, doet het om zijn nek en hangt zich op aan zijn stapelbed. Want wij hebben een maatschappij ontwikkeld waarin je als jongen liever dood bent dan meisjesspullen leuk vindt. Dat is niet Mikes schuld. Dat is onze schuld. Wij hebben hem laten vallen. We hebben onze kinderen laten vallen. En we moeten het beter doen. We moeten zorgen dat vrouwelijke superhelden niet enkel op shirts staan die roze, schattig en voor meisjes zijn. Dat moet stoppen. En terwijl ik dit maakte, zeiden mensen tegen me: "Dat gaat nooit gebeuren." En ik zei: "Denk je?" Want dit jaar heeft Target aangekondigd hun speelgoed niet meer in jongens en meisjesrijen te zetten. Ze gaan het door elkaar zetten. Voordat we onze schouders breken om Target schouderkopjes te geven; deze week hadden ze een nieuw t-shirt met een van de meest iconische scenes uit 'Star Wars: A New Hope', waarin Princess Leia het opneemt tegen de Dark Lord van the Sith. Op dat t-shirt was ze op mysterieuze wijze vervangen door Luke. Dus houd die schouderklopjes nog even achterwege. Eveneens deze week, kondigde Disney aan zijn Halloween-kostuums niet langer op sekse te maken, waarop ik zeg: "Dank je, Disney, maar al je kostuums zijn van mannelijke superhelden, dus maakt het uit wie ze draagt?" Mattel, die Barbie maakt, kondigde ook deze week aan dat ze een serie DC superheld-meiden gaan uitbrengen. Het grappige is dat zij met meisjes spraken en vroegen wat zij willen zien in de poppen, en zoals je ziet, hebben ze kuiten en ellebogen die buigen zodat ze superheldendingen kunnen doen. Alsjeblieft, koop ze. Niet alleen voor jullie dochters, maar ook voor jullie zonen. Want het is belangrijk dat jongens met en als vrouwelijke superhelden spelen, zoals mijn dochter speelt met en als mannelijke superhelden. Wat ik eigenlijk zou willen, is een wereld waarin iedereen die een winkel ingaat dat doet met een schema in hun hoofd om te bepalen of speelgoed voor jongens of meisjes is. Een erg simpel schema, want er staat slechts één vraag op: 'bedien je dit speelgoed met je genitaliën?' (Gelach) Als het antwoord ja is, is het geen speelgoed voor kinderen. (Gelach) Als het antwoord nee is, is het voor jongens en meisjes. Het is zo simpel. Want vandaag gaat over de toekomst van de toekomst, en in mijn toekomst worden jongens en meisjes evenveel gerespecteerd. evenveel gewaardeerd en, heel belangrijk: evenveel gerepresenteerd. Dank je wel. (Applaus)